สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 783 สาวใช้ตัวแสบ 687

ตอนที่ 783 สาวใช้ตัวแสบ 687
เขาทนไม่ได้ที่ผู้หญิงของเขาต้องร้อนใจเช่นนี้ จึงโอบเธอมากอด พูดปลอบว่า “อย่ากังวลเลย เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยไม่ใช่สัตว์ร้าย เธอชอบผู้ชาย แต่เธอไม่ชอบวิธีสกปรก เธอหยิ่งในศักดิ์ศรี ผู้ชายไม่ยอม เธอก็จะไม่ใช้ความรุนแรง”
“แต่ เธอสวยขนาดนั้น เธอให้ท้าย ฉันกลัวพี่เหอไท้ก็จะ…” เซี่ยชีหรั่นพูดกระซิบขึ้น
“ยัยโง่ คุณกำลังกังวลอะไร? หลี่เหอไท้ก็ไม่ได้แต่งงาน ต่อให้เขาทนไม่ไหวขึ้นเตียงกับเธอ มีอะไรไม่เหมาะสมหรือ?” เย่เชินหลินถามอย่างน่าขำ
“ไม่เหมาะสมแน่นอนสิ พี่หยุนซางเสียใจตายแน่”
“เธอไม่เสียใจหรอก เดิมพวกเขาก็ไม่ได้รักกันอยู่แล้ว แค่ทำให้คนอื่นดูเอง” เย่เชินหลินทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว คิดอยู่ว่าผู้หญิงของเขารู้จักเป็นห่วงเป็นใยคนอื่นมากเกินไปแล้ว จึงพูดความจริงในเธอรู้
“ไม่ใช่มั้ง? พวกเขาคบกันปลอบๆ?”
“ปลอบจริงๆ คนของผมเคยสะกดรอยตามพวกเขา แม้แต่จับมือพวกเขายังไม่เคยเลย”
“จะหมั้นกันอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”
“หมั่นกันก็ปลอม พวกเขามีความคิดเป็นของตัวเอง คุณอย่าเป็นกังวลเลย ดังนั้นผมถึงบอกว่าต่อให้หลี่เหอไท้กับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยมีอะไรกันจริงๆก็ไม่เป็นไร ไม่ถือว่าเป็นการทำให้จงหยุนซางต้องเสียใจ เข้าใจหรือยัง?”
“อ่อ” เซี่ยชีหรั่นตอบรับ ยังไงก็ยังรู้สึกไม่ค่อยดี ไม่ว่ายังไงหลี่เหอไท้ก็คงเสียสละตัวเองเพื่อเธอแน่ ถึงแม้ผู้ชายจะมองเรื่องแบบนั้นเป็นเรื่องปกติ…
“ห้ามคิดแล้ว หากหลี่เหอไท้ไม่อยากทำ เขาก็มีเหตุผลมากมายที่จะปฏิเสธ หากเขายื่นตัวเข้ามาแล้ว งั้นก็แสดงว่าเขารู้จักใช้ชีวิต”
คราวนี้เซี่ยชีหรั่นไม่พูดอะไรแล้ว เธอหดตัวอยู่ในอ้อมอกเย่เชินหลิน เงยหน้าใบเล็กขึ้นแล้วกระซิบว่า “หากคุณไม่มีฉัน คุณก็จะจูบกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย แล้วก็ซาบซึ้งไหม?”
