สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 842 สาวใช้ตัวแสบ 746

ตอนที่ 842 สาวใช้ตัวแสบ 746
พระเจ้าช่วยฉันจริงๆ！
ภายในใจของโม่เสี่ยวหนงนั้นดีใจเป็นอย่างมาก หล่อนนั้นยังกังวลว่าเย่เชินหลินจะจับได้และไล่หล่อนออกจากห้อง มืดขนาดนี้ดีจริงๆเลย
หล่อนค่อยๆคืบคลานไปบนเตียงของเย่เชินหลินเบาๆ และได้กลิ่นอันหอมหวนของเหล้าที่อยู่บนเตียง หล่อนรู้สึกว่าร่างกายของตนนั้นอ่อนปวกเปียก
ขณะที่เย่เชินหลินหายใจเสียงดังอยู่นั้น หล่อนก็เห็นว่ามือของเขานั้นลูบไล้ที่ร่างกายของตนเอง ดูเหมือนว่าเขานั้นจะเริ่มไม่ไหวแล้ว
โม่เสี่ยวหนงจึงกระโจนเข้าไป พอได้สัมผัสกับผู้หญิง เขาก็กอดรัดหล่อนไว้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็กดทับเรือนร่างของหล่อน
เขานั้นร้อนใจเป็นอย่างมาก มือของเขานั้นอยากที่จะปลดเสื้อผ้าของหล่อนออกเต็มที่แล้ว
เวลาที่หล่อนรอคอยมาถึงแล้ว！ในที่สุดเวลาที่หล่อนรอคอยที่จะได้ร่วมรักกับเขาก็มาถึง
ไม่นาน เสื้อผ้าของหล่อนก็ถูกเย่เชินหลินฉีกขาดเป็นชิ้นๆ เขานั้นจูบเข้าที่ริมฝีปากของหล่อน จะใช้มือลูบไล้หล่อน
หล่อนไม่กล้าที่จะพูดกับเขา ก่อนที่พวกเขาจะร่วมรักได้สำเร็จ หล่อนนั้นไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไปเลย
หล่อนคิดว่า หล่อนจะต้องอดทน ห้ามสื่อสารกับเขาอย่างเด็ดขาด แล้วเขาก็ถูกวางยา ไม่พูดไม่จาเช่นกัน ราวกับว่าเหลือเพียงสัญชาตญาณเท่านั้น
ในขณะที่ยังไม่ได้สติ หล่อนนั้นภูมิใจ……
โอ๋……
สบาย！
มันรู้สึกสบายกว่าที่หล่อนจินตนาการหลายพันเท่า โม่เสี่ยวหนงนั้นรู้สึกว่า ตัวหล่อนนั้นแทบจะละลายบนร่างของเย่เชินหลินแล้ว ……
แม้ว่าคนที่ถูกวางยานั้นคือเย่เชินหลิน แต่โม่เสี่ยวหนงนั้นเหมือนกับจะดื่มด่ำและกระตือรือร้นยิ่งกว่า
ยังไงก็เป็นผู้ชาย ใครจะไม่ชอบความยั่วยวนของผู้หญิงล่ะ หล่อนไม่สามารถที่จะแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาได้ หล่อนจึงทำได้เพียงใช้วิธีการยั่ว และใช้เสน่ห์ของมันให้ถึงที่สุด
ผลก็คือ เย่เชินหลินนั้นหลงใหลในร่างกายของเธอ ซึ่งอาจจะเป็นเพราะว่าเขานั้นถูกวางยา ตั้งแต่เริ่มกระทั่งถึงตอนนี้เขานั้นยังไม่พูดไม่จาเลย ได้แต่เล้าโลมหล่อนอย่างไม่หยุดยั้ง
หล่อนนั้นอยากจะร้องครางใจจะขาด แต่ก็ไม่กล้า หล่อนนั้นไม่อยากส่งเสียงดัง เพราะกลัวว่าเย่เชินหลินนั้นจะได้สติ
โม่เสี่ยวหนง เธอจะต้องอดทนให้ได้ถึงตอนเช้า พอฟ้าสางแล้ว เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นเธอกับเย่เชินหลินนอนอยู่ด้วยกัน เย่เชินหลินก็อย่าได้คิดที่จะปกปิดเรื่องนี้อีกเลย
