สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 772 สาวใช้ตัวแสบ 676

ตอนที่ 772 สาวใช้ตัวแสบ 676
เพิ่งถูกเขาจูบมา เธอรู้สึกร้อนไปทั้งตัว ทั้งร้อนทั้งอ่อนแรง รู้สึกเหมือนมือไม่มีแรง ดูเหมือนว่าจะหาที่จะเย็บไม่ได้ด้วยซ้ำ
เขาแซวแบบนี้อีกครั้ง หัวใจของเธอก็ยิ่งเต้นรัวตื่นตระหนกไม่รู้ว่าตื่นเต้นมากแค่ไหน
“พอแล้วๆ ไม่ต้องเย็บแล้ว เขารีบใช้เสื้อตัวนี้เหรอ อย่าให้โดนเข็มทิ่มมือเลย วางลงเถอะ” เย่เชินหลินพูด
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร อีกนิดเดียวจะเสร็จแล้ว คุณไปนั่งไกลๆหน่อย ฉันก็จะไม่ทิ่มมือแล้ว”
เย่เชินหลินไม่มีคำพูดใดๆ เชื่อฟังเธอค่อยๆลุกขึ้น แล้วขยับเก้าอี้ออกห่างจากเธอเล็กน้อย
เซี่ยชีหรั่นพยายามทำให้ตัวเองสงบลง ไม่ได้รับผลกระทบจากเย่เชินหลิน ตั้งใจเย็บเสื้อจนเสร็จ
“หลิน คุณช่วยดูหน่อยว่าฉันเย็บดีไหม” เซี่ยชีหรั่นอวดผลงาน
“ไม่ดี เย็บให้ผู้ชายคนอื่น จะดีได้อย่างไร” เย่เชินหลินพูดอย่างไม่พอใจ
“โอ้ เจ้าชายใหญ่ของตระกูลเย่หึงเหรอ ฮ่าๆ ถ้าเช่นนั้นคุณฉีกเสื้อตัวนี้ของคุณให้ขาดสิ เดี๋ยวฉันเย็บให้”
“ฉันไม่อยากเย็บเสื้อ ฉันอยากเย็บอย่างอื่นมากกว่า ฉันมีรอยต่อที่นี่” เย่เชินหลินพูดแล้วชี้ไปที่ริมฝีปากของเขา
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดง พูดเสียงต่ำว่า “คนเป็นคนเลวมาก”
เธออยากจะหนี แต่เขาคว้าเธอมากอดไว้ หัวใจบีบแน่นและริมฝีปากที่ร้อนก็กดลงอีกครั้ง จูบหนัก ๆ สักพักก่อนจะยอมปล่อยเธอ
เซี่ยชีหรั่นหายใจแรงมากสักพัก ถึงกล้าไปพบแม่ของเธอกับหลี่เหอไท้
จ้าวเหวินอิงกับหลี่เหอไท้ไม่อยากรบกวนพวกเขา ดังนั้นจึงนั่งรอที่ห้องรับแขก
เซี่ยชีหรั่นยื่นเสื้อที่เย็บเสร็จแล้วให้หลี่เหอไท้ ถามเขาว่า “พี่เหอไท้คุณดูสิว่าฉันเย็บใช้ได้ไหม ถ้าไม่พอใจตรงไหน ฉันจะได้แก้ไขให้ใหม่”
“ไม่ต้องแล้ว ตอนคุณเย็บฉันเห็นแล้ว คุณเย็บปักได้ดีกว่าผู้หญิงสมัยโบราณอีก”
“ทานข้าวเถอะ” จ้าวเหวินอิงยืนขึ้นแล้วพูด เพราะเซี่ยชีหรั่นออกมาแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเหมือนกับปกติ
“พวกเราจะไม่ทานข้าวที่นี่นะแม่ ฉันจะพาชีหรั่นไปทานข้างนอก แล้วจะพาเธอไปเดินเล่นด้วย” เย่เชินหลินพูด
จ้าวเหวินอิงนิ่งไปสักพัก เธออยากจะถามต่อหน้าเย่เชินหลินมาก เรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่
เธอมองไปที่เย่เชินหลินอย่างเคร่งขรึม อยากจะถามเขามาก เธอสามารถมอบลูกสาวให้เขาดูแลได้จริงๆเหรอ เขาเป็นผู้ชายที่ไม่ยอมจำนนต่อการล่อลวงจริงหรือ
ทำอะไรไม่ได้เพราะเซี่ยชีหรั่นอยู่ด้านหน้า เธอไม่สามารถถามอะไรได้ ทำได้แค่พยักหน้าเบาๆ พูดว่า “ก็ดีเหมือนกัน พาเธอออกไปเดินเล่นบ้าง สองสามวันนี้เธอดูเหมือนไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่”
