สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 773 สาวใช้ตัวแสบ 677

ตอนที่ 773 สาวใช้ตัวแสบ 677
“อืม” เย่เชินหลินตอบเสียงเบาๆ
บางครั้งเขาก็อยากจะบอกเซี่ยชีหรั่นเกี่ยวกับอาการโรคหัวใจของเย่เจิ้งเหิง แต่ไม่อยากให้เธอเป็นกังวลเหมือนเขา ดังนั้นเขาคิดแล้วคิดอีก ยังไม่บอกให้เธอรู้ดีกว่า
“ทำไรเหรอ นมแม่สำคัญมากเลยเหรอ คุณลองคิดดู เธอไม่มีความรับผิดชอบเช่นนี้ จะสอนลูกให้ดีได้อย่างไร และเด็กน้อยก็สามารถกินนมผงได้นะ ถึงแม้พวกเราจะใช้ช้อนป้อน ป้อนได้น้อยกว่า แต่ฉันเชื่อว่าหลังจากนั้นไม่นาน ถ้าเขาชินกับรสชาตินี้แล้ว ก็เปลี่ยนเป็นขวดนม เขาก็จะยอมกินแน่ๆ หลิน ฉันไม่อยากใช้โอกาสนี้ขับไล่ส้งหลิงหลิงไปเพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง แต่ฉันรู้สึกว่า เธอไม่เหมาะที่จะเป็นแม่คน” เซี่ยชีหรั่นพูดถึงตรงนี้ ร้อนใจอีกครั้ง
“พอแล้ว พวกเราไม่ปรึกษากันเรื่องนี้แล้วสำหรับเด็กแล้ว ไม่มีอะไรดีกว่านมแม่แล้ว” เย่เชินหลินพูดสั้นๆ
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจ รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
เธอไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงไม่เห็นด้วยกับเธอ เธอพูดผิดตรงไหน
เย่เชินหลินรู้ว่าเธอกำลังโกรธ เอื้อมมือมากอดเธอ แต่เซี่ยชีหรั่นหลบออก
ปัญหายังคงค้างคาอยู่ และไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกทำอะไรไม่ถูก
“ที่รัก อย่าคิดมากเลย ก็เคยบอกคุณแล้วไง คุณไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องเด็กน้อย รอส้งหลิงหลิงป้อนนมเสร็จ ฉันก็จะจัดการให้ส้งหลิงหลิงออกไปจากที่นี่เอง”
เขาอยากจะเอาเด็กไปอยู่ที่อื่นในตอนนี้ แต่เด็กมีปัญหาเรื่องนั้น เขาจึงไม่สามารถทำได้
ขนาดอยู่ใต้จมูก ส้งหลิงหลิงยังสร้างปัญหาได้ ถ้าออกไปอยู่ข้างนอก ก็ไม่รู้ว่าเด็กจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร
“ช่างมันเถอะ คุณก็ไม่ต้องสัญญาอะไรกับฉัน จริงๆ เด็กเป็นลูกของคุณ บางทีสิ่งที่ฉันพูดคุณอาจจะไม่ได้ใส่ใจก็ได้…..ฉัน….”
