สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 840 สาวใช้ตัวแสบ 744

ตอนที่ 840 สาวใช้ตัวแสบ 744
“ช่วงนี้ฉันคิดอะไรอยู่ คุณน่าจะเห็นแล้วว่าลูกสุขภาพไม่ดี แม้ว่าเราจะพาเขาไปตรวจด้วยกันเมื่อสองวันก่อน ถึงหมอก็บอกว่าเขาสบายดี ฉันก็ยังกังวลมาก เชินหลินฉันอยากจะดูลูกโตอย่างสงบๆ ฉันรู้ว่าถ้าลูกสบายดีแล้ว ตระกูลส้งยังจะได้รับความดูแลเล็กๆน้อยๆจากคุณเสมอ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับลูกของฉัน ตระกูลส้งก็ซวยแล้ว ฉันกลายเป็นนักโทษที่ไม่มีอิสระใดๆ แถมฉันต้องถูกคุมขังที่นี่ ใครใช้ให้ฉันละอายใจล่ะ”
น้ำตาของส้งหลิงหลิงค่อยๆไหลลงมาที่แก้มของเธอ เย่เชินหลินขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาว่า “โอเค คุณกลับไปชั้นบนได้แล้ว”
พ่อบ้านรีบก้าวไปข้างหน้าและสั่งให้พี่เลี้ยงและสาวใช้ช่วยส้งหลิงหลิงอุ้มเด็กพาออกจากห้องอาหาร เย่เชินหลินมองไปที่ด้านหลังของพวกเขาและหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาอย่างเงียบๆ
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นพาโม่เสี่ยวหนงกลับไปที่ห้อง โม่เสี่ยวหนงก็สะอื้นบนไหล่ของเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง
เธอคิดว่าเธอเกลียดเซี่ยชีหรั่นจริงๆในช่วงเวลานี้ เธอจะไม่ลังเลที่จะฉกเย่เชินหลินมา แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องทำเธอก็ยังรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
เธอคิดว่าจากนี้ไปเธอควรจะสุขสมหวังแต่จะไม่มีพี่สาวที่ห่วงใยเธออีกต่อไป
เซี่ยชีหรั่นเป็นคนใจดีกับเธอ เธอรู้สึกได้ตลอดเวลา แต่เพราะเธออิจฉาในความใจดีของเธอ เธอจึงตั้งใจบิดเบือนความเมตตาที่มีต่อเธอในใจ
“พี่คะ ฉันไม่เมา ฉันไม่เมา ตอนนี้ฉันสร่างมากขึ้นกว่าเดิม ฉันจะไม่คิดถึงอดีตแล้ว ไม่งั้นต่อไปคงไม่มีความสุข พี่คะ พีรู้สึกเป็นห่วงฉันจริงๆหรือ จะห่วงฉันแบบนี้ไปตลอดรึเปล่า?” โม่เสี่ยวหนงถาม
“ยัยโง่ พี่รู้ว่าเธอเมา เมาแล้วก็เห็นความรู้สึกในใจ พี่หวังดีเธอแน่นอน เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ พี่จะเป็นพี่เธอตลอดไป และจะเป็นห่วงเธอเสมอ”
เซี่ยชีหรั่นจำได้ว่าตอนโม่เสี่ยวหนงเป็นเด็กวัยเตาะแตะ เธอเดินช้ากว่าเด็กเดียวกันเล็กน้อย ในตอนนั้นเซี่ยชีหรั่นก็รู้จักกังวลเกี่ยวกับเธอแล้ว
ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก เธอเป็นห่วงน้องสาวที่อายุน้อยกว่าเธอไม่กี่ปี เธอร้องไห้เธอก็ร้องไห้ด้วย พอเธอหัวเราะเธอก็หัวเราะเสมอๆ
“พี่คะ พี่จะไม่ตำหนิฉันไม่ว่าฉันจะทำอะไร เธอจะยังรักฉันเหมือนเดิมใช่มั้ย” โม่เสี่ยวหนงถามอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นเงียบไปสักพักและเธอก็สงสัยว่าเธอจะทำได้หรือเปล่า
