สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 771 สาวใช้ตัวแสบ 675

ตอนที่ 771 สาวใช้ตัวแสบ 675　　
ในเวลานี้ไห่ลี่หมินไม่ได้มีความสุขเหมือนเซี่ยชีหรั่น หลังจากที่เขาเห็นรายงาน ก็รีบโทรหาเย่เชินหลินเพื่อยืนยันทันที แต่โทรไม่ติด โทรศัพท์ถูกปิดอยู่
ก่อนที่จะได้ผลที่แน่นอน เขาไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นรู้ก่อนและได้รับผลกระทบก่อน
เขาโทรมา เพียงเพื่อต้องการสำรวจว่าเซี่ยชีหรั่นรู้เรื่องหรือยัง
“ฮ่าๆ วันนี้ทำไมอารมณ์ดีจัง เหมือนว่าคุณไม่เคยเรียกฉันว่าประธานไห่” น้ำเสียงของไห่ลี่หมินดูเหมือนไม่มีอะไร ดูมีความสุขดี
“ต้องอารมณ์ดีแน่นอน เมื่อคืนติดต่อเย่เชินหลินไม่ได้ ฉันเป็นกังวลมาก โชคดีที่พี่ไท้บอกฉัน เขามีเพื่อนที่รู้ที่อยู่ของเขา เขาปลอดภัยดี ดังนั้นฉันถึงอารมณ์ดี”
เมื่อคืนไม่สามารถติดต่อได้………. ไห่ลี่หมินขมวดคิ้ว
โดยพื้นฐานแล้ว เขาเชื่อใจเย่เชินหลิน แต่บางครั้งก็ยากที่จะเข้าใจผู้ชายได้เช่นกัน ถ้าเขาไม่มีเรื่องของหลินหลิงเข้ามาเกี่ยวข้อง เขาก็คงจะคิดว่าเย่เชินหลินสามารถเผชิญกับมันได้และมั่นคงเหมือนสุภาพบุรุษ แต่ตอนนี้เขาไม่ได้คิดเช่นนั้นแล้ว เขารู้สึกว่าเขามีความเข้มแข็งพอ แต่เขาก็ขึ้นเตียงของหลินหลิงแล้ว
“ประธานไห่ คุณโทรหาฉัน ไม่ใช่เพราะอยากถามความรู้สึกของฉันเหรอ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มแล้วถาม
“อืม เพื่อถามความรู้สึกของคุณจริงๆ อยากถามว่าไอ้หนุ่มคนนั้นดีต่อคุณหรือไม่ ก็ไม่ได้มีเรื่องสำคัญอะไร”
“เขาดีต่อฉันมาก ฉันรับรองว่าดีกว่าคู่หมั้นอีกหลายคู่แน่นอน แล้วเรื่องของคุณกับหลินหลิงเป็นอย่างไรบ้าง” เรื่องนี้เซี่ยชีหรั่นอยากถามไห่ลี่หมินมานานแล้วเช่นกัน จะถามต่อหน้าก็เกรงใจ กลัวว่าไห่ลี่หมินจะอาย
อีกอย่างก่อนหน้านี้เธอพูดถึงหลินหลิงต่อหน้าเขา ไห่ลี่หมินเหมือนจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
ปรากฏว่าหลังจากเซี่ยชีหรั่นถาม ไห่ลี่หมินก็เงียบไปสักพัก
“ขอโทษ ฉันไม่ควรถามใช่ไหม”เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา
ไห่ลี่หมินราวกับว่าเห็นสีหน้าของเซี่ยชีหรั่นจริงใจและน่าเกรงขาม อดไม่ได้ รีบยิ้มทันที แล้วพูดว่า “ก็ถามได้ ฉันกับผู้ช่วยหลินก็ไม่ได้มีอะไร และไม่ได้มีความสัมพันธ์พิเศษอะไรด้วย”
แม้ว่าหลินหลิงจะเป็นผู้หญิงที่เปิดเผย แต่เขาก็ไม่อยากให้ทุกคนเข้าใจว่าเธอเป็นคนไม่เลือก ดังนั้นเรื่องระหว่างพวกเขา ไห่ลี่หมินก็จะไม่ยอมพูดออกมาเพื่อให้เธอต้องเสียหาย
ไห่ลี่หมินพูดแบบมีชั้นเชิงมาก เซี่ยชีหรั่นก็เกรงใจไม่กล้าถามมาก ทั้งสองก็คุยเรื่องทั่วไปสักพัก ก็วางสาย
