สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 858 สาวใช้ตัวแสบ 762

ตอนที่ 858 สาวใช้ตัวแสบ 762
เย่เชินหลินใช้แรงสูบบุหรี่ไปสองมวน​ บางทีนี่อาจพอทำให้เส้นประสาทของเขาชาบ้างก็ดี
ทุกประโยคที่เขาพูดตอนนี้มันทำให้ผู้หญิงคนนั้นเสียใจ เขากลับไม่พูดไม่ได้ ให้เธอเจ็บปวดครั้งเดียวให้มันพอ ถึงจะนับว่าเขาดีกับเธอ
“เธอขู่ฉัน นายควรรู้ว่าฉันไม่ยอมที่ผู้หญิงมาข่มขู่ได้ ถ้าส้งหลิงหลิงอยู่ที่นั่น เธอก็จะไป เธอไม่อยากเป็นแม่เลี้ยงแล้ว” เย่เชินหลินพูดอย่างใจเย็น
” เธอขู่นายมากขนาดนี้ ฉันก็ดูไม่ออกว่ามีอะไรที่ไม่ถูกนะ เธอทำได้ดีพอแล้ว ผู้หญิงคนไหนที่สามารถทนต่อความสัมพันธ์ที่ยุ่งเหยิงเช่นนี้ได้? พูดถึงส้งหลิงหลิงคนนั้นล่ะก็ ไม่มีใครรู้ว่าเธอก็ไม่ใช่คนซื่อสัตย์​ เซี่ยชีหรั่นถูกเธอกวนจนไม่มีหนทางแล้วแน่นอน ถึงพูดเรื่องแบบนี้ออกมา ปกตินายฉลาดมากนะ ทำไมแค่นี้ถึงคิดไม่ออกหรอ? เธอไม่ชอบส้งหลิงหลิง นายก็ให้ส้งหลิงหลิงไสหัวไปก็ได้แล้วไม่ใช่หรอ? ”
เย่เชินหลินฟังออกว่าไห่ลี่หมินกังวลจริงๆ พิจารณาจากท่าทีที่ตื่นเต้นของเขา เขาเป็นห่วงเซี่ยชีหรั่นมาก
เขาสูบบุหรี่อีกสองมวนก่อนจะค่อยๆพูดว่า“ ดูเหมือนว่าคุณ​ไห่จะคิดถึงแต่เรื่องความรักระหว่างชายหญิงเท่านั้น เมื่อคุณกลายเป็นพ่อคนแล้วคุณจะรู้ว่าทำไมคุณถึงตัดสินใจแบบนี้”
“เป็นพ่อแล้วทำไม ในฐานะพ่อนายก็ปล่อยให้ส้งหลิงหลิงอยู่บ้านนายตามอำเภอใจ? ให้เธอสอนลูกนายไม่ดี? มีคนหย่าร้างเยอะแล้วและก็ไปละ ไม่เคยเห็นใครที่ให้อดีตภรรยาของเขาอยู่ที่บ้าน … ”
“โอเคแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว ลูกของฉันต้องการนมแม่ และต้องการพ่อแม่ เด็กไม่มีทางเลือก” เย่เชินหลินขัดจังหวะไห่ลี่หมินอย่างไม่สบอารมณ์
” นายหมายความว่าไง? พูดขนาดนี้คือนายจะไม่รับผิดชอบเซี่ยชีหรั่น? บอกปล่อยก็ปล่อย ไม่เหมือนนิสัยนายเลยนะ”　　
“สำหรับลูกฉันแล้ว ฉันที่เป็นพ่อคนเดียวเท่านั้น สำหรับผู้หญิงแล้ว ไม่มีฉันก็ยังมีคนอื่นได้ ตัวอย่างเช่น นาย ยังมีหลี่เหอไท้ แล้วยังมีอีกหลายคนที่ตามจีบเธอ ไม่จำเป็นจะต้องให้ฉันรับผิดชอบเธอเลย ฉันเห็นเธอจากไปเด็ดขาดขนาดนี้ กลัวว่าเธอก็กำลังคิดที่จะหาผู้ชายง่ายๆมาใช้ชีวิตด้วย”
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าน้ำตาเริ่มไหลท่วมเมื่อไหร่ เธอรู้แค่ว่าหัวใจของเธอเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา หากไม่ใช่ใช้ความรุนแรงบังคับกดดัน เธอแทบอยากจะรีบออกไปถามเย่เชินหลิน
เขาคิดขนาดนั้นจริงๆหรอ? เพราะอะไรเขาถึงได้ไม่มีเยื่อใยขนาดนี้?
