สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 940 สาวใช้ตัวแสบ844

ตอนที่ 940 สาวใช้ตัวแสบ 844
สาวใช้ที่เพิ่งมาใหม่ขยี้ตา หรือว่าเมื่อกี้ที่เห็นจะตาลาย? คิดว่าน่าจะเพราะตัวเองตาลาย ผู้หญิงที่ไม่มีอำนาจและไม่ได้รับความรักอย่างส้งหลิงหลิงจะมีความเกลียดชังและเย็นชาแบบนั้นได้ยังไง
“หลิน ส้งหลิงหลิงบ้าไปแล้วจริงไหม?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างระมัดระวัง ส้งหลิงหลิงทำเรื่องที่ไม่เหลือทางให้เดิน เพราะว่าอยากที่จะครอบครองเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นกลับรู้สึกเข้าใจส้งหลิงหลิง และถอนหายใจ
“แกล้งบ้าเท่านั้นแหละ” เย่เชินหลินตอบอย่างมั่นใจ ตอนที่เข้าไปเขาสังเกตเห็นสายตาที่สับสนของส้งหลิงหลิง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ถึงได้แกล้งบ้าแบบนี้ เพียงแค่เธอไม่ทำอะไรที่มากเกินไป เย่เชินหลินก็ขี้เกียจจะไปสนใจว่าเธอแกล้งบ้าหรือบ้าจริง
หลินต้าฮุยเพิ่มความเร็วจนถึงที่สุด ต่อให้รถติดไม่นานก็มาถึงประตูโรงพยาบาล เย่เชินหลินและหลินต้าฮุยวิ่งพาเด็กเข้าไปในห้องเฉพาะของตระกูลเย่
เซี่ยชีหรั่นตบหน้าอกที่กำลังกลัวของตัวเอง อย่างน้อยตอนนี้ก็เบาใจขึ้นได้หน่อย
เย่เชินหลินพบคุณหมอส้งอย่างนิ่งสงบ หลังจากเด็กถูกส่งเข้าไปในห้องฉุกเฉิน เย่เชินหลินเดินเข้าไปในห้องรับรองพิเศษของตระกูลเย่
คุณหมอส้งมองดูเด็กและไม่พูดอะไร นอกจากส่ายหน้า
“ไม่ต้องกังวล” เซี่ยชีหรั่นลูบมือปลอบใจเย่เชินหลิน ปากของเธอกำลังปลอบใจเย่เชินหลิน แต่ในใจก็เป็นห่วงไม่น้อยกว่าเย่เชินหลิน เธอมองเย่เจิ้งเหิงน้อยเหมือนเป็นลูกของตัวเอง ตอนนี้เห็นลูกไม่สบาย หัวใจของเธอเหมือนถูกยกออกมาตั้งนานแล้ว
ในห้องรับรองพิเศษ มีแค่เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่น หลินต้าฮุยกำลังจัดการกับเงื่อนไขการเข้าพักที่โรงพยาบาลของเย่เจิ้งเหิงน้อย ในห้องเงียบสงบมาก
โทรศัพท์ของเซี่ยชีหรั่นดังขึ้น เป็นหลี่เหอไท้โทรเข้ามา เธอค่อยย่องออกไปจากห้อง
