สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 894 สาวใช้ตัวแสบ 798

ตอนที่ 894 สาวใช้ตัวแสบ 798
น้ำเสียงของเธอแตกต่างกว่าปกติเล็กน้อยและโม่เสี่ยวจุนก็ได้ยินเหตุการณ์ล่าสุดบางอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอ
“คุณกลับไปหาเขาอีกแล้วเหรอ?” โม่เสี่ยวจุนถาม
“อื้ม เสี่ยวจุน ครั้งนี้เขากับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยตัดขาดกันแล้ว เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยส่งคนมาฆ่าฉันแล้วเย่เชินหลินมารับกระสุนแทนฉัน เขาช่วยฉันไว้โดยไม่ห่วงชีวิตตัวเองเลย ฉันจะไม่มีวันไปจากเข้าอีก อวยพรให้เราสองคนด้วยนะ”
โม่เสี่ยวจุนรู้ว่าคนอย่างเซี่ยชีหรั่นไม่มีวันโกหกและดูเหมือนว่าครั้งนี้คนชื่อเย่คนนี้ได้เสี่ยงชีวิตช่วยเธอไว้จริงๆ
เขาแค่หวังให้เธอมีความสุขและแน่นอนว่าถ้ามีคนดีกับเธอแบบนี้เขาก็ต้องดีใจด้วย แต่ว่า…… “แล้วลูกในท้องของเจ้าหญิงคนนั้นล่ะ เธอจะเป็นแม่เลี้ยงให้กับลูกทั้งสองคนเลยเหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นได้ทราบข่าวว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยถูกควบคุมตัวและยังได้ยินมาว่าเธอได้ขอให้พ่อของเธอเอาเด็กออกจากท้องของเธอในขณะที่เธอถูกควบคุมตัว
บางทีสำหรับเธอแล้ว ยีนเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด แน่นอนว่าเธอจะไม่เก็บเด็กที่ไม่รู้ว่าเป็นของใครไว้
สิ่งที่คนนอกไม่รู้ก็คือร่างกายของเธอหลังจากการทำแท้งนั้นจะเป็นอย่างไร เธอหวังว่าพ่อของเธอจะใจดีกับเธอเพราะเห็นแก่ความเป็นพ่อลูกและจะให้โอกาสเธอกลับมาอีกครั้ง
เย่เชินหลินทำให้เธอต้องอยู่แบบนี้ทั้งที่เขากับเซี่ยชีหรั่นก็ยังไม่ตาย แต่เธอกลับต้องพบกับจุดจบด้วยการถูกกักขังตัว แล้วเธอจะยอมได้อย่างไร
เธอเคยสาบานกับตัวเองแล้วว่า ถ้าชีวิตนี้ไม่ได้แก้แค้นเธอจะไม่ขอเป็นคนอีกต่อไป!
