สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 869 สาวใช้ตัวแสบ 773

ตอนที่ 869 สาวใช้ตัวแสบ 773
“ขอโทษ ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น คุณช่วยทาให้ฉันด้วยสิ ปวดขามากจริงๆ”
“องค์หญิงนอนลงก่อน” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยถอดกางเกงเสื้อผ้าออก เหลือไว้เพียงเสื้อในกางเกงในแล้วนอนอยู่บนเตียง เย่เชินหลินกลั้นหายใจ แล้วช่วยนวดเท้าให้เธอ
ฝีมือการนวดของเขาเหมือนมืออาชีพมาก นวดไปนวดมา เจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ก็สบายจนง่วงแล้ว
เธอพยายามตื่น คิดว่ายังมีเรื่องสำคัญจะต้องทำ เธอไม่อยากนอนหลับไปเสียแบบนี้
“ผมไม่ได้ให้คุณนอนหลับ หย่าฮุ่ย ผมกำลังช่วยคุณช่วยคุณฟื้นกำลัง เราจะได้…” เย่เชินหลินพูดถึงตรงนี้ แล้วก็ใช้สายตามองดูร่างกายของเธออย่างลุ่มหลง มือของเขายื่นไปบนตัวเธอ แล้วก็ถอดเสื้อในของเธออย่างชำนาญ
ไม่ช้า กางเกงในของเธอก็ถูกเขาถอดออก
“ร่างกายของคุณงดงามมาก” เขาพูดชมอย่างจดจ้อง
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยใจเต้นหน้าแดง ดูเหมือนความเหนื่อยล้าของร่างกายจะหายไปแล้วจนหมด เธอยื่นแขนมาโอบกอดเย่เชินหลิน และพอดีตอนนี้ ไฟในเต็นท์ก็เกิดดับขึ้นมาทันใด
“องค์หญิงไม่ต้องกลัว ผมจะไปตรวจดู” เย่เชินหลินลุกขึ้นไปบิดไฟตะเกียง แล้วเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ก็ได้ยินเขาใช้ภาษาอังกฤษด่าขึ้น
“เสียแล้วหรือ?” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยถาม
“เสียแล้ว คุณกลัวไหม?” เย่เชินหลินกอดเธอไว้ พ่นลมหายใจร้อนถามอยู่ข้างหูของเธอ
ที่จริงก็กลัวอยู่ แต่เมื่อเขาเข้ามาใกล้ ในใจเธอกำลังเต้นแรง แล้วก็ไม่กลัวแล้ว ยังไงค่ำคืนนี้ เธอขอแค่ได้ร่วมรักกับเขาทั้งคืนก็พอ ไม่มีไฟก็ไม่ใช่ปัญหา
เธอโอบกอดคอของเย่เชินหลินไว้ ริมฝีปากเพิ่งแตะถูกเขา แล้วก็ได้ยินเขาหัวเราะอย่างสุภาพ พร้อมพูดว่า “ขออภัย หย่าฮุ่ย ผมอยาก…เข้าห้องน้ำ”
เข้าห้องน้ำ เย่เชินหลินใช้ภาษาอังกฤษ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยไม่เข้าใจ แต่เมื่อเขาออกไปจากเต้นเธอก็เข้าใจแล้ว เขาคงอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมากะทันหัน
เย่เชินหลินเพิ่งออกไปได้แป๊บเดียว แล้วตอนที่เธอรออยู่อย่างร้อนใจ เต็นท์ก็ถูกเปิดออก เย่เชินหลินมุดเข้ามาในเต็นท์ โอบกอดเธออย่างรุ่มร้อน
ครั้งนี้ เขาไม่หลบๆหลีกๆเหมือนตอนปกติแบบนั้นแล้ว แต่กลับร้อนรุ่มมาก เหมือนเป็นคนละคนเมื่อเทียบกับตั้งแต่เริ่มแรก
ร่างกายเย่เชินหลินแข็งแรงมากจริงๆ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยยังปีนเขาขึ้นมา ด้วยความรบเร้าของเขา ทำให้เธอมีความสุขอย่างที่สุด
สุดท้าย คงเป็นเพราะเธอเหนื่อยมาก นอนหลับไปในระหว่างที่กำลังร่วมรักอย่างไม่รู้ตัว
เพราะเมื่อเธอตื่นขึ้นมา ฟ้าก็สว่างแล้ว เธอเห็นเย่เชินหลินกำลังนอนหลับสนิทอยู่ข้างกายเธอ
เสียงนกร้องในป่าลึก เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
เย่เชินหลิน เป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้เธอลุ่มหลงได้ขนาดนี้ เธอพบว่าเวลาได้อยู่กับเขา ต่อให้ไม่ได้นอนบนเตียงก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุด
เธอเกิดมีความคิดที่อยากมีกันและกันไปตลอดชีวิตขึ้นมากะทันหัน เมื่อคืนเธอลืมเตรียมยาคุมไว้ เธอรู้สึกว่านี่เป็นลิขิตฟ้าหรือเปล่า?