“พี่เหอไท้ มีอะไร?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างสงสัย ที่หลี่เหอไท้โทรมาหาเธอ เซี่ยชีหรั่นเดาไม่ออกจริงๆ
“แม่ป่วย” หลี่เหอไท้เข้าประเด็นสำคัญ
“อยู่ที่ไหน?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างร้อนรน สีหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใย หลายวันก่อนจ้าวเหวินอิงยังปกติดี ทำไมอยู่ๆ ถึงไม่สบาย
“โรงพยาบาลประชาชนตงเจียง” หลี่เหอไท้รู้สึกถึงความเป็นห่วงและร้อนรนของเซี่ยชีหรั่น จึงเริ่มพูดปลอบใจเซี่ยชีหรั่นว่า “ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง”
เซี่ยชีหรั่นไม่แม้แต่จะพูดลาก็รีบวางโทรศัพท์ไป เธอต้องรีบไปดูแม่
“เชินหลินคุณอยู่ดูแลเย่เจิ้งเหิงน้อยที่นี่ ฉันจะไปดูแม่” เซี่ยชีหรั่นผลักประตูเข้าไปและบอกเย่เชินหลิน จากนั้นรีบวิ่งออกไปจากโรงพยาบาล
เด็กน้อยคนนี้รีบจนเกินไปแล้ว คิดอยากจะอยู่ข้างๆ ตัวเธอ ไห่ลี่หมินพูดไม่ผิด มีเย่เจิ้งเหิงก็เหมือนมีการผูกมัดอย่างหนึ่ง อยากจะทุ่มเทดูแลเธอ ก็ทำไม่ได้ทั้งหมด
“คุณชายเย่ ขั้นตอนทั้งหมดจัดการเรียบร้อยแล้ว คุณหมอส้งอยากคุยกับคุณ” หลินต้าฮุยเห็นเย่เชินหลินมองไปด้านนอกตลอดเวลา จึงรายงานอย่างระมัดระวัง
“รู้แล้ว”
คุณหมอส้งพยักหน้าให้เย่เชินหลิน และมองไปที่หลินต้าฮุย เรื่องแบบนี้คนรู้น้อยจะดีกว่า
เย่เชินหลินเข้าใจความหมายของคุณหมอส้ง จึงส่งสายตาบอกให้หลินต้าฮุยออกไปก่อน
หลินต้าฮุยเคารพเย่เชินหลินมาโดยตลอด เรื่องที่ไม่อยากให้รู้เขาก็จะไม่อยากรู้ ไม่เช่นนั้นจะเป็นจุดเริ่มต้นของหายนะ เขาพยักหน้าและบอกลาอย่างเคารพ
“เนื่องจากไม่ใส่ดูแลเด็ก อุบัติเหตุหลายครั้งทำให้สถานการณ์ตอนนี้ไม่มั่นคง คุณชายเย่ ฉันพยายามเต็มที่แล้ว เด็กจะมีชีวิตอีกนานแค่ไหน ขึ้นอยู่กับการดูแลของพวกคุณ คุณพาเขากลับไปดูแลให้ดีที่บ้านอาจจะทำให้มีชีวิตได้นานอีกหน่อย” คุณหมอส้งดันแว่นกรอบทองที่อยู่บนจมูก และพูดอย่างอดไม่ได้
“ขอบคุณ” เย่เชินหลินพูดจบก็เปิดประตูส่งคุณหมอส้ง ดูแลไม่ดี ส้งหลิงหลิงเธอไม่ต้องการลูกแล้วจริงๆ ใช่ไหม?
