สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 817 สาวใช้ตัวแสบ 721

ตอนที่ 817 สาวใช้ตัวแสบ 721　
พูดจบ เธอเดินออกไปจากห้องทำงานของเขาอย่างรวดเร็ว
เย่เชินหลินจะมีกะจิตกะใจอ่านเอกสารได้อย่างไร เมื่อเธอออกไป เขากระแทกแฟ้มลงบนพื้นทันที
ผู้หญิงคนนี้มันน่านัก เธอยั่วโมโหคนได้เก่งจริงๆ
เธอไม่ได้อ่อนโยนมาก พูดหยอกล้อเก่งหรอ？ทำไมเธอไม่หยอกล้อ แค่พูดสองคำก็ไปแล้ว ไม่รู้ว่าเขาโกรธมากจริงๆหรอ？
หลังจากเซี่ยชีหรั่นออกไป น้ำตาไหลลงมาอาบสองแก้ม
เธอเป็นฝ่ายผิด ดังนั้นเธอไม่อยากให้เย่เชินหลินเห็นน้ำตาของเธอ รู้สึกว่าแบบนั้นไม่ได้อะไรขึ้นมา
เธอปาดน้ำตาไปพลาง หามุมลับตาคนไปพลาง ไม่อยากให้พนักงานรักษาความปลอดภัยที่เฝ้าประตูลิฟต์เห็นเธอร้องไห้
เธอรู้ว่าเย่เชินหลินจะโกรธได้ แต่เธอไม่อาจขอให้เขาซื้อห้องชุดให้ตระกูลโม่ได้ เธอไม่สามารถหาเหตุผลที่จะใช้เงินของเขาได้
เธอถอนหายใจยาวๆ ใช้เวลานานกว่าจะเช็ดน้ำตาได้หมด คิดอยากกลับไปหาเย่เชินหลิน คิดไปคิดมา หันกลับไปอีกทาง
เขายังคงโกรธ เธอคิดว่าเขาน่าจะต้องการอยู่คนเดียวสักพัก
ในตอนนี้เซี่ยอี้ชิงได้รับสายจากเย่เชินหลิน สั่งว่าไม่ว่าอย่างไรต้องพาเซี่ยชีหรั่นไปกินข้าวกลางวัน พาไปร้านอาหารตงเจียง
“ถ้านายไม่สามารถทำให้เธอกินข้าวได้ อย่าคิดว่าจะได้ทำงานต่อ ไม่ต้องพูดว่าฉันให้นายพาเธอไป จำได้ใช่ไหม？”เย่เชินหลินแข็งกระด้าง เซี่ยอี้ชิงจนปัญญาเล็กน้อย สองคนเมื่อได้ฟังก็รู้ว่ากำลังโกรธ ดูเหมือนน่าจะเกี่ยวกับเรื่องซื้อบ้าน
เซี่ยชีหรั่นให้เขาเก็บเป็นความลับ เขาไม่พูด แต่เดาว่าคนอื่นน่าจะบอก
ในไม่ช้า เซี่ยอี้ชิงเห็นเซี่ยชีหรั่นออกมา รีบเปิดประตูต้อนรับเธอทันที
“ฉันบอกให้พวกคุณไปกินข้าวก่อนไม่ใช่หรอ？”เซี่ยชีหรั่นถาม
“พวกเรามีหน้าที่ ต้องเห็นคุณกับคุณเย่ไปกินข้าวก่อน พวกเราถึงจะสามารถไปกินได้ คุณเย่ยังคงยุ่งอยู่หรอครับ？”เซี่ยอี้ชิงถามอย่างไม่มีความผิดปกติ
“เขาไม่ได้กำลังยุ่ง เขากำลังโกรธ ”เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างกลุ้มใจนิดหน่อย เซี่ยอี้ชิงกระซิบข้างหูเธอ：“แล้วไง เขาโกรธก็ปล่อยให้เขาโกรธไป พวกเราไปกินข้าว ถึงอย่างไรเขาก็แข็งแรงไม่กลัวหิว แต่ร่างกายบอบบางของคุณทนหิวไม่ได้”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้าเบาๆ พูดว่า：“ฉันจะกินลงได้อย่างไร ฉันอยากกลับบริษัท พวกคุณไปกินข้าวเถอะ”
เซี่ยอี้ชิงรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะพูดแบบนี้ เขาเปิดประตูรถให้เซี่ยชีหรั่นขึ้นไปก่อนแล้วจึงพูดกับเธอ：“พี่เซี่ย พวกเราทุกคนได้รับคำสั่งเด็ดขาดจากคุณเย่ ถ้าคุณไม่กินข้าว พวกเราคงจะตกงาน คุณก็เห็นว่าพวกเราน่าสงสารแค่ไหน คุณ……”
