สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 942 สาวใช้ตัวแสบ846

ตอนที่ 942 สาวใช้ตัวแสบ846
“อาการของเด็กน้อยไม่ค่อยสู้ดีนัก จะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน ก็อยู่ที่การดูแลของพวกคุณ”คำพูดของหมอส้งผุดขึ้นมาในหัวของเย่เชินหลิน เขานั้นขับรถมาอย่างเร่งรีบและขับฝ่าไฟแดงมาไม่รู้กี่แห่งแล้ว ซึ่งตัวเขาเองก็จำไม่ได้เช่นกัน
เย่เชินหลินนั้นมาถึงโรงพยาบาลด้วยความรีบร้อน พอมาถึงเขาก็กลายเป็นจุดรวมสายตาของผู้คน เขารีบจอดรถโดยที่ไม่ได้เหลียวแลรถหรูของตนเลยแม้แต่น้อย รีบวิ่งจนแทบอยากจะบินเข้าไปในโรงพยาบาลแล้ว
เซี่ยชีหรั่นนั้นได้เจอกับหมอส้งกลางทาง จึงทำให้เย่เจิ้งเหิงก็ถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนห้องพักที่ทางโรงพยาบาลจัดเตรียมไว้ให้นั้น มีเพียงเธอที่อยู่ตามลำพังเท่านั้น
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว้าเหว่ เธอนั้นอยากจะออกไปเดินเล่นข้างนอก สถานที่แห่งนี้นั้นมันรู้สึกอึดอัดจนทำให้เธอเครียด
หากเป็นสมัยก่อนนั้น เซี่ยชีหรั่นคงจะไม่แยแสเย่เชินหลินเช่นนี้ หากเย่เชินหลินนั้นจะเข้าใจเธอผิดมันก็เป็นเรื่องของเขา แต่ตอนนี้นั้นมันไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอนั้นรักเขามาก กว่าเขาและเธอจะก้าวข้ามอุปสรรคมาจนถึงวันนี้นั้น มันไม่ง่ายเลย
แล้วตอนนี้เย่เชินหลินยังจะเชื่อเธออยู่ไหม？
คุณคิดว่าหากเด็กไม่มีชีวิตอยู่แล้ว เขาจะเสียใจไหม เย่เชินหลินจะคิดว่าคุณฆ่าเขาหรือเปล่า”ทันใดนั้นคำพูดของส้งหลิงหลิงก็ผุดขึ้นมา แต่เซี่ยชีหรั่นก็ยังคงคิดว่าเย่เชินหลินนั้นจะยังคงเชื่อเธอ แต่เย่เจิ้งเหิงนั้นเป็นลูกของเขา เขาจะยังเชื่อตัวเองอยู่อีกไหม？ เซี่ยชีหรั่นเริ่มหวั่นใจ
เซี่ยชีหรั่นเดินไปยืนข้างๆต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งของโรงพยาบาล เธอต้องการที่จะสงบสติอารมณ์ และครุ่นคิดว่าเธอนั้นควรที่จะพูดกับเย่เชินหลินอย่างไรดี แม้ว่าเย่เชินหลินจะไม่ได้เอ่ยปากเองว่าส้งหลิงหลิงนั้นเสียสติ แต่พฤติกรรมในตอนเช้าที่เขาแสดงต่อส้งหลิงหลิงนั้นก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขานั้นคิดว่าส้งหลิงหลิงนั้นเสียสติไปแล้ว
หลังจากที่เย่เชินหลินเข้าไปภายในโรงพยาบาล เขาก็เริ่มเดินช้าลง และครุ่นคิดว่า ทำไมในเวลาอันสั้นนี้เย่เจิ้งเหิงถึงได้มีอาการกำเริบได้ พอเขาเงยหน้าขึ้นมา เขาก็เห็นเซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ข้างๆต้นไม้ เธอนั้นกำลังแหงนหน้ามองฟ้า ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยความกังวล
เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง จึงได้หันไปมอง ก็พบว่าเย่เชินหลินนั้นกำลังเดินมาหาเธอ ความแข็งแกร่งในตัวของเซี่ยชีหรั่นกำลังจะกลายเป็นฟองอากาศ แล้วค่อยๆเริ่มแตก ทีละฟองทีละฟอง