เวลาผ่านไปนานแล้ว เซี่ยชีหรั่นยังไม่ส่งข่าวคราวอะไรให้เขา คิดว่าน่าจะยังไม่กลับบ้าน
“ต้าฮุย คุณเอาเด็กกลับไปให้พ่อบ้านดูแลก่อน ฉันจะไปหาชีหรั่น” จ้าวเหวินอิงเป็นแม่บุญธรรมของเธอ ความกตัญญูเป็นสิ่งที่ควรทำ พูดจบเย่เชินหลินก้าวขาออกไปอย่างรวดเร็ว
“ฮัลโหล คุณเป็นใคร” เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากโทรศัพท์ เย่เชินหลินพูดเสียงเย็นชา : “คุณคิดว่าฉันเป็นใคร?” ปีกกล้าขาแข็ง กล้าถามมาได้ว่าฉันเป็นใคร? เย่เชินหลินสีหน้าอึมครึม
“หลิน ขอโทษ ตอนนี้แม่อยู่ที่โรงพยาบาล มีคนโทรหาฉันเยอะมาก ตอนนี้กำลังยุ่งกับการไปเอายาให้แม่”
เซี่ยชีหรั่นอธิบาย ไม่เป็นไร ตอนนี้เย่เชินหลินจะยังไม่คิดบัญชีกับเธอ ค่อยคิดบัญชีหลังจากนี้ก็ยังไม่สาย แค่คิดถึงความสุขมากมายในตอนนั้น เย่เชินหลินก็เริ่มหลงใหล
“อยู่ไหน?” เย่เชินหลินถามอย่างเย็นชา เสียงเย็นชาจนทำให้คนหนาวตายได้ ยังดีที่เซี่ยชีหรั่นมีหัวใจที่แข็งแกร่ง
“โรงพยาบาลประชาชนตงเจียง คุณจะมาไหม? หรือว่าไม่มาก็ได้ ดูแลเย่เจิ้งเหิงน้อยให้ดีๆ ตรงนี้ฉันกับพี่เหอไท้” เซี่ยชีหรั่นคิดถึงส้งหลิงหลิงที่ไม่รู้จักแม้แต่ลูกของตัวเอง แล้วจะดูแลลูกให้ดีได้ยังไง เธอไม่อยากให้เย่เชินหลินกังวลเกินไป
“อืม?” เย่เชินหลินตอบอย่างเย็นชาและวางสายไป เขาไม่ชอบความรู้ที่เซี่ยชีหรั่นไม่ต้องพึ่งพาเขา
เซี่ยชีหรั่นหอบกระเป๋าใบเล็กใบใหญ่เดินไปที่ห้องพิเศษ คนที่ยืนเหมือนต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามถ้าไม่ใช่เย่เชินหลินแล้วจะเป็นใคร? ก็ไม่รู้ว่าทำไมเย่เชินหลินถึงได้รวดเร็วขนาดนี้
“ทำไมคุณมาเร็วขนาดนี้? ลูกยังโอเคใช่ไหม?”
เย่เชินหลินไม่พูดกับเซี่ยชีหรั่น แกล้งทำเป็นโกรธเธอ ขณะนี้ใจเขาหนักอึ้งมาก แต่แค่ไม่อยากให้อารมณ์ของเขาที่มีต่อเย่เจิ้งเหิงน้อยส่งผ่านไปถึงเซี่ยชีหรั่น และมีผลกระทบกับจิตใจเธอ
เซี่ยชีหรั่นเห็นเขายังมีอารมณ์โกรธเพราะแค่เรื่องโทรศัพท์นิดเดียว รู้สึกว่าลูกคงไม่มีอะไรมาก ไม่งั้นเขาคงจะเสแสร้งได้ยาก
“เย่เชินหลินก็มา ได้ยินว่าพวกคุณพาลูกไปโรงพยาบาล เป็นยังไงบ้างโอเคไหม? ” หลี่เหอไท้ที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเห็นเย่เชินหลินรีบทักทายด้วยรอยยิ้ม เย่เชินหลินมาเยี่ยมจ้าวเหวินอิง หลี่เหอไท้ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ต้อนรับ
“โอเค แม่เป็นไงบ้าง?” เย่เชินหลินไม่สนใจเซี่ยชีหรั่น สนิทสนมกับหลี่เหอไท้ยิ่งเป็นเรื่องยาก แค่ดูหลี่เหอไท้ก็รู้ว่าทั้งสองคนมีเรื่องปิดบัง
