สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 90มาลงโทษเธอ 2

บทที่90มาลงโทษเธอ 2
แต่คราวนี้ เขาเพื่ออะไรหล่ะ
ไม่นานเธอก็รู้คำตอบ
มือของเขาใช้แรงดึง ตัวเธอก็ล้มลงตัวเขา ร่างเขาเอียงไปเล็กน้อย ครึ่งตัวเขาก็ทับลงบนตัวเธอ
“คืนนี้ ฉันมาลงโทษเธอ”ลมหายใจที่ร้อนของเขาพ่นอยู่ข้างหูเธอ
“วันนี้เธอทำผิดอะไรไป เธอรู้ไหม”เขาลูบใบหน้าที่เล็กของเธอแล้วถาม
“ไม่ ไม่มีค่ะ ท่านต้องจำผิดแน่ๆ รีบปล่อยฉันเถอะ”
“กอดกับไห่ลี่หมิน”เขาเตือนเธอ ร่างของเซี่ยชีหรั่นนิ่งไป
เขารู้หรอ เธอลืมไปได้ไง ห้องเขามีกล้องวงจรปิด
ในเมื่อเขาเห็นไปแล้ว งั้นเธอมีแต่ยอมรับไป
“ขอโทษค่ะ ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาจะทำแบบนั้น”
“เมื่อรู้ว่าผิด งั้นก็ยอมรับการลงโทษเลย”
พูดจบ หัวเขาเอียงไปก็จูบลงริมฝีปากที่นุ่มนวลของเธอ
เธออยากจะผลักเขาออกไปแต่ก็ไม่กล้าทำ เลยมีแต่ส่ายหัวหลบเขา กลับโดนมือที่ใหญ่ของเขาจับไว้ ลิ้นของเขาแงะเปิดปากของเธอแล้วก็ชนเข้าในปากที่หวานๆของเธอ
จูบครั้งนี้รุนแรงมาก
ไม่นาน เธอก็โดนเข้าจูบจนร่างกายไร้เรี่ยวแรง
เขาไม่เพียงแต่อยากจูบเธอ ยังอยากได้ตัวเธอไป เพราะอยากได้ เขาเลยไม่ได้กินเธอไปทันที เพราะเขาอยากค่อยๆกิน
“อย่า..อย่าทำแบบนี้”
เธอโดนเขาจูบจนเวียนหัวไปแล้ว แต่สติเอยังอยู่ แต่เขากลับไม่ปล่อยเธอ
เดิมทีเขาแค่อยากให้เธอหลงในการจูบนี้ แต่คาดไม่ถึงกลับทำให้ตนเองตัวร้อน
เขายืนแขนออกไปแล้วกอดหัวเธอมาที่หน้าอก ให้เธอฟังเสียงหัวใจเต้นของเขา
ผู้หญิงชอบอะไรเขารู้ชัดเจนดี อย่างที่คิดไม่ผิด เมื่อเธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นของเขา ความคิดที่สับสนของเธอก็ค่อยๆสงบลง
เขาสงบความอยากของได้ลงมาแล้ว กอดเธอเบาๆ มือใหญ่ลูบไปผมที่ยังเปียกชื้นของเธอ
ท่าทีนี้ไม่รู้รักษาไปนานเท่านั้น เธอรออยู่ตลอดว่าเมื่อเขาเบื่อแล้วก็จะกลับไปห้องของตนเอง
แต่ความอดทนของเขาเหมือนไม่มีขีดจำกัด มีหลายครั้งเธอก็ได้ยินเสียงหายใจที่สม่ำเสมอของเขาแล้ว แต่ตอนที่เธอลุกขึ้นจะไป ก็โดนเขาจับกลับมาอีกครั้ง
“ห้ามไปไหน คืนนี้นอนที่อ้อมกอดของฉัน”
เธอมีแต่ถอนหายใจแล้วนอนเป็นแบบนี้ต่อ เธอยังคงรออยู่ แต่รอไปๆเธอเองก็หลับไปจริงๆ
ตอนตื่นขึ้นมา ข้างๆเตียงได้ว่างเปล่าแล้ว
เขาไม่ได้เรียงเธอ ก็ไม่ได้ตั้งใจให้คนอื่นเห็นว่าเขานอนอยู่ในห้องเธอ ไม่ให้คนมาหาเรื่องเธอ เธอยิ่งสงสัยจุดประสงค์ของเขาแล้ว
เขาชอบเธอหรอ บางทีเธอเหมือนจะใช่ แต่บางทีก็เหมือนไม่ใช่
ตอนเช้าพ่อบ้านมาเคาะประตูห้องของเซี่ยชีหรั่น แล้วพูดว่า“คุณเย่บอกว่าต่อไปเธอเพียงแค่รับใช้เขาคนเดียวก็พอ รวมถึงเรื่องกินข้าว เปลี่ยนเสื้อ อาบน้ำ”
“ขอบคุณค่ะ ฉันรู้แล้ว”
เธอจะวางฐานะตนเองมให้ เธอเป็นคนรับใช้ของบ้านเขา จากวันแรกที่เธอเข้ามาก็ใช่แล้ว
เมื่อเซี่ยชีหรั่นยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟ เย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงกำลังนั่งอยู่ข้างๆโต๊ะ
“เมื่อคืนหลับดีไหม”เย่เชินหลินถาม เขาไม่เคยปกปิดความห่วงใยที่เขามีต่อเธอ
“ดีมากค่ะ ขอบใจนะ”
“น้องหรั่นทำไมทำตัวเหมือนคนนอกละ นั่งลงมากินข้าวเลย”
“ไม่ต้องแล้วค่ะ เชิญสองท่านกินเลยค่ะ อาหารเช้าของพวกเราก็จะเริ่มแล้วค่ะ”
“นั่งกินตรงนี้”เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา แล้วหันหัวไปพูดกับพ่อบ้าน“แกไปเอาอาหารเช้าที่เหมือนกันมาให้เธอ”
“ครับ คุณเย่”
พ่อบ้านตอบอย่างเคารพแล้วก็ไป
เซี่ยชีหรั่นยังอยากจะปฏิเสธ ส้งหลิงหลิงกลับลุกขึ้นมา กดเธอนั่งลงไป ยิ้มว่า“เราเป็นครอบครัวเดียวกัน เธอจะเกรงใจไปทำไม”
ดูเหมือนเธอต้องกินอาหารเช้าที่เหมือนพวกเขาแล้ว
อาหารมื้อนี้เธอกินได้อึดอัดมาก เธอรู้สึกตนเองเหมือนเมียน้อยในสมัยโบราณ นั่งอยู่ข้างคุณท่านและนายหญิงใหญ่
ตอนเช้าเธอก็คิดมาหลายครั้งแล้วว่า ถ้าอยากจะออกจากฐานะที่อึดอัดนี้และช่วยแก้แค้นให้โม่เสี่ยวจุนก็มีแต่ทางเดียว
นั่นก็คือรอ รอแม่ของเย่เชินหลินมา
วันที่สอง ตอนที่เซี่ยชีหรั่นโดนส้งหลิงหลิงลากให้อยู่คุยกับเย่เชินหลิน ผู้คุ้มกันที่อยู่นอกประตูก็พูดกับพ่อบ้านว่าข้างนอกมีหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่งมา เชื่อว่าโม่เสี่ยวหนง เป็นน้องสาวของเซี่ยชีหรั่น