เซี่ยชีหรั่นดูเวลาแล้ว เป็นเวลาบ่ายสี่โมงครึ่งแล้ว การนอนครั้งนี้ของเธอนานพอสมควร งานตอนบ่ายดูท่าไม่น่าจะได้ทำแล้ว รู้สึกผิดเล็กน้อยต่อหลี่เหอไท้
เธอลุกจากเตียงและเดินออกจากห้องไปที่มุมบันได หลี่เหอไท้เรียกเธอ “ชีหรั่น มาช่วยฉันหน่อย”
“ได้” เซี่ยชีหรั่นตอบรับแล้วเดินลงมา เดินถึงชั้นหนึ่ง หลี่เหอไท้ดึงมือเธอว่าแล้วบอกเธอว่าเสื้อของเขาขาด ถามเธอว่าซ่อมเป็นไหม
เขารู้จักนิสัยของเซี่ยชีหรั่น ถึงแม้เธอจะทำไม่ได้ แต่เธอก็จะพยายาม ของแค่เขายืนกรานของเธอช่วย
“ฉันก็พอทำได้ แต่เสื้อของคุณแพงขนาดนั้น ถ้าซ่อมเสร็จ คุณก็คงจะไม่กล้าใส่หรอก” เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา
“ไม่เป็นไร เสื้อใส่อยู่บ้าน คุณไม่รู้อะไร แม่เป็นคนมัธยัสถ์มาก เธอหวังว่าเสื้อของฉันจะต้องซ่อมแล้วซ่อมอีก แน่นอน ยกเว้นเสื้อผ้าที่ใส่ไปข้างนอก เมื่อก่อนเสื้อของฉันแม่เป็นคนเย็บให้ แต่หลังๆฉันเห็นสายตาของเธอไม่ค่อยดีแล้ว ดังนั้นจึงอยากจะขอให้เธอช่วย”　　
หลี่เหอไท้อธิบายอย่างมีเหตุมีผล เซี่ยชีหรั่นจึงนึกไม่ถึงว่าเขาจงใจเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ รีบตอบรับอย่างดีใจ
เสื้อตัวนั้นก่อนที่เซี่ยชีหรั่นจะตื่น หลี่เหอไท้จงใจทำขาดเอง บริเวณที่ฉีกขาดมีขนาดใหญ่ เขาคิดว่า เพียงพอที่จะให้เซี่ยชีหรั่นยุ่งจนถึงฟ้ามืด
เขาคาดเดาได้ไม่ผิด เซี่ยชีหรั่นยุ่งจนกระทั่งตกกลางคืนเลย
เธอจะคิดถึงเย่เชินหลินเป็นครั้งคราว จนป่านนี้ยังไม่ได้ติดต่อกับเขาเลย แต่ก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย แต่คิดว่าเขาอาจจะยุ่งมากกว่าที่เธอคิดก็ได้ เธอจึงไม่โกรธเขา
“พี่เหอไท้ ทำไมคุณถึงนั่งเฝ้าฉันซ่อมเสื้อให้คุณ” เซี่ยชีหรั่นถาม
“กลัวว่าคุณจะทำเสียไง”
“ฉันไม่เชื่อ”เซี่ยชีหรั่นยิ้ม
“รู้สึกว่าตอนที่คุณเย็บผ้าท่าทางคุณสวยมาก เหมือนแม่มาก”
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงเล็กน้อย รู้สึกว่าเธอไม่ควรถามเขาเช่นนี้เลย
เห็นได้ว่าเธอเป็นอายเล็กน้อย หลี่เหอไท้จึงลุกขึ้น พูดว่า “คอแห้งแล้ว ฉันไปเอาน้ำให้คุณนะ”
“อืม” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า
ขณะที่หลี่เหอไท้เดินออกประตูไป เสียงกริ่งประตูดังขึ้น เขาไปเปิดประตู เห็นเย่เชินหลินยืนอยู่นอกประตูอย่างเหน็ดเหนื่อย
“อย่าให้ฉันรู้ว่าเรื่องนั้นคุณตั้งใจทำ ไม่เช่นนั้นฉันจะไม่ยอมปล่อยคุณไปแน่” เมื่อทั้งสองเดินผ่านกันไป หลี่เหอไท้พูดจารุนแรง
เย่เชินหลินเพียงแค่เหลือบตามอง พูดเบาๆว่า “ขอบคุณ เธอยังไม่รู้ใช่ไหม”
หลี่เหอไท้พยักหน้า พูดว่า “ไปสิ เธออยู่ในห้องของฉัน”
