สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 888 สาวใช้ตัวแสบ 792

ตอนที่ 888 สาวใช้ตัวแสบ 792
นี่เธอกำลังคิดบ้าอะไรอยู่นะ ไห่ลี่หมินต้องไม่ชอบเธออยู่แล้ว คราวที่แล้วเธอเห็นกับตาว่าเขากอดเซี่ยชีหรั่นอยู่ไม่ใช่หรือไง
เซี่ยชีหรั่นได้เลือกแหวนมาวงหนึ่งอย่างตั้งใจ ภายใต้การช่วยเหลือจากหลี่เหอไท้ เธอบอกกับพนักงานขายว่า เธอคือภรรยาของประธานบริษัทบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปเย่เชินหลิน เพราะฉะนั้นเธอไม่จ่ายเงิน
เธอรู้ว่าเย่เชินหลินต้องการให้เธอใช้เงินของเขา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะทำตามใจเขาทุกอย่าง
แต่น่าเสียดาย ที่วันนี้ไม่เหมือนวันนั้น ผู้คนมักเห็นข่าวที่เย่เชินหลินอยู่กับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยบนหน้าหนังสือพิมพ์ สำหรับพวกเขา เซี่ยชีหรั่นได้กลายไปอดีตไปตั้งนานแล้ว ดังนั้นสิ่งที่เธอพูดจึงไม่เป็นประโยชน์อยู่แล้ว
หลี่เหอไท้หยิบกระเป๋าตังค์ออกมาจากกระเป๋า กำลังจะรูดบัตรจ่ายตังค์ เซี่ยชีหรั่นห้ามหลี่เหอไท้เอาไว้
“ไม่ต้องค่ะพี่เหอไท้ ฉันมีเงิน เขาเอาเงินไว้ให้ฉันมากมาย ฉันยังไม่ทันได้ใช้เลย ต่อไป….”เธอไม่ได้พูดต่อ
เธอเตรียมพร้อมสำหรับผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดไว้แล้ว ต่อไป เงินพวกนั้นเธออาจไม่มีโอกาสใช้อีก
เธอกลับไปเอาบัตรเครดิตในบ้านที่เย่เชินหลินให้ไว้ โดยไม่กลัวความยุ่งยาก รูดการ์ดซื้อแหวนมา และกลับไปยังโรงพยาบาลต่อ
เย่เชินหลินยังไม่ได้สติฟื้นขึ้นได้ เธอถือกล่องใส่แหวนไว้ รออยู่ด้านนอกตลอดเวลา
“ชีหรั่น กินอะไรสักหน่อยเถอะ”หลี่เหอไท้ไปซื้อของกินมาให้เธอ หากเธอกลับเอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธ
“ฉันไม่กินค่ะ เขายังไม่กิน ฉันจะกินได้อย่างไร”
เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่หน้าห้องอย่างนั้นตลอดทั้งคืน ไม่ว่าใครจะพูดยังไง เธอก็ไม่ยอมไปไหน
เวลาค่อยๆผ่านไปเรื่อยๆ ไม่มีใครรู้ว่าเย่เชินหลินจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าจะฟื้นหรือไม่
วันที่สอง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม หมอบอกว่า ยิ่งเวลาผ่านไปนานมากเท่าไหร่ โอกาสในการฟื้นก็จะยิ่งน้อยลงไปเท่านั้น
วันที่สาม ในที่สุดประตูห้องไอซียูก็ถูกเปิดออก เซี่ยชีหรั่นลุกวิ่งไปอย่างตื่นเต้น
แต่เนื่องจากไม่ได้กินอะไรติดต่อกันมาสองสามวันแล้ว ขาของเธอจึงสั่นเทาไปหมด เกือบจะเป็นลมล้มพับไปในขณะที่วิ่งเข้าไป
เธอพยายามตั้งสติ และวิ่งไปข้างหน้าอีกสองก้าว ก็พบเย่เชินหลินถูกเข็นออกมา โดยมีผ้าขาวคลุมใบหน้าเอาไว้
เธอมองผ้าขาวที่คลุมเขาเอาไว้ และน้ำตาก็ไหลพรากลงมาโดยไร้เสียง ในขณะเดียวกันเธอก็รีบเงยหน้าขึ้นจ้องหมอที่อยู่ด้านหลังเตียงผ่าตัด พร้อมกับเอ่ยถาม“ทำไมต้องเอาผ้าขาวคลุมตัวเขา เขาฟื้นแล้วไม่ใช่หรือ”
หมอส่ายหน้า เอ่ยเสียงเบา“ขออภัยด้วยครับ คุณเย่หยุดหายใจแล้วครับ เขา….”
