สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 845 สาวใช้ตัวแสบ 749

ตอนที่ 845 สาวใช้ตัวแสบ 749
“ใช่น่ะสิ ใครจะรับได้กัน？แค่คิดว่าของของผู้ชายตัวเองอยู่กับผู้หญิงคนอื่น……จุ๊จุ๊ อีกทั้งยังอยู่ในร่างของน้องสาวที่สนิทที่สุดอีก……” ส้งหลิงหลิงพูดเติมพริกเติมเกลือ เย่เชินหลินขมวดคิ้วมุ่นพลางกระฮึ่มในลำคอใส่ส้งหลิงหลิง “ส้งหลิงหลิง เธอไสหัวไปซะ！”
“ฉันไปอยู่แล้ว ต่อให้ฉันจะไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็มีเกียรติในตัวเอง คุณกล่อมให้เธอยอมไม่ได้หรอก เธอจะยอมรับเรื่องที่คุณไปนอนกับน้องสาวของเธอได้ยังไง？” ส้งหลิงหลิงมองเย่เชินหลินอย่างไม่เกรงกลัว สายตาที่มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นทำให้เย่เชินหลินกำหมัดแน่น
เมื่อเห็นว่าทำให้เขาโกรธเธอเข้า ส้งหลิงหลิงก็เกิดหวั่นใจเล็กน้อย ถึงแม้เธอจะรู้ว่าเด็กมีปัญหา เย่เชินหลินไม่กล้าไล่ให้เธอไปตามอำเภอใจ เธอถึงได้กล้ากระทำอย่างกล้าหาญขนาดนี้
เย่เชินหลินสุดท้ายก็คือเย่เชินหลิน เธอก็กลัวเขาจะโกรธเคืองจริง ๆ และทำให้เธอต้องไสหัวไปเหมือนกับโม่เสี่ยวหนง
ส้งหลิงหลิงก้มหน้าลงกำลังจะเดินออกจากประตู ในหัวของเซี่ยชีหรั่นคิดย้อนกลับไปที่คำพูดของโม่เสี่ยวหนง เธอตะโกนออกมาประโยคหนึ่งว่า “หยุดนะส้งหลิงหลิง！”
ส้งหลิงหลิงรู้แน่นอนอยู่แล้วว่าถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ ไม่ช้าก็เร็วเซี่ยชีหรั่นต้องมาคิดบัญชีกับเธอเป็นแน่ ถ้าเกิดกลัวเซี่ยชีหรั่น เธอคงไม่ทำขนาดนี้หรอก
มุมปากของเธอแต้มไปด้วยรอยยิ้มแล้วหยุดเดิน ถามเซี่ยชีหรั่นแบบไม่แยแสว่า ： “มีอะไรอีก？”
“เป็นเธอ！เธอใช่ไหมที่ยุยงให้เสี่ยวหนงทำเรื่องพวกนี้ออกมา？” เซี่ยชีหรั่นมองส้งหลิงหลิงด้วยสายตาลุกโชนไปด้วยความโกรธ ส้งหลิงหลิงยิ้มอย่างเยาะเย้ยพลางกล่าวว่า “เมื่อคืนการกระทำทั้งหมดของน้องสาวเธอ เธอรู้ดีจะตายนี่ว่าอะไรเป็นอะไร เธออย่าผลักความรับผิดชอบมาให้คนอื่น อย่าว่าแต่ฉันไม่ได้ยุยงเธอ ต่อให้ฉันยุยงเธอไปจริง ๆ เธอก็ควรจะลองคิดให้ดีนะ ถ้าน้องเธอไม่ได้จะแทงข้างหลังเธอจริง ๆ ฉันจะยุสำเร็จหรือไง？”
เซี่ยชีหรั่นเดาออกว่าส้งหลิงหลิงไม่มีทางยอมรับหรอก เธอทำได้แค่พูดว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของโม่เสี่ยวหนง
“เธอยังเด็ก เธอจงใจพูดให้ร้ายฉันต่อหน้าเธอ แน่นอนว่าเธออาจจะเชื่อเธอก็ได้ ส้งหลิงหลิง！ทำไมเธอถึงได้เลวขนาดนี้？เธอหาทุกวิถีทางที่จะอยากทำร้ายคนอื่นอยู่ทุกวี่ทุกวัน ไม่กลัวพฤติกรรมแบบนี้จะสอนสิ่งแย่ๆให้ลูกของเธอหรือ？”