ดังนั้นเย่เชินหลินสั่งหลินต้าฮุยให้ส่งคนไปถามความจริงกับเธอ แต่เธอไม่ได้พูดความจริงและเธอพยายามปกป้องส้งหลิงหลิงไว้
เพราะส้งหลิงหลิงอาจจะมีประโยชน์ต่อเธอในอนาคต ดังนั้นเธอจึงเก็บเธอไว้เพื่อเป็นเครื่องมือ
แม้ท้ายที่สุดแล้วพ่อของเธอจะไม่ให้โอกาสเธอกลับมา แต่เธอก็มีความสุขแล้วที่ได้ทิ้งส้งหลิงหลิงไว้เป็นสิ่งกีดขวางระหว่างเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่น
“เสี่ยวจุน เด็กคนนั้นไม่ได้เป็นของเย่เชินหลินนะ ก็เพราะเรื่องนี้แหละเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยถึงได้จะฆ่าฉัน อีกอย่างฉันได้ข่าวว่าเด็กในท้องไม่อยู่แล้ว เธอน่าจะแท้งเอง สำหรับลูกของส้งหลิงหลิงฉันเคยบอกแล้วว่าจะรับไว้ ชีวิตในอนาคตของเราจะไม่มีปัญหาอะไรอีกแล้ว คุณวางใจเถอะนะ”
โม่เสี่ยวจุนยังคงเงียบอยู่ และไม่ว่าเซี่ยชีหรั่นจะพูดอย่างไรเขาก็ยังคงกังวล
ตราบใดที่ส้งหลิงหลิงยังอยู่ เขาก็จะไม่มีวันไว้ใจ เพราะผู้หญิงคนนั้นร้ายกาจเกินไป คนใจดีอย่างเซี่ยชีหรั่นไม่มีวันเป็นคู่ต่อสู้ของเธอได้เลย
เมื่อเย่เชินหลินเดินเข้ามาก็ได้ยินคำพูดของเซี่ยชีหรั่น
เมื่อผู้หญิงของเขาพยายามโน้มน้าวให้คนอื่นมั่นใจในตัวเธอเสมอ แสดงว่าเขาไม่ได้ให้ความรู้สึกปลอดภัยอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งควรได้รับเลย บางทีสาเหตุก็มาจากตัวเขาเองที่ทำให้เธอต้องกังวลอยู่ตลอด
นัยน์ตาที่ว่างเปล่าของเย่เชินหลินจ้องมองไปที่เซี่ยชีหรั่น จากนั้นก็นั่งลงบนเตียงเงียบๆ
“โอเคนะเสี่ยวจุน ฉันมีธุระต่อ งั้นแค่นี้ก่อนนะ มีอะไรก็โทรมาหาฉันได้นะ” หลังจากพูดจบเซี่ยชีหรั่นก็รีบกดวางสายลง
เธอเห็นสีหน้าของเย่เชินหลินและคิดว่าเขากำลังรู้สึกหึงหวงอีก เธอจึงคิดจะอธิบายให้เขาฟัง แต่ยังไม่ทันพูดเธอก็ได้ยินเสียงเย็นชาของเย่เชินหลินพูดขึ้น “วันหลังอย่าโทรหาเขาบ่อยนะ”
“อีกแล้วนะ บอกกี่ทีแล้วว่าเขาเป็นพี่ชายของฉัน อีกอย่างคุณก็รู้ว่าเขาคบกับฉิงฉิงและกำลังจะแต่งงานกันแล้วด้วย”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ก็เป็นสิ่งที่น่าแปลกใจของสองคนนั้นเหมือนกัน เพราะเขาทั้งคู่คบหากันมาตั้งนานแต่ไม่คิดจะแต่งงานกันสักที ซึ่งทั้งสองก็ไม่ได้มีอุปสรรคอะไรกีดขวางกันเลย
โม่เสี่ยวจุนเคยบอกเหมือนกันว่าไม่อยากให้ผู้หญิงของเขาต้องรอนาน แต่ไห่ฉิงฉิงยังรู้สึกว่าเขายังลืมเซี่ยชีหรั่นไม่ได้และไม่อยากให้เขาต้องแต่งงานในฐานะการรับผิดชอบหน้าที่ เธออยากรอจนกว่าในใจของโม่เสี่ยวจุนเหลือแค่เธอคนเดียวถึงจะคุยเรื่องแต่งงานกับเขา
“ถ้าอย่างนั้นเขาก็ไม่ควรติดต่อกับคุณสิ และอีกอย่างคุณก็ไม่ควรไปรบกวนพวกเขาด้วย”
“รู้อยู่ ฉันก็ไม่ได้ติดต่อเขาบ่อย” เซี่ยชีหรั่นตอบเบาๆ แล้วก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยุงเย่เชินหลินนอนลงบนเตียง
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นก็พักเที่ยงตามปกติ
แม้ว่าเย่เชินหลินจะกินเธอไม่ได้ในตอนนี้ แต่เขาก็จูบเธอไม่ปล่อยเหมือนกัน
ในห้องที่เป็นการส่วนตัว มือของเขาก็ลูบไล้ผิวขาวเนียนของเธออย่างไม่สัตย์ซื่อและทำให้อารมณ์ของเซี่ยชีหรั่นเองก็ต้องกระสับกระส่ายตาม
“อย่าทำแบบนี้ พักฟื้นร่างกายก่อน” เซี่ยชีหรั่นเตือนเขา
“ผมรู้ว่ากำลังพักฟื้น ไม่งั้นคงไม่ใช่แค่นี้หรอก”
ทันทีที่เย่เชินหลินพูดจบก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
เซี่ยชีหรั่นรีบลุกขึ้นเพื่อจัดระเบียบเสื้อผ้าเสร็จ จากนั้นก็พูดว่า “เชิญค่ะ!”
