สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 92ทำโทษเธอ4

ตอนที่92ทำโทษเธอ4
“ฉันกำลังศึกษาอยู่ที่ภาพยนต์ตงสาขาการแสดงขึ้นปีสองแล้วค่ะคุณเย่”โม่เสี่ยวหนงแนะนำตัวเองกำลังเรียนหนังสือที่ภาพยนต์ตงและยังเรียนการแสดงมีความภาคภูมิใจอย่างมาก
“ต่อไปอย่าเรียกคุณเย่เรียกพี่เชินหลินเถอะ”
“จริงหรอค่ะฉันเรียกอย่างนั้นได้จริง”โม่เสี่ยวหนงหน้าแดงมีความสุขยิ้มรับเบิกบานทันที
“อืม”
“พี่เชินหลิน”โม่เสี่ยวหนงเรียกเสียงหวาน
“อืม”เย่เชินหลินตอบกลับเบาๆ
“ฉันฉันสามารถ……ขอถ่ายรูปคู่กับคุณสักรูปได้ไหมคะ？พี่เชินหลินพี่เป็นผู้ชายที่หล๊อหล่อที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาถ้าพี่ไม่ให้ฉันถ่ายรูปด้วยฉันคงผิดหวังไปทั้งชาติ”
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วส่ายหัวเธอทำตัวเป็นจุดสนใจส้งหลิงหลิงแสดงอาการยิ้มออกมาในใจอย่าอิจฉาให้มากเลย
เด็กโง่คนนี้เธอไม่รู้ตัวเองกำลังสร้างศัตรูอยู่
เย่เชินหลินดูเหมือนมีความสุขมากรับปากอย่างรวดเร็ว
โม่เสี่ยวหนงในมือถือกระเป๋าChannelครั้งนี้หวีซานซานไหว้วานเธอให้ทำธุระเอาของส่วนตัวในกระเป๋าหยิบออกมาติดสินบนเธอ
เธอหยิบไอโฟนออกจากกระเป๋าเดินเข้าไปข้างกายเย่เชินหลินอย่างดีใจเพราะว่าเย่เชินหลินกำลังนั่งอยู่เธอยืนอยู่เธอจึงก้มตัวเล็กน้อยหัวอิงแอบหัวด้านข้างเย่เชินหลินกดชัตเตอร์
อาการสนิทกันแบบนี้ทำให้ส้งหลิงหลิงภายในใจเหมือนกับโดนเข็มทิ่มแทงเจ็บปวดเธอพยายามรักษาสีหน้าให้มีรอยยิ้มใจคิดว่าเธอแสดงอาการโอ้อวดให้ฉันดูซินะสักวันหนึ่งฉันจะทำให้เธอร้องไห้เสียใจ
เซี่ยชีหรั่นกลับไม่รู้สึกหึงเลยเธอรู้ว่าเย่เชินหลินไม่มีทางมีความรู้สึกรักใคร่ชายหญิงต่อโม่เสี่ยวหนง
เธอสังเกตที่กระเป๋าและมือถือของโม่เสี่ยวหนง
เธอเอาแต่ใจตนเองตั้งแต่เล็กอายุสิบขวบเพราะเกิดมารูปร่างหน้าตาสวยงามมีคนมารุ่มชอบมากซื้อสิ่งของให้เธอไม่เคยปฏิเสธสำหรับเรื่องนี้เซี่ยชีหรั่นได้วิจารณ์เธอ
แต่ครอบครัวโม่รักลูกสาวผิดคนเซี่ยชีหรั่นพูดอะไรก็ส่งผ่านไปไม่ถึงที่พูดกับเธอ
ในใจเธอกลับเป็นห่วงน้องสาวคนนี้เธอใช้ของของคนอื่นชอบเอาเปรียบจะลำบากได้นะซิ
เย่เชินหลินใจเย็นอยู่มากคุยกับโม่เสี่ยวหนงหลายเรื่อง
เซี่ยชีหรั่นขอบคุณเขาอยู่ภายในใจที่ให้ความเอาใจใส่ครอบครัวของเธอแต่เธอไม่หวังให้เขาเป็นเช่นนี้
ส้งหลิงหลิงมีความเป็นกันเองเช่นกันจูงมือโม่เสียวหนงบ่อยๆถามสารทุกข์สุกดิบและมอบสร้อยคอไข่มุกหนึ่งเส้นให้เธอเย่เชินหลินสั่งแม่บ้านให้ใส่ซองสีแดงมอบเธอให้เธอไปซื้อของที่เธอต้องการ
“ทั้งสองท่านอย่าเอาใจเธอจนเสียคนเป็นเด็กเป็นเล็กจะต้องการเงินไปทำอะไรเลี้ยงกลายเป็นนิสัยเสียใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย”เซี่ยชีหรั่นผลักดันอธิบายเต็มที่โม่เสียวหนงกลับไม่เห็นด้วยเลย
