สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 799 สาวใช้ตัวแสบ 703

ตอนที่ 799 สาวใช้ตัวแสบ 703
ได้ยินเสียงเธอเดินออกมากับพ่อบ้าน เขาอดไม่ได้ที่จะตามออกมาด้วย
ผู้หญิงคนนี้ทั้งคุยและหัวเราะไปกับพ่อบ้าน เห็นอยู่ชัดๆว่าไม่สนใจเขา เขาเชื่อมั่นในตัวเองขนานนี้ จะปล่อยให้เธอไม่สนใจเขาได้ยังไง
แม้ว่าเขาจะผิด เขาจะทำไม่ถูก ในฐานะผู้หญิงของเขาเธอจะทำหน้าเย็นชาใส่ไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นไม่พูด และโดนเย่เชินหลินอุ้มกลับคฤหาสน์ไป เธอยังคงใบหน้าน้อยๆอันเย็นชาไว้เหมือนเดิม
กลับมาถึงห้องนอน เย่เชินหลินวางเธอลงที่โซฟาพลางโน้มหน้าตัวเองลงมากดไว้ และเชิดคางของเธอขึ้นพลางพูดหยอกล้อว่า”ยิ้มให้ผมดูทีหนึ่ง”
“ไม่มีอารมณ์จะยิ้ม คุณมีเรื่องอะไร? ถ้าไม่มีฉันจะไปคุยกับเสี่ยวหนง เพื่อถามความคิดเห็นของเธอที่มีต่อเลี่ยวเหวยตง”
“ยังต้องถามอีกหรือ? เธอพูดต่อหน้าของเราแล้วนิ ว่าเธอจะลองคบหากับเลี่ยวเหวยตงดู”
“นั้นมันต่อหน้า หลายครั้งที่เธอปากกับใจไม่ตรงกัน ฉันจะไปยืนยันด้วยตัวเองสักหน่อยค่ะ”การพูดการจาของเซี่ยชีหรั่นเห็นอยู่ชัดๆว่ายังไม่หายโกรธ　
เย่เชินหลินโอบเธอเข้ามาพลางจุ๊บลงไปที่ริมฝีปากเธอสองครั้งถึงพูดออกมาว่า “ไปเถอะ รีบกลับมานะ ผมไปอาบน้ำก่อน”
เซี่ยชีหรั่นหมดคำจะพูดพลางมองจิกเขาไปแวบหนึ่ง แต่หน้ากลับแดงขึ้นมาเอง เพราะการจุ๊บของเขา
ปฏิกิริยาตอบกลับของเธอนั้น เย่เชินหลินค่อนข้างพอใจ เขาหัวเราะเสียงดังพลางบีบหน้าน้อยๆของเธอ และพูดเสียงกระซิบว่า“ต่อให้คุณจะโกรธผม แต่ก็ชอบที่ผมจูบคุณ”
“ใครชอบที่คุณจูบกัน! หลงตัวเอง！คุณมันน่าเบื่อ！”
“เบื่อใคร? ถ้าพูดว่าเบื่ออีก ผมจะไม่ให้คุณไปแล้วนะ”เย่เชินหลินกอดรัดเธอไว้อีกครั้ง ถ้าเขาเล่นเรื่องลามกขึ้นมา เธอจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ที่ไหนกัน”
มือของเขาไม่อยู่นิ่งเลย ทั้งจูบเธอ ทั้งลูบไล้ตัวเธอ
เธอรู้ ต่อให้เธอจะโกรธเขาแค่ไหน แต่ในใจก็ยังคงรักเขา ดังนั้นเธอชนะเขาไม่ได้หรอก
เธอถอดหายใจหนักๆหนึ่งที พลางพูดด้วยน้ำเสียงวิงวอนว่า”ไม่เอาแบบนี้สิคุณ ให้ฉันลุกขึ้นได้ไหม? ฉันต้องไปคุยกับเสี่ยวหนงจริงๆ
ทำอย่างกับว่าเขารังแกเธองั้นแหละ เสียงถอนหายใจของเธอทำเอาใจของเขาเจ็บแปลบ
เย่เชินหลินถอนหายใจอยู่ในใจพลางปล่อยเธอ พอเซี่ยชีหรั่นได้รับอิสระเธอก็ดีดตัวขึ้นทันที และวิ่งออกไปจากห้องอย่างไว
