สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 813 สาวใช้ตัวแสบ 717

ตอนที่ 813 สาวใช้ตัวแสบ 717
“เก็บไว้ที่ลูกเถอะ หลังจากพ่อแม่บุญธรรมของลูกมาแล้ว แน่นอนว่าต้องมีค่าใช้จ่ายอย่างอื่นอีก ลูกมีเงินจะทำอะไรก็สะดวก อันที่จริงการซื้อบ้านให้แก่พวกเขา แม่สมควรเป็นคนจ่ายเอง พวกเขาช่วยเลี้ยงดูลูกสาวแม่จนเติบโต แม่คิดได้เพียงแค่ตรงนี้ แม่รู้สึกขอบคุณพวกเขามาก จนไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรเพื่อพวกเขาเลย”
เซี่ยชีหรั่นเข้าใจนิสัยของแม่ รู้ว่าเธอพูดทุกอย่างออกมาจากใจ
“แม่อย่าพูดแบบนี้เลยค่ะ ไม่มีอะไรต้องแบกรับอยู่ในใจ ลูกจะตอบแทนพวกเขาเอง”
“อืม แม่จะไม่คิดอะไรทั้งนั้น ขอเพียงลูกกับเหอไท้สุขกายสบายใจก็ดีแล้ว”
หลังจากครั้งนี้ที่หลี่เหอไท้ไปประเทศฝานหลาย มีข่าวของเขากับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยมากมาย จ้าวเหวินอิงก็เห็นแล้ว
เธอบอกว่า หลี่เหอไท้ทำเพื่อเธอมากมาย เธอจะไม่รู้สึกขอบคุณได้อย่างไร แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกละอาย ถึงอย่างไรตนเองก็เป็นห่วงลูกสาวแท้ๆเกินไป จนทำให้เหอไท้ต้องเจอกับปัญหาที่แก้ยากเช่นนี้
เพียงแต่สิ่งเหล่านี้ เธอไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นรู้
เนื่องจากเป็นห่วงเย่เจิ้งเหิง หลังจากเซี่ยชีหรั่นคุยกับแม่เสร็จจึงต้องการกลับไป
“รีบกลับแบบนี้เพราะเป็นห่วงเด็กคนนั้นหรอ？” จ้าวเหวินอิงถาม เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า
“เด็กโง่ งั้นไปเถอะ อนาคตเด็กคนนั้นต้องดีกับลูกแน่ เหมือนกับเหอไท้”
“ค่ะแม่ ลูกเข้าใจแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นนำบัตรธนาคารเก็บอย่างเรียบร้อย และกลับคฤหาสน์พร้อมเย่เชินหลิน
ก่อนกลับแม่ยังเตือนว่า ถ้ายุ่งก็ไม่ต้องมาหาเธอบ่อย เธอบอกว่าเธอไม่เป็นไร
“วันเสาร์หน้า พวกเรามีนัดรับประทานอาหารกับตระกูลจง อาจจะมีการคุยเรื่องการแต่งงานของเหอไท้กับหยุนซาง ถึงตอนนั้นพวกลูกไปด้วยกันนะ”จ้าวเหวินอิงพูด
เรื่องสำคัญแบบนี้ พวกเขาต้องไปแน่นอน เซี่ยชีหรั่นเพียงแค่รู้สึกกังวลใจกับความคลุมเครืออยู่บ้าง เรื่องของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยอาจส่งผลไม่ดีต่อชีวิตคู่พวกเขา ภายในรถเย่เชินหลินพูดปรับความคิดของเธอ เพื่อให้เธอรู้สึกโล่งใจ
เขาบอกว่าในเมื่อจงหยุนซางเห็นด้วยให้หลี่เหอไท้ไป เธอฉลาดแบบนั้นต้องรู้ว่าหลี่เหอไท้จะเจอกับอะไร น่าจะมีการเตรียมความพร้อมทางจิตใจล่วงหน้าอยู่แล้ว
หลังจากพวกเขาไป ในบ้านไม่มีเรื่องอะไร ส้งหลิงหลิงพยายามดูแลลูกอย่างเต็มที่ ไม่ทำให้ลูกร้องไห้
อาศัยโอกาสที่เย่เชินหลินไปทำงานต่อ เซี่ยชีหรั่นไปหาโม่เสี่ยวหนง ให้เธอดูบ้านในเมืองด้วยตัวเองในวันพรุ่งนี้เมื่อเธอมีเวลาระหว่างวัน
