สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 866 สาวใช้ตัวแสบ 770

ตอนที่ 866 สาวใช้ตัวแสบ 638
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้จริงว่าเขาอยากพูดอะไร เขาไม่พูด เธอก็ไม่ถาม เธอเพียงยิ้มให้
“ใช่ กระโปรงตัวนี้เป็นตัวที่แพงที่สุดเท่าที่ฉันมีทั้งหมด ไปเที่ยวก็ต้องแต่งตัวแบบนี้ อารมณ์จะได้ดี”
ช่วงเช้า ก็มีข่าวหนึ่งออกมาอีก บอกว่าเมื่อคืนที่ตำรวจออสเตรเลียจับกลุ่มก่อการร้ายได้นั้นเป็นเรื่องเข้าใจผิด
หลี่เหอไท้เห็นข่าวในมือถือ รู้ว่าน่าจะเป็นฝีมือของหย่าหลุนหรือหย่าฮุ่ยหลังจากที่ทางการได้รับคำสั่งแล้วก็ปล่อยคน
หลุนต๋าปู้กลับมาอยู่กับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ได้รายงานเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ทราบ
“เจ้าบอกว่าจะไม่มีทางพลาดไม่ใช่หรือ?” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยอุตส่าห์คิดวางแผนเรื่องนี้อย่างตั้งใจขนาดนั้น กลับเพราะพวกเขาไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนอื่น จึงล้มเหลว และพี่ชายของเธอก็ตำหนิเธอ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจึงโกรธมาก
“องค์หญิง ระหว่างทางกลับมา เมื่อคืน พวกเราถูกลอบทำร้าย”
“ฉันรู้แล้ว เป็นคนของหลี่เหอไท้ทำร้ายพวกเจ้าจนพ่ายแพ้”
“ไม่ องค์หญิง พวกเราสงสัยว่าไม่ใช่คนของหลี่เหอไท้ จำนวนบอดี้การ์ดของหลี่เหอไท้มีจำกัด คนที่พวกเราเจอเมื่อคืน มีเยอะมากและล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญ กระผมคิดว่าน่าจะเป็นคนของเย่เชินหลิน เขามีทีมชุดดำกลุ่มหนึ่ง”
“เป็นเขา?” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยขมวดคิ้ว ข่าวที่เธอได้มาคือพวกเขาเลิกกันแล้ว อีกอย่างตั้งแต่เลิกกันแล้วก็ไม่ได้เจอกันเลย หรือว่าเขายังปกป้องผู้หญิงที่เลิกกันไปแล้ว?
“องค์หญิง เมื่อคืนตอนที่สู้กัน กระผมได้ของสิ่งนี้มาจากตัวคู่ต่อสู้…” พูดไปด้วยหลุนต๋าปู้ยื่นมือล่วงเข้าไปในกระเป๋าของตัวเอง เขาจำได้ว่าตอนนั้นเขาได้สัญลักษณ์มาหนึ่งอัน บนสัญลักษณ์นั่นเป็นรูปนกอินทรีกลางปีก
ในกระเป๋าว่างเปล่า เขาค้นอีกหลายรอบก็ไม่เจอ เห็นทีตอนที่เขาสลบไปคงมีคนเอาคืนกลับไปแล้ว
“สัญลักษณ์นกอินทรีกางปีกเป็นสัญลักษณ์กลุ่มทีมชุดดำของเย่เชินหลิน กระผมเคยเห็นมาก่อน คงถูกเอาคืนกลับไปแล้วครับ”
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยมองดูเขาอย่างเย็นชาแล้วสั่งว่า “เห็นทีเจ้าตรงกลับประเทศไปสำนึกผิดแล้ว เรื่องนี้พักไว้แค่นี้ก่อน ไว้เราค่อยหาโอกาสที่ดีได้แล้วค่อยมาว่ากันใหม่ ”
หลังจากที่หลุนต๋าปู้ไปแล้ว เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยคิดถึงคำพูดของเขา คิดอยู่ตั้งนาน สุดท้ายเธอตัดสินใจโทรเข้ามือถือเย่เชินหลิน ฝ่ายตรงข้ามรับสายทันที
“องค์หญิง” เสียงของเย่เชินหลินดูเหมือนเกียจคร้าน
หากเป็นเขาทำจริงๆ เขาก็น่าจะรู้ว่าเธอเป็นคนบงการ เขาคงจะเกลียดเธอ ทำไมท่าทีของเขายิ่งดีแบบนี้ล่ะ?
หรือจะเป็นเพียงข้ออ้างของหลุนต๋าปู้? หรือว่าเย่เชินหลินตั้งใจที่จะทำลายความคิดของเธอ?
ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน เธอก็จะคอยดูว่าสุดท้ายแล้วเย่เชินหลินจะมีท่าทีกับเธอยังไง
เธอหัวเราะอย่างอ่อนโยน แล้วพูดว่า “กว่าคุณจะจำเบอร์โทรของฉันได้ ฉันก็คิดว่าหลังจากคืนนั้นแล้ว คุณจะลืมฉันแล้วเสียอีก”
“องค์หญิงมีเสน่ห์ขนาดนี้ ผมจะลืมได้อย่างไร?” เย่เชินหลินดูเหมือนจะกลับไปเป็นเย่เชินหลินเมื่อหลายปีก่อน ได้ยินว่าตอนนั้นเขาเป็นผู้ชายเจ้าชู้คนหนึ่ง
“ใช้หรือ? ได้ยินมาว่าคุณเลิกกับเซี่ยชีหรั่นแล้ว ตอนนี้คุณเป็นโสดแล้ว เห็นที ฉันสามารถจีบคุณได้แล้วสิ?”
“เป็นเกียรติอย่างยิ่ง องค์หญิง”
ไม่ว่าจริงหรือเท็จ เย่เชินหลินคุยกับเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยก็ดีใจอย่างที่สุดแล้ว
“ดีมาก ตอนนี้ฉันอยู่ที่ออสเตรเลีย ช่วงเช้าฉันจะนั่งเครื่องบินส่วนตัวไปประเทศจีน ค่ำๆก็ถึง ฉันรอค่อยค่ำคืนนี้…..” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยพูดถึงตรงนี้ แล้วหยุดเว้นไว้ ให้เย่เชินหลินไปคิดถึงความหมายที่เธอต้องการสื่อ
“คืนนี้ กระผมจะทำให้องค์หญิงมีความสุขที่สุด กระผมโหยหาร่างกายขององค์หญิง”
ก่อนที่เซี่ยชีหรั่นกับหลี่เหอไท้กำลังจะขึ้นเครื่อง เธอได้รับข้อความหนึ่ง เป็นเบอร์แปลกส่งมา
ข้อความเขียนเป็นภาษาจีน มีเนื้อหาว่า ：สวัสดี ผมคือหย่าหลุน เมื่อคืนคนของผมกระทำการไม่เหมาะสมกับคุณโดยที่ผมไม่รู้เรื่องอีกครั้ง โชคดีที่คุณหลี่รู้เรื่องทันเวลา ผมขออภัยจริงๆ เพื่อเป็นการแสดงความสำนึกผิด ผมรับประกันว่าช่วงนี้จะไม่ไปทำลายความสงบของคุณ แต่ขอให้จำไว้ว่า แค่ชั่วขณะ ผมชื่นชมคุณมาก ผมจะยังคงยังรักษาสิทธิ์ในการจีบคุณต่อไป
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วมองดูข้อความนี้ หลี่เหอไท้เห็นเข้า ถึงถามเธอว่า “ใครส่งมาหรือ?เจ้าชายหย่าหลุน?”
“อืม” เซี่ยชีหรั่นตอบว่า “เขาส่งมา”
“เขาพูดว่ายัง?”
“บอกว่าช่วงนี้จะไม่มารบกวนฉัน แต่เขาจะไม่หยุดจีบฉัน พี่เหอไท้ ฉันไม่รู้จริงๆว่าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะช่วงนี้เขาสร้างความเดือดให้กับพี่อย่างมาก…”
“ยัยโง่ ปกตินอกจากพี่ทำงานแล้วก็มีแต่ทำงานไม่เคยมีอะไรแปลกใหม่เลย ความเดือดร้อนจากเขามาได้กำลังดี พอดีที่จะได้ให้พวกบอดี้การ์ดพวกนั้นได้ถือโอกาสฝึกฝนบ้าง”
หลี่เหอไท้พูดปลอบคนอื่นได้อย่างจำกัด เซี่ยชีหรั่นหัวเราะ ในเสียงหัวเราะก็บ่งบอกว่าไม่รู้จะทำยังไง และแฝงไปด้วยความซาบซึ้ง
“เอาล่ะ เขาก็พูดแล้วว่าช่วงนี้จะไม่มารบกวน องครักษ์พวกนั้นเคยถูกจับแล้ว คงไม่มีหน้าทำอะไรได้อีกในเร็วๆนี้แน่ พวกเราสามารถเล่นสนุกอยู่ที่นี่อย่างวางใจได้อีกหลายวันแล้ว” หลี่เหอไท้พูดโล่งใจ
