สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 852 สาวใช้ตัวแสบ 756

ตอนที่ 852 สาวใช้ตัวแสบ 756　　
“ประธานหลี่ คืนนี้ฉันสามารถชวนพี่สาวไปดินเนอร์ได้หรือไม่ ก็คือฉันทานอาหารเย็นกับคุณนายเย่”
ที่แท้คนแซ่หวังนี้รู้แล้วว่าเซี่ยชีหรั่นคือใคร หลี่เหอไท้มองเซี่ยชีหรั่น เห็นว่าเธอไม่ยินดี ยิ้มและกล่าวว่า “ไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้ชีหรั่นไม่ค่อยสบาย”
แยกจากลูกค้าแซ่หวังแล้ว หลี่เหอไท้ถามเซี่ยชีหรั่นอย่างอ่อนโยนว่าคืนนี้จะทานอะไร ไปทานที่ไหน เซี่ยชีหรั่นเพียงแค่ยิ้มและพูดว่าอะไรก็ได้
การประชุมสิ้นสุดลงแล้ว งานชั่วคราวของเธอก็จบลงแล้ว นั่งในรถหลี่เหอไท้ เธอหลงอยู่ในความคิดอีกครั้ง คิดไปคิดมา นอกจากเย่เชินหลินก็ยังคงเป็นเย่เชินหลิน หลี่เหอไท้เปลี่ยนรถ เขาขับรถเอง ระหว่างทางเซี่ยชีหรั่นเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน
จนทั้งสองคนไปถึงร้านอาหารตงเจียง เซี่ยชีหรั่นถึงรู้ว่าเธอมาที่นี่
เธอกับเย่เชินหลินทานข้าวด้วยกัน นอกจากในวิลล่าของเย่เชินหลินแล้วก็เป็นร้านอาหารตงเจียง ที่นี่ก็ยังเป็นของบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าขอแค่เธอยังอยู่ในเมืองนี้ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ยังหนีไม่พ้นเงาของเขา
“ถ้าไม่ชอบที่นี่ เช่นนั้นเราก็เปลี่ยนร้าน” หลี่เหอไท้ถามอย่างห่วงใย
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว พูดว่า “จริงๆแล้วรสชาติแทบจะเหมือนกันทุกที่ ที่นี่ก็ได้”
“คุณนายเย่” เซี่ยชีหรั่นเข้าประตูก็มีคนทักทายเขาด้วยความเคารพ ตามด้วยคนที่สองคนที่สาม ทักทายเธอทุกที่เธอที่ไป
อาจเป็นเพราะเดินตามเย่เชินหลินจนคุ้นเคยแล้ว ลืมไปว่าเธอมาที่นี่จะต้องได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี
คนที่ทักทายเธอมากเกินไป เธอไม่สามารถอธิบายให้ทุกคนเข้าใจได้ทีละคนว่าเธอและเย่เชินหลินจบลงแล้ว
เธอกับเย่เชินหลินแยกกันแล้วก็อยากทำเหมือนตอนที่เธอกับไห่ลี่หมินแกล้งทำเหมือน อยู่ด้วยกันแล้ว ทำให้ทุกคนรับรู้ ต่อไปเธอไปที่ไหนก็จะไม่ได้รับการต้อนรับเหมือนตอนนี้แล้ว
เธอรู้สึกได้ถึงสายตาทุกคนที่ทักทายเธอมีความอยากรู้อยากเห็นเรื่องที่เธอมากับผู้ชาย พวกเขาซุบซิบกันเบาๆ
ฉันเกรงว่าคำนินทาจะลุกลามเหมือนไฟป่าในวันพรุ่งนี้ พูดประมาณว่าผู้หญิงของคุณเย่มาทานข้าวกับชายแปลกหน้า อะไรประมาณนั้น
จะส่งผลต่อชื่อเสียงของเขาไหม เธอแอบคิดในใจ
ยังคงนึกถึงและเป็นห่วงเขา บางทีเธอควรจะค่อยๆชินกับการคาดเดาแบบนี้ สักวันหนึ่ง พวกเขาอาจจะลืมไปเลยว่าเธอเคยเป็นคุณนายเย่ เวลาสามารถทำให้ทุกอย่างเลือนราง
เมื่อคนเหล่านั้นลืมมันไปแล้ว เธอจะสามารถปล่อยวางได้ไหม
