สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 816 สาวใช้ตัวแสบ 720

ตอนที่ 816 สาวใช้ตัวแสบ 720　
“ครับ คุณเย่”
เย่เชินหลินวางโทรศัพท์ ไม่กี่วินาที โทรศัพท์ดังขึ้นอีกรอบ เมื่อรับสาย พบว่าเป็นผู้จัดการของตึกส่วยเทียนยีบิ่นโทรเข้ามา
“คุณเย่ ผมคือซูต้าชุนจากตึกส่วยเทียนยีบิ่น เมื่อสักครู่คุณนายเย่ได้สนใจห้องชุดที่นี่ห้องหนึ่ง ผมต้องการขอคำสั่งจากคุณ ไม่ทราบว่าจะให้โอนกรรมสิทธิ์ห้องชุดเป็นชื่อคุณนายเย่เลยไหมครับ”
“เธอสนใจหรอ？”เย่เชินหลินถาม
“ครับ คุณเย่ เธอสนใจ เดิมทีห้องชุดนี้มีคุณผู้ชายคนหนึ่งต้องการเซ็นต์สัญญา แต่เนื่องจากคุณนายเย่สนใจ พวกเราจึงช่วยเธอพูดเกลี้ยกล่อมกับผู้ซื้อ เพื่อยกให้เธอแทน ถ้าหากคุณเห็นชอบ พวกเราจะทำเรื่องโอนกรรมสิทธิ์ให้คุณนายเย่ครับ ”ซูต้าชุนพูด
“ทำได้เลย คุณสามารถส่งเอกสารเพื่อขอลายเซ็นได้ในภายหลัง”
“ครับ คุณเย่！”
ซูต้าชุนรู้สึกดีใจมากที่ครั้งนี้สามารถช่วยเซี่ยชีหรั่นทำเรื่องนี้ได้โดยตรง ปกติเขาไม่ได้มีโอกาสมากนักที่จะติดต่อกับเย่เชินหลิน
หลังจากคุยโทรศัพท์กับเย่เชินหลินจึงกลับไปหาเซี่ยชีหรั่นที่ห้องวีไอพี แจ้งเธอว่าสามารถทำเรื่องได้เลย
“พวกเราได้แจ้งคุณเย่เรียบร้อย ห้องชุดนี้จะโอนกรรมสิทธิ์เป็นชื่อของคุณโดยตรง เพียงแค่คุณให้บัตรประชาชนแก่พวกเรา เซ็นชื่อก็เสร็จเรียบร้อยครับ” ซูต้าชุนพูดด้วยรอยยิ้ม
เซี่ยชีหรั่นถึงได้รู้ว่าตึกส่วยเทียนยีบิ่นน่าจะเป็นของบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป หรือไม่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปก็มีการติดต่อทางธุรกิจกับพวกเขา ดังนั้นจึงเท่ากับเป็นการให้ของขวัญแก่พวกเขา
คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะบานปลายแบบนี้ ไม่เคยคิดว่าเธอเพียงต้องการซื้อห้องชุด ก็ยังต้องแจ้งให้เย่เชินหลินทราบ
ผู้ชายคนนั้น เดาว่าคงกำลังโมโหอยู่
“ขอบคุณ แต่ฉันอยากจ่ายเงินเอง”เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างหนักแน่น
เดิมทีซูต้าชุนได้รับความดีความชอบจากเซี่ยชีหรั่น คิดไม่ถึงว่าเซี่ยชีหรั่นจะไม่ต้องการห้องนี้ แถมพูดว่าต้องการจ่ายเงินเอง ตอนนี้เขารู้สึกสับสนเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไร
“เออ……คุณนายเย่ครับ คงไม่ต้องบอกว่าตึกส่วยเทียนยีบิ่นอยู่ภายใต้การบริหารของบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป คุณคือคู่หมั้นของคุณเย่ผู้อำนวยการบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป ห้องชุดนี้เป็นของครอบครัวคุณ คุณต้องการจ่ายเงินแบบนี้ มันยากสำหรับพวกเรา”
