สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 924 สาวใช้ตัวแสบ 828

ตอนที่ 924 สาวใช้ตัวแสบ 828
จงหยุนซางเป็นแค่คนสัญจรไปมาสำหรับเย่เชินหลิน หลังจากที่ชีวิตมีเซี่ยชีหรั่น จงหยุนซางถึงได้เข้ามามีบทบาทในชีวิตเย่เชินหลิน
เพิ่งรับสายจงหยุนซางก็ถามขึ้นตรงๆ “เชินหลิน นายรู้ไหมว่าพ่อฉันทำอะไรชีหรั่น……”
จงหยุนซางไม่รู้ว่าควรพูดต่อไปอย่างไร เธอเป็นคนอยากพูดอะไรก็พูด อยากทำอะไรก็ทำอยู่เสมอ แต่เรื่องนี้ จงหยุนซางไม่รู้ว่าควรพูดต่อไปอย่างไร เรื่องที่พ่อคนหนึ่งทำกับลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง เธออยากถามเย่เชินหลินจริงๆ
“ชีหรั่นไม่เป็นไร ตอนนี้เธออยู่ภายใต้การเฝ้าระวังที่อยู่อาศัยแล้ว”
เย่เชินหลินขัดบรรยากาศอันน่าอึดอัด จงหยุนซางกับจงหวีฉวนไม่เหมือนกัน
ผลลัพธ์ที่น่าดีใจจากสวรรค์ จงหยุนซางตกใจจนเหม่อ หรือว่าเพราะพ่อ ไม่ใช่ ถ้าพ่อสั่งได้คงสั่งไปนานแล้ว คงไม่รอจนถึงวันนี้ แบบนี้ดูเหมือนว่าต้องเป็นเย่เชินหลินแน่ๆ
“วางแล้วนะ ฉันอยากดูข้อสงสัยในคดีพวกนี้”
เย่เชินหลินยังคงกระชับและรัดกุมเหมือนเดิม วางสายไปแล้ว มองโทรศัพท์ตลอดเวลา ครุ่นคิดจุดที่เป็นไปได้ในคดี
เสียงคุ้นเคยดังขึ้นข้างหูอีกครั้ง จงหยุนซางไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไร ไม่ใจสั่นแบบเดิม ดูเหมือนว่าเปลี่ยนไปเป็นปกติมากแล้ว เธอรู้มาตลอดว่าตัวเองเป็นไปไม่ได้กับเย่เชินหลิน บางทีความเป็นไปไม่ได้นี้ทำให้เธอไม่ได้จมดิ่งเหมือนส้งหลิงหลิง
เสียงสัญญาณดังผ่านมา จงหยุนซางยิ้มขมขื่นมองโทรศัพท์ เชินหลินนายยังตรงไปตรงมาแบบนี้ ไร้หัวใจแบบนี้ บุปผาร่วงหล่นมีใจ สายธารหลั่งไหลกลับไร้รัก
เย่เชินหลินมองหน้าจอโทรศัพท์ห้าทุ่มจะเที่ยงคืนแล้ว ยังไม่ง่วงนอนเลยสักนิด ตัวอยู่ที่นี่หัวใจไปที่นั่นแล้ว หัวใจเขาบินไปอยู่ที่ตั้งแคมป์ของเซี่ยชีหรั่นแล้ว เย่เชินหลินในตอนนี้เป็นแค่ร่างกายที่ว่างเปล่า
เสียงนกร้องชัดเจนนอกหน้าต่างปลุกให้เซี่ยชีหรั่นตื่น เธอลืมตามองสภาพแวดล้อมที่แปลกตา นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานเธอเปลี่ยนเป็นการเฝ้าระวังที่อยู่อาศัยแล้ว ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นที่ที่ตนอาศัยอยู่ในอนาคต หลิน คุณตอบตกลงเงื่อนไขอะไรจงหวีฉวน?
นี่คือสิ่งที่เซี่ยชีหรั่นอยากรู้ เธอพยายามคิด พยายามคิดอย่างเต็มที่มาหนึ่งคืนก็คิดคำตอบที่สมเหตุสมผลได้ หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
เสียงของรถดึงดูดความสนใจของเซี่ยชีหรั่น ใครมาหาตนที่นี่? เซี่ยชีหรั่นยืนขึ้นเตรียมออกไปดู นั่งทั้งคืนเลือดไหลเวียนไม่สะดวกที่ขา เธอเคลื่อนไหวด้วยความยากลำบาก เดินกะเผลกไปที่ประตู
มองดูเวลา ยังเช้าอยู่ ใครกันที่มาที่นี่?