เธอรู้สึกเสมอว่าความรู้สึกของเธอที่มีต่อโม่เสี่ยวหนงเปรียบเสมือนพ่อแม่ของลูกๆ แต่เธอจะยอมแพ้ได้ภายใต้สถานการณ์ใด
เธอจำลูกชายคนหนึ่งที่ต้องการละทิ้งแม่ของเขาและเดินไปบนภูเขาโดยมีแม่อยู่บนหลัง แม่เฒ่ากำลังขว้างถั่วอย่างเงียบๆตลอดทาง
หลังจากไปถึงที่หมายแม่ก็พูดกับลูกชายว่า “ลูก แม่กลัวว่าจะหาทางกลับบ้านไม่ได้ มีถั่วอยู่ข้างทาง ลูกเดินตามถั่วเหล่านั้นไปก็จะหาทางกลับบ้านได้”
เรื่องราวเล็กๆน้อยๆเช่นนี้แสดงให้เห็นว่าความรู้สึกของพ่อแม่ที่มีต่อลูกนั้นกว้างขวางและไม่เห็นแก่ตัว แม้ว่าพวกเขาจะทำร้ายพ่อแม่แต่พ่อแม่ก็ไม่คิดแค้น พวกเขาจะให้อภัยเสมอและยังคงคิดถึงพวกเขาต่อไป
“ใช่ ไม่ว่าเธอจะทำอะไร พี่สาวคนนี้จะเป็นพี่สาวของเธอเสมอและจะรักเธอเสมอ”
เช่นเดียวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอในครั้งล่าสุด เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองจนไปนอนกับผู้ชายมาซึ่งเธอก็โกรธเช่นกัน แต่เธอก็ยังให้อภัยเธอและรักเธอ
เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถคิดถึงสิ่งอื่นใดที่จะทำให้เธอไม่สามารถให้อภัยโม่เสี่ยวหนงได้ เธอเป็นคนเอาแต่ใจตั้งแต่วัยเล็กจนโต เธอไม่ได้ทำอะไรเกินไป เซี่ยชีหรั่นมักจะคิดว่าตัวตนของโม่เสี่ยวหนงนั้นดี นี่คือเด็กที่เติบโตขึ้นมาด้วยกัน ดูมันจะแย่ได้ที่ไหน
โม่เสี่ยวจุนเตือนเธอว่าโม่เสี่ยวหนงต้องการที่จะคว้าตัวเย่เชินหลิน เธอรู้สึกว่าแม้ว่าโม่เสี่ยวหนงจะเคยคิดแบบนั้นจริงๆ แต่เธอก็แค่เคยชินกับการคว้าสิ่งของเฉยๆ จริงๆไม่ได้มีเจตนาอะไรหรอก คงไม่ลงมือทำจริงๆ
“พี่คะ ช่วยปลดตะขอให้หน่อยได้ไหม” โม่เสี่ยวหนงเหยียดนิ้วออกและยืนกรานแบบเด็กๆ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าช่วงนี้เธอถูกโจมตีหนักหน่วง และรู้สึกไม่ปลอดภัย ดังนั้นเธอจึงยิ้มเบาๆเหยียดนิ้วออกและทำตาม
“ไปนอนเถอะ เสี่ยวหนงเมาแล้ว เข้านอนเร็วหน่อยนะ” เซี่ยชีหรั่นพูดเบา ๆ
“เอาล่ะ ขอพักก่อนนะคะ”
มันยังเร็วอยู่และยังไม่ถึงเวลาลงมือ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต้องเริ่มหลังสี่ทุ่มไม่ใช่สองทุ่ม
“พี่คะ คุณคิดอะไรอยู่ ไม่วางใจพี่เขยและส้งหลิงหลิงในห้องอาหารใช่มั้ย ไปเถอะ ฉันสบายดี ฉันจะนอนสักพัก วันนี้วันเกิดพี่เขยด้วย พี่ไปอยู่กับเขาก่อนเถอะ แม้ว่าตอนกลางคืนฉันจะไม่กล้านอนคนเดียว แต่มันยังเร็วไป ไปอยู่กับเขาก่อนแล้วค่อยมานอนกับฉันตอนกลางคืนนะคะ”
เป็นเรื่องยากที่โม่เสี่ยวหนงจะเข้าใจอะไรๆ เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าเธอคงจะเมาไม่มาก เมื่อเห็นเธอพูดอย่างมีสติดังนั้นเธอจึงผ่อนคลายและพูดว่า “เอาล่ะ ฉันจะไปหาเขา ถ้ามีอะไรก็โทรหานะ ฉันจะทันที”
