สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 784 สาวใช้ตัวแสบ 688

ตอนที่ 784 สาวใช้ตัวแสบ 688
“เป็นสิ” เย่เชินหลินตอบ
“ดี ฉันจะพยายามให้ถึงที่สุด ฉันจะเป็นแม่ที่ดีที่สุด” เซี่ยชีหรั่นกำหมัด ให้กำลังตัวเอง
เธอเชื่อว่าความเชื่อมั่นของคนเราเป็นสิ่งที่ดี เห็นที่หลี่เหอไท้ทำเพื่อเธอ เธอรู้ว่าเขาก็ทำเพื่อแม่ของเขา เธอจึงยิ่งเชื่อมั่นในตัวเธอกับเย่เจิ้งเหิงมากยิ่งขึ้น
“ยัยโง่ ไม่จำเป็นต้องทำให้ตัวเองเหนื่อยขนาดนี้” เย่เชินหลินพูด
“ทำไมจะไม่จำเป็น เด็กต้องการแม่ คุณคิดว่าส้งหลิงหลิงเหมาะสมที่จะเป็นแม่หรือ?” เซี่ยชีหรั่นถามกลับ เห็นเย่เชินหลินไม่ตอบตรงๆ เธอจึงหยุดฝีเท้าแล้วมองดูเขาอย่างจริงจัง
“เย่เชินหลิน คุณต้องรับปากฉัน เมื่อตูตูไม่ดื่มนมแม่แล้ว ก็ให้รีบจัดการส้งหลิงหลิงไปจากที่นี่”
หากไม่ใช่เพราะลูกมีปัญหา เย่เชินหลินจะรอให้หย่านมแล้วค่อยจัดการส่งเธอไปหรือ
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเย่เชินหลินจะรีบรับปากเธอทันทีเสียอีก กลับคิดไม่ถึงว่า เขายังลังเลอยู่
เธอมองดูเขานิ่ง แล้วก็ขมวดคิ้ว
“เย่เชินหลิน คุณคงไม่ ไม่คิดที่จะให้ส้งหลิงหลิงไปใช่ไหม? คุณหมายความว่ายังไงกันแน่? คุณรู้ถึงรู้ว่าเธอคิดไม่ดีกลับลูก ฉันคิดว่าคุณทนเห็นลูกไม่ได้ดื่มนมแม่ไม่ได้ จึงให้เธออยู่เสียอีก ทำไม คุณไม่ได้คิดเช่นนี้หรือ? คุณยังคิดว่าต่อไปก็จะให้เธอได้อยู่ข้างลูก ให้เธอได้อบรมเลี้ยงดูลูกเติบโตหรือ?”
หลังจากที่พวกเขาไปแล้ว ส้งหลิงหลิงก็เริ่มนั่งบนเตียง เพราะได้ยินทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ที่ระเบียง และเสียงของเซี่ยชีหรั่นก็ดังขึ้น เธอจึงเดินย่องมาที่ประตู แอบฟังว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันอยู่
ท่าทีของเย่เชินหลินทำให้เซี่ยชีหรั่นผิดหวังมาก ทำไมเขาถึงคิดไม่เหมือนกับเธอล่ะ เขาทำเพื่อหวังดีกับลูกไม่ใช่หรือ? เขาหวังดีกับลูกก็ควรที่จะรีบส่งส้งหลิงหลิงไป
ก่อนที่ส้งหลิงหลิงจะคลอดลูก เขายังเดือดร้อนที่จะส่งเธอไป หลังจากที่คลอดลูกแล้ว เขาไม่เพียงไม่พูดว่าจะส่งเธอไป ยังคอยปกป้องเธอด้วย
ทั้งๆที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว ทำไมยังต้องปกป้องเธอ?
หรือว่าในใจของเขาคิดว่า ต่อให้แม่เลวแค่ไหน แม่แท้ๆยังไงก็ต้องสอนลูกได้ดีกว่าผู้หญิงคนอื่นสอนหรือ?
ในเมื่อเป็นแบบนั้น ทำไมเขายังต้องยอมให้เธอเซี่ยชีหรั่นได้ใกล้ชิดลูก?
หรือว่าเขาเห็นเธอตั้งใจอย่างมาก จึงปฏิเสธเธอไม่ลง?
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากที่จะคาดเดาเย่เชินหลินแบบนั้นจริงๆ แต่ท่าทีของเขาจะไม่ให้เธอได้ยังไง?
