สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 826 สาวใช้ตัวแสบ 730

ตอนที่ 826 สาวใช้ตัวแสบ 730　
เธออยากที่อยู่ต่อที่โรงแรมที่จัดงานเลี้ยงกับหลี่หมิงจุ้น เพียงแต่คิดว่าถ้าพวกเขาอยู่ต่อ น่าจะสร้างความกดดันให้กับเด็กๆ เธอจึงออกไป
รถออกมาได้ไม่ไกล เธอคิดคิดดูแล้วไม่สบายใจ จึงโทรหาหลี่เหอไท้
“พวกเธออยู่ที่โรงแรมกันไหม?” จ้าวเหวินอิงถาม
“อยู่ ฉันจะรอคุยกับหยุนซางหน่อย คุณสบายใจเถอะ”
“อืม” จ้าวเหวินอิงวางสายไป พร้อมถอนหายใจ และมองไปที่หลี่หมิงจุ้นอย่างขอโทษและพูดว่า : “ประธานหลี่ ฉันขอโทษตระกูลหลี่ของพวกคุณ”
หลี่หมิงจุ้นยิ้มและจับมือเธอพร้อมพูดว่า : “พูดอะไรแบบนั้น คุณไม่รู้จักเหอไท้จริงหรือ? ฉันดูเขาไม่ตั้งใจตั้งแต่แรกแล้ว ไม่รู้ว่ากำลังเล่นเกมอะไรอยู่ เขาไม่ใช่คนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้และไม่ใช่คนไม่มีหลักการ ไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นกับเจ้าหญิงนั่นหรอก ลูกของฉันก็เหมือนฉัน ถ้าชอบใครสักคน เขาก็จะไม่ไปยุ่งกับใครอีก”
หลี่หมิงจุ้นยิ้มพูดแบบนี้ทำให้จิตใจจ้าวเหวินอิงรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย แต่คิ้วของเธอยังขมวดติดกันอยู่ดี และพูดออกมาเบาๆว่า : “ไม่ว่าจะพูดยังไง ก็ผิดต่อหยุนซาง เธอเป็นผู้หญิงที่ดี แต่มักถูกทำให้เสียชื่อเสียงเสมอ”
หลี่หมิงจุ้นตะคอก
“นั้นเพราะพ่อเธอเป็นคนทำ”
พ่อก็คือพ่อ เธอก็คือเธอ จ้าวเหวินอิงไม่คิดว่าเธอต้องชดใช้ความผิดอะไรแทนพ่อของเธอ
เพราะไม่อยากให้หลี่หมิงจุ้นเป็นห่วงเธอ ดังนั้นเธอยิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าวว่า : “อาจจะใช่ ไม่พูดแล้ว ฉันเคยพูดว่าลูกก็ต้องย่อมมีโชคชะตาของลูกไม่ใช่รึไง? งั้นฉันไม่สนใจแล้วกัน”
“ถูกแล้ว ฉันซื้อตั๋วเครื่องบินไว้แล้ว พรุ่งนี้คุณกลับปักกิ่งกับฉัน”
“อืม”
พูดจบ จ้าวเหวินอิงจึงโทรหาเซี่ยชีหรั่น ตอนนั้นเซี่ยชีหรั่นและจงหยุนซางคุยกับเสร็จพอดี กำลังเตรียมตัวจะกลับไปหาเย่เชินหลินที่ห้องอาหาร
“ลูกรัก ลูกกลับบ้านรึยัง? ไม่ต้องสนใจว่าคนคนนั้นจะพูดอะไรกับลูก” จ้าวเหวินอิงพูดอย่างอบอุ่น
“แม่ ฉันไม่เป็นไร ฉันมีแม่ที่รักฉันก็พอแล้ว แม่เป็นยังไงบ้าง ยังโกรธอยู่ไหม?”
