สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 898 สาวใช้ตัวแสบ 802

ตอนที่ 898 สาวใช้ตัวแสบ 802
“คือว่า……คุณนายหญิงครับ คุณจะไปพบเธอทำไมครับ? ต้องขออภัยที่ผมถามในสิ่งที่ไม่ควรถามครับ แต่ผมต้องการรู้จริงๆ ครับ ถ้าผมพาคุณไปพบส้งหลิงหลิงแบบนี้ คุณเย่ต้องเอาผมตายแน่เลยครับ”
“ฉันไม่ได้อยากโกหกนายหรอกนะ ต้าฮุย ฉันแค่อยากให้ส้งหลิงหลิงกลับมาจริงๆ”
หลินต้าฮุยขมวดคิ้วและไม่ได้ตัดคำพูดของเซี่ยชีหรั่น
“นายสังเกตไหมว่าสองวันนี้เชินหลินอารมณ์ไม่ดีเลย เมื่อคืนฉันเห็นเขายืนอยู่หน้าเตียงเด็กนานมาก เขาเป็นพ่อแท้ๆ ของเด็กนะ แล้วเขาจะปล่อยให้เด็กจากไปแบบนี้ได้ยังไง? เมื่อวานคุณหมอบอกแล้วว่าถ้าอาการของเด็กอันตรายกว่านี้อาจถึงขั้นเสียชีวิตได้เลยนะ”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เซี่ยชีหรั่นก็ถอนหายใจดังๆ แล้วพูดต่อ “ฉันรู้ว่านายภักดีต่อคุณเย่มาก และนายก็หวังดีต่อฉันกับคุณเย่เพื่อจะไม่มีอุปสรรคใดๆ มากีดขวางเราอีก ความจริงครั้งนี้ฉันอยากห้ามเย่เชินหลินไว้ ฉันไม่อยากให้เขาไล่ส้งหลิงหลิงออกไปเลย แต่ฉันคิดว่าเธออาจจะทำผิดอีกจึงไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร แต่เมื่อคิดๆ แล้ว หลังจากที่เธอออกไปมันส่งผลกระทบต่อความปลอดภัยของชีวิตเด็กมาก ถ้าเด็กไม่เป็นอะไรฉันคงไม่อยากให้เธออยู่ที่นี่ต่อหรอก ไม่มีใครอยากใช้ชีวิตกับมือที่สามหรอกนะ ฉันก็เหมือนกัน”
หลินต้าฮุยยิ่งเงียบกว่าเดิม เพราะเขารู้ดีว่าสิ่งที่เซี่ยชีหรั่นพูดนั้นออกมาจากใจจริง
สิ่งสำคัญคือเธอไม่เคยคิดถึงตัวเองก่อนเลย เธอเป็นห่วงเย่เชินหลินและเป็นห่วงเด็กมาก ในสถานการณ์แบบนี้ แม้เขาจะเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของเย่เชินหลิน ซึ่งความจริงเขาควรห้ามเธอไว้ แต่เมื่อเห็นความดีของเธอแล้วเขาก็ปฏิเสธไม่ลง
“ต้าฮุย ฉันรู้ว่านายฟังคำสั่งของคุณเย่คนเดียว แต่ตอนนี้เขาดื้อรั้นมาก ฉันบอกเขาแล้วว่าให้พาส้งหลิงหลิงกลับมาเพื่อชีวิตของลูก แต่เขาไม่ยอมจริงๆ เขายอมเจ็บปวดทนทุกข์เพื่อฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถทนดูความเจ็บปวดของเขากับลูกได้อีกต่อไปแล้ว ดังนั้นนายต้องช่วยฉันนะ ช่วยพาฉันไปหาส้งหลิงหลิงทีเถอะ”
ที่จริงหลินต้าฮุยอยากตอบตกลงเธอมาก เพราะไม่สามารถปฏิเสธต่อหน้าคนอย่างเซี่ยชีหรั่นได้เลย
แต่เมื่อเขาคิดถึงการกระทำที่โหดร้ายของส้งหลิงหลิงแล้วเขากลับต้องใจแข็งอีกครั้ง
“ต้องขออภัยจริงๆ ครับคุณนายหญิง ผมช่วยคุณไม่ได้จริงๆ คนอย่างส้งหลิงหลิงไม่ควรกลับมาจริงๆ นะครับ เพราะถ้าหากเธอได้กลับมาเธอต้องสร้างปัญหาอีกแน่นอน”
“ฉันรู้!” เซี่ยชีหรั่นเริ่มขึ้นเสียงและพูดเสียงดังขึ้น
