สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 812 สาวใช้ตัวแสบ 716

ตอนที่ 812 สาวใช้ตัวแสบ 716　
อันที่จริงครั้งที่แล้วที่เธอเสแสร้งปวดท้อง เธอก็กังวลว่าเย่เชินหลินจะตรวจกล้องวงจรปิด เพียงแต่เรื่องนั้นดูเหมือนเย่เชินหลินจะไม่ได้ตรวจสอบ
อาจเพราะเวลาผ่านไปนานแล้ว ข้อมูลที่บันทึกในกล้องวงจรปิดคงจะโดนลบไปอัตโนมัติ ดังนั้นเขาคิดตรวจก็ตรวจไม่ได้
ถึงแม้เย่เชินหลินอาจจะไม่รู้ทันทีในครั้งนี้ เธอก็ยังพยายามป้องกันอย่างสุดความสามารถเพื่อไม่ให้เขารู้ได้
“พี่ส้ง……”โม่เสี่ยวหนงเพิ่งจะอ้าปากพูดหนึ่งคำ ส้งหลิงหลิงหยิกลูกเบาๆโดยไม่ทิ้งร่องรอยหนึ่งครั้ง
เย่เจิ้งเหิงรู้สึกเจ็บ ร้องไห้จ้าออกมาทันที
เธอทำอย่างลับๆ ถึงแม้โม่เสี่ยวหนงจะยืนอยู่ข้างหน้าใกล้ๆ แต่ก็มองไม่ออกว่าเธอเป็นคนทำให้เด็กร้องไห้ เพียงแค่คิดว่าเด็กร้องไห้เพราะโดนเธอจัดท่าที่ไม่ชิน
“ไปเรียกพี่เลี้ยงมาเร็ว！” ส้งหลิงหลิงตะโกนเรียก สาวใช้ที่ประตูรีบไปเรียกพี่เลี้ยงทันที ในไม่ช้าพี่เลี้ยงสองคนเข้ามาอย่างรีบร้อน
เด็กยังคงร้องไห้ ส้งหลิงหลิงพูดกับพวกเธออย่างเข้มงวด：“ทำอะไรชักช้าแบบนี้？คิดว่าคุณเย่ไม่อยู่ พวกแกจึงละเลยแบบนี้ใช่ไหม？ฉันจะบอกพวกแกให้นะ ในห้องนี้มีกล้องวงจรปิด หากทำอะไรไม่เข้าท่า คุณเย่ตรวจกล้องวงจรปิดจะรู้ได้ทันที”
พี่เลี้ยงต่างมีท่าทางกังวลใจ ขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า โม่เสี่ยวหนงได้ยินว่ามีกล้องวงจรปิด หน้าซีดทันที
นี่มันเสี่ยงมาก โชคดีที่ส้งหลิงหลิงตื่นตัว ใช้วิธีการนี้เตือนเธอ มิฉะนั้นเธอจะเรียกเธอว่าพี่ส้ง เพื่อหารือกับเธอว่าควรจะลงมือเมื่อใด
มองดูแล้ว ในช่วงที่ส้งหลิงหลิงโดนห้ามนี้ พวกเธอไม่มีทางหารือเกี่ยวกับมาตรการรับมือได้ ไม่น่าแปลกใจที่ส้งหลิงหลิงดูเหมือนจะเปลี่ยนไปในช่วงสองวันที่ผ่านมา ดูเหมือนว่าเธอต้องการทำให้เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นตายใจ เพื่อให้เธอสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ
“ฉันบอกว่าจะอุ้มเด็ก ปรากฏว่าเขายังคงร้องไห้อยู่เลย ดูท่าฉันคงจะอดอุ้มซะแล้ว เดี๋ยวฉันจะมาใหม่พร้อมพี่สาวตอนกลางคืนนะ เห้อ โชคไม่ดีจริงๆ”
โม่เสี่ยวหนงพูดเสร็จหันหลังกลับทันที ส้งหลิงหลิงถอนหายใจอย่างโล่งอก
ลูกก็ไม่ได้เจ็บมาก ปลอบโยนไม่นาน ตอนเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นขึ้นมา เด็กก็หยุดร้องแล้ว
ทั้งสองเล่นหยอกล้อกับลูกทั้งพักหนึ่ง เย่เชินหลินถึงจะกลับไปห้องหนังสือต่อ
ตอนเย่เชินหลินกลับมาที่ห้องเซี่ยชีหรั่นอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว และคิดเรื่องยืมเงินได้เรียบร้อย
