สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 770 สาวใช้ตัวแสบ 674

ตอนที่ 770 สาวใช้ตัวแสบ 674　
“พี่เหอไท้ ฉันอยากไปฝานหลาย”เซี่ยชีหรั่นพูด
“ได้ พี่จะให้คนไปจัดการ แต่ต้องใช้เวลาในการดำเนินการตามขั้นตอน พวกเราสามารถออกเดินทางได้เร็วที่สุดคือพรุ่งนี้”
หลี่เหอไท้พูดคำว่า พวกเรา ไปโดยปริยาย หมายความว่าเขาจะไปเป็นเพื่อนเซี่ยชีหรั่น
ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ เธอไม่อาจเกรงใจเขาได้ ในตอนนี้ความรู้สึกขอบคุณในใจที่มีต่อหลี่เหอไท้ก็ยิ่งลึกลงไปอีกขั้น
“ค่ะ”
หลี่เหอไท้สั่งให้เลขาดำเนินการตามขั้นตอนให้แก่เขา จากนั้นจึงเทน้ำให้เซี่ยชีหรั่นหนึ่งแก้ว
เซี่ยชีหรั่นไม่ดื่มน้ำ เธอโทรศัพท์หาเย่เชินหลินอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไป โทรไปเรื่อยๆจนกว่าโทรศัพท์จะแบตหมด ก็ยังไม่สามารถติดต่อเขาได้เช่นเคย
เธอนำที่ชาร์จติดตัวมาด้วย ชาร์จแบตในห้องพักผ่อน โทรศัพท์หาเขาต่อ
ช่วงเวลาใกล้เที่ยง โทรศัพท์ของหลี่เหอไท้ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่าสายเรียกเข้ามาจากเย่เชินหลิน
เขาไม่ติดต่อเซี่ยชีหรั่นก่อน แต่กลับติดต่อมาทางเขา นี่ยิ่งชัดเจนว่าเขาเกิดเรื่องขึ้น
“พี่เหอไท้ ฉันไม่เป็นอะไร พี่ไปรับสายเถอะ”เซี่ยชีหรั่นพูดเบาๆ
“อืม พี่จะออกไปรับสาย แล้วจะรีบกลับมา”
หลี่เหอไท้พูดจบ ออกไปนอกห้องทำงาน เมื่อแน่ใจว่าเซี่ยชีหรั่นไม่ได้ตามออกมา ถึงจะกดรับสาย
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น？”เขาถาม
“เธอเป็นอย่างไรบ้าง ตามหาฉันอย่างร้อนใจเลยไหม？”เย่เชินหลินถามกลับ แน่นอนเขารู้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะร้อนใจมาก แต่เขาไม่สามารถติดต่อเธอก่อนได้
“นายพูดอะไร？บอกฉันมา นายอยู่ที่ไหน เกิดอะไรขึ้น ทำไมไม่ติดต่อเธอ”
“ช่วยฉันหน่อย ในไม่ช้าจะมีข่าวบนอินเตอร์เน็ต เกี่ยวกับฉันและเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยนายช่วยฉันพยายามปิดไม่ให้เธอรู้ ฉันจะรีบกลับไปก่อนฟ้ามืด พาเธอออกไปจากตงเจียงสักพัก รอเรื่องสงบลงค่อยกลับมา ขอร้องล่ะ！”
เสียงของเย่เชินหลินมีความกดดันมาก หลี่เหอไท้ยังมีเรื่องที่จะพูดต่อ แต่เหมือนจะรู้ว่าเย่เชินหลินไม่สะดวกที่จะพูดมากกว่านี้
ยิ่งไปกว่านั้น อันที่จริงไม่จำเป็นต้องถามให้ละเอียด เรื่องราวเกี่ยวข้องกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย นั้นคงเหมือนกับที่เซี่ยชีหรั่นเดาไว้ไม่มีผิด เขาโดนเจ้าหญิงเล่นงาน
“ฉันจะพยายามนะ”หลี่เหอไท้พูด
“ขอบคุณมาก！”
หลี่เหอไท้ปรับอารมณ์ของตนเอง ถึงจะกลับเข้าไปในห้องพักผ่อน ยิ้มให้เซี่ยชีหรั่นและพูดว่า：“พี่เพิ่งจะได้รับข่าว เย่เชินหลินปลอดภัยดี”
