สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 825 สาวใช้ตัวแสบ 729

ตอนที่ 825 สาวใช้ตัวแสบ 729
ก็เป็นแบบนี้ หลี่เหอไท้กับเย่เชินหลินเดินตามกันไป เซี่ยชีหรั่นและจงหยุนซางก็ปิดประตูห้องประชุม
จ้าวเหวินอิงไม่ให้โอกาสจงหวีฉวนได้พูดอะไรอีก เธอพูดจบก็เงยหน้าขึ้น ยืดหลังตรงและเดินออกไป
“เหวินอิง!” จงหวีฉวนรีบร้อนเดินตามพลางเรียกชื่อของเธอ
“ฉันคือคุณนางหลี่” จ้าวเหวินอิงไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง พูดเพียงแค่ไม่กี่คำและรีบเดินจากไป
“ได้ งั้นฉันเรียกเธอคุณนางหลี่ คุณนางหลี่ คุณคิดคิดดู ฉันไปที่องค์กรสูงสุดไม่ใช่เพื่อเธอ เพื่อลูกของเรา…”
“เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของคุณ! ถ้ายังกล้าพูดแบบนี้อีก ฉันจะฆ่าคุณ!”
จงหวีฉวนยินดีที่จะเดินตามเธอ โดยไม่ได้สังเกตด้านหลังเขา หลี่หมิงจุ้นยืนสีหน้าเคร่งขรึมอยู่ตรงนั้น
เขาและจ้าวเหวินอิงหันหลังกลับไปพร้อมกัน จ้าวเหวินอิงเองก็แปลกใจกับการปรากฏตัวของเขา
“หลี่ เสนาธิการหลี่?” หลี่หมิงจุ้นโกรธมาก แน่นอนว่าจงหวีฉวนกลัว เขามีอำนาจทางการทหาร ถ้าหากองค์กรสูงสุดอยากจะแตะเขา ก็ยังต้องคิดพิจารณาดีๆ
“เหวินอิง ต้องการให้ฉันสั่งสอนเขาไหม?” หลี่หมิงจุ้นเดินมาด้านหน้าของจ้าวเหวินอิง มองจ้าวเหวินอิงอย่างอบอุ่นและถามอย่างนุ่มนวล
ที่แท้เขารู้ว่าลูกของเธอคือลูกของจงหวีฉวน เขากลับแกล้งทำเป็นไม่รู้ ที่เขาแกล้งทำเป็นให้ความร่วมมือเพราะเขารักเธอ
ดวงตาของจ้าวเหวินอิงเต็มไปด้วยน้ำตา มองผู้ชายที่มองเธออย่างชื่นชม เธอไม่พูดอะไรเลย ทำเพียงแค่ส่ายหน้าแล้วส่ายหน้าอีก
“งั้นพวกเรากลับบ้านกันเถอะ คุณนาง เรื่องที่เหลือให้หลี่เหอไท้จัดการ” หลี่หมิงจุ้นยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้จ้าวเหวินอิงอย่างอบอุ่น และโอบไหล่พาเธอเดินออกไปด้านนอกอย่างนุ่มนวล
จงหวีฉวนมองเงาด้านหลังของทั้งสองคน และกำหมัดแน่น ถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วน และเสียใจที่หุนหันพลันแล่นจะไปสั่งสอนเย่เชินหลิน
มองดูแล้ว การอยากเข้าองค์กรสูงสุดครั้งนี้คงน่าจะยากขึ้นอีกแน่ หลี่หมิงจุ้นรู้ว่าเขาคือพ่อเซี่ยชีหรั่น รู้ว่าเขาเป็นคู่แข่งของเขา ต่อให้ตายเขาก็ไม่มีทางลงคะแนนให้เขา
คนในห้องค่อยๆ ทยอยออกไป สุดท้ายเหลือเพียงเยว่มู่หลาน เห็นว่าจงหยุนซางและจงหวีฉวนออกไปนานแล้วยังไม่กลับมา เธอเองก็ทนนั่งรอไม่ไหว
ตอนที่เธอเดินออกมาก็เห็นหลี่หมิงจุ้นและจ้าวเหวินอิงออกไปแล้ว แต่จงหวีฉวนกลับยืนสีหน้าบึ้งตึงอยู่ตรงนั้นคนเดียว สีหน้าท่าทีหมดความอดทน
“มีอะไร? หยุนซางไม่ยอมใช่ไหม? ไม่ยอมก็ชั่งเถอะ ไม่แต่งงานกับคนเจ้าชู้แบบนั้นก็ไม่ผิดอะไร” เยว่มู่หลานกล่าว
จงหวีฉวนมองเยว่มู่หลานอย่างเย็นชา ขมวดคิ้วและพูดว่า : “คุณจะเข้าใจอะไร? กลับบ้าน!”
