สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 896 สาวใช้ตัวแสบ 800

ตอนที่ 896 สาวใช้ตัวแสบ 800
จากนั้นเขาเรียก “พ่อบ้าน!”
เขาต้องการให้ลากตัวส้งหลิงหลิงลงมาทันทีและจะไม่ปล่อยให้รอช้าอีกต่อไป
ทันทีที่เขาพูดจบ เสียงขอพ่อบ้านก็ได้ขานตอบ “มาแล้วครับ คุณเย่”
“หลิน! สงสารลูกเถอะ ให้ฉันขึ้นไปดูลูกนะ” เซี่ยชีหรั่นกำลังจะหันเดินไปแต่ถูกเย่เชินหลินดึงแขนเธอไว้แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “อย่าไป!”
เขารู้ว่าเซี่ยชีหรั่นไม่เคยเห็นส้งหลิงหลิงต้องทนทุกข์และตอนนี้เขาต้องการให้เธอได้เห็นกับตา เพราะเขาจะไม่อดทนกับส้งหลิงหลิงอีกต่อไป เขาต้องการให้เธอได้ระบายความโกรธที่สะสมมานานแสนนาน
พ่อบ้านเปิดประตูแล้วหลินต้าฮุยก็ผลักส้งหลิงหลิงเข้าไปในห้องและพูดกับเย่เชินหลินว่า “เอาตัวคุณส้งมาแล้วครับ”
เอาตัว มันเป็นคำศัพท์ที่ใช้กับนักโทษแล้วสินะ
ส้งหลิงหลิงยังไม่ทันได้ยืนนิ่งก็รีบพูดกับเย่เชินหลินอย่างกระวนกระวาย “เชินหลิน ลูกร้องไห้อยู่นะ ลูกของเราสุขภาพไม่ดีอยู่แล้ว ถ้าคุณมีธุระอะไรรอให้ฉันกล่อมลูกหลับก่อนค่อยคุยกันได้ไหม?”
“ถึงตอนนี้แล้วคุณยังคิดจะเอาเด็กมาอ้างอีกเหรอ?” เย่เชินหลินหรี่ตาเล็กลงและมองเธอด้วยสายตาที่ดุร้าย
“คุณหมดโอกาสแก้ตัวแล้ว ส้งหลิงหลิง!” เขาพูดอีกครั้ง
หัวใจของส้งหลิงหลิงจมลงสู่ก้นบึ้งอีกครั้ง เพราะทุกครั้งที่เขาเตือนเธอ เธอคิดเสมอว่าเขาจะห้ามใจตัวเองเพื่อลูกได้
คิดไม่ถึงว่าเรื่องครั้งนี้ที่เธอตั้งใจให้เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยฆ่าเซี่ยชีหรั่นจะทำให้เขาโกรธจนไม่สนใจเด็กอีกแล้ว
ไม่สิ ลูกในสายเลือดของเขาเชียวนะ เขาจะไม่สนใจได้อย่างไร
ส้งหลิงหลิงพูดทั้งน้ำตาด้วยความหวังอันริบหรี่อีกครั้ง “ไม่ว่าฉันจะทำอะไร แต่ลูกไม่เกี่ยวนะ คุณให้ฉันกล่อมลูกหลับก่อน แล้วคุณจะฆ่าจะอะไรฉันก็ยอม โอเคไหม?”