“จริงหรอ？พี่ติดต่อเขาได้ไหม？”เซี่ยชีหรั่นกระโดดจากโซฟาห้องพักผ่อนลุกขึ้นยืน วิ่งมาตรงหน้าหลี่เหอไท้คว้าไหล่ของเขา ใบหน้าเล็กๆเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“ไม่ได้ติดต่อเขาโดยตรง พี่ได้รับสายจากเพื่อนในฝานหลายที่ช่วยตามหาเขา เขาบอกว่าวันนี้ช่วงเช้าเย่เชินหลินมีประชุมกับนักธุรกิจที่มีผลงานยอดเยี่ยมของฝานหลาย ดังนั้นพี่เลยบอกว่าเขาอาจจะยุ่งจริงๆจนลืมพกโทรศัพท์ไง”
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจยาวๆ ในใจรู้สึกขอบคุณสวรรค์ที่เขาไม่ได้รับอันตรายใดๆ
“ขอโทษค่ะ พี่เหอไท้ ฉันคงจะรู้สึกอ่อนไหวมากเกินไป เพราะไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ดังนั้นฉัน……น่าละอายใจจริงๆ ทำให้พี่ต้องกังวลกับฉันตั้งนาน”เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงเล็กน้อย แค่มองก็รู้ว่าละอายใจจริงๆ
หลังจากผ่านเรื่องนี้ หลี่เหอไท้อดรู้สึกสงสารไม่ได้ สัมผัสที่หกของผู้หญิงบางครั้งแม่นยำจริงๆ
ถึงแม้เธอจะพูดว่าเย่เชินหลินเพียงแต่โดนบีบบังคับ ถึงแม้จะยุ่งเกี่ยวกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจริงๆ เธอก็ให้อภัยได้ แต่เธอไม่รู้สึกสบายใจแน่นอน
เย่เชินหลินไม่อยากให้เธอรู้เรื่องนี้ ส่วนเขาเองก็ไม่อยาก เขาเพียงหวังให้เธอไม่รู้เรื่องตลอดไป
เพียงแต่เมื่อข่าวบนอินเตอร์เน็ตแพร่กระจายออกไป มีความเป็นไปได้สูงว่าจะกลายเป็นข่าวท้องถิ่นอย่างรวดเร็ว คำพูดแสดงการวิพากษ์วิจารณ์จากผู้คนจะท่วมท้น หากต้องการปิดบังเธอ พูดง่ายกว่าทำ
โชคดีที่เย่เชินหลินพูดว่าจะกลับมาก่อนฟ้ามืด ยังเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมง เขาจะพยายามปิดบังเธออย่างสุดความสามารถ
“เด็กโง่ ไม่เป็นไร”
“เอาล่ะ ตอนนี้รู้ว่าเขาปลอดภัย ฉันก็ไม่กังวลแล้ว ฉันไปทำงานก่อนนะ”
“เธอดูสิตอนนี้กี่โมงแล้ว ยังจะไปทำงานอีก กลับบ้านกับพี่ แม่บอกว่าให้พวกเรารีบกลับบ้านกินข้าวกลางวันไม่ใช่หรอ？เธอยังต้มซุปเม็ดบัวให้เธอด้วยนะ กินเสร็จแล้วก็พักผ่อนสักหน่อย พี่เดาว่าเย่เชินหลินทำงานเสร็จ จะต้องรีบมาหาเธอเป็นคนแรก เธอไม่พักเอาแรง หลังจากนี้เขาจะวางใจให้เธออยู่คนเดียวได้ยังไง”
หลี่เหอไท้พูดเกลี้ยกล่อมเซี่ยชีหรั่นสำเร็จ เธอพยักหน้า
……
บ้านตระกูลหลี่
จ้าวเหวินอิงเตรียมอาหารเสร็จเรียบร้อยได้สักพัก เมื่อไม่มีอะไรทำ เธอจึงนั่งพักบนโซฟาดูทีวี เพื่อฆ่าเวลา
“คนใกล้ชิดใหม่ล่าสุดของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยแห่งประเทศฝานหลายคือประธานเย่จากบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป ตามรายงานกล่าวว่า เมื่อคืนคุณเย่ได้มีช่วงเวลาอันน่าจดจำอยู่ในคฤหาสน์กับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย จนผ่านไปเป็นครึ่งชั่วโมงถึงจะจูบลาอย่างอาลัยอาวรณ์……”
สายตาของจ้าวเหวินอิงค้างอยู่ที่หน้าจอทีวี ดูเหมือนเธอจะไม่อยากเชื่อภาพที่ได้เห็นตรงหน้า
เย่เชินหลินยิ้มอย่างงดงาม โอบกอดเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย และบรรจงจูบลงบนแก้มของเธอ สายตาของเขาแสดงถึงความอาลัยอาวรณ์ที่จะต้องจากไป
