สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 939 สาวใช้ตัวแสบ 843

ตอนที่ 939 สาวใช้ตัวแสบ 843
ทุกคู่มีเรื่องที่ต้องทำของตัวเอง ไม่มีใครสนใจเวลา ตอนที่ไห่ฉิงฉิงกับโม่เสี่ยวจุนเข้ามาก็ไม่ได้ปิดประตูให้ดี วันนี้เย่เชินหลินจัดงานเต้นรำนี้ ส้งหลิงหลิงไม่มีคนมีคอยดู เธอสังเกตตอนที่ไห่ฉิงฉิงกับโม่เสี่ยวจุนเข้ามา เห็นว่าไห่ฉิงฉิงกับโม่เสี่ยวจุนเข้ามานานแล้วยังไม่ออกไปสักที ส้งหลิงหลิงแอบย่องเข้าไป และมองเข้าไปด้านใน ทุกคนเป็นคู่ๆ หมด ยังมีเย่เชินหลิน ร่างของเย่เชินหลิน ไม่ต้องพูดตอนนี้ที่ยังมีไฟนีออนกะพริบ ต่อให้ไม่มีแสงไฟ เธอก็รู้สึกได้ว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างตัวเย่เชินหลินต้องเป็นเซี่ยชีหรั่นแน่นอน
ส้งหลิงหลิงนึกถึงลูกที่กำลังป่วย คิดว่าตัวเองตัวคนเดียวมาโดยตลอด เธอจึงค่อยแอบออกมาและจากไปอีกครั้ง ไม่มีใครสังเกตเห็นการมาของส้งหลิงหลิง
เซี่ยชีหรั่นฉันจะไม่ปล่อยให้เธอมีความสุขตลอดไป ต้องมีสักวันที่ฉันจะทำให้เธอล้มลงอย่างหนักหนา
หลังจากที่จิ่วจิ่วโดนเหยนชิงเหยียนจูบเธอรู้สึกปากคอแห้งไปหมด จึงวิ่งออกมาดื่มน้ำ เมื่อกดโทรศัพท์ดู ตีหนึ่งแล้ว
“ตีหนึ่งแล้ว” จิ่วจิ่วตะโกนบอกชายหญิงที่กำลังเต้นรำกันอยู่
เซี่ยชีหรั่นเดินไปเปิดไฟที่ข้างประตู
“วันนี้พวกเราสนุกกันแค่นี้ก่อน ทุกคนกลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องทำงานอีก สุดสัปดาห์พวกเราค่อยมาต่อกัน” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างมีความสุข
สำหรับความคิดนี้ไม่มีใครพูดอะไร หลินหลิงยังคงสีหน้าเย็นชา ตอนนี้ทั้งสองคนยังคงแนบชิดกัน
“พี่เหอไท้ รับผิดชอบไปส่งพี่หยุนซางกลับบ้าน มีปัญหาอะไรไหม พี่ พี่กลับฉิงฉิงดูแลตัวเองกันดีๆ น่ะ คุณไห่กับคุณหลิน ขอให้พวกคุณมีความสุข” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างไม่มั่นใจ ดูจากสถานการณ์ที่แนบชิดกันแบบนี้ ถ้าบอกไม่ใช่คู่รักใครจะเชื่อ
หลินหลิงมองไปที่ไห่ลี่หมินถึงจะรู้ว่าทั้งสองแนบชิดกันมาก สีหน้าเย็นชาเปลี่ยนเป็นหน้าแดงในทันที หลินหลิงหนีออกจากอ้อมกอดของไห่ลี่หมินด้วยความเร็วเหมือนสายฟ้า สาวสวยหลบออกในทันที ไห่ลี่หมินรู้สึกสูญเสียและว่างเปล่า
เซี่ยชีหรั่นส่งไมค์ให้เย่เชินหลิน สาวสวยที่เย็นชาอย่างหลินหลิงมีแค่เย่เชินหลินที่เอาอยู่
“ลี่หมินคุณดูแลหลินหลิงให้ดี ดูเหมือนวันนี้เธอจะไม่สบาย” พูดจบเย่เชินหลินก็เดินไปด้านหลังไห่ลี่หมิน พูดด้วยเสียงที่ได้แค่ทั้งสองคนว่า : “นี่คือของขวัญจากชีหรั่น หวังว่าคุณจะชอบ”