“ไม่แล้ว พ่อของลูกดีกับแม่ขนาดนี้ แม่จะมีเหตุอะไรไปโกรธเขาอีก พวกเรากลับแล้ว ลูกกับเย่เชินหลินก็รีบกลับบ้านล่ะ เรื่องของพวกเขา เธอพยายามช่วยก็พอแล้ว อย่าไปกังวลมาก เรื่องนี้ลูกไม่ผิด เพราะแม่บอกเหอไท้เอง อยากให้เขาไปช่วยดูเรื่องของเย่เชินหลินกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ว่าจริงๆแล้วเกิดอะไรขึ้น แม่อยากรู้ว่าพฤติกรรมของเย่เชินหลินเป็นยังไง”
คำพูดที่นุ่มนวลของจ้าวเหวินอิงทำให้เซี่ยชีหรั่นลูกสึกอบอุ่น วันนี้เธอโดนประธานจงด่า แม่ยังออกหน้าปกป้องเธอ เธอรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมาก
“แม่ ฉันรู้ ฉันจะไม่กังวล”
“ดีแล้ว พรุ่งนี้แม่กับพ่อจะกลับปักกิ่งแล้ว พวกเราจะไปอยู่ที่นั่นสักพัก ถ้าลูกคิดถึงแม่มาหาแม่ได้ตลอดเวลา หรือโทรให้แม่มาหาก็ได้”
“ค่ะแม่”
หลังจากวางสาย เซี่ยชีหรั่นคิดว่าแม่ไปอยู่ปักกิ่งสักพักก็ดีเหมือนกัน ไม่งั้นเห็นจงหยุนซางกับหลี่เหอไท้แยกกัน จิตใจเธอคงได้รับการกระทบกระเทือน
เธอกล่อมอยู่นาน จงหยุนซางได้ยินว่าที่หลี่เหอไท้ทำไปเพราะแม่เลี้ยง จริงๆแล้วก็รู้สึกดีใจ
“ชีหรั่น ฉันจะกลับไปคิดให้ดีๆ แต่ว่าตอนนี้คงเป็นไปไม่ได้ ฉันได้ปฏิเสธเขาต่อหน้าทุกคนไปแล้ว รอดูหลังจากนี้แล้วกัน ถ้ามีพรหมลิขิตต่อกันจริง ไม่มีใครก็กำหนดได้ อาจจะกลับรวมกันอีกครั้งก็ได้” สุดท้ายเธอพูดอย่างนี้
เย่เชินหลินและหลี่เหอไท้ ทั้งสองคนไปนั่งอยู่อีกห้องหนึ่งสักครู่ สำหรับเรื่องที่หลี่เหอไท้เข้าใกล้เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเพื่อเอาความจริงมาบอกเซี่ยชีหรั่น เขารู้สึกตื้นตันจริงๆ
เพียงแค่รู้สึกว่าระหว่างผู้ชาย2คนการกล่าวคำขอบคุณเป็นเรื่องน่าอึดอัด ดังนั้นเขาจึงไม่พูดออกไป จึงถามเพียงว่า คิดจะปล่อยจงหยุนซางจริงหรือ?
“เธอเป็นคนทิ้งฉัน” หลี่เหอไท้ยิ้มอย่างแปลกประหลาด
เพื่อให้ฝ่ายหญิงมีความสุข ไม่ว่าจะข้องเกี่ยวกับใคร เขามักจะทำให้คนคิดว่าเขาคือฝ่ายที่ถูกทิ้ง
“ต่อให้พวกคุณไม่ได้คบกันจริง แต่อยู่ใกล้กันมานานขนาดนี้ คุณไม่มีความคิดแบบนั้นกับเธอเลยแม้แต่นิดรึไงกัน?”
เย่เชินหลินถามหลี่เหอไท้อย่างจริงใจ
หลี่เหอไท้กลับพูดขึ้นมาทันทีว่า : “นายมีบุหรี่ไหม?”
เขาเป็นเด็กดี เย่เชินหลินรู้ดี เขาไม่ดื่มเหล้าไม่สูบบุหรี่ ไม่มีใครรู้เพราะจ้าวเหวินอิงเคยบอกว่าไม่อยากเห็นเขาทำร้ายตัวเอง
ผู้ชายที่เป็นคนดี อยากจะสูบบุหรี่ หมายความว่าอะไร เย่เชินหลินไม่จำเป็นต้องถามอะไรมากอีกแล้ว
เขาเอาบุหรี่ส่งให้1ม้วนและช่วยจุดให้ ตัวเองก็สูบด้วยเหมือนกัน สองคนค่อยๆสูบบุหรี่
เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไรอีก จึงนั่งเงียบๆ อยู่อย่างนั้นกับหลี่เหอไท้สองคน รอให้สองสาวคุยกันเสร็จ