เซี่ยชีหรั่นก็เห็นความรู้สึกลำบากใจของซูต้าชุน เธอไม่เคยอยากทำให้ผู้คนลำบากใจ ดังนั้นจึงพูดเบาๆว่า：“ขอโทษจริงๆ ที่ทำให้คุณลำบากใจ เพียงแต่ฉันต้องการซื้อห้องนี้เป็นของขวัญ ดังนั้นฉันต้องการรูดบัตร ถ้าไม่มีวิธีการซื้อขายเหมือนลูกค้าทั่วไป ฉันจะไม่เอาห้องนี้แล้ว”
เหงื่อบนหน้าผากของซูต้าชุนไหลซึมออกมาเรื่อยๆ คิดอยากพูดโน้มน้าวใจ แต่เห็นท่าทางแน่วแน่ของเธอ เขาเดาว่าคงไม่ได้ผล ทำได้เพียงพูดอย่างเคารพ：“ถ้าเช่นนั้นกรุณารอสักครู่ ผมจะแจ้งข้างบนอีกครั้ง”
“อืม ขอบคุณค่ะ”
ในไม่ช้าเย่เชินหลินได้รับสายจากซูต้าชุนอีกครั้ง เขาแจ้งความต้องการของเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินยังคงขมวดคิ้วเหมือนเดิม พูดว่า：“ทำตามความต้องการของเธอ อยากรูดบัตรก็ให้เธอรูดบัตร เพียงแต่ให้คนดูหมายเลขบัตรและชื่อบนบัตรของเธอ”
“ครับ คุณเย่”
ซูต้าชุนกลับมาที่ห้องวีไอพีอีกครั้ง ทำท่าทางเชิญเซี่ยชีหรั่น
“คุณนายเย่ ผมแจ้งข้างบนแล้วครับ คุณสามารถจ่ายเงินได้”
เซี่ยชีหรั่นถือโทรศัพท์ไว้ในมือตลอด คิดว่าผู้ชายคนนั้นอาจโทรมาถามได้ทุกเมื่อ แต่กลับไม่มี
เขายิ่งเงียบไปแบบนี้ ยิ่งหมายความว่าเขาโกรธจริงๆ มีบรรยากาศเหมือนพายุฝนกำลังจะมา
ในเมื่อเขารู้แล้ว เซี่ยชีหรั่นก็ไม่สามารถปิดบังได้อีกต่อไป เธอจึงถือโอกาสซื้อห้องนี้เลย
ซูต้าชุนนำทางเธอไปทำเรื่อง เนื่องจากสถานะของเธอ จึงมีอภิสิทธิ์ ทำเรื่องเสร็จอย่างรวดเร็ว
“คุณนายเย่ ในไม่ช้าห้องนี้จะโอนกรรมสิทธิ์เป็นชื่อของคุณ”ซูต้าชุนพูด
“ห้องไม่ต้องโอนกรรมสิทธิ์เป็นชื่อของฉัน ฉันจ่ายเงินไปก่อน ช่วงบ่ายน้องสาวฉันมา เจ้าของห้องให้เขียนเป็นชื่อของเธอ”
“ครับ คุณนายเย่”
ออกจากตึกส่วยเทียนยีบิ่นหลังจากทำเรื่องเสร็จ ทางฝั่งเย่เชินหลินยังคงไม่มีการเคลื่อนไหว เซี่ยชีหรั่นมองดูเวลา ใกล้ถึงเวลาทานอาหารกลางวัน
เธอขึ้นรถ เซี่ยอี้ชิงถามว่าตอนนี้เธอต้องการไปไหน
“กลับบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป”
รถกลับมาถึงบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงครึ่ง เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่ในรถ กดมือถือโทรหาเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินรับสายด้วยใบหน้าบึ้งตึง เขาเงียบอยู่นาน เซี่ยชีหรั่นหดคอ รู้ว่าครั้งนี้ผู้ชายคนนี้ต้องโกรธมากแน่นอน
“คุณเย่ ฉันอยู่ข้างล่างบริษัท อยากชวนคุณไปกินข้าวกลางวันด้วยกันได้ไหมคะ？”เธอพูดด้วยรอยยิ้ม
“ไม่มีเวลา”เย่เชินหลินพูดสี่คำอย่างเย็นชา เซี่ยชีหรั่นเม้มริมฝีปากและยิ้มอย่างเงียบ ๆ รู้สึกว่าบางครั้งเขาก็เหมือนเด็ก
เขาพูดว่ากลางวันจะรับเธอไปกินข้าว งั้นคงไม่มีทางติดธุระแน่นอน ตารางงานของเขาแม่นยำมาก
“ฉันจะเข้าไปข้างใน อีกสักพักจะไปกับคุณเย่ พวกคุณกินข้าวกลางวันได้เลย ไม่ต้องรอฉัน”เซี่ยชีหรั่นพูดกับคนขับรถและบอดี้การ์ดเสร็จ จึงลงจากรถ เดินเข้าบริษัท
