สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 774 สาวใช้ตัวแสบ 678

ตอนที่ 774 สาวใช้ตัวแสบ 678
“นี่เป็นเรื่องระหว่างเราสองคน คนอื่นไม่ต้องยุ่ง” เย่เชินหลินท่าทีเฉยเมย กอดเอวของเซี่ยชีหรั่นไว้ ไม่ใช้โม่เสี่ยวจุนใกล้ชิดเธออีก
“ฉันจะยุ่ง เธอเป็นน้องสาวของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายน้องสาวของฉันเด็ดขาด” โม่เสี่ยวจุนเดินเข้าไปดึงเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินพาเธอหลบมือของโม่เสี่ยวจุน
“พวกคุณอย่าทำเช่นนี้เลย พวกเรามาคุยกันดีๆจะดีกว่า เสี่ยวจุน ถ้าเรื่องเป็นแบบที่คุณพูด เขาเป็นคนเช่นนั้นจริงๆ ฉันก็จะไปกับคุณทันที ถ้าเขาไม่ใช่ ฉันจะอยู่กับเขาตลอดไป” เซี่ยชีหรั่นท่าทีมุ่งมั่นมาก ความโกรธของโม่เสี่ยวจุนลดลงเล็กน้อย
เขาไม่ใช่คนใจร้อน เพราะเกี่ยวข้องกับเซี่ยชีหรั่น เขาถึงใจร้อนเช่นนี้
เขารู้จักเซี่ยชีหรั่นดี เธอมักจะคิดถึงคนอื่นก่อนทุกๆเรื่อง จนลืมนึกถึงตัวเอง
อีกอย่างเธอเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่เล็ก ความเมตตาของผู้อื่นที่มีต่อเธอจะดูยิ่งใหญ่มาก มักจะช่วยเหลือผู้อื่น
เขาไม่อยากจะเห็นเธออยู่กับผู้ชายอย่างเย่เชินหลินอีกต่อไป แม้ว่าเธอจะเจ็บปวดก็ตาม เขาเชื่อว่าเธอจะค่อยๆดีขึ้นในอนาคต
โม่เสี่ยวจุนไม่ได้คัดค้าน เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เย่เชินหลินแล้วพูดว่า “พวกเราไปคุยในบนรถดีไหม เสี่ยวจุน คุณขยับรถไปจอดข้างทางดีกว่าจะได้ไม่ขวางทางของคนอื่น”
ณ เวลานี้เธอใจเย็นลงมาก เรื่องมากองอยู่ตรงหน้าแล้ว แม้เธอจะไม่เย็นลง ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แล้ว
เรื่องเสียใจ เธอจะเก็บไว้ก่อน หลังพูดคุยแล้ว อย่างน้อยในสถานการณ์ที่มีโม่เสี่ยวจุนอยู่ เธอจะต้องสงบสติอารมณ์ให้ได้ เพื่อให้ดูว่าตัวเองเองโอเคมาก
โม่เสี่ยวจุนไม่ได้พูดอะไร เดินไปที่ข้างรถ นั่งไปที่คนขับ เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว เธอไม่รู้จริงๆว่าโม่เสี่ยวจุนขับรถเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ ในความทรงจำของเธอ เขาขับรถไม่เป็นนะ
ในความเป็นจริงโม่เสี่ยวจุนก็ยังขับไม่ค่อยเป็น แต่วันนี้เพราะอารมณ์โกรธจึงขับรถตามพวกเขามา ตอนนี้อยากจะขยับรถจอดข้างๆให้ดี มันกลายเป็นเรื่องไม่ง่ายเลย
“หลิน เขาเหมือนจะขับรถไม่เป็น คุณไปช่วยเขาหน่อยสิ” มองดูโม่เสี่ยวจุนเกือบจะขับชนรั้วข้างๆแล้ว เซี่ยชีหรั่นตกใจมาก
“บ้าจริงๆ” เย่เชินหลินพูดอย่างเฉยเมย แล้วตะโกนบอกโม่เสี่ยวจุน “ดับเครื่อง ฉันมาขับเอง”
โม่เสี่ยวจุนก็ไม่หวังว่าเขาจะเกิดเรื่องก่อนที่พวกเขาจะคุยกันรู้เรื่อง ดังนั้นเขาจึงรีบดับเครื่อง
เห็นโม่เสี่ยวจุนลงมาจากรถ ความตื่นเต้นของเซี่ยชีหรั่นถึงลดลง