เย่เชินหลินนะเย่เชินหลิน บอกซิว่าแกควรทำยังไง เห็นอยู่ว่าแกควรจะโกรธให้ถึงที่สุด ทำไมพอเห็นเธอแล้วก็ใจอ่อนแล้ว
เซี่ยชีหรั่นเปิดประตูห้องของโม่เสี่ยวหนง เห็นว่าเธอนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียง
“เสี่ยวหนง!”เซี่ยชีหรั่นเรียกเธอ
“อ่า พี่มาแล้วเหรอ?” โม่เสี่ยวหนงวางโทรศัพท์ลงพลางลอบมองสีหน้าของเซี่ยชีหรั่น คาดเดาว่าเธอรู้เรื่องระหว่างเธอกับส้งหลิงหลิงรึยัง
“พี่มาถามเธอว่าเลี่ยวเหวยตงเป็นยังไงบ้าง”เซี่ยชีหรั่นนั่งลงที่เตียงพลางกล่าวถามเสียงเบา
สีหน้าของโม่เสี่ยวหนงแดงขึ้นมาพลางตอบ“ยังต้องถามอีกเหรอ ตอนอยู่ที่โต๊ะอาหารฉันพูดไปหมดแล้วนะ ถือว่าไม่เลว แม้ว่าจะหล่อไม่เท่าพี่เขยและรวยก็ไม่เท่าพี่เขย แต่ฉันก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ผุดผ่องอะไร หาได้แบบนี้ก็เป็นเพราะว่าได้บารมีจากพี่กับพี่เขยน่ะ”
“พูดอย่างนี้ได้ยังไง?”เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว ไม่ค่อยพอใจที่โม่เสี่ยวหนงดูถูกตัวเอง
“ก็มันจริงนิพี่ ฉันรู้ว่าพี่คิดว่าเลี่ยวเหวยตงร่ำรวยและคู่ควรกับฉัน ฉันจะไม่เห็นค่าได้ยังไงกัน คนที่พวกพี่หมายตาไว้ ฉันจะปฏิเสธยังไงได้ พี่ว่าใช่ป่ะล่ะ?”
“ไม่ใช่ว่าเราหมายตาเขา สำคัญที่เธอว่าจะเอายังไง ผู้ชายหล่อๆและมีความสามารถที่เย่เชินหลินรู้จักมีไม่น้อยแน่ๆ เธอไม่ชอบเขา พี่จะให้เขาหาคนอื่นให้ เสี่ยวหนงพี่ไม่อยากให้เธอดูถูกตัวเอง ต่อให้ก่อนหน้าเธอจะมีเคยอดีตมาบ้าง แต่ว่าสมัยนี้มีสักกี่คนกันที่ยังบริสุทธิ์และไม่เคยมีความรักมาก่อน? นั้นมันไม่สำคัญเลย เธอต้องเชื่อมั่นในตนเอง เชื่อมั่นว่าเธอคู่ควรกับผู้ชายที่ดีที่สุด”
งั้นเหรอ? ผู้ชายที่ดีที่สุดก็คือผู้ชายของเธอ เธอยกให้ฉันสิโม่เสี่ยวหนงคิดอย่างเย็นชา
“ฉันก็พูดไปอย่างงั้นแหละ อันที่จริงความประทับใจที่ฉันมีต่อเขาไม่เลวเลย อย่างน้อยก็ลองคบหากันดูได้ ถ้าไม่เหมาะสมจริงๆ ค่อยแนะนำคนใหม่ให้หลังจากนั้นละกัน” โม่เสี่ยวหนงพูดแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าโตกว่าแต่ก่อนมาก การเติบโตของเธอกลับทำให้เซี่ยชีหรั่นเจ็บปวด รู้สึกว่าเธอกำลังอะลุ้มอล่วยให้กับความเป็นจริงในตอนนี้
“พี่ยังยืนยันคำเดิม อย่าฝืนใจตัวเอง เธอยังเด็ก ตามหาคนที่เธอตกหลุมรักให้พบ และได้เจอคนที่รักเธอไม่ใช่เรื่องยากอะไร”
“ฉันรู้ค่ะพี่ ฉันจะไม่ฝืนใจตัวเอง “โม่เสี่ยวหนงรับปากอย่างว่าง่าย ในที่สุดเซี่ยชีหรั่นก็วางใจ
“เสี่ยวหนงได้ยินว่าส้งหลิงหลิงมาหาเธอ จริงรึเปล่า?”