จ้าวเหวินอิงกำลังจะไปเชิญทุกคนมาทานข้าว เห็นเย่เชินหลินมา เธอก็จ้องมองเย่เชินหลินอย่างจริงจัง ไม่พูดอะไร
“แม่” เย่เชินหลินเรียกเสียงเบาๆ จ้าวเหวินอิงพยักหน้า มองไปทางเดิน เหมือนบอกให้เขาไปหาเซี่ยชีหรั่นก่อน
เป็นเรื่องระหว่างพวกเขาสองคน คนนอกไม่ควรจะไปยุ่ง
เย่เชินหลินก้าวอย่างหนักหน่วงและเดินช้าๆเข้าไปในห้องของหลี่เหอไท้ เซี่ยชีหรั่นยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านหลังที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงเธอก้มหน้าก้มตาเย็บเสื้อให้หลี่เหอไท้อยู่
ถึงแม้เขาจะหึงหวงที่ผู้หญิงของตัวเองเย็บเสื้อให้ผู้ชายอื่นอยู่ แต่เขารู้ว่านี่เป็นวิธีที่หลี่เหอไท้ใช้รั้งเธอไว้ เขาจึงไม่ได้ว่าอะไร
“พี่เหอไท้ วางน้ำไว้ให้ฉันตรงนี้ก่อน เดี๋ยวฉันค่อยดื่ม” เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงเท้าเดินมา พูดเบาๆ
เธอตั้งใจมาก จึงไม่ทันคิดว่าทั้งสองคนมีเสียงเท้าเดินที่ต่างกัน ปกติ เธอจะฟังออกว่าเป็นเสียงเท้าเดินของเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินค่อยๆเดินเข้าไปหาเซี่ยชีหรั่น ทุกย่างก้าว เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นความรู้สึกแบบไหน
ผู้หญิงของเขาอยู่ตรงหน้า เธอยังไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่อีกไม่นานเธอก็คงจะรู้ เธอจะต้องโกรธมาก และไม่สนใจเขา และ เป็นไปได้มากที่เธอจะจากเขาไปตลอดกาล
ดังนั้นเขาแค่ได้มองเธอตอนนี้ เขาคิดว่ามันเป็นสิ่งที่มีค่ามาก
เขาจ้องมองเธอ เดินไปข้างๆเธอ
ในที่สุดเซี่ยชีหรั่นก็ได้ยินเสียงเท้าเดินที่แตกต่าง เธอเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ กำลังพบกับดวงตาที่ร้อนของเขา
“หลิน” เซี่ยชีหรั่นเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ ทันใดนั้นน้ำตาก็ท่วมท้น ไม่ได้เจอเขาแค่หนึ่งวันหนึ่งคืน ทำไมเธอรู้สึกว่ากำลังจะพังทลายเพราะคิดถึงเขา เธอวางเข็มและด้ายลงอย่างรวดเร็ว ยืนขึ้น จ้องเขาไม่กะพริบตา ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม
“ฉันกลับมาแล้ว” เย่เชินหลินพูดแค่สี่คำนี้ แต่ไม่ได้บอกว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง
เขายื่นมือออกมาและจับใบหน้าเล็กน้อยของเธอ จูบน้ำตาของเธอเบา ๆ จิบน้ำตาของเธอเข้าปากเขาทีละนิด
น้ำตาที่เค็มแสดงถึงความคิดถึงของเธอที่มีต่อเขาว่าคิดถึงมากแค่ไหน และเป็นห่วงเขามากเพียงใด หัวใจของเขาเหมือนถูกทุบด้วยค้อนหนัก ๆ และเจ็บปวดมาก
เขาเคยสัญญากับผู้หญิงของเขา จะให้เธอมีชีวิตที่มีความสุขทุกๆวัน เขาทำไม่ได้ เขายังคงทำให้เธอต้องร้องไห้อีก