“หยุนซางยังอยู่ที่นี่น่ะ พวกเราจะกลับได้ยังไง?”
“เธอมีรถ มีคนขับรถ ยังกลับบ้านไม่ได้อีกหรือไง? พวกเราสนใจเธอ เธอสนใจพวกเราไหม?”
จงหวีฉวนพูดด้วยความโกรธ เสร็จแล้วก็เดินจากไป เยว่มู่หลานดูออกว่าลูกสาวมีความรู้สึกแบบนั้นกับหลี่เหอไท้ ดังนั้นเธอจึงไม่พยายามให้ลูกไปกับเธอ และตัดสินให้พวกเขาจัดการปัญหาเรื่องการแต่งงานกันเอง
ผู้ใหญ่กลับหมดแล้ว เซี่ยชีหรั่นและจงหยุนซางอยู่ในห้องประชุมโดยไม่รู้อะไรเลย
สองพี่น้องนั่งลงอย่างเงียบๆ อยู่สักครู่ เซี่ยชีหรั่นไม่พูดอะไร เธอกำลังคิดว่าจะพูดยังให้จงหยุนซางเปลี่ยนใจ
ในใจเธอเองก็สับสน เรื่องของหลี่เหอไท้กับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเธอก็เคยเห็นทั้งข่าวและรูปถ่าย ถ้าจะพูดเรื่องเย่เชินหลินกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเป็นเรื่องหลอกลวง เธอเชื่อ แต่ของหลี่เหอไท้ครั้งนั้นกลับเป็นเรื่องจริง
พวกเขากอดจูบสนิทสนมกันแบบนั้น แม้แต่ดูแล้วยังไม่สบายใจเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจงหยุนซาง
กล่อมเธอตอบตกลงกับผู้ชายที่เพิ่งจะไปสนิทสนมกับผู้หญิงอีกคนแบบนั้น เธอเองก็อึดอัด แต่ถ้าไม่เกลี้ยกล่อม และมองพวกเขาตัดขาดกันต่อหน้าต่อตาแบบนี้เพราะเธอ เธอจะสบายใจได้อย่างไง
“ชีหรั่น เธออยากจะพูดอะไร? อยากจะเกลี้ยกล่อมให้ฉันคบกับหลี่เหอไท้ต่อไปใช่ไหม?”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้าและพูดอย่างตรงไปตรงมา : “ฉันไม่รู้จะพูดยังไง พี่หยุนซาง แต่ฉันไม่อยากเห็นพวกคุณแยกกันแบบนี้จริงๆ เหอไท้เป็นผู้ชายที่ไม่เลว ครั้งนี้ที่เขาไปหาเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเป็นเพราะ…”
“ฉันรู้ว่าเป็นเพราะเธอ” จงหยุนซางยิ้มอย่างขมขื่น เธอรู้สึกในใจว่านี้เป็นครั้งแรกที่เธอเริ่มอิจฉาน้องสาว
คนช่างน่าแปลกใจ เธออยู่กับเย่เชินหลิน เธอกลับไม่รู้สึกอิจฉาแบบนี้
หลี่เหอไท้สนิทสนมกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่อิจฉาอะไรเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเลย สำหรับเรื่องนี้ที่เธอสนใจที่สุดก็คือหลี่เหอไท้ทำเรื่องพวกนี้เพื่อเซี่ยชีหรั่น
อาจจะเป็นเพราะไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเย่เชินหลินอีกแล้ว แต่หลี่เหอไท้เป็นแฟนของเธอในนาม
เซี่ยชีหรั่นเข้าใจเธออย่างดี เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับความรู้สึกของทั้งสองคน ความรักเห็นแก่ตัวเสมอ เหมือนที่โม่เสี่ยวหนงอยากได้เย่เชินหลิน เธอก็ไม่พอใจเหมือนกัน
นี้คือสาเหตุ ไม่ใช่เพราะข่าวของหลี่เหอไท้กับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยอย่างที่เธอพูดต่อหน้าทุกคน ข้อนี้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกได้อย่างชัดเจน