เซี่ยชีหรั่นคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก ดูเหมือนต้องเห็นเท่านั้นถึงจะรู้
คนตัวเล็กในใจเธอร้องลั่นอยู่ตลอดเวลา ถ้าหลินมาที่นี่จะดีแค่ไหน เมื่อวานมีการเปลี่ยนแปลงคำสั่งชั่วคราวเท่านั้น หลินไม่น่าจะรู้ว่าฉันได้ย้ายออกจากคุกตำรวจแล้ว หรือว่าเพราะพ่อ? เซี่ยชีหรั่นพอคิดว่าเรียกจงหวีฉวนว่าพ่อ ในใจก็รู้สึกหลายอย่างผสมปนเป
รถคันหนึ่งแล่นมาอย่างรวดเร็วไม่ไกลจากหน้าต่าง รถเบนท์ลีย์ ป้ายทะเบียนคุ้นมาก นี่มันรถของเชินหลิน เซี่ยชีหรั่นดวงตาย้อมไปด้วยความสุขอย่างรวดเร็ว
เชินหลิน คือหลิน เขามาแล้ว
เซี่ยชีหรั่นขอบตาค่อนข้างแดง ดวงตาที่น้ำตาคลอกะพริบอย่างหนัก เห็นคนที่คุ้นเคยแค่แผ่นหลังก็ลืมไม่ลงปรากฏตัวต่อหน้าตน หลิน ดีมากจริงๆ ที่ได้เจอคุณอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นอย่างเธอสามารถหายตรอมใจได้
แค่คืนเดียว เซี่ยชีหรั่นพุ่งไปตรงหน้าเย่เชินหลินอย่างบ้าคลั่ง กอดเย่เชินหลินแน่น ถ้าคลายมือจะห่างไกลออกไป เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ มีความคิดแบบนี้ เธอไม่สนใจเรื่องอื่น แค่กอดเย่เชินหลินอย่างแน่นเท่านั้น
“ไม่……ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้ว” เย่เชินหลินไม่ชินเซี่ยชีหรั่นที่เปราะบางแบบนี้ เมื่อวานยังเข้มแข็งขนาดนั้น หญิงสาวที่อ่อนแอมีหัวใจที่เข้มแข็งมาตลอด
ตอบเร็วเหมือนน้ำไหลต่อหน้าคนอื่น เย่เชินหลินที่มักจี้ถูกจุดสำคัญสัมผัสเส้นผมสวยตรงหน้า ปลอบเซี่ยชีหรั่นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
บรรยากาศอบอุ่นล้อมรอบทั้งคู่
“ฉันมาที่นี่เมื่อวาน ทำไมวันนี้คุณก็มาที่นี่แล้ว และคุณ……คุณตอบตกลง……เงื่อนไขอะไรกับประธานจง? ”
ไม่ว่าจงหวีฉวนจะเลวแค่ไหน เลือดเซี่ยชีหรั่นก็ไหลเวียนเลือดของเขา ให้เซี่ยชีหรั่นเรียกจงหวีฉวนตรงๆ เธอพูดไม่ออก สุดท้ายก็เรียกว่าประธานจง
เห็นหน้าเล็กรีบร้อนแดงก่ำเพราะเป็นกังวล ดวงตาสดใสเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ความกังวลทั้งหมดในช่วงนี้ของเย่เชินหลินได้หายไปหมดเลย
จู่ๆ ก็อยากเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของชีหรั่น เย่เชินหลินขมวดคิ้วหล่อ มองเซี่ยชีหรั่นอย่างลำบากใจ ไม่กี่นาทีต่อมาก็หันศีรษะไม่พูดอะไร
“หลิน คุณบอกมาว่าตอบตกลงเงื่อนไขร้ายกาจอะไรประธานจง” เซี่ยชีหรั่นยื่นมือขาวเรียวหันศีรษะเย่เชินหลินมามองตน เย่เชินหลินควบคุมมุมปากที่จะยกขึ้น เกร็งมันอย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาติ
เซี่ยชีหรั่นแสดงบทบาทนำอย่างจริงใจตามจินตนาการของเย่เชินหลิน
“ไม่ใช่เงื่อนไขอะไรหรอก ก็คือ……”
พูดถึงตรงนี้เย่เชินหลินก็ลังเลที่จะพูด ไม่กล้าพูดมันออกมา
เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นสถานการณ์นี้ เย่เชินหลินไม่ใช่คนที่ใช้อารมณ์ตัดสิน เขาเป็นคนเอาแต่ใจ จะไม่มีท่าทางไม่กล้าพูดออกมาแบบนี้ หรือว่าสัญญาเงื่อนไขที่น่าเวทนาอะไรจริงๆ เซ็นสัญญาที่ไม่เท่าเทียมกันเหรอ? เซี่ยชีหรั่นเริ่มใช้จินตนาการของตัวเองเดาซี้ซั้ว
สีหน้าไม่ดีอย่างมาก ผอมกว่าเมื่อก่อนนิดหน่อย