เย่เชินหลินดูออกว่าจ้าวเหวินอิงตั้งใจอ้างถึง เขาคิดว่าเธอน่าจะรู้เรื่องของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยแล้ว ไม่เช่นนั้นคงจะไม่มองเขาด้วยสายตาเช่นนี้หรอก
เขาเข้าใจความรู้สึกของเธอในฐานะแม่ แต่ในขณะนี้เขาไม่สามารถทำให้แม่คนนี้พอใจได้เต็มร้อย เรื่องบางเรื่องเขาไม่สามารถพูดออกมาได้
“แม่ เขากลับมาแล้ว ฉันก็ดีใจแล้ว ฉันไม่ได้ไม่สบายใจ แค่รู้สึก…..คิดถึงเขาเล็กน้อย” เซี่ยชีหรั่นยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งเล็กลง หน้าแดง ทำให้จ้าวเหวินอิงรู้สึกประเดประดังเข้ามาพร้อมกันหมด
“ไปเถอะ ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็ต้องทานข้าวเย็นก่อน อย่าปล่อยให้ท้องหิว” จ้าวเหวินอิงพูด
“ท่านวางใจ อาหารทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว”เย่เชินหลินพูด
เย่เชินหลินพาเซี่ยชีหรั่นออกไป ขึ้นรถบ้านที่รออยู่ด้านนอก
เซี่ยชีหรั่นเพิ่มเข้าใจว่าที่เขาบอกว่าเตรียมอาหารไว้พร้อมแล้วนั้นหมายถึงอะไร ที่แท้บนรถมีโต๊ะอาหารเล็กๆหนึ่งตัว บนโต๊ะมีอาหารวางอยู่พร้อมทาน
ไม่เหมือนอาหารในวิลล่าที่พิถีพิถันมาก วันนี้เตรียมอาหารที่เรียบง่ายธรรมดา แต่เป็นอาหารที่เซี่ยชีหรั่นชอบทานทั้งนั้น
“ล้วนเป็นอาหารที่พิเศษของหลินเจียง คุณตั้งใจให้คนจัดเตรียมให้” เซี่ยชีหรั่นเซอร์ไพรส์มากแล้วถาม
“เด็กโง่ หลินเจียงห่างจากที่นี่ก็ไม่ไกลมาก จัดเตรียมอาหารเหล่านี้ก็ไม่ได้มากมายอะไร ทานข้าวกันเถอะ”
ทั้งสองนั่งลงในรถ คนขับรถก็เริ่มเคลื่อนรถออกไป
รถมีความเสถียรนิ่งมาก ไม่ส่งผลกระทบต่อการทานข้าวของทั้งสองเลย
ข้าวมื้อนี้เซี่ยชีหรั่นมีความพอใจมาก หลังทานข้าวเย่เชินหลินลุกขึ้นจะเก็บจาน เซี่ยชีหรั่นรีบแย่งทำ พูดว่า“คุณเป็นผู้ชาย อย่าทำสิ่งนี้ ฉันทำเองดีกว่า”
ความจริงเธอตั้งใจอยากให้เขาพักผ่อน เธอเห็นดวงตาของเขาคล้ำมาก คิดว่าสองวันนี้คงจะเหนื่อยมาก
เย่เชินหลินพยักหน้า เอนกายบนโซฟาและหลับตา ทำเหมือนกำลังพักผ่อน แอบมองเซี่ยชีหรั่นที่กำลังยุ่งอยู่
เธอวางจานในห้องครัวของรถบ้าน ล้างจานแล้วเช็ดมือให้แห้งจึงกลับมา
เซี่ยชีหรั่นกลับเข้ามา นั่งลงข้างๆเซี่ยชีหรั่น เอื้อมมือหยิบรีโมทบนโซฟา แต่กลับถูกเย่เชินหลินที่กำลังหลับตาจับมือเธอไว้
“อย่าดูทีวี นั่งพักเป็นเพื่อนฉันหน่อย” เย่เชินหลินกอดเธอ พูดเสียงเบาๆ
“อืมๆ ไม่ดู ดูทีวีจะมีเสียงรบกวน คุณนอนเถอะ ฉันนวดให้คุณ” เซี่ยชีหรั่นให้เย่เชินหลินนอนบนตักเธอ
ตัวเล็กๆนี้ เมื่อคืนก็ไม่ได้นอน โทรหาเขาตลอด ตอนนี้ก็ยังเป็นห่วงเขาให้เขาพินหลินพักผ่อน ยังให้เขานอนบนตักเธออีก เย่เชินหลินจะไม่รู้สึกได้อย่างไร