เธอก้าวเท้าก้าวใหญ่แล้วรีบเข้ามากอดเย่เชินหลินไว้แน่น ร่างกายของเธอนั้นสั่นเล็กน้อย
“ขอโทษ ขอโทษ……”
เย่เชินหลินไม่พูดไม่จา จากนั้นก็ลูบหัวเซี่ยชีหรั่น
หมอส้งบอกว่าโอกาสที่เด็กน้อยนั้นจะรอดชีวิตมีน้อยมาก แต่ไม่ได้บอกว่าเด็กน้อยนั้นเสียชีวิตไปแล้ว ซึ่งเป็นสิ่งที่เย่เชินหลินเกลียดที่สุดที่เขานั้นปากไม่ตรงกับใจ
“ไม่เป็นไรนะ พวกเราเข้าไปดูเด็กน้อยกันเถอะ”เย่เชินหลินนั้นไม่ได้ถามอะไรเซี่ยชีหรั่น สายตาของเขานั้นลุ่มลึก ไม่มีใครมองออกว่า เขานั้นคิดอะไรอยู่ เซี่ยชีหรั่นก็ยังคงนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรออกไปเช่นกัน
“คุณเย่”เมื่อพ่อบ้านพบว่าเซี่ยชีหรั่นนั้นไม่ได้อยู่ในห้อง จึงคิดที่จะออกไปตาม และให้เซี่ยอี้ชิงรออยู่ตรงนั้น หากคุณหมอมีเรื่องอะไรก็จะแจ้งให้พ่อบ้านทราบอีกที
เย่เชินหลินพยักหน้า แล้วจูงมือเซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไป
“อี้ชิงคุณออกมาทำไมล่ะ？”พอเซี่ยชีหรั่นเห็นเซี่ยอี้ชิงความรู้สึกกลัวนั้นก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
“คุณเย่ คุณนาย ผมขอโทษหมอส้ง บอกว่าพวกเรานั้นมาส่งเด็กน้อยช้าเกินไป”เซี่ยอี้ชิงไม่กล้าสบตาเย่เชินหลิน
มาส่งเด็กน้อยช้าเกินไป มาส่งเด็กน้อยช้าเกินไป
ภายในหัวของเซี่ยชีหรั่นนั้นได้ยินเพียงประโยคนี้ ส่วนประโยคอื่นนั้นเธอไม่ได้ยินเลยแม้แต่น้อย ส้งหลิงหลิงคุณนั้นโหดเหี้ยมเหลือเกิน ใช้ประโยชน์จากลูกของตนเอง เธอยังรู้สึกเช่นนี้ แล้วเย่เชินหลินล่ะ？เซี่ยชีหรั่นหันไปดูเย่เชินหลิน ท่าทีของเขานั้นสงบเงียบ ปฏิกิริยาของเขานั้นไม่เหมือนกับที่คาดเดาไว้เลย
เขายังไม่ทันได้กลับมาดูใจเลย เย่เจิ้งเหิงก็จากไปเสียแล้ว
เย่เชินหลินไม่ได้กลับไปที่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป แต่กลับนั่งรถของเซี่ยอี้ชิง กลับตระกูลเย่
ส้งหลิงหลิงนั่งเหม่อลอยอยู่ชั้นสอง หลังจากที่ได้ยินเสียงเปิดประตู หล่อนก็ลุกขึ้น ลูกต้องไม่เป็นอะไร เซี่ยชีหรั่นได้พาลูกไปส่งโรงพยาบาลแล้ว หล่อนแอบมองไปที่ช่องของประตูอย่างระมัดระวังว่าใครมา
เย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่น เมื่อเห็นเย่เชินหลิน ส้งหลิงหลิงก็รู้สึกกลัวครู่หนึ่ง ไม่ทันไรคิ้วของหล่อนก็เลิกขึ้น ตอนนี้หล่อนนั้นเป็นคนเสียสติ ขอเพียงแค่แกล้งเป็นคนบ้าต่อไป ถึงจะสามารถใส่ร้ายเซี่ยชีหรั่นได้
“พี่สาว พี่สาว พี่กลับมาแล้ว”ส้งหลิงหลิงนั้นไม่สนใจสายตาของคนอื่น รีบเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเซี่ยชีหรั่น
กระทั่งตอนนี้ส้งหลิงหลิงก็ยังแกล้งบ้า？เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวอย่างจนปัญญา สีหน้าท่าทางนั้นเต็มไปด้วยความซับซ้อน เธอนั้นคิดไม่ออกจริงๆว่า หากส้งหลิงหลิงรู้ว่าลูกของตนนั้นเสียชีวิตแล้วยังจะแกล้งเสียสติได้อีกไหม
