สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 824 สาวใช้ตัวแสบ 728

ตอนที่ 824 สาวใช้ตัวแสบ 728
เขาจ้องมองจงหยุนซางโดยไม่พูดอะไรอยู่นาน
ด้านนอกประตู จงหวีฉวนขมวดคิ้วแน่นเป็นปม ด่าว่าเซี่ยชีหรั่นไปไม่รู้กี่รอบ
คิดไม่ถึงว่าจะเป็นลูกสาวของเขาเหมือนกัน เย่เชินหลินที่หยุนซางชอบเธอก็แย่งไป ตอนนี้เธอมีความสัมพันธ์กับหลี่เหอไท้ ก็เป็นเพราะเธออีกสองคนถึงได้ทะเลาะกันจนเป็นแบบนี้
ลูกอกตัญญูคนนี้ สงสัยคนเป็นพ่ออย่างเขาคงต้องสั่งสอนเธอสักหน่อยแล้ว!
ตั้งแต่รู้ว่าหลี่เหอไท้ไปพบเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยที่ฝานหลาย เซี่ยชีหรั่นกังวลเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขาและจงหยุนซางจะเปลี่ยนแปลง
วันนี้ทั้งสองคนนัดครอบครัวของทั้งสองฝ่ายมาพูดคุยกัน เธอเข้าใจว่าที่เธอเป็นห่วงนั้นมากเกินไป คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะเป็นฉากแบบนี้
“หลิน ฉันอยากไปดูพี่หยุนซาง ฉันอยากคุยกับเธอ” เซี่ยชีหรั่นกระซิบบอกเย่เชินหลิน
“ไปเถอะ”
เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นยืน ทักทายแม่ที่นั่งอยู่ไม่ไกลว่าจะออกไปห้องน้ำ และเดินออกจากห้องอาหารไป
เดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เจอประธานจงเดินมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง
สีหน้าแบบนี้แค่ดูก็รู้ว่าเกลี้ยกล่อมจงหยุนซางไม่ได้ หัวใจของเซี่ยชีหรั่นรู้สึกหนักอึ้งขึ้นอีก
“แกมากับฉัน!” จงหวีฉวนพูดด้วยเสียงต่ำหนักแน่น พูดจบก็หันเดินไปทางห้องพักอีกห้องหนึ่ง
เขาเหมือนกำลังโกรธเธออย่างไงอย่างนั้น? เซี่ยชีหรั่นแปลกใจเล็กน้อย แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาคือพ่อของเธอ อีกทั้งตอนนี้สภาพจิตใจเขาไม่ดีเอามากๆ เธอคิดอยู่สักครู่และเดินเข้าไป
เข้าไปห้องรับรองเล็กๆ ที่อยู่ใกล้กับห้องที่พวกเขาคุยกันกับจงหยุนซาง จงหวีฉวนปิดประตูด้วยสีหน้ามืดมน
เซี่ยชีหรั่นยืนนิ่งสงบ และถามอย่างสงบเสงี่ยม : “ประธานจงมีธุระอะไรรึเปล่า?”
“ฉันมีเรื่องอะไรจะคุยกับแก ใจแกเองน่าจะรู้ดีที่สุด แกเคยทำอะไรกับพี่สาวแกไว้ แกไม่รู้รึไง?” จงหวีฉวนกดเสียงต่ำมาก เพราะไม่อยากให้คนอื่นได้ยินบทสนทนาระหว่างพ่อลูก
“ฉัน…ฉันทำอะไร?” เรื่องที่จงหยุนซางเลิกกับหลี่เหอไท้เธอก็เสียใจ แต่เธอไม่ได้ตั้งใจจะไปทำอะไร และไม่กล้าคิดไปถึงจุดนั้นด้วย เซี่ยชีหรั่นนิ่งไม่ตอบสนองไปสักพัก
“แกล้งโง่! หลี่เหอไท้ไปฝานหลายทำไม ถ้าไม่ใช่เพราะแก? แกรู้ไหมว่าหยุนซางช่วยเธอพูดเรื่องดีๆ อยู่ข้างหลังมากมายแค่ไหน? เธอบอกแกเป็นน้องสาวเธอ เธอจะสนับสนุนแก เธอให้แกเป็นน้องสาว แต่แกกลับทำลายความดีของเธอได้ยังไง? เซี่ยชีหรั่นฉันดูไม่ออกจริงๆ แกยังตอบแทนคนที่มีจิตใจเข้มแข็งแบบนี้ แกยังเป็นลูกฉันอยู่ไหม?”
