สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 780 สาวใช้ตัวแสบ 684

ตอนที่ 780 สาวใช้ตัวแสบ 684
“จริงหรอ? แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจริงอะไรดี”
“เย่เชินหลินเคยมอบหมายไว้ เขาบอกว่าตอนคุณยังไม่ตัดสินใจให้พาคุณกลับบ้านพักตากอากาศ ไม่ก็ไปข้างหน้าร้านอาหารตงเจียง คุณเย่กล่าวว่าร้านอาหารตงเจียงนั้นอยู่ในเครือของบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป คุณสามารถมั่นใจได้ในเรื่องสุขอนามัย นอกจากนี้รสชาติยังเยี่ยมมาก เขาบอกว่ามีเต้าเจี้ยวปูด้วย คุณต้องชอบแน่ ๆ ”
“ร้านอาหารตงเจียง กินอาหารกลางวันต้องละเอียดขนาดนั้นเลย เธอรู้สึกว่ามันฟุ่มเฟือยเปล่า?” เซี่ยชีหรั่นถามเสียงเบา แถมแลบลิ้นออกมา
เธอรู้สึกว่าไอ้เย่เชินหลินนั่นละเอียดเกินไปแล้ว ปกติกินแบบนี้ จะไม่จนหรอ
“พูดตามจริงนะ ผมเริ่มรู้สึกฟุ่มเฟือย พี่ คุณคิดดูนะ พวกคุณกินข้าวหนึ่งมื้อ เพียงพอที่ผมซื้อโทรศัพท์ให้แฟนหนึ่งเครื่องแล้ว แต่ว่าผมมาคิดได้ คุณชายเย่คือคุณชายของพวกเรา ทรัพย์สินของเขานี่พูดได้ไม่ชัดเจนหรอก อย่างน้อยก็ร้อยกว่าล้านแล้ว? ชาตินี้พวกพวกคุณ หรือชาติหน้า หรือชาติหน้าๆก็ใช้ไม่หมด เขาเงินเยอะขนาดนี้ รักเธอขนาดนี้ แน่นอนว่าต้องให้เธอกินดีที่สุด วางใจได้เลย” เซี่ยอี้ชิงคิดถึงสิ่งที่เขาได้เห็นและได้ยินในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เมื่อก่อนจะจินตนาการได้ แน่นอนว่าโลกของคนรวยแตกต่างจากคนยากจน เขารู้สึกว่าเขาต้องตั้งใจทำงานหนัก เพื่อให้หญิงสาวที่รักที่สุดของเขามีชีวิตที่คนจะเป็น
“ การกินของแพง ๆ แบบนั้น ทำให้ฉันไม่สบายใจ ถ้าฉันไม่ไป ไอ้คนนั้นก็จะโกรธ คุณมีวิธีที่ดีในการแก้ปัญหานี้หรือเปล่า?” เซี่ยชีหรั่นถาม
“ไม่มี พี่สาว ฉันว่าหากคุณฝืนไม่ไหวจริงๆ ไม่งั้นพวกเรากลับบ้านพักตากอากาศเถอะ ของในบ้านไม่แพงเหมือนข้างนอกแน่”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอกลับ แค่เธอคิดถึงส้งหลิงหลิงเธอก็ไม่อยากกลับ ”
“แต่จริงๆแล้ว ไปที่ร้านอาหารตงเจียง ก็โอเคถึง แม้ว่าอาหารของคุณกินจะแพง แต่นั่นคือบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป ก็คือว่าเป็นบ้านของพวกคุณเอง”
เซี่ยชีหรั่นแล้วพูดว่า “โอเค พวกเราไปร้านอาหารตงเจียงเถอะ”
ไม่ว่าเธอจะพูดยังไงก็เป็นคู่หมั้นของเย่เชินหลิน ไปกินข้าวที่นั่นมื้อนึงคงไม่เกินไป
ทั้งสองขึ้นรถไป โทรศัพท์เย่เชินหลินก็ดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นตั้งใจให้โทรศัพท์ดังสักพักค่อยรับสาย
“คุณชายเย่ คุณยุ่งขนาดนี้ ทำไมถึงโทรมาด้วยตัวเองล่ะ?” เธอทำเป็นโกรธแล้วพูด
ความสามารถในการหายเองของเจ้าตัวเล็กแข็งแกร่งเกินไปไหม?โดยปกติผู้หญิงต้องโวยวายเป็นเวลานาน เย่เชินหลินคิดว่าเธอดีขึ้นโดยไม่โวยวาย คงความทุกข์มาก
“คุณเป็นผู้หญิงของผม แน่นอนว่าผมต้องโทรหาด้วยตัวเอง ผมยังขึ้นเตียงด้วยตัวเอง ใช่ไหม?”