“ส้งหลิงหลิง เลิกแกล้งเถอะ ลูกของเธอได้จากไปแล้ว”เซี่ยชีหรั่นนั้นคิดว่าหากส้งหลิงหลิงไม่ขัดขวางเธอ เด็กคนนี้ก็คงจะไม่ตาย เมื่อคิดถึงการจากไปของชีวิตน้อยๆนี้ เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกเกลียดตนเองและเกลียดส้งหลิงหลิงด้วย
“ส้งหลิงหลิง คุณรู้ไหม หมอส้งบอกว่า เด็กน้อยถูกนำมาส่งโรงพยาบาลช้าไป”เซี่ยชีหรั่นคว้ามือทั้งสองข้างของส้งหลิงหลิงและจ้องมองไปที่หล่อน เป็นครั้งแรกที่เธอใช้น้ำเสียงที่ดังและหนักแน่นในการพูด พูดไปด้วย น้ำตาก็ไหลอาบออกมา
การกล่าวโทษส้งหลิงหลิงในเรื่องนี้นั้นไม่ผิด แต่เธอนั้นก็มีความผิด ไม่ว่าหล่อนจะบ้าจริงหรือแกล้งบ้า เธอก็ไม่ควรที่จะให้หล่อนได้เข้าใกล้กับเด็กน้อย
ขณะที่ส้งหลิงหลิงถูกเซี่ยชีหรั่นเขย่าไปทั้งตัว และได้ยินว่าเด็กน้อยนั้นไปถึงโรงพยาบาลช้าไป โลกทั้งใบของส้งหลิงหลิงก็แทบจะถล่มทลาย หล่อนนั้นเสียใจที่ใช้ลูกของตนเป็นเครื่องมือ เมื่อคิดถึงเด็กทารกจากไปเพราะความเห็นแก่ตัวของตนเอง สองมือของส้งหลิงหลิงก็กุมอยู่บนหัว และเขย่าหัวของตนเองอย่างแรง
ไม่ ไม่ ฉันไม่ได้ทำร้ายเด็ก ไม่ใช่ เซี่ยชีหรั่นต่างหาก！
“ส้งหลิงหลิง เป็นเพราะหล่อน แม้ว่าฉันกับคุณจะเคยมีเรื่องบาดหมางกัน แต่เด็กน้อยนั้นเป็นผู้บริสุทธิ์ ทำไมคุณถึงได้？”เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถพูดต่อไปได้ ดวงตาทั้งสองข้างของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา
สายตาของหล่อนจ้องมองไปที่เซี่ยชีหรั่น สีหน้านั้นไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก หล่อนก็รู้สึกงงงวยเช่นกัน
ที่ทำให้ลูกของตนเองต้องตาย
เมื่อเย่เชินหลินเข้ามาในบ้านก็ไม่พูดไม่จา พ่อบ้านนั้นก็เป็นพ่อคน จึงเข้าใจของรู้สึกที่หนักอึ้งของเย่เชินหลินในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี
“พี่สาว เด็กน้อยถูกพี่อุ้มออกไปแล้ว”ส้งหลิงหลิงนั้นหัวเราะฮ่าฮ่าที่บริเวณข้างหูของเซี่ยชีหรั่น เสียงนั้นไม่เบาเลย ทำให้พ่อบ้านที่อยู่ไม่ไกลนั้นก็ได้ยิน
เย่เชินหลินใช้สายตาที่เย็นชามองไปที่ส้งหลิงหลิง ส้งหลิงหลิงก็รับรู้ได้ถึงสายตาที่เย็นยะเยือกคู่นั้น หล่อนนั้นก้มหน้าพูดกับเซี่ยชีหรั่นตลอดเวลา ไม่กล้าสบตาเย่เชินหลิน สายตาของเย่เชินหลินนั้นแหลมคมยิ่งนัก ส้งหลิงหลิงเกรงว่าหล่อนนั้นจะถูกมองจนทะลุปรุโปร่ง
“พี่สาว ฉันไม่ยอมให้พี่อุ้มลูก พี่ก็ยังตีฉัน”ส้งหลิงหลิงมองไปที่เซี่ยชีหรั่น แล้วยังจงใจยื่นใบหน้าที่มีรอยช้ำแดงออกมา
“ส้งหลิงหลิง เลิกแกล้งบ้าแล้ว”เซี่ยชีหรั่นนั้นไม่อยากให้เย่เชินหลินนั้นเข้าใจตนผิด เพราะส้งหลิงหลิงนั้นจงใจใส่ร้ายเธอ เธอจะไม่ยอมให้หล่อนทำสำเร็จ