“เสี่ยวจุน ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ คุณขับรถไม่เป็น แล้วทำไมถึงไล่ตามพวกเรามา อันตรายมากรู้ไหม ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ จะทำอย่างไร” คำตำหนิของเซี่ยชีหรั่นทำให้โม่เสี่ยวจุนหน้าเย็นชายิ่งขึ้น
“ในใจของคุณยังมีคนอื่นอยู่อีกเหรอ คุณยังเป็นห่วงว่าฉันจะเกิดอุบัติเหตุ ใช่ไหม ทำไมไม่คิดว่าคุณอยู่กับคนเช่นนี้ แล้วคนอื่นจะเป็นห่วงคุณบ้าง” โม่เสี่ยวจุนย้อนถาม
“พอแล้ว เสี่ยวจุน ฉันสัญญากับคุณแล้ว พวกเราจะมาพูดคุยกันดีๆไม่ใช่เหรอ แต่คุณก็ต้องสัญญากับฉันว่า ครั้งหน้าอย่าทำเช่นนี้อีก มันอันตรายเกินไป” น้ำเสียงของเซี่ยชีหรั่นกำลังขอร้องโม่เสี่ยวจุน เย่เชินหลินที่เพิ่งจอดรถเสร็จลงมาจากรถแล้วได้ยินน้ำเสียงเช่นนี้ของเซี่ยชีหรั่นจึงขมวดคิ้ว
เธอดูเป็นห่วงคนแซ่โม่มากเกินไป ในใจของเธอ เขาเย่เชินหลินมีความสำคัญไม่ต่างกับกับโม่เสี่ยวจุนเลย
“อืม” โม่เสี่ยวจุนตอบรับ เซี่ยชีหรั่นถึงยิ้มออกมาอย่างโล่งใจเล็กน้อย
เย่เชินหลินหน้าตาเคร่งขรึมจับมือเซี่ยชีหรั่นขึ้นรถไป กำลังประกาศให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขามีสิทธิ์คนเดียว
ทุกคนขึ้นรถบ้านไป นั่งลงบนโซฟาในรถบ้าน คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ราวกับว่าในอากาศยังคงเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่ไม่คลุมเครือ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเกรงๆเล็กน้อย
ผมของเซี่ยชีหรั่นยุ่งเล็กน้อย และยังมีสีแดงจาง ๆ บนใบหน้า โม่เสี่ยวจุนก็ไม่ใช่เด็กหนุ่มไร้เดียงสาแล้ว จึงพอจะเดาออกว่าพวกเราทำอะไรกันมา
เย่เชินหลินไอ้คนนี้ไม่เพียง แต่ไม่สารภาพกับเซี่ยชีหรั่น และยังครอบครองเธอด้วยวิธีการที่น่ารังเกียจเช่นนี้อีก เขาแทบจะอดใจไม่ไหวอยากจะชกหน้าเขาอีกครั้ง
“หลิน ปากของคุณเจ็บไหม” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินด้วยความเป็นห่วง มุมปากของเขาถูกโม่เสี่ยวจุนชกจนเลือดไหล แตกเป็นแผลเล็กๆ
“ไม่เป็นไร ไม่เจ็บ” เย่เชินหลินยื่นมือลูบหัวเซี่ยชีหรั่น ปลอบใจเธออย่างนุ่มนวล
“นี่มันเวลาไหนแล้ว คุณไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับเจ้าหญิงคนนั้น คุณยังมีอารมณ์ถามเขาอีกว่าเจ็บไหม ให้เขาเจ็บจนตายก็สมควรแล้ว” ตั้งแต่โม่เสี่ยวจุนขึ้นไปในรถก็ขมวดคิ้วตลอดเวลา เห็นเซี่ยชีหรั่นเป็นห่วงเย่เชินหลินมากขนาดนี้ เขาขมวดคิ้วแน่นขึ้น
“เสี่ยวจุน ความจริงฉันไม่ต้องถามก็พอจะรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เขาคงไม่ได้สมัครใจ หลิน คุณพูดสิ เป็นเพราะเขาวางยาคุณใช่ไหม ตอนนั้นคุณขาดสติถึงได้ทำเรื่องนั้นกับเธอใช่ไหม……”
ในขณะที่เซี่ยชีหรั่นถามในใจก็รู้สึกกังวลมาก แต่เธอคิดว่าคำตอบของคำถามนี้ก็คงเป็นไปตามที่คิด
เย่เชินหลินไม่มีทางทำเรื่องเช่นนั้นกับคนอื่นลับหลังเธอ เป็นไปไม่ได้
“เย่เชินหลิน ถ้าคุณยังเป็นลูกผู้ชายพอ คุณก็อย่าโกหกต่อหน้าผู้หญิง” ก่อนที่เย่เชินหลินจะตอบ โม่เสี่ยวจุนพูดอย่างเย็นชา
