สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 835 สาวใช้ตัวแสบ 739

ตอนที่ 835 สาวใช้ตัวแสบ 739
ในความเป็นจริงอารมณ์ของโม่เสี่ยวหนงเกือบจะกลับคืนมาแล้วแม้ว่าเธอจะไม่สบายใจ แต่เธอก็รู้ด้วยว่าตั้งแต่เย่เชินหลินสั่งให้สอบสวน เรื่องของเธอจะไม่ขยายต่อไป
เห็นได้ชัดว่า เลี่ยวเหวยตงไม่สามารถแต่งงานกับเธอได้ เธอกำลังคิดอยู่ในขณะนี้ แต่ก็ทำเพื่อให้เย่เชินหลินรู้ว่าเธออับอาย
ตอนที่โม่เสี่ยวหนงพูดแล้วกำลังจะเปิดประตูรถ เย่เชินหลินมักจะมองเธอด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม เมื่อเห็นเธอมีพฤติกรรมที่อันตรายเขากลัวว่าเซี่ยชีหรั่นจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย เขาจึงรีบเอื้อมมือไปคว้าโม่เสี่ยวหนงกลับมาทันที
“หลิน! ทำไมคุณจับเธอแรงขนาดนี้ เสี่ยวหนงไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไรพี่ ฉันรับไม่ไหวแล้ว … ”
“พอแล้ว! เธอจะตายหรือจะอยู่มันมีความหมายอะไร บอกฉันทีว่าเกิดอะไรขึ้นในวิดีโอนั่น ถ่ายตั้งแต่เมื่อไหร่และอีกฝ่ายเป็นใคร!” เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา
โม่เสี่ยวหนงเกลียดตาหนวดเช่นกันและดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินเย่เชินหลินบอกเลี่ยวเหวยตงว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับ เลี่ยวเหวยตง
เย่เชินหลินถาม เธอก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันที่ถูกถ่ายวิดีโอและรู้สึกว่า เลี่ยวเหวยตงดูน่าสงสัยเล็กน้อย
เซี่ยชีหรั่นก็นึกถึงโม่เสี่ยวหนง เธอถามเย่เชินหลินด้วยเสียงต่ำ “ทำไมคุณถึงพูดว่า เลี่ยวเหวยตงเป็นคนทำเรื่องนี้?”
ในเวลานั้น เมื่อได้ยินเสียงแปลกๆจากห้องโถงของโรงแรม ปฏิกิริยาแรกของเซี่ยชีหรั่นคือการตำหนิตัวเอง เธอรู้สึกว่าเธอไม่ควรโกรธและทำร้ายโม่เสี่ยวหนง มันเป็นเพียงเงินสองล้านหยวน ถ้าเธอตกลงตามคำขอของคนคนนั้นในเวลานั้น ถ้าเธอไม่โม่เสี่ยวหนงจากการตกลงกับเขา บางทีสิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้น
ต่อมาเธอได้ยินเย่เชินหลินพูดแบบนั้น เธอก็เชื่อการตัดสินของเย่เชินหลิน
“ไม่ ผมแค่เดาเอา ผมแค่ไม่ต้องการให้คนสนใจเสี่ยวหนงเท่านั้น” เย่เชินหลินกล่าวด้วยเสียงทุ้ม
โม่เสี่ยวหนงคิดถึง เลี่ยวเหวยตงท่าทางของเขาหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น เธอยังรู้สึกว่าวันนั้นจะไม่ใช่ความตั้งใจของ เลี่ยวเหวยตง
เธอคิดว่าตอนนี้เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นกำลังร้องเพลงด้วยกัน อาจเป็นเพราะพวกเขาต้องการให้เธอเชื่อว่าคนที่อยู่เบื้องหลังสิ่งเหล่านี้คือ เลี่ยวเหวยตงและพวกเขากำลังปกปิดข้อผิดพลาดของตัวเอง
โดยเฉพาะเซี่ยชีหรั่น เห็นได้ชัดว่าเธอได้ยินสิ่งที่ตาหนวดพูด แต่เธอจงใจปฏิเสธที่จะให้เงิน
เธอยังคงปลอบเธออยู่ที่นี่เหมือนแสร้งทำเป็นเห็นใจ
ยิ่งเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่าทั้งสองคนอาจจะทำสิ่งนี้ด้วยกัน เย่เชินหลินไม่ได้ใช้เซี่ยชีหรั่นเพื่อปฏิบัติต่อเธออย่างดี แต่ใช้โอกาสนี้สอนเธอ