“เย่เชินหลิน” เธอเรียกชื่อของเขา เย่เชินหลินลืมตาขึ้นอย่างง่วงนอน พูดอย่างงัวเงียว่า “อรุณสวัสดิ์ คุณทำให้ผมเหนื่อยมากเลย”
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ถึงเมื่อวานพวกเขาปีนเขากันมาทั้งวัน เย่เชินหลินก็ยังคงมีแรงอย่างมาก ตอนกลางคืนเธอเอาไปแล้วตั้งหลายครั้ง เขาเหนื่อยก็เป็นเรื่องปกติ ยังไงคนก็เป็นคนธรรมดา
เห็นท่าทีทางของเขา เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยรู้สึกว่าเขาน่ารักมากจริงๆ
“หากพูดอีกฉันจะทำให้คุณเหนื่อยอีกครั้ง” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยหัวเราะ
“ปล่อยผมเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องลงเขา ผมกลัวว่าหากขาผมอ่อน คุณเดินไม่ไหวผมก็จะแบบคุณไม่ไหว” เย่เชินหลินก็หัวเราะ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยรู้สึกว่าหลังจากที่ทั้งสองคนผ่านการร่วมรักเมื่อคืน ก็เหมือนดั่งเป็นคู่รักกันแล้วอย่างนั้น
เธอขยับเข้าไปใกล้เขา หนุนอยู่บนหน้าอกของเขา พูดด้วยเสียงเบาว่า “เย่เชินหลิน คุณว่าฉันจะท้องลูกของคุณไหม? ฉันควรที่จะเป็นแม่คนแล้ว ช่วงสองปีมานี้ ฉันกำลังตามหาอสุจิที่ดีที่สุด ฉันไม่เคยคิดเลยว่า อสุจิของคุณเป็นอสุจิที่ดีที่สุดในโลก”
เธอหนุนนอนอยู่บนหน้าอกของเขา ดังนั้นจึงมองไม่เห็นท่าทีของเขา ท่าทีของเย่เชินหลิน เคร่งเครียดไปแป๊บหนึ่งแล้วก็กลับมาเป็นปกติ
“องค์หญิงล้อเล่นใช่ไหม?” เขาถามด้วยเสียงเบา
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยยันแขนขึ้น มองดูใบหน้าของเขาแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่ ฉันจริงจังมาก ฉันเกิดอยากที่จะแต่งงานขึ้นมาแล้ว ฉันอยากแต่งงานกับคุณ คุณรู้ หากเป็นสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันสามารถให้เสด็จพ่อของฉัน… ประเทศจีนของพวกคุณ มีการแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ไมตรีมาตั้งแต่โบราณ ฉันเชื่อว่าผู้นำของพวกคุณ จะไม่มีทางคัดค้านการแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ไมตรีระหว่างทั้งสองประเทศ?”
ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างอ่อนโยนของเย่เชินหลินหดหายไป แล้วก็กลายเป็นเคร่งขรึมอย่างที่สุด
“ผมคัดค้าน เรื่องอะไรที่ผมไม่ชอบ ต่อให้ตาย ผมก็จะไม่ไปทำ”
คิดไม่ถึงว่าท่าทีของเขาจะแข็งกระด้างขนาดนี้ เธอเป็นถึงองค์หญิง ยังไม่เหมาะสมกับเขาที่เป็นเพียงเย่เชินหลินตัวเล็กๆหรือ?