สีหน้าเย่เชินหลินดูเปลี่ยนไปทันที ยังหลับตา ครุ่นคิดแล้วพูดว่า “น่าจะ หุ่นของเธอเซ็กซี่มาก ยังดูเด้งดึ๋ง อีกอย่าง…โอ๊ย…” เขาเพิ่งพูดถึงตรงนี้ เซี่ยชีหรั่นก็หยิกแขนของเขา แล้วพูดแล้ว “ห้ามพูดไปเรื่อย ห้ามคิดไปเรื่อยด้วย”
ปากเซี่ยชีหรั่นพูดแบบนี้ ในใจกลับหวานซึ้งอย่างมาก เธอรู้สึกได้ว่าคำพูดของเย่เชินหลินได้พูดออกอย่างไม่รู้ตัวแล้วว่า ที่จริงเขาไม่ได้มีความคิดอะไรแบบนั้นกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเลย
ในเวลานี้ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยให้คนพาหลี่เหอไท้ไปยังห้องเต้นรำ สั่งคนเปิดเพลง แล้วก็เข้าไปเชิญเขามาร่วมเต้นรำด้วยกันด้วยตัวเอง
ไม่เหมือนตอนที่อยู่บ้านพักตระกูลเย่ ครั้งนี้เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยไม่ได้เชิญใครอื่นเลย
ห้องเต้นรำขนาดกว้างใหญ่ ประตูปิดสนิท มีเพียงเธอกับหลี่เหอไท้สองคนที่กอดกันเต้นด้วยกัน
บนร่างกายเธอฉีดน้ำหอมไว้นิดหน่อย ตอนที่หมุนตัว มีกลิ่นหอมโชยดึงดูดผู้ชายให้หลงใหล
หลี่เหอไท้สูดดมลึกๆของครั้ง ดูแล้วเหมือนหลงใหลมาก เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยภูมิใจในตัวเองมาก และพอใจมาก
“องค์หญิงที่รัก คุณกับเย่เชินหลินก็เต้นรำกันแบบนี้หรือ?” หลี่เหอไท้กระซิบข้างหูเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ใช้ภาษาอังกฤษถามเธออย่างใกล้ชิดกัน
ลมหายใจหลี่เหอไท้ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายเหล้าบางเบาทำให้เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยแทบเมา เธอหลับตา ซาบซึ้งความหอมหวานที่เขามอบให้ แล้วค่อยๆตอบว่า “เปล่า ฉันกับเขา ตรงขึ้นเตียงกันเลย”
สีหน้าหลี่เหอไท้เคร่งขรึมเล็กน้อย หลังจากนั้น ก็ใช้แรงโอบ กอดเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยมาแนบตัวเขาอย่างแน่น
เขากับเธอใกล้ชิดกันมาก
“โอ้ ผมอิจฉามาก บอกผมได้ไหมว่า เขาเป็นผู้ชายที่มีแรงมากหรือเปล่า?” หลี่เหอไท้ถาม
การกระทำที่หยาบขึ้นมากะทันหันของหลี่เหอไท้ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยยิ่งรู้สึกร่างกายยิ่งแนบชิดเขา ในขณะเดียวกันกลับกลายเป็นแทบหายใจไม่ออก
เธอกอดเขาไว้แน่น ใบหน้าน้อยๆยิ่งแนบชิดเขา
“เขามีแรงมาก มีเสน่ห์มาก เป็นผู้ชายที่มีแรงที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ ค่ำคืนนั้นของเรา ทำกันอยู่สี่ครั้ง…”
“ใช่ไหม? งั้นคืนนี้ เราทำหกครั้ง”
พอดีที่หมุนไปถึงกำแพง หลี่เหอไท้พาเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยไปแนบผนัง แล้วริมฝีปากก็ซอกไซร้ไปตามซอกคอของเธอ…
เย่เชินหลินก็กอดเซี่ยชีหรั่นแล้วจูบอยู่สักพัก ตอนที่กำลังจูบกันอยู่อย่างร้อนรุ่ม เซี่ยชีหรั่นผลักเขาออก แล้วพูดกระซิบว่า “อย่าเพิ่งค่ะ เรายังไม่ได้ไปดูตูตูเลย”
“เขาไม่ร้องไห้ ไม่ต้องไปดู” เย่เชินหลินพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“แบบนั้นไม่ได้ ไม่ร้องไห้ก็ต้องไปดู ต้องให้เขาเคยชินกับการได้เจอพ่อกับแม่” เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา ความหมายชัดเจนแล้วว่า ในเมื่อเธอกลับมาแล้ว ก็ยังคงเป็นแม่ของเย่เจิ้งเหิง เธอจะไม่ยอมปล่อยเขาทิ้งเด็ดขาด
ครั้งนี้เธอคิดเข้าใจแล้ว หากเธอไปแล้ว ก็จะยิ่งเป็นการทำให้ส้งหลิงหลิงดีใจไม่ใช่หรือ?
