สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 853 สาวใช้ตัวแสบ 757

ตอนที่ 853 สาวใช้ตัวแสบ757　　
พนักงานบาร์ก็คุ้นชินกับการสนทนาของทั้งสอง แบบนี้ถือว่าพวกเขาโอเคอยู่ ชกต่อยกันก็ไม่ใช่ครั้งสองครั้งแล้ว
“คุณเย่ คุณไห่คุณ ยังเสิร์ฟไวน์ตามปกติหรือไม่” พนักงานถาม
“ใช่” ไห่ลี่หมินพูด
ไห่ลี่หมินดูสดชื่น ดูเหมือนว่าจะลืมเรื่องของหลินหลิงไปเสียสนิท
ทั้งสองนั่งลงที่เดิม เย่เชินหลินถามเขา “คุณกลับมาทำไม ทำไมไม่ตายอยู่ที่หลินเจียง แค่ผู้หญิงคนเดียวทำให้คุณต้องซ่อนตัวนานขนาดนี้เลยเหรอ”
“ซ่อนตัวอะไร งานยุ่ง ไม่ได้สบายว่างเหมือนพวกคุณ อยากทำงานก็ทำอยากหยุดก็หยุด”
เย่เชินหลินทำเสียงฮัมเบาๆ แล้วพูดถึงเรื่องของหลินหลิงต่อ
ไวน์มาแล้ว พนักงานเปิดออก พวกเขาไม่เคยใช้แก้วดื่ม ต่างคนต่างยกคนละขวด ชนแก้วแล้วก็ดื่มหมดขวด
ไห่ลี่หมินสังเกตว่าเย่เชินหลินดื่มอย่างดุเดือดมาก เขาเข้าใจเขามาก ปกติเขาไม่ใช่คนติดเหล้า
“ออกมาดื่มกับฉัน รายงานชีหรั่นหรือยัง ดื่มมากกลับไปจะไม่โดนไล่ออกมาใช่ไหม” ไห่ลี่หมินล้อเล่น เย่เชินหลินก็แค่ทำเสียงฮัมเบาๆแล้วหยิบขวดไวน์ขึ้นมา พูดอย่างเย้ยหยัน “ความอับอายที่ถูกผู้หญิงไล่ออกจะเกิดขึ้นกับผู้ชายขี้แยอย่างคุณเท่านั้น”
พูดจบ เย่เชินหลินเงยหน้าขึ้นและดื่มไวน์อีกขวด
ไห่ลี่หมินคิดถึงเรื่องที่ถูกหลินหลิงปฏิเสธ จ้องมองเย่เชินหลินอย่างโหดร้าย แล้วก็ดื่มไปอีกหนึ่งขวด
“ที่ฉันกลับมาเพราะงานวันเกิดของใครบางคน ปีนี้ไม่เหมือนทุกๆปี คุณมีผู้หญิงของคุณแล้ว เพราะฉะนั้นการฉลองก็จะไม่เหมือนเดิม ไม่ว่าจะอย่างไร ถ้าจะหลบไปอยู่ในโลกของคนสองคนก็คงจะไม่ได้”
“วันเกิดอะไร ไม่มีอะไรต้องฉลอง ไม่ฉลอง” เย่เชินหลินตอบปฏิเสธทันที แล้วหยิบไวน์ขึ้นมา ครั้งนี้ถูกไห่ลี่หมินขวางขวดไวน์ไว้ก่อน
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น เกี่ยวข้องกับเธอไหม”
“ไม่มีอะไร และไม่เปิดโอกาสให้คุณไปตามจีบเธอเหรอ ดื่มเหล้า อย่าพูดมาก” เย่เชินหลินออกแรงเอามือของไห่ลี่หมินออก
ไม่ว่าไห่ลี่หมินจะถามอย่างไร เขาก็ยังคงไม่พูด
คืนนี้เย่เชินหลินดื่มเยอะมาก หลังจากดื่มเยอะไห่ลี่หมินถามเขา เขาก็ยังไม่ยอมตอบ
ท้ายที่สุดเขาไม่ไว้ใจเขา ส่งเขากลับวิลล่าด้วยตัวเองถึงกลับไป คิดไปคิดมา ขับรถไปที่พักของหลินหลิงดีกว่า
เวลานั้นเป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว หลินหลิงอาบน้ำและอยู่บนที่นอนแล้ว หยิบหนังสือร้อยแก้วเปิดอ่านเล่นๆ
หลังจากที่มีเรื่องนั้นกับไห่ลี่หมิน เธอมักจะนั่งเหงาๆที่ห้อง