ใบหน้าเล็กๆของเซี่ยชีหรั่นแดงขึ้น แต่เหมือนว่าจู่ๆในใจก็กลับรู้สึกเหมือนเดิม ไม่โกรธเขาแล้ว
หรือว่าระหว่างพวกเขาไม่มีปัญหาอะไรเลย เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยอะไรนั่น เธอก็กำลังวางแผน ยังแยกพวกเขาไม่ได้
“ได้ยินว่ากลางวันนี้คุณมีนัดกินข้าว ไม่ได้กินหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถาม
“ผมออกมาเข้าห้องน้ำ คุนได้ไม่นาน ต้องรีบกลับไป”
“คุณรีบไปเถอะ อย่าถ่วงเวลางานเลย”
“ไม่เป็นไร คุยได้สักพัก ตอนนี้คุณกำลังจะไปไหน ไปกินข้าวที่ร้านอาหารตงเจียง?”
“คุณรู้ได้ไง?”
“อย่าลืมสิ แค่ผมอยากรู้ว่าคุณอยู่ไหน ผมสามารถรู้ได้ทุกเรื่อง อร่อยนะกินเยอะหน่อย”
“อืมได้ คุณก็เหมือนกัน”
“โอเค”
ตอนที่ทั้งสองจะจบบทสนทนา เซี่ยชีหรั่นได้พูดเสียงเบาว่า “หลิน ฉันเชื่อคุณ เชื่อว่าคุณต้องไม่ได้ทำอะไรแน่นอน ฉันรู้ ที่ฉันเห็นทั้งหมดคือภาพลวงตา”
ไอ้ตัวเล็ก ทำไมคุณรู้?
ผมรู้แบบนี้ คุณยังเชื่อผม?
“หรือจะพูดว่า คุณยังยินยอมที่จะอยู่กับผม ใช่ไหม?” เย่เชินหลินถามเสียงนิ่ง ทั้งๆที่รู้ว่าคำตอบคืออะไร เขายังรู้สึกตื่นเต้นมาก
“ใครยอมอยู่กับคุณ ฉันไม่ยอมนะ โอเคคุณไปยุ่งเถอะ ไม่อยากคุยกับคุณแล้ว” เซี่ยชีหรั่นพูดจบอย่างดีอกดีใจ แล้วกดตัดสายไป
เธอคิด ความหมายของเธอ เขาต้องเข้าใจ
แต่ว่าหากปล่อยเขาไปจริงๆ เธอก็ยังไม่เต็มใจนิดๆ
เห้อ ผู้หญิง เพราะอะไรถึงมักจะขัดแย้งอย่างนี้
เซี่ยชีหรั่นวางโทรศัพท์ลง เซี่ยชีหรั่นเม้มริมฝีปากแล้วยิ้ม
“ไอ้นี่ นี่คุณหัวเราะฉัน” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างไปสบอารมณ์ หน้าแดงขึ้นมา
“พี่เซี่ย ฉันไม่ได้หัวเราะ แต่อิจฉา ดูสิชีวิตคุณสมบูรณ์แบบดีขนาดนี้”
สมบูรณ์แบบ? แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกเป็นลูกคลื่นบ่อยๆล่ะ
หลังจากกินข้าวเสร็จเซี่ยชีหรั่นกลับถึงบริษัทก็ฟุบพักที่โต๊ะทำงานสักพัก เธอแปลกใจนิดหน่อน ทำไมถึงไม่เห็นหลี่เหอไท้เลย?
เธอไม่ได้คิดอะไรมาก แค่รู้สึกบางทีการเป็นคนระดับสูงจะยุ่งมาก พอมาคิด หลี่เหอไท้คิดว่าเธอออกไปใช้เวลาในช่วงวันหยุด ไม่ได้บอกเธอว่าเขาจะไปที่ไหน
พักผ่อนได้ไม่นาน เซี่ยชีหรั่นก็ยืดเส้นยืดสายเริ่มทำงาน
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หยิบขึ้นมาดู เป็นไห่ลี่หมินโทรมา
“ชีหรั่น คุณเป็นยังไงบ้าง? ฉิงฉิงยอกว่าคุณไปทำงานแล้ว?”
