สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 932 สาวใช้ตัวแสบ 836

ตอนที่ 932 สาวใช้ตัวแสบ 836
สีหน้าของจงหวีฉวนดูลำบากใจ ขมวดคิ้วไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ในเมื่อไม่สะดวก”
“สะดวก สะดวก” จงหวีฉวนไม่รอให้หลี่หมิงจุ้นพูดจบรับชิงตอบกลับ ปล่อยให้เย่เฮ่าหรันไปคนเดียว ถ้าหากเจ้านายเก่าของหลี่หมิงจุ้นให้ความสำคัญกับเย่เฮ่าหรันขึ้นมา จะทำให้เขาเสียหายมาก จะเสียหายมากเพราะเรื่องเล็กน้อยไม่ได้
หลังจงหวีฉวนสั่งงานเรียบร้อย จึงเดินคุยกันสนุกสนานออกไปจากห้องทำงานทั้งสามคนกับเย่เฮ่าหรันและหลี่หมิงจุ้น
“ฉันโทรหาคนในครอบครัวหน่อย พวกเขาจะได้สบายใจ” เย่เฮ่าหรันมองทั้งสองคนและโทรศัพท์ไปหาเย่เชินหลิน
“พวกเราออกเดินทางแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยดี” หลังพูดจบก็ตัดสายไป เย่เชินหลินไม่พูดอะไร ในเมื่อน้องชายหาเจอ เขาก็ไม่โทษเย่เฮ่าหรันในเมื่อเลี้ยงมาให้เคยชินแบบนี้ ก็ไม่สามารถเปลี่ยนได้ชั่วเวลาเพียงครู่เดียว
ในเมื่อจงหวีฉวนถูกพามาแล้ว งั้นเขาเองก็ควรจะออกตัวได้แล้ว
ในห้องที่มีผ้าม่านหนาทึบ ปิดกั้นด้วยกระจกกันเสียง มีการจัดแสดงเรื่องราวประหลาดใจอย่างลับๆ
“นายท่าน จงหวีฉวนมีเรื่องแปลกๆ เล็กน้อย” ก่อนออกเดินทางชั่วคราว คนที่ใส่เสื้อสีดำผอมๆ สูงๆ เริ่มพูดถึงสถานการณ์ที่เห็นเมื่อไม่กี่วัน
“แปลกยังไง?” จงหวีฉวนตอนที่หางแกโผล่ออกมาคือเวลาแห่งชัยชนะของฉัน
“ทุกวันเขาจะอยู่คนเดียวในห้องและเปิดตู้เซฟที่อยู่ในนั้น ฉันเดาว่าในตู้เซฟนั้นต้องมีความลับอะไรแน่ๆ”
ประโยคนี้ทำให้อารมณ์ของเย่เชินหลินดีขึ้นมาก
“ได้ งั้นวันนี้ไปเยี่ยมเยียนจงหวีฉวนที่นั่นกัน”
คนสวมชุดดำคนอื่นๆ ค่อยทยอยออกไป
เย่เชินหลินนั่งคนเดียวในห้องโถงใหญ่ที่ว่างเปล่าอยู่นาน เตรียมตัวจะไปหาเซี่ยชีหรั่นก่อน แล้วค่อยไปโรงพยาบาล คนที่คิดจะไปหาเซี่ยชีหรั่นไม่ใช่แค่เย่เชินหลินคนเดียว
หลี่เหอไท้ไปซื้อของที่ตลาดเพื่อที่จะเตรียมเอาไปให้เซี่ยชีหรั่น เพิ่งจะกลับถึงบ้าน ก็สังเกตเห็นมีคนแอบอยู่ที่สนามนอกบ้านเขา คนนั้นสวมเสื้อผ้าดูดีหรูหรา ที่คอ หู ผมและมือประดับด้วยเครื่องประดับทอง อายุน่าจะประมาณ 40 ปี หลี่เหอไท้รู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหน แต่ตอนนี้นึกไม่ออก
