สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 933 สาวใช้ตัวแสบ 837

ตอนที่ 933 สาวใช้ตัวแสบ 837
จงหยุนซางมองไปในห้องรับแขกที่มีเด็กและผู้ใหญ่ทั้งสองคนนั่งคุยกันมีความสุข และส่ายหน้า หลี่เหอไท้ไม่จำเป็นต้องมีเธออยู่เป็นเพื่อนเลยสักนิด
เซี่ยชีหรั่นเห็นจงหยุนซางส่ายหน้าอย่างไม่ตั้งใจ จึงใช้มือดันจงหยุนซางให้ออกมา ดึงให้เธอนั่งลงด้วยกันกับหลี่เหอไท้
“พี่ค่ะ ก็แค่ล้างผลไม่เอง เซี่ยชีหรั่นไม่ถึงขนาดที่ล้างผลไม้ไม่เป็นน่ะ” เซี่ยชีหรั่นหัวเราะมองไปที่หลี่เหอไท้ และยิ้มอย่างชอบใจและเดินจากไป
หลี่เหอไท้พยักหน้าให้เซี่ยชีหรั่น แสดงให้เห็นว่าตัวเองรู้แล้ว
“พี่สาว มาพวกเราสามคนมาเล่นด้วยกัน” ต้าเฟิ่งมองไปที่จงหยุนซาง ในมือถือตุ๊กตาบาร์บี้ที่หลี่เหอไท้ซื้อมา สายตาเต็มไปด้วยความหวัง ชีวิตของต้าเฟิ่งไม่ดีนัก ตั้งแต่เล็กของเล่นเหมือนจะเป็นคนละโลกกับเธอ ตอนนี้ถึงแม้ว่าต้าเฟิ่งจะไม่ใช่เด็กสามขวบ แต่ก็ยังเป็นเด็ก ยังไม่บรรลุนิติภาวะ ยังโหยหาการเล่น
“พวกคุณเล่นกันเถอะ ฉันจะช่วยเก็บบ้าน” หลังจากที่จงหยุนซางเห็นแววตาของหลี่เหอไท้รู้สึกใจเต้นหน้าแดงขึ้นมาทันที รีบลุกขึ้นหลบมา เธอมองที่หลี่เหอไท้หัวใจยิ่งเต้นเร็วขึ้น นี้เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยรู้สึกต่อเย่เชินหลินมาก่อน
หลี่เหอไท้ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกลายเป็นผู้ร้าย ยังคงช่วยต้าเฟิ่งเปลี่ยนชุดให้ตุ๊กตาบาร์บี้ต่อ ความอบอุ่นบนใบหน้านั้นแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัว ภาพนี้ตราตรึงอยู่ในความทรงจำของจงหยุนซาง
เล่นกันจนลืมตัว แม้แต่เสียงเคาะประตูจากด้านนอกก็ไม่สนใจ จงหยุนซางจึงต้องไปเปิดเอง
“ต้าฮุย” จงหยุนซางเรียกชื่อออกมาอย่างไม่ตั้งใจ หลินต้าฮุยอยู่ที่นี่ แล้วเย่เชินหลินล่ะ? จงหยุนซางมองไปด้านหลังหลินต้าฮุยไม่มีคนอยู่
หลินต้าฮุยเห็นจงหยุนซางจึงก้มหน้าทักทายอย่างสงบและเดินเข้ามาในห้อง ทำไมคุณชายเย่ถึงไม่มาเองแต่กลับให้เขามาเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