เตียงของเธอไม่เหมือนที่ผ่านมาแล้ว มักจะทำให้เธอรู้สึกว่าเตียงมันใหญ่เกินไป และรู้สึกเหมือนมันจะหนาวเย็นผิดปกติ เธอเคยเปิดแอร์ในช่วงฤดูร้อน ตั้งแต่กลับจากพักร้อน เธอก็ไม่ค่อยเปิดแอร์แล้ว ยอมร้อนหน่อย เปิดแค่พัดลม ไม่ชอบความรู้สึกเย็นเข้ากระดูก
ไห่ลี่หมินเข้าไปในชุมชนที่หลินหลิงพักอาศัยอยู่ จอดรถ เมื่อขึ้นไปเคาะประตูของเธอ ในใจเขารู้สึกแปลกๆเล็กน้อย
เรื่องวันเกิดของเย่เชินหลิน แล้วยังมีเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขา เขาสามารถรู้โดยหลายวิธี แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่
ในเมื่อมาแล้ว เขาก็ไม่คิดที่จะกลับ ยกมือขึ้นเคาะประตูเบาๆ
ไม่มีเสียงตอบรับ เขากดออดอีกครั้ง
หลินหลิงแปลกใจมาก ดึกขนาดนี้ แม้แต่ตอนกลางวันก็ไม่น่าจะมีคนมาหาเธอที่นี่ ดึกแล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้
โดยทั่วไปไม่มีใครรู้จักที่นี่ มีแค่ลูกค้าหนึ่งท่านเคยมา…..ไม่ ไม่ใช่เขาแน่นอน พูดชัดเจนแล้ว และตั้งแต่ความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนในครั้งที่แล้ว ก็เป็นเวลาหนึ่งเดือนกว่าแล้วที่ไม่มีการติดต่อระหว่างพวกเขา เขาน่าจะลืมไปตั้งนานแล้ว
ในใจคิดเช่นนี้ แต่หัวใจของเธอเต้นแรงจนควบคุมไม่ได้
อาจจะหลอนหู น่าจะเป็นเพราะอยู่คนเดียวมันเหงาเกินไป ตอนดึกเงียบสงบก็เลยตั้งตารอคอยเป็นพิเศษ
เธอพูดกับตัวเองเช่นนี้ แต่เสียงออดดังเรื่อยๆเธอไม่สามารถโกหกตัวเองต่อไปได้
เพราะอยู่คนเดียว หลินหลิงสวมเพียงชุดนอนที่บางมาก เธอชอบความสัมผัสที่นุ่มๆ เธอชอบสีดำเป็นพิเศษ
เธอมองการแต่งตัวของตัวเอง คิดว่าจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายเข้ามาแน่นอนดังนั้นเธอจึงไม่ได้คิดอะไรมาก ใส่รองเท้าแตะออกไป
เปิดแผ่นกั้นที่ประตูนิรภัยเพื่อมองออกไปข้างนอก
เป็นไห่ลี่หมินจริงๆด้วย หัวใจของเธอปั่นป่วนไปชั่วขณะ
เขายังคงกดออด
“มีธุระเหรอ” หลินหลิงหน้าบึ้งข้ามประตูถามไห่ลี่หมิน
อินเตอร์คอมในห้องของเธอเสีย เพราะไม่มีคนมาหาเธอ เธอจึงไม่ได้เปลี่ยน ในเวลานี้เธอรู้สึกว่าการมีอินเตอร์คอมในห้องก็เป็นเรื่องจำเป็นเช่นกัน อย่างน้อยก็สามารถคุยกับอีกฝ่ายได้อย่างราบรื่น
บ้านหลังนี้มีฉนวนกันเสียงที่ดี ไห่ลี่หมินไม่ได้ยินเสียงของเธอเลย ยังคงกดออดต่อไปที่ด้านนอก
ไม่รู้ว่าเขามาทำไม ถ้าเธอไม่สนใจ เขาก็อาจจะกดเช่นนี้ทั้งคืน
หลินหลิงหายใจเข้าลึก ๆ สองครั้ง ความตื่นเต้นในใจไม่สามารถระงับไว้ได้
เขาเคยบังคับเธอในบ้านของเธอ เธอนึกถึงความหยาบคายของไห่ลี่หมินในครั้งที่แล้ว แล้วยังมีพวกเขา….. หัวใจของเธอยิ่งวุ่นวาย ยิ่งตื่นเต้น
ปล่อยให้เขาเข้ามาก็อันตรายเกินไป ไม่ให้เขาเข้ามา ดูท่าเธอก็คงไม่ได้หลับทั้งคืน