“ค่ะ พี่ไปเถอะ ช่วยฉันอวยพรวันเกิดพี่เขยแทนฉันสักสองสามคำและ … ขอบคุณเขาด้วย”
เซี่ยชีหรั่นตรงไปที่ห้องอาหารและเห็นเย่เชินหลินมาถึงครึ่งทางแล้ว
เมื่อเห็นเธอ เขาก็หยุดจากระยะไกลและมองเธอด้วยท่าทางแปลก ๆ เซี่ยชีหรั่นไม่เข้าใจความหมายของดวงตาของเขา
“หลิน ดื่มเสร็จแล้วหรอ หลังจากดื่มไวน์แล้วคุณได้ทานข้าวบ้างมั้ยคะ” เซี่ยชีหรั่นเดินมาหาเขา แม้ว่าเขาจะมีสติแต่เธอก็ยังเป็นห่วงแล้วเดินไปกอดเขาไว้
เย่เชินหลินรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เหลือบมองเธอและพูดเบาๆ “ผมนึกว่าคุณสนใจแค่ว่าน้องสาวของคุณจะกินดีหรือไม่ ที่แท้คุณก็สนใจผมด้วยเหรอ”
เมื่อเห็นอาการแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นก็ยิ้ม ยื่นมือออกไปแล้วลูบใบหน้าของเขาและพูดอย่างอ่อนโยน “แน่นอนฉันเป็นห่วงคุณ คุณเป็นคนที่ฉันรักที่สุด ฉันไม่ห่วงคุณแล้วจะห่วงใคร เสี่ยวหนงแค่เกิดเรื่องขึ้น คนใจแคบ ฉันได้บอกคุณแล้วไงว่าหลังจากช่วงเวลานี้ฉันจะชดเชยให้คุณเยอะๆเลย ไม่โกรธนะคะ?”
เย่เชินหลินส่งเสียงเบาๆ ไม่พูดตกลง
เซี่ยชีหรั่นมองไปข้างหลังเขาและถามเขาว่า “ส้งหลิงหลิงและตูตูอยู่ที่ไหน”
“กลับไปแล้ว”
“ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ คุณและส้งหลิงหลิงดื่มเหล้ากันทั้งคู่?” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วและถามเขาอย่างขมขื่น เธอรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ดื่มมากกว่าตอนที่เธอจากไปอย่างเห็นได้ชัด .
“คุณถือเหรอ?” เย่เชินหลินหยุดและจับคางของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ
“แน่นอนว่าฉันถือ!”
เย่เชินหลินหัวเราะเสียงดัง เขาชอบที่ยัยตัวเล็กหึงเขา เขาหวังว่าเขาจะเป็นเพียงคนเดียวในสายตาของเธอและคนอื่นๆแม้แต่คนสนิทของเธอก็ไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่เหนือเขาในใจของเธอ
“สรุปเธอดื่มรึเปล่า ไม่ใช่ว่าเธอดื่มไม่ได้เหรอ ก็เธอยังให้นมลูกอยู่”
แต่ส้งหลิงหลิงสามารถทำได้ทุกอย่าง เธอรู้บางครั้งเธอไม่ได้คิดถึงเรื่องลูกเลย ถ้าเธออยากเข้าใกล้เย่เชินหลินเธอก็จะดื่มตามปกติ เพียงแต่ว่าเย่เชินหลินไม่ควรสับสนพอที่จะให้ส้งหลิงหลิงดื่มใช่ไหม?
“เธอดื่มชาแทนไวน์เหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถามอีกครั้ง
“ฉลาดมาก!” เย่เชินหลินพูดพร้อมกับใช้นิ้วหัวแม่มือถูคางเนียนของเธอ
“แล้วทำไมคุณถึงอยากดื่มกับเธอล่ะ คุณ…”
“ใครบอกให้ทิ้งผมกับเธอไว้ล่ะ ผมไม่เพียงแต่อยากดื่มกับเธอแต่ยังอยาก…”
“เย่เชินหลิน อย่าพูดเหลวไหลนะ!”
