สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 902 สาวใช้ตัวแสบ 806

ตอนที่ 902 สาวใช้ตัวแสบ 806
เธอต้องถ่วงเวลาให้นานที่สุด ดังนั้นเธอจึงพูดจาน่าสงสารแบบนี้
เดี๋ยวสาวสวยคนนี้ก็จะตายด้วยมีดเขาแล้ว ซานหยานก็รู้สึกเห็นใจนิดหน่อย
“ได้ ฉันจะทำเบาหน่อย ให้แกรู้สึกดีก่อนค่อยตาย!”
ซานหยานย้ายส้งหลิงหลิงไปที่ปลายเตียง กลัวเธอยื่นมือไปเอาโคมไฟมาตีเขา การกระทำเขาช้าลง
ร่างกายเธอค่อยๆ ยอมจำนนกับชายแปลกหน้าคนนี้ ส้งหลิงหลิงยิ่งรู้สึกอับอาย แต่ก็ทำอะไรไม่ถูก
เพื่อทำให้ผู้ชายคนนี้เคลิบเคลิ้ม เธอเริ่มให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ซานหยานภูมิใจอย่างมาก เริ่มออกแรงมากขึ้น
หยิบโคมไฟไม่ถึงแล้ว สมองส้งหลิงหลิงยังมีสติอยู่ เธอกำลังคิดหาวิธีเคลื่อนที่ไปยังมีด
ขณะนี้ประตูถูกบิดจากภายนอก ส้งซูหาวถือมีดทำครัวในมือแล้วพุ่งเข้ามา
ส้งหลิงหลิงกรีดร้อง ซานหยานเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติก็รีบถอยและคว้ามีดบนเตียง
แม่งเอ๊ย! บุกเข้ามาตอนที่เขากำลังฟิน มันอยากตายจริงๆ!
เพราะเรื่องดีๆ ถูกรบกวน ซานหยานตาแดงก่ำ ถือมีดเดินเข้าไปหาส้งซูหาว
ส้งหลิงหลิงได้อิสรภาพอีกครั้ง ไม่ทันได้คิดอะไรมาก กลิ้งตัวสองทีวิ่งไปหยิบโคมไฟ
เพราะเธอกลัว และเพราะเธอโดนซานหยานข่มขืนทำให้ร่างกายอ่อนแอ ถือตะเกียงและเดินตามหลังซานหยานไป
ซานหยานนึกถึงสิ่งที่นายจ้างอธิบายก่อนมา ถ้าฆ่าคนอื่นโดยไม่ได้ตั้งใจจะไม่ให้เงิน มีดเขาไม่กล้าแทงส้งซูหาว
ขาของส้งซูหาวไม่สะดวก ต้องการเห็นซานหยานโดนเขาหลบหลีกอย่างคล่องแคล่ว เขาเตะออกไป เซียวเสี่ยวลี่เห็นสามีตกอยู่ในอันตรายก็รีบเข้าไปโดยไม่คิด เท้าของซานหยานเตะเข้าที่ท้องเซียวเสี่ยวลี่อย่างแรง
“อ๊ะ!” เซียวเสี่ยวลี่กรีดร้องและโซเซล้มลงที่พื้น ส้งซูหาวตาแดงแล้ว ไม่ทันได้เห็นอาการบาดเจ็บของเซียวเสี่ยวลี่ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง
โคมไฟส้งหลิงหลิงฟาดเข้าที่หลังของซานหยาน ซานหยานเจ็บ แต่เพราะส้งหลิงหลิงแรงน้อย จึงไม่ได้ล้มลงไป
เขาหันศีรษะมาแล้วแทงไปที่ส้งหลิงหลิง
ส้งหลิงหลิงยื่นมือไปกันไว้ มีดแทงลงบนแขนเธอ เลือดไหลออกมาทันที
เซียวเสี่ยวลี่ที่อยู่บนพื้นครวญครางอย่างเจ็บปวดไม่หยุด เลือดไหลอย่างรุนแรงตามขาของเธอ
“ลูกของฉัน!”
ซานหยานกำลังจะแทงส้งหลิงหลิงอีกครั้ง แค่ได้ยินเสียง “ปัง” ดังขึ้น ประตูไม้ด้านนอกพังลง จากนั้นก็ได้ยินเสียงตะโกนในเวลาเดียวกัน
“อย่าขยับ! นี่ตำรวจ!”