เธอถอนหายใจเบาๆ หลี่เหอไท้เห็นความเศร้าโศกระหว่างคิ้วของเธอ แม้จะรู้ว่าคู่รักขัดแย้งกันก็มักจะเป็นเช่นนี้ แต่เขาก็อดสงสารเธอไม่ได้
พนักงานพาพวกเขาไปยังห้องหรูหรา นั้นเป็นตำแหน่งที่เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลิน ทุกครั้งที่มา
“ทานเยอะๆนะที่รัก สองวันนี้สีหน้าคุณไม่ค่อยดีเลย”
“อย่างเซี่ยชีหรั่นจะต้องลดน้ำหนักอีกเหรอ”
“คุณอ้วนกว่านี้ ฉันก็รับได้ ไม่รังเกียจคุณหรอก”
　　……
เซี่ยชีหรั่นเหมือนจะได้ยินเสียงของเย่เชินหลินกระซิบที่ข้างหูของเธอ น้ำตาเศร้าแทบไหลออกมา
“ทานอะไรดี ชีหรั่น” หลี่เหอไท้พูดทันที เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อย พูดว่า “ฉันขอดูเมนูก่อนนะ”
เธอตั้งใจไม่พูดว่าอะไรก็ได้ กลัวว่าหลี่เหอไท้จะรู้สึกว่าเธอกำลังทำแค่แก้ผ้าเอาหน้ารอด
พนักงานนำเมนูมาให้เธอ พูดอย่างสุภาพว่า “คุณเย่เคยกำชับไว้ ถ้าคุณมา จะมีอาหารที่จะต้องสั่ง นี่เป็นอาหารหลัก ซุปนี้……” พนักงานชี้เมนูเหล่านั้น น้ำตาเซี่ยชีหรั่นไหลลงเมนูซุปที่พนักงานชี้ น้ำตาที่ใสๆขยายตัวหนังสือ“ผักเพื่อสุขภาพ”
เธอรีบเช็ดน้ำตา พูดเบาๆว่าขอโทษ
“ขออภัย เช่นนั้นก็สั่งสองรายการนี้ แล้วยังมีอันนี้ อันนี้” เซี่ยชีหรั่นก็สั่งไปอีกสองสามอย่าง ถึงพูดกับหลี่เหอไท้ว่า “พี่เหอไท้ คุณดูสิคุณอยากทานอะไรบ้าง”
หลี่เหอไท้ขมวดคิ้วเมื่อเซี่ยชีหรั่นกำลังร้องไห้ขณะดูเมนู เมื่อเธอคุยกับเขาสีหน้าของเขาก็กลับมาเป็นปกติ
ทำไมเธอถึงดูหมดหวังเช่นนั้น หรือว่าไม่ได้เป็นการงอนการทั่วไป แต่แยกทางกับเย่เชินหลินแล้ว
เขากำลังคิดเรื่องนี้ในใจและเป็นห่วงเธอ แน่นอนว่าต้องไม่มีอารมณ์อยากทานอะไร เหมือนเซี่ยชีหรั่นเลย เขาก็สั่งอาหารสองสามอย่าง อย่างลวกๆ
“คุณสุภาพบุรุษท่านนี้ คุณนายเย่คุณทั้งสองโปรดรอสักครู่ อาหารของพวกคุณจะมาเสิร์ฟทันที”
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าจะต้องได้รับการปฏิบัติเป็นพิเศษเมื่อมาที่นี่ ดังนั้นเธอรีบยิ้มแล้วพูดว่า “ขอบคุณมาก ไม่จำเป็นต้องรีบทำอาหารของพวกเราก่อนก็ได้ พวกเรายังไม่ค่อยหิว ทำเช่นเดียวกับลูกค้าทั่วไปโดยเรียงตามลำดับก่อนหลัง เมื่อถึงลำดับของพวกเราค่อยเสิร์ฟพวกเราจะดีกว่า”
“ได้ คุณนายเย่” พนักงานตอบรับอย่างสุภาพ เสิร์ฟน้ำชาให้ทั้งสองแล้วจึงออกไป
เซี่ยชีหรั่นถือแก้วน้ำขึ้น แต่ไม่ดื่มน้ำ หลี่เหอไท้มองเธอด้วยความเป็นห่วง
“พี่เหอไท้ อยากจะถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันใช่ไหม ความจริงฉันไม่อยากจะพูด ฉันคิดว่าถ้าฉันไม่พูด ก็คงจะไม่มีใครรู้ว่าในใจฉันแย่แค่ไหน แต่ก็ดูเหมือนว่าฉันจะปกปิดได้ไม่ดีนัก ทำให้คุณจับได้” เซี่ยชีหรั่นแสร้งยิ้ม