เธอโกรธแล้ว โกรธที่เขาปกป้องส้งหลิงหลิง แล้วสักพัก เธอก็คิดได้แล้ว เขาไม่ต้องทำอะไรไม่ต้องพูดอะไรมากก็กลับมาแล้ว ถึงแม้เขาจะพูดยอมรับอย่างเต็มปากว่าเขายอมขึ้นเตียงกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย เธอก็ยังเชื่อเขา กลับมากับเขาอย่างไม่ลังเล แต่ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ เธอจะไม่ผิดหวังได้อย่างไร?
“คำถามนี้ ต่อไปเราค่อยพูด กลับไปนอนเถอะ” เย่เชินหลินดึงมือเซี่ยชีหรั่น แล้วถูกเธอส่ายหัวหลบ
“ฉันไม่ไป เย่เชินหลิน ฉันไม่ไปนอน ฉันอยากฟังความคิดจริงๆของคุณที่มีต่อส้งหลิงหลิง ฉันอยากถามคุณ เมื่อไหร่ถึงจะให้เธอไป หรือว่าคุณคิดที่จะให้เธออยู่กับลูกไปตลอดใช่ไหม คุณรู้สึกว่าฉันใจดำ ที่ไปแยกแม่ลูกเขาแยกจากกันก็ช่าง ฉันคิดว่าผู้หญิงอย่างเธอไม่เหมาะที่จะเป็นแม่ของเด็ก”
ในใจส้งหลิงหลิงหายวับ เธอแอบเงี่ยหูฟังอยู่อย่างตื่นเต้น
เธอกลัว เธอกลัวจริงๆ เย่เชินหลินดีกับเซี่ยชีหรั่นขนาดนั้น หากเขาโกรธขึ้นมา มีความเป็นไปได้ที่เขาจะให้เธอไปจากที่นี่ทันที
ดีที่ลูกมีปัญหา เธอหวังเพียงว่าเย่เชินหลินจะเห็นแก่ที่ลูกมีปัญหา ไม่ฟังคำของเซี่ยชีหรั่น
“ตอนนี้ก็ยังไม่ได้หย่านมไม่ใช่หรือ? ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนคุยเรื่องนี้ ลูกต้องดื่มถึงเมื่อไหร่ ผมกำลังคิดอยู่ เอาล่ะ อย่าพูดอีกเลย นอนหลับ” คำพูดหลายคำหลังนี้ เย่เชินหลินถึงขั้นขมวดคิ้วพูด ท่าทีไม่ค่อยดีเลย
ช่วงนี้เขาไม่เคยใช้ท่าทีแบบนี้พูดกับเธอมาตั้งนานแล้ว ดังนั้นเซี่ยชีหรั่นจะเสียใจแค่ไหน
ภายในดวงตาของเธอประกายไปด้วยน้ำตา เธอจ้องมองเย่เชินหลินอย่างตาไม่กระพริบ พร้อมหัวเราะอย่างเยาะเย้ย
“ฉันเข้าใจแล้ว เย่เชินหลิน ฉันกลับมา ปัญหาก็กองอยู่ตรงนี้ คุณก็ยังไม่อยากที่จะให้ฉันเข้าไปยุ่งวุ่นวาย ไม่อยากให้ส้งหลิงหลิงไป คุณกำลังถ่วงเวลา ถึงแม้ฉันจะไม่เข้าใจว่าทำไมคุณต้องถ่วงเวลา”
เห็นทีเย่เชินหลินไม่มีทางยอมทำตามที่เธอพูด ส้งหลิงหลิงหัวเราะขึ้นมาอย่างมีความสุข เธอหัวเราะทั้งน้ำตา
เซี่ยชีหรั่น สมน้ำหน้า
เธอก็มีวันนี้เหมือนกัน เธอเสียใจแล้วใช่ไหม? เธอคิดว่าเธอจะเป็นแม่เลี้ยงให้กับลูกของฉัน เธอจึงดูสูงส่งมากหรือ เขาไม่สนใจแล้วใช่ไหม?