“เสี่ยวหนง เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาแล้ว เธอไปเลือกดูสองสามที่ที่เหมาะสมก่อน ถึงตอนนั้นพวกเราจะไปเลือกกันว่าจะซื้อที่ไหน อีกอย่าง ในเมื่อพ่อแม่มาอยู่ด้วย ก็ต้องให้พวกเขามาดู เดียวอีกสักพักพี่จะโทรให้พวกเขามาตงเจียง พวกเขาจะตั้งถิ่นฐานที่นี่ในอนาคต ก็ควรลาออกจากงานที่นั่น พี่คิดดีแล้วว่า อายุของพวกเขาก็ไม่ใช่น้อย ตอนนี้จะทำงานลำบากไปทำไม ให้พวกเขาเกษียณอยู่บ้านแหละ ถึงอย่างไรหลังจากเธอแต่งงานตระกูลเลี่ยวก็คงหวังให้เธอมีลูกเร็วๆ ถึงตอนนั้นพ่อกับแม่สามารถช่วยดูแลลูกได้”
“ก็ได้ เพียงแต่ ถ้าเป็นแบบนั้นบ้านต้องหลังใหญ่หน่อย พี่คิดดูนะ ทุกปีใหม่และวันหยุดพี่ก็ต้องกลับไป พี่เสี่ยวจุนกับพี่ฉิงฉิงก็ต้องกลับไป ฉันกับเหวยตงจะมีลูกอีก คนตั้งกี่คน บ้านเล็กคงอยู่กันไม่พอ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงครอบครัวของพี่ ครอบครัวของเสี่ยวจุน ไหนจะคนในครอบครัวของฉันที่ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ไม่ชินกับการอยู่ในสถานที่เล็ก ๆ พี่ พวกเราต้องซื้อบ้านหลังใหญ่ๆก่อน ฉันจะหาทางให้เหวยตงช่วยจ่ายหนี้ ถึงอย่างไรพ่อตาแม่ยายเขาก็อาศัยอยู่ เขาก็ควรช่วยออกแรง”
โม่เสี่ยวหนงพูดแบบนี้ เพราะรู้แน่ว่าเซี่ยชีหรั่นต้องเห็นด้วยแน่นอน เมื่อพูดเสร็จ เซี่ยชีหรั่นจึงไม่มีเหตุผลที่จะไม่ซื้อหลังใหญ่
สิ่งที่เธอพูดไม่ใช่เรื่องไร้เหตุผล เซี่ยชีหรั่นก็พิจารณาเรื่องนี้เช่นกัน
ในเมื่อมีเงื่อนไขเป็นแบบนี้ พวกเราเลือกหลังใหญ่กันเถอะ เธอไปดูมาก่อนนะ
“ได้ พี่คะ ฉันสัญญาว่าจะทำหน้าที่ให้เสร็จโดยเร็วที่สุด！”
วันรุ่งขึ้นคือวันจันทร์ เซี่ยชีหรั่นมาถึงบริษัท พบหลี่เหอไท้รออยู่ที่ประตูห้องทำงานของเธอ
เขามีสีหน้าเคร่งขรึม เซี่ยชีหรั่นนึกถึงเรื่องที่เขาพูดกับเธอในโทรศัพท์ จิตใจเริ่มรู้สึกไม่สงบ
เธอเชื่อเย่เชินหลิน เขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้น ถึงแม้คนอื่นจะพูดอย่างไร แม้ว่าจะมีหลักฐาน เธอก็ไม่ควรเชื่อ
เธอคิดในใจเช่นนี้ จากนั้นจึงก้าวไปตรงหน้าหลี่เหอไท้ พูดเสียงเบาว่า：“ พี่เหอไท้ ในที่สุดก็กลับมาแล้ว เมื่อวานฉันกลับไปบ้าน แม่บอกว่าวันเสาร์นี้มีนัดทานข้าวกับตระกูลจง จะมีการปรึกษาเรื่องแต่งงานกัน ทุกคนต่างรู้เรื่องข่าวของพี่กับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ฉันกลัวพี่หยุนซางไม่พอใจมากเลย”
“ไปห้องทำงานกับพี่หน่อย”หลี่เหอไท้สีหน้ายังคงเคร่งขรึม แตกต่างจากเวลาปกติเหมือนเป็นคนละคน
เซี่ยชีหรั่นไม่พูดอะไร เดินตามหลังหลี่เหอไท้ไปห้องทำงานของเขา
ถึงแม้เขาจะดูเคร่งขรึม แต่ยังคงไม่ลืมมารยาท เขาเปิดประตูให้ เชิญเธอเข้าไปก่อน และเดินตามเข้าไป
ทั้งสองนั่งลงบนโซฟา หลี่เหอไท้รินน้ำให้เซี่ยชีหรั่น ถึงจะนั่งลงไปพูด
“ชีหรั่น ที่ประเทศฝานหลายพี่เจอหลักฐานว่าเย่เชินหลินมีความสนิทสนมกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย”หลี่เหอไท้พูดเสียงเบา