“เป็นไปไม่ได้ คุณโกหก”เซี่ยชีหรั่นร้องลั่นขึ้น จุๆก็คล้ายราวกับฟื้นขึ้นมาจากสภาพแข็งชะงัก
เธอกระชากผ้าขาวบนร่างเย่เชินหลินและเขวี้ยงมันลงกับพื้น ลูบคลำใบหน้าของเขาด้วยมือที่สั่นเทา
ใบหน้าที่ยังคงหล่อเหลาเช่นเดิม นอกจากความขาวซีดและความอิดโรยเพียงเล็กน้อยแล้ว เขาก็ยังคงเป็นผู้ชายที่มีชีวิตชีวาและเป็นคนที่เธอรักมากที่สุดเหมือนเดิม
“พวกคุณใครกล้าบอกว่าเขาตายไปแล้ว ใครกล้า”เซี่ยชีหรั่นเสียใจจนน้ำตาหยดลงบนใบหน้าของเย่เชินหลินหยดแล้วหยดเล่า
“พวกคุณมาดู พวกคุณมาดูสิ ใบหน้าของเขายังอุ่นอยู่เลย เขายังมีชีวิตอยู่ ทำไมต้องเข็นออกมา ทำไมไม่ช่วยชีวิตเขาต่อ ทำไม”เธอมองไปยังหมออย่างสติแตกอีกครั้ง หมอเอ่ยตอบเธออย่างเคร่งเครียด“เสียใจด้วยครับคุณนายเย่ คนที่เพิ่งเสียชีวิตร่างกายจะยังอุ่นอยู่”
“ไม่ ฉันไม่เชื่อ”เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวอีกครั้ง และสายตาก็ไม่ยอมละจากเย่เชินหลินไปไหนอีก
เธอจ้องมองใบหน้าของเขา รู้สึกเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก
เธอเจ็บปวดและเสียใจถึงเพียงนี้ คนอื่นๆก็อยากจะเข้าไปดูอาการของเย่เชินหลินเช่นกัน แต่เมื่อเห็นสภาพเช่นนี้ของเธอ ก็ไม่มีใครอยากเข้าไปรบกวนเธอเลย
เซี่ยชีหรั่นหมอบลงบนเตียงร้องไห้อย่างเศร้าโศกเสียใจอยู่สักพัก จึงค่อยๆสงบลง
เธอเงยหน้าขึ้น จ้องมองใบหน้าของเย่เชินหลินอย่างตั้งใจอีกครั้ง เอ่ยเสียงทุ้ม“หลิน ฉันเตรียมแหวนไว้พร้อมแล้วนะ คนนิสัยไม่ดี คุณจะหมั้นกับฉันเฉยๆโดยไม่แต่งงานได้อย่างไร แล้วคุณก็ไม่ขอฉันแต่งงานด้วย เห็นทีฉันคงต้องเป็นฝ่ายขอคุณแต่งงานแล้วล่ะ”
มือของเธอยังคงสั่นเทาไม่หยุด พยายามอยู่นานกว่าจะเปิดฝากล่องแหวนได้ จากนั้นหยิบแหวนผู้ชายออกมาจากในนั้นวงหนึ่ง กล่องแหวนได้หล่นลงไปบนพื้นแล้ว เธอไม่มีอารมณ์ที่ไปสนใจกล่องแหวนนั้น
เธอใช้มือข้างหนึ่งยกมือของเย่เชินหลินขึ้นมา ตั้งใจจะสวนแหวนเข้าไปบนนิ้วนางของเขา แม้นมือของเขาจะยังอุ่นอยู่ แต่กลับแข็งทื่อไปหมด เธอไม่สามารถจะแยกมันออกมาด้วยซ้ำ
เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างหดหู่ มองหน้าเย่เชินหลินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา ถามเขา“คุณโทษฉันใช่ไหม โทษที่ฉันไม่เห็นคุณค่าของคุณ เพราะฉะนั้นต่อให้คุณหลับตาลงแล้ว ก็ไม่ยอมยกโทษให้ฉัน และไม่ยอมตกลงแต่งงานกับฉันใช่ไหม”