สีหน้าเย่เชินหลินโกรธมากและเขามองส้งหลิงหลิงอย่างไม่แยแส
“ผู้หญิงเลวทรามอย่างคุณไม่สมควรพูดถึงเด็กด้วยซ้ำ”
“ใช่ ฉันมันเลว แต่ได้โปรดเถอะนะ เชินหลิน คุณจะทำอะไรฉันก็ได้ แต่ตอนนี้ลูกกำลังร้องไห้……”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเธอเลย เสียงร้องไห้ของเด็กหยุดไปแล้ว
ในขณะนี้เธอรู้สึกถึงวันสิ้นโลกกำลังใกล้เข้ามา
“หลินต้าฮุย ทำให้มันรู้ไป” เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา
ถ้าหากคนบาดเจ็บครั้งนี้คือเซี่ยชีหรั่น เธออาจจะขอความเห็นใจให้กับส้งหลิงหลิงได้
แต่คนที่บาดเจ็บคือเย่เชินหลินและเขาเกือบเสียชีวิตเพราะการกระทำของส้งหลิงหลิงด้วย เมื่อคิดถึงชีวิตความเป็นความตายของเย่เชินหลินแล้วเซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกเกลียดส้งหลิงหลิงมาก
ทุกคนต้องรับผลกระทบต่อสิ่งที่เธอทำไว้ ถ้าเธอจะทำผิดร้ายแรงขนาดนี้ เกรงว่าเย่เชินหลินจะผิดหวังกับการที่เธอจะเห็นใจเธอก็ได้
เซี่ยชีหรั่นจึงมองส้งหลิงหลิงอย่างเย็นชา หลินต้าฮุยก็ได้ขานตอบเขาแล้วเปิดวิดีโอนั้น
ส้งหลิงหลิงก็คาดการณ์ไว้แล้วว่าพวกเขาต้องเจออะไรบางอย่าง ตอนนี้ลูกก็หยุดร้องไห้ไปแล้ว ความตื่นตระหนกของเธอก็ค่อยๆ สงบลง
ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธอย่างไร แต่หลักฐานก็มัดมืออย่างหนีไม่พ้นแล้ว
เธอเป็นลูกคุณหนูที่เป็นที่ภาคภูมิใจคนหนึ่งนะ ดังนั้นเธอจะไม่เล่นลิ้นอีก แม้ว่าวันนี้เย่เชินหลินจะเอาชีวิตเธอก็ตาม ต่อให้เธอต้องตาย เธอก็จะตายอย่างภาคภูมิใจ เธอจะไม่ยอมแพ้ให้ขายขี้หน้าหรอก
“ไม่ต้องฟังแล้ว! ฉันรู้ดีว่าฉันทำอะไรลงไป ใช่ ฉันเป็นคนบอกให้เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยฆ่านังร้ายคนนี้เอง เพราะเธอแย่งผู้ชายของฉันไป เธอทำลายชีวิตครอบครัวของฉันกับลูก เธอคอยหลอกหลอนชีวิตฉันมาตลอด ฉันต้องการให้เธอตาย!”
“ดีมาก ถือว่าใจกล้าจริงๆ ที่ยอมรับผิด ส้งหลิงหลิง เธอต้องชดใช้กับกระสุนนัดนี้ที่ผมถูกยิง เธอมีอะไรจะสั่งเสียก็รีบพูดให้หมดนะ เดี๋ยวจะได้ไปรายงานตัวที่ยมโลกแล้ว” เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา
เขาไม่จำเป็นต้องส่งตัวเธอให้ตำรวจ ถ้าเขาต้องการฆ่าใครสักคน ซึ่งแน่นอนว่าเขาสามารถทำได้โดยไม่ทิ้งหลักฐานไว้
โดยเฉพาะตัวของส้งหลิงหลิง ตอนนี้ตระกูลส้งก็ตกต่ำขนาดนี้แล้ว ถ้าเธอเกิดเสียชีวิตโดยบังเอิญขึ้นมาคงไม่มีใครไปตามเรื่องให้เธอหรอก
แน่นอนว่าไม่ได้ไม่มีใครสนใจเลย อย่างน้อยจงหวีฉวนที่จับตามองตระกูลเย่มาตลอดคนนี้อาจจะเอาการตายของส้งหลิงหลิงไปเขียนเป็นบทความก็เป็นไปได้
ดูเหมือนว่าจะปล่อยให้เธอหายไปในตระกูลเย่แบบนี้ทันทีไม่ได้