เธอคิดถึงคนมากมาย สุดท้ายไม่มีใครเหมาะสมเท่าพ่อแม่ของเธอ
“หลิน เหนื่อยหรอ ไปอาบน้ำก่อนสิจะได้พักผ่อน”เซี่ยชีหรั่นเดินมาตรงหน้า พูดอย่างอ่อนโยน
“โอเค”เย่เชินหลินทำแค่เพียงยิ้มให้เซี่ยชีหรั่นอย่างอ่อนโยน ลูบไล้เส้นผมของเธอ รับชุดนอนที่เซี่ยชีหรั่นส่งให้และเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำภายในห้องนอนของพวกเขา
ในไม่ช้าเขาก็ออกมา เซี่ยชีหรั่นปิดเครื่องนอนอยู่บนเตียงเรียบร้อย
“เตรียมต้อนรับพระราชาหรอ？”เย่เชินหลินนั่งลงข้างเตียง พูดหยอกล้อเธอ
“วันนี้นางสนมไม่อาจต้อนรับพระราชาได้”เซี่ยชีหรั่นก็หยอกล้อกลับ
“ทำไมล่ะ？หรือว่านางสนมของผมวันนี้มีรอบเดือน？”
“คนบ้า ไม่ถูกต้องเลยสักนิด”เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง
ยุ่งมาทั้งวัน ได้มองเห็นผู้หญิงของตนเองหัวเราะช่างมีความสุขเหลือเกิน ความเหนื่อยล้าของเขาดูเหมือนจะหายไปในทันที
เขาขึ้นมาบนเตียง โอบกอดเธอและพูดว่า：“ทำไมพวกเราไม่ดูหนังกันล่ะ？”
“ไม่ได้เหมือนครั้งก่อนใช่ไหม นั่นฉันไม่กล้าดูเลย ฉันอยากพักผ่อน”
“ไม่เหมือน ครั้งนี้คือหนังตลกดูแล้วผ่อนคลาย รอแป๊บ ผมจะเปิดให้คุณดู”
“ค่ะ”
ทั้งสองดูหนังจบ ก็เกือบห้าทุ่มกว่าแล้ว
เป็นหนังตลกจริงๆ ไม่มีพล็อตที่ทำให้คนฝันกลางวัน เมื่อดูหนังเสร็จ เซี่ยชีหรั่นสามารถวางเรื่องปวดหัวเกี่ยวกับบ้านลงไปได้ชั่วคราว
“หลิน พรุ่งนี้ฉันอยากกลับไปนอนบ้านแม่สักคืน”
“ผมไปกับคุณ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปคนเดียวได้ ตอนนี้ตูตูสุขภาพไม่ค่อยดี คุณยังต้องอยู่บ้านดูแลเขา ”เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา
“มีคนดูแลตั้งมากมาย ไม่ต้องเข้มงวดหรอก พวกเรายังมีชีวิตส่วนตัวนะ อย่าปล่อยให้เขาต้องพึ่งพาผู้ใหญ่มากเกินไปตั้งแต่อายุยังน้อย”
“โอเคค่ะ งั้นพวกเรารีบไปรีบกลับ”
เช้าวันต่อมาเซี่ยชีหรั่นโทรหาแม่ บอกว่าเธอกับเย่เชินหลินจะไปเยี่ยมเธอ
“แม่ค่ะ อยากกินอะไรหรือเปล่า ？ฉันจะแวะซื้อให้ระหว่างทาง”
“เด็กโง่ ของข้างนอกจะสะอาดเท่าของในบ้านได้อย่างไร แม่ไม่อยากกินอะไร พวกลูกกลับมา แม่ทำกับข้าวให้พวกลูกกินก็มีความสุขแล้ว”
“ค่ะ งั้นลูกกับเย่เชินหลินจะกลับไปกินข้าวด้วย พ่ออยู่บ้านไหมคะ？”
“เขาก็อยู่ พวกลูกกลับมาเถอะ เขายังพูดว่าเย่เชินหลินเล่นหมากรุกได้ดีที่สุดในบรรดาเด็กทั้งหมด เขาแพ้ไปตั้งสองกระดาน”
เซี่ยชีหรั่นตอบรับและวางสาย หันไปยิ้มให้เย่เชินหลินอย่างชื่นชม
“ยิ้มอะไร ยัยตัวเล็ก”เย่เชินหลินถาม
“แม่ของฉันบอกว่า พ่อชอบเล่นหมากรุกกับคุณที่สุด บอกว่าคุณเล่นหมากรุกเก่งที่สุดในบรรดาเด็กๆ ฮิฮิฮิ การประเมินค่อนข้างสูงนะ”
“ผู้ชายของคุณเก่งเรื่องหมากรุกอยู่แล้ว การประเมินนี้คือความจริงมาก”เย่เชินหลินพูดอย่างอวดดี