ตอนที่เซี่ยชีหรั่นจงหยุนซางออกมาจากห้องประชุม สายตาของหลี่เหอไท้และจงหยุนซางสบตากันพอดี จากนั้นแต่ละคนแยกย้ายกันอย่างอึดอัด
น่าแปลก ความอ่อนโยนบนใบหน้าของหลี่เหอไท้กลับหายไปแล้ว
เย่เชินหลินถือเป็นอีกคนที่เข้าใจบุคลิกของจงหยุนซาง เธอเป็นคนยึดมั่น ต่อให้ใจของเธอกำลังเฝ้ารอหลี่เหอไท้อยู่ เธอก็จะไม่แสดงออกมา
สองคนนี้ถือเป็นปัญหาที่ยาก พวกเขาไม่ใช่คนที่จะบังคับขู่เข็ญคนอื่น ต่อให้มีความรู้สึก เขาก็จะซ่อนมันไว้และรอให้มันค่อยๆ สลายไปเอง
มุมมองความรักของพวกเขา ตอนนี้กำลังติดลบ
เย่เชินหลินยืนขึ้น ตบไหล่ของเซี่ยชีหรั่นและพูดข้างหูเธอว่า : “เป็นผู้ชายต้องมีความกระตือรือร้น”
ท่าทีของหลี่เหอไท้แปลกไปเล็กน้อย แต่เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น ก็กลับมาอบอุ่นเหมือนเดิม
“พวกเขากลับกันหมดแล้ว พวกเราก็กลับกันเถอะหยุนซาง ฉันไปส่ง” เขาลุกขึ้นขณะที่พูดว่าจะไปส่งหยุนซาง ด้วยท่าทีสง่าเหมือนเดิม
ครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาไปส่งเธอ ในใจของหยุนซางสับสนวุ่นวาย แต่ทั้งหมดกลับถูกซ่อนไว้ในใจเธอ
เธอยังคงตอบกลับหลี่เหอไท้ด้วยท่าทีเหมือนก่อนและอย่างสวยงามพร้อมพูดว่า : “งั้นก็รบกวนคุณหน่อย”
เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นมองทั้งสองคนจากไป จากนั้นจึงโอบเอวของเซี่ยชีหรั่นเดินออกมา
“เขาพูดอะไร?” หลังจากขึ้นรถเซี่ยชีหรั่นจึงถามเย่เชินหลิน
“ไม่พูดอะไร”
“งั้นคุณคิดว่าเขาชอบพี่หยุนซางรึเปล่า?”
“เขาขอบุหรี่ฉันหนึ่งม้วน เธอคิดว่าไง?” เย่เชินหลินยิ้มเยาะพลางลูบผมของเซี่ยชีหรั่น
“ผู้ชายทำไมน่าเบื่อแบบนี้ ชอบก็บอกว่าชอบสิ ขอบุหรี่ไปมีประโยชน์อะไร” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วพึมพำ
เธอร้อนใจมาก ทั้งๆ ที่ทั้งสองคนเริ่มมีความรักให้กัน ทำไมถึงไม่กล้าสู้เพื่อมันล่ะ
เย่เชินหลินอดยิ้มไม่ได้ และใช้มือเสยคางเธอขึ้นพร้อมพูดว่า : “น่ารักจริงๆ เลย ที่รัก”
“ตอนนี้ฉันไม่อารมณ์จะมาน่ารักหรอกน่ะ ฉันจะต้องทำไงถึงจะทำให้พวกเรายอมเปิดใจ ฉันกล่อมมาตั้งนาน พี่หยุนซางกลับบอกว่าก็แล้วแต่พรหมลิขิต เฮ้อ!”
“ไม่ต้องเป็นห่วง เรื่องเล็กน้อย พวกเราก็สร้างโอกาสให้เขาสักหน่อยก็ได้นิ ที่กลัวคือเขาไม่รู้สึกอะไร ถ้ารู้สึกอะไรแค่เติมไฟเข้าไปนิดหน่อย ก็ระเบิดได้แล้ว”
คำพูดเย่เชินหลินมักจะทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกโล่งใจขึ้นมาตลอด เธอถอนหายใจ และล้มลงบนตักเขาอย่างหมดแรง
เขาไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่วางมือบนผมของเธอ ลูบผมเธอผมเบาๆ ทำให้เธอค่อยๆ สงบอารมณ์ลง
ขณะนั้นพายุกำลังก่อตัวในบ้านตระกูลเลี่ยว
ปัญหาเริ่มต้นจากเรื่องเล็กน้อย โม่เสี่ยวหนงกำลังทานอาหารค่ำอยู่ที่บ้านตระกูลเลี่ยว