แม้จะต้องปล่อยให้เธอตายแต่ก็คงต้องให้เธอออกจากบ้านนี้ไปก่อนสักพักหรือให้เธอกลับไปตระกูลส้งก่อนถึงจะทำได้
“สิ่งเดียวที่ฉันอยากพูดก็คือ เซี่ยชีหรั่นเธอไม่ได้ตายดีแน่นอน!” ดวงตาของส้งหลิงหลิงแดงไปด้วยสีเลือดและเธอได้สาปแช่งอย่างไม่พอใจ
หลินต้าฮุยรีบคว้าแขนเธอไว้แล้วพูดกับเย่เชินหลิน “คุณเย่ครับ ให้ผมไปจัดการเถอะครับ ผมจะไม่ทิ้งหลักฐานไว้อย่างแน่นอน”
สีหน้าเย่เชินหลินเพลาลง เขาจ้องมองส้งหลิงหลิงอยู่สักพักจากนั้นถอนหายใจแล้วพูด “ช่างมันเถอะ ปล่อยเธอไปดีกว่า ลูกอาจจะโทษผมได้ถ้าปล่อยให้เธอตายในน้ำมือของผม ถึงอย่างไรแล้วผมก็ยังไม่ตาย ไล่เธอออกไปให้พ้น อย่าให้เธอได้เจอลูกอีก มันคงเป็นบทลงโทษที่หนักที่สุดสำหรับเธอแล้ว ชีหรั่นที่รัก คุณเห็นด้วยไหม?”
เย่เชินหลินต้องการให้ส้งหลิงหลิงตายจริงๆ เหรอ ชีวิตคนๆ หนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ต้องหายไปต่อหน้าต่อหน้าจริงหรือ?
เซี่ยชีหรั่นเองก็ทนดูไม่ได้หรอก อีกอย่างส้งหลิงหลิงก็ยังเป็นแม่ของเจ้าตัวเล็กเย่เจิ้งเหิงด้วย
เย่เชินหลินพูดถูกเหมือนกัน ถ้าวันหนึ่งเด็กรู้ว่าส้งหลิงหลิงตายในน้ำมือของเซี่ยชีหรั่นแล้ว เขาจะไม่โกรธเธอได้อย่างไร?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เซี่ยชีหรั่นก็ได้แต่ถอนหายใจ
“จริงเหมือนกัน หลิน ปล่อยเธอไปเถอะ ตอนนี้เธอก็ยังเป็นสาวอยู่ ถ้าสักวันเธอกลับเนื้อกลับตัวได้คงเป็นบุญของลูกแล้วล่ะ”
ความจริงแล้วเย่เชินหลินไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยส้งหลิงหลิงไป ที่เขาพูดอย่างนั้นก็เพื่อจะให้ส้งหลิงหลิงเชื่อว่าเธอแค่ถูกไล่ออกเท่านั้น
ใครก็ตามที่คิดจะทำร้ายเซี่ยชีหรั่นเขาจะไม่ปล่อยไปง่ายๆ หรอก
พ่อบ้านและหลินต้าฮุยต่างก็คิดว่าเย่เชินหลินพูดความจริง แม้จะไม่ได้เห็นผู้หญิงเลวคนนี้ต้องตายต่อหน้าต่อตา แต่พวกเขาก็ดีใจกับเซี่ยชีหรั่นแล้วที่เห็นเย่เชินหลินไม่ได้เก็บส้งหลิงหลิงไว้ในบ้านนี้อีก
ส้งหลิงหลิงเองพร้อมที่จะตายแล้วและเธอก็ไม่คาดคิดเลยว่าเย่เชินหลินจะปล่อยเธอไป
เธอคิดในใจว่า ท้ายที่สุดแล้วลูกก็ยังเป็นสิ่งสำคัญที่สุดในใจเขาอยู่ดี
ตราบใดที่เธอยังมีชีวิตอยู่ลูกก็จะขาดเธอไม่ได้ และเธอคิดว่าบางทีสักวันเธออาจจะมีโอกาสได้กลับมาที่นี่อีก
เธอแอบดีใจลึกๆ และพยายามไม่แสดงให้ทุกคนเห็น ดังนั้นเธอแกล้งมองไปที่เซี่ยชีหรั่นแล้วพูดอย่างเย้ยหยัน“เธอไม่จำเป็นต้องมาร้องขอแทนฉันหรอก ต่อให้ฉันตายไปก็แค่นั้น”
ถ้าคิดแบบนี้เธอก็รอตายได้เลย เย่เชินหลินคิดในใจ
“ไล่มันออกไป” เย่เชินหลินพูดกับหลินต้าฮุยด้วยความเย็นชา เขาจึงขานตอบแล้วลากตัวส้งหลิงหลิงออกไป
ส้งหลิงหลิงพยายามขัดขืนและยืดอกของเธออย่างหยิ่งผยอง
“ฉันเดินเองได้ เอามือสกปรกของนายออกไป!”