ใบหน้ายิ้มแย้มของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยก็อึ้งไป เธอก็เปลี่ยนกลายเป็นเคร่งขรึม
“หากเพื่อเซี่ยชีหรั่นล่ะ?” เธอถามอย่างเย็นชา
ท่าทีเย่เชินหลินเยือกเย็น ตอบอย่างเย็นชาทันทีว่า “นั่นยิ่งไม่มีอะไรต้องพูด ผมไม่มีเหตุผลที่จะต้องยอมทำอะไรเพื่อแฟนเก่า”
เขาดูเหมือนไม่สนใจเลยสักนิด เจ้าหญิงหย่าฮุ่ย กลับรู้สึกว่านี่อาจจะเป็นการเสแสร้งของเขาเท่านั้น
สายตาที่แฝงไปด้วยความโกรธของเธอ จ้องมองดูเย่เชินหลินอย่างเฉียบคม ท่าทีแบบนี้ ถ้าเป็นผู้ชายปกติทั่วไปจะหวาดกลัวแล้วก็หลบสายตาเธอทันที เย่เชินหลินกลับจ้องมองดูเธอ ไม่มีท่าทีที่จะถดถอยเลย
“บอกฉันมา เย่เชินหลิน คนที่แอบช่วยเหลือเซี่ยชีหรั่นที่ออสเตรเลียก็คือคุณ” คำพูดนี้ของเธอเป็นคำสั่ง ไม่ได้เป็นการถามเลย”
แววตาเย่เชินหลินเยือกเย็น คิ้วขมวด ถามเธอกลับว่า “คุณกำลังพูดอะไร? ผมฟังไม่รู้เรื่อง?”
“คุณพูดภาษาฝานหลายได้ไม่ใช่หรือ? อย่ามาทำเป็นไขสือ?”
เย่เชินหลินหัวเราะเย้ย แล้วพูดว่า “ความหมายของคุณก็คือเซี่ยชีหรั่นอยู่ออสเตรเลีย? ยังเจอกับอันตราย มีคนช่วยเธอ คุณคิดว่าเป็นผม ใช่ไหม?”
“ใช่”
“ขออภัย นั่นไม่ใช่ผม ผมกับเธอเลิกกันแล้ว ผมไม่มีเหตุผลที่จะไปช่วยเธอ”
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยก็หัวเราะเย้ย สายตาไม่ละจากสายตาของเขาแม้แต่วินาทีเดียว เออมองเขาอย่างบีบบังคับ แววตาเยือกเย็น
“งั้นก็หมายความว่า ต่อให้ฉันสั่งคนไปฆ่าเธอ ก็จะไม่มีความเห็นใดๆใช่ไหม?”
เย่เชินหลินหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ แล้วพูดขึ้นว่า “ไม่มีความเห็นอยู่แล้ว ผมเคยพูดแล้ว เธอไม่มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกับผมแล้ว”
“ใช่หรือ? ฉันไม่ได้ล้อเล่น อย่าลืมว่าประเทศจีนของคุณพวกคุณมีคำพูดประโยคหนึ่งว่า เป็นผู้ชายพูดอะไรไปแล้วต้องไม่คืนคำ”
“ลงมือได้ตามเห็นสมควร ผมไม่สนใจ” เย่เชินหลินเม้นริมฝีปากยิ้มเย้ยอีก เธอดูยังไงก็ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจแล้วจริงๆ
หากเธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าเย่เชินหลินเคยรักเซี่ยชีหรั่นจริงๆ ตอนนี้เธอจะต้องเชื่อแน่นอนว่าเขาไม่รู้สึกอะไรแล้ว
เธอหวนกลับไปคิดถึงตอนนั้นตอนที่เธอใช้เซี่ยชีหรั่นข่มขู่เย่เชินหลิน เขารีบยอมตกลงทันที
ตอนนั้นถึงตอนนี้ เวลาผ่านไปยังไม่นาน ความรักที่เคยเป็นหรือตายเพื่อการและกันได้ จะสามารถปล่อยวางได้ง่ายๆขนาดนั้นหรือ?