เธอคิดแล้วคิดอีก กลับไปเอามือถือในห้องนอน แต่เดิมในมือถือมีเบอร์โทรศัพท์ของไห่ลี่หมิน ในช่วงเวลาที่เธอหลบเขา เธอลบไปแล้ว
ดึกขนาดนี้ ถ้าเธอไปขอเบอร์โทรศัพท์ของไห่ลี่หมินที่คนอื่นก็คงจะไม่ดี
คิดไปคิดมา เธอเหมือนจะหาเหตุผลในการเปิดประตูได้แล้ว
“มีธุระเหรอ” เธอแง้มประตูเล็กน้อย ถามไห่ลี่หมิน
ไห่ลี่หมินเห็นหลินหลิงหน้าแดงเล็กน้อย แล้วมองไปที่เสื้อผ้าของเธอ เห็นเธอสวมใส่ชุดนอนสีดำบางๆ คอเสื้อลึกมาก
กว่าเธอจะมาเปิดประตูนานมาก เชื่อมโยงสถานการณ์เหล่านี้เข้าด้วยกัน ไห่ลี่หมินจึงคิดว่าเธอน่าจะทำเรื่องอะไรที่ไม่อยากจะให้ใครรู้แน่ๆ
ชั่วขณะ เลือดร้อนของเขาก็พุ่งขึ้นหัว ลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าเขามาทำอะไรที่นี่
“ในห้องคุณมีผู้ชายเหรอ” ไห่ลี่หมินถามอย่างเย็นชา แววตาของเขาโกรธขึ้นมาทันที
หลินหลิงไม่รู้ว่าเขามีสิทธิ์อะไรถามเธอเช่นนี้ ในใจเขาเธอเป็นผู้หญิงประเภทไหน หรือเป็นแบบเจอผู้ชายแบบลวก ๆ เช่นนั้นเหรอ
แม้ว่าเธอจะไม่คิดว่าเขาเป็นอะไรกับเธอก็ตาม แต่ฟังน้ำเสียงที่เขาถาม หลินหลิงก็รู้สึกโกรธมากๆ
เธอหัวเราะด้วยความโกรธ พูดเบาๆว่า “มี คุณมีธุระอะไรไม่ทราบ มีธุระก็รีบพูดมา คนข้างในกำลังรออยู่”
สมควรตาย
เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ไม่ให้เกียรติตัวเองเช่นนี้มาก่อน ไห่ลี่หมินขมวดคิ้ว ใช้มือจับวงกบประตูไว้ แล้วเหยียดขายาวเข้าไปแล้วแงะประตูเปิดออก
“มีธุระ ธุระสำคัญมาก ฉันจะเข้าไปคุยข้างใน” เขาพูดเสียงต่ำ เข้าไปโดยไม่ได้รับเชิญ
“คุณ คุณไห่ ดึกป่านนี้แล้ว คุณบุกเข้ามาบ้านฉันไม่ค่อยดีไหม” หลินหลิงพูดอย่างเย็นชา เมื่อเธอได้ยินเสียงของเธอกำลังสั่น เธอเกลียดตัวเองมากที่ไม่เข้มแข็งพอเมื่ออยู่ต่อหน้าไห่ลี่หมิน
เธอหวั่นไหวกับเขาอย่างเห็นได้ชัด ไห่ลี่หมินกลับดูไม่ออกว่าเธอกำลังหวั่นไหว
เขาคิดแค่ว่าเธอเสียงสั่นเพราะกลัวว่าเขาจะบุกเข้าไปในห้องนอนแล้วชกชายชั่วคนนั้น เขาอยู่ในสถานการณ์ทางการบ่อย เขาสามารถระงับความโกรธของเขาได้ สติกลับมาอย่างรวดเร็ว
เขาควบคุมความอยากที่จะเข้าไปลากคอชายชั่วในห้องนอนเธอออกมา นั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขกของเธอ
“ฉันมาหาเธอเพราะเรื่องของเย่เชินหลิน นั่งสิ”
“ที่นี่บ้านของฉัน คุณไห่”
“ฉันก็ไม่ได้พูดว่านี่เป็นบ้านของฉัน” ไห่ลี่หมินสีหน้ายังคงเย็นชาเล็กน้อย สายตาของเขามองไปที่คอเสื้อของหลินหลิงอีกครั้ง
ผมของเธอยุ่งเล็กน้อย หน้าแดงไม่เป็นธรรมชาติ เขายิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอจะต้องทำอะไรกับผู้ชายมา………..