ปริมาณยาที่หล่อนใช้นั้นเพียงพอ หล่อนนั้นคิดว่าคงไม่น่าจะมีปัญหา
สิ่งที่ทำให้หล่อนรู้สึกดีใจที่สุดก็คือ เย่เชินหลินนั้นไม่พูดไม่จาเลยแม้แต่น้อย ซึ่งดูแล้วว่าเขานั้นจำหล่อนไม่ได้
และก็ไม่รู้ว่าเวลานั้นผ่านมานานแค่ไหนแล้ว หล่อนเริ่มรู้สึกล้า หล่อนนั้นหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะสามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่า เย่เชินหลิน ฉันรักคุณ หลายครั้งที่คำพูดมาอยู่ที่ปลายลิ้น แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดออกมา
หลังจากนั้น เมื่อหล่อนเริ่มไม่ไหวแล้ว จึงไม่ได้รุกเขาเหมือนตอนเริ่ม
หล่อนนั้นนอนอยู่ภายใต้ร่างของเขาเป็นเพียงผู้ถูกกระทำ ภายในใจนั้นคิดถึงแต่เรื่องที่จะเกิดขึ้นในเช้าวันพรุ่งนี้
เดิมทีเธอนั้นวางแผนว่าวันรุ่งขึ้นหล่อนนั้นจะนอนอยู่บนเตียงกับเย่เชินหลิน เพื่อให้เซี่ยชีหรั่นเห็น และขอร้องเธอให้หลีกทางให้กับเขา ซึ่งเป็นความคิดที่ส้งหลิงหลิงได้เสนอขึ้น
เวลานี้หล่อนก็คิดขึ้นมาได้เรื่องหนึ่งว่า หากหล่อนทำเช่นนั้น ก็ดูจะไม่ฉลาดเสียเลย
เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นนั้นได้มีการหมายมั่นกันไว้ อีกทั้งเย่เชินหลินนั้นก็ชอบเซี่ยชีหรั่นจริงๆ เขาจะทิ้งเซี่ยชีหรั่นเพราะเรื่องในครั้งนี้เหรอ？
หล่อนยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ เหตุผลนี้แม้ตัวหล่อนเองยังคิดได้ แล้วส้งหลิงหลิงจะคิดไม่ได้เหรอ？
แย่แล้ว หล่อนคิดว่า หล่อนน่าจะถูกส้งหลิงหลิงหลอกใช้เสียแล้ว
และเมื่อเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นแตกหักกันแล้ว อาจจะเป็นไปได้ที่จะเกลียดชังเธอและไล่เธอไป เมื่อถึงเวลานั้นคนที่จะได้ชัยชนะก็คือส้งหลิงหลิง
เมื่อหล่อนได้สติแล้ว ก็รู้สึกเสียดาย หล่อนรู้สึกว่าการที่ตนทำเช่นนี้นั้นโง่มาก แต่ว่าหล่อนนั้นได้นอนกับเย่เชินหลินแล้ว ความรู้สึกเช่นนี้มันยากมากที่หล่อนจะลืม หล่อนนั้นไม่อยากที่จะสูญเสียโอกาสในครั้งนี้ไป
หากทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น รอให้เขานั้นเหนื่อยแล้วนอนหลับไปเอง จากนั้นหล่อนก็ค่อยๆจากไป หากหล่อนท้องขึ้นมา หล่อนก็ทำเช่นเดียวกับส้งหลิงหลิงแอบคลอดลูกออกมา ขอเพียงแค่มีลูกกับเย่เชินหลิน ก็เหมือนกับว่าทั้งชาตินี้หล่อนนั้นมีเบี้ยที่เหนือกว่า