ไห่ลี่หมินอธิบายความรู้สึกที่มีต่อหลินหลิงไม่ถูก เขาจ้องเย่เชินหลินแวบหนึ่งและดึงหลินหลิงออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลเย่ คนอื่นๆ ก็ล่ำลากันและแยกย้ายกันกลับบ้าน
หลังจากที่หลินหลิงถูกลากขึ้นมาอย่างงงวย เพิ่งจะรู้ตัวว่าคนเจ้าชู้อย่างไห่ลี่หมินก็ตามตัวเองมาด้วย
“คุณจะไปบ้านฉัน?” หลินหลิงถามอย่างเย็นชา น้ำเสียงดังกว่าปกตินิดหน่อย
“หรือจะไปบ้านฉัน? ฉันไม่ถือน่ะ” ตอนที่ไห่ลี่หมินเต้นรำถูกหลินหลิงจุดไฟขึ้นอีกครั้ง
“คุณกลับบ้านคุณ ฉันกลับบ้านฉัน” หลินหลิงแก้ไขคำพูดของไห่ลี่หมิน
ไห่ลี่หมินไม่สนใจหลินหลิง ทำแค่ขับรถตัวเองอย่างตั้งใจ ระยะห่างน้อยนิดในเวลาปกติวันนี้กลับยาวนาน ก่อนหน้าตัวเองเป็นคนยกเย่เชินหลินให้เซี่ยชีหรั่นเอง ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นย้อนศรกลับมาที่ตัวเธอเหมือนกัน ส่งหลินให้ตัวเอง
หลังจากเย่เชินหลินที่ส่งทุกคนกลับบ้านหมดแล้ว ก็พาเซี่ยชีหรั่นกลับไปที่ห้องของทั้งสองคน คิดว่าวันนี้ตอนกลางวันเซี่ยชีหรั่นโดนรังแกไปแล้ว เย่เชินหลินจึงไม่ใจร้ายที่จะรังแกเธออีก เพียงแค่โอบกอดเซี่ยชีหรั่น อย่างอบอุ่น
ทั้งสองคนที่อยู่ในช่วงเวลาความรักที่หอมหวานไม่รู้ตัวว่าด้านนอกมีดวงตาร้ายกาจที่จ้องมองอยู่ในความมืด ส้งหลิงหลิงคิดถึงแค่เรื่องของตัวเอง ไม่สนใจเด็กน้อยที่อยู่ในเปลเลยสักนิด
เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินเริ่มใช้ชีวิตด้วยกันสองคน หลังจากเข้าร่วมงานเต้นรำนั้น หลายๆ คู่เริ่มเคลื่อนไหว บางวันเซี่ยชีหรั่นยังเคยเห็นหลินหลิงกับไห่ลี่หมินสองคนดื่มกาแฟที่ร้านกาแฟด้วยกัน คนหนึ่งเป็นสาวสวยเย็นชาที่บ้างาน ในเมื่อมาดื่มกาแฟกับไห่ลี่หมิน เซี่ยชีหรั่นเชื่อมาตลอดว่าสองคนนี้ต้องการติดต่อกันเป็นการส่วนตัว
ส้งหลิงหลิงใช้งานสมองอย่างหนักในทุกวันเพื่อคิดหาวิธีการแยกเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินออกจากกัน การทำให้เซี่ยชีหรั่นเจ็บปวดกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอ
อากาศเริ่มอุ่น การป่วยของเย่เจิ้งเหิงน้อยไม่ได้ดีขึ้นเพราะอากาศที่ดีขึ้น ตรงกันข้ามยังไม่ทันถึงวันที่เดือนสิบห้ามีนาคมก็มีอาการป่วยขึ้นมาอีก
วันที่ห้าเดือนมีนาคม วันนั้นอากาศแจ่มใส มีแสงแดดจ้า
เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินเดินเคียงคู่กันเข้ามาในประตูคฤหาสน์ มองเห็นชายหญิงคู่หนึ่งอยู่ไกลๆ
ส้งหลิงหลิงยืนอยู่คนเดียวที่ชั้นสอง มองทั้งสองคนที่แนบชิดกันตลอดเวลา ระบายความเกลียดชังออกมามากมายจนลืมเก็บซ่อนความรู้สึก เหมือนเย่เชินหลินจะรู้สึกได้ จึงเงยหน้ามองด้วยสายตาเย็นชาแต่เหมือนว่าส้งหลิงหลิงจะยังดึงสติกลับมาไม่ได้
“ว้าว” เสียงดังขั้น ความเจ็บปวดไม่ถูกพูดออกมา ส้งหลิงหลิงส่งเสียงออกมา เธอมองเย่เชินหลินอย่างกลัวๆ ในมือถือตุ๊กตาผ้าอ้วนๆ สายตาครุ่นคิดหาวิธีรับมือ เย่เจิ้งเหิงน้อยร้องไห้ไม่หยุดอยู่ข้างๆ เธอ
“ส้งหลิงหลิง” เย่เชินหลินไม่โกรธกลับยิ้มมองไปที่เธอ นัยน์ตาที่มองเธอลึกขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นแววตาดำลึกที่แยกไม่ออก หลายวันนี้ปล่อยให้ส้งหลิงหลิงอิสระมากเกินไป จนเธอลืมไปว่าที่นี่คือที่ไหน
จิ่วจิ่วกับเหยนชิงเหยียนเดินเข้ามาพอดี เห็นเหตุการณ์ ณ ตอนนี้ จิ่วจิ่วพูดเบาๆ อย่างกระซิบว่า คนบ้า
ส้งหลิงหลิงมองจิ่วจิ่วอย่างโกรธเกลียด เดิมทีจิ่วจิ่วก็ไม่ได้กลัวสายตาของส้งหลิงหลิงอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้ส้งหลิงหลิงเหมือนเสือที่โดนถอนเขี้ยวไปแล้ว เธอไม่ใช่ส้งหลิงหลิงที่ยิ่งใหญ่อีกต่อไป
คนบ้า คนบ้าก็ไม่เลว ส้งหลิงหลิงยิ้มอย่างมืดมนและมองมาที่จิ่วจิ่ว
จิ่วจิ่วเอ่ยจิ่วจิ่ว ขอบคุณที่เตือนฉัน ให้ความคิดที่ดีกับฉัน แต่เธอคงคิดไม่ถึงว่าฉันจะใช้วิธีนี้กับเพื่อรักของเธออย่างเซี่ยชีหรั่น รอที่จะเห็นอาการของเธอตอนถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลเย่ไม่ไหว
เรื่องที่คนบ้าทำไม่มีใครตามเอาผิด เซี่ยชีหรั่นต่อไปนี้ขอให้เธอสนุกกับมัน
เซี่ยชีหรั่นวิ่งขึ้นมาดูเด็กน้อยที่อยู่ในแปลด้านบน และอุ้มขึ้นมาอย่างห่วงใย เย่เชินหลินก็รีบตามขึ้นมาดู ส้งหลิงหลิงไม่อยากมีชีวิตอยู่รึไง
“ส้งหลิงหลิง เธออยากออกจากบ้านตระกูลเย่ใช่ไหม ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้” คุณชายเย่โกรธจนไม่พูดไม่ได้ ด้วยความทรงพลัง จิ่วจิ่วขยับเข้าใกล้เหยนชิงเหยียน หัวใจต้นแรง ครั้งแรกที่คุณชายเย่พูดเสียงดังแบบนี้ คิดว่าน่าจะโกรธไม่น้อย จิ่วจิ่วดีใจขึ้นมา แค่ส้งหลิงหลิงถูกไล่ออกไปจากตระกูลเย่ การคุกคามของเธอต่อเซี่ยชีหรั่นก็จะลดลง ผู้หญิงคนนี้มีพิษภัยมาก เซี่ยชีหรั่นเป็นคนใจดี ถ้าไม่ระวังอาจจะตกเป็นเหยื่อได้