คำประณามของจงหวีฉวนทำให้เซี่ยชีหรั่นเจ็บปวดใจอย่างอดทนไม่ไหว เธอเพิ่งจะรู้ไม่ว่าเธอจะแกล้งทำเป็นเย็นชาแค่ไหน จริงๆ แล้วเธอยังคงใส่ใจกับการประเมินค่าของพ่อเธอเอง เธอโหยหาความรักจากพ่อและกลัวจะถูกทำร้าย
เธอไม่รู้จะพูดอะไรออกมาอยู่นาน เธอกลัวว่าถ้าอ้าปากพูดไปจะเป็นคำพูดที่ทำร้ายจิตใจคนเหมือนกัน หลังจากโดนทำร้ายเธอไม่อยากพูดจาทำร้ายเขาอีก ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร ยังไงเขาก็อายุมากแล้ว
ความเงียบและสีหน้าความเจ็บปวดของเธอทำให้จงหวีฉวนรำคาญไปชั่วเวลาหนึ่ง และอดที่จะเพิ่มระดับเสียงตำหนิเธอไม่ได้ : “แกทำลาย จนพวกเขาไม่ได้หมั้นกัน แกรู้สึกผิดบ้างไหม? แกรู้ไหมพฤติกรรมแบบนี้ของแกส่งผลกระทบกับหน้าตาคนทั้งตระกูลจงมากมายแค่ไหน?”
เซี่ยชีหรั่นกัดปากแน่น และเปิดปากพูดเบาๆ : “ขออภัย ท่านประธานจง พี่หยุนซางและหลี่เหอไท้ต้องมาตกในสถานการณ์แบบนี้เป็นเพราะฉันทั้งหมด เพราะฉันไม่ดี ฉันจะหาทางแก้ไข ฉันกล่อมพี่หยุนซางเอง”
“แกเกลี้ยกล่อมแล้วมีประโยชน์อะไร? แม้แต่ฉันเธอยังไม่ฟัง แล้วจะฟังแกไหม? เพ้อเจ้อ! ฉันจะเตือนแกครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย เซี่ยชีหรั่น ถ้าหลังจากนี้แกยังทำร้ายลูกของฉันอีก ฉันจะไม่ปล่อยแกไว้…”
“ปั้ง!” มีเสียงดังขึ้นมา ประตูถูกเปิดจากด้านนอกอย่างรุนแรง เย่เชินหลินยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แย้มริมฝีปากอย่างเยือกเย็น
“ไม่ปล่อยเธอไว้ แล้วคิดจะทำอะไร?” เขาพูดอย่างเยือกเย็นจบ จึงเดินเข้ามาด้านข้างเซี่ยชีหรั่น ยืนแขนที่อบอุ่นไปโอบกอดไหล่น้อยที่สั่นระริกเพราะตกใจจากการเตือนพ่อตัวเอง
“แกรอดู เดี๋ยวก็รู้” จงหวีฉวนสีหน้าเศร้าหมองและพูดอย่างเย็นชา
“หลิน พวกเราไปกันเถอะ ฉันยังต้องไปหาพี่หยุนซาง ที่จริงแล้วที่ประธานจงตำหนิก็ถูกน่ะ เพราะฉันไม่ดี ทำให้พวกเขาอยู่ในสถานการณ์นี้ ไปเถอะ ไป!” สีหน้าเย่เชินหลินน่าเกรงขาม เธอกลัวว่าถ้าเขาใจร้อนเกินไปจะทำร้ายประธานจง เขาอายุเยอะแล้ว จะไปสู้หมัดของเขาได้ยังไง
แน่นอน เย่เชินหลินดูออกว่าเธอกำลังปกป้องประธานจง สำหรับผู้หญิงคนนี้เขาทั้งโกรธทั้งเกลียด
เห็นได้ชัดว่าคนแก่คนนี้ไม่ถือว่าเธอเป็นลูก ยังกล้าพูดอีกว่าถ้าเธอยังทำร้ายลูกของเขา เขาจะไม่เกรงใจเธอ
เขาทำร้ายจิตใจผู้หญิงของเขาขนาดนี้ เขาอยากจะจัดการเขาสักครั้งเพื่อลดความโกรธแค้น
เซี่ยชีหรั่นจับแขนเย่เชินหลินแน่น อยากจะดันเขาออกไป แต่เย่เชินหลินกลับไม่ขยับแม้แต่น้อย สายตาดุดันคู่นั้นเหมือนเหยี่ยวจ้องมองไปที่จงหวีฉวน
“คุณกำลังปกป้องอะไร? เขาสมควรได้รับการปกป้องจากคุณไหม?” เย่เชินหลินถามเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่น กลับขอร้องเขามากยิ่งขึ้น : “หลิน อย่าทำแบบนี้ เขาอายุมากแล้ว การตื่นเต้นมากไปไม่ดีต่อสุขภาพ ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง เขาก็คือพ่อของฉัน คุณออกไปกับฉันได้ไหม?”