ขึ้นไปชั้นบนสุดอีกครั้ง เย่เชินหลินยังนั่งหน้าบึ้งตึงอยู่ในห้องทำงาน
ครั้งนี้เซี่ยชีหรั่นไม่เคาะประตู เธอเปิดเข้าไป ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มจางๆ เย่เชินหลินแค่ชำเลืองมองเธอครั้งหนึ่ง ไม่พูดอะไร
“หลิน เสร็จธุระหรือยังคะ？พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ คุณอยากกินอะไร ฉันจะกินเป็นเพื่อนคุณ”เซี่ยชีหรั่นเดินอ้อมไปที่โต๊ะทำงานของเขา ยืนตรงหน้า พูดด้วยรอยยิ้มบางๆ
เย่เชินหลินยังคงไม่พูดจา ใบหน้าบึ้งตึงอย่างไม่น่าดู
“โกรธหรอ？โกรธเรื่องที่ฉันซื้อห้องชุดหรอคะ？”เซี่ยชีหรั่นเอียงศีรษะถามเขาเบา ๆ เขายังคงไม่พูดเหมือนเดิม
สีหน้าของเขาดูไม่ดีมาก แถมยังไม่สนใจเธอ ในใจของเซี่ยชีหรั่นรู้สึกลุกลี้ลุกลน
“หลิน คุณฟังฉันอธิบายนะ แท้จริงเรื่องบ้านมันเป็นแบบนี้……”
“ไม่จำเป็นต้องอธิบาย ผมไม่อยากฟัง กลางวันนี้ผมไม่มีเวลากินข้าว ยังยุ่งมาก ถ้าคุณไม่มีเรื่องอื่น เชิญกลับไปก่อน”ท่าทางเย็นชาของเย่เชินหลินขัดจังหวะคำพูดของเซี่ยชีหรั่น
เธอจึงได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้โกรธนิดเดียว แต่โกรธมากๆ
“ไม่ได้ คุณไม่กินข้าว ฉันเป็นห่วง ดังนั้นถึงแม้คุณจะโกรธฉัน ก็ต้องกินข้าว กินเสร็จถึงจะมีแรงโกรธต่อ หรือไม่จริง？คำนี้คุณเคยพูดกับฉัน”เซี่ยชีหรั่นพูดเกลี้ยกล่อมด้วยเสียงนุ่มนวล เย่เชินหลินถอนหายใจข้างใน
เขาโกรธเรื่องเล็กน้อยนี้อย่างช่วยไม่ได้ แต่ครั้งนี้เธอต้องได้เจอของจริง เขาอยากให้เธอจำไว้ ว่ามีบางเรื่องที่ไม่สามารถทำได้ อย่างเช่นใช้เงินของชายอื่นซื้อของ
เธอมีผู้ชายเป็นของตัวเอง แถมเขายังมีเงิน เธอทำแบบนี้ เอาผู้ชายของเธอไปไว้ที่ไหน？
“หลิน คุณพูดอะไรหน่อยสิ โกรธมาก？ไม่สนใจฉันแล้ว？ คุณจะไม่สนใจฉันตลอดไปใช่ไหม？”
เย่เชินหลินสูดลมหายใจเข้าลึก พูดออกมาอย่างเย็นชา：“คุณอยากให้ผมสนใจคุณหรอ？ผมเห็นว่าคุณไม่ต้องการ คุณต้องการซื้อห้องที่ตึกส่วยเทียนยีบิ่นก็สามารถซื้อได้ ผมจะมีความหมายอะไร”
ขอบคุณพระเจ้า ในที่สุดเขาก็อ้าปากพูดแล้ว
“ฉันรู้ว่าคุณโกรธฉันเพราะเรื่องห้องชุด คุณช่วยฟังฉันอธิบายได้ไหมคะ？ความจริงแล้วตอนเสี่ยวหนงไปพบตระกูลเลี่ยว ทางฝั่งนั้นพูดถึงเรื่องการมาเยี่ยมตระกูลโม่ เสี่ยวหนงรู้สึกอายหากต้องบอกว่าพ่อแม่ของเธออยู่หลินเจียง นอกจากนี้ยังอยู่บ้านหลังเล็ก จึงพูดโกหกไป บอกว่าพ่อแม่อาศัยอยู่ในเขตเมือง ฉันก็รู้สึกว่าพ่อแม่บุญธรรมของฉันพักอยู่ไกลแบบนั้น พวกเราคงดูแลพวกเขาไม่ทั่วถึง พอดีกับที่เสี่ยวหนงต้องการแต่งงานและย้ายมาอยู่ตงเจียง ฉันจึงตัดสินใจซื้อห้องชุดให้พวกเขาได้อยู่ใช้ชีวิตวัยชราอย่างมีความสุข หลิน ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนกตัญญูมาก ก็คงเห็นด้วยกับสิ่งที่ฉันทำ ใช่ไหมคะ？”