ที่นี่ห่างไกลขนาดนี้ ซานหยานไม่คิดไม่ฝันว่าตำรวจจะมาเร็วขนาดนี้
ถ้าถูกจับเขาต้องตายแน่ๆ เขาเหลือบมองไปที่หน้าต่างห้องนอน รีบวิ่งไปเปิดหน้าต่างแล้วกระโดดลงไปโดยไม่คิด
หลินต้าฮุยก็เห็นรถตำรวจมา เนื่องจากติดต่อซานหยานผ่านคนกลางหลายคน เขาไม่มีทางแจ้งเขาได้ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซานหยานฆ่าส้งหลิงหลิงหรือไม่
ตอนนี้คนที่อยู่ตรงข้ามหน้าต่างตระกูลส้งกำลังโทรรายงานหัวหน้าจง “คนของเราบุกเข้าไปแล้วครับ”
“อย่าลืมช่วยส้งหลิงหลิง!” หัวหน้าจงพูดเสียงทุ้มต่ำ
ตั้งแต่ส้งหลิงหลิงออกจากตระกูลเย่ เขาก็รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ
ตระกูลส้งถูกคุกคามหลายครั้ง เขาก็รู้หมด ส้งหลิงหลิงอยู่ไปก็เป็นตัวปัญหาของเย่เชินหลิน ดังนั้นเขาจึงให้ตำรวจเฝ้าอย่างลับๆ
ใครจะไปรู้ว่าไม่มีปัญหาอะไรติดต่อกันหลายวัน ตำรวจก็คลายความระมัดระวัง หลับไปแล้ว เมื่อพวกเขารายงานเขาว่ามีคนร้ายถือมีดบุกเข้ามา มันทำให้หัวหน้าจงโกรธมาก
เมื่อตำรวจเข้ามา ส้งหลิงหลิงก็ดึงผ้าปูที่นอนบนเตียงมาห่อตัว กำลังนั่งยองมองเซียวเสี่ยวลี่อย่างใจจดใจจ่อ
เธอเลือดออกอย่างมาก ดูเหมือนจะไม่สามารถเก็บเด็กไว้ได้
นี่คือสายเลือดตระกูลส้ง อย่าว่าแต่ส้งหลิงหลิงรู้สึกแย่แค่ไหน ส้งซูหาวก็เจ็บปวดอย่างมาก กอดเซียวเสี่ยวลี่แน่น ร้องไห้ออกมา
“ขอร้องพวกคุณ พาน้องๆ ฉันไปโรงพยาบาล!” ส้งหลิงหลิงพูดกับตำรวจ
แม้จะไม่ได้รับคำสั่งพิเศษใดๆ ด้วยเหตุผลด้านมนุษยธรรม ตำรวจก็โทรเรียก 120 ทันที อีกด้านหนึ่งก็มีคนแจ้งคนเบื้องบนทันที บอกว่าส้งหลิงหลิงบาดเจ็บที่แขนเท่านั้น อย่างอื่นไม่เป็นอะไร
“จับไอ้คนนั้น มันกระโดดลงจากหน้าต่าง!” ส้งหลิงหลิงชี้ไปที่หน้าต่างอย่างฮึกเหิม หัวหน้าสั่งให้คนลงไปตามจับที่ชั้นล่างทันที
“วิ่งไปทางนั้น ตามไป!” หลินต้าฮุยได้ยินคนตะโกนแบบนี้
เขาคิดสักพัก ฉวยโอกาสตำรวจไม่เห็นเขา เหยียบคันเร่งแล้วขับออกไป
ตอนนี้ไม่สนว่าส้งหลิงหลิงจะเป็นอย่างไร ตำรวจก็มาแล้ว เขาก็ทำอะไรไม่ได้อีก
ตำรวจมาเร็วแบบนี้ เขาเคยตรวจสอบเรื่องนี้ตั้งนานแล้ว แถวนี้ไม่มีสถานีตำรวจอยู่ใกล้ๆ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ตำรวจที่คนตระกูลส้งแจ้งไป เป็นไปได้อย่างสูงว่ามันได้รับการปกป้องเป็นความลับมานาน
เซี่ยชีหรั่นเหนื่อยมาทั้งเช้า ตอนกลางคืนหลังจากเย่เจิ้งเหิงหลับไปแล้ว เธอก็หลับเช่นกัน
เย่เชินหลินรอข่าวอยู่ตลอดเวลา พอได้ยินโทรศัพท์ดังขึ้น เขาก็รีบคลิกเพื่อตรวจสอบทันที เป็นข้อความจากหลินต้าฮุย: คุณเย่ มีตำรวจมาที่ตระกูลส้ง สถานการณ์ส้งหลิงหลิงยังไม่รู้ ผมไปสังเกตการณ์ที่อื่น
ไม่นานนัก เขาก็ได้รับอีกข้อความ: 120 มาแล้ว คนที่ถูกหามออกมาคือเซียวเสี่ยวลี่ แขนส้งหลิงหลิงเหมือนจะได้รับบาดเจ็บ คุณเย่ ผมล้มเหลวแล้ว
เย่เชินหลินออกจากห้องผู้ป่วย โทรหาหลินต้าฮุย ถามสถานการณ์อีกครั้ง
หลินต้าฮุยขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า เย่เชินหลินพูดเสียงทุ้มต่ำ “ไม่โทษนายหรอก ดูเหมือนหัวหน้าจงจะส่งคนไปเฝ้าดูตั้งนานแล้ว ไม่ตายก็เป็นเรื่องที่ดี อย่าทำอะไรเธอก่อนในช่วงนี้ จริงสิ คนที่นายส่งไปจับตัวได้หรือยัง?”