“โอเค ฉันจะไปกิน ร้านตงเจียงใช่ไหม”เซี่ยชีหรั่นตอบตกลงโดยไม่รอเขาพูดจบ
บางครั้งก็รู้สึกจนปัญญา เธอไม่อยากกินจริงๆ กลับทนไม่ได้ที่คนติดตามเธอต้องได้รับความเดือดร้อนจากเย่เชินหลิน
เซี่ยชีหรั่นกินมื้อเที่ยงแบบไม่รู้รสชาติอาหาร คิดไปคิดมาจึงสั่งอาหารอีกอย่างสองอย่าง สั่งคนให้ใส่ในกล่องเก็บความร้อน เพื่อให้เซี่ยอี้ชิงนำไปส่งให้เย่เชินหลิน
เธอไม่รู้ว่าเขาจะกินหรือเปล่า เพียงแต่ตอนนี้ เธอไม่มีความกล้าจะไปเจอเขาจริงๆ เธอกลัวว่าหากเขาเห็นหน้าเธอคงจะยิ่งโมโห จนไม่ยอมกิน
กลับถึงบริษัท เซี่ยชีหรั่นได้รับสายจากโม่เสี่ยวหนง ถามว่าเธอดูห้องเป็นอย่างไรบ้าง
“ซื้อเรียบร้อยแล้ว เสี่ยวหนง ถ้าเธอมีเวลาช่วงบ่าย เอาบัตรประชาชนของเธอเข้าไปส่งให้ที่นั่น ห้องจะเป็นชื่อของเธอโดยตรง”เซี่ยชีหรั่นพูด โม่เสี่ยวหนงกลับฟังไม่ออกว่าน้ำเสียงของเธอไม่มีความสุข
ห้องชุดขนาดใหญ่กลายเป็นของเธอในทันที ห้องชุดพร้อมรถ โดยสองสิ่งนี้เธอเกือบจะเป็นเศรษฐีนี
เธอคิดไปคิดมา ต้องแต่งงานกับเลี่ยวเหวยตงโดยเร็วที่สุด แบบนี้เธอยังสามารถได้รับเงินของขวัญอีกมากมาย
แน่นอนว่า เมื่อเปรียบเทียบกับเย่เชินหลิน มันไม่ใช่ทรัพย์สินจำนวนมากมาย เพียงแต่สิ่งเหล่านี้คือทางหนีทีไล่ของเธอ สิ่งเหล่านี้แน่นอนว่าก็ดีเช่นกัน
“ขอบคุณค่ะพี่ พี่ดีจริงๆ พี่คือพี่สาวที่ดีที่สุดในโลก อีกสักพักฉันจะไปที่ตึกส่วยเทียนยีบิ่น ฉันโม่เสี่ยวหนงจะมีห้องชุดแล้ว พรุ่งนี้พอกับแม่จะมา พวกเขาอยากเห็นห้องชุดที่พี่ซื้อให้พวกเขาว่าจะดีขนาดไหน ต้องดีใจมากแน่ๆ พี่รู้ไหม แม่ฝันอยากจะได้อยู่ในห้องชุดใหญ่ๆมานานแล้ว”
เสียงของโม่เสี่ยวหนงดีใจจริงๆ อย่างน้อยสิ่งเหล่านี้ที่เธอทำ ยังสามารถให้ความสุขแก่พวกเขา เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกชื่นใจ
ทำงานช่วงบ่าย เซี่ยชีหรั่นยากที่จะมีสมาธิ เธอคิดอยากโทรหาเย่เชินหลินหลายครั้ง ถามว่าเขายังโกรธไหม แต่ก็กลัวจะรบกวนการประชุมของเขา
เมื่อเลิกงาน เธอเฝ้ารอเย่เชินหลินมารับเธอเหมือนเคย แต่เมื่อเธอเดินมาถึงข้างรถ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเย่เชินหลิน
“พี่เซี่ย ขึ้นรถเถอะครับ” เซี่ยอี้ชิงพูด
“ได้”เซี่ยชีหรั่นใจลอยมองไปรอบๆด้วยความคิดถึง แต่ไม่เห็นเย่เชินหลิน เธอหดหู่ใจมาก
ขึ้นรถเงียบๆ เซี่ยอี้ชิงปิดประตูรถและนั่งลงเรียบร้อย
“กลับคฤหาสน์”เซี่ยชีหรั่นนั่งเงียบ เซี่ยอี้ชิงช่วยเธอพูดกับคนขับรถ
คู่รักไม่ลงรอยกันเช่นนี้ ทางที่ดีที่สุดคือรีบแก้ไข เซี่ยอี้ชิงเข้าใจในจุดนี้
เย่เชินหลินไม่สนใจเธอ เธอกลับคฤหาสน์ไปจะเหมาะสมหรือเปล่า
