สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 856 สาวใช้ตัวแสบ 760

ตอนที่ 856 สาวใช้ตัวแสบ 760　　
พูดจบ เขาไม่รอเย่เชินหลินพูดออกมาก็วางสายก่อน
เซี่ยชีหรั่นยังคงนั่งเงียบอยู่ในรถ บางครั้งเวลาที่หลี่เหอไท้มองเธอจากกระจกด้างหลัง เธอถึงฝืนยิ้มแล้วพูดเป็นบางคำ
หลี่เหอไท้กับเซี่ยชีหรั่นไขกระจกรถลง ลมพัดผ่านเส้นผมของเซี่ยชีหรั่น นุ่มนวลมาก คล้ายกับเย่เชินหลินกำลังลูบผมของเธออย่างอ่อนโยน
เซี่ยชีหรั่นหลับตาลง น้ำตาค่อยๆแพร่กระจ่างไหลออกมา เธอแกล้งทำเป็นชมวิวข้างนอก ไม่สนใจน้ำตาพวกนั้นปล่อยให้ลมเป่าหน้าให้แห้งไปเอง
“ชักนั่น?”
“อิ่ม”
“ไม่เป็นไร” จริงๆหลี่เหอไท้อยากถามเธอว่าอยากพบเย่เชินหลินมั้ย วันนี้ไห่ลี่หมินพูดกับเขาว่าจะปิดบังเซี่ยชีหรั่น จะพาเซี่ยชีหรั่นไปร่วมงานวันเกิดของเย่เชินหลิน
ช่วงหลายวันนี้เขาเห็นเซี่ยชีหรั่นแอบน้ำตาไหลนองหน้าตลอด สงสารมาก เขาปลอบใจเธอไม่ได้ ทางที่ดีเชื่อไห่ลี่หมินให้พวกเขาสองคนเจอหน้ากันแล้วพูดคุยกันดีๆจะดีกว่า
ไห่ลี่หมินบอกเมื่อคืนเย่เชินหลินดื่มเหล้าแบบไม่ห่วงชีวิต เขารู้ว่าเย่เชินหลินเหมือนผู้ชายที่ทำด้วยตัวเอง หากไม่ใช่ถูกความรักผูกพัน พวกเขาต่างก็รักอีกฝ่ายขนาดนั้น เลิกกันแบบนี้ก็ต้องเจ็บปวดอยู่แล้ว
หลี่เหอไท้ยิ่งนับวันยิ่งเข้าใจความรู้สึกนี้ ไม่ต้องพูดถึงเขาสองคนรักและผูกพันนานขนาดนี้ แค่เขากับจงหยุนซางคบหากันระยะสั้นๆ หลังจากเลิกรากันแล้วบางครั้งนึกขึ้นมายังรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก
เขาไม่ได้เป็นคนชอบเริ่มก่อน จงหยุนซางก็ไม่ใช่ ไม่แน่ชาตินี้เขาสองคนอาจไม่ได้คบหาอีกแล้ว
หลี่เหอไท้ไม่พูด เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้พูดอะไร แค่มองหน้าต่างอย่างเหม่อลอย จนถึงหลี่เหอไท้จอดรถ ไห่ลี่หมินกับหลินหลิงเดินมาต้อนรับ เซี่ยชีหรั่นถึงรู้ว่าเธอถูกหลี่เหอไท้หลอกมาให้พบเย่เชินหลิน
เธอไม่โทษหลี่เหอไท้สักนิด แล้วก็ไม่โทษไห่ลี่หมิน เพราะเธอรู้ว่าทุกคนทำไปเพื่อหวังดีกับเธอ ในใจรู้สึกขอบคุณมากกว่า
เธอพูดกับตัวเองว่า ไม่ใช่เพราะเธอยังอยากเจอเย่เชินหลิน แต่เธอแค่ไม่อยากให้พวกเขาเสียน้ำใจ
เพียงแต่คนๆนั้นมาหรือยัง? สายตาเธอมองไปรอบๆ กลับไม่เห็นร่างสูงใหญ่ที่เธอคุ้นเคย
“เขายังมาไม่ถึง แต่สักพักมาแน่นอน” ไห่ลี่หมินพูด เซี่ยชีหรั่นหน้าแดง พูดเบาๆ”ฉันไม่อยากเจอเขา”
“หยุนซาง!”ไห่ลี่หมินเรียกชื่อของจงหยุนซางอย่างสนิทมาก ทุกคนมองไปข้างหน้า เห็นรถของจงเหยุนซางจอดอยู่ไม่ไกล เธอค่อยๆก้าวลงจากรถ คนขับก็ช่วยจอดรถให้เธอเรียบร้อย
“ลี่หมิน” จงหยุนซางตอบรับอย่างอ่อนโยน หลังจากนั้นสายตามองผ่านทุกคน ไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าของ