หลินต้าฮุยเดินเข้ามาและรายงานต่อหน้าเซี่ยชีหรั่น “คุณเย่ครับ หาเจอแล้วครับ! มีทั้งภาพและเสียงบันทึกเลยครับ”
เย่เชินหลินขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “เปิดดู!”
“ครับ คุณเย่!”
หลินต้าฮุยเดินเข้ามาในห้องแล้วเปิดข้อมูลในแล็ปท็อปที่ถืออยู่ในมือให้กับเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นดู
ในวิดีโอนั้นเห็นส้งหลิงหลิงเดินเข้าไปในห้องพักของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยและพูดกับเธอโดยใช้ภาษาอังกฤษ “ฉันมีความลับที่น่าตกใจมาบอกคุณเรื่องหนึ่ง ลูกในท้องของคุณไม่ใช่ลูกของเย่เชินหลิน แต่มันเป็นแผนของเขากับเซี่ยชีหรั่นสองคนที่สมรู้ร่วมคิดให้ยามมานอนกับคุณ”
ในขณะนั้นสีหน้าของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยดูเคร่งเครียดมาก แต่ดวงตาของส้งหลิงหลิงกลับเปล่งประกายและเธอได้เข้าไปกระซิบข้างหูของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเบาๆ “ถ้าฉันถูกเหยียบหยามเหมือนคุณแบบนี้ ฉันจะฆ่าไอ่สารเลวเซี่ยชีหรั่นคนนั้นแน่นอน!”
แม้ว่าส้งหลิงหลิงจะทำผิดมากมายหลายครั้ง แต่เย่เชินหลินก็ไม่เคยได้เห็นกับตาเหมือนครั้งนี้เลย
เธอถึงขั้นต้องให้เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยฆ่าเซี่ยชีหรั่นโดยไร้ความปรานี!
เย่เชินหลินมองไปที่หลินต้าฮุยแล้วตะโกนพูดกับเขาด้วยความโกรธ “ไปเรียกไอ้เลวนั่นมา!”
เมื่อได้เห็นความจริงเซี่ยชีหรั่นรู้สึกตกใจมาก ผ่านมาอาจจะแค่คาดเดา แต่ตอนนี้ได้รับรู้ความจริงที่ส้งหลิงหลิงตั้งใจจะให้เธอถูกฆ่า มันทำให้เธอรู้สึกน่าเหลือเชื่อเลยจริงๆ
ไม่ว่าส้งหลิงหลิงจะทำร้ายเธอมากแค่ไหน แต่เธอก็ยังเลือกที่จะอดทนต่อมันครั้งแล้วครั้งเล่า เธออดทนจนถึงวันที่เธอแทบจะถูกฆ่าในวันนี้
ความรู้สึก ณ ขณะนี้เธอเศร้าและโกรธมาก
ทุกอย่างเป็นฝีมือของส้งหลิงหลิงคนเดียว เธอไม่เพียงแต่ยุยงให้โม่เสี่ยวจุนแย่งคนของเย่เชินหลินและตอนนี้เธอถึงขั้นจะฆ่าแกงกันแล้ว
ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกสะเทือนใจมากและพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
“ครับ คุณเย่!” หลินต้าฮุยขานตอบแล้วรีบออกไปทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว
แม้จะไม่มีคำสั่งจากเย่เชินหลิน เขาก็อยากลากคอส้งหลิงหลิงที่สมควรตายคนนี้ออกมาสั่งสอนอย่างเหลือทนแล้ว
คนเราจะคิดร้ายได้ แต่จะเลวจนไม่มีขีดจำกัดแบบนี้ไม่ได้