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าตนเองยังไม่ได้แต่งงาน ถือว่าไม่ใช่ที่ของเธอ เมื่อเขาไม่มีความสุขเพราะตนเอง เธอก็รู้สึกว่าตนเองไม่มีสิทธิ์กลับไปที่นั่น
เรื่องวันนี้เธอทำไม่ถูก เธอยังคงต้องการให้เย่เชินหลินมีความสุข ดังนั้นเธอจึงไม่คัดค้านใดๆ
เซี่ยชีหรั่นกลับมาถึงคฤหาสน์ พ่อบ้านออกมาต้อนรับ พูดกับเธอด้วยความเคารพ：“คุณนายเย่ อาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย เชิญคุณไปล้างมือก่อน จากนั้นสามารถมารับประทานได้เลยครับ”
“คุณเย่ล่ะ？เขากลับมาแล้วหรอ？”เซี่ยชีหรั่นถาม
“คุณเย่โทรเข้ามา คืนนี้เขามีงานเลี้ยงไม่กลับมารับประทานอาหาร เขาบอกว่า คุณต้องรับประทานอาหารและไม่จำเป็นต้องรอเขา”
ถึงแม้พ่อบ้านจะพูดแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นกลับเดาครึ่งประโยคสุดท้ายได้ ว่าเขาพูดเติมเอง
หากเย่เชินหลินโกรธเขาจะไม่พูดว่าเธอไม่ต้องรอ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกหดหู่ยิ่งกว่าเดิม
“เขาไม่ได้บอกว่าจะกลับกี่โมงใช่ไหม？”เซี่ยชีหรั่นรู้คำตอบดี แต่อดไม่ได้ที่จะถาม พ่อบ้านพยักหน้า：“ครับ คุณเย่ไม่ได้สั่งไว้ว่าจะกลับมากี่โมง”
“เข้าใจแล้ว ขอบคุณค่ะ พวกเธอทุกคนก็กินข้าวเถอะ ยังไงวันนี้ฉันก็กินข้าวคนเดียวอยู่แล้ว ไม่ต้องให้คนอยู่เยอะหรอก”เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบาเสร็จ เดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างมือ จึงไปที่ห้องอาหาร
เหมือนตอนเที่ยง เธอไม่มีความอยากอาหาร เพียงแต่ไม่อยากให้คนอื่นวุ่นวาย เธอพยายามฝืนใจกินสักนิด ถึงจะกลับไปห้องนอนของเย่เชินหลิน
เธออยากไปดูเย่เจิ้งเหิง เนื่องจากเย่เชินหลินไม่อยู่ เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับส้งหลิงหลิงตามลำพัง ดังนั้นเธอจึงแค่ถามสถานการณ์ของเย่เจิ้งเหิงจากพ่อบ้าน เมื่อรู้ว่าเขาสบายดีตลอดทั้งวัน เธอจึงค่อยวางใจ
ในคอมพิวเตอร์ยังมีงานที่ยังไม่เสร็จ แต่คืนนี้เธอกลับไม่มีอารมณ์ทำงาน
พยายามตั้งใจอยู่หลายครั้ง กลับพบว่าเธอเอาแต่คิดถึงเขา ทุกนาทีทุกวินาทียังคงคิดถึง
ผู้ชายคนนี้งี่เง่าจริงๆ ทุกครั้งที่เธอโมโห เพียงแค่ไม่นานก็หาย เขาจะโมโหอะไรขนาดนี้ ไอ้คนบ้า ในใจเธอเอาแต่คิดถึงเขา สุดท้ายจึงปิดคอมพิวเตอร์ลง ไปอาบน้ำ
จนถึง 4 ทุ่ม เย่เชินหลินยังคงไม่กลับมา
เซี่ยชีหรั่นนอนไม่หลับ นั่งรอเขาบนโซฟา เธอพยายามเงี่ยหูฟังเสียงรถด้านนอก น่าเสียดายห้องกันเสียงได้ดีมากเกินไป ดูเหมือนเธอจะฟังไม่ได้ยินเสียงภายนอก
เธอลุกขึ้นเปิดผ้าม่าน ยืนอยู่ที่หน้าต่างเป็นเวลานาน ก็ยังคงไม่ได้ยินเสียงรถ