หรือว่าหล่อนจะบอกกับเขาว่า พี่เขยพี่จำคนผิดแล้ว ฉันคือโม่เสี่ยวหนง หล่อนนั้นก็จะสามารถพูดได้ว่า พี่เขย ฉันชอบพี่ แม้ว่าพี่จะจำคนผิดและเคยร่วมรักกับฉันมาแล้ว ฉันก็จะไม่กล่าวโทษพี่หรอก และฉันก็จะไม่ทำลายระหว่างพี่กับพี่สาวของฉันด้วย ฉันขอเพียงได้มองพี่อยู่ไกลๆจากตรงนี้ก็พอ
หล่อนคิดว่า หากหล่อนพูดเช่นนี้ เย่เชินหลินจะต้องซาบซึ้งใจเป็นแน่ แต่ว่าในขณะเดียวกันเขาก็จะรู้ว่าคนที่นอนกับเขานั้นคือโม่เสี่ยวหนง จะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะยอมให้เธอมีลูก
เมื่อคิดพิจารณาในภาพรวมแล้ว โม่เสี่ยวหนงยังคงรู้สึกว่าไม่ต้องพูดอะไรออกไป ให้เย่เชินหลินที่ถูกวางยานั้นคิดว่าตนนอนกับเซี่ยชีหรั่นจะดีกว่า
แม้ว่าพรุ่งนี้เซี่ยชีหรั่นจะไม่ยอมรับว่าเธอนั้นมานอนกับเขาที่ห้อง เขาก็คงจะคิดว่าตัวเขานั้นจินตนาการไปเอง
ในขณะที่เย่เชินหลินกำลังพักผ่อนอยู่นั้น หล่อนก็ค่อยๆจูบไปที่หน้าอกอันเปียกชุ่มของเขา เขานั้นได้ระบายอารมณ์มาหลายครั้งแล้ว หล่อนคิดว่าเขาควรที่จะนอนได้แล้ว
หล่อนนั้นยังรู้สึกได้ว่าเขานั้นยังคงหลงใหลในร่างกายของเธอ เพราะไม่ว่าจะพูดอย่างไร รูปร่างของหล่อนนั้นก็ดีกว่าเซี่ยชีหรั่นอย่างแน่นอน อย่างน้อยตัวหล่อนเองนั้นแหละที่คิดแบบนั้น
อีกทั้ง เย่เชินหลินคงจะมีความรู้สึกเบื่อต่อร่างกายของเซี่ยชีหรั่นอยู่บ้าง แต่สำหรับเธอนั้นเขานั้นรู้สึกถึงความสดใหม่ในร่างกายของเธอ
เขานั้นพลิกร่างกายของหล่อน โม่เสี่ยวหนงนั้นได้ยินเสียงลมหายใจของเขาค่อยๆกลับสู่ภาวะปกติ และคิดว่าเขาน่าจะหลับแล้ว ขณะที่หล่อนกำลังจะหลีกตัว เขากลับพลิกตัวมาทับหล่อน
ขณะที่โม่เสี่ยวหนงกำลังจะจากไป หล่อนก็พบว่าเขานั้นยื่นมือออกไปบริเวณหัวเตียงคลำหาอะไรบางอย่าง
หล่อนนั้นเครียดมาก กลัวว่าเย่เชินหลินจะตื่นขึ้นมาเปิดไฟ ใครจะไปรู้ว่าเขานั้นไม่ได้เปิดไฟ แต่กลับยื่นมือออกไปดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
โม่เสี่ยวหนงรับรู้ได้ว่าการลูบคลำของเขาในครั้งนี้นั้นอ่อนโยนเป็นอย่างมาก กระทั่งรู้สึกถึงความทะนุถนอม ทำให้ภายในใจของเขานั้นรู้สึกปิติเป็นอย่างมาก
อีกทั้ง หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะเหนื่อยหรือเปล่า ถึงได้รู้สึกง่วงเป็นพิเศษ เดิมทีคิดที่จะรอให้เขานั้นนอนหลับสนิทก่อน แล้วหล่อนจะจากไป เพราะไม่อยากที่จะให้ตนนอนหลับอยู่ที่นี่
ฟ้าสาง
เซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเหนื่อยล้า เธอนั้นรู้สึกปวดหัวและเวียนหัวเล็กน้อย เขานั้นขยับขาและพบว่าขานั้นปวดมากเหมือนไม่ใช่ขาของเธอ
