สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 844 สาวใช้ตัวแสบ 748

ตอนที่ 844 สาวใช้ตัวแสบ 748
“อะไรกันโม่เสี่ยวหนง？คุณพูดจาเหลวไหลอะไรกัน？เมื่อวานเป็นชีหรั่น……โม่เสี่ยวหนง？ทำไมเป็นคุณ？”เย่เชินหลินพูดขึ้นด้วยความตกใจ เหลือบมองเรือนร่างของสาวงามโม่เสี่ยวหนง น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความตกใจ
เมื่อดูจากปฏิกิริยาของเขาแล้ว ใครๆก็เดาได้ว่าเขานั้นไม่รู้ตัว
เมื่อเย่เชินหลินนึกถึงคืนวานที่เย่เชินหลินนั้นดื่มเหล้า ใจของเธอก็ยิ่งเจ็บปวด เย่เชินหลินของเธอ ผู้ชายที่เธอรักที่สุดถูกโม่เสี่ยวหนงวางแผนทำร้าย เขานั้นเป็นผู้บริสุทธิ์
แต่ต่อให้เขานั้นเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่ตอนนี้ความจริงก็อยู่ตรงนี้แล้ว เขากับน้องสาวของเขาขึ้นเตียงด้วยกันแล้ว ต่อให้เขานั้นเป็นผู้บริสุทธิ์ เธอนั้นก็ไม่สามารถยอมรับได้
“โม่เสี่ยวหนง！ตื่นเดี๋ยวนี้！ทำไมคุณถึงมาอยู่บนเตียงของผม？”เย่เชินหลินถามขึ้น
โม่เสี่ยวหนงไม่สามารถที่จะหลบหลีกต่อไปได้อีก จึงทำได้เพียงลืมตาขึ้นมา หล่อนนั้นคิดคำพูดไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เพราะหล่นนั้นเรียนการแสดงมา หล่อนจึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าการแสดงในครั้งนี้จะสามารถหลอกเซี่ยชีหรั่นได้ง่ายๆเหมือนครั้งอื่นๆ
โม่เสี่ยวหนงลืมตาขึ้นมา เธอทำเป็นลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ มือข้างหนึ่งรีบดึงมาปกปิดหน้าอกของเธอไว้ และพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกักว่า：“ฉันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง？ฉัน……ฉันดื่มมากเกินไป ก็เลยมาอยู่ตรงนี้งั้นเหรอ？”
ในเวลานี้เอง เหมือนฟ้าจะถล่ม！
เซี่ยชีหรั่นนั้นไม่มีหนทางที่จะหลบหลีก เธอนั้นได้ยินเสียงของเย่เชินหลิน และได้ยินเสียงของโม่เสี่ยวหนง ภายในใจของเธอนั้นเลือดไหล ผาดแผลนั้นใหญ่มาก คงยากที่จะรักษาให้หายได้
เธอหันไปมองบนเตียง เห็นเพียงโม่เสี่ยวหนงอยู่ในสถานการณ์ที่กระอักกระอ่วนใจ เดิมทีเธอนั้นรู้สึกชื่นชมในรูปร่างของน้องสาว แต่ในเวลานี้สิ่งนั้นราวกับอาวุธที่ทำร้ายดวงตาของเธอ