“พี่หยุนซาง ขอโทษ” เซี่ยชีหรั่นมองจงหยุนซางด้วยแววตาขอโทษอย่าบริสุทธิ์ใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไร ชีหรั่น ฉันรู้ว่าเธอไม่ผิด ในใจของเธอมีแต่เย่เชินหลิน ในใจของเขามีเธอเป็นเรื่องของเขา เธอไม่ต้องรับผิดชอบพฤติกรรมของคนที่แอบรัก ความจริงแล้ว…ฉันกับหลี่เหอไท้ไม่เคยอยู่ด้วยกันเลย เขาก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ให้ฉันเสียใจ”
จงหยุนซางอยากปรับทัศนคติขึ้นมากะทันหัน หลายปีมานี้โลกความรักของเธอไม่มีใครสามารถเข้าถึงได้ เธอไม่อยากเป็นแบบนั้นอีก
เธอสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเซี่ยชีหรั่น ดังนั้นเธอจึงยอมซื่อสัตย์ในเรื่องของหัวใจต่อหน้าน้องสาวของเธอ
การมีพี่น้องถือเป็นเรื่องที่ดีมากเรื่องหนึ่ง เมื่อก่อนเธออิจฉาที่คนอื่นมีพี่น้อง ถ้าหากว่าเธอมีพี่น้องตั้งแต่แรกลักษณะนิสัยของเธอคงจะดีกว่านี้เยอะมาก
“ฉันรู้ พี่หยุนซาง ฉันรู้ว่าพวกคุณไม่ได้คบกันจริง ถ้าเป็นเรื่องโกหก นั้นเป็นเพราะฉันกับเย่เชินหลินสิน่ะ? ฉันขอบคุณพี่และเหอไท้มากๆ ที่ทำเพื่อฉันกับเย่เชินหลิน พี่เป็นผู้หญิงที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ฉันเคยเจอ พี่เสียสละขนาดนี้ ฉันไม่รู้จะตอบแทนพี่ยังไง”
เซี่ยชีหรั่นลำบากใจมาก เธอรู้สึกว่าจงหยุนซางเสียสละแต่เธอกลับเห็นแก่ตัว เห็นแก่ตัวที่สุด
เธอรู้ว่าประธานจงพูดไม่ผิด จงหยุนซางแอบรักเย่เชินหลิน เธอแย่งเย่เชินหลินไป จงหยุนซางรู้สึกดีกับหลี่เหอไท้ไปแล้ว เธอกลับไม่จัดการความสัมพันธ์ของทั้งสองคนให้ดี กลับให้หลี่เหอไท้ทำเพื่อเธอมากมาย
“นี่อาจจะเป็นสิ่งที่เธอควรได้ก็ได้ พวกเราเป็นลูกสาวของพ่อเหมือนกัน ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนก็มีเคารพยกย่อง มีแม่ดูแลอย่างดี เธอกลับโตมาข้างกายพ่อแม่บุญธรรม ถึงเธอจะไม่พูด ฉันก็รู้ว่าเธอลำบากแค่ไหน เธอไม่ต้องรู้สึกผิด ทุกคนย่อมมีชะตาของตัวเอง ไม่มีใครที่ได้ทุกอย่าง” จงหยุนซางปลง
“ไม่ พี่หยุนซาง ไม่ใช่แบบนั้น ถ้าเป็นเพราะชะตาอย่างที่พูด คนที่เสียสละแบบพี่ต้องได้รับความสุขแน่นอน พี่เชื่อฉัน จริงๆ แล้วเหอไท้ก็รู้สึกดีกับพี่ พี่อย่าคิดว่าเขาชอบฉันจริงๆ ไม่ใช่แบบนั้น”
“ฉันมองออกชัดเจน ไม่เป็นไร ฉันคุยกับเขาแล้ว ในเมื่อเขาดีกับเธอขนาดนี้ ก็ไม่ควรยอมปล่อยไปง่ายๆ ฉันก็หวังว่าเธอจะจดจำข้อดีของเขาไว้ ถ้าหากมีวันไหนที่เธอไม่ได้อยู่กับเย่เชินหลิน เขาก็เป็นตัวเลือกที่ไม่เลว” จงหยุนซางพูดถึงตรงนี้ ความทรงจำบางอย่างหลั่งไหลเข้ามา แววตาของเธอเริ่มเลือนราง