แต่ เธอมีเหตุผลอะไรที่จะต้องถามเขา? เขาพูดอะไรผิด เป็นเธอที่ทนส้งหลิงหลิงไม่ได้ เป็นเธอเองที่จะไปต่างหาก อยากจะเดินจากไปแล้วยังจะให้คนเขาคิดถึงอีกหรอ? ใครจะผูกพัน​รักเธอได้ตลอดไป? 　　
ไห่ลี่หมินอดไม่ได้ที่จะระเบิดคำสบถออกมา ดึงคอเสื้อเย่เชินหลินไว้พร้อมกับพูดอย่างโหดเหี้ยม “นายอย่าพูดเรื่องไร้สาระที่นี่ เหตุผลบ้าบออะไรของนาย? ฉันคิดไม่ออกว่าทำไมนายต้องเอาคนแซ่ส้งพักอยู่ที่บ้านด้วย นายยังสนใจเธออยู่? ”
เย่เชินหลินยื่นมือมาปัดมือของไห่ลี่หมินออก แต่ท่าทีของเขาก็ยังคงไม่หงุดหงิดอะไร
“ไม่แน่ ถ้าหวังดีต่อเด็ก พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของเด็กสามารถรักกันได้ จะเป็นประโยชน์ต่อการเติบโตของเด็กมาก”
“พูดเหลวไหล!” ไห่ลี่หมินต่อยไปที่หน้าของเย่เชินหลินหนึ่งหมัด แต่เขาหันหน้าหนี จริงๆเขาอยากโดนต่อยสักทีมาก แต่เขาไม่ต้องการให้เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าเขาจงใจที่จะหาเรื่อง
” เลิกบ้าได้แล้ว คนก็ล้วนเป็นนายที่เรียกมาประชุม กลับไปต้อนรับเถอะ ฉันก็จะไปแล้ว
เมื่อเย่เชินหลินกำลังจะไป มือของไห่ลี่หมินยิ่งใช้แรงบ้าง และโกรธมากที่การกระทำที่ไม่พูดความจริงแบบนี้ของเขา
“นายพูดความจริง​กับฉันมา สาเหตุคืออะไร
ถ้านายไม่พูด ฉันจะสอนบทเรียนให้นายหนึ่งหมัดแทนเซี่ยชีหรั่น!” ไห่ลี่หมินพูดพร้อมกับชูกำปั้นขึ้นมาอีกครั้ง
“ปล่อยเขาไป!” เซี่ยชีหรั่นทนดูไม่ได้อีกต่อไป เธอเช็ดน้ำตาให้แห้งและวิ่งไปหาพวกเขา
เมื่อไห่ลี่หมินหันหน้าไปมองเซี่ยชีหรั่น คิ้วของเย่เชินหลินที่ขมวดแน่นนั้น แค่ช่วงเวลาพริบตาเดียว​ก็คลายออก　　
เขาหันศีรษะ พยายามปกปิดความรู้สึกที่หวั่นไหวเมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นตรงหน้าอีกครั้ง กลับเพียงแค่มองเธออย่างเฉยเมย
“คุณได้ยินสิ่งที่เขาพูดคำพูดที่ไร้ยางอายแล้ว? เขาตั้งใจให้คุณ​ได้ยินนะ” ไห่ลี่หมินปล่อยเย่เชินหลินและหันไปหาเซี่ยชีหรั่น
ไฟไม่สว่าง เขาเลยมองเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าเธอไม่ชัด แต่เขาคิดได้ว่าได้ยินคำพูดที่ไร้เยื่อใยของเย่เชินหลินด้วยตนเองขนาดนี้ เธอคงจะไม่สบายใจ และคงร้องไห้ไปแล้วแน่นอน
ไห่ลี่หมินรู้ว่า เซี่ยชีหรั่นรักเย่เชินหลินมากแค่ไหน เย่เชินหลินยังไม่รู้ด้วยซ้ำเลยว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ตกหลุมรักเขาเมื่อไร ไห่ลี่หมินก็รู้ตั้งแต่แรกแล้ว
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าแรงมาจากไหน เธอถึงกับขยับปากยิ้มนิดๆ ตั้งใจเปิดปากพูดอย่างสง่างาม