หลี่เหอไท้สักพักแล้วก็หันไป
“พี่หยุนซาง พี่มาแล้วหรือคะ?วันนี้พี่เหอไท้ยังคุยกับฉันพูดถึงพี่เลย บอกว่าไม่ได้เจอพี่สักพักหนึ่งแล้ว บอกอยากทานข้าวกับพี่
“จริงเหรอ?จงหยุนซางยิ้มเบาๆ แล้วมองไปที่หลี่เหอไท้
หลี่เหอไท้ถึงแม้จะไม่ได้พูดถึง แต่ก็จะไม่ทำให้ผู้หญิงหน้าแตก เขาเดินไปข้างหน้าจงหยุนซางยื่นมือออกไป แล้วพูดว่า”ใช่ครับ”
จงหยุนซางส่งมือให้เขา สองคนจับอย่างมารยาท แค่สัมผัสเบาๆเล็กน้อย ในใจของจงหยุนซางก็รู้สึกวู่วามขึ้นมา หน้าแดงขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว
ขนาดนี้ ไห่ฉิงฉิงกับโม่เสี่ยวจุนก็มาถึงแล้ว
“ชีหรั่นอยู่ไหน”ไห่ฉิงฉิงถาม ลงจากรถก็ควงแขนโม่เสี่ยวจุนเดินตรงไปหาเซี่ยชีหรั่น
โม่เสี่ยวจุนขมวดคิ้วนิดๆ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะดูไม่ออกว่าเซี่ยชีหรั่นพึ่งร้องไห้ แต่เพราะผู้คนเยอะ เขาเลยไม่สะดวกที่จะถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น
“ฉิงฉิง เสี่ยวจุน พวกเธอก็มาด้วยเหรอ? “เซี่ยชีหรั่นยิ้มทักทายทั้งสองคน
“ทุกท่านเชิญด้านในเลยครับ” หลินหลิงทำอะไรก็ยังเป็นทางการเหมือนเดิม แยกแยะส่วนตัวส่วนรวมชัดเจน ท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาว ในนี้ทุกคนก็รู้ผู้ช่วยของเย่เชินหลินเป็นคนเย็นชา ต่างก็เคยชินแล้ว
ต่อมาก็มีแขกมาเรื่อยๆ หลินหลิงก็ให้เข้าไปหมดทุกคน
บ้านพักตากอากาศของไไห่ลี่หมินก็ใหญ่พอสมควร ถึงแม้มาตราส่วนจะไม่เท่าบ้านพักตากอากาศของเย่เชินหลินก็ตาม แต่ต้อนรับแขกในวันนี้ก็ถือว่าเหลือเฟือ
สรุปก็ยังไม่เห็นเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นยิ่งรู้สึกหดหู่ใจมากขึ้น
ดูออกว่าหลี่เหอไท้คิดจะดูแลเธอ เซี่ยชีหรั่นพูดกับเขา”วันนี้พี่หยุนซางก็มาคนเดียว คุณช่วยฉันดูแลพี่หน่อยได้มั้ยคะ? ฉันอยากอยู่คนเดียวเงียบไป”
“ได้”หลี่เหอไท้ตอบ
โม่เสี่ยวจุนหาเวลาว่างเดินเดี่ยวมาหาเซี่ยชีหรั่นเพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้น ตามหลักแล้ววันนี้เป็นวันเกิดของเย่เชินหลิน เดิมทีเขาไม่อยากมา แต่เพราะว่ามาแล้วจะได้เห็นเซี่ยชีหรั่น ดูว่าเธอสบายดีมั้ย เขาถึงยอมรับปากมากลับไห่ฉิงฉิง
คิดไม่ถึงพอเห็นเซี่ยชีหรั่นพึ่งร้องไห้ เวลานี้แววตาของเธอก็ยังแอบแฝงความโศกเศร้าอยู่ ถึงแม้นเธอพยายามจะไม่อยากให้ใครดูออกก็ตาม
“ฉันเลิกกับเขาแล้ว นอกนั้นไม่ต้องถาม เสี่ยวจุน ฉันจะดีขึ้นแน่นอน”เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าปิดโม่เสี่ยวจุนไม่ได้ ถือโอกาสพูดความจริงสั้นๆออกมาเลย
โม่เสี่ยวจุนไม่อยากให้เธอมาผัวพันตั้งนานแล้วเดิมทีคิดว่าเลิกกันแล้วเธอจะสบายขึ้น ดูเธอเวลานี้เหมือนกับวิญญาณร่อนเร่เขาจะเชื่อได้ไงว่าเธอจะดีขึ้น?