“ฉันเลิกกับเย่เชินหลินแล้ว” ประโยคนี้เซี่ยชีหรั่นพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คู่รักที่เลิกกันก็มักจะเป็นเช่นนี้ หลี่เหอไท้ก็เห็นมาเยอะแล้ว
“ไม่ใช่ครั้งแรกที่เลิกกับเขา แต่ครั้งที่แล้วก็เหมือนจะเป็นเรื่องจริง ดังนั้นความจริงจังในครั้งนี้จึงดูเหมือนเป็นเรื่องตลกด้วย” เซี่ยชีหรั่นพูดกับตัวเอง แม้จะกำลังหัวเราะ หลี่เหอไท้ฟังแล้วก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ
ผู้หญิงคนนี้รักแบบบริสุทธิ์มาก เย่เชินหลินมีลูก เธอยังเต็มใจที่จะเป็นแม่เลี้ยงของลูกเขายินดีที่จะไว้วางใจเขาโดยไม่มีเงื่อนไข แม้ว่าเขากับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจะมีเรื่องอื้อฉาวดังกล่าวก็ตาม เขายังยอมรับเอง เซี่ยชีหรั่นยังคงเชื่อว่าเขาและไม่ทรยศเขา ความรักเช่นนี้ จะมาเลิกกันง่ายๆได้อย่างไร
หลี่เหอไท้ไม่อยากถามมาก เขาเข้าใจโดยไม่ต้องถาม จะต้องเกิดเรื่องใหญ่มากๆ ไม่เช่นนั้นเซี่ยชีหรั่นคงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ และเป็นไปไม่ได้ที่เย่เชินหลินจะยอมแพ้ก่อน ผู้หญิงที่ดีขนาดนี้ เขาจะยอมปล่อยไปได้อย่างไร นอกจากนี้เขาเป็นคนที่มีอำนาจเหนือกว่า ผู้หญิงที่เขาเข้าไปยุ่งด้วย เขาจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายจากไปเฉยๆ
“พี่เหอไท้ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน เดิมทีตั้งใจว่าเลิกกับเขาเพื่อจะได้เริ่มต้นใหม่ ตั้งแต่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ด้วยกัน ก็ไม่มีความจำเป็นต้องยื้อต่อไป แต่ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนก็ยังคงคิดถึงเขาเสมอ อยากจะลืมก็ลืมไม่ได้”
เซี่ยชีหรั่นพูดถึงตรงนี้ น้ำตาใสๆก็ไหลออกมาอย่างช้าๆ หลี่เหอไท้หยิบทิชชูออกมาแล้วยื่นให้เธอ
“หนักแน่นมากไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงต้องเลิกกัน เขาก็ดีกับคุณมาก” หลี่เหอไท้พูดเสียงเบา
คนอย่างเย่เชินหลิน สามารถล้มเลิกหลักการเพื่อเซี่ยชีหรั่น เพราะเธอถูกคุกคาม ในฐานะที่เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งก็ยังรู้สึกตื้นตันใจเลย
ถึงแม้เขาจะชอบเซี่ยชีหรั่นมากแค่ไหน ก็อยากเห็นคนรักสองคนปลูกต้นรักด้วยกัน
“ใช่ เขาดีต่อฉันมาก ฉันก็รักเขามาก แล้วทำไมต้องแยกจากกัน เพราะฉันไม่อยากเผชิญหน้ากับความไม่แน่นอนทุกวัน…….ช่างมันเหอะ พี่เหอไท้ อย่าพูดถึงเขาเลย ในเมื่อบอกว่าเลิกกันแล้ว ฉันจะต้องมีวิธีลืมเขาได้”
“ช่วงนี้ฉันมีแผนการเดินทางเพื่อธุรกิจ ฉันต้องการตรวจสอบโครงการในออสเตรเลีย ฉันจะพาคุณไปด้วย” หลี่เหอไท้พูด
“จริงเหรอ ออสเตรเลีย ได้ยินมาว่าบรรยากาศในที่นั่นดีมาก แตกต่างจากที่จีนมาก แต่…….” เธออยากจะพูดว่า แต่เธอไม่มีอารมณ์จะไปไหนทั้งนั้น เมื่อเห็นดวงตาที่กระตือรือร้นของหลี่เหอไท้ เธอจึงรับข้อเสนอนี้ไว้พิจารณา “ฉันขอคิดดูก่อนนะ ฟังแล้วน่าจะเป็นทางออกที่ดี”