จงหวีฉวนยิ้มอย่างมีเลศนัยและกล่าวอย่างช้าๆ ว่า : “เลือดที่ไหลในตัวเธอคือเลือดของฉัน แน่นอนว่าต้องกลัวฉันโกรธ เย่เชินหลิน แกมีอำนาจมากมาย แกสามารถเปลี่ยนสายเลือดในตัวเธอได้ไหม? ต่อให้แกสามารถเปลี่ยนเลือดจนตัวเธอได้ แกเปลี่ยนยีนในตัวเธอได้ไหม? คนหนุ่มสาว อย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่น หัดรู้จักเหลือทางให้ตัวเองถอยบ้าง ไม่อย่างงั้นแม้แต่ตัวเองตายได้ยังไงก็จะไม่รู้เลย”
“คนที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะตายยังไง ไม่น่าจะใช่ฉัน” เย่เชินหลินพูดอย่างเคร่งขรึม พูดจบก็กวาดตามองใบหน้าโกรธแค้นของจงหวีฉวนอย่างดูถูก และโอบไหล่เซี่ยชีหรั่นเดินออกไป
“เซี่ยชีหรั่น แกจำไว้เลยน่ะ จงหยุนซางคือลูกของฉัน” จงหวีฉวนพูดแบบนี้อีกครั้งโดยไม่กลัวว่าเย่เชินหลินจะโกรธ เย่เชินหลินกำหมัดแน่น
เขาหันตัวกลับ เซี่ยชีหรั่นพยายามดึงเขาไว้ ในเวลาเดียวกันนั้น ที่หน้าประตู จ้าวเหวินอิงกำลังยืนขมวดคิ้วอยู่
“เชินหลิน ชีหรั่น พวกเธอออกไปก่อน ให้ฉันคุยกับเขาหน่อย!”
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกขอบคุณที่แม่ปรากฏตัวขึ้น แต่ก็ไม่สบายใจ กลัวว่าแม่จะโดนอารมณ์โกรธของจงหวีฉวน
“แม่!” เธอเรียก แม่กลับยิ้มให้เธอและกล่าวว่า : “แม่ไม่เป็นไร เขาไม่กล้าที่จะทำร้ายภรรยาของเสนาธิการหลี่”
คำพูดนุ่มนวลนี้ทำให้จงหวีฉวนมีแสดงสีหน้ากระอักกระอวลทันที
ช่างเป็นการต่อกรที่ดี เย่เชินหลินแย้มริมฝีปาก โอบไหล่เซี่ยชีหรั่นและลาจ้าวเหวินอิงออกมา
จ้าวเหวินอิงเข้ามาหลังจากพวกเขาออกไป เธอกลับไม่ปิดประตู
เธอไม่ต้องการอยู่ในห้องว่างเปล่ากับผู้ชายที่เธอเกลียดอย่าลับๆ และทำให้หลี่หมิงจุ้นคิดสงสัยระแวง
เซี่ยชีหรั่นยังคงเป็นห่วงแม่ หลังจากออกจากห้องมากับเย่เชินหลินเธอไม่ได้รีบไปหาจงหยุนซางที่ห้องในทันที และไม่ได้กลับไปที่ห้องอาหาร เธอและเขายืนอยู่ไม่ไกลจากประตูเพื่อรอแม่ออกมา
“จ้าวเหวินอิง คุณสอนลูกยังไง คุณไม่รู้ว่าเธอทำลายความสัมพันธ์ของหยุนซางกับเหอไท้ ทำจนตอนนี้พวกเขาทะเลาะถึงขั้นเลิกรากัน? เธอกลับไปอยู่กับคุณนานขนาดนี้ คุณไม่ใช่คนที่ใจดีที่สุดรึไง เลี้ยงลูกยังไงถึงได้ไร้ยางอายแบบนี้?”