ชีหรั่น สีหน้าคุณอุดมสมบูรณ์อยู่เสมอ เย่เชินหลินกลั้นยิ้มมองตาโต มองเซี่ยชีหรั่นของตนอย่างเป็นกังวล
เซี่ยชีหรั่นอยู่ในอ้อมแขนเย่เชินหลิน กระสับกระส่ายอยู่ตลอดเวลา ในใจเกลียดพ่อตัวเองแทบตาย ไม่ได้ เธอต้องกลับไป ให้หลินอย่าตอบตกลงเขา
“หลิน เราไม่ตอบตกลงเขาได้ไหม ฉันชอบห้องเล็กก่อนหน้านี้มากกว่า ที่นี่มันใหญ่เกินไป มีแค่ฉันคนเดียว ฉันกลัว” เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา ตาโตมองเย่เชินหลินตลอดเวลา กลัวเย่เชินหลินจะส่ายศีรษะอย่างสูงส่ง และเผยอปากเซ็กซี่พูดว่าไม่
ชีหรั่น คุณมักคิดถึงคนอื่นอยู่เสมอ ไม่คิดถึงตัวเองเลย ฉันเป็นผู้ชายของคุณ เป็นที่พึ่งพาของคุณ
“หลิน ปล่อยฉัน ตอนนี้เราไปหาประธานจงกัน”
เซี่ยชีหรั่นใช้มือใช้เท้าดิ้นออกจากอ้อมกอดเย่เชินหลิน และไม่สนว่าตัวเองเรียกประธานจงได้คล่องปากขึ้นเรื่อยๆ
เย่เชินหลินกอดเซี่ยชีหรั่นแน่น ดวงตาเปลี่ยนเป็นสีเข้มจากสีน้ำตาลอ่อนในตอนแรก ความรู้สึกลึกๆ เปิดขึ้นอย่างช้าๆ สุดท้ายก็กลายเป็นลึกอย่างไม่มีสิ้นสุด
“ไม่ปล่อย ไม่ปล่อยตลอดชีวิต”
คิดว่าเซี่ยชีหรั่นมีผู้ชายโดดเด่นอยู่รอบๆ เย่เชินหลินพูดอย่างเป็นเด็กๆ เซี่ยชีหรั่น ฉันไม่สนว่าชาติหน้า ชาติหน้าหน้าจะเป็นอย่างไร ชาตินี้เซี่ยชีหรั่นคุณเป็นผู้หญิงของฉัน เป็นผู้หญิงของฉันเท่านั้น
สบตาลุ่มลึกของเย่เชินหลิน จมูกโด่ง ริมฝีปากเซ็กซี่ เซี่ยชีหรั่นจมดิ่งลงไปอย่างลึกซึ้ง เธอมีอาการปากแห้งนิดหน่อย อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงไป
เซี่ยชีหรั่นกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นจานข้าวของเย่เชินหลินแล้ว ลำคอขาวราวหิมะเผยภายใต้ดวงตาของเย่เชินหลิน ทันใดนั้นดวงตาก็เผยคลื่นลูกใหญ่
“ที่รัก” เย่เชินหลินพูดสองคำออกมาด้วยเสียงทุ้ม เสียงผู้ชายไพเราะมีเวทมนตร์ ทำให้เซี่ยชีหรั่นจมดิ่ง อุ้มเซี่ยชีหรั่นขึ้นมาแล้วทิ้งหลินต้าฮุยที่อยู่ในรถ ตรงเข้าบ้านที่แปลกตา
ประตูปิดท่ามกลางสายตาหลินต้าฮุย
เซี่ยชีหรั่นค่อนข้างกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ที่รักสองคำเรียบง่ายนี้ทำให้เธอร่างกายอ่อนปวกเปียกทันที พูดไม่ออกสักคำ
เย่เชินหลินจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากแดงของตนที่เฝ้าฝันถึงมาหลายวัน รสชาติที่คุ้นเคยทำให้เขาต้องการมาก
“ที่รัก ฉันคิดถึงคุณ” เสียงทุ้มต่ำพร้อมความเร้าอารมณ์ของเย่เชินหลินดังขึ้น
ที่รักสองคำนี้ทำให้หัวใจเซี่ยชีหรั่นเต้นแรงเล็กน้อย หัวใจเธอเต้นเร็วมาก เธอก็คิดถึงเย่เชินหลินเช่นกัน เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดอะไร แค่จูบกลับอย่างจริงใจ นานมากแล้ว เธอยังคงจูบไร้ประสบการณ์กับคนที่ตราตรึงในก้นบึ้งหัวใจ
ที่ตระกูลเย่ ละครเรื่องใหญ่กำลังเข้าฉาก
ชั้นสองคือพื้นที่หวงห้ามของตระกูลเย่ มีแค่สาวใช้สองคนที่ดูเหมือนเรียบง่ายแต่เป็นบอดี้การ์ดเฝ้ายาม
ส้งหลิงหลิงนั่งอยู่ข้างเปล
เย่เจิ้งเหิงนอนอย่างสงบ
ไม่กี่วันนี้ทุกคนยุ่งกับเรื่องเซี่ยชีหรั่น ส้งหลิงหลิงไม่รู้อะไรเลยอยู่ตลอด เมื่อวานถ้าเธอไม่ได้ไปห้องน้ำแอบฟังบทสนทนาระหว่างคนรับใช้ทั้งสอง เธอก็ยังไม่รู้ว่าที่แท้เซี่ยชีหรั่นก็อยู่ในคุก
เซี่ยชีหรั่น หรือแม้แต่สวรรค์ก็ไม่ชินกับความสุขของเธอ?