“หลิน เบาเสียงลงหน่อย มีเด็กอยู่ด้วย” เซี่ยชีหรั่นดึงแขนเสื้อสูทสีดำของเย่เชินหลินเบาๆ เธอมองดูอย่างละเอียด เย่เจิ้งเหิงน้อยร้องอย่างผิดปกติไปเล็กน้อย
เย่เชินหลินมองลูกที่ร้องไห้อยู่ในแปล สุดท้ายทำสีหน้าเย็นชาไม่พูดอะไร
“หลิน คุณดูหน่อยเด็กไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าตัดสิน สถานการณ์ของเย่เจิ้งเหิงน้อยไม่ปกติ เด็กน้อยน่าสงสาร
เย่เชินหลินก้มลงไปมองลูก ไม่ถูก เด็กคนนี้ต้องให้รอบคอบ
เซี่ยชีหรั่นเห็นเย่เชินหลินสีหน้าหนักใจ ในใจเธอเริ่มเป็นห่วงมากยิ่งขึ้น เธอก้มลงอยากจะตรวจดูเย่เจิ้งเหิงน้อย ยังไม่ทันได้แตะต้องตัวเด็กน้อย ส้งหลิงหลิงพูดออกมาเสียงดังว่า : “ห้ามแตะต้องเขา! เธอมันคนเลว” เธออุ้มเด็กไว้แน่นในมือ หวาดกลัวตัวสั่นการเข้าใกล้ของเซี่ยชีหรั่น
“ส้งหลิงหลิง อย่าก่อกวน ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาก่อกวน” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างอดทน นี้ใช่เวลาจะมาแกล้งบ้าไหม
เหยนชิงเหยียนสังเกตเห็นส้งหลิงหลิงสติไม่ค่อยอยู่กับตัว คิดว่าน่าจะได้รับแรงกระทบมากเกินไป กลัวว่าถ้าเธอไม่ระวัง เด็กจะได้รับบาดเจ็บ
“พี่ ระวังอย่าให้เธอทำร้ายลูก บ้าไม่บ้าไม่สำคัญ เด็กปลอดภัยเป็นหัวใจสำคัญของพวกเรา”
บ้าไม่บ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ เดิมที่ส้งหลิงหลิงเป็นเพียงแค่แมลงที่จะมีหรือไม่มีอยู่ก็ได้ ฉันไม่ยอมให้พวกคุณมีความสุข ในเมื่อพวกคุณทั้งหมดก็ไม่ยอมให้ฉันมีความสุข
ได้ยินเหยนชิงเหยียนพูดแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นเริ่มเปลี่ยนวิธีการ
“ฉันไม่แตะต้องเขา แต่ตอนนี้ต้องพาเด็กไปโรงพยาบาล” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างอ่อนโยน ยังทำมือแสดงให้ส้งหลิงหลิงไม่ต้องตื่นเต้น เธอกลัวส้งหลิงหลิงจะตื่นเต้นเกินไปจนทำร้ายลูก
สายตาเย่เชินหลินเฉียบคมเย็นชา ส้งหลิงหลิงเม้มปากแน่นไม่พูดอะไร
เสียงร้องของลูกเบาลง ส้งหลิงหลิงพูดด้วยใบหน้ายิ้มว่า : “ลูกรัก ดีขึ้นแล้วใช่ไหม ลูกดีขึ้นแล้ว” ส้งหลิงหลิงพูดอย่าสงบ ปากพูดว่าลูกรัก สายตาที่มองไปในมือกลับเป็นตุ๊กตาผ้า เธอยังรู้สึกขอบคุณสาวใช้คนนั้นที่วันนี้เอาตุ๊กตาผ้าที่จะให้ลูกสาวมาวางไว้ที่นี่
ส้งหลิงหลิงแบบนี้เรียกว่าบ้าจริงหรือ? ต่อให้ตีจิ่วจิ่วให้ตายเธอก็ไม่เชื่อ สัมผัสที่หกของเธอบอกเธอว่าส้งหลิงหลิงคนนี้ไม่ทางหยุดทำเรื่องเลวร้าย
สมองของเซี่ยชีหรั่นเริ่มมีความรู้สึกไม่ดี หรือว่าส้งหลิงหลิงจะบ้าไปแล้ว?