นอกจากนี้ยังมีรูปถ่ายจากเมื่อคืนอีก ถึงแม้จะไม่ชัดเจนมาก แต่เขาคือลูกเขย เธอย่อมก็จำได้แน่นอน ผู้ชายที่ปรากฏตัวที่คฤหาสน์ของเจ้าหญิงคือเย่เชินหลิน
เธอมองอย่างมึนงง ขมวดคิ้วแน่น แม่บ้านเรียกเธอ แต่เธอไม่ได้ยินด้วยซ้ำ
“พระเจ้า！นี่ไม่ใช่ลูกเขยบ้านพวกเราหรอ？นี่……”เมื่อแม่บ้านเดินเข้ามา ข่าวยังคงฉายอยู่ มองเห็นเย่เชินหลินอยู่กับเจ้าหญิงอะไรนั่น แม่บ้านตกใจจนร้องออกมา
จ้าวเหวินอิงเป็นคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน ในตอนนี้เธอใจเย็นอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ชีหรั่นน่าจะยังไม่รู้เรื่องนี้ ตอนเธอกลับมาเธอห้ามให้เธอเห็นอะไรทั้งนั้น”จ้าวเหวินอิงกำชับ แม่บ้านรับทราบ
หลังจากเสียงของทั้งสองเงียบลง เสียงกริ่งประตูดังขึ้น จ้าวเหวินอิงส่งสายตา แม่บ้านปิดทีวีทันที
จ้าวเหวินอิงสูดลมหายใจเข้าลึก ตบหน้าตนเองนิดหน่อย ถึงจะเดินไปเปิดประตู
ถ้าเย่เชินหลินทำผิดต่อเซี่ยชีหรั่นจริงๆ แน่นอนว่าเธอจะไม่ช่วยคนนอกให้มาหลอกลูกสาวตนเอง เพียงแต่เธอรู้ดีว่าสิ่งที่เห็นอาจไม่เป็นความจริงเสมอไป เธอไม่มีสิทธิ์ตัดสินเย่เชินหลินด้วยข่าว และไม่สามารถทำให้เซี่ยชีหรั่นเจ็บปวดก่อนที่จะรู้เรื่องให้กระจ่างแจ้ง
ประตูเปิดออก จ้าวเหวินอิงพูดไปยิ้มไปอย่างอ่อนโยน：“ซุปเสร็จแล้ว อาหารก็เตรียมเรียบร้อยแล้ว พวกเรามากินข้าวกันเถอะ”
“ค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นกำลังดีใจมากๆ เพราะเพิ่งจะได้ข่าวว่าเย่เชินหลินปลอดภัย จึงไม่รู้สึกว่าแม่ของตนเองดูผิดปกติ แต่หลี่เหอไท้สังเกตได้ว่ารอยยิ้มของจ้าวเหวินอิงดูแข็งๆ
มองดูแล้ว ข่าวมาเร็วกว่าที่คิด เธอน่าจะรู้เรื่องแล้วแน่นอน
หลี่เหอไท้ไม่ปล่อยให้เซี่ยชีหรั่นกินซุปเม็ดบัวมากไปกว่านี้ เขาบอกว่าดูเหมือนเมื่อคืนเธอจะนอนหลับไม่สนิท กินข้าวเสร็จไปพักผ่อนสักหน่อย
“ค่ะ พี่เหอไท้ ถ้าหากฉันนอนเพลิน ฉันคงต้องขอลาช่วงบ่ายนะ”เซี่ยชีหรั่นพูดล้อเล่น
“ลาไปเถอะ บริษัทของพวกเราไม่สนับสนุนให้พนักงานอดหลับอดนอน เธอต้องเติมพลัง มีกำลังสดชื่นขึ้นและค่อยวางแผนต่อ”
หลังจากกินข้าว หลี่เหอไท้ให้เซี่ยชีหรั่นไปพักผ่อน เขาอ่านหนังสือพิมพ์ทั้งหมดด้วยตนเอง เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีข่าวเกี่ยวกับเย่เชินหลิน จึงจะวางกลับไปที่เดิม
“เหอไท้ วันนี้แม่ดูทีวี มีข่าวว่าเมื่อคืนเย่เชินหลินกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยของประเทศฝานหลายมีความสัมพันธ์กัน เรื่องนี้ลูกช่วยอธิบายให้แม่ฟังหน่อยสิ”จ้าวเหวินอิงมาหาหลี่เหอไท้ในห้องโถง เพื่อพูดกับเขา
อันที่จริงจ้าวเหวินอิงมองออกว่าหลี่เหอไท้อาจจะรู้เรื่องนี้ เธอจึงมาถามเขา