ไม่ว่าจะเป็นเย่เชินหลินก็ต้องเป็นเซี่ยชีหรั่น
เธอคิดและคิดในใจ แต่ไม่ได้เปิดเผยความสงสัยของเธอออกมา เธอเพียงกระซิบว่า “มีบางอย่างเกิดขึ้นกับ เหวยตง ในคืนนั้นฉันไปที่บาร์เพื่อดื่มเครื่องดื่ม อาจจะเมาแล้วก็เลยตามผู้ชายคนนั้นไป หรืออาจจะถูกวางยา แต่ฉันเชื่อว่ามันจะไม่ใช่ เหวยตง เขาปฏิบัติกับฉันดีและชอบฉัน ฉันก็เลยรู้”
เย่เชินหลินมองไปที่โม่เสี่ยวหนงและไม่ได้ถามอะไรมาก เซี่ยชีหรั่นก็กลัวที่จะถามคำถามมากเกินไปจนทำให้โม่เสี่ยวหนงมีอารมณ์และควบคุมไม่ได้ จึงพูดอย่างเร่งรีบว่า “เอาล่ะ ไม่ว่ายังไงมันเกิดขึ้นแล้ว เธอบอกรายละเอียดได้ก็บอกนะ คิดไม่ออกก็ไม่เป็นไร พี่เขยจะช่วยเธอเอง”
โม่เสี่ยวหนงหัวเราะเยาะในใจ คิดว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นคนที่ร้ายกาจที่สุดที่เธอเคยพบมา ไม่น่าแปลกใจที่เธอสามารถรับเย่เชินหลินได้ เธอเคยประเมินเธอต่ำมาก่อน
โชคดีที่มีส้งหลิงหลิงอยู่ในตระกูลเย่และส้งหลิงหลิงสามารถช่วยเธอได้
อายก็อาย แม้ว่าคนทั้งโลกจะด่าว่าเธอ แต่มันก็จะถูกลืมไปหลังจากนั้นไม่นาน เธอแสร้งทำเป็นว่าเธอไม่รู้ว่าใครคือเซี่ยชีหรั่น เธอต้องแสดงละครและโม่เสี่ยวหนงจะแสดงร่วมกับเธอ เธอเป็นนักแสดงมืออาชีพ คิดว่าเธอจะหลอกเธอไม่ได้งั้นหรือ?
ในช่วงเวลาสั้นๆเธอจะสามารถวางเย่เชินหลินลงบนเตียงได้อย่างแน่นอน ด้วยความช่วยเหลือของส้งหลิงหลิง
กลับไปที่วิลล่า เซี่ยชีหรั่นส่งโม่เสี่ยวหนงกลับไปที่ห้องแล้วยังคิดถึงเรื่องที่หยุดโม่เสี่ยวหนงไม่ให้เงิน เธอยังคงรู้สึกละอายใจ
ถ้าเลี่ยวเหวยตงทำจริงๆก็ไม่สามารถหยุดได้แค่การให้เงิน ถ้าไม่ใช่ล่ะ ก็เท่ากับว่าเธอฆ่าเสี่ยวหนงด้วยมือเธอเอง
“เสี่ยวหนง พี่ไม่ห้ามเรื่องให้เงินเลย เฮ้อ สายไปแล้วที่จะเสียใจตอนนี้ พี่ขอโทษ พี่จะหาทางออกเรื่องนี้ให้ดีที่สุด”
โม่เสี่ยวหนงส่ายหัวมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่าและกล่าวว่า “ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้ตายไปดีหว่า แต่ฉันต้องอยู่เพื่อพ่อแม่ เรื่องนี้ฉันเป็นคนก่อ ไม่รับผิดชอบฉันก็ไม่สบายใจ พี่ออกไปเถอะ ฉันขออยู่เงียบๆ”
“อืม โทรหาพี่นะถ้าเธอมีอะไร พี่จะไปทำอาหารให้ ทำอาหารที่เธอชอบแล้วจะเอามาให้ใน”
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นออกไป โม่เสี่ยวหนงกำลังคิดว่าเธอจะเข้าใกล้ส้งหลิงหลิงได้อย่างไรและขอให้เธอให้คำแนะนำ
ยาปลุกเซ็กส์เธอซื้อมันมา แต่ไม่มีเวลาได้ใช้ แต่ตอนนี้เธอไม่ต้องการรออีกต่อไป
โม่เสี่ยวหนงคิดหาวิธีเข้าหาส้งหลิงหลิงอย่างรวดเร็วและต้องเริ่มจากเด็กคนนั้น
หลายวันมานี้ เธอตั้งใจทำตัวไร้ชีวิต เรื่องความคืบหน้าก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ
มีวิดีโอของเธออยู่บนอินเทอร์เน็ตและ หลินต้าฮุยก็จัดการอย่างรวดเร็ว
เธอรอสองสามวันและในที่สุดก็รอจนเย่เจิ้งเหิงร้องไห้และเซี่ยชีหรั่นก็ขึ้นไปชั้นบน โม่เสี่ยวหนงก็บอกว่าเธอก็อยากเห็นเช่นกัน