เธอมีความหมายอื่นแอบแฝงจริงๆด้วย โม่เสี่ยวหนงรู้อยู่แล้วว่าเธอไม่ใช่คนจิตใจดีอะไรขนานนั้น ไม่ได้มาเพราะเป็นห่วงเธอจริงๆ
“จริงค่ะพี่”
“เขามาเธอเพราะเรื่องอะไร?”เซี่ยชีหรั่นถาม
“เธอบอกว่ามายินดีกับฉัน แต่โดนฉันด่ากลับไปแล้ว จะยินดีกับฉันอะไร ใครอยากให้เธอมายินดีด้วยกัน ใครไม่รู้บ้างว่าเธอหน้าไหว้หลังหลอก ไม่ได้จริงใจสักหน่อย!”
เซี่ยชีหรั่นมองโม่เสี่ยวหนงเงียบๆ ไม่ได้ตัดสินเธออย่างไร้หลักฐานว่าจริงหรือไม่จริง
พ่อบ้านบอกว่าส้งหลิงหลิงอยู่ในห้องของโม่เสี่ยวหนงพักใหญ่ ถ้าหากว่าเธอด่าให้ออกไปจริงๆ ต้องใช้เวลานานขนานนั้นเลยเหรอ?”
ในตอนที่เซี่ยชีหรั่นกำลังพินิจท่าทางของโม่เสี่ยวหนงอยู่นั้น ในหัวของโม่เสี่ยวหนงก็ไม่ได้ปล่อยให้ว่าง เธอกำลังชั่งใจอยู่เหมือนกันว่าที่จริงแล้วเซี่ยชีหรั่นรู้มามากน้อยแค่ไหนกันแน่”
“เธอให้เขาออกไป เขาก็ออกไปเลยงั้นเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถามอีกครั้ง
“พี่อยากจะพูดอะไร ฉันได้ยินมาว่าวันนี้พี่ทะเลาะกันกับส้งหลิงหลิง เธอมาหาฉันก็เพื่อจะทำให้ความสัมพันธ์ของเราแตกแยกกัน หรือว่าเธอทำสำเร็จแล้วงั้นเหรอ? พี่ไม่เชื่อใจฉันแล้วใช่ไหม?”
โม่เสี่ยวหนงเหมือนว่าจะโกรธ พลันลุกขึ้นจากเตียงทันทีพลางพูดเสียงดังว่า” ในเมื่อความสัมพันธ์ระหว่างสองพี่น้องของเราอ่อนแอขนานนี้ คนนอกพูดมาประโยคเดียว พี่ก็สงสัยฉัน ฉันยังอยู่ที่นี่มีความหมายอะไรกัน? ฉันไปเอง! ฉันจะไปตอนนี้แหละ! และไม่รบกวนให้พวกพี่แนะนำแฟนให้ฉันแล้ว ฉันรู้ พอฉันออกจากประตูนี้ไป ฉันก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น เลี่ยวเหวยตงก็จะไม่ชอบฉันอีกต่อไป นี่มันคือชะตาชีวิตของฉัน ฉันโทษคนอื่นไม่ได้”
พอได้แล้วเสี่ยวหนงเลิกล้อเล่นได้แล้ว”เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วพลางจับข้อมือของโม่เสี่ยวหนงไว้
“พี่ก็แค่ลองถามดู พี่แค่อยากรู้ว่าส้งหลิงหลิงพูดอะไรหรือทำอะไรกับเธอกันแน่ พี่ไม่ได้สงสัยเธอเลยแม้แต่น้อย เธอเป็นน้องของพี่ พี่จะไม่เชื่อเธอได้ยังไง แต่พี่ไม่เชื่อส้งหลิงหลิง”
โม่เสี่ยวหนงเหอะเสียงเย็นใส่พลางบิดมือออกจากเซี่ยชีหรั่น และพูดเสียงดังกว่าเดิมว่า“ปากพี่บอกว่าไม่เชื่อเธอ พี่ไม่เชื่อเธอทำไมไม่ไปถามเธอว่าพูดอะไรหรือทำอะไรกับฉันบ้าง พี่มาถามฉันทำไม?”