“นั่นเพราะฉันเล่นไม่เป็น ถ้าหากฉันเล่นเป็น ต้องเล่นดีกว่าคุณแน่นอน”
“คุณหมายความว่าคุณฉลาดกว่าผู้ชายของคุณ？”
“ใครจะกล้าฉลาดกว่าคุณเย่ล่ะคะ คุณเป็นคนที่ฉลาดที่สุดในจักรวาลนี้แล้ว”
เย่เชินหลินบีบใบหน้าเล็กๆของเธอ พูดว่า：“ออกเดินทางเถอะ ไปเจอพ่อตาแม่ยายกัน”
ถึงแม้จ้าวเหวินอิงจะบอกทั้งสองว่าไม่ต้องซื้ออะไรมา แต่พวกเขายังคงซื้อผลไม้ที่หลี่หมิงจุ้นคู่สามีภรรยาชอบกิน
ก่อนเข้าบ้านเซี่ยชีหรั่นใจคอเหี่ยวแห้งเล็กน้อย หลี่เหอไท้ยังไม่กลับมา ดูเหมือนจะหลงรักเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจริงๆ
ความจริงหลังจากหลี่เหอไท้ตรวจสอบเรื่องของเย่เชินหลินและเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเสร็จ ก็ตั้งใจไม่รีบกลับมา
เขาไปประเทศฝานหลายครั้งนี้ เพื่อเยี่ยมชมสถานที่บางแห่ง และอยากถือโอกาสลงทุนไปด้วย
จังหวะเดียวกับที่สองวันก่อนคือวันสุดสัปดาห์ เขาจึงตัดสินใจถือโอกาสพักผ่อนแล้วค่อยดูต่อ
เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นเดินเข้าประตู จ้าวเหวินอิงหลี่หมิงจุ้นและแม่บ้านเข้ามาต้อนรับ
แม่บ้านยื่นมือออกไปรับของจากพวกเขา จ้าวเหวินอิงส่งรองเท้าเดินในบ้านให้ทั้งสองคน
หลังจากเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นทักทายพ่อแม่ จึงเดินตามคนทั้งสองเข้าไปและนั่งลงบนโซฟา
จ้าวเหวินอิงรีบไปทำอาหารต่อ เซี่ยชีหรั่นตามเข้าไปช่วย ส่วนเย่เชินหลินเสนอตัวเล่นหมากรุกกับหลี่หมิงจุ้น หลี่หมิงจุ้นจึงพาเขาไปห้องหนังสือ
หลังจากกินอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อย เซี่ยชีหรั่นบอกกับแม่ว่ามีเรื่องจะคุยด้วย จึงเข้าไปในห้องนอนของแม่ ส่วนสองคนนั้นไปเล่นหมากรุกกันต่อ
“แม่ค่ะ ลูกมีเรื่องจะขอให้ช่วย”เซี่ยชีหรั่นนั่งลงบนเตียงของแม่ พูดออกมาเบาๆ
“สำหรับแม่ไม่จำเป็นต้องขอ มีเรื่องอะไรพูดมาสิ”
“แม่ค่ะ คือว่าเสี่ยวหนงจะแต่งงาน แฟนของเธอคือลูกชายของรองประธานเลี่ยว สถานะครอบครัวของฝ่ายตรงข้ามค่อนข้างดี สามารถพูดได้ว่าค่อนข้างต่างกับตระกูลโม่มาก ลูกอยากซื้อบ้านในเขตเมืองตงเจียงให้แก่พ่อบุญธรรมและแม่บุญธรรมให้พวกเขาใช้ชีวิตวัยชราอย่างมีความสุข เพียงแต่ลูกเรียนยังไม่จบก็เข้าไปในตระกูลเย่……”
พูดถึงตรงนี้จ้าวเหวินอิงก็รู้ความหมายของลูกสาวตนเองโดยปริยาย เธอจับมือของลูกสาวด้วยความสงสาร และพูดอย่างเอ็นดู：“เด็กโง่ ไม่มีเงินใช่ไหม？แม่มีเงินในนี้อยู่ เอาบัตรนี้ไปเถอะ”
“แม่ค่ะ อันที่จริงลูกไม่ได้ไม่มีเงิน แม่ก็รู้ เย่เชินหลินดีกับลูกมาก ครั้งที่แล้วตอนพวกเราเลิกกัน เขาโอนสมบัติมากมายให้ลูก……”