“ไอโยว เสี่ยวหนง คุณดื่มเหล้าแล้ว ทำไมถึงได้ช่างบังเอิญมานอนบนเตียงของพี่เขยได้ล่ะ？จะดื่มหรือไม่ดื่มก็ตาม แต่สุดท้ายทั้งสองคนก็ ……ไอหยา เมื่อคืนดูแล้วช่างน่าสมเพชจริงๆ คุณดูสิไหล่ของคุณยังมีรอยจูบอยู่เลย น่าอายเสียจริง ชีหรั่น แล้วคุณจะทำยังไงต่อไปล่ะ？หากเป็นฉัน ฉันคงยอมรับไม่ได้ที่คนที่ฉันรักนั้นมีความสัมพันธ์เช่นนี้กับน้องสาวของตนเอง แต่ว่าคุณกับน้องสาวนั้น……”ส้งหลิงหลิงพูดเจื้อยแจ้ว เซี่ยชีหรั่นมองหล่อนด้วยสายตาที่เย็นชา จากนั้นพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า：“ไม่ต้องพูดแล้ว ！คุณไสหัวไปเดี๋ยวนี้！”
“คุณจะมาโมโหใส่ฉันทำไม ฉันไม่ได้นอนกับผู้ชายของคุณสักหน่อย！”ส้งหลิงหลิงยิ้ม และยืนอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อน
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินด้วยความระทมทุกข์ สีหน้าท่าทางของเย่เชินหลินนั้นเธอมองไม่ออก เธอรู้สึกถึงเพียงความแปลกหน้าเท่านั้น กลัวก็เพียงแต่ว่าต่อไปเขานั้นก็จะกลายเป็นคนแปลกหน้าที่สุดของเธอแล้ว
“เย่เชินหลิน ทำไมคุณเป็นแบบนี้ล่ะ？แม้ว่าคุณจะดื่มมากเกินไป หรือจะถูกวางยาก็ตาม ทำไมคุณถึงไม่รู้ว่าเป็นหล่อนไม่ใช่ฉันล่ะ？ทำไมคุณถึงได้เป็นแบบนี้？” เซี่ยชีหรั่นถามขึ้นพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย น้ำตาของเธอนั้น ค่อยๆไหลอาบบริเวณแก้มของเธอ
“คุณจำได้ไหม？เย่เชินหลิน คุณจำตอนที่ฉันถูกวางยาไม่ได้เหรอ？ทำไม ทำไมคุณจำฉันไม่ได้ คุณไม่รักฉันแล้วเหรอ？ถ้างั้นก็ได้ ในเมื่อคุณไม่รักฉัน พวกเราก็จบกันแค่นี้เถอะ ฉัน……ฉันเกลียดคุณ！”
เมื่อเซี่ยชีหรั่นพูดจบ ก็หันหลังแล้ววิ่งจากไป เย่เชินหลินรีบลงจากเตียง คว้าฝ่ามือของเซี่ยชีหรั่น และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า：“คุณจะไปไหน？คุณดูไม่ออกเหรอว่าผมไม่ได้ตั้งใจหักหลังคุณ？ก่อนหน้านี้ที่คุณได้ยินข่าวว่าผมกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยมีความสัมพันธ์กันบนเตียง คุณก็เชื่อผม แล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่เชื่อแล้วล่ะ？”
“ฉันเชื่อ ฉันเชื่อคุณนะเย่เชินหลิน แต่ว่าคุณทำลายความเชื่อของฉัน！ว่าคุณนั้นฉลาดเฉลียวขนาดไหน เป็นคนที่มีสติปัญญาขนาดไหน？แล้วทำไมคุณถึงได้หลงกลง่ายๆล่ะ？ขอโทษ แม้ว่าจะไม่ใช่ความผิดของคุณ เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ ฉันก็ไม่สามารถยอมรับได้ คุณปล่อยมือฉันเถอะ ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้ ที่นี่มันสกปรกเกินไป”
เซี่ยชีหรั่นแกะมือของเย่เชินหลินออกอย่างสุดกำลัง เธอนั้นไม่สามารถที่จะทนต่อความเจ็บปวดนี้ต่อไปได้แล้ว เธอจำเป็นต้องหลบหนี แล้วหาสถานที่ที่ไร้ผู้คน ร้องไห้ออกมาออกมาให้เต็มที่
ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตและความมุ่งหวังของเธอนั้น หายไปจนหมดสิ้น