“ลี่หมิน สิ่งที่เขาพูดไม่ผิด คุณควรจะเข้าใจได้อย่างชัดเจน ถ้าเขาเต็มใจที่จะปล่อยส้งหลิงหลิงไป ฉันก็ไม่ต้องจากไปหรอก ฉันคิดว่าฉันจะไม่มีวันลืมเขาหลังจากที่ฉันจากไป โชคดีที่มันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ฉันลืมเขาได้หน่อยแล้ว”
“ทำไมเสียงขึ้นจมูกหนักขนาดนั้น” ไห่ลี่หมินถามกลับ
“ฉัน……”​เซี่ยชีหรั่นอยู่ๆ ถูกไห่ลี่หมินถามแบบนี้ ตอนนั้นก็ไม่รู้จะควรตอบว่ายังไงจริงๆ
เธอไม่ต้องการให้เย่เชินหลินคิดว่าเธอยังลืมไม่ได้ เธอก็ยังมีศักดิ์ศรี​ของตนเอง เธอแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้สนใจเธอมากนัก เขามักจะเน้นย้ำถึงความสำคัญของลูก และส้งหลิงหลิงเสมอ ถ้าเธอยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์​กับเขาอยู่ เธอจะคิดยังไง?
“ฉันคิดถึงสิ่งที่คุณพูดกับฉันเมื่อกี้ รู้สึกตื้นตันใจมาก เห้อ ฉันจะพิจารณาข้อเสนอของคุณให้ดี ที่จริงฉันก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรกับคุณไปซะทั้งหมดหรอก คุณยังจำได้ไหม? ตอนนั้นเราอยู่ที่ไหหลำ และเราไปเดินเล่นที่ชายหาดด้วยกัน คุณพาฉันไปกินร้านอาหารที่ดีที่สุด เมื่อมองย้อนกลับไปดูสิ่งเหล่านั้นมันช่างโรแมนติกจริงๆ ”
มือของเย่เชินหลินแอบกำปั้นไว้ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเจ็บใจตั้งนานแล้วเลยไม่กล้ามองเขาเป็นเวลานาน
เธอจะรู้สึกดีขึ้นก็ต่อเมื่อเธอพูดไปเรื่อยๆ ไห่ลี่หมินจำได้แค่ว่าในช่วงนั้นเธอมักจะเหม่อลอยคิดถึงเย่เชินหลินอยู่เสมอ เขาจึงไม่คิดว่าเซี่ยชีหรั่นจะ สนใจเขา
สองคนนี้ปากไม่ตรงกับใจเลย เขาดูแล้วรู้สึกกังวลจริงๆ
“ชีหรั่น พวกเธอเป็นแบบนี้มันไม่ดีเลย ถ้าคุณมีใจกับฉันจริงๆ ฉันก็รู้สึกเป็นเกียรติมาก แต่ฉันยังอยากรอให้เธอสองคนตัดขาดสนิทก่อนที่ฉันจะตามจีบคุณจริงๆ พวกเธอคุยๆกันไปนะ ฉันจะกลับไปก่อน” ไห่ลี่หมินถอนหายใจ และหันกลับกำลังจะเดินไป แต่เซี่ยชีหรั่นกลับก้าวขึ้นมาอยู่ข้างๆเขา และพูดอย่างเสียงแข็ง”เราเคยคุยกันไปแล้ว ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้วล่ะ ฉันจะกลับไปพร้อมคุณ”
เธอรั้งแขนของไห่ลี่หมินไว้ ไห่ลี่หมินรู้สึกว่าตัวเธอกำลังสั่น คิดๆแล้วเธอพูดกับเย่เชินหลินอย่างไร้ญาติขาดมิตรมากขนาดนี้รู้สึกจะเสียกำลังไปเยอะ　　
“ผมอยากจะพาคุณกลับไปมาก” ไห่ลี่หมินมองไปที่ดวงตาของเซี่ยชีหรั่น และพูดด้วยความจริงใจ