ผู้ชายขี้งก ก็แค่ตอนรับโทรศัพท์ถามไปคำเดียวเองว่าคุณเป็นใครไม่ใช่รึไง ก็โกรธขนาดนี้แล้ว กลับไปคงต้องตามใจหน่อยแล้ว นึกถึงตรงนี้เซี่ยชีหรั่นก็ปวดหัวแล้ว
เย่เชินหลินคุยกับหลี่เหอไท้ตลอด พูดถึงอาการป่วยของจ้าวเหวินอิงก่อน จากนั้นคุยเรื่องเศรษฐกิจ สุดท้ายคุยเรื่องดาราศาสตร์และภูมิศาสตร์ ข่าวคราวแปลกๆ ก็ถูกยกขึ้นมาคุย ก็แค่ไม่มองเซี่ยชีหรั่นเลยสักนิด
เสียงเคาะประตู เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเวลานี้จะมีใครมา? เธอเดินไปเปิดประตู
“พี่หยุนซาง? ” เซี่ยชีหรั่นแปลกใจเล็กน้อย จงหยุนซางเคาะห้อง เซี่ยชีหรั่นมองไปที่หลี่เหอไท้ที่กำลังคุยอย่างออกรสออกชาติ พัฒนาการของสองคนนี้ไม่เลว ไม่รู้สาวสวยเย็นชากับไห่ลี่หมินเป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนเขาจะเอาเธออยู่ไหม
“เชินหลิน ชีหรั่น เหอไท้” จงหยุนซางเห็นเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นก็ผงะ และรีบกลับมาทำตัวปกติทันที จ้าวเหวินอิงเป็นแม่ของเซี่ยชีหรั่น เจอเซี่ยชีหรั่นที่นี่ก็เป็นเรื่องปกติ สำหรับเย่เชินหลินนั้น เจอเซี่ยชีหรั่นที่ไหนเขาก็อยู่ที่นั่นแน่นอน
“พี่หยุนซาง ในเมื่อพี่มาแล้ว ฉันกับเย่เชินหลินกลับกันก่อนน่ะ” เซี่ยชีหรั่นดึงเย่เชินหลินออกจากห้องรับรองพิเศษและไปบอกลาจ้าวเหวินอิง จ้าวเหวินอิงกำลังนอนลงตรวจพอดี
“ไปเถอะ ไม่มีโอกาสได้สร้างโอกาสให้พวกเขาสองคนได้อยู่ด้วยกันบ่อย พอมีโอกาสจะไปเป็นก้างขวางคอทำไม?” เซี่ยชีหรั่นกระซิบ
เย่เชินหลินหวังอย่างยิ่งว่าหลี่เหอไท้กับจงหยุนซางจะมีเรื่องดีๆ เร็ววัน เพราะแบบนี้ก็ดีกับเขาเหมือนกัน!
เขาตามเซี่ยชีหรั่นกลับมาถึงบ้านตระกูลหลี่ ทั้งสองคนมีกุญแจ เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปและสั่งให้คนรับใช้คนอื่นๆ ออกไป ทั้งสองคนเริ่มเตรียมอาหารเย็น
หลังจากกินข้าวเสร็จเย่เชินหลินจะกลับไป จ้าวเหวินอิงอยากให้ทั้งสองคนอยู่ที่นี่สักวัน เย่เชินหลินดูเหมือนจะมีธุระ จ้าวเหวินอิงจึงไม่ยื้อให้อยู่ต่อ ตอนที่ส่งพวกเขาทั้งสองคนก็เน้นเรื่องความปลอดภัยตลอด
พอกลับถึงบ้านเซี่ยชีหรั่นรีบไปดูเย่เจิ้งเหิงน้อย ตอนนี้เขากำลังหลับลึก การหายใจสม่ำเสมอ ไม่มีอะไรผิดปกติ
วันนี้ฝู้เฟิ่งหยีได้ฟังเรื่องของเย่เจิ้งเหิงน้อยจากพ่อบ้าน ก็รู้สึกเป็นห่วงตลอด
“แม่ เป็นอะไร?” เย่เชินหลินหรี่ตา คิดว่าแม่น่าจะรู้อาการป่วยของเย่เจิ้งเหิงน้อยวันนี้ ใครเป็นคนบอก?