“คุณพิงฉัน” เย่เชินหลินดึงเซี่ยชีหรั่นมา ให้เธอพิงอยู่บนตัวเขา
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากให้เขาพูดอะไรเยอะ เพียงแค่พิงเขาเงียบ ๆ แล้วฟังเสียงหายใจของเขา
เย่เชินหลินเหนื่อยมากจริงๆ ไม่ได้นอนมาสองคืนติดกัน ตอนนี้ผู้หญิงที่เขารักพิงอยู่บนตัวเขา เธอยังคงไม่รู้เรื่องอะไรเลย อย่างน้อยตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้เรื่องอะไร เขาจึงสามารถพักผ่อนได้
เขาหลับตา งีบเล็กน้อย
รถเคลื่อนไปเรื่อยๆ เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าพวกเขากำลังจะไปไหน ยิ่งไม่รู้ว่าจะไปไหน เธอจึงรู้สึกเป็นการเดินทางที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นสำหรับเธอและเย่เชินหลิน
โชคดีที่เขาใช้รถบ้านในการท่องเที่ยว เช่นนี้เขาก็สามารถพักผ่อนบนรถได้ด้วย ถ้าเขาเลือกท่องเที่ยวด้วยยานพาหนะแบบอื่น เธอก็จะสงสารไม่ได้
เธอได้ยินแม้แต่เสียงหายใจของเขา ถอนหายใจแล้วลูบบนหน้าเขา พูดเบาๆว่า “ดูสิ คุณเหนื่อยมาก ทำไมเป็นคนแบบนี้ ไม่รู้จักหาเวลาพักผ่อนบ้าง”
“เคยบอกคุณแล้วว่าอย่าพูดว่าผู้ชายของคุณเหนื่อย” เย่เชินหลินพูดเสียงต่ำ หมุนตัวแล้วกดทับเธอ
ร่างกายที่กำยำของเขาแค่เอนตัวไปด้านข้างก็สามารถทำให้เซี่ยชีหรั่นไปอยู่ใต้ล่างของเขาอย่างง่ายดายแล้ว ประกายไฟพุ่งเข้ามาในดวงตาของเขา ดูก็รู้ทันทีว่าเขาคิดไม่ดีอีกแล้ว
“คุณ…..คุณไม่ได้หลับเหรอ คุณนอนสิ มีเวลาอีกเยอะ รอคุณพักเสร็จแล้วค่อย…..”
“พักผ่อนเสร็จแล้วจะทำอะไร” เขาถามด้วยรอยยิ้ม เซี่ยชีหรั่นรีบกัดลิ้นของตัวเองไว้ เวลาเธอตื่นเต้นมักจะพูดไปเรื่อย
เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว เขารีบจูบมาทันที งัดฟันของเธอออก ห้ามไม่ให้เธอกัด
รถเคลื่อนที่ตลอดเวลา จูบระหว่างทั้งสองร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ที่รัก คิดถึงฉันมากใช่ไหม” เย่เชินหลินออกห่างปากเธอ สายตาที่แผดเผาจับจ้องไปที่เซี่ยชีหรั่นแล้วถาม
“อืม คิดถึง” เธอตอบอย่างตรงไปตรงมา
เธอคิดถึงเขา จากตอนแรกโกรธเขา แล้วตอนหลังติดต่อเขาไม่ได้ เธอเหมือนเป็นบ้าเพราะคิดถึงเขา คิดถึงจนรู้สึกเจ็บปวด
“ไม่โกรธแล้ว”
“ไม่โกรธแล้ว ฉันรู้ว่าคุณมีจุดยืนของคุณ”
เธอมีสติสัมปชัญญะมาก เย่เชินหลินมีความคิดนั้นอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเขาเย่เชินหลินทำบุญด้วยอะไรถึงได้พบกับผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบเช่นเธอได้
“ตัวเล็กๆ” เย่เชินหลินถอนหายใจ จูบที่ริมฝีปากของเธออีกครั้ง
ครั้งนี้ จูบของเขาเร่งด่วนอย่างเห็นได้ชัดด้วยความปรารถนาอันแรงกล้ากวาดปากเล็ก ๆ ของเธอไปที่คอของเธอ…….