เซี่ยชีหรั่นพูดได้แค่ครึ่งเดียว รถหยุดกะทันหัน เธอเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว กดปุ่มแผ่นกั้นระหว่างคนขับกับห้องนอนในรถเพื่อลดแผ่นกั้นลง เขาหน้าเคร่งขรึมแล้วถามคนขับรถ “เกิดอะไรขึ้น”
“คุณเย่ มีรถจอดขวางหน้ารถของพวกเรา เหมือนจะเป็น…….เป็นรถของคุณหนูไห่”
คนที่ควรจะมาก็ต้องมา ดูท่าเขาคิดจะปิดบังเซี่ยชีหรั่น ก็คงจะปิดต่อไปไม่ได้แล้ว
อยากทำให้เธอมีความสุขสักวัน แต่ดูเหมือนว่าจะมอบวันที่มีความสุขให้เธอไม่ได้
“หลิน ทำไมฉิงฉิงถึงได้มาขวางหน้ารถของคุณเช่นนี้”
ฉิงฉิงอะไร น่าจะเป็นคนแซ่โม่ เย่เชินหลินหน้าดําคร่ำเครียด
“ไม่รู้ คุณรอในรถก่อน ฉันจะลงไปดูเอง”
เย่เชินหลินลงจากรถแล้วปิดประตูรถ เซี่ยชีหรั่นจะทนรอในรถได้อย่างไร เธอก็ตามลงมาด้วย
ในเวลานี้รถออกนอกเมืองแล้ว ขับไปในทิศทางทางเข้าประเทศ ฟ้ามันเริ่มมืดแล้ว แต่มีไฟถนนรวมถึงไฟรถยนต์ด้วย ยังสามารถมองเห็นด้านหน้าได้อย่างชัดเจน
“ไอ้คนแซ่เย่ คุณมันเลวมาก” โม่เสี่ยวจุนกัดฟันแล้วพุ่งเข้ามา ไม่พูดไรมาก ชกมาที่เย่เชินหลินทันที
“เสี่ยวจุน คุณทำอะไร” เซี่ยชีหรั่นส่งเสียงร้องอย่างตกใจ พยายามขวางอยู่ด้านหน้าของเย่เชินหลิน แต่ถูกเย่เชินหลินผลักออก พูดเสียงต่ำ “คุณหลบไป คุณไม่ต้องยุ่ง กลับขึ้นรถไป”
“ปัง” เสียงดังขึ้น โม่เสี่ยวจุนชกไปที่หน้าของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเจ็บมาก
“เสี่ยวจุน หยุดนะ” เซี่ยชีหรั่นตะโกนร้อง คนขับรถดึงเธอไว้ พูดข้างหูเธอว่า “คุณนาย คุณขึ้นไปบนรถจะดีกว่า อย่าให้พวกเขาทำร้ายคุณโดยไม่ได้ตั้งใจ”
“ปล่อยฉัน” เซี่ยชีหรั่นร้องบอก
คนสองคนที่เธอห่วงใยที่สุดในโลกนี้กำลังต่อสู้กัน เธอจะขึ้นรถไปได้อย่างไร
โม่เสี่ยวจุนดวงตาสีแดงเลือด แม้ปากของเย่เชินหลินจะมีเลือดไหลแล้ว เขาก็ยังไม่หายแค้น ชกไปที่หน้าอีกข้างของเย่เชินหลิน
ถ้าเย่เชินหลินคิดที่จะหลบ โม่เสี่ยวจุนไม่มีทางจะชกเขาได้
เขาทำให้เซี่ยชีหรั่นเสียใจมาก เจ็บปวดในใจ ตั้งใจให้คนอื่นชกเขา เขาจึงจงใจไม่หลบ
แต่ในเวลานี้เซี่ยชีหรั่นร้อนใจมาก เขากำหมัดของโม่เสี่ยวจุนไว้ สลัดเขาทิ้ง ตะโกนเสียงดัง“พอแล้ว”
โม่เสี่ยวจุนไม่พูดอะไรอีก และไม่ชกเย่เชินหลินแล้ว
เขาพยุงตัวขึ้น แล้วพูดกับเซี่ยชีหรั่นว่า “คุณน่าจะยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น คนแซ่เย่…….ลับหลังคุณเขาไปมีอะไรกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยคนนั้นแล้ว…..”
เย่เชินหลินชำเลืองมองโม่เสี่ยวจุนอย่างเย็นชา เขารู้ว่าเขาจะต้องพูดออกมา สุดท้ายเขาก็พูดออกมาจริงๆ
เซี่ยชีหรั่นจ้องมองโม่เสี่ยวจุนอย่างตกใจ พูดเบาๆ “เสี่ยวจุน คุณพูดว่าอะไรนะ คุณพูดอีกรอบซิ”
เขารู้ว่าไอ้คนแซ่เย่คนเลวคนนั้นกล้าทำแต่ไม่กล้ายอมรับ ไม่คิดที่จะบอกเซี่ยชีหรั่น
เขากลับมาก็พาเซี่ยชีหรั่นออกมาทันที ดูเหมือนว่าจะออกไปเพื่อหลีกเลี่ยง ตั้งใจจะปกปิดเธอตลอดชีวิต
