สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 901 สาวใช้ตัวแสบ 805

ตอนที่ 901 สาวใช้ตัวแสบ 805
นึกถึงความอัปยศอดสูทั้งหมดที่ได้รับในวันนั้น ดวงตาคมชัดของเขาก็เพิ่มความเกรี้ยวกราดยิ่งขึ้น
ส้งซูหาวดูถูกเขาไม่ใช่เหรอ? เขาเห็นส้งซูหาวออกไปแล้วก็คิดวิธีดูถูกส้งซูหาวทันที
เขาข่มขืนแล้วฆ่าพี่สาวเขาต่อหน้าเขา ดูสิว่าต่อไปเขาจะทำตัวอย่างไร
เขาคิดว่าถ้าคนที่จ้างเขารู้ว่าเขาข่มขืนส้งหลิงหลิง ก็คงไม่มีความเห็นอะไรกับเขา มันอยากฆ่าผู้หญิงคนนี้ ต้องเกลียดเข้ากระดูกแน่ๆ
เซียวเสี่ยวลี่วิ่งตามส้งซูหาวออกมาจากห้องนอน ผู้หญิงคนไหนไม่กลัวมีดบ้าง พอเห็นมีดขาก็อ่อนทันที
ซานหยานกวาดมองไปที่พวกเขา พอเห็นภรรยาส้งซูหาวสวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยออกมา
โอ้ ไม่คิดว่าวันนี้ซานหยานอย่างเขาจะได้ทำงานนี้ และมีสิทธิประโยชน์เพิ่มเติมด้วย
ก่อนรุ่งสางถ้าเขาฆ่าคนแล้วหนีได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องกังวลมากเกินไป
ครอบครัวนี้มีหญิงพิการไม่กี่คน เขาไม่กลัวการเปลี่ยนแปลงหรอก
ถึงพวกเขาจะแจ้งตำรวจ แต่สถานที่ห่างไกลแบบนี้ ต้องใช้เวลาสักพักกว่าตำรวจจะมา เพียงพอสำหรับเขาที่จะฆ่าและหลบหนี
คิดถึงตรงนี้แล้ว มือข้างหนึ่งเขาถือมีด มืออีกข้างยื่นออกไปที่คอเสื้อส้งหลิงหลิง
แน่นอนว่าส้งหลิงหลิงไม่ให้เขาสัมผัสแต่โดยดี เธอยืดเยื้อให้นานที่สุด ตะโกนขึ้นมาว่า “อย่าเข้ามา” พลางเอนตัวไปด้านข้าง
“พี่! มาหาฉัน!” ส้งซูหาวตะโกนเสียงดัง ดึงดูดความสนใจของซานหยาน
“ไม่ ซูหาว เธอกับเสี่ยวลี่รีบกลับห้องไป รีบกลับไป!” ส้งหลิงหลิงสงบลงแล้ว เขามองออกว่าอีกฝ่ายพุ่งมาหาเธอ
เธอยอมรับว่าชีวิตนี้ไม่เคยทำให้ใครขุ่นเคืองมาก่อน คิดดูแล้วคนที่ต้องการชีวิตเธอต้องเป็นเซี่ยชีหรั่นหรือไม่ก็เย่เชินหลิน
แม้ว่าเป้าหมายจะไม่ใช่ส้งซูหาว และยากที่จะบอกว่าอีกฝ่ายจะไม่ทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ถึงเธอจะตายไปแล้วก็ไม่สามารถให้ตระกูลส้งโดนถอนรากถอนโคนหรอก
ตอนนี้พวกเขาต้องกลับไปในห้องนอน คนร้ายไม่สามารถพังประตูพวกเขาได้ พวกเขาน่าจะมีชีวิตรอดได้
นอกจากนี้เธอยังมองออกว่าคนชุดดำนี้ต้องการจะทำอะไรเธอ หากหลีกเลี่ยงความอัปยศอดสูไม่ได้ เธอก็ไม่อยากให้ใครเห็นเธออับอาย ทำแบบนั้นเมื่อเธอมีชีวิตต่อไปก็ยังเหลือศักดิ์ศรีเพียงน้อยนิดไม่มากก็น้อย
“กลับไปเถอะ ซูหาว กลับไปกับฉัน!” เซียวเสี่ยวลี่วิตกกังวลจนร้องไห้
เธอเข้าใจความหมายของส้งหลิงหลิง ส้งซูหาวเป็นสามีของเธอ เธอไม่อยากให้ส้งซูหาวออกมาตาย เลยผลักส้งซูหาวอย่างแรง
“ปล่อย! ฉันเป็นผู้ชาย จะมองดูคนอื่นฆ่าพี่สาวฉันโดยที่ไม่สนใจไยดีได้ไง? ถึงฉันจะตาย ฉันก็ขี้ขลาดแบบนี้ไม่ได้!”