หลี่เหอไท้หาที่หลบที่เธอมองไม่เห็นเขา เพราะอยากดูว่าคนคนนั้นคิดจะทำอะไร
คนคนนั้นวนไปมาและไม่ได้จากไปไหน เวลาผ่านไปนานก็ไม่เห็นว่าเขาจะทำอะไร หลี่เหอไท้ไม่มีเวลาจะรอแล้ว ขณะที่กำลังจะยืนขึ้น เห็นต้าเฟิ่งเดินออกมาจากประตูใหญ่ เมื่อหญิงอายุประมาณ 40ปีคนนั้นเห็นต้าเฟิ่ง ใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม และกล่าวอย่างสนิทสนมว่า : “ต้าเฟิ่งคุณมาที่นี่ได้ยังไง พวกเราหาคุณไม่เจอเลย”
“คุณน้า ฉันไม่ระมัดระวังเลยเดินหลง” ต้าเฟิ่งพูดพลางก้มหน้า
“ออกมา ฉันพาเธอไปเอง”
“ฉันต้องรอคุณลุงมา”
“ออกมาหาฉัน” เมื่อผู้หญิงคนนั้นพูดต้าเฟิ่งไม่ยอมตกลง สีหน้าเปลี่ยนไป ยื่นมือจะไปจับต้าเฟิ่ง ต้าเฟิ่งถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อหลบกรงเล็บเธอ ประตูถูกปิด เธอไม่มีทางจับต้าเฟิ่งได้ สีหน้าเริ่มประดับด้วยรอยยิ้มปลอมๆ
“ต้าเฟิ่งเธอออกมาอยู่ด้านนอกคนเดียวอันตรายมาก ฉันไม่สบายใจเลย” ผู้หญิงคนนั้นเริ่มสอน เขารู้ดีว่าสีหน้าเมื่อกี้ทำให้จิตใจต้าเฟิ่งเริ่มกลัวเธอ
“คุณน้า ฉันต้องรอคุณลุงมาก่อนถึงจะไปได้” ต้าเฟิ่งพูดแค่ประโยคแบบนี้ นี้ไม่ใช่เพื่อนบ้านของเธอ เพื่อนบ้านเธอจะมีรอยยิ้มที่อบอุ่นเสมอ
ผู้หญิงที่สวมเงินทองมองประตูบ้านตระกูลหลี่ที่เปิดออก แกล้งหมุนตัวเหมือนไม่ตั้งใจเดินผ่าน สายตากลับแอบมองไปที่ต้าเฟิ่งและจากไป
“ต้าเฟิ่งออกมานานแล้วทำไมยังไม่กลับเข้ามา ด้านนอกหนาว ไม่รู้ว่าเหอไท้จะมาเมื่อไหร่” จ้าวเหวินอิงเห็นต้าเฟิ่งออกมาสักพักแล้วยังไม่กลับเข้าไป เบื่ออยู่คนเดียวเลยเดินออกมาดู
“คุณย่า ฉันไม่เป็นไร คุณรีบเข้าไปเถอะ” จ้าวเหวินอิงหวังว่าจะมีหลายชายหลานสาว ตอนนี้แค่ต้าเฟิ่งเรียกคุณย่าคำเดียว จ้าวเหวินอิงก็ปลาบปลื้มแล้ว
“เด็กคนนี้ เข้ามาเถอะ ด้านนอกหนาว” จ้าวเหวินอิงพูดอย่างอบอุ่นสีหน้าเต็มไปด้วยความรัก
“คุณลุง มาแล้ว” แค่ต้าเฟิ่งเห็นหลี่เหอไท้ก็ดีใจจนวิ่งมาข้างประตู
“อืม” หลี่เหอไท้มองต้าเฟิ่งอย่างครุ่นคิด เด็กคนนี้ไม่ง่ายเลย สงสัยคงต้องหาคนมาตรวจสอบให้ชัดเจนก่อน จะรีบร้อนไม่ได้