เธอรู้สึกว่าตัวเธอนั้นฝันเปียกทั้งคือ ซึ่งมันเหมือนจริงมาก หลายครั้งที่เธอต้องการตื่นขึ้นมา อยากจะรู้ชัดว่าความฝันของเธอนั้นเป็นความจริงหรือแค่ความฝัน แต่เธอก็ไม่ตื่น
ความรู้สึกปวดเช่นนี้ของเธอนั้นเป็นความรู้สึกที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างมาก ทุกครั้งที่ร่วมรักกับเย่เชินหลินนานเกินไปก็จะเป็นเช่นนี้
เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ สีหน้าของเธอก็แดงขึ้นในทันที เธอนั้นเบิกตามองไปรอบๆ พบว่าเธอนั้นยังคงอยู่ในห้องของโม่เสี่ยวหนง
เธอนั้นนอนอยู่กับโม่เสี่ยวหนง คงจะทำเรื่องเช่นนั้นกับเย่เชินหลินไม่ได้
หากเย่เชินหลินอยากร่วมรักกับเธอจริงๆ ก็ควรที่จะอุ้มเธอไปที่ห้องของเขา ดึกดื่นเที่ยงคืนจะไล่โม่เสี่ยวหนงออกไปได้อย่างไรกัน หล่อนนั้นเป็นเจ้าของห้องนะ
เมื่อคิดเช่นนี้ เซี่ยชีหรั่นก็คิดว่าความเจ็บปวดนี้น่าจะมาจากวันก่อนที่ฉลองวันเกิดเป็นเพื่อนกับเย่เชินหลินบนเรือยอชต์ ดังนั้นการที่เธอรู้สึกเหนื่อยล้าเช่นนี้ก็เป็นเรื่องปกติ
บนเตียงนอนนั้นว่างเปล่า สำหรับโม่เสี่ยวหนงที่ชอบนอนแล้ว การที่ในเวลานี้หล่อนตื่นนอนนั้นเป็นเรื่องที่ผิดปกติมาก
สมัยก่อนหากมีงานที่โรงละครก็มีบ้างที่หล่อนนั้นตื่นเช้า แต่นับตั้งแต่ที่งานแต่งงานของหล่อนเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้น หล่อนก็ไม่เคยตื่นเช้าอีกเลย
เซี่ยชีหรั่นก็เคยคุยกับหล่อนแล้วว่า ในช่วงเวลานี้ให้หล่อนนั้นพักผ่อนอยู่ที่บ้าน รอให้สถานการณ์ทุกอย่างนั้นดีขึ้นก่อนค่อยว่ากัน
“เจ้าเด็กคนนี้ ไปที่ไหนแล้วนี้？”เซี่ยชีหรั่นบ่นพร้อมกับลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อสวมรองเท้าเรียบร้อยแล้วก็รีบออกไปตามหาโม่เสี่ยวหนงโดยไม่สนใจที่จะล้างหน้าแปรงฟันก่อน
บริเวณระเบียงทางเดินนั้นก็ไม่มีเงาของโม่เสี่ยวหนง เธอจึงเดินไปดูที่ห้องอาบน้ำ เสี่ยวหนงก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น
เมื่อเดินผ่านห้องนอนของเย่เชินหลิน ประตูนั้นปิดนั้น แน่นอนว่าเซี่ยชีหรั่นคงจะนึกไม่ถึงอย่างแน่นอนว่าโม่เสี่ยวหนงนั้นนอนอยู่บนเตียง กำลังหลับลึกอยู่
เธอเดาไม่ออก แต่ว่าส้งหลิงหลิงนั้นรู้ดี
เพื่อที่จะให้เซี่ยชีหรั่นได้เห็นโม่เสี่ยวหนงตื่นขึ้นบนเตียงนอนของเย่เชินหลิน เช้าวันนี้ส้งหลิงหลิงจึงได้ฝากลูกของเธอไว้กับพี่เลี้ยง เดินลงมาที่ห้องโถงใหญ่พร้อมกับสาวใช้อีกสองคน ทำทีว่าจะมาออกกำลังกาย