เซี่ยชีหรั่นเห็นหลินต้าฮุยก็ดีใจมาก รอมาหลายนาทีแล้วก็ยังไม่เห็นเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นผิดหวังเล็กน้อย น่าจะเป็นเพราะอาการป่วยของเย่เจิ้งเหิงน้อยยังไม่ดีขึ้น
“ต้าฮุยมาคนเดียวหรือ?” ถึงแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้วเซี่ยชีหรั่นก็ยังเอ่ยปากถามอยู่ดี
“ใช่ คุณเซี่ย” หลินต้าฮุยก้มหน้าตอบกลับ ไม่กล้ามองหน้าเซี่ยชีหรั่น คุณเซี่ยใจดีขนาดนี้ ทำไมประธานจงถึงกล้าลงมือ อีกทั้งสองยังมีความสัมพันธ์กันแบบนั้น
คุณเซี่ยไม่ได้ต้องการให้ตัวเองเห็นใจ เธอแค่อยากเจอคุณชายเย่ หลินต้าฮุยส่ายหัว และก็ไม่รู้จริงๆ ว่าคุณชายเย่กำลังคิดอะไรอยู่
“คุณ?” ต้าเฟิ่งและหลี่เหอไท้ที่เล่นกันจนเพลิน ไม่ได้สนใจหลินต้าฮุยที่เข้ามา หลินต้าฮุยเห็นต้าเฟิ่งในแวบแรกทันที
เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้เซี่ยชีหรั่นต้องพลิกกลับหลักฐานทั้งพยานบุคคลและวัตถุพยาน เขาจำได้ต้าเฟิ่งเป็นอีกหนึ่งพยานของคดีนี้
ต้าเฟิ่งเล่นตุ๊กตาของตัวเองเสร็จหันกลับมาเห็นหลินต้าฮุยพอดี
“คุณอยู่ด้วยกันกับคุณลุงใจร้าย” ต้าเฟิ่งเม้มปากแน่น มองคนอื่นๆ ในห้องและมองหลินต้าฮุยอีกครั้ง “พวกคุณ พวกคุณ?” ต้าเฟิ่งตาโตมองหลี่เหอไท้ และพยายามปากแข็งไม่พูดอะไร
“ต้าเฟิ่งคุณลุงไม่ใช่คนเลว เธอตัดสินแบบนี้ทำให้ฆาตกรพ้นโทษ และวิญญาณป้าของเธอจะไม่สงบสุข”
หลินต้าฮุยเคลื่อนไหวตอบกลับด้วยเหตุผลและหวังว่าต้าเฟิ่งจะเข้าใจ เขาหวังว่าจะเริ่มหาความจริงจากต้าเฟิ่ง เพื่อหาฆาตกรตัวจริง และลบล้างความผิดคืนความบริสุทธิ์ให้คุณเซี่ย
หลี่เหอไท้คิดถึงการพบกันของทั้งสองคน อาจจะเอามาใช้เป็นบทความได้
“ต้าเฟิ่งพวกเราเจอกันครั้งแรกที่ไหน?” หลี่เหอไท้ถามอย่างสงบ อบอุ่นและมองต้าเฟิ่งอย่างให้กำลังใจ สายตาที่อบอุ่นแบบนี้มักจะทำให้คนปฏิเสธไม่ได้
ได้รับกำลังใจจากสายตาที่อบอุ่นของหลี่เหอไท้ ต้าเฟิ่งพูดเสียงเบาว่า : “หลังจากที่ฉันหนีออกมา ท้องมันหิว ก็เลยไปที่ตลาด”
เซี่ยชีหรั่นและทั้งสามคนมองหน้ากัน คิดไม่ถึงว่าต้าเฟิ่งจะหนีออกจากการควบคุมที่เน้นหนารอบด้านของจงหวีฉวนได้ หลี่เหอไท้มองต้าเฟิ่งอย่างละเอียดและคิดว่าเด็กคนนี้ไม่ง่ายเลย