ส้งหลิงหลิงส่ายหัวพลางยิ้มเยาะ ： “เธออย่ามาโบ้ยให้ฉันขนาดนี้สิ น้องเธอบอกว่าฉันเป็นคนยุยง เธอก็เชื่องั้นหรือ？เธอมีหลักฐานอะไร？หลักฐานอะไรก็ไม่มี เธอใช้เรื่องนี้มาสวมบทให้พวกเราสองแม่ลูก เพื่ออยากจะไล่พวกเราออกไปงั้นหรือ？ เซี่ยชีหรั่นสรุปว่าฉันเลวหรือว่าเธอกันแน่ที่เลวน่ะ？”
“พอกันที！” เย่เชินหลินหน้าตาบึ้งตึงพลางเหลือบมองส้งหลิงหลิงอย่างเย็นชา
“ไสหัวกลับขึ้นไปด้านบนซะ ถ้ายังไม่รีบไปฉันจะให้เธอไสหัวออกจากบ้านแทน！”
ส้งหลิงหลิงชำเลืองมองเย่เชินหลินด้วยความเศร้าใจ เก็บความเยาะเย้ยบนใบหน้า แล้วหมุนตัวเดินออกประตูไปอย่างเงียบ ๆ
“คุณให้เธอกลับไป？เย่เชินหลิน คุณก็รู้อยู่แก่ใจว่าเธอเป็นคนร้ายที่ทำให้พวกเราต้องแยกกัน คุณกลับปล่อยเธอไปง่าย ๆ แบบนี้หรือ？”เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วมองไปยังแผ่นหลังของส้งหลิงหลิง เธอไม่พอใจเอาเสียเลย
บางทีเพราะเธอไม่มีแผนการเหมือนกับส้งหลิงหลิง ในการต่อสู้สนามนี้สุดท้ายคนแพ้ก็คือเธอ
เธอไม่ได้วางแผนจะอยู่ต่อ แต่เธอไม่อยากจากไปแบบนี้ให้ส้งหลิงหลิงได้รับชัยชนะสุดท้ายไป
อย่างไรก็ตามแต่ในบรรดาผู้หญิงของเย่เชินหลิน ใครสามารถยิ้มได้ถึงตอนสุดท้ายไม่ใช่เธอเซี่ยชีหรั่นเป็นคนตัดสินใจ แต่เป็นเย่เชินหลินเองที่เป็นคนตัดสิน
เมื่อสักครู่เธอพยายามที่จะให้เย่เชินหลินไล่ส้งหลิงหลิงไป ยังไงเด็กก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรแล้ว เธอคอยแต่รู้สึกว่าผู้หญิงที่ใจดำอำมหิตแบบนี้อยู่ดูแลลูกไปก็ไม่ดีต่อเด็กเสียเปล่า ๆ เธอยังประเมินตำแหน่งตัวเองในใจของเย่เชินหลินสูงเกินไป ในเวลานี้เธอรู้สึกจริง ๆ ว่าทั้งหมดนี้ราวกับเป็นเรื่องตลก และเหมือนเป็นแค่ฝันฉากหนึ่งเท่านั้น
เธอไม่มีวิธีที่จะทำให้ส้งหลิงหลิงจากไป ยังไงซะตัวเธอเองก็ต้องไปจากที่นี่ เธอไม่มีสิทธิ์รั้งส้งหลิงหลิงไว้ไม่ปล่อย เธอไม่มีคุณสมบัติและจุดยืนใด ๆ อีกแล้ว
“ช่างเถอะ ถือซะว่าฉันไม่ได้พูด จะให้เธออยู่ต่อหรือออกไปเป็นปัญหาระหว่างคุณสองคน ฉันไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่ง คุณปล่อยฉันไป เย่เชินหลิน คุณกับเสี่ยวหนง……ฉันไม่สามารถทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ ฉันไปล่ะ”
พอพูดถึงคำว่าฉันไปล่ะไม่กี่คำนี้ หัวใจของเซี่ยชีหรั่นก็เจ็บปวดเหมือนถูกคว้านออกเลย