พวกเธอไม่อยู่บ้าน ทิ้งลูกไว้ให้กับเธอที่เป็นแม่ไม่มีความรับผิดชอบ งั้นพวกเธอทั้งสองคนก็กลายเป็นคนไม่รับผิดชอบแล้ว
ดังนั้นเธอไปดูลูกตอนนี้ ถึงแม้จะเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ถึงแม้ส้งหลิงหลิงยังคงต้องให้นมลูก เธอไปยังไงก็ดีกว่าไม่ไป ยังไงส้งหลิงหลิงก็ต้องมีอคติบ้างแหละ
“ได้ ฟังคุณก็ได้ ไปดูเด็กคนนั้นก็ได้” เย่เชินหลินลุกขึ้นยืน เซี่ยชีหรั่นควงแขนของเขา ทั้งสองคนควงกันออกจากห้อง แล้วขึ้นตึกไป
พวกเธอกลับมาดึก มีคนมารับไม่เยอะ ดังนั้นส้งหลิงหลิงที่อยู่บนตึกไม่รู้ว่าเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นกลับมาแล้ว
ตอนที่ทั้งสองคนเข้าประตูไป ส้งหลิงหลิงเห็นเย่เชินหลินก่อน สีหน้าเธอดีใจมาก เพิ่งพูดว่า “เชินหลิน คุณกลับมาแล้วหรือ?” แล้วก็เห็นเซี่ยชีหรั่นตามเข้ามาติดๆ สีหน้ายิ้มแย้มของเธอแข็งทื่อไปทันที
ผู้หญิงสารเลว เธอโกรธจนไปแล้วไม่ใช่หรือ กลับมาทำไม? ทำไมถึงกลับมาได้เร็วขนาดนี้? มารผจญจริงๆ
เธอฉีกยิ้มกว้างขึ้นอย่างรวดเร็ว มองดูเซี่ยชีหรั่น พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงใจจริงๆว่า “หรั่นหรั่น คุณก็กลับมาแล้วหรือ? ฉันยังพูดกับเชินหลินอยู่ว่า ให้เขารีบไปตามหาคุณ จะทำให้เธอเสียใจไม่ได้ คุณมีความหวังดีต่อลูกของเรา ถึงได้เข้าใจฉันผิด มีความคิดที่แตกต่าง ฉันเข้าใจ คุณกลับมาก็ดีแล้ว ต่อไปอย่าโกรธเพราะฉันกับเย่เชินหลินอีกเลย ฉันก็ไม่สบายใจ”
เซี่ยชีหรั่นเดินไปข้างกายส้งหลิงหลิง หัวเราะเยาะแล้วพูดว่า “ใช่หรือ? คุณอุตส่าห์คิดเผื่อพวกเราขนาดนี้ ต่อไปฉันจะไม่ทะเลาะกับหลินเพราะคุณอีก ผ่านเรื่องราวในครั้งนี้ ฉันพบว่าความสัมพันธ์ของเรายิ่งแน่นแฟ้นขึ้น หลิน คุณว่าใช่ไหม?”
ยัยนี่ ตอนนี้รู้จักไม่ทำตัวอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อนแล้วหรือ ยังรู้จักเผชิญหน้าตอบโต้ส้งหลิงหลิงด้วย เย่เชินหลินอมยิ้ม ลูบขยี้หัวเซี่ยชีหรั่นอย่างรักใคร่
“คุณพูดว่ายังไงก็เป็นอย่างนั้นแหละ”
“คุณดีที่สุดเลย หลิน” เซี่ยชีหรั่นก็ยิ้ม ในใจส้งหลิงหลิงกลับเจ็บปวดมาก เจ็บเหมือนโดนเข็มแทง
เซี่ยชีหรั่น นี่เป็นการมาดูลูกที่ไหนกัน แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอมาวางอำนาจใส่ฉัน
เธอคิดว่าการที่พวกเธอมาพลอดรักตรงหน้าฉัน ก็จะทำให้ฉันพ่ายแพ้หรือ? เธอช่างดูถูกส้งหลิงหลิงจริงๆ เธอยิ่งทำแบบนี้ ยิ่งจะทำให้ฉันยิ่งสู้ ถ้าฉันไม่สามารถไล่เธอออกไปจากบ้านพักตระกูลส้งได้ ฉันก็จะไม่แซ่ส้ง
“ตูตู แม่มาดูลูกแล้ว” เซี่ยชีหรั่นเดินไปข้างเตียงเด็กน้อย ครั้งนี้ เธอไม่เรียกตัวเองว่าแม่หรั่นหรั่นแล้ว แต่เป็นการตัดชื่อข้างหน้าออก
เย่เชินหลินกับส้งหลิงหลิงใครก็ไม่ได้โง่ ฟังความหมายที่เธอเรียกเช่นนี้ออกอยู่แล้ว
เธอก็ตั้งใจที่จะให้พวกเขารู้ ส้งหลิงหลิงคิดร้ายไม่ใช่หรือ? เธอจึงจะทำให้ส้งหลิงหลิงรู้ว่า ช้าเร็วเธอจะทำให้เด็กคนนี้ห่างแม่แท้ๆของเขาให้ได้ แล้วเห็นเธอเป็นแม่แท้ๆ