ก่อนเดินออกจากประตูส้งหลิงหลิงหันกลับมาพูดอีกครั้ง “เซี่ยชีหรั่น ถ้าเธอกล้าคิดไม่ดีกับลูกชายฉัน ไม่ว่าฉันจะเป็นคนหรือผีฉันก็จะไม่ปล่อยเธอไว้อย่างแน่นอน!”
ณ ตอนนี้แม้เธอรู้สึกไม่เต็มใจที่ต้องจากลูกไป แต่เธอก็ไม่ได้เสียใจกับสิ่งที่เธอทำลงไป
อย่างไรก็ตาม ผู้ชนะคือเจ้าผู้แพ้คือโจร เธอจำต้องไปจากที่นี่
ถ้าเธอจะโทษใครสักคนก็คงต้องเป็นเย่เชินหลินเท่านั้น เพราะชายคนนี้เคยให้ความหวังกับเธอแต่สุดท้ายแล้วกลับเอาทุกอย่างไป
แน่นอนว่าเธอต้องเกลียดเซี่ยชีหรั่นด้วย และชีวิตนี้เธอจะไม่ยอมปล่อยเธอไปแบบนี้อย่างแน่นอน เซี่ยชีหรั่นพูดถูก เธอบอกว่าเธอยังเป็นสาวอยู่ เธอยังมีโอกาสเอาคืนอีกมากมายนับถ้วน ต้องมีสักวันที่เป็นของเธอ
ส้งหลิงหลิงออกไปแล้ว และนี่ก็คือสิ่งที่เซี่ยชีหรั่นหวังมาตลอด
แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ แล้วเธอกลับไม่มีความสุขเลย ตอนนี้เธอคิดอย่างเดียวก็คือเจ้าตัวเล็กเย่เจิ้งเหิง ต้องทำอย่างไรกับอาการป่วยของเขา?
แม้เย่เชินหลินเคยพูดกับเด็กว่าร้องไห้ให้ตายก็เป็นเรื่องของมัน แต่ในใจเขาก็ยังเป็นห่วงลูกเหมือนกันหลังจากที่ส้งหลิงหลิงจากไป เพราะถึงอย่างไรแล้วเด็กก็ยังเป็นลูกแท้ๆ ของเขา แล้วจะไม่ให้ใส่ใจได้อย่างไร?