พิษงูของเธอครั้งนี้เกือบจะคร่าชีวิตของเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นไปแล้ว ดังนั้นเธอต้องชดใช้กับสิ่งที่ทำอย่างสาสม
ส้งหลิงหลิงเพิ่งกลับไปถึงห้อง เธอยังคงโมโหเรื่องที่เย่เชินหลินไล่เธอกลับและบังคับให้เธอส่งลูกให้เซี่ยชีหรั่นอุ้มอยู่ เธอรู้ว่าเมื่อเธอไม่ได้อยู่ด้วย เซี่ยชีหรั่นก็กลายแม่ของเด็กอีกครั้ง
ถ้าเซี่ยชีหรั่นรักลูกจริงๆ แล้วเธอคิดจะทิ้งลูกไปก็ทิ้งไปเลยได้ไง? ต่อให้ส้งหลิงหลิงจะเลวแค่ไหน เธอก็เป็นแม่แท้ๆ ของลูกคนนี้อยู่ดี แน่นอนว่าเธอต้องรักลูกมากกว่าเซี่ยชีหรั่นหลายพันเท่าสิ
ในใจส้งหลิงหลิงถอนหายใจหลายต่อหลายครั้ง แต่เมื่อคิดถึงเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเธอก็รู้สึกขอบคุณที่เธอไม่ได้บอกความจริงกับเย่เชินหลินไป ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่อยู่นิ่งเฉยแบบนี้หรอก
เมื่อเย่เชินหลินไม่อยู่บ้าน เธอจะไม่สามารถติดต่อกับโลกภายนอกได้และเธอไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น เธอคิดว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยอาจจะตายไปแล้วและไม่มีหลักฐานอะไรหลงเหลืออยู่ ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเป็นแค่หมากรุกตัวเดียวของเธอ
ขณะที่เธอกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ เด็กก็ถูกสาวใช้คนนั้นส่งกลับไป
“ทำไมเซี่ยชีหรั่นไม่เล่นกับเด็กเลยเหรอ?” ส้งหลิงหลิงถามลอยๆ
เธอแค่อยากรู้ว่าเย่เจิ้งเหิงตัวน้อยงอแงไม่ให้เซี่ยชีหรั่นอุ้มหรือเปล่า
“คุณนายเย่มีธุระค่ะ คุณเย่จึงให้หนูอุ้มเด็กกลับมาให้คุณ” สาวใช้พูดกับเธอ
“ฉันเข้าใจละ เธอไปทำงานต่อเลย”
หลังจากสาวใช้ออกไป ส้งหลิงหลิงก็อุ้มเย่เจิ้งเหิงตัวน้อยเดินไปรอบ ๆ ห้องสักพัก
พักนี้เธอจะใช้เวลาอยู่กับลูกค่อนข้างมากและเธอต้องการปลูกฝังความสัมพันธ์กับลูกให้แน่นแฟ้นที่สุด เพราะเธอได้ทำหลายสิ่งหลายอย่างรวมถึงการปกปิดความลับของเย่เชินหลินกับโม่เสี่ยวจุนและบอกความลับให้กับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยด้วย
ไม่ว่าเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่เธอทำลงไป ถ้าสักวันเย่เชินหลินรู้เข้าเขาอาจจะโกรธจนทำให้เธอไม่มีจุดยืนอีกต่อไป ดังนั้นเธอคิดว่าลูกอาจจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายของเธอ
โชคดีพักหลังนี้เธอสังเกตเห็นว่าลูกติดเธอมากขึ้นทุกวัน และที่ผ่านมาบางทีลูกยังเรียกคำว่า “มาม๊า”ออกมาจากปากด้วย
จำได้ครั้งแรกที่ส้งหลิงหลิงได้ยินคำนี้เธอมีความสุขจนน้ำตาคลอ
“ลูกรักจ๋า ลูกต้องจำไว้นะว่าแม่คือแม่คนเดียวของลูก แม่คือคนที่อุ้มท้องลูกเก้าเดือน แม่คือคนที่ให้กำเนิดลูก แม่เป็นคนที่เลือกพ่อที่ดีที่สุดให้กับลูก ลูกรักจ๋า ลูกจะทรยศแม่เหมือนที่พ่อทำไม่ได้นะลูก!” เธอมองหน้าใบเล็กๆ ของเจ้าตัวน้อยเย่เจิ้งเหิงแล้วพูดเบาๆ
แม้เธอรู้ดีว่าในห้องมีกล้องวงจรปิดแต่เธอก็ไม่ได้คิดจะหนี
ถ้าวันหนึ่งเย่เชินหลินเกิดความสงสัยในตัวเธอก็ให้เขาไปตรวจสอบเลย อย่างไรก็ตามเรื่องทั้งหมดที่เธอพูดในตอนนี้ก็ล้วนเป็นความจริงทั้งนั้น
นั่นคือความคิดของเธอก่อนหน้านี้ ก่อนรับประทานอาหารกลางวันเธอได้อุ้มลูกลงไปข้างล่างและเธอได้ยินเสียงกระซิบจากฟางลี่น่ากับคนอื่นๆ ในห้องรับแขกชั้นหนึ่ง ซึ่งพวกเขากำลังพูดถึงหลินต้าฮุยที่กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่
“เหมือนว่าคุณเย่ให้เขาตรวจเช็คอะไรบางอย่างอยู่ ฉันก็ได้ยินจากที่ไกลด้วยฟังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่”
“แล้วแกว่ามันเป็นเรื่องอะไรกันแน่ล่ะ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่รู้สึกแปลกเหมือนกันนะ” ฟางลี่น่าพูด
“เธอจะแปลกอะไรล่ะ? เธอทำผิดอะไรเหรอ?”
ฟางลี่น่าก็คิดเหมือนกัน เพราะที่ผ่านมาเธอไม่ได้ทำผิดอะไรเลย
ที่ผ่านมาเธอไม่มีโอกาสเข้าใกล้ส้งหลิงหลิงเลย และต่อให้เธอได้อยู่กับส้งหลิงหลิงเธอก็เลือกที่จะไม่ฟังคำสั่งของเธออยู่ดี
เห็นได้ชัดว่าสถานะของส้งหลิงหลิงไม่ดีเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ต่อให้เธอจะโง่แค่ไหนเธอก็ต้องรู้ว่าถ้าลงเรือลำเดียวกันกับส้งหลิงหลิงนั้นไม่มีจุดจบที่ดีแน่นอน
แต่ให้เธอทำงานบ้านตามปกติเหมือนคนรับใช้ทั่วไปบางทีฟางลี่น่าก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกัน อีกอย่างเธอไม่กล้าเข้าหาคนใช้คนอื่นในนี้และคนเหล่านั้นก็ปฏิเสธที่จะคบหากับเธอเหมือนกัน
โชคดีที่มีแม่บ้านสองชุดหลังที่เพิ่งเข้ามาไม่รู้จักนิสัยใจคอของเธอ เมื่อคนเหล่านั้นมองจากผิวเผินแล้วเห็นว่าเธอเป็นคนดีและบางคนก็ยอมคบหากับเธอ
ด้วยวิธีนี้ชีวิตของเธอที่นี่ก็เริ่มดีขึ้น
“ฟางลี่น่า เมื่อกี้พวกเธอพูดเรื่องอะไรกัน?” ส้งหลิงหลิงเดินเข้ามาถามฟางลี่น่า แต่เธอกลับส่ายหัวตอบ “คุณส้งคะ คุณฟังผิดหรือเปล่า พวกเรายังไม่ได้คุยอะไรกันเลยนะ?”