เธอหลับตา เธอหลับตาเพื่อตอบสนองเขาและเขาก็ระบายอารมณ์ตัวเองในขณะที่ทำให้เธอพอใจ
เย่เชินหลินยิ่งอยู่ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น สักวันหนึ่ง บนโลกนี้คงจะไม่มีใครสามารถบังคับเขาให้ทำตามได้แล้ว วันนั้นอีกไม่นานก็จะมาถึง
“ที่รัก ชีหรั่น” ขากระซิบครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนว่าไม่แน่ใจว่ามีเธออยู่ข้างๆเขา
“อืม…..อืม….” เธอตอบรับครั้งแล้วครั้งเล่า
ฉันรักคุณ เย่เชินหลินจ้องมองใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอและพูดอย่างเงียบ ๆ
หลังจากนั้น เย่เชินหลินนอนกอดเซี่ยชีหรั่นบนโซฟา เสื้อผ้าของเธอไม่เรียบร้อย
“ไอ๊หยา นี่ยังอยู่ในรถนะ คุณปล่อยฉันก่อน ฉันจะใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย”
“กลัวอะไร คนขับรถจะขับไปเรื่อยๆ ไม่สนใจพวกเราหรอก” เย่เชินหลินยิ้มอย่างร้ายๆ
“น่าเกลียด รีบปล่อยฉันเถอะ ถ้ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น พวกเราอยู่ในสภาพแบบนี้ …..อายเขาตายเลย ลุกขึ้น ฉันใส่เรียบร้อย คุณก็ต้องเรียบร้อยด้วย” เซี่ยชีหรั่นจริงจังมาก เย่เชินหลินเพียงแค่ยิ้ม
ช่างเหอ ฟังตัวเล็กๆของเขาแล้วกัน
เย่เชินหลินลุกขึ้นแต่งตัวให้เรียบร้อย เซี่ยชีหรั่นเร็วกว่าเขามาก เธอหันหลังให้เขา รีบสวมใส่เสื้อผ้า
ฉันเห็นรอยสีม่วงที่หลังคอของเธอที่เขาจูบ ดูเหมือนว่าตัณหาที่เพิ่งสลายไปก็กลับมาอีกครั้ง เขาเบือนสายตาหนี ตัวเล็กๆนี้เหนื่อยมากแล้ว เขาจะมารังแกเธอต่อไม่ได้
คืนนี้เขาจะให้เธอนอนหลับสบายๆบนรถนี้ พรุ่งนี้พวกเขาก็จะถึงเมืองเล็ก ๆ ที่มีทิวทัศน์สวยงาม
สถานที่นี้ยังไม่ได้รับการพัฒนา แต่เขาได้ค้นพบโดยบังเอิญเมื่อเขาไปทำงานที่นั่น
เขาตั้งใจเลือกสถานที่ที่ไม่มีคนนอกมารบกวน ความจริงเขาอยากจะพาเธอไปต่างประเทศ แต่การไปต่างประเทศค่อนข้างยุ่งยาก ตั้งทำเรื่องอีกมากมาย ไม่สะดวกเหมือนในประเทศ แล้วยังต้องนั่งเครื่องบินอีกนาน เขาเป็นห่วงว่าเซี่ยชีหรั่นจะเหนื่อยเกินไป
ทั้งสองสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกสบายใจขึ้น
นึกถึงก่อนที่พวกเขาจะจูบกันอย่างดุเดือด เย่เชินหลินถามเธอว่ายังโกรธอยู่ไหม เธอไม่ได้โกรธแล้ว แต่คำถามนั้นก็ยังคงติดอยู่ในใจ เธอคิดว่าควรจะคุยกับเขาให้รู้เรื่อง
“หลิน ฉันเคยถามพ่อบ้าน คุณยังไม่เคยยืนยันกับเขาก็ปฏิเสธคำพูดของคุณหลี่แล้ว เป็นเพราะคุณคำนึงถึงลูกต้องดื่มนมแม่ ดังนั้นจึงตั้งใจปกป้องส้งหลิงหลิง ใช่ไหม” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้ามองเย่เชินหลินแล้วถามเขา