ส้งซูหาวสะบัดเซียวเสี่ยวลี่ เดินกะเผลกไปทางโซฟา
ขวางหูขวางตาจริงๆ ! ซานหยานรู้สึกว่าสองคนนั้นขวางหูขวางตาจริงๆ ถ้ามีแค่ส้งหลิงหลิงอยู่ที่นี่คนเดียว เขาก็จัดการได้ง่ายๆ แล้ว
มือข้างหนึ่งเขาถือมีด มืออีกข้างจับคอเสื้อส้งหลิงหลิง พอกระชาก ชุดนอนของส้งหลิงหลิงก็โดนเขาฉีกขาดมากกว่าครึ่ง
ในใจซานหยานปล่อยสิ่งอื่นไม่ได้ ถูกดึงดูดสายตาด้วยร่างกายที่สั่นเทาของเธอ กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
“ปล่อยพี่สาวฉัน มีอะไรก็มาลงที่ฉัน!” ส้งซูหาวก็พุ่งไปข้างหน้า ยื่นมือออกไปจับซานหยาน
“ออกไป! ไม่งั้นฉันจะฆ่าแห!” ซานหยานกลัวส้งซูหาวจับได้ จงใจพูดน้ำเสียงแหบพร่าเป็นพิเศษ
ส้งซูหาวทำเรื่องเลวร้ายมาไม่น้อย แน่นอนว่าเขาจำคนไม่สำคัญอย่างซานหยานไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคืนเขาสวมฮู้ดสีดำ เขายิ่งจำไม่ได้
“ฆ่าฉันสิ ปล่อยพี่สาวฉัน!” ส้งซูหาวตาแดงคำราม แต่ถูกซานหยานเตะขาที่พิการของเขา ส้งซูหาวล้มไปข้างๆ ทันที
เซียวเสี่ยวลี่กรีดร้องและวิ่งไปข้างหน้า ถามอย่างสั่นๆ และกระตือรือร้น “ซูหาว ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
ส้งซูหาวขมวดคิ้วมองเซียวเสี่ยวลี่ ถึงจะมองแค่แบบนี้ เซียวเสี่ยวลี่ก็เข้าใจทันทีว่าสามีหมายถึงอะไร
เขาให้เธอไปแจ้งตำรวจเพื่อช่วยชีวิตพี่สาวเขา เซียวเสี่ยวลี่กลัวว่าตัวเองจะวิ่งเร็วเกินไปจนอีกฝ่ายจับได้ เธอร้องไห้อีกสองทีพร้อมพูดขึ้น “ซูหาว พี่ให้เราเข้าไป เราเข้าไปกันเถอะ”
ซานหยานไม่ฟังสองคนนี้เลย เขาใช้มือที่ถือมีดโอบรอบเอวส้งหลิงหลิงและดึงเธอไปข้างๆ อย่างรุนแรง
ส้งหลิงหลิงแนบหน้าอกเขา มืออีกข้างหนึ่งของเขาจับสิ่งอวบอิ่มของเธออย่างใจร้อน บีบมันแรงๆ
“อ่า……เจ็บ……ปล่อยฉัน……” เขาออกแรงมากจริงๆ จับจนส้งหลิงหลิงน้ำตาไหล
ขณะที่เธอตะโกนร้องเจ็บปวดก็เห็นส้งซูหาวที่กำลังลุกขึ้น พูดขึ้นอย่างรีบร้อน “ส้งซูหาว เข้าไปซะ!”
“อยากไว้ชีวิตมันเหรอ? ก็ถอดให้ฉัน! ถอดให้หมด!” ซานหยานสั่งด้วยเสียงแหบ
เขาต้องถือมีดไว้ในมือ ขยับไม่สะดวกเลย ต้องการข่มขืนเธอมันใช้ความพยายามมากเกินไป
“ได้ ได้ ฉันฟังนาย ฮีโร่ ฉันฟังนาย” ส้งหลิงหลิงพูดเสียงสั่น
“ฮีโร่เหลือศักดิ์ศรีให้ฉันหน่อยได้ไหม ห้องนอนนั้นไม่มีคน จะไม่มีใครมารบกวน เราเข้าไปในห้องนั้นได้ไหม?”