แค่เรื่องเล็กๆ แค่นี้ก็เป็นบ้าไปแล้วหรือ? ไม่สมควร ไม่ใช่จะตรวจสอบอะไรส้งหลิงหลิง แต่ดูจากสภาพร่างกายของเด็ก
เย่เชินหลินแย่งตุ๊กตาผ้ามาจากมือของส้งหลิงหลิงอย่างรวดเร็ว และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า ถ้าเธออยากไปโรงพยาบาลบ้าจริงฉันก็ไม่ว่าอะไร พูดจบก็ไม่สนใจปฏิกิริยาตอบกลับของส้งหลิงหลิง และพาลูกเดินออกไปจากประตู หลายวันนี้คุณหมอประจำบ้านลางานเพราะยุ่งเรื่องอื่นๆ อยู่
“พ่อบ้าน” เย่เชินหลินเรียกเสียงดัง เขาไม่รู้ว่าส้งหลิงหลิงบ้าจริงไหม ถ้าบ้าจริงก็ดี ไม่บ้าก็แล้วแต่ เย่เชินหลินไม่สนใจแม้แต่นิด
“คุณชายเย่” เมื่อเย่เชินหลินเดินเข้ามาพ่อบ้านก็รู้ในทันที รีบวิ่งมาแต่ก็ยังไม่ทัน เขาก้มหัวถามเย่เชินหลินอย่างเคารพ
“โทรหาคุณหมอส้งเดี๋ยวนี้” ขณะที่พูดเย่เชินหลินจึงอุ้มลูกที่อยู่ในแปลขึ้นมาทันที ต้องรีบพาลูกไปโรงพยาบาล
พ่อบ้านไม่กล้าทำอะไรชักช้า รีบดึงโทรศัพท์ออกมาโทรในทันที
“คืนลูกฉันมา” ส้งหลิงหลิงไม่กล้าวิ่งเข้าหาเย่เชินหลิน เธอยื่นมือไปบีบหน้าเซี่ยชีหรั่นและเริ่มโวยวายเสียงดัง
เย่เชินหลินไม่หันกลับไป และพูดด้วยความนิ่งเฉยเย็นชาอย่างยิ่งว่า : “ส้งหลิงหลิง ถ้าเธออยากให้ลูกตาย ฉันจะคืนลูกให้เธอเดี๋ยวนี้” เขายืนอยู่ที่เดิมนานห้านาที เห็นส้งหลิงหลิงไม่ขยับตัว เขาจึงรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เย่เจิ้งเหิงน้อยก็เป็นลูกของส้งหลิงหลิงเหมือนกัน เธอมองเย่เชินหลินที่จากไป จะขวางก็ขวางไว้ไม่ได้ ต่อให้ใจร้ายใจดำแค่ไหนส้งหลิงหลิงก็ยังไม่อยากให้เย่เจิ้งเหิงตาย
หลินต้าฮุยขับรถมารอที่หน้าประตูนานแล้ว ประตูรถถูกเปิดออก
เย่เชินหลินไม่แม้แต่จะหันไปมองหลิงหลิงที่อยู่ด้านหลัง พาลูกและเซี่ยชีหรั่นออกไปอย่างรวดเร็ว
ส้งหลิงหลิงมองคนที่จากไปไกล แววตาเยือกเย็นเป็นประกายของเธอส่องออกมา พ่อบ้านที่เคยใกล้ชิดส้งหลิงหลิง เข้าใจงูพิษที่ร้ายกาจอย่างส้งหลิงหลิง พ่อบ้านพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเยือกเย็นว่า : “อย่าคิดว่าทำเป็นแกล้งบ้าแล้วจะมีประโยชน์ ฉันจะเป็นคนช่วยคุณชายเย่สังเกตเธอเอง!”