เย่เชินหลิน คุณมันคนบ้า แม้ว่าคุณจะโกรธฉันก็ตาม แต่คุณจะไม่กินข้าว ไม่นอนหลับหรือไง？
เธอถอนหายใจนั่งลงข้างเตียง หยิบมือถือขึ้น กดโทรหาเย่เชินหลิน ไม่นานเธอก็ได้ยินเสียงเรียกเข้าดังขึ้น เสียงนั้นดังมาจากทางเดิน
เขากลับมาแล้ว？
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที โยนโทรศัพท์ทิ้งลงเตียง รีบวิ่งไปเปิดประตู
เย่เชินหลินยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าบึ้งตึง
“ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงรถ ？คุณอยู่ในบ้านมาตลอดเลยหรอ？”เซี่ยชีหรั่นถามอย่างไม่อยากเชื่อ
“คุณอยู่ในบ้านมาตลอด？แต่ไม่ยอมมากินข้าวเย็น คุณคงจะยังไม่ได้กินข้าวกลางวันใช่ไหม？”เธอสังเกตเขาอย่างละเอียดด้วยความสงสาร เย่เชินหลินสีหน้ายังคงเย็นชา ไม่ตอบคำถามเธอ เดินเข้าห้อง ปิดประตูลงทันที
เขาจ้องหน้าเธออย่างเอาจริงเอาจัง บีบคางของเธอเบาๆ ให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา
เขาพูดออกมา เสียงเต็มไปด้วยความเย็นชา แถมยังเอาแต่ขมวดคิ้ว ถามเธอว่า：“ รู้ตัวว่าผิดหรอ？”
ถ้าวันนี้เขาไม่ตั้งคำถามแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นคงเกือบลืมไปแล้วว่าเขาคือเย่เชินหลินผู้เย่อหยิ่ง ความน่าเกรงขามของเขาไม่ทำให้ขุ่นเคือง
เธอคิด ครั้งนี้อาจไม่ใช่ปัญหาเรื่องบ้านธรรมดา เธอสัมผัสได้ถึงศักดิ์ศรีของเขาในฐานะผู้ชาย
ความคิดของผู้ชายบางครั้งก็น่าแปลก โดยเฉพาะผู้ชายประเภทสูงส่งอย่างเขา ดูเหมือนจะให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีของตนเองมากเกินไป
เธออยากพูดว่าเธอผิด เพียงแต่สีหน้าของเขาดูแย่เกินไป และท่าทางจองหองเขา ทำให้การนับถือตนเองของเซี่ยชีหรั่นถูกทำลาย จนพูดไม่ออก
“ไม่รู้สึกผิด？” เขาถามอีกครั้ง น้ำเสียงยิ่งเย็นชาขึ้นอีกหลายเท่า
เธออยากลองบอกว่าเธอไม่ผิด ดูว่าเขาจะจัดการเธออย่างไร
ดูเหมือนเขาไม่อาจใช้ไม้อ่อนได้เสมอไป บางครั้งเขายังต้องการใช้ไม้แข็งกับเธอ มิฉะนั้นตอนเธอยั่วโมโหเขาคงจะทำอะไรไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นสูดลมหายใจเข้าลึก รู้ว่าเขาโกรธเธอจึงตั้งใจพูดด้วยท่าทางจองหองแบบนี้ ดังนั้นเธอจึงต้องการทำตัวให้สงบและมีเหตุผล
“หลิน เรื่องนี้ฉันทำผิดจริง คุณจะโทษฉันยังไงก็ได้ ขอร้องเถอะ อย่าโกรธเลยนะ ถ้าคุณยังไม่ได้กินข้าว ฉันจะไปต้มซุปให้คุณสักหน่อย”
น้ำเสียงของเซี่ยชีหรั่นอ่อนโยน เย่เชินหลินพยายามใจแข็งต่อ เผชิญหน้ากับเธอด้วยสีหน้าเย็นชาอย่างไม่เต็มใจ
เขาปล่อยคางเธอ ค่อยๆเดินไปนั่งข้างเตียง พูดกับเธอด้วยท่าทีสงบ：“มานี่！”
น้ำเสียงของเขายังคงแข็งกระด้าง เพียงแต่เซี่ยชีหรั่นมองออกว่าความโกรธของเขาลดลงไปมาก