“ฉันรู้ว่าเธออาจจะกลับมาสร้างปัญหาอีก แต่ฉันไม่สนใจหรอก ฉันก็เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งแล้วนะ ฉันสามารถดูแลตัวเองได้ แต่ตัวเล็กเย่เจิ้งเหิงไม่เหมือนกันนะ เขายังเป็นเด็กทารกอยู่เลย เพราะเรื่องพัวพันของผู้ใหญ่จึงต้องกระทบต่อชีวิตเด็กแบบนี้เราทุกคนต่างก็ต้องรับผิดชอบกันนะ ต้าฮุย นายก็เป็นพ่อคนแล้ว นายลองคิดดูสิว่าเย่เชินหลินไม่อยากให้ลูกชายตัวเองมีชีวิตรอดจริงๆ เหรอ? ถ้าเขาไม่อยาก แล้วทำไมก่อนหน้านี้ต้องยอมส้งหลิงหลิงทุกอย่างล่ะ ครั้งนี้ที่เขาไม่ให้อภัยเธอก็เป็นเพราะฉันจริงๆ นะ”
เซี่ยชีหรั่นพูดแทงใจหลินต้าฮุย ซึ่งแน่นอนว่าเขาต้องเข้าใจเย่เชินหลินดี แม้เด็กคนนี้จะเกิดขึ้นโดยบังเอิญแต่ถึงอย่างไรก็ตามเขาก็คือพ่อผู้ให้กำเนิดลูกคนนี้อยู่ดี ตราบใดที่ไม่ใช่สัตว์ร้ายคอยทำลายลูก คงไม่มีใครที่อยากเห็นลูกตัวเองต้องตายหรอก
เมื่อเห็นหลินต้าฮุยเริ่มรู้สึกใจอ่อน เซี่ยชีหรั่นจึงย้ำพูดอีกครั้ง “ฉันกับเย่เชินหลินก็เชื่อใจซึ่งกันและกันอยู่แล้ว อีกอย่างที่บ้านมีคนตั้งมากมายคอยดูแลอยู่ ต่อให้ส้งหลิงหลิงกลับมาเธอก็ไม่กล้าและไม่มีโอกาสที่จะทำอะไรฉันอยู่แล้ว”
“โอเคครับ ผมจะพาคุณไปหาเธอ” ในที่สุดหลินต้าฮุยก็รับปาก
“ขอบคุณนะ แล้วอย่าเล่าเรื่องที่ฉันไปหาส้งหลิงหลิงให้คุณเย่ฟังนะ” เซี่ยชีหรั่นพูด
ครั้งนี้หลินต้าฮุยไม่ได้รับปากเธอ ตอนนี้เขาก็รู้สึกสับสนและทำอะไรไม่ถูก
ใจหนึ่งเขาไม่อยากให้เย่เชินหลินต้องเสียลูกไปและสงสารเซี่ยชีหรั่นที่มีใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ส่วนอีกใจเขาไม่อยากเห็นส้งหลิงหลิงได้กลับมาอีกครั้งจริงๆ
เพราะสับสนจนไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไร เขาจึงเลือกที่จะทำตามคำขอของเซี่ยชีหรั่น
หลังจากเซี่ยชีหรั่นและหลินต้าฮุยขึ้นไปบนรถ หลินต้าฮุยจึงสั่งให้คนขับรถขับไปยังชานเมืองด้านตะวันออก
พวกเขาย้ายไปพักอยู่ที่ไกลจนอยู่ในเขตเมืองชนบทแล้ว
“ต้าฮุย ฉันไปคนเดียวก็ได้ นายรอที่นี่ก่อน ฉันน่าจะใช้เวลาไม่นานหรอก” เซี่ยชีหรั่นพูดกับหลินต้าฮุยหลังลงจากรถ
เธอรู้ว่าหลินต้าฮุยไม่ชอบส้งหลิงหลิง จึงกลัวว่าส้งหลิงหลิงจะพูดอะไรที่หลินต้าฮุยไม่ชอบแล้วทำให้เขาไม่ยอมให้ส้งหลิงหลิงกลับไปเหมือนเย่เชินหลินอีก
“คุณไปคนเดียวไม่ปลอดภัยครับ ให้ผมไปกับคุณดีกว่า”
“จะมีอะไรอันตรายอีกล่ะ? ฉันได้ยินมาว่าส้งซูหาวก็……ส่วนเซียวเสี่ยวลี่ก็กำลังตั้งท้องอยู่ และนายหญิงส้งก็อายุมากแล้วด้วย คนเหล่านี้ไม่เป็นอันตรายต่อฉันหรอก ไม่ต้องห่วง ต้าฮุย ฉันไม่เป็นไรหรอก ธุระแบบนี้ฉันชอบลุยคนเดียวมากกว่า ไม่อยากให้คนอื่นรบกวนด้วย”
เมื่อเซี่ยชีหรั่นพูดเช่นนี้แล้วหลินต้าฮุยก็ได้แต่ตอบคำเดียว ครับ คุณนายหญิง และบอกว่าเขาจะรออยู่ที่หน้าบ้านส้งหลิงหลิง
เมื่อเซี่ยชีหรั่นเดินไปถึงชั้นล่าง ส้งหลิงหลิงและส้งซูหาวก็กำลังยืนอยู่ที่หน้าต่างแล้วมองออกไปพอดี
“พี่ ดูสิ! นั่นมันเซี่ยชีหรั่นไม่ใช่เหรอ?” ส้งซูหาวชี้ไปที่ชั้นล่าง
“เธอมาทำไม?” ส้งหลิงหลิงพึมพำอยู่ในปากและคิดในใจว่าเกิดเรื่องอะไรกับเด็กหรือเปล่าเธอถึงมาหาถึงที่?