“ใช่ ฉันทำงานแล้ว ลี่หมิน ฉันไม่เป็นอะไร แม้ว่าเย่เชินหลินจะพูดอย่างนั้น แต่ฉันรู้สึกว่าเขานั้นน้ำท่วมปาก ฉันไม่ถามเขา ฉันเชื่อเขา”
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าที่ไห่ลี่หมินเป็นห่วงจริงๆคือปัญหานี้ เธอไม่อยากปิดบัง บอกความคิดในใจเธอให้เขารู้หมด
“การที่คนแซ่เย่ได้เจอเธอถือว่าโชคดี ผมชื่นชมคุณนะ เซี่ยชีหรั่น” ไห่ลี่หมินพูดหนักแน่น
“ฉันก็ชื่นชมคุณ ประธานไห่” เซี่ยชีหรั่นยิ้ม ไห่ลี่หมินได้ยินเสียงเธอหัวเราะ ก็สบายใจแล้ว
หลังจากจบการสนทนากับเย่เชินหลิน เขาก็คิดอยู่นานโดยยังคงคิดว่าสิ่งต่าง ๆ ต้องแตกต่างจากที่เย่เชินหลินยอมรับ เขาเชื่อว่าหากเย่เชินหลินพูดเหมือนกับที่เซี่ยชีหรั่นพูด คงน้ำท่วมปาก หรือเขาได้ตกลงกับ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ย เป็นการส่วนตัว
ช่วงนี้ การเคลื่อนไหวของไอ้เย่เชินหลินนั่นนับวันก็ยิ่งลึกลับแปลกๆ
เขาไม่อยู่ตงเจียง และมีหลายอย่างที่ไม่ได้รู้เจาะจงเฉพาะเหมือนเมื่อก่อน　
เขารู้จงหวีฉวนและตระกูลเย่เกรงว่าอาจเริ่มประลองฝีมือกันลับๆ นี่เป็นเวลาสำคัญ อะไรจะเกิดขึ้นก็ย่อมเป็นไปได้
หลังจากที่ไห่ลี่หมินครุ่นคิดสักพักเขาก็พูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างจริงใจ “ในเมื่อคุณเชื่อเขา คุณต้องเชื่อในสิ่งนั้นเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจงเชื่อใจเขา ผมเข้าใจคนอย่างเย่เชินหลิน ผมก็เชื่อใจเขาเหมือนที่คุณทำ ”
“อืม ฉันทำได้ ลี่หมิน”
หลังจากวางโทรศัพท์ เซี่ยชีหรั่นอาลัยอาวรณ์มาก ข้างกายเธอกับเย่เชินหลินมีไห่ลี่หมิน โม่เสี่ยวจุน ฉิงฉิง ยังมีหลี่เหอไท้ จงหยุนซาง พวกเขามากมายเป็นห่วงญาติมิตร โชคดีมากจริงๆ
เซี่ยชีหรั่น ต่อไปไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร เธอไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้วนะ เธอกับเย่เชินหลินจะต้องได้รับความสุขที่สุด
เลิกงานบ่ายโมง เซี่ยชีหรั่นเก็บของเดินออกจากประตูใหญ่ของบริษัท เห็นเย่เชินหลินสองมือล้วงกระเป๋า ยืนรอเธออยู่ข้างรถอย่างสง่า
ทันใดนั้นเซี่ยชีหรั่นกระโดดโลดเต้นดีใจ เธอรู้ว่าหากเย่เชินหลินทำเรื่องที่ผิดต่อเธอ คงจะไม่มารับเธอแบบเปิดเผยอย่างนี้
ในบริษัทคนอื่นๆกลับไม่คิดแบบนี้ คนสองสามคนเดินผ่านเย่เชินหลินไป สายตาที่มองเขาเทียบกับเมื่อก่อนต่างกันสิ้นเชิง
เซี่ยชีหรั่นยังจำได้ครั้งแรกตอนที่เขามารับเธอที่นี่ สายตาของผู้หญิงพวกนั้นดูอิจฉาริษยามาก วันนี้สายตาพวกนั้นกลับเพิ่มดูถูกมากขึ้น แม้แต่ยังมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น
“ดูสิ ฉันว่าบนโลกนี้จะมีเรื่องดีแบบนั้นได้ไงทั้งสูงทั้งรวยทั้งหล่อแถมทุ่มเทอีก? ไม่ใช่ดูแล้วจะดีนะ จริงๆเจ้าชู้มาก”
“ก็ใช่ไง ฉันเห็นว่าเรื่องอื้อฉาวของเขากับองค์หญิงอะไรนั่นกำลังดังไปทั่วฟากฟ้าแล้ว ไม่รู้ว่าผู้หญิงนั่นรู้รึเปล่า”
ผู้คนวิพากษ์วิจารณ์กันเสียงเบา เย่เชินหลินทำเป็นไม่ได้ยิน ตั้งแต่เล็กจนโตก็ได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์มามาก
เซี่ยชีหรั่นกลับฟังต่อไปไม่ไหว อยากจะกระโดดออกมาชี้แจงให้กระจ่างแทนชายที่เธอรัก บอกทั้งโลกว่าเขาไม่ได้เลวร้ายอย่างที่พวกเขาคิด
กำลังคิดอย่างนี้อยู่ ก็มีคนมองเธอด้วยความสงสาร พยักหน้าแล้วพูดว่า “เห้อ น่าสงสารจริงๆ ถูกปิดบังไม่รู้เรื่องอะไรเลยแน่ๆ”
เซี่ยชีหรั่นโค้งริมฝีปาก แล้วร้องขึ้นมาว่า “หลิน คุณมาแล้ว?”