ความสุขของเธอนั้นไม่สามารถย้อนกลับมาได้แล้ว พวกเขานั้นไม่มีหนทางที่จะไป ทำได้แค่เพียงแยกจากกัน
ให้เธอนั้นแยกจากกับเย่เชินหลิน ก็ยังดีกว่าที่จะให้เธอรู้สึกเจ็บปวดอยู่ตรงนี้เป็นพันเท่าหมื่นเท่า
“พี่คะ！น้องขอโทษ！ฉันไม่ได้ตั้งใจ พี่ให้อภัยฉันได้ไหม？พวกเราทำผิดก็เพราะเหล้า ไม่ได้อยากที่จะหักหลังพี่นะคะ”โม่เสี่ยวหนงไม่สนใจผ้าห่มที่อยู่บนร่างกายของตนเอง รีบลงจากเตียง แล้วแกล้งทำเป็นรั้งเซี่ยชีหรั่นไว้
นับตั้งแต่ที่เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าโม่เสี่ยวหนงนั้นนอนค้างคืนอยู่ที่ห้องของเย่เชินหลิน ก็ไม่กล้าที่จะมองโม่เสี่ยวหนงแม้แต่น้อย
ในเวลานี้ เธอนั้นก็ได้พูดทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการพูดกับเย่เชินหลินเรียบร้อยแล้ว ใจที่ว้าวุ่นของเขาก็ได้สงบลงบ้างแล้ว แม้ว่าภายในใจนั้นยังคงเจ็บปวด เจ็บปวดจนแทบที่จะไม่สามารถหายใจได้ แต่อย่างน้อยเธอก็กล้าที่จะเผชิญหน้ากับโม่เสี่ยวหนงแล้ว
เธอยิ้มอย่างยั่วเย้าและเหน็บแนม โม่เสี่ยวหนงไม่เคยเห็นเซี่ยชีหรั่นยิ้มเช่นนี้มาก่อน หล่อนนั้นรู้สึกตกใจจนตื่นตระหนก
“พี่คะ……ฉันไม่ได้ตั้งใจ พี่น่าจะเข้าใจฉันผิดแล้ว ……”
“พอได้แล้ว！โม่เสี่ยวหนง！แม้ว่าฉันจะเป็นคนโง่ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะโง่ไปตลอด คุณไปเถอะ ชาตินี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก！”เดิมทีเซี่ยชีหรั่นนั้นคิดว่าตนจะตบหน้าโม่เสี่ยวหนง ซึ่งการที่เธอจะสงบเงียบเช่นนี้ มันก็เป็นสิ่งที่เธอนั้นคาดไม่ถึงเช่นกัน
“พี่คะ ฉันขอโทษ ฉัน ……”
“อย่าเรียกฉันว่าพี่อีก！คุณไม่คู่ควรที่จะเรียกฉันว่าพี่？คุณยังอยากจะพูดอะไรอีก？”ทันใดนั้นสายตาของเซี่ยชีหรั่นก็ดุเดือดรุนแรงขึ้น จ้องมองโม่เสี่ยวหนงด้วยความหนักแน่น โทนเสียงของเธอนั้นสูงขึ้น
“คุณก็รู้ว่าผู้ชายที่ฉันรักที่สุดก็คือเขา แต่คุณก็ยังพยายามที่จะเข้าใกล้เขาให้ได้？นี่คือครั้งแรกงั้นเหรอ？คุณจงใจโชว์เรือนร่างให้เขาเห็นกี่ครั้งแล้ว？แต่ฉันก็ยังหลอกตัวเอง คิดว่าคุณก็แค่ชอบเอาชนะคน ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร เดี๋ยวคุณน่าจะเปลี่ยนแปลงตนเองได้？คุณคิดดูสิ ตั้งแต่เล็กจนโต คุณแย่งของไปเท่าไหร่ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรฉันก็ยอมทั้งนั้น แต่ตอนนี้คุณกลับมาแย่งผู้ชายที่ฉันรักที่สุด คุณคิดว่าฉันจะสามารถให้อภัยคุณได้ไหม？”