ไม่มีใครเอ่ยตอบเธอ หลินหลิงและหลินต้าฮุยต่างพากันร้องไห้ตาม สีหน้าของหลี่เหอไท้และไห่ลี่หมินก็เคร่งเครียดไม่น้อย
“คุณคิดว่าคุณไม่ตกลงแล้วฉันจะไม่แต่งงานกับคุณงั้นหรือ คุณประเมินฉันต่ำเกินไปแล้ว ฉันจะเกาะติดคุณไม่ปล่อย หน้าฉันหนาได้มากกว่านี้อีก ฉันรักคุณ ฉันจะแต่งงานกับคุณ แหวนวงนี้ คุณต้องรับเอาไว้”พูดจบ เซี่ยชีหรั่นก็วางแหวนวงนั้นลงข้างศีรษะของเขา ก่อนจะโน้มตัวลงจูบใบหน้าของเย่เชินหลิน กระซิบเบาๆข้างหูเขาว่า “รอฉันก่อนนะคะ แล้วฉันจะมาหาคุณค่ะ”
เธอส่งรอยยิ้มสุดท้ายให้แก่เขา เธอตัดสินใจแล้ว ถ้าเขาจากไปในโรงพยาบาลนี้ เธอก็จะขึ้นไปบนดาดฟ้าของโรงพยาบาล และโบยบินลงมาจากข้างบน แล้วเธอก็จะได้พบกับเขา
เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นยืนตัวตรง และมองเย่เชินหลินอีกครั้ง ก่อนจะลูบใบหน้าของเขาอย่างอาลัยอาวรณ์อีกครั้ง
ขณะที่หันหลังไปนั้น จุๆมือของเธอก็ถูกมือที่อบอุ่นจากด้านหลังคว้าไว้
“ฉันอยู่ที่นี่ เธอจะไปหาฉันที่ไหน”
นี่เธอได้ยินเสียงเขาพูดงั้นหรือ
เซี่ยชีหรั่นหันขวับมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ สายตาจับจ้องไปยังใบหน้าของเขา ก็พบกับใบหน้าของเขาที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มจางๆ นัยน์ตาสีดำคู่นั้นกำลังจดจ้องเธออย่างใจเย็นอยู่พอดี
“คุณ ไม่ตาย”ความปลาบปลื้มดีใจได้เข้ามาครอบงำเซี่ยชีหรั่นไว้ทันที
“เธออยากให้ฉันตายงั้นหรือ”เย่เชินหลินเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“ใครอยากให้คุณตายกัน ทำไมคุณนิสัยไม่ดีขนาดนี้ คุณ….คุณหลอกฉัน คนนิสัยไม่ดี”เซี่ยชีหรั่นร้องไห้สะอึกสะอื้น ทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ไปด้วย น้ำมูกน้ำตาไหลท่วมดวงหน้าน้อยๆนั้นแล้ว
เธอโผล่เข้าไปตรงหน้าเขา จ้องเขานิ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะกรพริบตาด้วยซ้ำ เธอกลัวว่ามันจะเป็นเพียงภาพลวงตา เป็นเพียงความฝัน
เธอกลัวว่าเมื่อตื่นจากฝันแล้ว เขาก็จะถูกคลุมไว้ด้วยผ้าขาวอีกครั้ง ไม่มีลมหายใจ พูดไม่ได้ ยิ้มไม่ได้อีก
“คุณนายเย่ครับ คุณเย่ยังอ่อนเพลียมาก ขอคุณอย่าเพิ่งพูดอะไรกับเขามากเลยนะครับ เขาจำเป็นต้องพักผ่อนรักษาตัว”หมอที่ยืนอยู่ด้านข้างเอ่ยเตือนเธอ