เด็กมีความอ่อนไหวต่ออารมณ์ของผู้ใหญ่มาก ต้าเฟิ่งเดินตามหลี่เหอไท้อย่างระมัดระวังไม่พูดไม่จา น่าจะดูออกว่าวันนี้หลี่เหอไท้ไม่เหมือนเมื่อวาน
“แม่ ฉันจะไปหาชีหรั่น ให้ต้าเฟิ่งอยู่บ้านกับแม่ก่อน?” หลี่เหอไท้คิดถึงความปรารถนาของแม่ ไม่รู้จะพูดยังไง
“เหอไท้”
เสียงที่คุ้นชินของจงหยุนซางดังมาจากด้านหลังของเขา
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง?” หลี่เหอไท้มองจงหยุนซางอย่างสงสัย หลังจากจ้าวเหวินอิงเห็นจงหยุนซางจึงพยักหน้าทักทาย มองหญิงสาวที่เกือบจะได้มาเป็นลูกสะใภ้ของตน จ้าวเหวินอิงยังคงชอบจงหยุนซางเหมือนเดิม
“ฉันมาเพราะอยากไปหาเซี่ยชีหรั่นพร้อมกับคุณ ฉันไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน” จงหยุนซางอธิบายเหตุผลที่เธอมา
“ไปคุยกันด้านใน ตรงนี้อากาศหนาว” จ้าวเหวินอิงเรียกพวกเขาเข้าไปในคฤหาสน์
เมื่อเข้ามาในบ้านจ้าวเหวินอิงก็บอกว่าตัวเองไม่สบายนิดหน่อยขอตัวไปพักก่อน ให้สองคนหนุ่มสาวได้มีเวลาคุยกัน
“ต้าเฟิ่งฉันจะไปหาน้องสาวฉัน อยากไปด้วยไหม” หลี่เหอไท้คุกเข่าลงถามต้าเฟิ่ง คิดไปคิดมาผู้หญิงคนนั้นต้องไม่ยอมปล่อยต้าเฟิ่งแน่ ญาติสนิทไม่น่าจะแสดงอาการแบบนั้น ผู้หญิงคนนั้นมีเจตนาปกปิดความเลว ไม่ใช่คนดีอะไร
“คุณลุง พาฉันไปไหม?” ต้าเฟิ่งมองหลี่เหอไท้อย่างกล้าๆ กลัวๆ วันนี้คุณลุงไม่เหมือนกับเมื่อวาน
“ไปเถอะ หยุนซาง？” หลี่เหอไท้มองจงหยุนซางเพื่อถามความคิดเห็น
จงหยุนซางมาหาหลี่เหอไท้เพราะแอบได้ยินจงหวีฉวนพูดโทรศัพท์ว่าคนที่จับมาหายไปแล้ว เห็นพ่อของตัวเองกังวลแบบนั้น จงหยุนซางเดาว่าเรื่องนี้ต้องไม่ง่าย เธอรู้ดีว่าหลี่เหอไท้คอยช่วยเซี่ยชีหรั่นมาตลอด ไม่ว่าจะคิดยังไง จงหยุนซางตัดสินใจมาหาหลี่เหอไท้ เล่าเรื่องนี้ให้หลี่เหอไท้ฟังและหวังว่าเขาจะช่วยเหลือชีหรั่น
“ไม่เจอชีหรั่นนานแล้ว ในที่สุดก็มีโอกาสแล้ว” จงหยุนซางยืนขึ้น
จ้าวเหวินอิงแอบฟังทั้งสองคนคุยกันอยู่ด้านบนตลอด ทำไมไม่คุยกันอีกสักหน่อยก็จะไปกันอีกแล้ว เมื่อคิดถึงเซี่ยชีหรั่น จ้าวเหวินอิงก็เริ่มรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา
จงหยุนซางและหลี่เหอไท้ไม่รู้ตัวว่าถูกจ้าวเหวินอิงจับให้อยู่ด้วยกัน
“ต้าเฟิ่ง เธอมาอยู่ที่บ้านคุณลุงนานรึยัง” จงหยุนซางถามต้าเฟิ่งขณะอยู่บนรถ