“พี่เหอไท้ ฉันพูดแล้วไง ถึงมีหลักฐานฉันก็ไม่เชื่อ เขาปฏิบัติต่อฉันอย่างไร ในใจฉันรู้ดีมากว่าคนอื่น”
ท่าทางเชื่อมั่นของเซี่ยชีหรั่นทำให้หลี่เหอไท้รู้สึกทอดถอนใจอีกครั้ง ต้องมีความเชื่อใจแบบไหนถึงได้ทำได้เช่นนี้
“เอาล่ะ พี่ยังพูดไม่จบ ถึงแม้พี่จะพบหลักฐานว่าพวกเขาสนิทสนมกัน แต่ก็พบหลักฐานว่าพวกเขาไม่ได้สนิทสนมกัน”
“พี่เหอไท้ นี่หมายความว่ายังไง？”เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าเขาพูดจาวกวน ทำให้คนเกิดความสับสน
“หมายความว่าความเชื่อใจที่เธอมีต่อเย่เชินหลินทำให้พี่รู้สึกชื่นชมมาก นอกจากนี้ความเชื่อใจของเธอไม่ได้ผิด เขาไม่เคยทำเรื่องผิดต่อเธอ มีคนเล่าเหตุการณ์ตอนนั้นให้พี่ฟัง บอกว่าเย่เชินหลินถูกอีกฝ่ายคุกคาม โดยใช้เธอเป็นเครื่องมือ เขาจึงต้องตกลงไปค้างคืนที่คฤหาสน์ของเจ้าหญิง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา แค่เพียงเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยมีความภูมิใจในตนเองมากเกินไป เธอขอร้องให้เย่เชินหลินประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่าหลงเสน่ห์ของเธอ”
“จริงหรอ？”เซี่ยชีหรั่นทั้งแปลกใจทั้งดีใจ นึกถึงวันนั้นที่โม่เสี่ยวจุนมาบอกเธอด้วยท่าทางมั่นใจ คิดว่าเย่เชินหลินพูดโกหกเธอ
เธอรู้ว่าเขาลำบากใจที่จะพูดถึงมัน แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเป็นเพราะความห่วงใยที่มีต่อเธอ จึงทำให้เขาตกอยู่ภายใต้การควบคุมของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย
ไม่ต้องพูดว่าเขาไม่ได้ทำเรื่องผิดต่อเธอ ถ้าเพื่อเธอเขาก็สามารถยอมขึ้นเตียงกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยได้จริงๆ เธอก็ทำได้เพียงรู้สึกทุกข์ใจและรู้สึกชื่นชมกับเขา
“จริงสิ พี่ไปครั้งนี้ต้องการรู้ให้ได้ว่าเย่เชินหลินเป็นคนอย่างไร ตอนนี้ พี่คิดว่าทุกคนในครอบครัวสามารถฝากเธอไว้ที่เขาได้อย่างวางใจ ทะนุถนอมให้ดีนะ！”ตอนหลี่เหอไท้พูดแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นเห็นความเศร้าออกมาจากสายตาของเขาอย่างชัดเจน
เธอสามารถเข้าใจได้ ถึงอย่างไรเขาก็มีความรู้สึกค่อนข้างพิเศษต่อเธอ
“แน่นอนค่ะ พี่เหอไท้ ฉันขอบคุณพี่มากจริงๆ พี่ทำเพื่อฉันมากมาย และอาจทำร้ายพี่หยุนซาง ฉันจะไปอธิบายให้เธอเข้าใจ”
“ไม่จำเป็น ไม่ต้องอธิบาย”
“พี่เหอไท้ ฉันได้ยินว่าการคบกันของพวกพี่ไม่เป็นความจริง ใช่หรือเปล่าคะ？ดังนั้นพี่จึงบอกว่าไม่ต้องอธิบาย หรือว่าพี่มองไม่เห็นว่าพี่หยุนซางมีความรู้สึกที่ดีต่อพี่？”
หลี่เหอไท้สีหน้าเย็นชา จากนั้นเขายิ้มอย่างสุภาพตามปกติอีกครั้ง พูดว่า：“จริงหรอ ทำไมพี่มองไม่ออกเลย หยุนซางอุทิศหัวใจให้เย่เชินหลินมานานหลายปีคงไม่สามารถเปลี่ยนได้ง่ายๆ ถึงแม้จะรู้สึกดีกับพี่สักเล็กน้อย มันก็เป็นเพียงความรู้สึกดีเท่านั้น”
“พี่เหอไท้……”
“ไม่ต้องพูดเรื่องของพี่แล้ว เธอกลับไปห้องทำงานซะ พี่ก็จะกลับไปหาพ่อแม่”