ในตอนที่โม่เสี่ยวหนงถามกลับมา เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าไปไม่เป็นเหมือนกัน เธอหวนนึกถึงท่าทีของเธอเมื่อกี้ ถ้าเธอยังถามต่อไป อาจจะทำให้โม่เสี่ยวหนงรู้สึกว่าเธอนั้นไม่เชื่อใจเธอได้ง่ายๆ
เธอเกือบจะลืมไปว่าโม่เสี่ยวหนงนั้นอ่อนไหวง่ายขนานไหน
“เอาล่ะเสี่ยวหนงพี่ไม่ดีเอง พี่ไม่ถามเธอแล้ว พี่จะไปถามเขา เธอนี่นะ ยังคงอารมณ์ร้อนเหมือนเดิม พี่กลัวว่าเธอจะโลกสวยเกินไป แล้วถูกส้งหลิงหลิงหลอกใช้”
“พี่! ฉันจะโลกสวยได้ยังไง พี่คิดดูนะ มีตอนไหนบ้างที่ส้งหลิงหลิงไม่คาดหวังว่าจะได้เห็นพวกเราสองคนแตกหักกัน มีครั้งไหนที่ฉันโดนเธอหลอกใช้บ้าง ในใจของพี่ฉันโง่ขนานนั้นเลยเหรอ? ฉันถูกคนหลอกใช้ง่ายๆแบบนั้นเลย ? ตอนที่ฉันเข้าสู้วงการนักแสดงพี่ก็กลัวว่าฉันจะถูกหลอกใช้ พี่ดูสิตอนนี้ฉันก็ยังอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?”เดิมที โม่เสี่ยวหนงตั้งใจที่จะแสดงละคร แต่เมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นร้อนรน เธอก็เปลี่ยนท่าทีทันที
“เค เธอยังดีๆอยู่ พี่เองที่คิดมาก เธอไปอาบน้ำแล้วรีบพักผ่อนเถอะ พี่จะไปหาส้งหลิงหลิง”
เซี่ยชีหรั่นเดินมาที่ประตูโม่เสี่ยวหนงรีบวิ่งตามมา เธอเหมือนทำเป็นคิดอยู่พลางมองซ้ายมองขวา ถึงได้บอกกับเซี่ยชีหรั่นว่า“ฉันมีไรจะบอกกับพี่ ส้งหลิงหลิงมีใจคิดไม่ดีจริงๆ เธอพูดให้ร้ายพี่ให้ฉันฟังตั้งมากมาย เธอบอกว่าพี่ไม่จริงใจกับฉัน ยังบอกอีกว่าแฟนที่พี่แนะนำให้ก็แค่เลี่ยวเหวยตงลูกชายของรองประธาน เธอบอกว่าเลี่ยวเหวยตงไม่มีเงินไม่มีอำนาจ เป็นแค่คนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง ทั้งยังชอบเหยียบย้ำผู้หญิง เธอยังบอกอีกว่า พี่กลัวว่าฉันจะแย่งพี่เขยไป เลยตั้งใจหาแฟนให้ฉัน เพื่อไล่ฉันออกไป…”
โม่เสี่ยวหนงไม่ได้ฉลาดเต็มสิบ แต่ก็ไม่ได้โง่ เธอรู้จักพลิกแพลงไปมา
ส้งหลิงหลิงมาที่ห้องของเธออย่างเปิดเผย เซี่ยชีหรั่นก็รู้แล้ว ต่อไปทุกคนก็จะต้องรู้ว่าเธอเคยมาที่นี่ ถ้าเธอกำบังส้งหลิงหลิง ก็จะทำให้เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินไม่เชื่อใจเธอ ถ้าเป็นแบบนั้นไม่ว่าเรื่องอะไรเธอก็ไม่ต้องคิดจะทำแล้ว
ดังนั้นหลังจากที่เธอแสดงความโกรธและแกล้งทำเป็นว่าจะไป สุดท้ายยังคงพูดความจริงออกมา และบอกเรื่องที่ส้งหลิงหลิงพูดกับเธอให้เซี่ยชีหรั่นฟัง
แน่นอนว่าเธอเลือกพูดแค่บางอย่างเท่านั้น ส่วนหลังจากนั้นสำคัญมาก เรื่องวางยาเธอไม่ได้พูด
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วถาม“เธอพูดจริงเหรอ?ส้งหลิงหลิงพูดแบบนั้นจริงเหรอ?”