เย่เชินหลินสมควรตาย ไม่ควรไปวุ่นวายกับผู้หญิงที่ดื้อรั้นแบบนี้ วุ่นวายแล้วก็ต้องรับผิดชอบถึงที่สุด นี่มันอะไรกัน?
นี่คืองานวันเกิดของเขา แต่เจ้าตัวเขากับไม่มา คนที่ไม่ค่อยคุ้นเคยเลี่ยงไม่ที่เขาจะซุบซิบนินทา คนที่คุ้นเคยก็จะถามหลินหลิง เย่เชินหลินจะมาเมื่อไหร่
หลินหลิงเลยต้องมาขอความช่วยเหลือจากไห่ลี่หมิน ไห่ลี่หมินโทรหาเย่เชินหลินอีกครั้ง แต่เขาปิดเครื่อง มือถือทั้งสองเครื่องก็ปิด
เขาไม่คาดคิดมาก่อน เขาถึงกับมาเล่นซ่อนหากับเขา
นี่ก็หกโมงครึ่งแล้วเย่เชินหลินก็ยังไม่มา และติดต่อไม่ได้ด้วย ไห่ลี่หมินเลยต้องพูดต่อหน้าผู้คน :” พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเย่เชินหลิน ช่วงนี้อารมณ์จิตใจเขาย่ำแย่ ผมปิดบังเขาเพื่อเชิญทุกท่านมาฉลองวันเกิดให้เขา ผมติดต่อเขาไม่ได้ ต้องขออภัยทุกท่านด้วยครับ แต่ผมเชื่อว่าทุกท่านที่มาในวันนี้ก็เพื่อที่จะอวยพรวันเกิดให้เขา ถึงแม้เขาจะไม่มา ผมก็เสนอให้ทุกท่านดื่มพร้อมกันหนึ่งแก้ว อวยพรให้เย่เชินหลินสุขสันต์วันเกิด!”
“อาหารเย็นเตรียมเรียบร้อยแล้ว เชิญทุกท่านจัดการเองนะครับ หลังอาหารเย็น ยังมีดนตรี ก็ถือเสียว่าเป็นงานเลี้ยงธรรมดานะ ทุกท่านตามสบายนะครับ”ไห่ลี่หมินพูด
ก็แค่นี้ งานวันเกิดเลยไม่มีพระเอกร่วมรื่นเริง รื่นเริงมีแต่คนรอบข้าง ส่วนเซี่ยชีหรั่นในใจกลับรู้สึกยิ่งจม หนักแบบบอกไม่ถูก
ได้ยินว่าเย่เชินหลินจะมา เธอเลยปฏิเสธไห่ลี่หมิน เธอคิดว่า เย่เชินหลินไม่ยอมมา ก็เพื่อเธอมั่ง?
เธอไม่ควรอยู่ที่นี่ ไม่งั้นมีคนมากมายอวยพรวันเกิดให้เขา เขาคงมีความสุขมาก?
เขาจะดีใจมั้ย?
เซี่ยชีหรั่นนึกถึงตอนเขาดีใจหัวเราะเสียงดัง รอยยิ้มแบบนั้นเธอแค่คิดก็รู้สึกปวดใจ
เย่เชินหลิน ฉันยังมีโอกาสเห็นคุณยิ้มแบบนั้นอีกมั้ย?