“ผมพาคุณกลับตอนนี้ ตอนดึกคุณนอนหลับไม่สนิทหรอก คุยกันเถอะ อีกสักพักถ้าคุณ​ต้องการผมค่อยออกมารับคุณ​” ไห่ลี่หมินยื่นมือออกมาและค่อยๆจับมือของเซี่ยชีหรั่นออก
เซี่ยชีหรั่นต้องการพักพิงแขนของเขาเพื่อเพิ่มแรงให้กับตัวเอง ไห่ลี่หมินยืนกรานไว้ เธอเพียงต้องหายใจเข้าลึก ๆ สองครั้งเพื่อทำให้ร่างกายของเธอคงที่
เย่เชินหลินมักจะมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างไม่แยแส แต่หัวใจของเขากำลังฉีกขาดอย่างรุนแรง ยิ่งภายนอกสงบ คลื่นในใจของเขาก็ยิ่งมากขึ้น
เมื่อเห็นผู้หญิงของเขาจับแขนของไห่ลี่หมินราวกับขอความช่วยเหลือ เขาแทบจะไม่ตีพวกเขาสองคน
เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่เงียบ ๆ แสร้งทำเป็นมองไปที่เย่เชินหลินอย่างสงบเงียบ ดวงตาของพวกเขาเผชิญหน้ากันผ่านอากาศ
เย็นชา ในขณะที่ทำร้ายจิตใจซึ่งกันและกัน พวกเขาทุกคนหวังว่าสายตาของพวกเขาจะเย็นลง
ความเงียบยังคงดำเนินต่อไปเธอได้ยินเสียงหายใจหนัก ๆ ของเขาและเขาก็ได้ยินเธอเช่นกัน
อยู่ใกล้ชิดกันมาก เพียงเขาก้าวไปข้างหน้าก้าวนึง กอดเธอแน่นๆ แล้วจูบเธอ เธอก็ยังเป็นผู้หญิงของเขา
ขั้นตอนนี้ยากยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์​ น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นในวันนั้น และคำพูดของเธอทำให้หัวใจของเขาสั่นคลอน เขาจะไม่ทำขั้นตอนนี้อีก
บางทีพวกเขายังอาลัยอาวรณ์​กันอยู่ เพียงแค่ยืนเฉยๆอย่างเย็นชา อย่างน้อยพวกเขาก็เห็นหน้าของกันและกัน ได้ยินเสียงหายใจของกันและกัน
ก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน ก่อนที่เซี่ยชีหรั่นจะพูดอย่างสงบว่า“จริงๆแล้ว ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับ​คุณ​ คาดว่าคุณเองก็ไม่มีอะไรเหมือนกัน งั้นแยกกันเถอะ พี่เหอไท้กำลังรอฉันอยู่”
แน่นอนว่าเขาฟังออกว่าเธอตั้งใจพูดถึงพี่เหอไท้ตลอดงานเลี้ยง จริงๆแล้วเธอคิดหาวิธีจับคู่ให้หลี่เหอไท้กับจงหยุนซางอยู่ด้วยกัน ไม่ใช่ว่าเขาก็ไม่รู้
“ฉันมีสองสามคำที่อยากจะพูดกับเธอ หรือจะไปนั่งตรงนั้น” เย่เชินหลินมองไปอีกทางมีเก้าอี้นั่งเล่นยาวซึ่งคล้ายกับเก้าอี้ใต้ต้นไม้ไลแลคในบ้านพักตากอากาศ​ของเย่เชินหลิน
พวกเขาสองคนมีความทรงจำมากมายที่ใต้ต้นไม้ไลแลค พวกเขามักจะเดินไปที่นั่นหลังอาหารเย็นโดยพึ่งพากันและกัน
เธอยังจำได้ว่าเขาเอามือไปจับผมของเธอ และขยี้หนังศีรษะเธอเบา ๆ เธอมักจะหลับตา และได้รับความรักจากเขาเป็นหนึ่งเดียวไม่มีสอง
เพราะอะไร สิ่งดีๆมักจะสั้นนัก และทุกอย่างกลายเป็นความทรงจำในเวลาอันรวดเร็ว?