“เสี่ยวจุน คุณปล่อยให้เขาพูดเองได้ไหม” เซี่ยชีหรั่นขอร้องด้วยเสียงเบา โม่เสี่ยวจุนเหลือบมองเธอ แล้วก็เงียบไป
“หลิน ฉันเชื่อคุณ คุณพูดเถอะ คุณพูดอะไรฉันก็จะเชื่อ”
เซี่ยชีหรั่นเงยหน้ามองเย่เชินหลิน ท่าทีของเธอแน่วแน่มาก หัวใจของเย่เชินหลินถูกกระทบอีกครั้ง เขาหวังว่าสิ่งที่เขาพูดจะมีค่าพอสำหรับท่าทีของเธอที่แสดงออกมา น่าเสียดาย…………
“เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยไม่ได้วางยาฉัน ฉันมีสติดี” เย่เชินหลินพูดอย่างอ่อนโยน หัวใจของเซี่ยชีหรั่นเจ็บแปลบในทันใด เธอมองไปที่เย่เชินหลิน ถามซ้ำอีกครั้ง “ถ้าคุณมีสติดี แสดงว่าเธอบังคับคุณใช่ไหม เธอใช้อะไรขู่คุณใช่ไหม เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะเป็นคนริเริ่ม เป็นไปไม่ได้”
โม่เสี่ยวจุนจ้องมองเย่เชินหลินด้วยสายตาที่เย็นชา ในใจเขายังไม่อยากจะเชื่อว่าเย่เชินหลินจะน่ารังเกียจถึงขนาดกล้าทำแต่ไม่กล้ายอมรับ เขารู้ว่าเซี่ยชีหรั่นรักเขาอย่างหมดใจ คิดว่าแม้เขาจะไปขึ้นเตียงกับผู้หญิงอื่น ก็จะให้อภัยเขาได้ เพราะเซี่ยชีหรั่นอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา
คนแซ่เย่ คุณอย่าประเมินตัวเองสูงเกินไป
ขอแค่เขาพูด เซี่ยชีหรั่นจะถูกผลักลงไปในเหวที่ไม่มีที่สิ้นสุด เย่เชินหลินเข้าใจจุดนี้มาก
เขาหายใจเข้าลึก ๆ ทำใจให้นิ่ง แล้วหันมาถามเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่แยแส “คุณต้องการจะถามอะไรกันแน่ คุณคิดว่าผู้ชายจะไม่เต็มใจที่จะนอนร่วมเตียงกับผู้หญิงที่มีเสน่ห์แบบนั้นเหรอ คุณไม่รู้จักผู้ชายดี พี่ชายก็เป็น…….”
“ไม่ เย่เชินหลิน ฉันไม่ยอมให้คุณโกหกฉัน สิ่งที่คุณกำลังพูดในตอนนี้เป็นสิ่งที่กำลังโกหกฉัน ฉันเชื่อคุณ อย่างไรฉันก็เชื่อใจคุณ คุณไม่มีทางจะขึ้นเตียงกับผู้หญิงคนนั้น คุณไม่ได้ชอบเขาแม้แต่นิดเดียว” เซี่ยชีหรั่นยืนขึ้นอย่างร้อนใจ ส่ายหัวติดต่อกัน สีหน้าค่อยๆซีดลง
ทำไมเธอถึงเห็นรูปลักษณ์ดังกล่าวของเย่เชินหลิน ทำไมต้องให้เธอได้ยินราวกับว่าทุกอย่างดูเหมือนเป็นเรื่องจริง ราวกับว่าผู้ชายที่เธอรักจะหลอกลวงเธอจริงๆ
เป็นไปไม่ได้ เธอไม่อยากจะเชื่อ
สีหน้าของเซี่ยชีหรั่นดูน่าสงสารมาก แม้แต่โม่เสี่ยวจุนก็ไม่อยากจะถามเย่เชินหลินต่อหน้าเธออีกแล้ว เขาทนเห็นไม่ได้จริงๆ
“พอแล้ว เขาก็พูดออกมาได้อย่างชัดเจนแล้ว คุณก็ควรจะตัดใจได้แล้ว กลับไปกับฉัน” โม่เสี่ยวจุนไม่ได้บังคับเหมือนตอนแรกแล้ว น้ำเสียงเบาลงเยอะมาก พูดอย่างอ่อนโยน
เขายื่นมือออกมา แต่เซี่ยชีหรั่นไม่ได้รับ เธอยังจ้องมองเย่เชินหลินตลอด เธอต้องการหาเบาะแสบางอย่างบนใบหน้าของเขาเพื่อพิสูจน์ว่าเขากำลังโกหก
แม้ว่าเขาจะถูกบังคับให้ไปนอนกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย เธอก็ยอมรับไม่ได้แล้ว แต่ถ้าเขาเป็นคนสมัครใจเอง เธอจะให้อภัยเขาได้อย่างไร
“เย่เชินหลิน บอกความจริงกับฉัน ทำไมคุณต้องพูดเช่นนี้ คุณไม่มีทาง……..”