หลี่เหอไท้ลุกขึ้น เซี่ยชีหรั่นคิดไปคิดมา พูดกับเขาเสียงเบา：“พี่เหอไท้ ฉันอยากขอลาสักพักหนึ่ง ฉันอยากไปบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป”
“อยากเจอคนบางคนจนอดใจรอไม่ได้เลย？”หลี่เหอไท้หยอกล้อ เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงขึ้นอย่างผิดปกติ รีบอธิบายเสียงเบา ฉันจะไปขอบคุณเขา เรื่องครั้งที่แล้วคนมากมายเข้าใจเขาผิด แม้แต่พ่อแม่ของเขาก็ยังไม่เข้าใจ เขาอดทนต่อความอัปยศอดสูเพื่อฉัน ดังนั้น……”
เอาล่ะ พี่เข้าใจ ไปเถอะ
เซี่ยชีหรั่นออกมาจากบริษัท เซี่ยอี้ชิงเดินเข้ามาหาด้วยความแปลกใจ
“พี่จะไปไหนครับ？”
“ไปบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป”
“เวลาทำงานยังคิดถึงพี่เขย？”เซี่ยอี้ชิงยิ้มถาม เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง ไม่พูดอะไร
เซี่ยอี้ชิงรีบเปิดประตูรถให้เธอ วันจันทร์เย่เชินหลินมีประชุมตามปกติ เซี่ยชีหรั่นรู้ดี
เมื่อมาถึงบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป เธอรออยู่ในรถไม่ได้รีบเข้าไป รอจนเย่เชินหลินประชุมเสร็จสักพัก เธอจึงเข้าไปในตึก
ถึงด้านหน้าลิฟต์พิเศษของผู้อำนวยการ ทุกอย่างยังคงเหมือนครั้งก่อน พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยต่างรู้จักเธอ ตามสั่งพิเศษของเย่เชินหลิน ไม่ว่าเธอจะมาตอนไหน สามารถตรงขึ้นไปชั้นบนสุดเพื่อพบเขาได้ทุกเมื่อ
“คุณนายเย่ เชิญครับ！” พนักงานรักษาความปลอดภัยพูดกับเธอด้วยความเคารพ
“ขอบคุณค่ะ”
เมื่อถึงชั้นบนสุด เซี่ยชีหรั่นพูดกับพนักงานรักษาความปลอดภัยว่าเธออยากทำเซอร์ไพรส์คุณเย่ พวกเขาไม่จำเป็นต้องตามเธอไป
เธอคือคุณนายเย่ พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยจะขัดคำสั่งเธอได้อย่างไร พวกเขาจึงพูดว่า ：ครับ คุณนายเย่ หยุดอยู่ตรงหน้าลิฟต์
เซี่ยชีหรั่นเดินตรงไปทางห้องทำงานของเย่เชินหลินอย่างกระตือรือร้น แต่ยังไม่ถึงประตูก็พบผู้หญิงแต่งหน้าบางๆสวมใส่ชุดทำงานอย่างมืออาชีพออกมาจากห้องทำงานของเขา พร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก
เธอเพิ่งออกมาจากห้องทำงานของเย่เชินหลิน รอยยิ้มเบ่งบานนั้น แน่นอนว่าสำหรับเย่เชินหลิน
ดูเหมือนคนที่เลื่อมใสคุณเย่จะมีไม่น้อยจริงๆ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกหึง เผลอมองไปที่พนักงานคนนั้น
ผู้ช่วยเสี่ยวเหอดูเหมือนจะไม่เคยเห็นเซี่ยชีหรั่นมาก่อน จึงไม่รู้ว่าเธอคือใคร
เธอเห็นว่ามีคนจ้องเธอ รอยยิ้มบนใบหน้าหุบลง เดินเข้าไปประจันหน้าด้วยท่าทางเคร่งขรึม ถามอย่างเย็นชาว่า：“ไม่ทราบว่าคุณคือใครค่ะ นี่คือชั้นพิเศษสำหรับคุณเย่ของพวกเรา หากไม่มีนัดโดยเฉพาะไม่สามารถขึ้นมาได้”
“ฉันคือ……”
“คุณขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง？ลิฟต์พิเศษมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเฝ้าอยู่ คุณคงจะไม่อยากเจอคุณเย่จนยอมปีนขึ้นบันไดมาสิบกว่าชั้นได้หรอกใช่ไหม？”