“ต้าเฟิ่งเธอไม่ได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?” เซี่ยชีหรั่นถามเบาๆ และคิดว่าต้าเฟิ่งก็เป็นอีกคนที่โดยทำร้าย ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสาร ถึงแม้ต้าเฟิ่งจะคิดว่าตัวเองเป็นฆาตกรฆ่าคน ทั้งสองคนไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด เธอไม่จำเป็นต้องสนใจต้าเฟิ่ง เซี่ยชีหรั่นทำไม่ได้ที่จะไม่เป็นห่วงเขา
คิดว่าที่ต้าเฟิ่งหนีออกมาต้องพบเจอความลำบากไม่น้อย
“ใต้ที่ขายผลไม้มีที่ที่คนหลบอยู่ได้ คนที่มาเฝ้าดูฉันพวกนั้น วันนั้นดื่มเหล้ากัน ฉันก็เลยแอบหนีออกมา ต่อหน้าพวกเขาดูดีกับฉัน แต่จริงๆ แล้วทุกคนมีแววตาที่ไม่ใช่คนดี ฉันจึงหนีออก” ต้าเฟิ่งนึกถึงช่วงเวลาที่อยู่ในบ้านของตระกูลหลี่ และสถานที่ที่ประธานจงจัดให้อยู่ ที่หนึ่งเหมือนสวรรค์ อีกที่หนึ่งเหมือนนรก
“ไม่รู้ว่าพวกเขาจะพบฉันตอนไหน ฉันเห็นคนนั้นที่มีรอยแผลเป็นบนหน้า คนที่ดูดุร้ายวิ่งอย่างลุกลี้ลุกลนเข้ามาในตลาด เห็นว่าคนพวกนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ นอกจากช่องว่างด้านล่าง ฉันก็ไม่มีที่ซ่อนตัวที่อื่นแล้ว เมื่อมีคนเข้าไปในตลาดฉันก็แทรกตัวเข้าไปด้วย คุณลุงบังเอิญไปพบฉันที่นั่น” ต้าเฟิ่งก้มหน้านึกถึงและพูดเรื่องราวที่ตัวเองพบเจอ ด้านนอกหนาวมาก ต้าเฟิ่งอยู่ด้านนอกนั่นคนเดียวในหลายๆ คืนที่อากาศหนาว ตลอดชีวิตนี้เขาไม่มีทางลืมเรื่องราวเหล่านี้
“ต้าเฟิ่งเธออยู่ที่บ้านฉันมาตั้งหลายวันแล้ว ฉันดูเหมือนคนเลวไหม?” หลี่เหอไท้ลูบหัว ต้าเฟิ่งและถาม ต้องทำให้ต้าเฟิ่งเชื่อว่าพวกเขาไม่ใช่คนเลว ต้าเฟิ่งจึงจะยอมพูดเรื่องที่เขารู้ออกมา
ต้าเฟิ่งส่ายหัว ความมีเหตุผลของคุณย่าจ้าวเหวินอิง คุณปู่หลี่หมิงจุ้นถึงแม้จะดูเคร่งขรึมแต่เป็นคนดี คุณลุงเป็นคนเข้าหาได้ง่าย
“ชีหรั่นเป็นน้องสาวของฉัน” หลี่เหอไท้ประกาศชัดเจน “เธอใจดีกว่าฉัน” ประโยคสุดท้ายของหลี่เหอไท้เป็นสิ่งสำคัญที่เขาอยากจะพูด ความใจดีของเซี่ยชีหรั่นทุกคนรู้ดี ถึงแม้จ้าวเหวินอิงจะไม่ได้สอนหรืออบรมอยู่ข้างตัว เธอยังสืบทอดความดีนั้นมา
ต้าเฟิ่งมองหลี่เหอไท้แวบหนึ่ง มองจงหยุนซางแวบหนึ่ง และแอบหันไปมองที่เซี่ยชีหรั่น นึกถึงหลายวันมานี้ที่ได้รู้จักกับครอบครัวของหลี่เหอไท้ คิดถึงจงหยุนซางที่อยู่บนรถ เซี่ยชีหรั่นที่ลูบผมเธออย่างอ่อนโยน ต้าเฟิ่งก้มหน้าลงกำลังคิดทบทวนถกเถียงกับความคิดในสมองของตัวเอง