ในเมื่อคุยถึงเรื่องการหมั้นกันแล้ว ตระกูลเลี่ยวก็ไม่มีปัญหาขัดข้องอะไรที่พวกเขาจะอยู่ด้วยกัน แน่นอนว่าพวกเขาไม่กล้าขัดข้องอยู่แล้ว
เรื่องดำเนินการเรียบร้อยแล้ว พวกเขาต้องวางแผนว่าหลังจากนี้จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรดี
คุณนางเลี่ยวอยากให้ลูกชายแต่งงานมีลูกสะใภ้ให้มานานแล้ว และเฝ้ารอที่จะมีหลานมานาน
พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันทุกวัน เธอคิดว่าพวกเรามีโอกาสท้องได้ตลอดเวลา จึงเตรียมอาหารบำรุงไว้บ้างแล้ว
เมื่อไม่นานมานี้มีคนรบกวนให้รองประธานเลี่ยวช่วยจัดการธุระให้ พวกเขาให้ถั่งเช่ามานิดหน่อย คืนนี้เธอจึงเอาออกมาตุ๋น
“เสี่ยวหนง ดูสิเธอผอมขนาดนี้ ต้องกินมากๆ หน่อยน่ะ แม่ตุ๋นซุปถั่งเช่ามาให้ ดื่มมากๆ น่ะ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะแม่” โม่เสี่ยวหนงไม่เคยกินถั่งเช่า ของดีแบบนี้เธอต้องชอบแน่นอน
คุณนางเลี่ยวตุ๋นไว้เยอะมาก เพื่อให้สองคนกิน
แต่เธอไม่ได้บอกว่าจะให้สองคน เธออยากจะดูว่าลูกสะใภ้คนนี้จะคิดถึงสามีบ้างไหม
คิดไม่ถึงว่านอกจากโม่เสี่ยวหนงจะไม่แบ่งให้พ่อแม่สามีกินแล้ว ยังไม่แบ่งสามีตัวเองอีกด้วย เธอกินซุปถ้วยใหญ่คนเดียวหมด
ขณะนั้นคุณนางเลี่ยวเริ่มไม่พอใจเลี่ยวซึ่งลี่ เองก็ไม่พอใจ หาข้ออ้างว่ามีธุระด่วน จึงวางตะเกียบลงและกลับห้องไปอย่างอึดอัดใจ
แน่นอนเลี่ยวเหวยตงรู้ว่าพ่อแม่เขาไม่สบายใจ เห็นแม่กำลังจะตำหนิเสี่ยวหนง เขาจึงรีบพูดกับแม่ว่า : “ฉันคิดอะไรขึ้นมาได้ มีคนบอกว่าฉันว่าอยากจะขอความช่วยเหลือจากแม่ แม่มาทางนี้หน่อย”
เลี่ยวเหวยตงดึงแม่เข้าห้องนอน และพูดเกลี้ยกล่อมว่า : “แม่อย่าไม่พอใจไปเลย เธอเป็นลูกคนสุดท้องเป็นน้องคนเล็กสุด อาจจะเอาแต่ใจไปหน่อย ไม่ค่อยได้คิดถึงคนรอบข้าง เป็นเรื่องปกติน่ะ”
“ปกติ? ไม่รู้จักสนใจคนอื่นเรียกปกติรึไงกัน? แกดูสิ ในสายเธอสนใจใครบ้าง? พวกเราที่เป็นผู้ใหญ่มองเขากิน แม้แต่จะชวนแม่กินสักคำยังไม่มีเลย เธอผอมขนาดนั้นกินซุปถ้วยใหญ่ขนาดนั้นหมด เฮ้อ! แม่ว่าปัญหาไม่อยู่ที่เป็นลูกคนเล็กเป็นน้องคนสุดท้องหรอกน่ะ ปัญหาอยู่ที่การเลี้ยงดู ไม่ได้รับการเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนเลยด้วยซ้ำไป!”
เธอพูดไม่ทันขาดคำ ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาจากด้านนอก
โม่เสี่ยวหนงพุ่งเข้ามาและตะโกนด้วยความโกรธว่า : “คุณว่าใครไม่ได้รับการอบรมสั่งสอน? คุณรับการอบรมสั่งสอนเลยจะพูดว่าใครไม่ดีลับหลังได้รึไง? ไม่แค่ซุปถ้วยเดียวรึไง? คุณเป็นคนพูดเองว่าทำให้ฉันกินคนเดียวไม่ใช่รึไง? คุณดูสิตัวเองเห็นแก่ตัวและขี้เหนียวอะไรขนาดนี้? จน จนไม่สามารถที่จะเตรียมให้ลูกชายได้อีกชุด คุณกลับพูดอะไรยิ่งใหญ่แบบนั้น คุณก็พูดสิ บ้านพวกเราไม่มีเงิน ซุปนี้แบ่งกันกินทุกคน แบบนี้ฉันก็เข้าใจได้น่ะ”