“แน่นอนว่าจริงอยู่แล้ว หรือว่าเธอไม่ได้พูด ฉันยังจะคิดคำพวกนี้ออกเหรอ?” โม่เสี่ยวหนงตอบ
“พี่รู้แล้ว เธอพักเถอะ พี่จะไปหาส้งหลิงหลิง!”
โม่เสี่ยวหนงมองสีหน้าของเซี่ยชีหรั่นที่โกรธจนแดงไปหมด มือก็สั่น และในใจของเธอก็พยายามควบคุมความโกรธอยู่
“ฉันไปเป็นเพื่อนพี่ดีกว่า ฉันจะไปเผชิญหน้ากับเธอ เพราะกลัวว่าเธอจะหน้าด้านไม่ยอมรับ”
เธอเข้าใจเซี่ยชีหรั่น โดยปกติแล้วเรื่องที่ต้องทะเลาะหรือโต้เถียงกัน เธอจะบอกว่าจะปกป้องน้องสาวคนนี้ของเธอ และไม่ให้เธอเข้าร่วมแน่
เป็นดังคาด เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบาว่า“เธอไม่ต้องไป เธออยู่ที่นี่แหละดีแล้ว พี่จะจัดการเรื่องพวกนี้เอง”
“ได้ค่ะ ถ้าพี่พูดเอาชนะเธอไม่ได้ พี่ก็เรียกฉันนะ ฉันช่วยพี่เอง” พอโม่เสี่ยวหนงพูดจบ โทรศัพท์ที่วางอยู่บนเตียงก็ดังขึ้นเธอจึงพูดพลางยิ้มว่า“พี่ดูสิ เลี่ยวเหวยตงมีรักแรกพบกับฉันจริงๆด้วย พอกลับไปก็ทั้งโทรทั้งส่งข้อความมาไม่หยุดเลย ฉันไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ”
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น และเดินออกไป ในตอนที่เดินผ่านห้องนอนของเย่เชินหลิน เดิมทีเธอคิดที่จะเข้าไปพูดเรื่องการกระทำที่ชั่วร้ายของส้งหลิงหลิงกับเย่เชินหลินก่อน
แต่เหมือนว่าเขาจะอาบน้ำอยู่ เธอนั้นไม่อยากจะรอแล้วแม้แต่นาทีเดียว ยิ่งคิดยิ่งโกรธ จึงเดินขึ้นตึกไปเลย
“คุณนายเย่” ในตอนที่เซี่ยชีหรั่นเดินไปถึงประตูห้องของส้งหลิงหลิง สาวรับใช้ทั้งสองคนจึงทักทายอย่างเคารพ
มาได้ไวจริงๆ ส้งหลิงหลิงยิ้มร้ายอยู่ในห้อง
เซี่ยชีหรั่นเปิดประตูด้วยใบหน้าเย็นเยียบ มองไปที่เย่เจิ้งเหิงแวบหนึ่ง เขานอนหลับอยู่บนเตียงเด็ก