ไม่รอเธอพูดจบ แม่พูดแทรกทันที ：“แม่รู้ว่าพวกลูกยังไม่ได้แต่งงานอย่างเป็นทางการ ลูกไม่อยากใช้เงินของเขา ลูกนิสัยคล้ายกับแม่เลยนะ แม่จะไม่เข้าใจได้ยังไง ถึงแม้จะแต่งงาน ลูกก็ไม่ชอบใช้เงินของผู้ชาย”
ดวงตาของเซี่ยชีหรั่นเริ่มร้อนผ่าวทันที เนื่องจากความเข้าใจของแม่ รู้สึกดีแค่ไหนที่มีแม่
“รับไปเถอะ ลูกก็เห็นว่าแม่ไม่ต้องใช้เงิน แม่มีพ่อของลูก แถมยังมีลูกและพี่เหอไท้ ค่าใช้จ่ายในบ้านไม่จำเป็นต้องใช้เงินแม่”
ในขณะที่กำลังพูดจ้าวเหวินอิงเปิดลิ้นชักข้างเตียงและหยิบบัตรออกมาใบหนึ่ง บัตรธนาคารใบนั้นมีตัวย่อชื่อของหลี่เหอไท้อยู่
“บัตรใบนี้พี่เหอไท้ของลูกให้แม่เอง เนื่องในวันเกิดเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ตอนนั้นข้างในเขาฝากเอาไว้สิบล้าน เขายังพูดอีกว่าต่อจากนี้ในวันเกิดแม่ทุกปีเขาจะฝากเพิ่มเข้าไป เอาไว้ให้แม่ใช้ตอนแก่ เจ้าเด็กโง่เอ้ย แม่มีเงินบำนาญหลังเกษียณของพ่อ จะต้องการเงินมากมายแบบนี้ซะไหนกัน”
จ้าวเหวินอิงส่งบัตรให้เซี่ยชีหรั่น เธอกลับนิ่งอยู่นานไม่ยอมรับไว้
ลูกของแม่คนเดียวกัน แถมหลี่เหอไท้ยังไม่ใช่ลูกที่เธอคลอดมากับตัว เขาให้เธอสิบล้าน ส่วนเธอไม่เพียงแต่ไม่ให้เงินแม่ แต่ยังมายืมเงินแม่ที่นี่อีก ตอนนี้เธอรู้สึกเศร้าใจจริงๆ
“เด็กโง่ แม่รู้ว่าลูกคิดอะไร หลังจากนี้ยังมีเวลาอีกเยอะ ลูกสาวของแม่ฉลาดแบบนี้ แน่นอนว่าจะต้องมีอนาคตที่สดใส แม่ยังไม่แก่เลยนะ รอลูกมาทดแทนบุญคุณได้เสมอ”
น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นค่อยๆไหลลงมาบนแก้ม เมื่ออ้าปากพูดอีกครั้งเสียงมีความสะอึกสะอื้น
“แม่ค่ะ เงินนี้ลูกจะพยายามหามาคืนให้เร็วที่สุด แม่รับบัตรใบนี้คืนกลับไปเถอะ มีเงินข้างในมากมายแบบนี้ ลูกไม่อาจรับไว้ได้ หรือไม่ช่วงบ่ายลูกจะไปถอนออกมาสักส่วนพร้อมกับแม่ ลูกต้องการแค่ประมาณสองล้าน”
“เงินไม่สำคัญ ชีหรั่นลูกรัก แม่ให้ทั้งหมดแก่ลูก อยากชดเชยช่วงเวลาที่ลูกต้องลำบากหลายปีนั้น ลูกรับไป การซื้อบ้านใครจะไปคำนวณได้แน่นอน หรือว่าลูกจะซื้อมันในราคาสองล้าน แต่ถ้าสองล้านหนึ่งแสนลูกจะไม่ซื้อแล้ว？”
เหตุผลก็คือเหตุผล แต่บัตรธนาคารในนั้นดูมีน้ำหนักอยู่มาก
จ้าวเหวินอิงคว้ามือของเซี่ยชีหรั่น ยัดบัตรลงไปในมือ และพูดกับเธอด้วยความอ่อนโยนอีกครั้ง：“นี่คือเงินเย็น เก็บไว้อีกร้อยปีแม่ก็ไม่ได้ใช้ ถึงแม้จะไม่ให้แก่ลูก เงินนี้แม่ก็จะคืนกลับให้เหอไท้เหมือนเดิม เพียงแค่แม่รู้ว่าเงินส่วนนี้ไม่สำคัญสำหรับเขา เขากลัวแม่จะระแวงว่าเงินมากไป จึงไม่กล้าให้แม่เยอะ มิฉะนั้นเด็กคนนี้คงจะไม่สามารถตัดสินใจได้ว่าควรฝากเงินในบัตรนี้เท่าไหร่ดี”
“งั้นขอบคุณค่ะแม่ ลูกจะรับไปก่อน จ่ายค่าบ้านเสร็จ ลูกจะเอาบัตรมาคืนแม่”