“จัดการมันเถอะ!” ส้งซูหาวพูด
ส้งหลิงหลิงส่ายหัว แม้เธอจะเกลียดเซี่ยชีหรั่นมาก แต่เธอรู้ดีว่าคนอย่างเซี่ยชีหรั่นนั้นทำอะไรได้บ้าง
เซี่ยชีหรั่นนั้นไม่เคยคิดร้ายกับใคร ถ้าเธอคิดจะทำร้ายใครจริง เธอส้งหลิงหลิงคงไม่อยู่รอดถึงทุกวันนี้หรอก
เธอคิดแบบนี้ก็จริง แต่เธอไม่เคยคิดยอมรับในความดีของเซี่ยชีหรั่นเลย
“พี่ ไม่ต้องสนใจว่ามันจะมาที่นี่ทำไมหรอก ตอนนี้เราอยู่กันแค่สองคน เดี๋ยวให้ผมจับมันมาข่มขืนแล้วเราถ่ายเป็นหลักฐานไว้ ดูว่าเย่เชินหลินจะเอามันอยู่ไหม เราสามารถใช้วิธีนี้ทำให้พี่ได้กลับไปบ้านตระกูลเย่ก็ได้นะ พี่ดูสิ หลังจากพี่กลับมาพวกเราลำบากแค่ไหน ถ้าชีวิตนี้พี่ไม่ได้กลับไปบ้านเขาจริงๆ ตระกูลส้งของเราหมดกันแน่”
ส้งหลิงหลิงรู้ดีว่าหลังจากที่เธอกลับมาบ้านตระกูลส้งก็มีแต่ปัญหา และอดีตศัตรูของส้งซูหาวก็เข้ามาสร้างปัญหาอย่างไม่หยุด
กระจกบ้านก็ถูกทุบแตกหมด ส้งหลิงหลิงกับส้งซูหาวต่างก็เป็นห่วงแม่ว่าจะได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุของการคุกคามของพวกเขาไปด้วย ทั้งสองจึงคิดว่าช่วงใกล้ปีใหม่นี้ต้องส่งแม่กลับไปหลบภัยที่บ้านยายก่อนสักพัก
ส้งหลิงหลิงเริ่มรู้สึกเสียใจกับอดีตที่เธอสร้างศัตรูไว้มากมาย ถ้าเทียบกับชีวิตทุกวันนี้แล้วการมีชีวิตรอดถึงจะเป็นสิ่งสำคัญที่สุด
ถ้าตัวเธอคนเดียวจะไม่มีอะไรมาก แต่เธอยังมีพ่อแม่ ยังมีน้องชายและยังมีเซียวเสี่ยวลี่ที่กำลังตั้งท้องทายาทของตระกูลส้งอยู่ ความจริงแล้วเธอควรลดตัวลงเพื่อคุกเข่าขอร้องเย่เชินหลิน
“พี่ ทำไมไม่พูดอะไรเลย? พี่เห็นด้วยไหม?”
“ไม่! นายคิดอะไรของนายอยู่! นายคิดเหรอว่าเธอจะมาคนเดียว? คนอย่างเธอต้องมีคนคอยคุ้มกันแล้ว” เมื่อส้งหลิงหลิงพูดจบ ส้งซูหาวก็ได้เห็นชายสองคนแอบเดินตามเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในบริเวณหน้าบ้าน
“ยังดีนะที่พี่รอบคอบกว่าผม ถ้าพี่ใจร้อนเหมือนผมคงแย่ไปนานแล้ว”
สิ่งที่น้องชายพูดก็ถูกเหมือนกัน ครั้งนี้เซี่ยชีหรั่นไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่นิด แต่เย่เชินหลินก็ยังไล่เธอออกจากบ้าน เห็นได้ชัดว่าเขาดีต่อเซี่ยชีหรั่นมากแค่ไหน นอกจากนี้เขายอมแลกด้วยชีวิตเพื่อที่จะช่วยเซี่ยชีหรั่น ผู้หญิงคนนี้สำหรับเขาแล้วมันมากกว่าชีวิตเขาด้วยซ้ำ
เวลานี้ถ้าส้งซูหาวยังกล้าทำอะไรเซี่ยชีหรั่น นั่นไม่ได้หมายถึงเขาดิ้นรนหาที่ตายงั้นหรือ?