“พี่สาวนี้คือน้ำใจของพี่เชินหลินและพี่หลิงหลิงฉันไม่เอาไปใช้มั่วหรอ”
โม่เสี่ยวหนงพูดจบรับด้วยความยินดี
เย่เชินหลินชำเลืองมองลึกเข้าไปในดวงตาเซี่ยชีหรั่นเธอไม่รู้สายตาของเขาแบบนั้นหมายความถึงอะไร
ในเวลาที่รับประทานอาหารโม่เสี่ยวหนงและเซื่ยชีหรั่นนั่งร่วมโต๊ะเดียวกันกับเซี่ยชีหรั่นและส้งหลิงหลิงในห้องอาหารที่คฤหาสน์เพลิดเพลินไปกับการบริการของสาวใช้ทำให้โม่เสี่ยวหนงทะนงตัวพึงพอใจถึงขีดสุด
หลังรับประทานอาหารส้งหลิงหลิงบอกเย่เชินหลินให้พักผ่อนได้แล้วหลังจากส่งเขาเข้าห้องนอนเซื่ยชีหรั่นถึงได้พูดโม่เสี่ยวหนงกันสองคนเธอพาโม่เสี่ยวหนงเข้าไปในห้องนอนที่เย่เชินหลินจัดการให้เธอใหม่ปิดประตูให้สนิทล๊อกประตูจากด้านใน
“เสี่ยวหนงเธอไปรับของที่พวกเขาให้ไม่ดีนะเธอรู้หรือไม่รู้”
“มีอะไรไม่ถูกต้องเป็นพวกเขาอยากให้เองฉันไม่ได้ขอสักหน่อย”
เซี่ยชีหรั่นหายใจเข้าลึกๆอดกลั้นความโกรธพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ“เธออายุยี่สิบปีแล้วเหตุผลบางอย่างควรที่จะเข้าใจโลภมากหวังกำไรเล็กๆน้อยๆจะล้มเหลวได้”
“ล้มเหลวล้มเหลวพี่พูดกับฉันมากี่ครั้งแล้วฉันล้มเหลวหรือยังละพี่อยากให้ฉันล้มเหลวมากซิพี่คิดว่าฉันล้มเหลวแล้วฉันตายแล้วพ่อแม่จะรักพี่เป็นลูกสาวคนเดียวใช้หรือไม่ฝันไปเถอะ
“แก”เซี่ยชีหรั่นถูกเธอทำให้โกรธจะตายแล้ว
รู้ว่าจะเป็นแบบนี้แต่แรกเธอรู้อยู่แล้วว่าเธอมาทำเธอให้เธอโกรธเธอจะใส่ใจเธอไปเพื่ออะไรนังเด็กเนรคุณแม้แต่โม่เสี่ยวจุนจะเป็นตายร้ายดีก็ไม่สนใจ
ที่นี่คือสกุลเย่เธอโกรธอีกก็ต้องอดทนเซี่ยชีหรั่นสงบสติแล้วดีขึ้นบ้างถึงสามารถเปิดปากพูดอีกครั้ง
“เสี่ยวหนงเธอรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่เป็นหวีซานซานบอกเธอส่งเธอมา”
โม่เสี่ยวหนงออกอาการตกใจเล็กน้อยขณะมองไปที่พี่สาวถามเธอ“พี่เดาถูกแล้ว”
“พูดถูกต้องจริงๆ”
โม่เสี่ยวหนงคิดขึ้นได้ถึงหน้าที่ของเธอยั่วโมโหอารมณ์พี่สาวของเธอพูดกับพี่สาวอย่างยิ้มแย้ม“พี่สาวของฉันช่างฉลาดนักแม้เรื่องนี้ยังเดาออก”
“พี่สาวพี่ที่แสนดีพี่อย่าสอบสวนอีกเลยคนตายไม่สามารถเกิดใหม่พี่ถือซะว่าหวีซานซานและคุณพ่อเธอล้มไปแล้วพี่เสี่ยวจุนก็กลับมาไม่ได้”
นึกถึงเสี่ยวจุนเซี่ยชีหรั่นอดคิดถึงไม่ได้ตอนที่เขาดูแลโม่เสี่ยวหนงกลางดึกคืนหนึ่งโม่เสี่ยวหนงป่วยพ่อแม่ไม่อยู่บ้านโม่เสี่ยวจุนและเซี่ยชีหรั่นไม่มีเงินเรียกรถติดตัวโม่เสี่ยวจุนแบกร่างโม่เสี่ยวหนงเป็นกว่าเวลาสองชั่วโมงวิ่งไปที่โรงพยาบาล
เรื่องอย่างนี้มีมากเซี่ยชีหรั่นไม่กล้าแม้แต่จะคิดเธอกลัวจะทนไม่ไหวอยากตบบ้องหูเธอแรงแรงสักที