เย่เจิ้งเหิงดื่มนมเสร็จแล้ว กำลังนอนอยู่ในเตียงนอนของเขาแล้วเล่นอยู่คนเดียว
“หลิน คุณมาดูนี่ เขาเล่นอยู่คนเดียวมีความสุขมากเลย ฉันนึกว่าเขาหลับแล้ว ที่แท้ก็ตื่นอยู่ ไม่ร้องไม่โวยวาย ว่าง่ายจริงๆ”
เย่เชินหลินเดินมา ยืนอยู่ข้างเตียงเด็กอีกข้าง ก้มตัวลงมองดูเย่เจิ้งเหิง
เขาพบว่าเด็กมีความเปลี่ยนแปลงไปทุกวันจริงๆ ตอนนี้มองดูแล้ว ดูหน้ามองกว่าตอนที่เพิ่งคลอดออกมาตั้งเยอะ
ดูเหมือนเขาจะสามารถส่งเสียงออกมาได้นิดหน่อยแล้ว ตรงริมฝีปากยังมีน้ำลายไหลนิดหน่อย แต่ไม่รู้สึกรังเกียจเลยสักนิด กลับกัน ดูแล้วรู้สึกน่ารักมาก
“โอ๊ย อยากอุ้มเขามากเลย เด็กน้อยยิ่งอยู่ยิ่งน่ารัก แต่กลัวเขาตื่น เด็กคนนี้เวลาได้ร้องไห้ขึ้นมาไม่ธรรมดาเลย” เซี่ยชีหรั่นมองดูปากน้อยๆนั่นอย่างรักใคร่ ท่าทางน่าเอ็นดู ยื่นมือออกมาตั้งหลายครั้ง แต่ก็ยังคงอดกลั้นไว้ไม่อุ้ม
“อยากอุ้มก็อุ้มเลย ไม่เป็นไร ร้องไห้ก็มีคนอยู่เยอะขนาดนี้ ปลอบได้” เย่เชินหลินพูด
“อย่าดีกว่า ให้เขานอนอยู่แบบนี้แหละ เราหยอกเขาเล่นก็พอ” เซี่ยชีหรั่นหยิบกระดิ่งข้างเตียงมา แล้วก็เขย่าเบาๆสองที
เธอระวังมาก ไม่กล้าเขย่าแรง กลัวเด็กน้อยจะตกใจ
ได้ยินเสียงกระดิ่ง เย่เจิ้งเหิงลืมตาโตขึ้น หยอกเล่นเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นหัวเราะลั่น
“หลิน เหมือนเขาจะรู้จักฟังเสียงด้วย ไม่แน่ต่อไปอาจจะมีพรสวรรค์ทางด้านดนตรี”
“ผมว่าคุณดูสนใจยิ่งกว่าเขาอีก คุณมีพรสวรรค์ทางด้านดนตรี” เย่เชินหลินหยอกล้อ เซี่ยชีหรั่นเหลือบมองดูเขา พูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “คุณนี่ พุดถึงเด็กอยู่”
พูดเสร็จ เซี่ยชีหรั่นก็เขย่ากระดิ่งอีก เธอย้ายกระดิ่งมาตรงหน้าเด็กน้อย แล้วเขย่าเบาๆ
เหมือนเด็กน้อยอยากจับมาก แต่ด้วยอายุยังเล็กมาก ยังทำไม่ได้ จึงดูค่อนข้างร้อนใจ
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเย่เชินหลินไม่ชอบให้เขาร้องไห้ กลัวเขาร้องไห้ จึงไม่ได้ใช้กระดิ่งหยอกเขาเล่นอีก
ส้งหลิงหลิงมองดูพวกเขาหยอกล้อลูกเล่นด้วยสีหน้าเรียบเฉย กำลังภาวนาว่าให้เซี่ยชีหรั่นทำลูกร้องไห้อย่างไม่ได้ตั้งใจ สุดท้ายกลับเหมือนเธอจะคิดได้เสียก่อนแล้ว ทำให้เธอผิดหวังไม่พอใจอย่างมาก
แต่ยังมีเวลาอีกเยอะ เธอไม่เชื่อว่าเซี่ยชีหรั่นจะระวังแบบนี้ไปได้ตลอด
“เอาล่ะ เรากลับห้องกันเถอะ” เย่เชินหลินพูดขึ้น
“ตูตู บ๊ายบาย พรุ่งนี้เช้าพ่อกับแม่ค่อยมาเล่นกับลูกใหม่นะ นอนหลับอย่างว่าง่ายนะ” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างอ่อนโยน ยื่นมือไปแตะมือน้อยๆของเย่เจิ้งเหิงอย่างอ่อนโยน แล้วค่อยออกไปพร้อมกับเย่เชินหลิน
“หลิน คุณว่าต่อไปตูตูจะยิ่งอยู่ยิ่งสนิทกับฉันไหม? ตอนนี้เขายังทำอะไรไม่ค่อยได้ รอโตแล้วนิดหน่อย ฉันจะหาเวลามาเล่นกับเขาให้มากขึ้น เขาก็จะค่อยๆคิดว่าฉันเป็นแม่แท้ๆของเขาไหม?”