ในที่สุดเธอก็เริ่มพูดอะไรบางอย่าง เซี่ยชีหรั่นมีความสุขมากและบอกว่าจะพาเธอไปด้วยทันที
ในไม่ช้าเด็กคนนี้ก็ถูกปลอบ แต่เซี่ยชีหรั่นยังคงกังวลและถามเย่เชินหลินว่าเด็กมีอาการนี้ได้อย่างไร
เป็นเวลานานมากแล้วที่เย่เจิ้งเหิง ดูดีขึ้นกว่าตอนที่เขาเกิดมาก เย่เชินหลินไม่ต้องการให้เซี่ยชีหรั่นกังวลตลอดเวลา เขาจึงพูดว่า “ผมจะพาเขาไปตรวจพรุ่งนี้ รอดูว่าหมอจะว่าอะไร”
“โอเค หลิน งั้นฉันไปด้วย”
“ไม่ คุณพักผ่อนที่บ้านเถอะ คุณไปด้วยก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนักหรอก ส้งหลิงหลิงตามไป เด็กอาจกินนมแม่เมื่อใดก็ได้”
“โอเค” เซี่ยชีหรั่นหวังว่าเด็กคนนี้จะสบายดีโดยเร็วที่สุด เธอทนไม่ได้จริงๆที่เด็กตัวเล็กๆต้องทนทุกข์เช่นนี้
หลังจากที่โม่เสี่ยวหนงและเซี่ยชีหรั่นกลับมาที่ห้องแล้ว เธอก็พูดเบาๆว่า “พี่คะ ชื่อเสียงของฉันเป็นแบบนี้แล้ว ฉันเดาว่าฉันจะไม่สามารถแต่งงานกับใครก็ได้ในชีวิตนี้ ฉันจะไม่สามารถมีลูกได้ ฉันเคยเกลียดเด็กมาก่อน แต่ตอนนี้ฉันค้นพบว่าจริงๆแล้วเด็กนั้นดี ถ้าเด็กคนนี้อยู่กับส้งหลิงหลิงตลอดเวลามันจะส่งผลต่อความสัมพันธ์ของพี่เสมอ ฉันคิดว่าฉันรับเด็กคนนี้เอง ให้เขาเป็นลูกบุญธรรมของฉันเพื่อให้ปัญหาของพี่จบสักที ชีวิตฉันเองก็จะได้ไม่อนาถเกินไป”
“ไม่เอาน่า เสี่ยวหนง เธอยังเด็กไม่มีใครจำเรื่องของคนอื่นได้ตลอดไปหรอก…”
“พี่คะ! ฉันรู้สึกเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่ เลี้ยงเด็กก็ถือเป็นปัจจัยหนึ่งที่จะทำให้ฉันอยู่ต่อ ถ้าไม่ให้ฉันทำอะไรฉันจะเป็นบ้า!” โม่เสี่ยวหนงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจและพูดว่า “โอเค เป็นสิ่งที่ดีที่คุณต้องการรับตูตูไว้ ไปเยี่ยมเขาได้ทุกครั้งที่เธอต้องการ อยากเล่นก็เล่น พี่จะให้คนรับใช้ไปช่วยนะ”
เธอไม่เพียงแต่ทักทายพวกเขาเท่านั้น เซี่ยชีหรั่นยังบอกเย่เชินหลินเกี่ยวกับเรื่องนี้
หลังจากเงียบไปสองสามวินาที เย่เชินหลินก็พูดอย่างแผ่วเบาว่า “นี่เป็นเรื่องเล็กน้อย คุณจะจัดการได้ทุกอย่างที่ต้องการ”
“ขอบคุณหลิน เรื่องเสี่ยวหนงมีทำให้คุณเหนื่อยแล้ว” เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจด้วยอารมณ์
“ในเมื่อเธอมีสิ่งยึดเหนี่ยวแล้ว คุณก็ไม่จำเป็นต้องนอนกับเธอแล้วกลับมานอนกับผมคืนนี้ได้แล้วสิ” เย่เชินหลินกล่าวหลังจากที่อุ้มเซี่ยชีหรั่น
ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุของโม่เสี่ยวหนง เขาไม่ได้นอนกับเซี่ยชีหรั่นมาสักพักแล้ว
เธอไปนอนกับโม่เสี่ยวหนงในตอนกลางคืน ในระหว่างวันเขามีโอกาสที่อยู่กับเธอเป็นครั้งคราว เธอมักจะขาดความสนใจเรื่องนี้เพราะกังวลเรื่องเสี่ยวหนง
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงและพูดด้วยเสียงเบาว่า “ยังไม่ได้ค่ะ อีกสักพักนะ รอเธออารมณ์ปกติก่อนแล้วค่อยว่ากัน เรื่องนี้เธอโดนโจมตีมาหนัก ฉันยังอยากอยู่เป็นเพื่อนเธอ ไว้ฉันค่อยชดเชยให้คุณนะ ดีไหมคะ?”