เธอโง่จริงๆ ไม่รู้ว่าเพราะลูกมีปัญหา เขาถึงได้ตัดสินแบบนี้
เย่เชินหลินเป็นคนที่มีอะไรก็จะเก็บไว้คนเดียว เขาไม่บอกเธอหรอก เขาจะไม่มีทางบอกให้ใครรู้ว่าเด็กมีปัญหา
เธอเดาไปเถอะ เธอโกรธไปเถอะ หากเธอรู้สึกเสียใจ ก็รีบไปจากที่นี่เลย
“ร้องไห้ทำไม? อย่าร้องแล้ว เรากลับไปนอนกันเถอะ” เย่เชินหลินขมวดคิ้ว แล้วยื่นมือช่วยเซี่ยชีหรั่นเช็ดน้ำตา แล้วก็ถูกเธอปฏิเสธอีก
เธออยากที่จะถามเขาอีกครั้ง ให้เขาพูดความในใจออกมา แต่เธอก็รู้ว่าถามไปก็ไม่มีประโยชน์
ครั้งนี้ก่อนที่เธอจะไปจากบ้านพัก เธอก็เคยบอกเขาแล้ว หากเขาไม่ให้ส้งหลิงหลิงไป เธอกับพี่เลี้ยงหลี่ก็จะไปด้วยกัน เขาก็ยังไม่ทำอะไร
บางทีช่วงนี้งานอาจจะยุ่งมาก ทำให้เธอแทบลืมเรื่องของส้งหลิงหลิงไป ถึงขั้นไม่ทันได้คิดอะไรมากก็กลับมาแล้ว
เธอกัดริมฝีปาก มองดูเย่เชินหลินอย่างเสียใจที่สุด เสียใจที่ตนเองกลับมาง่ายๆแบบนี้
เย่เชินหลินก็อยากที่จะบอกเรื่องเด็กเป็นโรคหัวใจให้เธอรู้มาก แต่เมื่อจะอ้าปาก เขาก็อดทนไว้
ที่นี่ใกล้ห้องของส้งหลิงหลิงมาก เขาพูดไม่ได้ ถึงเขาจะพูด ก็ต้องหาที่ที่ส้งหลิงหลิงไม่ได้ยิน ไม่ให้เธอได้มีโอกาสเอาเรื่องนี้มาใช้ประโยชน์อีก
เย่เชินหลินก้มอุ้มเซี่ยชีหรั่นขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนยังไง พูดให้เขาปล่อยเธอยังไง เขาก็ไม่ปล่อย
“เย่เชินหลิน คุณให้ฉันไปเถอะ เห็นทีปัญหานี้ฉันจะยอมถอยไม่ได้ ในเมื่อคุณก็ไม่ยอม ฉันก็ไม่ยอม ก็รอจนกว่าส้งหลิงหลิงไปแล้ว ฉันค่อยกลับมา” เซี่ยชีหรั่นกลั้นน้ำตา ไม่ให้ไหลออกมา เธอพยายามบีบบังคับตัวเองให้เข้มแข็ง เพื่อเผชิญหน้ากับเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินไม่สนใจคำพูดของเธอ อุ้มเธอกลับห้องไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย
พ่อบ้านเพิ่งกลับไปหาภรรยามา ตอนนี้กำลังเดินเข้ามาพอดี เห็นเย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่นกลับมา เขาก็รีบเดินไปที่หน้าประตูห้องของพวกเขาก่อน แล้วช่วยเปิดประตู
“พ่อบ้าน รบกวนคุณเตรียมรถให้ฉันหนึ่งคัน ฉันจะออกไป” เซี่ยชีหรั่นตะโกนพูด
ดึกขนาดนี้ ข้างนอกไม่มีรถประจำทาง ถึงแม้เซี่ยชีหรั่นจะไม่อยากแตะต้องสิ่งของในบ้านพัก ก็ไม่ใช้ไม่ได้แล้ว
“คุณเย่ นี่…” พ่อบ้านค่อนข้างลำบากใจ เขารู้อยู่แล้วว่าจะให้เซี่ยชีหรั่นไปไม่ได้ เขาถามเย่เชินหลินอย่างเชื่องช้าแบบนี้ ก็แค่อยากให้เขาแสดงความที่ไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นไปด้วยตัวเอง
ที่จริงในใจเขาค่อนข้างรู้สึกแปลก ทำไมสองคนนี้เริ่มแรกยังดีๆอยู่ บทจะทะเลาะกันขึ้นมาก็ทะเลาะกันเลยหรือ? เซี่ยชีหรั่นไม่ใช่ผู้หญิงที่ชอบเอาแต่ใจนี่
จะต้องเป็นเพราะส้งหลิงหลิง เขาเห็นทางที่พวกเขาเดินกลับมา เป็นบันไดตรงชั้นสอง
“นี่อะไรนี้ ยังต้องถามด้วยหรือ? ไปทำงานของคุณเถอะ” เย่เชินหลินพูดอย่างหงุดหงิด พ่อบ้านมองดูเซี่ยชีหรั่น บ่งบอกว่าเขาอยากทำให้แต่ก็ทำไม่ได้ ช่วยเธอไม่ได้แล้ว