อย่าว่าแต่เห็นเขายิ้มเลย แค่ได้เจอก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว
“เขาไม่มา พวกเราก็กลับกันเถิด”หลี่เหอไท้เดินไปใกล้ๆเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดเบาๆ
เซี่ยชีหรั่นเห็นสายตาของจงหยุนซางมองมาแต่ก็ทำเป็นไม่แคร์ จริงๆในใจคงไม่อยากให้หลี่เหอไท้ไป แต่เขาเคร่งขรึมเกินไป ไม่ยอมที่จะเป็นคนเริ่มก้าวแรกก่อน
เธอเลิกกันแล้ว แต่ก็อยากเห็นคนรอบข้างสมหวังเป็นคู่กัน ไม่อยากให้เหมือนเธอกับเย่เชินหลิน ต่างลืมซึ่งกันและกัน
เธอสังเกตเห็นหลินหลิงก็แอบมองไห่ลี่หมินตลอด สายตาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ดูออกว่าเขายังไม่พร้อมที่จะยอมรับความรู้สึกของตัวเอง
ทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเศร้าใจแทน แต่ละคนทั้งๆที่ไม่มีอะไรขวางกั้นทำไมไม่กล้าหาญหน่อยนะ
ฉันยังอยากอยู่ต่อสักพัก นี่คืองานวันเกิดของเขา”เซี่ยชีหรั่นพูดเบาๆ
“พี่เหอไท้ พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนพี่หยุนซางนะ ฉันอยากเดินทั่วๆดู
“เดินคนเดียวไม่ปลอดภัย พี่ไปกับเธอดีกว่า”หลี่เหอไท้พูด เซี่ยชีหรั่นส่ายศีรษะพูดว่า” พี่ดูที่นี่สงบขนาดนี้ ทุกคนก็คือคนที่ไห่ลี่หมินกับหลินหลิงเชิญมาทั้งนั้น เป็นคนที่คุ้นเคย มีอะไรที่ไม่ปลอดภัย ฉันก็แค่อยากเดินเงียบๆคนเดียว พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนพี่หยุนซางเถิด
หลี่เหอไท้ก็ยังไม่วางใจ แต่ดูออกว่าเซี่ยชีหรั่นไม่อยากให้ใครคอยตามเธอ เขาเลยต้องยอม
“ติดมือถือไว้มีอะไรก็รีบโทรมา “หลี่เหอไท้สั่งไว้เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าพูด”ได้ ฉันรู้แล้วค่ะพี่เหอไท้”
หลี่เหอไท้กลับไปข้างกายจงหยุนซาง จงหยุนซางเห็นเขายังคอยมองไปข้างหลังเซี่ยชีหรั่นตลอด
“พวกเขาเลิกกันแล้วจริงๆเหรอ? เหอไท้ ในเมื่อคุณมีใจให้เธอ หรือจะลองใช้โอกาสนี้จีบเธอดู บางทีเธออาจยอมรับคุณ”จงหยุนซางพูดเบาๆ
หลี่เหอไท้ยิ้มอย่างไม่แน่ใจ
“อยากดื่มอะไรอีกมั้ย? ผมไปหยิกให้ “เขาพูด
จงหยุนซางไม่รู้ว่าตัวเองใช้อารมณ์แบบไหนพูดให้หลี่เหอไท้ไปจีบเซี่ยชีหรั่น เมื่อก่อนตอนเธอแอบรักเย่เชินหลิน ไม่เคยคิดอยากอยู่เป็นคู่กับเย่เชินหลิน เดี๋ยวนี้เธอรู้สึกว่าหัวใจเธอหวั่นไหว มักจะคิดถึงหลี่เหอไท้บ่อยๆ แต่เธอก็คงยังยึดมั่นท่าทีที่จะอวยพรพวกเขา
ถ้าพวกเขาจะอยู่ด้วยจริง ถึงแม้เธอจะมีความเศร้าโศกอยู่ แต่เธอก็อยากเห็นเซี่ยชีหรั่นอยู่สบาย และมีความสุข
เซี่ยชีหรั่นเดินออกจากงานเลี้ยงที่ห้องโถง เดินไปที่บ้านที่กว้างใหญ่หลังหนึ่ง ลมพัดผ่านเบาๆ เธอเลยค่อยๆเดินไปตามสายลม
เย่เชินหลิน ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ แต่พอคุณไม่มา ทำไมฉันถึงรู้สึกเสียใจขนาดนี้นะ
บอกฉันที ฉันต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะลืมคุณ
ก่อนจะลืมคุณ ขอเจอคุณอีกครั้งได้มั้ย? หรือว่าเจอแล้ว ถึงจะลืมได้?
ใบหน้าเปียกอีกครั้ง เวลานี้เธออยู่คนเดียว ไม่จำเป็นต้องฝืนยิ้มกับใคร เธออยากร้องไห้ เธอรู้สึกว่าเมื่อไหร่ที่นึกถึงผู้ชายคนนั้น ในใจเธอเหมือนแตกสลาย
มิน่าบางคนผิดหวังความรักถึงอยากฆ่าตัวตาย เธอเคยคัดค้านสุดๆและไม่เข้าใจคนที่เห็นชีวิตไม่มีค่าไม่นึกถึงจิตใจคนในครอบครัว ณ.เวลานี้ เธอถึงเข้าทันที ที่แท้การที่ผิดหวังจากความรัก มันทุกข์ทรมารเหมือนตายทั้งเป็นจริงๆ
ใครก็รู้ แค่เปลี่ยนมุมมองฟ้าก็สว่าง ปัญหาอยู่ที่ความมืดที่ไม่มีขอบเขตนี้มันช่างยาวนานมาก ทำให้คนที่สิ้นหวังเข้าใจว่าตลอดชีวิตนี้ไม่สามารถก้าวพ้นไปได้
ตั้งแต่เธอออกมา ก็มีสายตาที่ลึกและเจ็บปวดคอยตามเธอตลอด ไม่คาดสายตาแม้แต่วินาทีเดียว