“น่าจะสี่วันแล้วน่ะ ฉันก็จำไม่ได้” ต้าเฟิ่งขมวดหน้าแน่น พยายามนึกว่าตัวเองอยู่บ้านตระกูลกี่วัน
ทั้งสองคนเริ่มคุยกันจากการ์ตูน ของเล่น จิตใจของผู้หญิง เสียดายที่รู้จักกันช้าไป รู้สึกไม่ชอบใจที่เกิดมาช้าไปแบบนี้
“ถึงแล้ว” หลี่เหอไท้ขัดจังหวะทั้งสองที่กำลังคุยกัน ก่อนหน้านี้ต้าเฟิ่งดูนิ่งๆ เงียบๆ แต่วันนี้เหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคน
จงหยุนซางจูงมือต้าเฟิ่งลงจากรถ หลี่เหอไท้ล็อกรถเรียบร้อย ทั้งสามคนเดินไปเคาะประตูห้องชีหรั่นเหมือนมาเป็นครอบครัว3คน
เพียงแค่ครั้งเดียว ชีหรั่นก็เปิดประตูออกมาจากด้านใน
“พี่ชาย พี่หยุนซาง” ชีหรั่นเรียกอย่างดีใจ เมื่อต้าเฟิ่งเห็นชีหรั่นสีหน้าก็เปลี่ยนไป
ชีหรั่นมองคนที่อยู่ตรงกลางระหว่างสองคน ต้าเฟิ่งหนีจากการดูแลของประธานจง แต่ทำไมต้าเฟิ่งถึงมาอยู่กับพวกเขาได้
“ต้าเฟิ่งทำไมเธอ” ชีหรั่นมองทั้งสามคนอย่างสงสัย
“คุณลุงเป็นพี่ชายของเธอไหม? คุณน้าเป็นพี่สาวของเธอรึเปล่า?” ต้าเฟิ่งถามอย่างสั่นๆ
“ต้าเฟิ่งฉันไม่ได้ฆ่าพี่ส้ง เวลาจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น” ชีหรั่นพูดและมองที่ต้าเฟิ่งตลอด
“ต้าเฟิ่งเธอเห็นเหตุการณ์ที่ชีหรั่นฆ่าน้าของเธอไหม?” หลี่เหอไท้ถามประเด็นสำคัญ
“ไม่เห็น”
ต้าเฟิ่งจำได้วันนั้นเซี่ยชีหรั่นบอกเขาว่าคุณตาเป็นลม จึงรีบออกไป ต้าเฟิ่งรีบวิ่งเข้าไปอย่าร้อนรน ก็เห็นคุณป้าตายแล้ว เขาไม่มีสติ ยังดีที่คุณน้าข้างบ้านวิ่งเข้ามาบอกให้แจ้งความ
“ไม่เห็นกับตา จะตัดสินว่าน้องสาวฉันเป็นฆาตกรฆ่าคนไม่ได้” จงหยุนซางพูดออกมาตรงๆ ว่า : “ทำไมเธอถึงไม่สงสัยคุณน้าข้างบ้านคนนั้น? ทำไมเขาถึงบังเอิญมาบ้านเธอพอดี? นี้ไม่น่าสงสัยรึไง?” สีหน้าของเธอเพื่อปกป้องชีหรั่น
คนพูดไม่ได้ตั้งใจ คนฟังรู้สึก จงหยุนซางแค่พูดไปตามอารมณ์ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่หลี่เหอไท้กลับไม่คิดแบบนั้น ทำไมคุณน้าข้างบ้านคนนั้นถึงให้ต้าเฟิ่งแจ้งความ เธอมาบ้านของต้าเฟิ่งได้เวลาเหมาะเจาะพอดี ฟ้าหลังฝนสดใสเสมอ ถือว่าหาเบาะแสเพิ่มได้อีกอย่าง หลี่เหอไท้ตัดสินใจจะปรึกษากับทุกคนและเริ่มลงมือจากเพื่อนบ้านของต้าเฟิ่ง อาจจะพบจุดพิรุธจุดใหม่