“แม่ ผมรู้เรื่องนี้แล้ว แม่วางใจเถอะ เย่เชินหลินติดต่อผมมาแล้ว เขาบอกว่าอย่าให้ชีหรั่นรู้เรื่องนี้ในตอนนี้ เขาจะกลับมาก่อนฟ้ามืด เพื่อพาเธอออกไป มองดูจากจุดนี้ เขาน่าจะมีบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ พวกเราควรจะเชื่อเขา”
“หวังว่านะ”จ้าวเหวินอิงพูดเบาๆ คิ้วของเธอยังคงขมวดเล็กน้อย
ถ้ายากที่จะพูดได้ อาจจะเป็นความจริง เพียงแค่สีหน้าของเย่เชินหลินดูไม่เหมือนคนโดนบังคับ
อย่างไรเสียจ้าวเหวินอิงไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนต่อโลก เธอรู้ดีว่าผู้ชายจำนวนมากในโลกนี้ไม่ได้ภักดีอย่างที่เห็น
เธอยังไม่เคยพบเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยด้วยตนเอง เคยเห็นแค่จากภาพถ่าย เสน่ห์ของเธอไม่ใช่สิ่งที่ผู้ชายธรรมดาจะต้านทานได้ ดังนั้นเย่เชินหลินจะสามารถควบคุมตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้าสิ่งล่อใจอย่างเธอได้ไหม เรื่องนี้พูดยาก
จ้าวเหวินอิงคือแม่ของเซี่ยชีหรั่น แน่นอนเธอหวังให้เรื่องเหล่านี้ของเย่เชินหลินเป็นสิ่งที่ทำโดยฉาบฉวย ไม่เป็นความจริง
เพียงแยกกันแค่เวลาสั้นๆ เซี่ยชีหรั่นดูเหมือนคนฟุ้งซ่าน หากเรื่องนี้คือความจริง แม้เซี่ยชีหรั่นจะมีนิสัยที่เข้มแข็งและซื่อตรง ก็เกรงว่าสองคนคงจะไปต่อไม่ได้ เพราะคนที่ต้องเจ็บปวดใจ ก็คือเซี่ยชีหรั่น
“แม่ แม่ขึ้นไปพักเถอะ เรื่องพวกนี้ให้ผมจัดการเอง ”หลี่เหอไท้พูดเสียงเบา จ้าวเหวินอิงพยักหน้าด้วยความโล่งใจ ตบไหล่ของหลี่เหอไท้เบาๆ พูดว่า：“เหอไท้ แม่ต้องขอบคุณเธอมากจริงๆ นับตั้งแต่แม่กับชีหรั่นพบกัน ลูกทำเพื่อเธอมากมายจริงๆ”
“แม่คือแม่ของผม ผมควรทำทุกอย่างเพื่อแม่ ยิ่งไปกว่านั้นผมยังไม่ได้ทำอะไรจริง ชีหรั่นเป็นเด็กดีแบบนี้ ถึงแม้จะไม่มีความสัมพันธ์กับแม่ ผมก็จะทำดีกับเธอ ไม่ว่าใครก็อยากปกป้องเธอ ไม่ปล่อยให้เธอต้องเจ็บปวด”
จ้าวเหวินอิงไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอรู้ว่าหลี่เหอไท้ยังคงฝังใจเรื่องที่ตนเองตอนเด็กทำให้เธอแม่เลี้ยงคนนี้ได้รับบาดเจ็บ จึงอยากชดเชยมาตลอด ถึงแม้เธอจะเคยพูดนับครั้งไม่ถ้วน ว่าเธอจำสิ่งเหล่านั้นไม่ได้จริงๆ แต่ทว่าเขายังลืมไม่ลง นี่แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นผู้ชายที่ดีมีความรับผิดชอบ เขาอยากทำอะไร เธอก็จะปล่อยให้เขาทำ ขอเพียงเขามีความสุขก็พอ
จ้าวเหวินอิงกลับไปที่ห้องนอน แต่เปิดประตูไว้ คอยฟังข่าวคราวจากชั้นบน
หลี่เหอไท้นั่งในห้องโถง มองขึ้นไปชั้นบนเช่นกัน เมื่อเซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้น เขาจะได้ขวางเธอไว้
เซี่ยชีหรั่นง่วงมาก หลังจากความกังวลของคืนที่ผ่านมา เธอหลับลึกไปทั้งช่วงบ่าย จนเกือบค่ำเธอถึงจะตื่นขึ้นมา
เธอตื่นขึ้นมาเพราะถูกเสียงเรียกเข้ารบกวน ลืมตาขึ้นมาอย่างมึนงง หยิบโทรศัพท์ที่วางไว้ข้างหัวมาดู พบว่าเป็นสายโทรเข้าจากไห่ลี่หมิน
เธอลุกขึ้นนั่งและกดรับสาย ส่งเสียงเรียกด้วยความดีใจ ：“ประธานไห่！”