ท่าทางส้งหลิงหลิงเหมือนดอกสาลี่ต้องหยาดฝน ซานหยานไม่ได้เกลียดเธอมากนัก คิดว่าเธอเป็นคนที่กำลังจะตาย เขาก็รู้สึกสะเทือนใจนิดหน่อย
ถึงจะไปที่ห้องนอนนั้น เขาก็ไม่สามารถจัดการเธอต่อหน้าส้งซูหาวได้ แต่ก็ไม่มีใครรบกวน เขาสามารถสนุกกับมันได้อย่างมีความสุข
“ถอดก่อน!” ซานหยานสั่งอีกครั้ง ให้ส้งซูหาวเห็นภาพที่เธอถอด มันก็เป็นการดูถูกเขาด้วย เขาปล่อยเอวส้งหลิงหลิง ให้เธอมีอิสระนิดหน่อย
ส้งหลิงหลิงกัดปาก มองส้งซูหาวอีกครั้ง แล้วมองไปที่ท้องโตของเซียวเสี่ยวลี่
เธอยอมเสี่ยงทุกอย่าง ถอดแล้ว ก็อาจจะช่วยชีวิตทุกคน รวมถึงตัวเธอเอง
ตราบใดที่ไปห้องนอนของแม่ เธอก็จะพยายามทำทุกอย่างให้ผู้ชายคนนั้นรู้สึกดี หาโอกาสที่จะเจออะไรบางอย่างแล้วตีเขาแรงๆ
“พี่ อย่าถอด อย่าไปฟังคำพูดไอ้สัตว์เดรัจฉานนี่!” ส้งซูหาวตะโกนเสียงดังอย่างเจ็บปวด เขาลุกขึ้นจะจับมือซานหยานอีกครั้ง
สิ่งที่ซานหยานอยากทำมากที่สุดในตอนนี้คือการเหยียดหยามส้งหลิงหลิง ส้งซูหาวมาห้ามอีกครั้ง เขาอาจจะสูญเสียการควบคุมและแทงมันก่อนจริงๆ
เซียวเสี่ยวลี่จับมือส้งซูหาว ดึงเขาด้วยกำลังที่มีทั้งหมด ดึงไปตะโกนไป “ขอร้องนะซูหาว พี่อยากจะช่วยชีวิตพวกเรา เธอเป็นผู้ชายคนเดียวในตระกูลส้ง เธอตายไม่ได้ เธอต้องมีชีวิตอยู่ ไปกับฉัน ฉันขอร้อง”
ส้งหลิงหลิงมองซานหยานอย่างเข้มงวด ค่อยๆ ยื่นมือออกไป ใจแข็งถอดชุดนอนออก
ร่างกายขาวกระจ่างใสปรากฏขึ้นต่อหน้าซานหยานทั้งหมด ส้งซูหาวหลับตาลงอย่างเจ็บปวด
นึกถึงพ่อแม่เขา ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดแต่ก็รู้ว่าที่เซียวเสี่ยวลี่พูดนั้นถูกต้อง เขาเป็นผู้ชายในตระกูลส้ง เป็นสายเลือดเดียวของตระกูลส้ง
มันสมบูรณ์แบบจริงๆ ! สายตาซานหยานแน่วแน่มาก
มันกอดส้งหลิงหลิงไว้ และไม่สนว่าส้งซูหาวและเซียวเสี่ยวลี่จะอยู่ที่นี่ด้วย ก้มศีรษะลงแทะโลมส้งหลิงหลิง
ส้งหลิงหลิงไม่มีผู้ชายมานานมากแล้ว ตามหลักแล้วถ้าจู่ๆ มีผู้ชาย เธอจะตื่นเต้นมาก
แต่ตอนนี้สถานการณ์มันพิเศษ เธอตื่นตระหนก ยังมองหาวิธีการฆ่าอีกฝ่าย จึงห้ามรู้สึกมากเกินไป
“ขอร้อง เราไปห้องนอนกัน ดีไหม?” เพราะส้งหลิงหลิงรู้ว่าผู้ชายคนนี้โลภ อย่างน้อยเธอน่าจะปลอดภัยสักสองสามนาที เธอเลยขอร้องด้วยเสียงสั่น
“ไป! เธอไปก่อน! ทำตัวดีๆ ล่ะ ไม่งั้นฉันจะแทงเธอซะ!” ซานหยานผลักเธอไปข้างหน้า แล้วชี้มีดไปที่ด้านหลังเธอ
ส้งซูหาวมองดูซานหยานบังคับให้ส้งหลิงหลิงเข้าไปห้องนั้นที่แม่อยู่อย่างช่วยอะไรไม่ได้ เขาเกลียดสุดขีด
อีกฝ่ายถือมีดมาแล้วพุ่งไปที่ส้งหลิงหลิง
เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้ามาโดยไม่มีจุดมุ่งหมาย เขาต้องฆ่าคนอย่างแน่นอน
เขาไม่สามารถมองพี่สาวเขาโดนเหยียดหยามได้ แถมยังโดนฆ่าอีก ในฐานะที่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง เขาจะอยู่อย่างสงบได้อย่างไร?