สีหน้าของเย่เชินหลินยังคงน่าเกลียดเหมือนเดิม เขากวาดตามองใบหน้าเล็กๆของเธอด้วยสายตาเย็นชา
“คุณคิดว่านี่คือประเด็นสำคัญของปัญหาหรอ？เซี่ยชีหรั่น？หรือว่าผมขี้เหนียวกับคุณ แม้แต่ห้องของพ่อแม่บุญธรรมของคุณผมก็ไม่ยอมให้？”
เธอรู้ว่าเขาโกรธเรื่องนี้ เขายอมพูดแล้ว เธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบพูดว่า：“ไม่มีทาง ฉันรู้ว่าคุณใจกว้างต่อฉันมาก ดังนั้นฉันจึงเกรงใจที่จะพูดกับคุณ ฉันรู้ว่าคุณคิดอย่างไรกับพ่อแม่บุญธรรมของฉัน เธอทำเรื่องให้คุณไม่ชอบมากๆ ดังนั้นเรื่องของพวกเขา……”
เย่เชินหลินขมวดคิ้วแทรกคำพูดของเธอ
“ถึงแม้ผมจะมีทัศนคติไม่ดีต่อพวกเขา แต่การสนับสนุนคุณก็เป็นสิ่งที่ผมต้องทำ”
“แต่ฉันไม่อยากเป็นหนี้คุณมากขนาดนั้น พวกเรายังไม่ได้แต่งงาน คุณให้ฉันมากพอแล้ว คุณซื้อรถราคาแพงให้เสี่ยวหนง แพงกว่าราคาห้องชุดนี้อีก ถ้าฉันพูดเรื่องห้องชุดของพ่อแม่บุญธรรมกับคุณอีก ฉันจะกลายเป็นคนแบบไหน？แบบนั้น ฉันคงรู้สึกว่าตนเองเป็นคนโลภ หลิน คุณเข้าใจสิ่งที่ฉันคิดไหม？”
เธอไม่สามารถเป็นหนี้เขามากเกินไป แต่เธอยอมเป็นหนี้หลี่เหอไท้ เธอไม่รู้ว่าหลี่เหอไท้คิดกับเธออย่างไรหรอ？
ถ้าเธอไม่อยากเป็นหนี้ใครจริงๆ เธอก็ต้องพยายามทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินมาใช้หนี้ ด้วยเงินเดือนในปัจจุบันของเธอหลายพันหยวนต่อเดือน หากต้องจ่ายหนี้หลี่เหอไท้ เกรงว่าจะต้องใช้เวลาเป็นสิบปี
เธอยอมเป็นหนี้หลี่เหอไท้ ต้องการรักษาระยะห่างกับเขา สิ่งเหล่านั้นที่เขาให้เธอ สักนิดเดียวเธอก็ไม่ต้องการ
ถ้าวันนี้เธอใช้เงินที่เขาโอนให้เธอซื้อห้องชุด เขาจะไม่โกรธเลยสักนิด กลับจะดีใจมากด้วยซ้ำไป
เซี่ยชีหรั่นสังเกตสีหน้าเย่เชินหลินอย่างละเอียด ตามความเข้าใจของเธอ ดูเหมือนเขาไม่อยากฟัง
ตั้งแต่เข้ามาจนถึงตอนนี้ เธอได้พยายามพูดทุกอย่างที่สามารถพูดได้ แต่เขายังคงโกรธ จนเธอไม่รู้ว่าควรจะเกลี้ยกล่อมอย่างไรให้เขารู้สึกดีขึ้น
“หลิน คุณพูดอะไรหน่อยสิ ฉันรู้ว่าคุณจะเข้าใจฉัน……”
“ผมไม่สามารถเข้าใจคุณได้หรอก คุณไม่ไปกินข้าวหรอ？ คุณไปเถอะ ผมจะทำงานต่อ”เย่เชินหลินพูดจบ ไม่มองหน้าเซี่ยชีหรั่นอีกต่อไป สีหน้าของเขาเย็นชายิ่งกว่าตอนที่เธอเข้ามา
เขาไม่ได้ปฏิบัติต่อเธอแบบนี้มานานแล้ว หรืออาจเพราะคุ้นเคยที่เขาทำดีต่อเธอ การปฏิเสธของเขาทำให้ในใจของเธอโศกเศร้าอย่างไม่ทันตั้งตัว
เย่เชินหลินก้มลงหยิบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะมาเปิดดู ทำเหมือนเซี่ยชีหรั่นไม่อยู่ในนี้ เธอมองออก
เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปาก เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ พูดออกมาเบาๆ ：“ได้ งั้นฉันไม่รบกวนคุณแล้ว”