“อืม สามารถวางใจได้บ้างแล้ว” หลี่เหอไท้ยื่นมือออกมา เซี่ยชีหรั่นเอามือไปวางบนมือเขา
ที่จริงตอนที่อยู่กับหลี่เหอไท้ เซี่ยชีหรั่นมักจะรู้สึกวางใจเป็นกันเอง หากเธอไม่คิดแต่ว่าติดหนี้บุญคุณเขา
เหมือนเขาจะเข้าใจเธอมาก บางทีอาจจะเป็นเพราะเธอเหมือนแม่มาก
ทั้งสองคนมาถึงสถานที่ท่องเที่ยว หลี่เหอไท้สังเกตเห็นเซี่ยชีหรั่นมองดูเสียงรถสปอร์ตคันหนึ่งไกลๆอย่างเหม่อลอย
รถสปอร์ตสีน้ำเงินเข้มคันนั้นดูเหมือนของเย่เชินหลินมาก หลี่เหอไท้จำได้ว่าเย่เชินหลินเคยขับมารอรับเซี่ยชีหรั่นตรงหน้าบริษัท ที่ขับมาก็รถสปอร์ตแบบนี้แหละ
ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเธอคิดถึงเขาอีกแล้ว
เขาหยุดอย่างเงียบๆ เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองเดินอยู่คนเดียว ยิ่งไม่รู้เลยว่าหลี่เหอไท้กำลังตามใจเธอ
ความคิดของเธอยังคงหยุดอยู่ที่ภาพ ครั้งแรกที่เย่เชินหลินขับรถมารับเธอที่หน้าบริษัทหลี่เหอไท้ ตอนนั้นพวกเขาหวานซึ้งกันมาก
เธอหลับตาลง กลั้นน้ำตาที่เกือบจะไหลออกมากลับคืนไป หัวหน้ามา ก็พบสายตาที่ห่วงใยของหลี่เหอไท้
ที่แท้เธอหยุดฝีเท้าอยู่ ที่แท้หลี่เหอไท้ก็หยุดฝีเท้าอยู่ เธอเพิ่งรู้ตัว
“ขอโทษค่ะพี่เหอไท้ ฉัน….”
“หากรู้สึกขอโทษจริงๆ งั้นก็หันมาสนใจพี่บ้าง พี่หล่อเหลาขนาดนี้ เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์คนหนึ่ง เดินไปถึงไหนก็มีแต่คนกรี๊ดในความหล่อ กลับถูกเธอมองข้ามอยู่แบบนี้บ่อยๆ พี่ก็เสียใจเป็นนะ” หลี่เหอไท้พูดด้วยน้ำเสียงที่เว่อร์มาก ถึงแม้จะเป็นการล้อเล่น เซี่ยชีหรั่นก็ยังรับรู้ได้ถึงความจริงอยู่
บางทีเธออาจจะยิ่งอยู่ก็ยิ่งเชื่อใจและผูกพันกับหลี่เหอไท้แล้ว แม้กระทั่งต่อหน้าเขา เธอถึงขั้นลืมเสแสร้งไปแล้วด้วยซ้ำ
“พี่หล่อขนาดนี้ ทำให้พี่เสียใจไม่ลงหรอ” เซี่ยชีหรั่นหัวเราะ แล้วยื่นมือไปให้เขา
นี้เป็นครั้งแรกที่เธอไปจูงมือเขาก่อน ในใจหลี่เหอไท้รู้สึกแปลกใจ
ถึงว่าทำไมเย่เชินหลินถึงหลงรักเธอมาก เธอเป็นคนหนึ่งที่เป็นอยู่อย่างไม่คาดคิดคนหนึ่งนี่เอง
เหมือนอย่างเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยแบบนั้นที่เสนอตัวอย่างร้อนแรง ก็ยังไม่สามารถทำให้ใจเขาหวั่นไหว เธอแค่จับมือเขาเพียงเพราะรู้สึกผิดในฐานะมิตรภาพเท่านั้น เขาก็มีความสุขมากแล้ว
หลี่เหอไท้คิดถึงหลินฮุยยินที่มีกับผู้ชายหลายคนต่างก็ยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอคนนั้นขึ้นมาทันที เมื่อก่อนเขาคิดว่าเป็นไปไม่ได้ ว่าจะมีผู้หญิงแบบไหนกันที่สามารถทำให้สวีจื้อม๋อเฝ้าคำนึงถึงไปจนตลอดชีวิต ทำให้เหลียงซือเฉิงรักและเอ็นดูไปตลอดชีวิต ทำให้จินเยวี่ยหลินเฝ้าดูแลอยู่ห่างๆไปตลอดชีวิตได้
ผู้หญิงแบบนั้นน่าจะมีอยู่แต่บนสวรรค์ บนโลกนี้จะมีหรือ?
ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ตรงหน้าเขา ลมบางเบาพัดเส้นผมตรงสลวยของดขา มุมปากเธออมยิ้ม เหมือนดั่งภาพวาด ทำให้เขามีความรู้สึกว่า หากสามารถเป็นคนเฝ้าดูแลเธอไปตลอดชีวิต คงจะโชคดีมาก
เธอยังคงรู้สึกเกรงใจอยู่ตลอดเวลา ที่จริงเธอไม่จำเป็นต้องเกรงใจเลย ไม่ว่าผู้ชายคนไหน สามารถทำอะไรเพื่อเธอได้บ้างล้วนเป็นความภาคภูมิใจ
บางทีตอนที่คนเราไม่สบายใจ ทำเป็นมีความสุขเดี๋ยวก็จะค่อยๆมีความสุขขึ้นมาเอง
วันนี้เซี่ยชีหรั่นคิดว่าจะไม่ทำให้หลี่เหอไท้รู้สึกถูกทอดทิ้งอีก เธอยิ้มอยู่ตลอด และก็เพราะวิวที่นี่สวยมาก เธอจึงไม่ได้คิดถึงเย่เชินหลินอยู่ตลอดเวลาทุกวันแบบนั้นแล้ว
คิดถึงบ้างบางเวลา เธอก็คิดถึงแต่วันเวลาตอนที่มีความสุข
เธอคิดว่า เธอเคยมีผู้ชายที่เพียบพร้อมขนาดนั้นแล้ว ถึงแม้ตอนนี้จะเลิกกันแล้ว ความทรงจำพวกนั้นกลับไม่มีวิธีลบล้าง
แบบนี้ไม่ดีแล้วหรือ?
แยกกันตอนที่พวกเขาต่างก็ยังเยาว์วัย ความทรงจำที่เธอทิ้งไว้ในใจเขาก็ยังคงน่าจะเป็นตอนที่ยังสวยงดงาม แบบนี้ยังไงก็ดีกว่าเธอค่อยๆแก่ลงต่อหน้าเขา ความสวยงามของเธอจะเปลี่ยนไป รูปร่างเธอก็จะเปลี่ยนไป บางทีตอนที่อายุมากแล้ว นิสัยใจคอของเธอก็อาจเปลี่ยนไป
รอเมื่อเธอเป็นแม่ เป็นยาย เธอคงจะกลายเป็นคนขี้บ่น
ดีกว่าถึงตอนนั้นแล้วถูกเย่เชินหลินรังเกียจ เลิกกันตั้งแต่ตอนนี้ยังดีกว่า
ท้องฟ้างดงามกว้างใหญ่ไพศาล คลื่นทะเลสาดซัดเท้าอยู่ตลอด เซี่ยชีหรั่นดึงมือหลี่เหอไท้ หลับตารับเอาความหมายของการมีชีวิตอยู่
บางทีก็ควรที่จะดีใจ จะมัวคิดถึงแต่เรื่องแย่ๆไม่ได้
เย่เชินหลิน คุณก็ต้องเป็นเหมือนฉัน พวกเราต่างก็ลืมซึ่งกันและกันเถอะ ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ
……
ตอนพลบค่ำ หลี่เหอไท้กับเซี่ยชีหรั่นเข้าพักในสถานที่พักใหม่ ที่นี่เป็นบ้านพักติดทะเล
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าค่าใช้จ่ายที่นี่ต้องแพงมากๆแน่ แต่จะให้เธอพูดเรื่องเงินกับหลี่เหอไท้ เขาจะไม่พอใจ
ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เธอควรที่จะยอมรับและมีความสุขกับมันดีกว่า
หลังจากทานข้าวเสร็จแล้ว หลี่เหอไท้ก็พาเธอไปเดินเล่นอีก เขารู้ว่าการออกกำลังกายสามารถทำให้คนเรามีความสุข ตอนที่เธอเหนื่อย ก็จะช่วยทำให้หลับสบาย
ในเวลาเดียวกันเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยก็บินมาลงที่ตงเจียงแล้ว
สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจก็คือ เย่เชินหลินไม่ได้อยู่ที่ตงเจียง
“องค์หญิง คุณเย่ยังอยู่ต่างประเทศ สายการบินที่โดยสารเกิดปัญหา ก่อนจะขึ้นเครื่องได้กำชับให้หม่อมฉันมาคอยรับใช้ องค์หญิงสามารถไปประทับที่บ้านพักตระกูลเย่ หรือจะประทับที่โรงแรมในตงเจียงก็ได้เพคะ แล้วแต่องค์หญิงจะพอพระทัย” คนที่พูดคนนี้คือหลินหลิง