ได้ยินเสียงประตูห้องนอนแม่ปิดดังปัง ส้งซูหาวทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
“อย่าขยับ ซูหาว ฟังฉันนะ เรารอก่อน เดี๋ยวผู้ชายคนนั้นต้องวางมีดลง เรารอตอนที่มันกำลัง……กำลังทำเรื่องชั่วๆ แล้วบุกเข้าไป รอฉันนะ ฉันไปแจ้งตำรวจก่อน!”
เซียวเสี่ยวลี่พูดมีเหตุผล เขาบุกเข้าไปตอนนี้ พี่สาวเขาคงโดนไอ้สัตว์เดรัจฉานนี่เหยียดหยามไปแล้ว
ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือชีวิต เขาต้องช่วยชีวิตพี่สาวเขา ต้องเลือกเวลาที่ดีที่สุด
เซียวเสี่ยวลี่พูดจบอย่างรวดเร็วก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องทันที พยายามสงบสติอารมณ์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทร 110 แจ้งตำรวจ
ภายในห้องนอนนายหญิงส้ง หลังจากเข้าประตูไปซานหยานก็บังคับให้ส้งหลิงหลิงไปที่เตียง เขาทิ้งมีดลงบนเตียง คิดไว้เรียบร้อยแล้ว ทำเสร็จเขาจะใช้มีดจัดการเธอ
ที่นี่เหลือพวกเขาแค่สองคน อย่างน้อยสำหรับส้งหลิงหลิง การเหยียดหยามที่เธอได้รับทั้งหมดก็ลดลงไปไม่น้อย
เธอแอบกวาดมองห้องนอนของแม่ นอกจากโคมไฟบนโต๊ะข้างเตียง อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรเป็นอาวุธได้เลย
คุณภาพจิตใจของส้งหลิงหลิงดีมาตลอด ตอนนี้เธอสงบลงมาก
ส้งหลิงหลิงแค่เหลือบมองซานหยาน รู้สึกขยะแขยงในใจสุดๆ
พอคิดว่าถูกคนร้ายล่วงละเมิดร่างกาย เธอก็รังเกียจจนอยากชนกำแพงให้ตาย แต่พอคิดว่าเธอตายแบบนี้ ก็เป็นการเอาเปรียบเซี่ยชีหรั่น เธอหลับตาลง คิดว่าจะรู้สึกแย่อย่างไร เธอก็ต้องทนมันไป
ซานหยานค่อนข้างรู้สึกผิดและก็ไม่อาจชักช้าเกินไป
ส้งหลิงหลิงรู้สึกทั้งขยะแขยงและน่าอดสู กัดปากอดทนอยู่ตลอดเวลา
“แม่งเอ๊ย แกร้องหน่อยสิวะ!” ซานหยานเห็นเธอแข็งทื่อเหมือนศพก็ไม่พอใจอย่างมาก อดไม่ได้ที่จะด่าขึ้นมา
ส้งหลิงหลิงแค่ลืมตาขึ้นมองเขา พูดเสียงทุ้มต่ำ “ได้ ฮีโร่ ฉันจะร้อง ได้โปรดช่วยอ่อนโยนหน่อยได้ไหม? ฉันรู้ว่านายมาเพื่อฆ่าฉัน เดี๋ยวฉันก็ตายแล้ว นี่คือครั้งสุดท้ายของฉัน นายทำให้ฉันสบายหน่อยเถอะ”
อย่างไรแล้วก็โดนเขาเหยียดหยาม ส้งหลิงหลิงไม่อยากเป็นสาวพรหมจารีอะไรนั่นแล้ว ส้งซูหาวและเซียวเสี่ยวลี่จะโง่อย่างไร ก็ต้องแจ้งตำรวจแล้วแน่ๆ