คนมีความรักล้วนแต่ต้องเคยคิดมาก่อนใช่หรือไม่ ใช้ชีวิตด้วยกันตายด้วยกัน ตอนนี้พวกเขาล้วนแต่มีชีวิตที่ดี แต่กลับต้องแยกจากกันทั้ง ๆ ที่ยังรักกันอยู่ หัวใจของเธอจะไม่เจ็บปวดเหมือนถูกฉีกขาดได้ยังไงกัน？
“จะไปไหน ？ที่ไหนก็ไม่อนุญาตให้ไปทั้งนั้น！”เย่เชินหลินก้มลงอุ้มเซี่ยชีหรั่นขึ้นมาแล้วโยนเธอลงบนเตียง
ความเอาแต่ใจของเขาเคยเป็นสิ่งที่เธอเกลียดที่สุดแล้วก็เป็นสิ่งที่เธอรักที่สุดด้วย เธอค้นพบว่าเธอไร้ซึ่งอนาคตจริงๆ ถึงแม้ว่าจะมองเห็นเรื่องราวเป็นแบบนี้ ในใจของเธอก็ยังคงคาดหวังว่าเขาจะเหนี่ยวรั้งเธอไว้ เขารั้งแล้วจริง ๆ แต่เธอกลับไม่เห็นความหวังเลยสักนิด
ฉากนั้น เธอถูกกำหนดให้จดจำมันไปตลอดชีวิต เธอคิดว่าหลังจากนี้ตอนที่เย่เชินหลินติดสัมผัสเธอ เธอจะต้องรู้สึกขยะแขยงเป็นแน่ ถึงแม้ว่าจะพูดอยู่ในใจเป็นหมื่นครั้งว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ เขาแค่โดนวางยามันก็บรรเทาอะไรเธอไม่ได้
“เย่เชินหลิน……” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยชื่อเขาออกมาเสียงต่ำ น้ำตาไหลอย่างทนไม่ได้อีกต่อไป
ความรู้สึกของเธอในตอนนี้ไม่สามารถระบุออกมาได้อย่างชัดเจนว่าเป็นความรู้สึกแบบไหน ความผิดหวังจากการถูกทรยศอย่างนั้นหรือ และก็ความอาลัยอาวรณ์ต่อเย่เชินหลิน
“ปล่อยฉันเถอะ คุณควรรู้ว่าเราไม่มีหนทางแล้ว……” เสียงสะอื้นของเซี่ยชีหรั่น บนใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง
เย่เชินหลินเจ็บปวดใจจนกอดเธอไว้แน่นแล้วกล่าวเบา ๆ ： “ไม่มีทางไร้หนทางหรอกนะ”
เขาเพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียงแม่บ้านรายงานดังมาจากทางเดินว่า “คุณเย่ ตอนนี้คุณโม่กำลังจะไป ฉันจะดูจนกว่าเธอจะออกจากประตูใหญ่ค่ะ”
ดวงตาของเซี่ยชีหรั่นมองไปที่ด้านนอกอีกครั้ง โม่เสี่ยวหนงออกไปจากที่นี่ เธอจะไปที่ไหน จะเกิดปัญหาขึ้นกับเธอไหม？
เธอค้นพบด้วยความเศร้าใจว่า ต่อให้โม่เสี่ยวหนงจะทำเรื่องที่ทำร้ายจิตใจเธอจนหมดหวังแบบนี้ แต่เธอก็ยังเป็นห่วงเธออยู่ดี
ไม่ เธอไม่ควรจะเห็นห่วงอะไรเธออีก เซี่ยชีหรั่นบังคับสายตาของตัวเองกลับมา เธอได้ยินเสียงเย่เชินหลินพูดมาประโยคหนึ่งว่า “ไปเถอะ”
เขาพูดอย่างไม่แยแส เย่เชินหลินพอจะใจเหี้ยมขึ้นมาสามารถเพิกเฉยต่อความรู้สึกของใครก็ได้เสมอ เซี่ยชีหรั่นอดรู้สึกเจ็บปวดแทนโม่เสี่ยวหนงเสียไม่ได้
เธอคิดว่าโม่เสี่ยวหนงคิดพยายามอย่างเต็มที่ที่จะปีนขึ้นไปบนเตียงของเย่เชินหลิน อยากจะเป็นผู้หญิงของเขาและใช้เวลาชีวิตที่เหลือด้วยกัน แต่ทว่าแน่นอนว่าเมื่อคืนบนเตียงพวกเขา……หลังฟ้าสว่างเขาสามารถไล่เธอออกไปอย่างไม่ปราณี