ท่าทางที่หึงหวงของเซี่ยชีหรั่นคือสิ่งที่เย่เชินหลินชอบมากที่สุด เขายิ้มก้มศีรษะลงและจูบริมฝีปากนุ่มของเธอแล้วเม้มเข้าหากัน
พวกเขายังคงอยู่ที่ห้องโถงของบ้าน เวลานี้มีสาวใช้เดินไปมาและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูแน่นอน เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอาย ยิ่งเธอพยายามผลักเขาออกไป เขาก็ยิ่งกอดเธอแน่น
หลังจูบเธอเป็นเวลานาน ก่อนที่เขาจะปล่อยเธอออก เธอหน้าแดงและหอบ อารมณ์เชิงลบบางอย่างของเขาจางหายออกไปชั่วคราว
“ไม่ต้องไปนอนกับน้องคุณแล้วได้ไหม?” เย่เชินหลินถาม
“เธอหลับแล้ว ฉันค่อยไปที่ห้องของเธอตอนกลางคืนแต่ตอนนี้ฉันจะอยู่กับคุณ”
“ยุ่งจริงๆ”
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดอะไร ยื่นมือออกไปและพาเขาออกจากห้องอาหาร เธอต้องการไปเดินเล่นกับเขา
ทั้งสองเดินช้าๆไปจนถึงศาลาในสวน หลังจากนั่งด้วยกันแล้วเซี่ยชีหรั่นก็ถามเขาเบาๆ วา “ก่อนหน้านี้คุณฉลองวันเกิดยังไงคะ เหมือนปีที่แล้วกับแม่และ…” และส้งหลิงหลิง เธอจำวันเกิดของเขาได้ เมื่อปีที่แล้วส้งหลิงหลิงมาและพวกเขาคุยกันเรื่องการหมั้นหมายในตอนนั้น
“วันเกิดปีก่อน…”
เย่เชินหลินกล่าวคำเหล่านี้อย่างแผ่วเบาและเงียบลง ไม่มีความทรงจำที่ดีเกี่ยวกับวันเกิดปีที่แล้ว
มีความสุขก่อนอายุห้าขวบ แม้ว่าเขากับเย่จื่อห้านจะไม่ได้เกิดในปีเดียวกัน แต่ก็มีวันเกิดเดียวกัน ทั้งสองจึงได้ฉลองด้วยกัน แต่ เย่จื่อห้านหลงทางและเขาจึงไม่ต้องการฉลองวันเกิดอีก
แม่คงจะจำได้ แต่เขามักจะนึกถึงเย่เชินหลินในวันนั้นและจะทำให้เย่เฮ่าหรันลำบากใจ
ช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุดของปีคือวันเกิดและวันหยุด เขาไม่อยากมีความสุขกับความเมตตาของพ่อแม่ที่มีให้กับเขาเพียงคนเดียว เขารู้สึกเสียใจกับน้องชายของเขา
โชคดีที่ได้พบเหยนชิงเหยียนในปีนี้ แม้ว่าจะไม่มีแม่อยู่เคียงข้างเขาในวันเกิดปีนี้ แต่เขาก็คิดว่าพวกเขาอยู่กับเย่จื่อห้าน เขามีความสุขมากกว่าที่พวกเขาจะได้ฉลองกับเขา
เซี่ยชีหรั่นยังจำรถสปอร์ตที่พ่อของเขาให้เลขามาส่งให้เขาเมื่อวันเกิดปีที่แล้ว แต่เขาปฏิเสธและบอกว่าจะเอาไปให้ลูกชายของแม่บ้าน
“หลิน คุณรู้สึกไม่มีความสุขเลยใช่ไหม โชคดีที่อนาคตจะดีขึ้นแล้ว ดีที่ตอนนี้เจอน้องชายคุณแล้ว แต่คุณไม่ควรปฏิบัติกับพ่อแบบนั้น จริงๆวันนี้วันเกิดคุณ คุณควรโทรหาพ่อบ้างและขอโทษเขา”
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ท่าทางของเย่เชินหลิน ใต้แสงสลัวเขาแทบไม่แสดงสีหน้าอะไรเลย แต่เธอเชื่อว่าเขารู้สึกผิดต่อพ่อของเขา
หลังจากที่เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและโทรออกไปยังหมายเลขของเย่เฮ่าหรัน เย่เฮ่าหรันรับสายแล้วเธอก็เอ่ยว่า “พ่อคะ นี่เซี่ยชีหรั่นนะคะ”