“ตกใจหมดเลย เมื่อคืนติดต่อคุณไม่ได้ ทำให้ฉันกลัวจริงๆ ฉันคิดว่า เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยวางยาคุณแล้ว คุณกับเธอ……. และฉันก็คิดว่าเธออยากอยู่กับคุณ คุณไม่ยอม ดังนั้นเธอจึงสั่งให้คนทำร้ายคุณ คุณตกอยู่ในอันตราย หลิน คุณว่าฉันโง่มากไหม คิดมากเกินไปไหม”
“ใช่ โง่มาก” เย่เชินหลินถอนหายใจ แล้วจูบที่แก้มของเธอ
“แล้วเมื่อคืน ทำไมคุณไม่รับโทรศัพท์ของฉัน ไม่ได้ยินใช่ไหม เหนื่อยมากก็เลยหลับไป ตอนเช้าก็รีบออกไป ก็เลยไม่ได้ดูโทรศัพท์ โทรศัพท์ของคุณแบตหมด คุณรู้หรือเปล่า” เซี่ยชีหรั่นถามแล้วถามอีก เย่เชินหลินก็ไม่ตอบ เขาเพียงแค่ก้มศีรษะลงและจูบปากเล็ก ๆ ที่พูดไม่หยุดของเธอ
ที่รัก คุณรู้แค่ว่าวินาทีนี้ฉันกำลังอยู่กับคุณก็พอ อย่าถามอีกเลยนะ อย่าถามอะไรทั้งนั้น
จูบของเขาทำให้เธอสบายใจขึ้น ยังทำให้เธอคลั่งไคล้ เซี่ยชีหรั่นยื่นมือออกไป โอบรอบเอวของเขา เขย่งเท้าแล้วให้ความร่วมมือกับจูบของเขา
ริมฝีปากที่ชุ่มชื้นของเขากับปากสีเชอร์รี่แสนหวานของเธอ ในขณะเดียวกันก็ทำให้หัวใจของเธอชุ่มชื่นขึ้น
เย่เชินหลินคิดเสมอในหัวว่านี่เป็นห้องของหลี่เหอไท้ ดังนั้นจูบของเขาจึงไม่หนักมาก แม้เขาอยากจะจูบเธอมากแค่ไหน เขาก็ห้ามใจไว้
“ไปกันเถอะ ไปกับฉัน” เย่เชินหลินพูดเบาๆ
“ไปที่ไหน”
“ถึงแล้วคุณก็จะรู้เอง”
“ได้ คุณรอฉันสักครู่ได้ไหม ฉันเหลืออีกนิดเดียวก็จะเย็บเสร็จแล้ว”
“อืม ฉันจะรอคุณ” เย่เชินหลินนั่งรอบนเก้าอี้ เซี่ยชีหรั่นหยิบเข็มและด้ายขึ้นมาอีกครั้งแล้วเย็บต่อ
เย่เชินหลินเฝ้าดูภาพอันอบอุ่นนี้อย่างเงียบ ๆ แม้เธอไม่ได้เย็บให้เขา แต่เขาก็ดูพอใจมาก
หน้าของเธอแดง เป็นเพราะถูกเขาจูบ เขายิ่งมองเธอ ก็ยิ่งต้องการจะกอดเธอแล้วจูบซ้ำอีกครั้ง
ตัวเล็กๆของเขา เธอเป็นเช่นนี้เสมอ เธอไม่จำเป็นต้องทำอะไร การดำรงอยู่ของเธอก็เป็นเวทมนตร์ชนิดหนึ่งอยู่แล้ว
“คุณมองอะไร ถ้ายังมองอยู่ ฉันจะเย็บต่อไม่ได้แล้วนะ ในใจวุ่นวายไปหมดแล้ว” เซี่ยชีหรั่นพึมพำเบาๆ จ้องมองเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินที่กำลังอยู่ในอารมณ์ที่หนักหน่วงมากก็หัวเราะเสียงดัง ดูเหมือนว่าด้วยเสียงหัวเราะจะช่วยลดความเครียดลงไปได้มากพอสมควร
“ทำไมเห็นฉันแล้วต้องกระวนกระวาย คิดอะไรอยู่หรือเปล่า” เย่เชินหลิน เดินเข้ามาหาเธอแล้วถามด้วยเสียงแหบ
แม้เขาไม่ได้พูดชัดเจน แต่น้ำเสียงของเขาชั่วร้ายมาก เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงมากขึ้น
เธอก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง เมื่อก่อนเธอไม่เคยคิดเรื่องหญิงชายเลย ตั้งแต่ตกหลุมรักเขา เขาก็มักจะปากเสียแบบนี้ พูดอะไรใส่หูเธอเสมอ ตอนนี้เธอดูเหมือนจะอ่อนไหวจริงๆ