โม่เสี่ยวหนงทำไมเธอถึงโง่แบบนี้นะ？เธอนี่ไม่ฉลาดเอาเสียเลยจริง ๆ ！
เซี่ยชีหรั่นหลับตาลง น้ำตาบนแก้มไหลลงมาอีกครั้งอย่างช้า ๆ
“หยุดร้องได้แล้ว！คุณควรจะรู้อยู่แล้วนะว่ามันจะมีวันนี้ คุณยอมเธอเกินไป” การเคลื่อนไหวที่ถือว่าไม่ได้อ่อนโยนนักของเย่เชินหลินเช็ดน้ำตาให้เซี่ยชีหรั่น
“เย่เชินหลิน เมื่อคืนหลังจากเธอมีเรื่องอะไรแบบนั้นกับคุณ คุณไม่มีความรู้สึกอะไรสักนิดกับเธอเลยจริงๆเหรอ? ถ้าหากว่าคุณรับได้ เธอก็รับได้ล่ะก็……ฉันอยากพูดว่า……” เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจยาว ๆ หนึ่งที รู้สึกว่าสิ่งที่เธออยากพูดยากที่จะพูดออกมาจริง ๆ
แต่เธอคิดจริง ๆ ว่า ในเมื่อเธอไม่สามารถอยู่กับเย่เชินหลินได้จริง ๆ แล้ว เย่เชินหลินก็คือความหวังของโม่เสี่ยวหนง เขาสามารถพิจารณากับโม่เสี่ยวหนงใช่หรือไม่……ถึงแม้จะคิดว่าแบบนี้เป็นไปได้ หัวใจของเธอเจ็บปวดเหมือนกับโดนมีดบาด เธอยังคงอยากพูดสักประโยคกับโม่เสี่ยวหนงก่อนที่จะจากไป
“คุณกล้าพูด！” สายตาของเย่เชินหลินกวาดใบหน้าของเธอราวกับคมมีด ขบเคี้ยวเขี้ยวฟันตอนพูด
“คุณไม่ยินยอม？” เซี่ยชีหรั่นยิ้มออกมาอย่างเศร้าสร้อย เสียงสะอื้นถามเขา “คุณไม่ยินยอม ทำไมเมื่อคืนเธอต้องการดื่มเหล้ากับคุณ คุณต้องยอมเธอด้วย？คุณดื่มเหล้าแล้วจะรู้สึกไม่ได้เลยเชียวหรือว่าตัวเองแปลกไป？ถึงเธอจะมาตอนกลางคืน คุณดูไม่ออกเลยเชียวหรือ？ฉันกับเธอเหมือนกันขนาดนั้นเลยหรือไง？”
พอแล้วล่ะ เขาทำให้เธอเสียใจมานานพอแล้ว เขาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาของเธออีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นหันหน้าหนี
“มือคุณไม่สะอาด！อย่ามาโดนตัวฉัน！”
“ทำไมมือของผมไม่สะอาดล่ะ？” เย่เชินหลินถามอย่างติดตลก นึกไม่ถึงว่าเขากำลังหัวเราะ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกคิดไม่ถึงจริง ๆ
เพราะเย่เชินหลินมั่นใจในตัวเองเกินไปหรือไง เขาทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมาเชียวนะ เธอจะแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วคบกับเขาต่อหรือยังไง？”
“คุณ！ คุณหัวเราะออกมาได้อย่างไร？” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว ใบหน้าเงียบสงบ แต่ว่าเย่เชินหลินกลับตั้งใจเอามือมาวางไว้บนใบหน้าเธอ