“มันจะมาทำไมครับพี่? หรือว่าหลานชายผมปรับตัวไม่ได้จึงต้องการให้พี่กลับไป?”
“อาจจะ”
“แล้วพี่จะกลับหรือไม่กลับล่ะ?” ส้งซูหาวถาม
ส้งหลิงหลิงก็กำลังคิดอยู่ว่าเธอควรแสดงท่าทีแบบไหน?
ควรร้องไห้ขอร้องเซี่ยชีหรั่นเพื่อยอมรับความผิดและขอโอกาสจากเธอ? หรือว่าควรวางท่าทีที่เย่อหยิ่ง ทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าคนอย่างเธอไม่ได้เป็นคนใจง่ายเหมือนที่คิด?
“ปัง ๆ ๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ส้งหลิงหลิงส่งสายตาให้ส้งซูหาวว่าให้เขาไปเปิดประตู
ส้งซูหาวเดินกะเผลกไปที่ประตูและเปิดประตูออก
เมื่อประตูเปิดออกเซี่ยชีหรั่นก็ได้เห็นขาของส้งซูหาวและจำได้ว่าล่าสุดที่เห็นเขายังปกติอยู่ แต่ตอนนี้เขากลับกลายเป็นคนพิการไปแล้ว แม้ว่าเขาจะหาเหาใส่หัวเองแต่เมื่อเธอเห็นแล้วก็รู้สึกสงสารเขาเหมือนกัน
“ใคร?” ส้งหลิงหลิงแกล้งถาม
“เซี่ยชีหรั่น” ส้งซูหาวก็ร่วมมือกับพี่สาว
“เธอมาทำอะไรที่นี่?” ส้งซูหาวขมวดคิ้วถาม
จนถึงทุกวันนี้ส้งซูหาวก็ยังเสียดายที่อดีตไม่ได้คว้าเซี่ยชีหรั่นไว้
เมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของเธอเดินขึ้นบันไดหัวใจของเขาก็เต้นไม่เป็นจังหวะ เขาคิดในใจว่าถ้าตอนนั้นผู้หญิงคนนี้เป็นของเขาแล้วเขาจะมีความสุขมากแค่ไหน
ถ้าได้เธอจริงๆ……แม้ตายก็ยอม
แต่เสียดายมีคนตามเธอมาด้วย ไม่งั้นเขาคิดว่าอยากลองเสี่ยงตายดูสักครั้ง ในตอนนี้เขาอยากเสี่ยงชีวิต เขาอยากปิดประตูลง เขาอยากกดเซี่ยชีหรั่นลงนอนและทำการข่มขืนเธอ แต่เขากลายเป็นคนพิการและสภาพร่างกายเขาไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว เกรงว่าจะไม่สำเร็จดั่งปรารถนา
เขาจะทำเรื่องโง่ๆ ไม่ได้อีก ตอนนี้ทำได้เพียงแอบมองหน้าอกเธอไปมา และเมื่อเขาเห็นส้งหลิงหลิงเดินเข้ามาเขาก็หันเดินกลับไปในห้อง
เขาไม่รู้ว่าพี่สาวเขากำลังคิดทำอะไรอยู่ จึงคิดว่าควรหลีกเลี่ยงไปก่อนดีกว่า
“เซี่ยชีหรั่น เธอเห็นว่าฉันยังตกต่ำไม่พอจึงตั้งใจมาซ้ำเติมอีกใช่ไหม? เธอต้องการให้ฉันตายก่อนถึงจะพอใจใช่ไหม?” ส้งหลิงหลิงเดินเข้าไปถามเซี่ยชีหรั่นด้วยความเย็นชา
เธอตัดสินใจแล้วว่าไม่ลดตัวไปขอร้องเธออีก ที่เธอตั้งใจมาหาเธอถึงที่ก็เพราะอยากจะมาขอร้องให้เธอกลับไป แล้วเธอจะยอมลดตัวลงได้อย่างไร?
หากไม่ได้เห็นแก่เย่เชินหลินและลูก ชีวิตนี้เซี่ยชีหรั่นก็คงไม่อยากเห็นหน้าส้งหลิงหลิงอีกเหมือนกัน