ถ้าเธอรู้ว่าจะมีวันนี้ ในตอนนั้นเธอควรจะขอให้เขานั่งกับเธอที่นั่นสักพัก หรือไม่เธอไม่ควรหลับตาเลย เธอควรมองเขา
เซี่ยชีหรั่น ในเวลานี้ เธอยังคิดถึงเรื่องพวกนี้อีก
เธอไม่ได้คัดค้าน เย่เชินหลินเดินไปก่อนก้าวหนึ่ง เธอมองไปฉากหลังที่สูงใหญ่ของเขา รู้สึกเจ็บใจแล้วเจ็บใจอีก
ถ้าหากเธอก้าวไปอีกขั้น เธอกอดเขาจากข้างหลังและบอกเขาว่าที่จริงเธอไม่เต็มใจเลย พรุ่งนี้พวกเขาจะเป็นอย่างไร?
ก็แค่คิดๆเท่านั้น เธอไม่ทำขนาดนั้นอีกแล้ว
เธอควรหันหลังกลับทันที ไม่ควรตามเขา เธอยังอาลัยอาวรณ์​ฉากหลังของเขา เธอก็ยังคงเดินตามรอยเท้าของเขาอย่างเงียบ ๆ
ทั้งสองนั่งลงบนม้านั่งโดยเว้นช่องห่างกันอย่างน้อยหนึ่งคน นี่คือระยะไกลที่สุดของพวกเขา เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นกำลังจะพูด ถ้าหากไม่เป็นอะไรเธอก็จะไปก่อน เขาดูออกถึงความตั้งใจของเธอ ถึงพูดเบาๆว่า “ฉันอยากถามเธอ ทำไมไม่ตอบรับเขา?
ไห่ลี่หมินก็ไม่เลวนะ ครอบครัวก็ดีมากด้วย ครอบครัวของเขามีฐานะดี … เรื่องพวกนี้เธอก็รู้ทั้งหมด ไม่พิจารณาเขา อยากจะพิจารณา​หลี่เหอไท้?”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างขมขื่นแล้วถามว่า “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคุณหรอ? หรือคุณคิดว่าอยากเห็นฉันหาใครสักคน คุณถึงจะสบายใจบ้าง ไม่รู้สึกว่าผิดคำสาบานของตัวเอง? เย่เชินหลินต่อไปได้โปรดอย่าถามคำถามแบบนี้กับฉันอีก
อย่างที่คุณบอก เราเลิกกันแล้ว และฉันคิดว่าไม่จำเป็นจะต้องกลับมาเจอกันอีก
วันนี้บังเอิญ​เจอกันพอดี ต่อไปฉันหวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดไป ฉันไม่มีทางเป็นเพื่อนกับคุณแบบไม่รู้ไม่ชี้ได้ ลาก่อน!”