“พี่！ฉันก็เกินไป ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ……ฉันเดินเข้าผิดห้อง ……”โม่เสี่ยวหนงพยายามรั้งเซี่ยชีหรั่นไว้ แต่กลับถูกเธอหันหลังให้
สีหน้าของเซี่ยชีหรั่นเย็นชาขึ้น รอยยิ้มเย้ยหยันบริเวณมุมปากก็ยิ่งลึกขึ้น
“เดินเข้าผิดห้อง？เมื่อวานนี้คุณเตรียมเหล้าอย่างตั้งใจ แล้วจะมาอ้างว่าเข้าผิดห้อง เหตุผลนี้มันใช้ได้เหรอ？โม่เสี่ยวหนง ฉันจำได้ว่าตอนเด็กๆเวลาคุณทำผิด คุณก็มักจะยอมรับผิด เพราะคุณนั้นพูดเองว่า โม่เสี่ยวหนงกล้าทำก็กล้ารับ แต่ทำไมตอนนี้กล้าทำผิดแต่ไม่ยอมรับผิดล่ะ？”
“แล้ว เสี่ยวหนง คุณลองคิดดูนะว่า การที่ผู้หญิงแย่งผู้ชายที่ดีเลิศขนาดนี้นั้นเป็นเรื่องปกติ ไหนๆคุณก็ทำไปแล้ว แล้วทำไมไม่กล้ายอมรับ？อีกทั้ง ไม่แน่ว่าในท้องของคุณอาจจะมีลูกของเย่เชินหลินก็ได้ ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่คุณควรที่จะพูดกับพี่สาวของคุณให้เข้าใจชัดเจน เพราะเรื่องของผู้ชายที่มีภรรยาสองคนนั้น สำหรับสังคมสมัยใหม่นี้ถือเป็นเรื่องปกติ โดยเฉพาะในครอบครัวที่มีทั้งเงินและอำนาจเช่นนี้
แท้ที่จริงแล้วมันก็เป็นเพียงการเลี้ยงเมียน้อยไม่ใช่เหรอ？ไอหยา สำหรับการที่พี่น้องมีสามีคนเดียวกันนั้นก็เกิดขึ้นไม่น้อยในสังคม”
โม่เสี่ยวหนงนั้นไม่มีอารมณ์ฟังเรื่องไร้สาระที่ส้งหลิงหลิงพูด ตอนนี้เธอหวังเพียงว่าจะได้รับการให้อภัยจากเซี่ยชีหรั่น
แท้ที่จริงแล้วเซี่ยชีหรั่นนั้นไม่ได้โง่ แต่เธอก็แค่ต้องการยอมน้องสาวของตนก็เท่านั้น การกระทำของหล่อนเมื่อวานนี้มันชัดเจนนัก ตอนนี้ยังจะมาโกหกเธอว่าเป็นผู้บริสุทธิ์อีก ยังไงเธอก็ไม่มีทางเชื่อ
และการที่ส้งหลิงหลิงพูดเช่นนี้ เธอก็ได้กลอกสายตาไปมา จากนั้นก็รีบพูดขึ้นอย่างรีบร้อนว่า：“ฉันยอมรับแล้ว พี่ ฉันยอมรับแล้ว ฉันยอมรับว่าฉันเลอะเลือน แต่ว่าฉันนั้นถูกส้งหลิงหลิงหลอกใช้ หล่อนนั้นให้ฉันวางยาพี่เขย และบอกกับฉันว่า พวกพี่ไม่ได้หวังดีกับฉัน ตั้งใจที่จะใช้เลี่ยวเหวยตง……”
“คุณออกไป！ฉันไม่อยากฟังคำพูดของคุณ！คุณออกไปให้พ้นหน้าฉัน！”เซี่ยชีหรั่นขัดจังหวะการพูดของโม่เสี่ยวหนง เธอนั้นไม่อยากฟังคำพูดเหล่านี้แล้ว
แม้ว่าจะมีคนสักหมื่นคนมายุแยงเธอ เธอก็ไม่มีวันที่จะไปแย่งสิ่งของใดใดจากโม่เสี่ยวหนงเด็ดขาด ดังนั้นคำแก้ตัวของหล่อนนั้นฟังไม่ขึ้น
“พี่！”โม่เสี่ยวหนงพูดขึ้นอย่างไม่ยอมจำนน สีหน้าของเซี่ยชีหรั่นก็ยิ่งเย็นชาขึ้น
“ไสหัวไป！”เซี่ยชีหรั่นชี้ไปที่หน้าประตู มือนั้นสั่นด้วยความโกรธ