“ปิดประตู” เย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่นเข้าไป แล้วก็สั่งว่า พ่อบ้านรีบปิดประตูตามหลังพวกเขาอย่างเงียบๆ
“เย่เชินหลิน ทำไมคุณไม่ให้ฉันไป? ฉันทนอยู่กับคนเลอะเลือนอย่างคุณไม่ไหว” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างโกรธจัด
เธอโกรธอย่างรุนแรงแบบนี้น้อยมาก ครั้งก่อนเป็นแบบนี้ ครั้งนี้ก็เป็นแบบนี้
เย่เชินหลินรู้ว่าทางเดียวที่จะทำให้เธอไม่โกรธก็คือบอกความจริงแก่เธอ เขาครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วก็ตัดสินใจไม่พูด
เธอใจอ่อนมาก หากเขาพูดแล้ว ต่อไปเธอจะแสดงท่าทีต่อหน้าลูก ส้งหลิงหลิงก็จะรู้
เรื่องนี้ยังคงมีแค่เขากับหลินหลิงเท่านั้นที่รู้ปลอดภัยที่สุด ดีต่อลูกที่สุด
เซี่ยชีหรั่นนั่งตัวตรง กลับถูกเย่เชินหลินผลักล้ม
“ใครให้อำนาจคุณว่าจะไปก็ไป? คิดว่าที่นี่เป็นที่ที่คุณอยากมาก็มาอยากไปก็ไปหรือ?” เย่เชินหลินถามเซี่ยชีหรั่นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
เธอไม่ใช่สาวใช้ต่ำต้อยเหมือนเมื่อก่อนแบบนั้นแล้ว เขาพูดแบบนี้ไม่มีผลอะไรกับเธออยู่แล้ว
“ยังไง คุณเย่ยังคิดที่จะบังคับให้ฉันอยู่ต่อหรือ?”
“ใช่” เย่เชินหลินพูดออกมาหนึ่งคำ แล้วมือใหญ่ยื่นมา เสียงเสื้อผ้าเซี่ยชีหรั่นขาด แล้ววุ่นวายอยู่ภายใต้มือของเขา เกาะอกของเธอก็ถูกเขาดึงขาดโยนลงพื้น
เพียงแค่สองวิ ร่างกายเธอก็ไม่มีเสื้อผ้าเหลือแล้ว
“คุณ เย่เชินหลิน คุณจะทำอะไร?” เซี่ยชีหรั่นทั้งอายทั้งโกรธ มือทั้งสองรีบปิดร่างกายไว้ด้วยความสั่นเทา
“คุณคิดว่าจะทำอะไร? สำหรับผู้หญิงที่พูดว่าจะไปก็ไป ก็จะต้องจัดการอย่างรุนแรงหน่อย เย่เชินหลินพูดไปด้วย พร้อมกับก้มลงจูบใบหน้าน้อยๆของเธอ”
คราวนี้เซี่ยชีหรั่นยิ่งตื่นเต้นเลย เธอหลบเขาไปด้วย พูดคำรามไปด้วยว่า “คุณห้ามจูบ คุณมีสิทธิ์อะไรมาจูบฉัน?”
“สิทธิ์ที่ผมเป็นคู่หมั้นของคุณ” เย่เชินหลินหยุดการกระทำ จ้องมองดูเธอ ท่าทางลามกมาก ทำให้เซี่ยชีหรั่นทั้งโกรธทั้งเกลียด และท่าทีของเขาก็ทำให้เธอหลงใหลมาก
เธอไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไงกับเขาดี ทั้งๆที่ปัญหาก็มีอยู่ตรงนั้น ทำไมเขาถึงพูดแค่สองคำ แล้วก็จะให้เธอยอมง่ายๆแล้วหรือ?
เธอจะอ่อนแอกับเขาแบบนั้นไม่ได้ เธอจะไม่ทำตัวน่าสงสารต่อหน้าเขา ไม่อย่างนั้นต่อไปหากเกี่ยวข้องกับปัญหานี้ เธอก็ยังจะโกรธอีก ยังจะทะเลาะกับเขาอีก
เซี่ยชีหรั่นทำหน้าเคร่งขรึม พูดอย่างเฉยเมยว่า “ฉันไม่มีคู่หมั้นที่เลอะเลือนอย่างคุณ ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี”
“ยัยดื้อ คุณจะกล้ามากยิ่งขึ้นทุกวันแล้วนะ ลืมตอนที่คุณยกย่องผมอยู่ทุกๆวันแล้วหรือ? หรือว่าตอนนี้ผมดีกับคุณเกินไป คุณก็เลยลืมที่จะให้เกียรติผู้ชายของตัวเอง? ยังต่อว่าผู้ชายของตัวเอง? ดูสิว่าผมจะจัดการกับคุณยังไง”