“พี่สาว พี่นั้นเก่งจริงๆ ใบหน้าของเด็กน้อยนั้นขาวซีด” สีหน้าท่าทางของส้งหลิงหลิงนั้นก็แสร้งทำเป็นเหมือนกลัว เธอนั้นเชื่อว่า แม้ว่าจะเป็นการนอนฝันกลางวัน เธอก็คงจะฝันถึงความฝันอันเลวร้ายเช่นนี้
“ส้งหลิงหลิง คุณ”เซี่ยชีหรั่นนั้นก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี ตอนนี้หากเธอพูดว่าส้งหลิงหลิงนั้นเป็นบ้า จะมีสักกี่คนที่เชื่อ
เย่เชินหลินไม่ได้สนใจส้งหลิงหลิงแม้แต่น้อย ก็รีบจูงมือเซี่ยชีหรั่นแล้วหายไปตรงบริเวณทางเดิน
หลังจากที่ไม่เห็นเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นแล้ว ส้งหลิงหลิงก็นั่งลงที่พื้น แผ่นหลังของเธอนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่อันตรายเมื่อสักครู่นี้ หล่อนนั้นไม่ใช่เซี่ยชีหรั่น ที่เย่เชินหลินนั้นรัก หากเย่เชินหลินรู้ว่าเด็กน้อยนั้นหล่อนเป็นคนทำร้าย ส้งหลิงหลิงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตนจะเผชิญหน้ากับเหตุการณ์นี้อย่างไร
ไม่ได้ จะต้องตั้งตั้งสติไว้ ตอนนี้เราต้องแกล้งบ้าไว้ จะได้ไม่ถูกสงสัย ไหนๆเด็กก็ตายไปแล้ว ยังไงก็ต้องใส่ร้ายเซี่ยชีหรั่นให้ได้
ขั้นต่อไปจะต้องไล่เซี่ยชีหรั่นออกจากตระกูลเย่ให้ได้ หากเซี่ยชีหรั่นยังไม่ออกไป เย่เชินหลินก็ยังคงมีชีวิตอยู่ก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นหล่อนมองดูห้องรับแขกที่ว่างเปล่า น้ำตาก็ไหลพราก ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะตนเอง หรือเป็นเพราะเย่เจิ้งเหิงที่เพิ่งเสียชีวิตไป
ช่วงเวลารับประทานอาหาร สาวใช้ก็นำอาหารมาเสิร์ฟส้งหลิงหลิง หล่อนต้องการให้ทุกคนเข้าใจว่าหล่อนนั้นเสียสติไปแล้ว เมื่อทำเช่นนี้แล้ว ทุกคนถึงจะไม่เชื่อคำพูดของเซี่ยชีหรั่น มิฉะนั้นแล้ว ในเมื่อหล่อนได้สูญเสียลูกไปแล้ว ก็เท่ากับว่าหล่อนนั้นไม่มีเครื่องมือในการต่อรองอีกต่อไปแล้ว
เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว ส้งหลิงหลิงก็ลุกขึ้นมาจากพื้น
หล่อนก็เดินเข้าไป ดึงมือสาวใช้คนนั้นแล้วยิ้มอย่างคนเสียสติแล้วพูดขึ้นมา：“คุณมาเต้นรำเป็นเพื่อนฉันเหรอ？”
ทันใดนั้นสาวใช้ก็รู้สึกงงงวย ทำไมวันนี้คุณส้งถึงได้เป็นเช่นนี้
“คุณดูสิ เชินหลินก็ไม่อยู่เต้นรำเป็นเพื่อนฉัน”ส้งหลิงหลิงชี้ไปที่ตุ๊กตาผ้าที่อยู่ไม่ไกลนัก “คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม”
สาวใช้เพิ่งมาใหม่ เมื่อเห็นส้งหลิงหลิงเป็นเช่นนั้นก็รีบวางอาหารลง แล้ววิ่งออกไปข้างนอก
“พ่อบ้าน พ่อบ้าน”เธอนั้นรีบวิ่งไปหาพ่อบ้านด้วยความรีบร้อน
ระหว่างทางนั้นได้เจอกับเซี่ยอี้ชิงก็ไม่ได้สนใจ เมื่อเซี่ยอี้ชิงเห็นสาวใช้เป็นเช่นนั้นก็รีบตามไปดู
“พ่อบ้าน”สาวใช้หอบแรงและพูดขึ้นว่า：“คุณส้งเสียสติไปแล้ว”