จะพูดหรือไม่พูด ฝั่งหนึ่งบอกว่าเพื่อนบ้านเป็นคนดี อีกฝั่งหนึ่งบอกว่า เดิมทีที่เซี่ยชีหรั่นไปที่บ้านคุณป้าของเขาก็ดูไม่เหมือนคนเลว คุณลุงหลี่ พี่หยุนซางเป็นคนสนิทของเซี่ยชีหรั่นทั้งนั้น ดีต่อเซี่ยชีหรั่นแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นก็ดูไม่เหมือนคนเลว
คนอื่นก็ไม่บังคับ ต้าเฟิ่ง ทุกคนรอให้ต้าเฟิ่งอ้าปากพูดเอง
“คุณลุง ฉันพูดโกหกไปแล้ว” ผ่านไปสักพัก ต้าเฟิ่งจึงพูดออกมาเบาๆ ว่า ก่อนหน้านี้ที่เคยบอกหลี่เหอไท้เขาโกหก ตอนนี้ต้าเฟิ่งยินดีที่จะยอมบอกเรื่องราวความจริง เขาเชื่อว่าคุณป้าต้องภูมิใจในตัวเขา
“ต้าเฟิ่ง บอกเรื่องที่เธอรู้กับพวกเรา พวกเราจะแก้แค้นให้คุณป้าเธอเอง” จงหยุนซางมองต้าเฟิ่งอย่างให้กำลังใจ ตอนอยู่บนรถทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งได้เห็นแววตาให้กำลังใจของจงหยุนซาง เหมือนเห็นความหวัง ต้าเฟิ่งพยักหน้า คิดถึงภาพเหตุการณ์ ณ ตอนนั้น
“คุณป้าบอกว่าฉันต้องพูดประโยคนี้ให้ได้ เซี่ยชีหรั่นเอาเงินให้คุณป้า ให้คุณป้าช่วยปกปิดความลับของเขา” ต้าเฟิ่งคิดถึงคุณป้าผู้เป็นมิตรและใกล้ชิดเขา เธอคือคนที่เขาสนิทสนม น่าจะเชื่อถือได้ และคิดถึงใบหน้าที่ดุร้ายน่าเกลียดของคุณป้าตอนที่อยู่ในคฤหาสน์ของตระกูลหลี่ ต้าเฟิ่งกำหมัดแน่น ไม่ปล่อยให้ตัวเองแสดงความกลัวออกมา
“ถ้าไม่มีประโยคนี้ในสมุดบันทึกของพี่ส้งจะซ้ำซากจำเจมาก” เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างขมขื่น ต่อให้คนอื่นยืนยันว่าเป็นลายมือคนคนเดียวกัน เธอก็ยังไม่เชื่อว่านั้นสมุดบันทึกนั้นพี่ส้งจะเขียนเอง
ทั้งสามคนมองหน้ากัน ในนี้มีปัญหา เห็นได้ชัดว่าต้องการให้คนเข้าใจผิด คนที่อยู่เบื้องหลังนั้นร้ายพอสมควร หรือผู้ที่บงการจะเป็นบุคคลหลักในคดีนี้?
หลี่เหอไท้นึกถึงผู้หญิงที่เดินอยู่ในสวนบ้านเขาขึ้นมาทันที
จงหยุนซางลูบหัวของต้าเฟิ่ง เรื่องราวเริ่มปรากฏ เพียงแค่หาคุณป้าที่ต้าเฟิ่งพูดถึง ความจริงก็จะปรากฏออกมา
“ต้าเฟิ่งบอกพวกเราได้ไหมว่าเป็นคุณป้าคนไหน?”