จงหวีฉวนเป็นคนเริ่มก่อน จ้าวเหวินอิงเดินไปหยุดตรงหน้าเขาอย่างช้าๆ และไม่พูดอะไร ทำเพียงแค่ยกมือขึ้นเหมือนพัด “เพี้ยะ!” และตบลงบนหน้าจงหวีฉวน
“แก!” จ้าวเหวินอิงตบเสร็จ ตัวเองยังคงโกรธจนตัวสั่น จงหวีฉวนคิดไม่ถึง บวกกับแรงที่ใช้ตบไม่น้อยเลย หน้าเขาร้อนผ่าว เขาพยายามปกปิด
“แกไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้กับลูกฉัน และไม่มีสิทธิ์ทำร้ายจิตใจเธอ ฉันตบแก เพราะแกไม่สมควรเป็นพ่อคนเลย” จ้าวเหวินอิงพูดอย่างเย็นชา
จงหวีฉวนตะคอกกลับจ้าวเหวินอิงอย่างเย็นชาว่า : “ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นพ่อมัน แกแอบตั้งท้องลับหลังฉัน ถ้าฉันรู้ก่อนไม่ทางต้องการเด็กคนนี้แน่นอน”
ความหมายคือ เธอยังขโมยเมล็ดพันธุ์ของเขา
จ้าวเหวินอิงหน้าแดงก่ำ ร่างกายสั่นเทาหนักยิ่งขึ้น
เธอบังคับตัวเองพอสมควร ไม่นานจึงเรียกสติกลับมาและพูดอย่างขมขื่น
“จงหวีฉวน ทำไมถึงไร้ยางอายได้ขนาดนี้? คุณมันหน้าไม่อาย!”
จงหวีฉวนอยากจะพูดสักประโยค เธอดีแค่ไหนกัน ถ้าคุณไม่หลอกล่อฉัน ฉันไม่มีทางทำผิดแบบนั้น ปล่อยให้เยว่มู่หลานเข้ามาควบคุมฉันกี่สิบปีแล้ว?
สติของเขายังไม่หมดไปและยังจำได้ว่าเธอคือภรรยาของใคร เธอไม่ใช่คนที่เขาคิดจะพูดอะไรด้วยก็ได้
เขาเงียบไปชั่วขณะก่อนถอนหายใจและกล่าวว่า : “ขออภัย เหวินอิง คุณตบฉันไปแล้วก็น่าจะหายโกรธได้แล้ว ทัศนคติของฉันไม่ดีเพราะฉันเป็นห่วงหยุนซาง จึงทำไม่ดีกับเซี่ยชีหรั่น จริงๆ ก็เป็นลูกของฉันทั้ง2คน ฉันจะไม่รักได้อย่างไร ยังไงก็เป็นเลือดเนื้อน่ะ”
“หุบปาก! คุณไม่เหมาะกับคำว่ารัก ที่คุณทำทั้งหมดต่อจงหยุนซางเรียกว่ารักไม่ได้สักนิด คุณคิดว่าฉันดูไม่ออกรึไงกัน เรื่องที่คุณสนใจจริงๆ คือเรื่องที่เธอเลิกกับเหอไท้ เห็นได้ชัดว่าคุณกลัวจะมีผลกระทบกับอนาคตทางการเมืองของคุณ คุณคิดว่าจะได้เป็นครอบครัวเดียวกันกับหลี่หมิงจุ้น คุณก็จะได้รับคะแนนเสียงจากเขา คุณมันเห็นแกผลประโยชน์ ฉันจะบอกคุณให้ ไม่ต้องพูดถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองคนที่ผ่านไปแล้ว ต่อให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังคงเป็นแบบนี้ แม้ว่าหลี่หมิงจุ้นต้องการลงคะแนนให้คุณ ฉันก็ไม่ยอม คุณไม่คู่ควร!”
คิ้วของจงหวีฉวนขยับไปมา สีหน้าคาดการณ์ไม่ได้ เขาอยากจะคุยดีๆกับจ้าวเหวินอิง แต่ก็พูดไม่ออก
เวลานี้ จงหยุนซางและหลี่เหอไท้ก็ออกมาจากห้องประชุมด้านข้างพอดี เซี่ยชีหรั่นเห็นสีหน้าของทั้งสองคนไม่ค่อยดี แค่ดูก็รู้แล้วว่าการคุยกันครั้งนี้ไม่สำเร็จ
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ยินเสียงทะเลาะกันของจ้าวเหวินอิง และจงหวีฉวนออกมาจากในห้อง เธอค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย
“พี่หยุนซาง พวกเราคุยหน่อย” เซี่ยชีหรั่นเดินไปด้านข้างจงหยุนซางอย่างเร็ว ดึงแขนเธอไว้ และลากเธอกลับเข้าไปในห้องประชุม
เย่เชินหลินมองหลี่เหอไท้และพูดอย่างเข้มขรึมว่า : “ฉันก็อยากคุยกับนายสักหน่อย”