ผู้ชายที่จิตใจไม่แน่นอนไม่สามารถควบคุมสายรัดเอวของตัวเองได้เช่นนี้ เขาโม่เสี่ยวจุนรังเกียจที่สุด
แค่เรื่องของส้งหลิงหลิง เซี่ยชีหรั่นก็น่าจะเห็นสีหน้าที่แท้จริงของเขาแล้ว เสียดายที่เธอถูกการกระทำของเขาปิดบัง รู้แค่ความรัก และถูกความรักสองคำนี้ล้างสมองไปตั้งนานแล้ว ถึงได้ฟังคำหลอกลวงของเขาซ้ำแล้วซ้ำอีก
“ฉันพูดอะไร ฉันพูดว่าคนแซ่เย่กับเจ้าหญิงคนนั้น เจ้าหญิงคนที่เปิดงานเต้นรำคนนั้นนอนด้วยกันแล้ว เรื่องนี้ตอนนี้เขารู้กันทั้งโลกแล้ว เขากลับมาก็พาคุณออกไป ก็เพราะไม่อยากให้เธอรับรู้ คุณจะอยู่กับคนเช่นนี้อีกเหรอ ไปกับฉัน” โม่เสี่ยวจุนเดินไปด้านหน้าเซี่ยชีหรั่น จับข้อมือของเธอ
เขาเคยพูดว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของเธออีก แต่ว่าเขาจะสามารถควบคุมตัวเองไม่สนใจเธอได้ไหม
วันนี้เขาได้ยินเรื่องนี้จากที่ทำงาน ตอนนั้นไห่ฉิงฉิงไม่อยู่ ไปเข้าห้องน้ำ แค่นาทีเดียวเขาก็ทนรอไม่ได้ พุ่งออกมาขับรถของไห่ฉิงฉิงออกมาทันที
เขาไม่มีใบขับขี่รถยนต์ ประสบการณ์ขับรถ ไห่ฉิงฉิงเป็นคนสอนเขาเมื่อไม่นานมานี้
การขับรถของเขาอาจจะทำให้ตัวเองเป็นอันตราย และเป็นอันตรายต่อผู้อื่น แต่ ณ เวลานั้น ใจร้อนเกินไปจนไม่ได้สนใจอะไรแล้ว
ถ้าเป็นเช่นนี้ เซี่ยชีหรั่นยังจะปกป้องเย่เชินหลิน เชื่อเขาอยู่ เขาคงจะโกรธเธอจริงๆแล้ว
เซี่ยชีหรั่นมองโม่เสี่ยวจุน แล้วมองเย่เชินหลิน ดวงตาของเธอกลวงเล็กน้อย
นึกถึงเมื่อคืนไม่สามารถติดต่อได้ วันนี้เย่เชินหลินกลับมาถึงก็พาเธอออกมาทันที เธอคิดแค่ว่าเป็นเพราะความคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันเพียงแค่ไม่กี่วัน ดังนั้นเมื่อกลับมาจึงพาเธอมาใช้ชีวิตที่มีกันแค่สองคนตามลำพัง
เธอคิดว่าอาจเป็นเพราะเธอโกรธเขาก่อนหน้านี้ เขาจึงพาเธอออกมาพักผ่อน
เธอคิดถึงสองเหตุผลนี้ แต่ไม่เคยนึกว่าจะเป็นเพราะเขามีอะไรกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจึงได้พาเธอออกมา
โม่เสี่ยวจุนไม่ใช่คนที่พูดไร้สาระ ถ้าไม่มีหลักฐาน เขาจะไม่ใส่ร้ายคนอื่น
เขารีบมาหาพวกเขาขนาดนี้ นั่นหมายความว่าสิ่งที่เขาพูดจะต้องเป็นความจริง
“หลิน เป็นเรื่องจริงใช่ไหม คุณกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเป็นเรื่องจริงเหรอ” ในตาของเซี่ยชีหรั่นเอ่อคลอด้วยน้ำตาเล็กน้อย เสียงของเธอเริ่มสั่น
เธอเคยคิดว่าเย่เชินหลินจะต้องตกหลุมพรางเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย แล้วมีอะไรกับเธอ
ตอนนั้นเป็นเพียงจินตนาการ เธอก็ยังรู้สึกเจ็บปวดเลย แต่วันนี้เรื่องเช่นนี้มาวางอยู่ตรงหน้า แล้วเธอจะนิ่งอยู่ได้อย่างไร
เธอรู้สึกเจ็บปวดในใจมาก อึดอัด เธอรู้ว่าเย่เชินหลินไม่ได้ตั้งใจ เขาไม่ได้มีใจเช่นนั้น แต่เธอก็รู้สึกเจ็บปวด นึกถึงว่าผู้ชายของเขามีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น เมื่อครู่ยังมีอะไรกับเธอ…..เธอรู้สึกว่ารับไม่ได้จริงๆ