“เย่เชินหลิน ฉันจำได้ว่าเมื่อก่อนคุณเป็นห่วงเธอมาก บอกฉันมา คุณทำยังไงถึงได้บอกว่าปล่อยวางแล้วก็สามารถปล่อยวางจริงๆ?” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ย ยังคงจ้องมองท่าทีของเขาต่อไป ยังคงไม่ปล่อยความรู้สึกท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขาแม้เพียงนิด
เย่เชินหลินกลับไม่มีท่าทีความรู้สึกที่เปลี่ยนไปใดๆ ดูไปแล้วก็เหมือนดังสายน้ำ
“เป็นคนต้องรู้จักปล่อยวาง จบแล้วก็คือจบแล้ว ผมเป็นนักธุรกิจคนหนึ่ง ผมสนใจเพียงผลกำไร โดยรวมแล้วถือว่าผมมีสติ ไม่เชื่อถือความรัก โดนสิ่งพวกนี้ยั่วยวนดึงดูดเพียงชั่วคราว และก็เป็นการหลงใหลชั่วขณะ ผ่านไปแล้ว เหลือเพียงความรู้สึกที่คิดว่าตอนนั้นตัวเองโง่มาก”
เหตุผลของเขาก็ดูเหมือนจะเป็นไปได้ แต่ว่ายังไงผู้หญิงก็ยังคงรู้สึกได้ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยคิดว่าความรู้สึกของเธอไม่ผิดแน่
ต่อให้เขาพูดอย่างไม่สนใจขนาดไหน เธอก็ไม่ควรเชื่อ
เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเม้นริมฝีปาก พูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ไม่ว่ายังไง คุณไม่ยอมตกลงแต่งงานกับฉัน ฉันก็จะคิดว่าเป็นเพราะเซี่ยชีหรั่น ฉันจะไม่คิดว่าเสน่ห์ของตัวเองดีไม่พอ”
เย่เชินหลินวางมือทั้งสอง เหมือนผู้ชายฝานหลาย ชอบทำตอนที่ไม่รู้จะทำยังไง แล้วพูดว่า “แล้วแต่คุณจะคิดยังไง นี่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับผม”
“ได้ หากคุณไม่สนใจจริงๆ ฉันก็จะได้สบายใจ” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยพูดไปด้วย แล้วก็ลุกขึ้นไปหาเสื้อคลุมของเธอ มือถือของเธออยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุม
“ตามที่ฉันรู้ เซี่ยชีหรั่นยังจะไปตามหาหิ่งห้อย สถานที่นั้นก็เหมือนกับเกาะเพนกวิน ต้องรอดูอยู่ในที่มืด คนของพี่ชายฉันล้มเหลวเพราะลงมือไม่รุนแรง หากใช้ปืนยิงในที่มืด…” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยหยิบมือถือมา มองดูเย่เชินหลิน นิ้วมือเรียวเล็กวางอยู่บนแป้นพิมพ์
เธอไม่เคยมีความคิดที่อยากจะแต่งงานกับใคร ตอนนี้ในเมื่อมีความคิดแบบนี้ เธอจะไม่ยอมให้อีกฝ่ายปฏิเสธเด็ดขาด
ชีวิตคนคนหนึ่งสำหรับคนบางคนแล้ว ถือว่าไม่มีค่าอะไร เหมือนดั่งเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยตอนนี้ เหมือนชีวิตเซี่ยชีหรั่น เป็นเพียงสิ่งเล็กๆในกำมือเธอ ขอเพียงเธอกดลงไป แล้วออกคำสั่ง สิ่งที่รอคอยเซี่ยชีหรั่น ก็คือการจบชีวิต
เธอไม่เชื่อว่าถึงตอนนี้แล้ว เย่เชินหลินยังจะสามารถใจเย็นได้อีก
และแล้วเธอก็ยังคงไม่เห็นท่าทีใดๆบนใบหน้าของเขา นี่ทำให้เธอรู้สึกค่อนข้างแปลกใจจริงๆ
ไม่ถึงวินาทีสุดท้าย ก็ไม่สามารถตัดสินได้ว่าไม่มีปัญหาจริงๆ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยปัดหน้าจอ หลังจากนั้นก็กดพิมพ์หมายเลข
กดได้เพียงสองตัวเลข เย่เชินหลินแย่งมือถือของเธอแล้วโยนไปตรงมุมภายในเต้น
กล้าทำได้ถึงขนาดนี้ กล้าแย่งสิ่งของจากในมือองค์หญิง คนธรรมดาที่ไหนจะสามารถทำได้
สิ่งที่เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยสนใจกลับไม่ใช่สิ่งนี้ เธอเม้นมุมปาก พูดขึ้นว่า “ยังไง? ทนไม่ได้แล้วหรือ?”
สีหน้าเย่เชินหลินเคร่งเครียด เขาพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ใช่ อดทนไม่ไหวแล้ว แต่ไม่เหมือนกับที่คุณคิด ผมไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายคือเซี่ยชีหรั่น ไม่ได้เป็นห่วงผู้หญิงคนหนึ่งแล้วอดทนไม่ไหว ผมแค่ไม่อยากเห็นคุณเห็นชีวิตคนเป็นเหมือนผักปลา แต่งหรือไม่แต่งงานเป็นเรื่องของเราสองคน เธอเป็นแค่คนอื่น เป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ ทำไมต้องให้เธอมารับโทษ?”
“พูดได้อย่างใจกว้างขนาดนี้ คุณไม่รู้สึกว่าตัวเองตื่นเต้นหรือ?” เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย ท่าทีเย่เชินหลินก็อ่อนลงบ้างแล้ว
“ยอมตกลง? เย่เชินหลิน?”