ทั้งสองมือของเขาลูกใบหน้าของเธอ จ้องมองไปที่เธอแล้วพูดออกมาอย่างจริงจังว่า “เซี่ยชีหรั่น ไม่ว่าผมจะก่อเรื่องอะไรขึ้นมา ทั้งชีวิตนี้ ผมไม่ยอมให้คุณออกไปจากข้างกายผม คุณจำไว้นะ คุณคือผู้หญิงของเย่เชินหลินตลอดไป！
“คุณมีสิทธิ์อะไร？”เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ดวงตาของเขาเช่นกัน เธอเคยคิดว่า ไม่ว่าเขาจะทำเรื่องอะไร เธอจะรักเขาตลอดไป แม้กระทั่งตอนนี้เธอก็รักเขา แต่ว่ารักเขาไม่ได้หมายความว่าเธอจะสามารถยอมรับทุกอย่างได้ เธอทำไม่ได้จริง ๆ
“ไม่ได้มีสิทธิ์อะไร คุณเป็นของผม” เย่เชินหลินพูดจบก็จะก้มมาจูบเธอ พอเซี่ยชีหรั่นคิดว่าริมฝีปากของเขาเคยทิ้งรอยจูบไว้ตามร่างกายของโม่เสี่ยวหนง ความรู้สึกคลื่นไส้ก็ผุดขึ้นจากช่องท้อง
“อย่าแตะต้องฉัน ！ขยะแขยง！” เสียงของเซี่ยชีหรั่นคมชัดมากกว่าที่เธอจินตนาการไว้เสียอีกและระดับเสียงก็ดังมากด้วย
ปฏิกิริยาของเธอแสดงให้เห็นว่าเธอไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องบนเตียงเมื่อคืนที่ผ่านมาของเขาและโม่เสี่ยวหนงเลย ผู้หญิงคนนี้ เธอไม่เชื่อผู้ชายของเธอมากขนาดนี้เลยหรือ？
เย่เชินหลินใช้มือจับคางของเธอด้วยท่าทีที่อ่อนโยน และสบเข้าไปในดวงตาของเธอพลางพูดว่า “คุณคิดว่าผู้ชายของคุณจะถูกคนอื่นนอนด้วยง่ายๆขนาดนั้นเลยหรือ？”
“หมายความว่าอย่างไร？หรือว่าคุณไม่มี？”เซี่ยชีหรั่นสับสนนิดหน่อย เธอเห็นเองกับตาว่าโม่เสี่ยวหนงนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงของเขา ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้พูดจริง ๆ ว่าเขากับโม่เสี่ยวหนงมีความสัมพันธ์อะไรเกิดขึ้น แต่ไม่ใช่เท่ากับว่าเขาบอกเป็นนัยแล้วหรือไง？”
“ไม่มีแน่นอนสิ！คุณคิดว่าโม่เสี่ยวหนงแสดงออกชัดเจนขนาดนั้น คุณดูไม่ออก คนอื่นก็ดูไม่ออกด้วยหรืออย่างไร？ยัยซื่อ！มีแค่คุณนั่นแหละที่คิดว่าเธอใสบริสุทธิ์ไม่มีความคิดเลวร้ายน่ะ”
“เป็นไปไม่ได้ ฉันเห็นเองกับตา บนร่างกายของเธอน่ะยังมี……มีรอยจูบ แล้วก็คุณน่ะชัดเจนว่าดื่มเหล้าที่เธอให้คุณไป ในเหล้านั้นต้องมีอะไรแน่ ๆ” เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว เธอรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้เนี่ยเย่เชินหลินตั้งใจพูดขึ้นมาเพื่อหลอกให้เธออยู่ที่นี่ต่อ
“หรือว่ามีแค่ผมคนเดียวหรือไงที่สามารถสร้างรอยจูบออกมาได้？” เย่เชินหลินถามอย่างไม่สบอารมณ์
“เซี่ยชีหรั่น ทำไมคุณถึงได้เชื่องช้าแบบนี้？ปกติฉลาดไปถึงไหนต่อไหน？นี่หรือว่าคุณไม่รู้สึกเลยหรือว่าเมื่อคืนคุณโดนล่วงเกินไปน่ะ？”