เธอรับไม่ได้ เธอรู้สึกเจ็บปวดมาก เจ็บจริงๆ เป็นความเสียใจที่บอกไม่ถูก บรรยายไม่ได้
เย่เชินหลินอยากจะพูดว่า ไม่ใช่เรื่องจริง แต่เขาก็พูดเช่นนั้นไม่ได้
เขามองเซี่ยชีหรั่นด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก รู้สึกทุกข์ใจที่มองหน้าไร้เดียงสาของเธอ ในใจรู้สึกเจ็บปวดราวกับว่าถูกขุดเจาะที่ใจ
“ใช่ เป็นเรื่องจริง” เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา
“คุณเป็นคนแย่มากๆ” โม่เสี่ยวจุนพูดอย่างเหยียดหยาม แล้วดึงแขนของเซี่ยชีหรั่นอย่างแรง ดึงเธอมา แล้วพูดอย่างเกรี้ยวกราด “ได้ยินแล้วใช่ไหม ตัดใจได้แล้ว คนแบบนี้ มีลูกทำผิดพลาดแล้วยังไม่สำนึก ยังออกไปชื่นชมดอกไม้นอกบ้านอีก คุณไม่ควรจะอยู่กับเขาอีก ไปกับฉัน”
โม่เสี่ยวจุนโกรธมาก ออกแรงอย่างหนัก เซี่ยชีหรั่นถูกเขากระชากจนรู้สึกเจ็บ
“เสี่ยวจุน คุณปล่อยฉันก่อน รอจนกว่าเรื่องจะชัดเจนแล้วค่อยว่ากัน” เซี่ยชีหรั่นพูดเบาๆ
“ไม่มีอะไรจะต้องรอแล้ว ตัวเขาเองก็ยอมรับแล้ว ยังจะพูดอะไรอีก คุณอย่าโง่หาข้ออ้างให้เขาอีกเลย” โม่เสี่ยวจุนขมวดคิ้ว ดึงแขนเซี่ยชีหรั่นแล้วเดินออกไป
คนขับรถขัดขวางพวกเขาไว้ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ขอโทษ คุณโม่ ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากคุณเย่ คุณจะพาคุณนายเย่ไปไม่ได้”
“คุณเย่ของพวกคุณยังมีหน้ามาขัดขวางอีกเหรอ” โม่เสี่ยวจุนถามอย่างไม่แยแส จากนั้นก็มองไปที่เย่เชินหลินด้วยสายตาที่ดูถูก
“เสี่ยวจุน คุณอย่าทำแบบนี้ ฉันรู้ว่าคุณหวังดีกับฉัน แต่เรื่องมันไม่ใช่แบบที่คุณคิด ฉันเชื่อใจเขา แม้เขาจะมีอะไรกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยแล้วก็ตาม ก็คงจะไม่ได้เกิดจากความเต็มใจของเขา” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้น ขณะที่พูดคำนี้ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
แม้ว่าเธอจะไม่สามารถพูดได้ว่าเธอยกโทษให้เย่เชินหลินได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ เช่นนี้ ที่ทรยศเธอ แต่เธอรู้สึกว่าเย่เชินหลินจะต้องไม่ได้สมัครใจแน่นอน
เธอไม่สามารถให้โม่เสี่ยวจุนพาเธอไปตอนนี้ เธอจะต้องคุยกับเย่เชินหลินให้รู้เรื่องก่อน จะต้องถามต่อหน้าเขา ให้โอกาสเขาในการอธิบายความจริง
“เซี่ยชีหรั่นคุณบ้าไปแล้ว ผู้ชายไม่ได้สมัครใจขึ้นเตียงกับผู้หญิง คำพูดเช่นนี้คุณยังพูดแทนเขาได้” โม่เสี่ยวจุนขมวดคิ้ว มองเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่น่าเชื่อ เพิ่มแรงในมือโดยไม่รู้ตัว
“ปล่อยมือเธอ” เย่เชินหลินกัดฟันแล้วพูดเสียงต่ำ ก้าวไปข้างหน้าแล้วดึงมือโม่เสี่ยวจุนออก ก้มดูแขนของเซี่ยชีหรั่น
เธอถูกโม่เสี่ยวจุนจับแขนแน่นเกินไปจริงๆ จนแขนของเธอมีรอยแดง
“ไอ้สารเลว ในเวลานี้ยังจะแสร้งทำเป็นห่วงเป็นไยเธออีก ถ้าคุณเป็นห่วงเขาจริงๆ คุณก็ไม่ควรทำเรื่องไร้ยางอายเช่นนี้”