“ลูกเป็นยังไงบ้าง?” ฝู้เฟิ่งหยีถามอย่างห่วงใย
“แม่ ไม่ต้องห่วง หมอบอกว่าลูกไม่ได้เป็นอะไรมาก ต้องดูแลดีๆ” เย่เชินหลินไม่อยากให้ฝู้เฟิ่งหยีกังวล เขาหลีกเลี่ยงที่จะพูดเรื่องสำคัญ
“บอกความจริงแม่มา วันนี้ฉันโทรหาคุณหมอส้ง เขาบอกว่า…” ฝู้เฟิ่งหยีน้ำเสียงกระอักกระอ่วนพูดไม่ออก เธอนึกถึงใบหน้าที่ซีดเซียวของเด็กน้อย
เย่เชินหลินคิดแล้วคิดอีก และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า : “แม่ อย่ากังวล ลูกไม่รู้จะมีชีวิตได้นานเท่าไหร่ อาจจะไม่กี่วัน อาจจะไม่กี่เดือน แม่แค่ทำใจเตรียมพร้อมรับมือก็พอ”
ส้งหลิงหลิงแกล้งบ้าเดินถือตุ๊กตาผ้ามา เพราะอยากมาดูเย่เจิ้งเหิงน้อย
“อาจจะไม่กี่วัน อาจจะไม่กี่เดือน” ส้งหลิงหลิงได้ประโยคเหล่านี้ก็เหม่อลอยไป ถ้าไม่มีลูก…ไม่ได้! ไม่มีลูก เธอจะถูกไล่ออกไปจากบ้านตระกูลเย่ สิ่งที่เธอต้องรับ สิ่งที่ตระกูลส้งต้องรับ ทั้งหมดจะสูญเปล่า ยังต้องมีวิธีอื่นอีก เธอต้องคิดดีๆ
“หลิน ดื่มน้ำหน่อยไหม” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างอ่อนโยน ท่าทีที่เข้าใจทำให้เย่เชินหลินรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
เรื่องราวมากมาย ถ้าไม่มีเธอจิตใจของเขาคงมืดมิดทุกวัน
“มานี่” เซี่ยชีหรั่นขยับเข้าใกล้ ก็ถูกเย่เชินหลินดึงเขาไปกอดในอ้อมอก ดมกลิ่นหอมของผมเธออยู่นาน หน้าของเขาซุกอยู่ที่ผมดำของเธอ แต่สมองกลับคิดถึงใบหน้าหลับใหลอันไร้เดียงสาของเย่เจิ้งเหิงน้อย
ถ้าเกิดรักษาไว้ไม่ได้จริง เขาไม่ควรปล่อยให้เธอกอด ไม่ควรให้เขาออกมาบนโลกใบนี้ ที่ได้รับแค่ความเจ็บปวดแต่ไม่ได้รับความรักเลย
วันที่สอง เซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้นมาเย่เชินหลินก็ไม่ได้อยู่ข้างกายเธอแล้ว เธอถามพ่อบ้าน พ่อบ้านบอกว่าคุณชายเย่ไปที่ต้องคุณชายน้อยตั้งแต่เช้าตรู่
เธอก็กังวลถึงเด็กน้อยเหมือนกัน จึงตามขึ้นไปดู เย่เชินหลินกำลังกอดเด็กน้อยในอ้อมอก และหยอกล้อเล่นเบาๆ
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรักของพ่อ คิดว่าเขาคงรู้สึกผิดต่อลูก แค่อยากให้ลูกได้ทุกอย่างที่ดี เธอกับเย่เชินหลินจะชดเชยทุกอย่างให้ลูกด้วยกันเอง
ตอนบ่ายเซี่ยชีหรั่นไปอาบแดดที่สวนด้านหลังวิลล่า ส้งหลิงหลิงอุ้มตุ๊กตาผ้าทั้งร้องทั้งเต้น ทำเหมือนไม่มีเห็นใครในบ้าน ใบหน้ามอมแมม เหมือนคนที่เสียสติไปจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะสมองมีปัญหา ส้งหลิงหลิงจะไม่ยอมทำให้ตัวเองอับอายแบบนี้