เดิมบ้าบ้านจะด่าว่าสาวใช้ที่มาทำงานใหม่นี้ไม่รู้ประสีประสา เมื่อได้ฟังก็นึกถึงคำพูดของเซี่ยชีหรั่นเมื่อสักครู่นี้ อันไหนเป็นเรื่องจริงกันแน่？“รู้แล้ว คุณลงไปเถอะ ใช้ใจดูแลก็พอ”
เขานั้นรู้จักเซี่ยชีหรั่นเป็นอย่างดี เซี่ยชีหรั่นนั้นเป็นหญิงที่มีจิตใจเมตตา เป็นไปไม่ได้ที่จะทำร้ายเย่เจิ้งเหิงจนเสียชีวิต
เซี่ยอี้ชิงเมื่อได้ยินข่าวนี้ก็รีบส่งข้อความไปบอกเซี่ยชีหรั่น
เชี่ยชีหรันเปิดปากอธิบายเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เย่เชินหลินฟัง เธอนั้นไม่อยากให้การตายของเย่เจิ้งเหิงเป็นสาเหตุที่ต้องทำให้พวกเขาทั้งสองต้องแยกจากกัน ไม่ง่ายเลยที่พวกเขาทั้งสองจะก้าวข้ามเหตุการณ์ร้ายๆมากมายมาด้วยกัน
“เชินหลิน คุณต้องเชื่อฉันนะ ฉันนั้นเอ็นดูเย่เจิ้งเหิงเหมือนลูกแท้ๆของฉันจริงๆ”เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นอย่างร้อนใจ เป็นครั้งแรกที่เธอนั้นกลัว กลัวท่าทางที่ไม่พูดไม่จาของเย่เชินหลินในครั้งนี้
เย่เชินหลินนั้นไม่พูดไม่จา เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องอาบน้ำเพียงลำพัง
เมื่อเซี่ยชีหรั่นเห็นข้อความที่เซี่ยอี้ชิงส่งมา ส้งหลิงหลิงนั้นแกล้งบ้า แต่ว่าอี้ชิงโกหกตัวเองไม่ได้ เซี่ยชีหรั่นนั้นขมวดคิ้ว เธอต้องการที่จะไปดูว่าส้งหลิงหลิงนั้นเสียสติไปแล้วจริงๆหรือเปล่า
ส้งหลิงหลิงนั้นกลอกตาไปมาแล้วครุ่นคิดว่าเธอจะทำยังไงต่อจากนี้ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า สายตาก็คลายลง
เมื่อเซี่ยชีหรั่นเปิดประตูเข้ามาเห็นท่าทางเหม่อลอยของส้งหลิงหลิง
“ส้งหลิงหลิง ทำไมเด็กถึงได้เสียชีวิต แม้ว่าคนอื่นจะไม่รู้ แต่ฟ้าดินรู้ คุณรู้แล้วฉันก็รู้”เมื่อเซี่ยชีหรั่นเปิดประตูเข้าไปก็พูดขึ้นอย่างไม่อ้อมค้อม
“พี่สาว คุณมาแล้ว คุณมาเต้นรำเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม”ส้งหลิงหลิงยื่นมือออกไปดึงเซี่ยชีหรั่น มือของหล่อนนั้นสกปรก เพื่อให้ทุกอย่างนั้นดูสมจริง หล่อนจริงต้องทำเช่นนี้ เพื่อให้เย่เชินหลินนั้นคิดว่าตนเองเสียสติ ส้งหลิงหลิงลงแรงไม่น้อยและทำเรื่องที่ตนนั้นเกลียดที่สุด
“ส้งหลิงหลิงเด็กน้อยตายไป คุณไม่รู้สึกผิดบ้างเลยเหรอ？คุณไม่กลัวว่าเขาจะไม่มาหาคุณเหรอ？”หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นพูดจบก็ปิดประตู จากไป ด้วยความโมโห
เมื่อกลับไปถึงห้องนอน เย่เชินหลินก็ล้างหน้าแปรงฟันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขานั้นไม่ได้นอนอยู่บนเตียง แต่กลับอุ้มกองเอกสารขนาดใหญ่แล้วหายไปบริเวณทางเข้าห้องหนังสือ
เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำอย่างไม่คลายใจ
ขณะที่เย่เฮ่าหรันกำลังจะเข้านอนก็ได้รับสายจากพ่อบ้าน เขานั้นเดินออกมาจากห้องนอนก่อนมารับโทรศัพท์ของพ่อบ้าน