สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 907 สาวใช้ตัวแสบ 811

ตอนที่ 907 สาวใช้ตัวแสบ 811
“พี่ชายฉันเอง” เซี่ยชีหรั่นพูด
“พี่แท้ๆ เธอเหรอ? ฉันว่าเขาเหมือนจะชอบเธอนะ?”
พี่ส้งมักจะชอบขี้นินทาไปหน่อย เซี่ยชีหรั่นเดาว่าเธอเคยได้ยินเรื่องแฟนคนก่อนของเธอ เรื่องรักๆ ของครอบครัวร่ำรวยดูเหมือนทุกคนจะสนใจและคาดเดาเป็นพิเศษ เธอจึงยิ้ม ไม่ได้พูดอะไรมาก
พี่ส้งมักพูดต่อหน้าเธอว่าครั้งหนึ่งเคยช่วยลูกของพี่สาวเธอ เซี่ยชีหรั่นคิดว่าคนคนนี้ถึงจะขี้นินทาไปหน่อย แต่ก็มีหัวใจที่น่าซาบซึ้งมาก
เมื่อทั้งคู่ทำงานด้วยกัน พี่ส้งยังดูแลเธอบ่อยๆ ด้วย เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกจากใจ ไม่แปลกใจเลยที่บอกว่าการช่วยคนอื่นคือรากฐานแห่งความสุข มันคือความจริง
“ชีหรั่นอ่า ฉันรู้สึกเสียใจอยู่ตลอด ไม่รู้ว่าควรขอบคุณเธอยังไง ฉันอยากชวนเธอกับคุณเย่ไปกินข้าว พวกเธอก็ไม่ยอม” พี่ส้งเคยพูดหลายครั้งแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็มองออกจริงๆ ว่าเธอเสียใจ
เธอก็แค่ยิ้ม เธอไม่อยากให้เย่เชินหลินไปทานอาหารที่น่ากระอักกระอ่วน
“พี่ส้ง ก็ยังเป็นประโยคนั้น เราเข้าใจน้ำใจพี่แล้ว เรื่องนี้สำหรับเขามันอาจจะเป็นแค่ประโยคเดียว เขาไม่เก็บมาใส่ใจหรอก เราได้ทำอะไรบางอย่างเพื่อลูก เราก็ดีใจมากแล้ว” 
“ก็ได้” พี่ส้งถอนหายใจ
ไม่กี่วันต่อมา ตอนจะเลิกงาน เซี่ยชีหรั่นเดินไปที่ข้างรถที่รออยู่นอกบริษัท ก็ได้ยินมีคนเรียกชื่อเธอ เธอหันศีรษะเห็นพี่ส้งกำลังตามเธอมา เธอยิ้มและหยุดฝีเท้า
พี่ส้งถือถุงใบใหญ่หนึ่งใบเดินมาข้างหน้าเธอด้วยความยากลำบาก พูดกับเธอว่า “ชีหรั่น หลานสาวฉันบอกว่าต้องขอบคุณพี่สาว ก่อนหน้านี้เธอกลับไปที่ชนบท เมื่อวานเธอกลับมาจากชนบทมาบ้านฉันเพื่อฉลองปีใหม่ นำผักสดถุงใหญ่มาให้ เธอดูสิ ข้างในมีมันเทศ มีเกาลัด ถั่วลันเตาก็มี ชีหรั่นอ่า น้ำใจของเด็ก เธอรับไว้ได้ไหม? ”
พี่ส้งพูดจบก็แกะถุงออกมา หยิบมันเทศและเกาลัดจากข้างในเอาให้เซี่ยชีหรั่นดู
วันนี้เป็นวันที่บริษัทฝู้ซื่อมีประชุมสำคัญ เพราะเกิดปัญหาบางอย่าง การประชุมจึงยืดไปถึงตอนเย็น เย่เชินหลินหาเวลาโทรหาเซี่ยชีหรั่น ไม่ให้เธอกลับคฤหาสน์ ไปตระกูลเย่
วันนี้ฝู้เฟิ่งหยีทำอาหารให้พวกเขาด้วยตัวเอง และคิดถึงลูกชายลูกสะใภ้แล้ว
“พี่ส้ง ขอบคุณนะคะ นี่……มันเยอะเกินไปแล้ว พวกคุณเก็บไว้กินเถอะ ฉัน……”
ไม่รอให้เซี่ยชีหรั่นพูดปฏิเสธจบ พี่ส้งก็รีบพูดขึ้นอีกครั้ง “ฉันว่านะชีหรั่นอ่า ของพวกนี้มันมีเยอะ แค่ปลูกในไร่ชนบทของตัวเอง มีค่าไม่เท่าไร เรารู้ว่าบ้านเธอมีทุกอย่าง ไม่ขาดเหลืออะไรจริงๆ เฮ้อ แต่ของที่มีค่าเราไม่มีปัญญาให้ พวกเธอก็ไม่ชอบ คราวนี้หลานสาวฉันอาศัยช่วงวันหยุดกลับบ้านไปปลูกและเก็บมันเองเลย เธอได้รับการช่วยเหลือไม่น้อยมาหลายปี เด็กคนนี้อยากใช้สิ่งเหล่านี้เป็นการตอบแทน”
“ฉันเข้าใจ พี่ส้ง น่ายกย่องจริงๆ ที่เด็กมีน้ำใจแบบนี้ แต่ฉันไม่ชอบรับของคนอื่นจริงๆ นะคะ และวันนี้ฉันต้องไปหาคุณพ่อคุณแม่สามีด้วย”
“ก็พอดีเลยไม่ใช่เหรอ? ผู้สูงอายุเหมาะจะกินผักสีเขียวบริสุทธิ์จากธรรมชาติแบบนี้ที่สุดแล้ว โดยเฉพาะมันเทศ ล่าสุดฉันดูทีวีเห็นว่าเป็นแชมป์ต้านมะเร็งด้วย ชีหรั่น เธออย่าปฏิเสธเลยนะ ได้ไหม? เธอรู้ไหมว่าวันนี้พี่ส้งขี่จักรยานไฟฟ้ามา ถือของเยอะขนาดนี้มันไม่ง่ายเลยนะ ล้มบนถนนสองครั้ง ฉันเกือบโดนรถชน วันนี้มืดแล้ว ถ้าเธอไม่เอา ฉันต้องเอากลับไป ยิ่งถือยากๆ ด้วย เธอรับไว้เถอะนะ! เธอไม่รับ ทั้งครอบครัวเรา หลานสาวฉันต้องรู้สึกเสียใจอยู่ตลอด และคิดอยู่เสมอว่าจะตอบแทนยังไง” 
เซี่ยชีหรั่นเห็นพี่ส้งจริงใจจริงๆ นอกจากนี้เธอก็ทนไม่ได้ที่จะให้เธอนำของหนักขนาดนี้กลับไป
และเธอก็พูดถูก คุณพ่อคุณแม่สามีอายุมากแล้ว ได้ทานผักใบเขียวเยอะๆ ก็ดีแน่นอน ปกติอยากซื้อให้พวกเขา แต่กลัวว่าจะซื้อของที่ปลูกด้วยสารเคมีต่างๆ
เธอพยักหน้า พูดขึ้น “ก็ได้ พี่ส้งกับเด็กน้อยมีน้ำใจขนาดนี้ ฉันรับไว้ก็ได้ ต่อไปไม่ต้องลำบากใจอะไรแล้วนะ มันเป็นเรื่องเล็กน้อยจริงๆ ”
“ได้ ได้ เธอรับไว้ เราก็อุ่นใจแล้ว” เซี่ยชีหรั่นมองออกว่าพี่ส้งรู้สึกโล่งใจ แถมยังถอนหายใจยาวเหยียด
เซี่ยอี้ชิงยืนอยู่ข้างๆ ตลอด เห็นเซี่ยชีหรั่นตอบตกลง เขาก็ทักทายพี่ส้ง จากนั้นก็รับถุงใบใหญ่ในมือเธอรัดให้แน่นแล้วก็ใส่ไว้ท้ายรถ
ของหนักจริงๆ โชคดีที่เซี่ยอี้ชิงได้เรียนกังฟูมาบ้าง ไม่อย่างนั้นตอนยกอาจจะใช้แรงมากไปหน่อย
“พี่ส้ง ของพี่เยอะสุดๆ ” เซี่ยชีหรั่นหัวเราะพูดขึ้น
“ไม่เยอะๆ เราอยากย้ายไร่ทั้งหมดมาให้เธอ แต่ย้ายไม่ได้” พี่ส้งก็หัวเราะ
“ขอบคุณค่ะพี่ส้ง ช่วยฉันขอบคุณหลานสาวพี่ด้วยนะ ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เด็กน้อยจะนำของมากมายขนาดนี้มาจากชนบท”
“เฮ้อ เด็กในชนบท คุ้นเคยกับงานในฟาร์ม พลังเยอะมากๆ ไม่เป็นไรหรอก”
ทั้งคู่คุยกันอีกสองประโยค กลัวว่าเย่เฮ่าหรันสามีภรรยาจะรอนาน เซี่ยชีหรั่นก็บอกลาพี่ส้งและขึ้นรถไป
“พี่เซี่ย ของพวกนี้เราเอาไปที่คฤหาสน์ หรือว่าเอาไปที่ประธานเย่? ” เมื่อลงจากรถเซี่ยอี้ชิงก็ถาม
“เอาให้ผู้อาวุโสกินสิ” เซี่ยชีหรั่นพูด
“ผมเอาไปส่งให้”
เซี่ยอี้ชิงนำของทุกอย่างแบกขึ้นไปชั้นบน เซี่ยชีหรั่นมาแล้ว ฝู้เฟิ่งหยีเปิดประตูให้อีกครั้ง
เย่เฮ่าหรันรู้ว่าลูกชายลูกสะใภ้กำลังจะมา และอยากเจอพวกเขาเร็วๆ วันนี้ไม่อุดอู้อยู่ในห้องทำงาน แต่นั่งรอในห้องรับแขก
เซี่ยชีหรั่นมาแล้ว หายากมากที่เขาจะไม่ทำหน้าเคร่งขรึมเหมือนปกติ ใบหน้ายิ้มให้กับเซี่ยชีหรั่นอย่างอ่อนโยน
“คุณพ่อ ฉันมาแล้วค่ะ” เซี่ยชีหรั่นเรียกแม่ก่อน แล้วพูดกับเย่เฮ่าหรันอีกครั้ง
“โอเค มาแล้วก็ดี รีบไปล้างมือกินข้าวกันเร็วหน่อย”
“อืม” เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อยพร้อมพยักหน้าตอบรับ
“สวัสดีครับประธานเย่ สวัสดีครับคุณนาย” เซี่ยอี้ชิงทักทายพวกเขาทั้งคู่แล้วก็ถามฝู้เฟิ่งหยี “คุณนายครับ ของพวกนี้ คุณว่าต้องวางไว้ในครัวไหม?”
“นี่อะไรน่ะ?” ฝู้เฟิ่งหยีถาม
“แม่คะ เพื่อนที่ทำงานฉันให้มา คราวก่อนเพราะเรื่องเรียนของหลานสาวเธอ เชินหลินได้ช่วยเธอไว้ เธอเลยขอบคุณฉัน บอกว่าเป็นผักที่หลานสาวเธอปลูกที่ชนบทตัวเอง ฉันอยากเอามาให้พวกท่านกิน ของปลอดสารพิษ กินแล้วสบายใจ”
“อ่า อย่างนี้นี่เอง? นี่เป็นผักธรรมดาและอื่นๆ ใช่ไหม? ไม่มีของที่มีค่าใช่ไหม? ” ฝู้เฟิ่งหยีถามอย่างระมัดระวัง
“ไม่มีค่ะ แม่ บ้านพี่ส้งไม่ค่อยดี พี่สาวเธอก็เสียก่อนวัยอันควร เธอต้องดูแลหลานสาวเธอ เพื่อให้เธอได้เรียนหนังสือ และเพราะเป็นแบบนี้ ฉันกับเชินหลินถึงได้ช่วยเธอ ช่วยหลานเธอเลือกโรงเรียน เธอเลยอยากขอบคุณฉัน แต่ก็ไม่สามารถซื้อของมีค่าอะไรให้ได้”
“อืม งั้นดีแล้ว” ฝู้เฟิ่งหยีพูดจบก็พูดกับเซี่ยอี้ชิง “เจ้าหนุ่ม เธอชื่ออะไร? เธอช่วยเอาของพวกนี้เข้าครัวทีนะ”
“ครับ คุณนาย ผมชื่อเซี่ยอี้ชิง เพราะผมแซ่เซี่ย มีโชคชะตากับพี่เซี่ย คุณเย่เลยให้ผมดูแลพี่เซี่ยโดยเฉพาะ”
“เจ้าหนุ่มนี่ดูฉลาดและน่ารัก เหมือนเสี่ยวห้านเราเลย ลำบากเธอเลย ต่อไปก็หวังว่าเธอจะละเอียดรอบคอบหน่อย ช่วยเราดูแลชีหรั่นเยอะๆ ”
ฝู้เฟิ่งหยีมองเซี่ยอี้ชิง สายตาอ่อนโยน พูดก็สุภาพ ทำให้เซี่ยอี้ชิงรู้สึกเหมือนอาบลมในฤดูใบไม้ผลิ
“ครับ คุณนาย ผมจะต้องทำให้ดีที่สุด” เขาพูดอย่างมีไหวพริบ
“ไอ้หยา นี่กำลังคุยอะไรกันอยู่น่ะ? ทำไมเจ้าหญิงของเราไม่มาหาฉัน?” จิ่วจิ่วออกมาจากครัวเหมือนลมกระโชก วิ่งไปด้านหน้าเซี่ยชีหรั่น
เดิมทีฝู้เฟิ่งหยีทำครัวด้วยตัวเอง ทำยังไม่ถึงสองจานก็โดนจิ่วจิ่วแย่งผ้ากันเปื้อนไป
ช่วงนี้ภายในห้องครัวตระกูลเย่จะเป็นโลกของเหยนชิงเหยียนและจิ่วจิ่วสองคนนี้ทุกวัน แม้แต่พี่เลี้ยงเสี่ยวหลันก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนขี้เกียจที่ไร้ประโยชน์
“กำลังจะไปหาไงคะ” 
“ไอ้หยา นี่อะไรน่ะ? ถุงใหญ่ขนาดนี้ ให้ฉันเหรอ? คงไม่ใช่ความต้องการของเจ้าหญิงอยากให้เครื่องประดับถุงใหญ่กับฉันหรอกใช่ไหม? คราวนี้ฉันเอานะ” จิ่วจิ่วยิ้มโอเวอร์ เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าเพราะเธอได้ยินจากในโทรศัพท์ว่าเย่เชินหลินพลีชีพเพื่อเธอไม่เป็นห่วงเธออีกแล้ว ได้เจอเธออีกครั้งก็อารมณ์ดีขนาดนี้ เซี่ยชีหรั่นก็ดีใจตาม
“ใช่ เป็นเครื่องประดับทั้งหมด ฉันให้คุณค่ะ” เซี่ยชีหรั่นยิ้ม
ถุงใส่ผักเป็นถุงผ้าทึบแสง จิ่วจิ่วเห็นเซี่ยอี้ชิงเดินไปที่ห้องครัวก็รู้ว่าข้างในเป็นผัก แต่เป็นผักอะไร เธอก็ยังสงสัยมาก เธอเป็นคนแบบนี้
หลังจากจิ่วจิ่วไปที่ห้องครัว ฝู้เฟิ่งหยีและเซี่ยชีหรั่นก็ได้ยินเสียงร่าเริงเธอดังขึ้น “มันเทศ คุณชายรองตระกูลเย่ คุณดูสิว่ามันเทศนี้มันดีมากแค่ไหน”
“มีเกาลัดด้วยนะ อันนี้ดีๆ เกาลัดต้มสามารถดับความร้อนลดการอักเสบได้”
“ดีเลย คุณมักมีกลิ่นปาก กินนี่เพื่อดับความร้อนได้” เหยนชิงเหยียนพูดเยาะเย้ยติดตลก
“คุณสิมีกลิ่นปาก เหม็นทั้งตัวเลย” จิ่วจิ่วพูดอย่างบึ้งตึง
“ฉันเหม็นทั้งตัว คุณรู้ได้ไง?” เหยนชิงเหยียนถูข้างตัวจิ่วจิ่วอย่างมุ่งร้าย ใบหน้าจิ่วจิ่วกลายเป็นสีแดงทันที
ช่วงนี้ความสัมพันธ์ของสองคนนี้ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ไม่เริ่มพูดว่ารู้สึกดีกับอีกฝ่ายก่อน รักษาบรรยากาศคลุมเครือและอบอุ่นนี้ไว้อยู่ตลอด
การกระทำที่เป็นธรรมชาติของเขาทำให้จิ่วจิ่วหยุดเช็คของในถุง
ทั้งคู่มองหน้ากัน ถ้าเซี่ยอี้ชิงยังไม่ออกจากห้องครัว เดาว่าริมฝีปากของทั้งคู่แนบชิดกันไปแล้ว
เหยนชิงเหยียนจ้องหน้าแดงของจิ่วจิ่ว สายตาย้ายไปที่ปากเล็กตูตูแดงก่ำของเธอ รู้สึกลำคอเกร็งแน่น
“ซุป……ซุปดูเหมือนจะข้นเละแล้ว” จิ่วจิ่วพูดจบอย่างตะกุกตะกัก รีบหนีจากกรงเล็บหมาป่าของเขา
ซุปมันข้นเละได้ด้วยเหรอ? เซี่ยอี้ชิงหัวเราะไร้เสียง หันตัวออกไปจากห้องครัว
ตอนเขาออกมาเซี่ยชีหรั่นก็เปลี่ยนรองเท้าแล้ว ตอนแรกอยากเข้าครัวไปเอาผักเหล่านั้นออกมาวางกับจิ่วจิ่ว ใส่ไว้ในถุงไม่ได้ มันไม่ระบายอากาศ
เธอเพิ่งเดินเข้าไปได้ครึ่งเดียวก็ได้ยินเย่เฮ่าหรันเรียกเธอ “ชีหรั่นอ่า เธอไปห้องทำงานกับฉันหน่อย ฉันมีบางเรื่องอยากคุยกับเธอ”