เพราะเธออยากให้คนอื่นรู้ เธอรักเขา เย่เชินหลินก็โค้งริมฝีปากยิ้ม เดินไปหาเธออย่างสง่า
ในสายตาเขา โลกทั้งใบไม่มีอยู่จริง มีเพียงรอยยิ้มผู้หญิงของเขาที่มีรอยยิ้มสดใสเช่นนี้ที่สามารถเข้ามาอยู่ในสายตาเขา
“วันนี้เหนื่อยไหม?” เย่เชินหลินพูดด้วยเสียงเบา ยื่นมือมาโอบที่เอวเซี่ยชีหรั่น
“ไม่เหนื่อย คุณหล่ะ?” เซี่ยชีหรั่นพูด
“คุณไม่เหนื่อย ผมยิ่งเหนื่อยไม่ได้ ไปเถอะกลับบ้าน”
“อืม”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มหวาน กอดเซี่ยชีหรั่น ทั้งสองเดินไปที่รถ
“คุณว่าผู้หญิงคนนั้นไม่รู้จริงๆหรอ? ฉันสงสัยว่าทั้งๆที่เธอรู้ว่าคนบ้านนั้นเป็นยังไง อยากแต่งกับตระกูลมหาเศรษฐี ตั้งใจแกล้งทำเป็นไม่สนใจมั้ง”
“ใช่ไงใช่ ตาเธอก็ไม่ได้บอด หูก็ไม่หนวก ฉันดูแล้วคงแกล้งเป็นใบ้หูหนวก”
“ยังไงมีเงินจะทำอะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น ขาดเธอไปก็ไม่สนใจสักนิด”
เย่เชินหลินหน้านิ่วคิ้วขมวด มองไปที่ทั้งสองคนด้วยสายตาวิพากษ์วิจารณ์
“หยุด! พูดอะไร” ทั้งสองคนถูกเย่เชินหลินทำให้ชะงัก ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ วิ่งไปข้างหน้าด้วยความตกใจ
“หลิน อย่าอย่างนี้สิ นี่คือบริษัทของฉัน ฉันยังต้องทำงานที่นี่นะ” เซี่ยชีหรั่นขอร้องด้วยเสียงต่ำ พร้อมดึงเย่เชินหลินไว้
“ที่พวกเขาพูดเกินไปแล้ว เพราะว่าคุณทำงานที่นี่ ผมถึงไม่ให้พวกเขาพูดคุณอย่างนี้”
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ชำเลืองมองจากรถตัวเองไปที่รถเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี รีบวิ่งเข้าหาเขาทันที
เมื่อสองคนนั้นดูท่าไม่ดี พวกเขาก็เร่งฝีเท้า ทางเซี่ยชีหรั่นยังคงเกลี้ยกล่อมเขา “อย่าทำแบบนี้ พวกเขารู้ความจริงที่ไหน พวกเขาแค่เชื่อจากข่าวที่เห็น ฉันเข้าใจว่าระหว่างเราเป็นอะไร ดูเธอสิ ก่อนที่ฉันจะมาพวกเขาพูดมากมายขนาดนั้น ไม่เห็นคุณจะเกิดอารมณ์”