เมื่อเซี่ยชีหรั่นได้ยินคำพูดของเขา ก็ยิ่งแน่ใจว่าตนไม่ได้กำลังฝันอยู่ ความฝันไม่ละเอียดขนาดนี้หรอก ใช่ไหม
“ทำไมคุณต้องโกหกฉันว่าเขาไม่หายใจแล้ว”เธอถามหมอ ด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสะอื้นอยู่
หมอมองเย่เชินหลินอย่างจนใจแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงทุ้ม“เป็นคำสั่งของคุณเย่ครับ”
“ทำไมคุณถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้”เซี่ยชีหรั่นสะอื้นพร้อมกับหัวเราะไปด้วย ตำหนิเย่เชินหลินเบาๆ
ทว่าบัดนี้ใบหน้าของเย่เชินหลินกลับจริงจังขึ้นมา เขามองหน้าเซี่ยชีหรั่นอย่างจริงจัง
“ยัยตัวเล็ก เธอยังจะหนีไปอีกไหม ยังจะบอกเลิกฉันอีกไหม”เขาถาม เซี่ยชีหรั่นรีบส่ายรัวๆหน้าทันที น้ำตากระเด็นไปทั่วตามการสะบัดของเธอ
“ไม่หนีไปไหนแล้ว และจะไม่บอกเลิกคุณอีกแล้ว ต่อไปคุณห้ามหลอกฉันแบบนี้อีกเด็ดขาด คุณทำฉันตกใจหมดเลย ฮือ…ฮือ…”เซี่ยชีหรั่นควบคุมตัวเองไม่ได้ หมอบลงไปข้างเตียงเขา และร้องไห้โฮออกมา
เธอไม่มีเวลามาสนใจภาพลักษณ์ ความเหมาะสมอะไรแล้ว อารมณ์ของเธอขึ้นจากจุดต่ำสุดถึงจุดสูงสุด เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว
เธอขอบคุณสวรรค์ที่คืนเย่เชินหลินให้เธอ นับแต่นี้เป็นต้นไป เธอจะสามารถอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป และยังสามารถร่วมดูแลเย่เจิ้งเหิงน้อยด้วยกัน ร่วมกตัญญูกตเวทีต่อพ่อแม่ทั้งสองฝ่าย
นอกจากนี้ เพื่อนที่ดีที่สุดของพวกเธอ เธอสามารถไปเป็นพยานรักของพวกเขาพร้อมกับเขาด้วย
สีหน้าของหลี่เหอไท้และไห่ลี่หมินก็ดีขึ้นไม่น้อย พวกเขารู้แต่แรกอยู่แล้วว่าเย่เชินหลินแกล้งตาย
ประการแรกก็เพราะ หากเกิดปัญหาขึ้นในห้องไอซียู ก็ต้องมีคณะแพทย์จำนวนมากเข้าไปช่วยเหลือ เย่เชินหลินไม่ได้ผ่านการช่วยเหลือฉุกเฉิน ก็ถูกเข็นออกมาแล้ว ซึ่งนี่มันผิดปกติอยู่แล้ว
และอีกอย่าง ขณะที่เซี่ยชีหรั่นมอบร้องไห้และพูดอยู่ข้างเตียงเขานั้น พวกเขาเห็นไอ้หมอนั้นแอบหายใจเพราะทนไม่ไหวไปสองทีด้วย
ไห่ลี่หมินเขม่นตาใส่เย่เชินหลินอย่างไม่สบอารมณ์นักไปทีหนึ่ง พลางคิดในใจ ปอดของนายใหญ่มากไม่ใช่หรือไง ทำไมไม่กลั้นหายใจจนตายไปเลยล่ะ เธอเสียใจมากขนาดนี้แล้ว นายยังทำให้เธอเสียใจขนาดนั้นได้ลงคออีก