“เธอเป็นเพื่อนบ้านฉัน ไม่ฆ่าคนแน่นอน” ต้าเฟิ่งส่ายหัวปฏิเสธอย่างหนักแน่นตลอด จนหัวเล็กๆ นั่นสั่นเหมือนกลองที่กำลังตี จงหยุนซางเห็นต้าเฟิ่งท่าทีแบบนี้ อดหัวเราะออกมาได้ ทำไมถึงมาเถียงกับเด็กเรื่องนี้
เซี่ยชีหรั่นมองจงหยุนซางด้วยสายตาขอบคุณ พลางยื่นมือออกไปลูปหัวของต้าเฟิ่ง และพูดอย่างอบอุ่นว่า : “ไม่เป็นไร เข้ามาได้แล้ว ตอนนี้อากาศไม่ได้อบอุ่นเท่าไหร่ เดี๋ยวจะหนาวจนไม่สบาย” ยืนอยู่ด้านนอกนานจนมือเริ่มเย็น เธอคิดว่าคนอื่นๆ ก็คงจะเย็นด้วยเหมือนกัน
แววตาของต้าเฟิ่งแดงระเรื่อ พยักหน้าแรงๆ และอึดอัดที่จะไม่มองเซี่ยชีหรั่น คิดถึงคำพูดของคุณน้า ต้าเฟิ่งมองเซี่ยชีหรั่นอย่างสับสน แสดงความรู้สึกจริงออกมาอย่างรวดเร็ว
จงหยุนซางและหลี่เหอไท้เห็นสถานการณ์นี้ ทั้งสองคนมองหน้ากันและยิ้มไม่พูดอะไร น่ากลัวว่าตอนนี้เด็กคนนี้คงยังไม่เชื่อเซี่ยชีหรั่นนัก แต่ทั้งสองคนมั่นใจว่าเซี่ยชีหรั่นไม่ใช่ฆาตกรเลือดเย็น อีกไม่นานเรื่องราวความจริงก็จะปรากฏ ถึงเวลานั้นความคิดของต้าเฟิ่งที่มีต่อเซี่ยชีหรั่นจะเปลี่ยนไปเอง
เซี่ยชีหรั่นเชิญให้ทุกคนนั่งลง จงหยุนซางดึงต้าเฟิ่งให้นั่งลงด้วยกัน
“ชีหรั่น แม่ให้ฉันไปตลาดซื้อของพวกนี้มาให้เธอ ที่นี่ก็เหมือนที่บ้านมีครบทุกอย่าง” หลี่เหอไท้ค่อยๆ ยกของแต่ละอย่างเข้ามาในห้อง
ถ้าบอกว่าเซี่ยชีหรั่นไม่ปลาบปลื้มก็ไม่จริง ในตาเธอมีน้ำใสๆ ระยิบระยับ พูดขอบคุณอยู่ในใจตลอดเวลา
“งั้นฉันขอใช้ผลไม้ที่หลี่เหอไท้ซื้อมาให้ต้อนรับทุกคนแล้วกัน” สูดหายใจ เซี่ยชีหรั่นเอาของที่หลี่เหอไท้ถือมาวางลง หยิบผลไม้วางลงในจานและเดินเข้าไปในครัว
จงหยุนซางเดินตามเซี่ยชีหรั่นเข้าไป ยกแขนเสื้อขึ้นเพื่อเตรียมช่วย
“พี่หยุนซาง ฉันขอช่วยสักอย่าง ช่วยอยู่เป็นเพื่อนพี่เหอไท้หน่อย ตรงนี้ฉันคนเดียวก็พอแล้ว” เซี่ยชีหรั่นพูดและยิ้มอย่างจริงใจ เธอหวังมาตลอดว่าหลี่เหอไท้จะมีคนที่ตัวเองชอบ ผู้หญิงดีๆ แบบจงหยุนซางถ้าไม่รีบคว้าเอาไว้ ไม่นานก็คงโดนคนอื่นคว้าไปแล้วจะสายเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเอง ตอนนี้คงจะหมั่นกันไปแล้ว เธอเองคงจะเปลี่ยนคำเรียกเป็นพี่สะใภ้แล้ว คิดถึงตรงนี้ในใจของเซี่ยชีหรั่นรู้สึกผิดมากๆ