น้ำเสียงของจงหยุนซางอ่อนหวานจนคนไม่สามารถปฏิเสธได้ หลี่เหอไท้ก็โดนน้ำเสียงแบบนี้ครอบครองจิตใจ แต่ก็เป็นแค่เรื่องราวเพียงช่วงระยะเวลาหนึ่ง ไม่มีใครรู้ แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่สนใจมากนัก
“คุณป้าคนนั้นที่อยู่นอกบ้านคุณลุงวันนี้” ต้าเฟิ่งคิดถึงวันนี้ที่คุณป้าไม่เป็นเหมือนปกติ ต้าเฟิ่งยังคงกลัวกับท่าทีแบบนั้นจนถึงตอนนี้
จงหยุนซางและหลี่เหอไท้ต่างตั้งใจฟังคำพูดของต้าเฟิ่ง และสนใจการแสดงท่าทีของเขา
ตอนแรกเย่เชินหลินไม่อยากมาที่นี่ แต่ภายหลังอดคิดถึงไม่ไหวจึงตามหลินต้าฮุยมา เขายื่นอยู่นอกประตูสักครู่ เดิมที่จะเคาะประตูเลย หลังจากได้ยินเสียงต้าเฟิ่งจึงหยุดการกระทำลง ต้าเฟิ่งในความทรงจำของเขาไม่ดีนัก เพื่อเซี่ยชีหรั่นเขายอมอดทนยืนฟังความลับนี้อยู่ด้านนอกประตู เย่เชินหลินแอบยิ้มกับตัวเอง คิดว่าคุณชายใหญ่อย่างเขาทำเรื่องน่าอับอายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ น่าจะตอนที่เริ่มรู้จักเซี่ยชีหรั่น ความเคยชินหลายอย่างของเย่เชินหลินก็เริ่มเปลี่ยนแปลง
เย่เชินหลินไม่กังวลกับการที่ตัวเองแอบฟังอยู่ด้านนอก เขาต้องรีบจัดการเปิดเผยความจริงให้เซี่ยชีหรั่น เย่เจิ้งเหิงน้อยยังอยู่ที่โรงพยาบาล ยังดีที่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปมีหลินหลิงคอยดูแล ไม่อย่างนั้นตอนนี้เย่เชินหลินคงอยู่ในสภาพอึดอัดมากจริงๆ
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าเย่เชินหลินอยู่ด้านนอกตลอด ตั้งแต่เธอไม่เห็นเย่เชินหลิน ต้าเฟิ่งที่กำลังพูดถึงเรื่องคุณป้าข้างบ้าน เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ฟังเลยสักนิด ลางสังหรณ์ในใจเธอค่อยๆ ชัดเจน ไม่รู้ว่าเพราะว่าคิดเหมือนกันรึเปล่า เซี่ยชีหรั่นเดินไปที่ข้างประตูและเปิดประตูออก ด้านนอกที่อยู่ไม่ใช่คนนามสกุลเย่แล้วจะเป็นใคร
ชั่วพริบตาที่เห็นเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นตกใจยิ่งขึ้น ถึงจะดูท่าทีเขาไม่ออก แต่เธอดีใจมากที่เจอเขา
“มาแล้วทำไมไม่บอก รีบเข้ามา ด้านนอกหนาว” เซี่ยชีหรั่นดึงเย่เชินหลินเข้ามาด้วยความห่วงใยและท่าทางที่คุ้นเคย
จงหยุนซางยังคงสงสัยว่าที่ต้าเฟิ่งพูดจะช่วยล้างข้อกล่าวหาให้เธอได้หรือไม่ จิตใจของเซี่ยชีหรั่นไม่สงบนิ่ง ที่แท้เพราะเย่เชินหลินอยู่ด้านนอก คิดถึงตรงนี้ จงหยุนซางมองไปที่หลี่เหอไท้แวบหนึ่ง ความอิจฉาที่พูดไม่ออก
เย่เชินหลินไม่พูดอะไรแค่เดินตามเซี่ยชีหรั่นเข้ามา สีหน้าไม่ค่อยดี ไม่มีใครเดาออกว่าคุณชายเย่กำลังโกรธอะไร
ต้าเฟิ่งแอบซ่อนตัวเองเข้าไปในอ้อมกอดของหลี่เหอไท้ สมองของเขาสั่งการให้มองเย่เชินหลินแบบค่อนข้างเกรงกลัว ไม่กล้าพูดอะไร
“เชินหลิน ในเมื่อคุณมาที่นี่แล้ว เมื่อกี้ต้าเฟิ่งบอกว่ามีคนบงการเขา คนที่บงการคือคุณป้าข้างบ้าน ฉันเคยเจอผู้หญิงคนนั้น ตอนนี้แค่ต้องจับผู้หญิงคนนั้น ก็จะมีเบาะแส” หลี่เหอไท้ไม่รู้ว่าตอนที่อยู่ด้านนอกเย่เชินหลินได้ยินที่ต้าเฟิ่งพูดหมดแล้ว เย่เชินหลินที่ได้ยินแล้วกลับทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินอะไร เขาไม่ต้องการให้ทุกคนรู้เขายื่นด้านนอกตลอดเวลา