“พอแล้ว” เย่เชินหลินพูดเสียงเย็นชา ขมวดคิ้ว พูดอย่างเย็นชามาก “ฉันไม่อยากโกหกคุณ ฉันสมัครใจเอง”
“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ ฉันไม่เชื่อ” เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวอย่างหมดหวังอีกครั้ง น้ำตาไหลลงแก้มอย่างมาก
เย่เชินหลินยืนขึ้น ยื่นมือประคองที่หัวของเซี่ยชีหรั่นไว้ ค่อยๆพูดทีละคำ “ยอมรับความจริงเถอะ ในเมื่อคุณจะถาม ฉันก็เลยบอกคุณ ฉันขึ้นเตียงกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจริงๆ แล้วฉันก็สมัครใจเอง”
ใจของเซี่ยชีหรั่นเจ็บปวดมาก เธอเกือบจะหายใจไม่ไหว เธอจ้องมองเย่เชินหลิน ยังไม่อยากจะเชื่อคำพูดของเขา
ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร เธอก็จะไม่เชื่อ เธอรู้สึกเขามีความลำบากใจในการที่จะพูดออกมา
ในเมื่อพวกเขาผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย ผู้ชายของเธอยังจะทรยศเธอไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นได้อย่างง่ายดาย มันจะดูไร้สาระไปไหม
สิ่งที่สำคัญที่สุดในความรักคือความไว้วางใจ เธอจะไม่เชื่อใจเขาได้อย่างไร
“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้” เย่เชินหลินพูดอย่างเด็ดขาด
“คุณไม่ชอบเขา เป็นไปไม่ได้ที่จะขึ้นเตียงกับเธอ เป็นไปไม่ได้ที่จะสมัครใจ”เซี่ยชีหรั่นยืนกรานอย่างหัวชนฝา น้ำตาก็ยิ่งไหลไม่หยุด น้ำตาทุกหยดเหมือนทิ่มแทงเข้าไปในใจของเย่เชินหลิน ทำให้เขาเจ็บปวดมาก
“ผู้ชายจะขึ้นเตียง ไม่เกี่ยวกับว่าชอบหรือไม่ชอบ คุณก็ไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่ไร้เดียงสาแล้ว ก็ต้องรู้เรื่องที่ผู้ชายหลายคนหาซื้อผู้หญิงพวกนั้น ฉันกับ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ก็เพราะว่าเมื่อคืนฉันไปนั่งดื่มที่คฤหาสน์ของเธอ เธอเป็นคนสวยมาก รูปร่าง…….” เย่เชินหลินพูดถึงตรงนี้ ใบหน้าราวกับอยู่ในความฝัน เหมือนกับกำลังระลึกถึงรูปร่างของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยที่สง่างาม
“ไม่ ไม่ต้องพูดแล้ว หลิน ฉันไม่มีทางเชื่อ นอกเสียจากฉันจะเห็นกับตา ไม่เช่นนั้นฉันจะไม่มีทางเชื่อ” เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงต่ำ หันหน้าไป เธอไม่มองเย่เชินหลิน และไม่มองใครด้วย
เธอปฏิเสธที่จะฟัง ใครจะบอกว่าเธอไม่มีความกล้า แต่เธอก็มีกล้าจริงๆ เธอรู้ว่าเป็นเรื่องไม่จริง ไม่จริงแน่นอน เธอก็ทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว