สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 909 สาวใช้ตัวแสบ 813

ตอนที่ 909 สาวใช้ตัวแสบ 813
“ได้ค่ะ แม่ งั้นฉันทำตามนี้แล้วกันค่ะ”
วางสายแล้วเซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย คิดว่าเธอก็เห็นพี่ส้งเป็นเพื่อน เธอทำแบบนี้ได้อย่างไรกัน ถึงจะมีน้ำใจจริงๆ แต่ก็ต้องบอกเธอให้ชัดเจนสิ
หรือเธอคิดว่าเซี่ยชีหรั่นอย่างเธอเป็นคนโลภกันนะ?
ตั้งแต่เริ่มอยู่กับเย่เชินหลิน เธอก็มักกังวลว่าจะโดนเข้าไปพัวพันกับเรื่องที่อธิบายไม่ได้ ถึงจะระวังอยู่เสมอ ดูเหมือนบางครั้งก็ทำให้เขาเดือดร้อนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ดีที่เรื่องนี้เป็นเรื่องเล็ก เธอสามารถแก้ไขปัญหาได้เอง
“เธอว่าไง? ” เย่เชินหลินถาม
“ไม่มีอะไร”
“อย่าโกหกฉัน!” เย่เชินหลินทำเสียงหนักอึ้ง สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมา เขาได้ยินอย่างชัดเจนว่าเธอขอโทษแม่เขา
เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าปิดเขาไม่ได้ ถอนหายใจก่อนจะพูดขึ้น “ฉันทำพลาดแล้ว”
“ทำอะไรพลาด? เล่าให้ฉันฟังหน่อย”
เซี่ยชีหรั่นจึงเล่าเรื่องที่พี่ส้งเรียกเธอและให้ของเธอ เย่เชินหลินแค่กอดเธอ ลูบผมเธออย่างอ่อนโยน พูดขึ้นอย่างผ่อนคลาย “ไม่เห็นมีอะไรเลย”
“ไม่มีได้ไง? ฉันโง่มากอ่ะ โชคดีที่แค่หมื่นหยวน อาจจะทำอะไรคุณกับพ่อไม่ได้ แต่ถ้าข้างในมีร้อยล้านซ่อนอยู่ล่ะ ไม่ใช่ว่าฉันลากพวกคุณลงน้ำเหรอ? ”
“มันไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คุณพูด เราก็ไม่ได้โดนโค่นง่ายขนาดนั้น ที่รัก ต่อไปคุณก็ระวังให้มากขึ้นก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองกับเรื่องเล็กๆ แบบนี้เลย”
“ขอบคุณนะคะ หลิน ต่อไปฉันจะรู้จักฉลาด!” เซี่ยชีหรั่นรู้สึกปลงมากจริงๆ ปลงที่ตัวเองโง่ ปลงกับการให้อภัยของเย่เชินหลิน
“คุณฉลาดมากแล้ว รู้ไว้นะ ถ้ามีคนจงใจทำอะไรบางอย่าง คนที่ฉลาดแค่ไหนก็ไม่อาจป้องกันได้ แม้แต่คนฉลาดอย่างฮั่นอู่ตี้ก็ยังโดนหลอกใช้เลยไม่ใช่เหรอ?”
เย่เชินหลินปลอบเซี่ยชีหรั่นได้สำเร็จแล้ว ในใจเธอรู้สึกดีขึ้นบ้าง
“พรุ่งนี้เช้าฉันจะออกไปทำงานนอกสถานที่ คุณไปกับฉันไหม? ” เย่เชินหลินถาม
“ไม่ พรุ่งนี้ฉันจะเอาเงินไปคืนพี่ส้ง”
“ก็ดี ถ้าพรุ่งนี้ฉันกลับมาดึก คุณไปอยู่กับแม่สองคนก็ได้ อย่าอยู่ในคฤหาสน์ก็พอ”
เย่เชินหลินไม่ยืนกรานที่จะให้เธอไป เพราะที่ที่เขาต้องไปนั้นค่อนข้างไกล บริษัทอสังหาริมทรัพย์บริษัทฝู้ซื่อเกิดปัญหานิดหน่อยตอนสร้างรอบๆ หลินเจียง
บ้านจำลองพังลงอย่างกะทันหัน คนหนึ่งโดนทับขา แม้จะไม่ถึงชีวิต แต่อย่างไรมันก็ทำร้ายผู้คน เย่เชินหลินต้องไปดูด้วยตัวเอง
และเขารู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่ง่ายอย่างที่เห็น จงหวีฉวนมันต้องอยู่เบื้องหลังแน่ๆ เขาต้องหาตัวคนร้ายให้ได้ ให้มันต่อต้าน และสั่งสอนจงหวีฉวน
เช้าวันรุ่งขึ้นเซี่ยชีหรั่นมาที่บ้านเย่เฮ่าหรันเอาเงินหมื่นหยวนนั้นก่อน ใส่ในกระเป๋าถือของเธอแล้วไปที่บริษัท
พี่ส้งลางาน เซี่ยชีหรั่นโทรหาเธอ เธอไม่รับสายตลอดเลย
ถึงตอนเย็นจะเลิกงาน เธอถึงรับโทรศัพท์เธอในที่สุด
เธอจำสิ่งที่แม่สามีพูดได้ ไม่สะดวกพูดเรื่องนี้ที่บริษัท เธอจึงพูดแค่ว่า “พี่ส้ง บ้านพี่อยู่ไหน? ฉันเอาของกินมาให้พี่ เลิกงานแล้วฉันอยากไปหาพี่ที่บ้านหน่อย”
“ได้สิ ชีหรั่น บ้านฉันอยู่เลขที่ 124 ถนนจีนส่วย เธอมาสิ ฉันรอเธอที่บ้านนะ”
ฤดูหนาว ท้องฟ้ามืดเร็ว ตอนเซี่ยชีหรั่นถึงถนนจีนส่วยท้องฟ้าก็มืดแล้ว โชคดีที่ในเมืองมีไฟถนน ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามืดมาก
มาถึงชั้นล่างที่พี่ส้งบอก เซี่ยอี้ชิงบอกว่าจะขึ้นไปกับเธอด้วย แต่เธอปฏิเสธ
“นายรอฉันอยู่ที่ชั้นล่างก็พอ เป็นเพื่อนที่ทำงาน ไม่มีอันตรายอะไรหรอก ฉันคุยไม่กี่คำก็ลงมาแล้ว”
“ครับ พี่เซี่ย งั้นพี่ช้าๆ หน่อยนะ”
เซี่ยชีหรั่นเคาะประตูบ้านพี่ส้ง ด้านหลังพี่ส้งมีเด็กหญิงคนหนึ่งตามมา เรียกเธออย่างน่าเอ็นดูมาก “พี่สาว!”
“เธอคือหลานสาวฉันชื่อต้าเฟิ่ง” พี่ส้งยิ้มพูด
“ต้าเฟิ่ง เธอคือ……”
“ฉันรู้ค่ะ เธอต้องเป็นพี่เซี่ยชีหรั่นที่น้าบอกฉันแน่ๆ เธอสวยมากจริงๆ เธอคือนางฟ้า”
“สาวน้อยคนนี้ปากหวาน เอาล่ะ หนูโวยวายตลอดว่าอยากขอบคุณพี่ชีหรั่นไม่ใช่เหรอ? วันนี้เธอมาพอดี เรามาชวนพี่ชีหรั่นกินข้าวดีกว่า หนูไปร้านขายอาหารตุ๋นซื้อกับข้าวสองสามอย่างมาที” พี่ส้งต้อนรับอย่างอบอุ่น
“ไม่เอาๆ พี่ส้ง ฉันต้องกลับไปกินที่บ้านพ่อ พ่อฉันเตรียมไว้แล้วค่ะ”
“ไปเร็วเข้า!” พี่ส้งพูดพร้อมผลักหลานสาวออกจากประตูไป
เซี่ยชีหรั่นหยิบกระเป๋าขึ้นมา ควักเงินออกมาจากกระเป๋า พูดกับพี่ส้งอย่างจริงจัง “พี่ส้ง เงินนี้ฉันไม่รับไว้ ต่อไปพี่ห้ามทำแบบนี้อีกนะ เราไม่ได้ช่วยคุณเพราะต้องการเงิน”
พี่ส้งหัวเราะและพูดขึ้น “ฉันรู้ เฮ้อ ฉันก็ไม่ได้มีเงินเยอะหรอก หมื่นหยวนนี้ฉันก็เก็บมาหลายเดือน แต่เธอไม่รับ เราก็รู้สึกเสียใจจริงๆ ดูสิ แม้ข้าวมื้อเดียวเธอยังไม่กินกับเราเลย”
“ไม่เป็นไร พี่ส้ง กินข้าวมันเรื่องเล็ก ต่อไปถ้ามีโอกาสฉันกินแน่ๆ พี่รับเงินไปเร็วๆ เข้า!
“เธอต้องกินข้าวที่นี่ก่อนฉันถึงจะรับ ถ้าเธอไม่กินข้าวที่นี่ ฉันก็จะหาวิธีเอาให้เธอ” พี่ส้งกล่าวอย่างดื้อรั้น
เซี่ยชีหรั่นก็ไม่อยากยุ่งอีกแล้ว จึงพูดขึ้น “ก็ได้ ฉันกินมือหนึ่งก็ได้ แต่ฉันอยู่ได้ไม่นานมากนะ ฉันต้องไปบ้านพ่อเร็วหน่อย”
จริงๆ เธอไม่ได้บอกแม่ว่าจะไปทานอาหารที่บ้าน จึงตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจ
พี่ส้งให้เซี่ยชีหรั่นนั่งดูทีวีในห้องรับแขก เธอไปทำอาหาร
“ชีหรั่น เธอหั่นผักเป็นไหม? ” พี่ส้งอยู่ในครัวเรียกเธอ
“เป็นค่ะ” เซี่ยชีหรั่นวางรีโมทลง แล้วไปที่ห้องครัว
“ตอนแรกไม่ควรให้เธอมาช่วยฉันเลย แต่เห็นเธอรีบกลับ ฉันทำกับข้าวไม่เร็ว เธอช่วยฉันหั่นแตงกว่านี้ได้ไหม? ” พี่ส้งพูด
“ไม่มีปัญหาค่ะ ยังไงก็ไม่มีรายการที่ฉันอยากดู”
แบบนี้แหละ เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ระวังตัวเลย ไม่คิดเลยว่าอาหารทั้งหมดนี้ เธอได้ทิ้งลายนิ้วมือไว้ที่มีดทำครัวในบ้านพี่ส้ง
ลายนิ้วมือนี้เป็นกับดักที่จงหวีฉวนวางไว้อย่างระมัดระวัง
เซี่ยชีหรั่นช่วยพี่ส้งหั่นผักเสร็จแล้ว และไม่เห็นหลานสาวเธอกลับมา
ตอนแรกเธอไม่อยากทานอาหารที่บ้านตระกูลส้ง แต่เพราะตอบตกลงไปแล้ว มันยากที่จะกลับคำ ทำได้เพียงอดทนรอหลานสาวเธอ
กลัวว่าพวกเซี่ยอี้ชิงจะหิว เซี่ยชีหรั่นจึงโทรไปหาเซี่ยอี้ชิง ให้พวกเขาไปทานอาหารกันก่อน
เธอยังไม่ทันได้โทรออก โทรศัพท์พี่ส้งก็ดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นเห็นเธอรับสายแล้วสีหน้าค่อนข้างลุกลี้ลุกลน รีบถามว่าเธอเป็นอะไร
“คือ……แม่ฉัน เธอโทรบอกฉันว่าพ่อฉันเพิ่งเป็นลมไป ฉันต้องไปแล้ว ชีหรั่น ขอโทษนะ ดูเหมือนคืนนี้ชวนเธอมากินข้าวไม่ได้แล้ว”
“ไม่เป็นไรๆ พี่ส้ง รถฉันอยู่ด้านล่างฉันจะไปส่งพี่” เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นอย่างกระตือรือร้น
“ไม่ต้อง บ้านแม่ฉันอยู่ชั้นล่าง พ่อฉันป่วยเป็นโรคเก่า เป็นลมบ่อยๆ แต่ฉันยังต้องไปดูหน่อย ฉันต้องไปหายาให้เขา ชีหรั่น ฉันไม่ไปส่งเธอแล้วนะ เธอเดินทางดีๆ นะ”
“โอเค พี่ส้ง พี่ทำธุระไปเถอะ” เซี่ยชีหรั่นวางเงินลงบนโต๊ะชาในบ้านพี่ส้ง หันตัวแล้วเดินออกไป
ตอนนี้แม่เธอโทรมาพอดี ถามเธอว่าจะมากินข้าวที่บ้านเธอเมื่อไร
“ลูกรัก เชินหลินโทรมาหาแม่ บอกว่าลูกยังไม่ได้กินข้าว เขาบอกว่าตอนกลางคืนอาจจะไม่กลับมา ให้ลูกมากินกับแม่”
“เดี๋ยวฉันไปนะคะแม่”
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากให้แม่รอนาน รีบออกจากห้องไป ที่ทางเดินเจอคนสองคนมองสำรวจเธอไม่หยุด
เธอคิด อาจจะเพราะเธอเคยอยู่ในสื่อต่างๆ เธอเคยโดนพาดหัวข่าวด้วย จึงมีคนจำเธอได้ มองเธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น
นอกจากนี้รูปลักษณ์เธอยังโดดเด่น เดินไปที่ไหนอัตราผลตอบแทนก็สูง เธอก็ชินนานแล้ว
ลงมาด้านล่าง เซี่ยอี้ชิงและบอดี้การ์ดคนอื่นและคนขับรถก็รอเธออยู่ เห็นเธอออกมา เซี่ยอี้ชิงก็รีบลงรถไปเปิดประตู
เซี่ยชีหรั่นยังไม่ทันขึ้นรถก็เห็นหลานสาวพี่ส้งเดินมาไม่ไกล
“พี่ชีหรั่น!” ต้าเฟิ่งเรียกเธอเสียงดังฟังชัด เซี่ยชีหรั่นหยุดและรอเธอสักพัก
“พี่สาว พี่ไม่ได้กินข้าวเย็นที่บ้านเราเหรอ? ทำไมจะไปแล้วล่ะ? ” ต้าเฟิ่งถาม
“เมื่อกี้แม่เธอรับโทรศัพท์ บอกว่ามีธุระ เธอรีบกลับไปเถอะ ดูเหมือนปู่เธอจะเป็นลมไปแล้ว”
“ปู่หนู? ”
“ใช่ รีบกลับไปเถอะ!” เซี่ยชีหรั่นคิดว่าต้าเฟิ่งก็โตป่านนี้แล้ว ที่บ้านมีปัญหาอะไรเธอก็น่าจะช่วยได้ จึงรีบเร่งเร้าให้ต้าเฟิ่งกลับไป
“พี่สาวคราวหน้าพี่ต้องกินข้าวที่บ้านฉันให้ได้นะคะ ฉันกลับแล้วนะ!” ต้าเฟิ่งได้ยินว่าคุณปู่เป็นลม ก็รีบพูดไปหนึ่งประโยค แล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน
“อี้ชิง กลับบ้านแม่ฉัน” หลังจากขึ้นรถ เซี่ยชีหรั่นก็พูดขึ้นเบาๆ
รถมุ่งหน้าไปยังตระกูลหลี่ ประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงตระกูลหลี่ จ้าวเหวินอิงวางอาหารไว้บนโต๊ะตั้งนานแล้ว หลี่หมิงจุ้น หลี่เหอไท้ก็อยู่ในบ้านหมด
เซี่ยชีหรั่นมาแล้ว ทุกคนก็มีความสุขมากๆ โดยปริยาย
เพราะเหล่าบอดี้การ์ดและคนขับรถไม่ชินกับการอยู่ข้างนอก ดังนั้นเซี่ยชีหรั่นเลยให้เซี่ยอี้ชิงพาคนเหล่านั้นมากินข้าวแล้วให้พวกเขากลับไปที่บ้านตระกูลเย่ และหลังจากที่เธอกินข้าวแล้วแม่ก็ตามเธอไปที่ห้องของเธอเพื่อพูดคุย
เย่เชินหลินไม่อยู่ข้างกาย ในใจเซี่ยชีหรั่นก็มักรู้สึกว่างเปล่า ไม่อยากให้พ่อเป็นห่วง ตอนเธอคุยก็ดูผ่อนคลายมาก
แม่รู้เรื่องกังวลใจของเธออยู่แล้ว เห็นว่าเธอพยายามทำหน้าว่าไม่เป็นอะไร แต่ก็ยังเหม่อลอยอยู่บ้าง และสักพักก็ดูโทรศัพท์ แค่เห็นก็รู้แล้วว่ากำลังรอโทรศัพท์เย่เชินหลินอยู่
“ลูกรัก คิดถึงเขาก็โทรหาเขาสิ”
ความรู้สึกแบบนี้จ้าวเหวินอิงเข้าใจอย่างแน่นอน ถึงแม้ว่าเธอกับหลี่หมิงจุ้นจะเป็นสามีภรรยาอาวุโสแบบนี้ ตอนจากกันเธอก็จะรู้สึกค่อนข้างไม่มั่นคง
เธอจะเอาโทรศัพท์วางไว้ข้างๆ คอยฟังว่าโทรศัพท์ดังหรือเปล่าตอนที่กำลังทำอย่างอื่นอยู่ บางทีผู้หญิงก็เป็นแบบนี้กันหมดล่ะมั้ง
เซี่ยชีหรั่นยิ้มเล็กน้อยส่ายศีรษะ พูดขึ้น “ไม่ได้ค่ะ เขาไปทำงาน น่าจะยุ่งมาก ถ้าเขาปลีกตัวมาได้จริงๆ เขาต้องกลับมาแล้ว”