“ชดเชยยังไง? วันละสามครั้ง?” เย่เชินหลินถามอย่างเคร่งขรึม ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นกลายเป็นสีแดงมากขึ้นและจ้องไปที่เขา จากนั้นก็กระซิบ “คนลามก!”
หัวใจของเย่เชินหลินเต้นแรง เขาโอบแขนรอบตัวเธอและริมฝีปากเย็นเฉียบก็กดลงบนปากเล็กๆของเธอทันที
ตอนที่ทั้งสองจูบกัน โม่เสี่ยวหนงก็เปิดประตูเข้ามาขัดขวางการกระทำของพวกเขาได้สำเร็จ
“ฉันขอโทษค่ะที่รบกวน” โม่เสี่ยวหนงอย่างอึมครึม จากนั้นก็ถอนตัวออก
ให้เธอดูฉากนั้นอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่ามันตอกย้ำโม่เสี่ยวหนงเกินไป สีหน้าเธอตอนออกไปมีแต่ความเสียใจ
เย่เชินหลินเงียบลง คิดสักพักก็โทรหาพ่อบ้านและบอกให้เขาทำอะไรบางอย่าง
โม่เสี่ยวหนงได้รับความปรารถนาของเธอ สามารถเล่นกับเด็กและติดต่อกับส้งหลิงหลิง
เพราะเธอกังวลว่าในห้องของส้งหลิงหลิงจะมีอุปกรณ์ดักฟัง เธอจึงไม่ได้คุยอะไรกับเธอมากนักเมื่อเธออยู่ในห้องของส้งหลิงหลิง
ส้งหลิงหลิงเฝ้าสังเกตโม่เสี่ยวหนงอย่างเงียบๆโดยรู้ว่าเธอมีจุดประสงค์ แต่เธอแสร้งทำเป็นไม่รู้และบางครั้งก็แสดงว่าเธอเกลียดโม่เสี่ยวหนง
ทั้งคู่ต้องทนทุกข์ทรมานจากการไม่มีโอกาสในการสื่อสารและมองหาโอกาสอยู่เสมอ
ในที่สุดวันหนึ่ง ส้งหลิงหลิงก็พาเด็กที่สวนเพื่อเล่นโดยมีสาวใช้เพียงคนเดียวอยู่ข้างๆแล้วโม่เสี่ยวหนงก็มา
“เด็กคนนั้นกำลังฉี่ ช่วยไปที่ห้องเพื่อเอาผ้าอ้อมมาให้ฉันหน่อย!” ส้งหลิงหลิงสั่งสาวใช้ สาวใช้รีบดูทันทีว่าเด็กที่ในอ้อมแขนของเธอนั้นกำลังฉี่จริงๆก็รับคำแล้วเดินจากไป
ตอนนี้โม่เสี่ยวหนงและส้งหลิงหลิงดีใจทั้งคู่ โม่เสี่ยวหนงรับเด็กมาและพูดเบาๆว่า “ฉันอยากลงมือแล้ว เธอสอนฉันหน่อยสิ ฉันหาโอกาสไม่ได้เลย”
“ตอนนี้ที่เซี่ยชีหรั่นอาศัยอยู่ในห้องของคุณนั่นเป็นโอกาสที่ดีที่สุดไม่ใช่หรือ?”
ในขณะที่ส้งหลิงหลิงและโม่เสี่ยวหนงกำลังสมคบกันในสวน เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นกำลังเพลิดเพลินกับช่วงเวลาที่เงียบสงบในห้องนอนของเย่เชินหลิน
“ผมพาตูตูไปตรวจที่โรงพยาบาลเมื่อเช้านี้” เย่เชินหลินกล่าว
“เป็นยังไงบ้าง ไม่มีอะไรใช่ไหม” เซี่ยชีหรั่นถาม
“หมอบอกว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ดังนั้นต่อไปไม่ต้องกังวลเรื่องเขามากนักหรอก”