ส้งหลิงหลิงกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรให้หยุดเย่เชินหลินไม่ให้ไปช่วยเซี่ยชีหรั่นได้ ส้งหลิงหลิงอย่างเธอทำไม่ได้อยู่แล้ว และรอบข้างเซี่ยชีหรั่นมีคนช่วยเหลือมากมาย ไม่รู้จริงๆ ว่าเซี่ยชีหรั่นมันมีโชคอะไร ดวงตาส้งหลิงหลิงไม่เต็มใจ
มองเด็กที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ในเปล ส้งหลิงหลิงก็คิดชั่วร้าย เซี่ยชีหรั่น ส้งหลิงหลิงในสายตาเย่เชินหลินเป็นชีวิตที่เลวร้าย แต่เย่เจิ้งเหิงไม่ใช่ ไม่ว่าเย่เชินหลินจะไม่ชอบเย่เจิ้งเหิงมากแค่ไหน ความสัมพันธ์พ่อลูกของพวกเขาก็ลบไม่ออก
ลูก ขอโทษนะ อย่าโทษแม่เลย แม่ไม่มีทางเลือก
ส้งหลิงหลิงยื่นกรงเล็บขาวออกไปค่อยๆ เข้าใกล้เย่เจิ้งเหิง เย่เจิ้งเหิงกำลังหลับอย่างสงบ มีลักยิ้มตื้นบนใบหน้าของเขา
เห็นเด็กที่น่ารักขนาดนี้ ส้งหลิงหลิงก็ชักมือกลับทันที อย่างไรแล้วมันก็คือเนื้อบนร่างกาย เธอไม่สามารถทำได้
ดวงตาเศร้าหมองเต็มไปด้วยความดิ้นรน
“อุแว้ๆ”
เสียงร้องไห้กะทันหันดังเป็นพิเศษในห้องเงียบสงบ
ส้งหลิงหลิงคิดว่าจะเริ่มลงมืออย่างไรดี เสียงร้องไห้ของเย่เจิ้งเหิงนี้เหมือนฝนตกได้ตรงเวลาจริงๆ
“ลูก เป็นอะไร อย่าทำให้แม่ตกใจกลัวสิ” ส้งหลิงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงร้องไห้ และแอบมองไปที่ประตู
“ลูก ไม่ได้นะ” ส้งหลิงหลิงกรีดร้องดังขึ้นทันที ใบหน้าเล็กของเย่เจิ้งเหิงขมวดแน่นอยู่ตลอดเวลา เหมือนอดทนกับความเจ็บปวดอย่างมาก
ผู้หญิงที่อยู่นอกประตูขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย คุณเย่ไม่ชอบส้งหลิงหลิง แต่เย่เจิ้งเหิงยังเป็นนามสกุลเย่ เสียงส้งหลิงหลิงนี้ หรือว่าคุณชายน้อยเกิดอุบัติเหตุ?
ส้งหลิงหลิงเปิดประตูดังปัง พูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ฉันอยากเจอเย่เชินหลิน ฉันอยากเจอเขา”
“คุณส้ง ขอโทษค่ะ คุณเย่เคยบอกว่าคุณห้ามออกจากชั้นสอง”
“โทรหาเขาให้ฉัน” ส้งหลิงหลิงรู้ว่าตัวเองลงชั้นสองไม่ได้ ทำได้แค่สิ่งที่ดีที่สุดรองลงมา