ในบ้านหลังนี้มีความทรงจำเกี่ยวกับความรักของพวกเขา เขาคิดถึงครั้งนั้นกับเธอ……คอของเขาอึดอัดเล็กน้อย กระแอมในลำคอและพูดว่า “อากาศร้อน ฉันหิวน้ำ รบกวนคุณไปเทน้ำให้สักหนึ่งแก้วสิ”
“ดูเหมือนว่าฉันไม่มีหน้าที่ตรงส่วนนี้ เชิญคุณกลับได้แล้ว” หลินหลิงชี้ไปทางประตู ใบหน้าเล็กๆบึ้งตึง
เธอใจร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ คนข้างในเป็นผู้ชายยุโรปจริงๆเหรอ ทำให้เธอรอไม่ไหวเช่นนี้ ทำไมตอนที่พลอดรักกับเขา ไม่เห็นเธอจะกระตือรือร้นขนาดนี้เลย
“ถ้าฉันพูดไม่จบก็จะไม่กลับ” ไห่ลี่หมินกอดอกแล้วพิงที่โซฟาแล้วไขว้ขา ท่าทางที่ดื้อรั้นทำให้หัวใจของหลินหลิงเต้นรัว
ลำคอของหลินหลิงก็ตึงเล็กน้อย ไม่กล้ามองเขาโดยตรง
เขานึกว่าในห้องนี้มีผู้ชายอีกคน เธอรู้ตัวว่าเธออยู่คนเดียวในบ้าน ถ้าเกิดทำให้เขากังวลมากๆ เขาทำกับเธอเหมือนครั้งที่แล้ว…….เธอจะไม่ยอมปล่อยให้เขาทำเช่นนั้นอีก
ดูเหมือนว่าผู้ชายจะหุนหันพลันแล่นได้ง่ายเมื่อมีอารมณ์ร้อน หลินหลิงคิดแล้วคิดอีก ก็พูดว่า “ฉันไปเทน้ำให้คุณ หลังจากดื่มน้ำแล้วก็รบกวนคุณรีบพูดให้จบ พูดจบก็รีบกลับไปซะ”
หลินหลิงไปห้องครัว ไห่ลี่หมินอดไม่ได้ เดินตรงไปที่ห้องนอนของเธอ เดินไปได้ครึ่งทาง ก็ได้ยินหลินหลิงพูดอยู่ด้านหลังว่า “การไปดูความเป็นส่วนตัวของคนอื่นนั้นไม่ดีมั่ง”
ไห่ลี่หมินรู้สึกอาย เขายังไม่เคยแอบมองใครมาก่อน เขาก็ถือว่าเป็นผู้ชายที่ซื่อตรงมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะทำเรื่องน่าอายเช่นนี้ได้ ยังถูกคนอื่นจับได้อีก
“ฉันแค่ดูวอลล์เปเปอร์เหล่านี้” ไห่ลี่หมิน ฝืนใจพูดจนจบ แล้วรีบรับน้ำเย็นจากมือหลินหลิงมา
เป็นน้ำเย็นจริงๆ เธอเติมน้ำแข็งในน้ำ เพราะอยากให้เขาใจเย็นๆ
ตอนนี้หลินหลิงอยู่ใกล้เขามาก บนตัวของเธอมีกลิ่นหอมที่เป็นธรรมชาติ
ไห่ลี่หมินรู้สึกถึงความคุ้นเคยของกลิ่นในตัวเธอ เหมือนได้กลิ่นนี้ไม่ใช่แค่ตอนที่พลอดรักกับเธอ
เขาเงยหน้าดื่มน้ำจนหมดแก้ว ความร้อนแรงนั้นถูกระงับลงเล็กน้อย
“เข้ามา ฉันจะพูดกับคุณ” ไห่ลี่หมินใช้น้ำเสียงเหมือนสั่งเธอ หันหลังเดินนั่งลงที่โซฟา
“ช่วงนี้เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นเกิดเรื่องอะไรขึ้น” เขาถาม