“หลิน เราย้ายขึ้นไปนอนชั้นบนกันเถอะ นางไปแล้ว ตัวเล็กคงต้องใช้เวลาปรับตัวสักพัก” เซี่ยชีหรั่นพูดเบาๆ
“ไม่ต้องหรอก ถ้าจำเป็นจริงๆ ก็ให้คนใช้ย้ายเตียงลูกลงมาห้องเราดีกว่า”
“ลูกเคยชินกับห้องนั้นแล้ว ตอนนี้ลูกต้องปรับตัวกับการไม่มีส้งหลิงหลิงอยู่ด้วยแล้วยังต้องปรับตัวกับสถานที่อีก เขาคงต้องรู้สึกไม่สบายใจแน่ๆ ผู้ใหญ่อย่างเราไม่เป็นไรหรอก แต่จะให้เด็กทนทรมานเกินไปไม่ได้ อีกอย่างถ้าลูกร้องไห้ขึ้นมาพวกเราจะได้ดูแลสะดวก”
“โอเค ตามนั่นก็ได้” เย่เชินหลินพูด
เซี่ยชีหรั่นนั่งลงข้างเตียงและจับมือเย่เชินหลินไว้แล้วมองเขาด้วยสายตาที่รู้สึกผิด
“ฉันรู้ดีว่าถ้าไม่เพราะฉัน คุณคงไม่ไล่เธอออกไปหรอก หลิน ตอนนี้ฉันรู้สึกลำบากใจมากเลย ถ้าเจ้าตัวเล็กไม่ยอมเชื่อฟังเราจะทำยังไงดี?” เธอรู้สึกกังวลมาก ครั้งนี้เธอไม่ได้ขอความเห็นใจให้กับส้งหลิงหลิงเพราะว่านางคิดร้ายจนถึงขั้นจะฆ่าแกงกัน ดังนั้นถ้าปล่อยให้เธออยู่กับเด็กต่อไปคงไม่ใช่ทางเลือกที่ดีอย่างแน่นอน
“ฉันอาจจะเห็นแก่ตัวเกินไป” เธอพูดเบาๆ
“ยัยต๊อง มันเกือบจะเอาชีวิตคุณเลยนะ ดีแค่ไหนแล้วที่คุณไม่คิดจะเอาคืน ลูกไม่เป็นไรหรอก เขาเป็นลูกชายของเย่เชินหลินต้องเข้มแข็งอยู่แล้ว คุณไม่ต้องห่วงหรอกนะ เขาต้องปรับตัวได้อย่างแน่นอน” เย่เชินหลินลูบผมเซี่ยชีหรั่นเบาๆ
หลังจากกล่อมจนทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกดีขึ้น หลินต้าฮุยก็ได้กลับมา เย่เชินหลินจึงบอกเซี่ยชีหรั่นว่า “ผมอยากดื่มกาแฟร้อนๆ สักแก้ว คุณช่วยชงให้ผมหน่อย”
เซี่ยชีหรั่นเดาว่าเย่เชินหลินอาจต้องการคุยกับหลินต้าฮุยเป็นการส่วนตัว เธอจึงไม่ได้ถามอะไรมาก หลังจากนั้นเธอพยักหน้าแล้วเดินจากไป
“คุณเย่ครับ คุณจะปล่อยเธอไปแบบนี้เลยเหรอ? ผมว่าที่เธอคิดทำร้ายคุณนายหญิงแบบนี้แล้ว ตราบใดที่เธอยังมีชีวิตอยู่ ปัญหามันคงไม่จบหรอกครับ” หลินต้าฮุยกระซิบพูด
นัยน์ตาเย่เชินหลินเปล่งแสงประกายและเขาพูดอย่างเลือดเย็นว่า “ถูกแล้ว เพราะฉะนั้นถึงปล่อยให้เธอมีชีวิตต่อไปไม่ได้”
“ครับ คุณเย่ ผมเข้าใจแล้วครับ”
“อย่าเพิ่งรีบร้อน ไปทีละขั้นตอน” เย่เชินหลินห้ามหลินต้าฮุยไว้
“นายให้พวกนักข่าวไปสัมภาษณ์เธอก่อน แล้วให้ข่าวที่เธอถูกไล่ออกจากตระกูลเย่ถูกเปิดเผยออกไป นี่คือขั้นตอนแรก หลังจากนั้นให้คนไปหาเรื่องตระกูลส้ง ให้คนอื่นคิดว่ามันเป็นฝีมือของอดีตศัตรูของตระกูลส้ง นี่คือขั้นตอนที่สอง หลังจากเป็นไปตามแผนแล้วค่อยลงมือ”
“รับทราบครับคุณเย่!” แม้หลินต้าฮุยจะติดตามเย่เชินหลินมาตั้งนาน แต่ความคิดความรอบคอบของเขาก็เทียบเท่ากับเย่เชินหลินไม่ได้