“หลี่เหอไท้มีรสนิยม เขาเข้าใจผู้หญิงมากกว่าเย่เชินหลิน เธอเห็นท่าทางของเขาดูสง่างามราวกับเกิดมาคู่กัน”
จงหยุนซางนึกถึงภาพที่พวกเขาเต้นรำด้วยกันในบ้านตระกูลเย่ หลี่เหอไท้โอบเอวเธอ บอกให้เธอคิดว่าเขาคือแฟนของเธอจริงๆ ทำให้เธอผ่อนคลาย
อาจจะเพราะเขาดีมาก ไม่ว่าจะเป็นแฟนหรือสามี ต้องสมบูรณ์แบบมาก
เซี่ยชีหรั่นมั่นใจว่าหลี่เหอไท้ต้องแอบหลงรักจงหยุนซางบ้าง ครั้งนี้เห็นสายตาที่เธอพูดถึงหลี่เหอไท้เหม่อลอยไป แสดงความหลงใหลออกมาโดยไม่รู้ตัวยิ่งทำให้เธอมั่นใจว่าเธอเดาไม่ผิด
“พี่หยุนซาง ฉันไม่มีทางเลิกกับเย่เชินหลิน ไม่มีวันนั้นแน่นอน ยังมีเรื่องที่ฉันอยากบอก หลี่เหอไท้ไม่ได้ชอบฉัน ที่เขาทำเพื่อฉันทั้งหมดอาจจะเพราะเขาคิดว่าตัวเองชอบฉัน แต่ฉันเข้าใจเหตุผลในนั้น คนที่เขาเคารพจริงๆ คือแม่ของฉัน”
เซี่ยชีหรั่นไม่เคยพูดประโยคนี้กับใคร แต่เธอมั่นใจในการคาดการณ์ของตัวเอง
หลี่เหอไท้กตัญญูต่อจ้าวเหวินอิง ถึงแม้จะไม่ใช่ลูกที่คลอดออกมาเอง เธอดูออก เบื้องหลังความกตัญญูของเขา มีความซับซ้อนมากมาย มีความละอาย และก็มีความเคารพนับถือของเขาอยู่
จงหยุนซางตกใจอย่างเห็นได้ชัด เซี่ยชีหรั่นจึงพูดต่ออย่างนุ่มนวล : “ฉันเคยได้ยินแม่พูดว่าเมื่อก่อนหลี่เหอไท้เป็นคนทรยศ มักจะทำร้ายจิตใจแม่เสมอ ไม่ว่าเขาจะปฏิบัติกับแม่ของฉันยังไง แม่ของฉันยังคงปฏิบัติต่อเขาเหมือนเดิม ท่าทีเขาจึงเปลี่ยนไปมาก ตั้งแต่นั้นมาเขาเชื่อฟังแม่มาตลอดเพราะเขารู้สึกละอาย หลังจากนั้นแม่สอนเขาเกี่ยวกับหลักเหตุที่คนควรมีมากมาย เป็นระยะเวลานานที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน เขายิ่งเคารพและเชื่อฟังแม่มากขึ้น จนถึงขั้นศรัทธา เรื่องที่ไปฝานหลายครั้งนี้ ถึงแม้ฉันจะไม่เคยถามใคร แต่ฉันเชื่อว่า เหตุผลหลักที่เขาไปเพราะแม่ฉัน ไม่ใช่เพราะฉัน”
ขณะที่เซี่ยชีหรั่นกำลังพูดอยู่นั้น หลี่เหอไท้ได้รับโทรศัพท์จากจ้าวเหวินอิง
“เหอไท้ หยุนซางเป็นผู้หญิงที่ดี เรื่องนี้เป็นเพราะแม่ไม่จัดการให้ดี ถ้าแม่ไม่ให้ลูกไปตามหาความจริง พวกลูกคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้”
หลี่เหอไท้ยิ้มราวกับว่าไม่เป็นไรและพูดว่า : “แม่ไม่คิดว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยสวยมากรึไง? ผมเองก็หลงเธอไปแล้ว? ถึงได้ทำผิดเรื่องที่ผู้ชายมักทำผิด อีกอย่างผมกับหยุนซางก็ไม่ได้คบกันจริง ไม่จริงมาตั้งแต่แรก ตอนนี้จะคุยถึงการเลิกกันไม่ได้ คุณพักผ่อนก่อนเถอะ มีเวลาเมื่อไหร่จะเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง”
จ้าวเหวินอิงหนักใจเป็นอย่างมาก ไม่ว่าหลี่เหอไท้จะพูดยังไง เธอรู้สึกเสมอว่าเธอทำลายพรหมลิขิตของทั้งคู่ไปแล้ว