สายตาของหล่อนนั้นเหลือบมองที่ระเบียงทางเดินตลอดเวลา เมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นรีบเดินออกมา หล่อนก็เดาได้ว่า เธอนั้นกำลังตามหาโม่เสี่ยวหนงอยู่
“โย่ว ชีหรั่น ทำไมตื่นเช้าจังเลย？นี่รีบไปไหนเหรอ？” ส้งหลิงหลิงถามเซี่ยชีหรั่นด้วยรอยยิ้ม
“คุณเห็นเสี่ยวหนงไหม？” เซี่ยชีหรั่นถามขึ้นอย่างร้อนใจ
ก่อนหน้านี้โม่เสี่ยวหนงชอบพูดจาไร้สาระ เมื่อวานเหมือนกับว่าเธอนั้นจะได้รับความกระทบกระเทือน พอเซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่คิดก็คือเป็นห่วงความปลอดภัยของโม่เสี่ยวหนง
เธอนั้นเกรงว่าหล่อนจะคิดไม่ได้ เธอนั้นก็รู้สึกผิดที่เมื่อวานนั้นหลับสนิทเกินไป ไม่ได้ดูแลโม่เสี่ยวหนงให้ดี
“ไม่เห็นเลย หล่อนไม่ได้ชอบนอนเหรอ？เวลานี้น่าจะยังไม่ตื่นนอนนะ” ส้งหลิงหลิงพูดขึ้น
“ขอบคุณ ฉันไปหาต่อก่อนก็แล้วกัน” สถานที่ภายในคฤหาสน์หลังนี้ที่เสี่ยวหนงน่าจะไป เธอก็ได้ไปตามหาหมดแล้ว เธอคิดว่าเหลือเพียงด้านนอกคฤหาสน์ที่เธอยังไม่ได้ไปดู
เซี่ยชีหรั่นรีบวิ่งไปดูที่ประตูด้านนอก ส้งหลิงหลิงหัวเราะเยาะเธออยู่ข้างหลัง ภายในใจนั้นคิด เซี่ยชีหรั่นนะเซี่ยชีหรั่น เป็นห่วงน้องสาวของเธอมากใช่ไหม？
ยิ่งคุณผูกพันกับหล่อนมากและรู้ว่าหล่อนนั้นนอนกับผู้ชายของเธอ เธอคงรู้สึกทุกข์ทรมานใจเป็นอย่างมาก ใช่ไหม？
วันนี้คุณจะได้รับรู้ความรู้สึกของคนที่คุณรักไปนอนกับคนอื่นเสียทีว่ามันรู้สึกยังไง ซึ่งสิ่งนี้ก็เคยเป็นสิ่งที่คุณเคยยัดเยียดให้กับฉัน
ตอนนี้ ฉันจะเอาคืนให้สมใจ คุณเตรียมรับมือให้ดีนะ อย่าอ่อนแอจนคิดอยากจะฆ่าตัวตายล่ะ
หล่อนนั้นก็นึกถึงโม่เสี่ยวหนงขึ้นมา หล่อนไม่เคยรู้ตัวเลยว่าหล่อนนั้นมีพี่สาวที่แสนดีเช่นนี้ หลังจากที่พี่สาวคนนี้แต่งงานกับเย่เชินหลินแล้ว หล่อนอยากจะได้อะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่ก็ยังดันทุรังที่จะพาตนเองไปนอนบนเตียงของเย่เชินหลินให้ได้
คนอื่นอาจจะไม่เข้าใจเย่เชินหลิน แต่หล่อนนั้นรู้จักเขาดีพอ ผู้หญิงที่เย่เชินหลินชอบ ยังไงเขาก็ต้องคิดหาวิธีที่จะให้ได้เธอมาอย่างแน่นอน ส่วนผู้หญิงที่เขาไม่ชอบนั้น ยังไงก็ไม่สามารถอยู่ในสายตาของเขาได้ เช่นเดียวกับโม่เสี่ยวหนง ต่อให้เธอนั้นพยายามแค่ไหน ก็คงไม่สามารถได้รับความรักจากเย่เชินหลินอย่างแน่นอน
หล่อนก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งของส้งหลิงหลิงก็เท่านั้น ทั้งยังวันนี้หมากตัวนี้ก็ได้ใช้ไปเรียบร้อยแล้ว หล่อนก็คงจะต้องไสหัวออกไปพร้อมกับเซี่ยชีหรั่น