อาหารมาเสิร์ฟแล้ว เซี่ยชีหรั่นไม่ค่อยรู้รสชาติอาหารเพราะความกังวลความหงุดหงิดหรือความวุ่นวายใจ
โดยเฉพาะอาหารสองจานที่เย่เชินหลินระบุว่าเธอต้องกิน มีประโยชน์ต่อร่างกายมาก เขาจะต้องบังคับให้เธอทานทุกครั้ง
คิดไม่ถึงว่าเลิกกันแล้ว เธอยังต้องถูกบังคับให้ทานอาหารสองอย่างนี้ อาหารก็เหมือนปกติ เพียงแค่เปลี่ยนผู้ชายที่นั่งตรงข้ามเท่านั้นเอง รสชาติก็เปลี่ยนไปด้วย
หลังอาหารเย็น หลี่เหอไท้อยากพาเซี่ยชีหรั่นนั่งเรือยอร์ชล่องแม่น้ำชมวิว จำได้ว่าตอนที่เธอหมั้นกันเธอก็นั่งเรือยอร์ชกับเย่เชินหลิน เขาจึงเลิกล้มความคิดนี้
“พี่เหอไท้ พรุ่งนี้คุณมีงานอะไรบ้าง ผู้ช่วยของคุณยังลาอยู่ไหม ถ้าจำเป็นฉันสามารถเป็นผู้ช่วยชั่วคราวของคุณต่อไปได้ ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ฉันก็ไปทำงานตามปกติแล้ว”
“พอดีเลยพรุ่งนี้จะต้องไปพบลูกค้าอีกหนึ่งคน พวกเรากลับบ้านกันเถอะ ข้อมูลอยู่ที่บ้านของฉัน” หลี่เหอไท้พูด
ประโยคกลับบ้านเถอะ ทำให้เซี่ยชีหรั่นใจลอยเล็กน้อย เธอจำได้ว่าเย่เชินหลินพูดกับเธอจนนับครั้งไม่ถ้วน พวกเรากลับบ้านกันเถอะ
แต่วันนี้เธอกลับบ้านของเขาไม่ได้อีกแล้ว ใจของเธอเจ็บปวดอีกครั้ง ยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินตามหลี่เหอไท้
ถึงบ้านตระกูลหลี่ หลี่เหอไท้หยิบข้อมูลบางอย่างให้เซี่ยชีหรั่น ให้เธอทำความคุ้นเคยกับเนื้อหาเหล่านั้น บอกว่าเป็นข้อมูลที่จะไปพบลูกค้าในวันพรุ่งนี้
เซี่ยชีหรั่นไปบนชั้นสองที่ห้องหนังสือที่แม่เตรียมไว้สำหรับเธอ พยายามรวบรวมสมาธิ แต่ก็ยังคิดถึงแต่ผู้ชายคนนั้น
เธอรู้สึกว่าข้อมูลน้อยเกินไป เธอใช้เวลาไม่นานก็จำได้แล้ว
เวลาต่อมาก็จะเป็นค่ำคืนที่สนยาวนาน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แยกจากกันกับเย่เชินหลิน เธอรู้ดีว่าความรู้สึกที่แยกออกจากเขามันเป็นอย่างไร
หลายครั้งที่เย่เชินหลินพยายามยับยั้งใจที่จะไปตระกูลหลี่ เขาเดินไปมาในห้องหนังสืออย่างหงุดหงิด ไห่ลี่หมินก็โทรมา
“ฉันกลับมาตงเจียงแล้ว ที่เดิม พอจะมีเวลาออกมาไหม พาเธอมาด้วยก็ได้”
“จะไปทันที” เย่เชินหลินเหมือนได้รับความช่วยเหลือ รู้ว่าถ้าเจอไห่ลี่หมินไม่เมาก็ไม่ได้กลับ เขาตั้งใจนำเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่แข็งแกร่งติดตามมาไปด้วย
ทันทีที่เย่เชินหลินเข้าไปที่บาร์เหล้า ไห่ลี่หมินมองไปที่รอบกายของเขา
ไอ้บ้า เขาจะต้องแสดงการมองหาเซี่ยชีหรั่นขนาดนั้นเลยเหรอ
“ชีหรั่นหล่ะ” ไห่ลี่หมินถาม
“คุณชวนฉันมาดื่ม หรือชวนเธอมาดื่ม”เย่เชินหลินถามด้วยความไม่พอใจ
“หลักๆคืออยากเจอเธอ”
“คุณอยากตายเหรอ”