“ยังครับ คุณเย่ พวกเขาจับตัวไม่ได้”
“รู้แล้ว แค่นี้แหละ ลำบากนายแล้ว รีบกลับบ้านไปพักผ่อนเร็วๆ หน่อยนะ”
เซียวเสี่ยวลี่ถูกส่งไปโรงพยาบาลและได้รับการช่วยเหลือ คุณแม่ไม่เป็นอะไร แต่ลูกแท้ง
ส้งหลิงหลิงเสียใจแต่ในขณะเดียวกันก็ดีใจที่ตัวเองรอดชีวิต
“ไม่เป็นไรนะ ซูหาว ลูกแท้งไปแล้ว แต่ต่อไปเราก็ยังมีได้อีกนะ ไม่ต้องเป็นห่วง พี่จะหาทางกลับไปอยู่กับเย่เชินหลิน พี่จะไม่ให้ตระกูลส้งทรุดตัวลงอีกเด็ดขาด”
ตอนแรกส้งหลิงหลิงอยากรอให้เย่เชินหลินมาตามหาเธอ ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว เธอรอไป ก็แค่รอมีดเชือดสัตว์เท่านั้น
เธอต้องโจมตีก่อน เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นเป็นคนที่ใจอ่อน เธอต้องการใช้ประโยชน์จากความอ่อนแอของพวกเขา เธอต้องการแก้แค้น!
ส้งซูหาวออกไปเผชิญความยากลำบากอย่างกล้าหาญในช่วงเวลาวิกฤต เสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อช่วยชีวิตพี่สาวอย่างเธอคนนี้ มันทำให้เธอยิ่งมีพลัง
ส้งหลิงหลิงทำแผลที่โรงพยาบาลแล้วเช่นกัน จากนั้นตำรวจก็จดบันทึกให้เธอ เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้วก็เกือบจะรุ่งสาง
กลางดึกเย่เจิ้งเหิงก็ร้องไห้ตื่นอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นมากล่อมลูกกับเย่เชินหลิน แต่เขาก็ไม่สงบเลย ต่อมาก็ร้องไห้จนเป็นลมแล้วถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉินอีกครั้ง
เซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้ที่จะโน้มน้าวเย่เชินหลินให้ส้งหลิงหลิงกลับมา เย่เชินหลินทำหน้าอึมครึมไม่รับปาก
ตอนกลางคืนเย่เชินหลินส่งพ่อบ้านกลับไปพักผ่อนที่คฤหาสน์ รีบกลับมาในตอนเช้าอีกครั้ง สั่งให้คนรับใช้ซื้ออาหารเช้า
ตอนที่เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นกำลังทานอาหารเช้า ได้ยินเสียงสาวรับใช้คนหนึ่งเข้ามารายงาน “คุณเย่ คุณส้งมาแล้วค่ะ อยากเข้ามาเยี่ยมเด็ก”
“ให้เธอออกไป!” เย่เชินหลินทำหน้ามืดมน พูดอย่างเย็นชา
“เย่เชินหลิน!” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วเรียก จากนั้นก็มองไปที่เด็ก
กี่วันแล้วที่ลูกทรมานจนเป็นแบบนี้? ส้งหลิงหลิงก็มาแล้ว เด็กร้องไห้โวยวายแบบนี้เพราะรับไม่ได้ที่แม่ไม่อยู่ข้างๆ
เซี่ยชีหรั่นเชื่อว่าถ้าส้งหลิงหลิงกลับมา เด็กก็จะปลอดภัยและสงบ
สาวใช้มองออกว่าเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นสองคนนี้ความเห็นไม่ตรงกัน ก็ไม่กล้าขยับ รอคำสั่งสุดท้ายของพวกเขา
“ไม่ได้ยินฉันพูดหรือไง? ไล่ส้งหลิงหลิงไปซะ!”
แน่นอนว่าส้งหลิงหลิงได้ยินประโยคนี้ที่นอกประตู มีสาวใช้อีกคนเฝ้าอยู่นอกประตู
ส้งหลิงหลิงในตอนนี้ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหน ผลักสาวใช้คนนั้นออกแล้วบุกเข้าไปในห้องผู้ป่วย
“เชินหลิน ฉันมาแล้ว ได้โปรดให้โอกาสฉันสักครั้งเถอะ!” หลังจากเข้าประตูไปเธอก็ไม่ได้เดินไปข้างหน้าต่อ แต่คุกเข่าลงพื้นดังตุบ
เธออ้อนวอนทั้งน้ำตาไม่ได้ทำให้เย่เชินหลินใจอ่อน แค่นึกถึงตอนนั้นที่เธอจะเอาชีวิตของเซี่ยชีหรั่น เขาก็ไม่มีทางให้อภัยเธอ
“ลากออกไป!” เย่เชินหลินสั่งด้วยใบหน้าเย็นชา สาวใช้ด้านในและสาวใช้ที่ยืนอยู่ทางเข้าประตูเมื่อครู่นี้ก็ยื่นมือมาดึงส้งหลิงหลิง
พ่อบ้านก็อยู่ในห้องเช่นกัน เขาก็เดินเข้ามาช่วยเช่นกัน
“รอเดี๋ยว! เย่เชินหลิน เพื่อเด็ก ขอร้องได้โปรดฟังฉันหน่อย”
“คุณเย่ไม่อยากฟังเธอพูด!” พ่อบ้านพูดอย่างไม่แยแส จากนั้นก็ลากส้งหลิงหลิงไปด้วยตัวเอง
ทันใดนั้นมือเขาก็จับโดนแผลส้งหลิงหลิง เธอร้องด้วยความเจ็บปวด มือพ่อบ้านก็หดกลับมาโดยปริยาย
“เย่เชินหลิน เมื่อคืนนายส่งคนไปฆ่าฉัน ฉันโดนมันดูถูกเหยียดหยาม เด็กตระกูลส้งก็แท้งไปแล้ว ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันไม่ควรอยากจะทำร้ายเซี่ยชีหรั่น แต่ตระกูลส้งก็ชดใช้ด้วยชีวิตเด็กไปแล้ว ยังไม่พออีกเหรอ? เย่เชินหลิน ขอร้อง ให้โอกาสฉันอยู่กับลูกเถอะ ฉันขอร้อง!” ส้งหลิงหลิงพูดพลางร้องไห้โศกเศร้าไปด้วย
เย่เชินหลินยังคงทำหน้าเย็นชา ไม่มองเธอเลย แค่สั่งพ่อบ้านด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ลากออกไป อย่าให้เธอส่งเสียงดังในโรงพยาบาล”
“ให้เธอมาเยี่ยมลูกเถอะ!” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยขอร้องเสียงทุ้มต่ำอีกครั้ง เย่เชินหลินก็เหมือนไม่ได้ยิน ไม่สนใจคำพูดเธอเลย
พ่อบ้านและสาวใช้ลากส้งหลิงหลิงออกไป
ส้งหลิงหลิงมาถึงนอกประตูและยังคงพูดขึ้น “เย่เชินหลิน ฉันไม่ไป ฉันไม่เห็นลูกฉันปลอดภัย ฉันก็ไม่ไป ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันจะคุกเข่าที่นี่เพื่อทำการชดใช้ นายหายโกรธ เซี่ยชีหรั่นให้อภัยฉันเมื่อไร ฉันจะเข้าไปเยี่ยมลูกอีกครั้ง”
ตอนนี้คนในโรงพยาบาลเยอะ คนเดินไปเดินมา พ่อบ้านก็ไม่อยากทำอะไรส้งหลิงหลิงในที่สาธารณะ แค่ลากเธอออกไปไม่ไกลจากห้องผู้ป่วยของเย่เจิ้งเหิงแล้วก็ปล่อยเธอ
ส้งหลิงหลิงตามหลังพวกเขากลับมาอีกครั้ง อย่างที่เธอพูดไว้จริงๆ คุกเข่าบนพื้นนอกห้องผู้ป่วย