โม่เสี่ยวหนงก็อดไม่ได้มองไปที่เย่เชินหลิน หล่อนเชื่อว่าเมื่อคืนวานนี้เขาก็หลงเสน่ห์หล่อนไม่น้อย หล่อนหวังเป็นอย่างยิ่งว่า เขาจะรั้งหล่อนไว้ พูดกับหล่อนว่า แม้จะได้นอนกับหล่อนแค่คืนเดียว แต่เขาก็หลงรักหล่อนเข้าเสียแล้ว
น่าเสียดายที่เย่เชินหลินก็มองหล่อนด้วยใบหน้าที่เย็นชา และพูดขึ้นว่า：“ไสหัวไป！ คุณมีเวลาแค่สองนาที รีบใส่เสื้อผ้า และไสหัวออกไปซะ หากคุณยังดื้อดึงอีก ผมจะไล่คุณออกจากคฤหาสน์หลังนี้！”
โม่เสี่ยวหนงรู้สึกว่าตนนั้นตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากเสียแล้ว สีหน้าของหล่อนนั้นเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด หล่อนนั้นยังไม่อยากตาย และก็ยังไม่อยากอับจนหนทาง ดังนั้นหล่อนจึงกลัวว่าเย่เชินหลินจะพูดจริงทำจริง ไล่หล่อนออกจากคฤหาสน์
“ออกไปก็ได้！แต่ว่าพวกคุณทั้งสองคนจำไว้นะ คนที่ร้ายกาจที่สุดไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคนแซ่ส้ง！ผู้หญิงอสรพิษ หลอกใช้ฉัน ส้งหลิงหลิง คุณต้องไม่ตายดีแน่！”หลังจากที่โม่เสี่ยวหนงสาปแช่งเสร็จ ก็รีบวิ่งออกไป
คนที่เดินออกไปนั้นคือโม่เสี่ยวหนง เซี่ยชีหรั่นยังคงอยู่ภายในห้อง เมื่อโม่เสี่ยวหนงวิ่งออกไป ร่างกายของหล่อนก็โงนเงน เกือบที่จะล้ม เย่เชินหลินคว้าเอวของหล่อนไว้ ทำให้หล่อนสามารถยืนได้อย่างมั่นคง
ส้งหลิงหลิงนั้นไม่เชื่อ หล่อนนั้นคิดวางแผนอยู่นานว่า เซี่ยชีหรั่นนั้นหยิ่งในศักดิ์ศรีของตนเป็นอย่างมาก ไม่มีทางที่จะให้อภัยเย่เชินหลิน หล่อนควรที่จะรีบจากไป แล้วทำไมหล่อนยังไม่ไปล่ะ？
ขณะที่หล่อนนั้นรออย่างเป็นกังวล เซี่ยชีหรั่นก็ผลักเย่เชินหลินออกสุดแรง และพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า：“ปล่อย！ฉันก็จะไปเหมือนกันพวกเราจบกันเถอะ”
เย่เชินหลินมองเธอด้วยความโหยหา เข้าไปกอดเธอแน่น ไม่ยอมให้เธอได้มีโอกาสผลักตัวเองออก
เดิมทีเซี่ยชีหรั่นนั้นก็อ่อนแออยู่แล้ว พอถูกเรื่องของโม่เสี่ยวหนงกระทบเช่นนี้ เธอจะมีแรงที่ไหนมาต่อสู้
เธอมองเย่เชินหลินอย่างจนปัญญา ใจนั้นเจ็บปวดราวกับกำลังแยกออก อ้อมกอดในครั้งนี้ ต่อไปคงไม่ใช่เธอแล้ว
ความรู้สึกดีๆของพวกเขาทั้งหมด สิ่งที่ผ่านมาทั้งหมดของพวกเขา เธอก็จะไม่นึกถึงมันอีก อนาคตของพวกเขานั้นได้สิ้นสุดลงแล้ว
เธอนั้นมองไปที่เขา อยากที่จะจดจำใบหน้าที่มีเสน่ห์ที่เคยทำให้เธอนั้นหลงรัก
“ปล่อยฉันนะ เย่เชินหลิน ไม่ว่าคุณจะขอร้องยังไง พวกเราก็คงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว”เซี่ยชีหรั่นนั้นพูดขึ้นอย่างไม่มีแรง ไม่เหมือนกับตอนที่เธอนั้นกล่าวว่าโม่เสี่ยวหนง