สีหน้าของหลี่เหอไท้ตึงเครียดตลอดเวลา นั่นก็เพราะเขาเป็นห่วงเซี่ยชีหรั่น
หากไม่ใช่เพราะคราวนี้เย่เชินหลินเกือบตายเพราะเซี่ยชีหรั่น เขาไม่มีทางปล่อยให้เย่เชินหลินกลั่นแกล้งเธอแบบนี้เด็ดขาด
พวกเขาไม่ได้เอ่ยพูดอะไร และรู้ว่าเย่เชินหลินรอดตายมาได้ ต่อไปเขาอยากให้เซี่ยชีหรั่นเห็นค่าความรักของพวกเขาทั้งสองมากกว่านี้ ฉะนั้นเขาจึงจำต้องใจร้ายกระตุ้นเธออีกครั้ง
คณะแพทย์เริ่มร้อนใจแล้ว คราวนี้เขาไม่ได้โกหก เย่เชินหลินเพิ่งฟื้นขึ้นมาได้ไม่นาน เขายังอ่อนเพลียมาก จะอยู่หน้าระเบียงอย่างนี้นานๆไม่ได้
เขาอยากจะพูดอีก แต่เย่เชินหลินห้ามเขาเอาไว้ เขาวางมือลงบนศีรษะของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ ลูบผมของเธอไปมาอย่างอ่อนโยน ปลอบใจให้เธอสงบลง
เขาเริ่มรู้สึกเสียใจที่หลอกเธอไป ดูสิยัยตัวเล็กเสียใจขนาดนี้ เมื่อเธอร้องไห้ คนที่ปวดใจก็คือเขา
เย่เชินหลินแอบถอนหายใจในใจครั้งแล้วครั้งเล่า นึกถึงสถานการณ์บนเครื่องบินที่เขาร้อนใจอยากจะพบเธอ และนึกถึงตอนที่เขาเร่งมาถึงรีสอร์ทปี่ลี่สือของหลี่เหอไท้ เห็นว่าคนของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยกำลังจะยิงไปยังกระจกบ้าน เขาพุ่งเข้าไปขัดขวางราวกับบ้าไปแล้ว
เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่คับขันเหล่านั้น เขารู้สึกโชคดีเหลือเกินที่มีชีวิตรอดมาได้
เซี่ยชีหรั่น ฉันจะไม่มีวันปล่อยมือเธออีก เธอก็อย่าหวังจะไปแต่งงานกับใครหน้าไหนอีก ฉันไม่อนุญาต
“เอาล่ะ ชีหรั่น ให้เขาเข้าไปพักผ่อนในห้องเถอะ”หลี่เหอไท้ก้าวเข้ามาเอ่ยกับเซี่ยชีหรั่นเสียงเบา
เซี่ยชีหรั่นรีบปาดคราบน้ำตาทิ้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืน เอ่ย“ใช่สิ เขาต้องพักผ่อน ฉันลืมไปได้ยังไงว่าเขา….”
อาจจะเป็นเพราะลุกเร็วขึ้นไป บวกกับตอนนี้ร่างกายของเธอก็อ่อนแอมาก เซี่ยชีหรั่นพูดได้เพียงครึ่งเดียว ก็เกิดหน้ามืด และล้มไปด้านข้าง
เย่เชินหลินตกใจ จะลุกขึ้นมาจากเตียง ก็ถูกไห่ลี่หมินพุ่งเข้ามากดไว้ ก่อนจะตะคอกไปประโยคหนึ่ง“อยากตายหรือไง แผลผ่าตัดใหญ่ขนาดนี้ นายขยับได้หรือ เธอก็แค่อ่อนเพลียเกินไป ไม่เป็นไรหรอก นายนอนดีๆ”
“คุณเย่ครับ คุณขยับไม่ได้นะครับ”หมอก็เอ่ยเตือนด้วย เย่เชินหลินฝืนหันไปมองหลี่เหอไท้อุ้มเซี่ยชีหรั่นขึ้นมา และไปหาหมอภายใต้การนำของพยาบาล