สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 943 สาวใช้ตัวแสบ847

ตอนที่ 943 สาวใช้ตัวแสบ847
“พ่อบ้าน เวลานี้โทรมาหาผมมีธุระอะไรสำคัญเหรอ？”น้ำเสียงหนักแน่นสูงวัยของเย่เฮ่าหรันนั้นดังเข้าไปในหูของพ่อบ้าน
“ท่านเย่ วันนี้คุณชายน้อยถูกส้งเข้าโรงพยาบาลเพื่อรักษาตัว แต่การรักษานั้นไม่ประสบความสำเร็จ ตอนนี้ได้จากไปแล้ว”พ่อบ้านนั้นกลัวเย่เชินหลิน จึงหวังว่าเย่เฮ่าหรันและฝู้เฟิ่งหยีจะสามารถมาที่นี่ในเวลานี้
สิ่งแรกที่เย่เฮ่าหรันคิดก็คือเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นจะทะเลาะกันด้วยเรื่องนี้หรือไม่？
“ได้ ผมรู้แล้ว คุณสังเกตคนทางนั้นให้ดีๆ”
“ท่านเย่ ทำไมเวลานี้แล้วถึงยังได้มีคนโทรศัพท์มา”ฝู้เฟิ่งหยียังไม่ได้นอนหลับ ขณะที่เย่เฮ่าหรันกำลังจะเดินเข้ามาในห้องนอน ก็รู้สึกว่าบรรยากาศนั้นอึมครึม
เย่เฮ่าหรันนั้นพยายามเดินอย่างเบาที่สุด แต่ก็ไม่ได้ผล
“พ่อบ้านบอกว่าเย่เจิ้งเหิงเสียชีวิตแล้วที่โรงพยาบาล อย่าตื่นตระหนกไป ตอนนี้ลูกก็คงเสียใจไม่น้อยกว่าเราเช่นกัน”เย่เฮ่าหรันกอดฝู้เฟิ่งหยีแน่น กลัวว่าหากเธอได้รับรู้ข่าวนี้แล้ว จะเสียใจจนเป็นลมล้มไป เด็กน้อยนั้นเป็นลูกของส้งหลิงหลิงนี่เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ เด็กน้อยนั้นแซ่เย่ก็คือตะปูที่ตอกอยู่บนแผ่นเหล็กเช่นเดียวกัน
“พรุ่งนี้พวกเราไปดูกัน” หลังจากที่เย่เฮ่าหรันปลอบฝู้เฟิ่งหยีนอนหลับไปก็เริ่มครุ่นคิด เขาคิดว่าเย่เจิ้งเหิงเพิ่งออกจากโรงพยาบาลได้เพียงไม่กี่วัน ก็เกิดเรื่องเช่นนี้เสียแล้ว เป็นไปได้ไหมว่าส้งหลิงหลิงจะใช้เด็กน้อยเป็นเครื่องมือเพื่อใส่ร้ายเซี่ยชีหรั่นแต่ก็ไม่ควรทำให้เด็กต้องถึงตาย อย่างน้อยก็เป็นสายเลือดเดียวกัน
ในค่ำคืนนี้ เซี่ยชีหรั่นนั้นนอนไม่หลับ เย่เชินหลินก็นอนไม่หลับ เย่เฮ่าหรันก็เช่นเดียวกัน
พอเที่ยงคืนส้งหลิงหลิงก็นอนหลับสนิท
นี่ไม่ใช่เย่เจิ้งเหิงเหรอ？เขายังไม่ตาย？ส้งหลิงหลิงมองดูเย่เจิ้งเหิงที่อยู่ไม่ไกลจากเธอนัก ขณะที่กำลังจะไปกอดเด็กน้อย
เย่เจิ้งเหิงก็เบิกตากว้าง ใบหน้านั้นขาวซีดจ้องมองมาที่ส้งหลิงหลิง
“แม่ ทำไมแม่ใจร้ายขนาดนี้ ทำไมแม่ถึงทำใจฆ่าผมได้”เย่เจิ้งเหิงพูดไปพลางเดินเข้ามาหาส้งหลิงหลิง
ส้งหลิงหลิงนั้นจำได้ว่าเย่เจิ้งเหิงนั้นยังเดินไม่ได้ แต่เย่เจิ้งเหิงที่อยู่เบื้องหน้าของหล่อน ทำไมถึงได้สูงนัก ส้งหลิงหลิงไม่ทันระวัง ก็ถูกเย่เจิ้งเหิงจับไว้แน่น เขายื่นมือออกไปบีบคอส้งหลิงหลิงพร้อมพูดว่า：“ทำไมแม่ถึงได้ทำร้ายผม ทำไม ทำไม”
“ขอโทษนะลูก ขอโทษ แม่ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายลูก ลูกอย่ามาหาแม่อีกเลย”หลังจากที่ส้งหลิงหลิงตะโกนออกไปและดึงมือของเย่เจิ้งเหิงออก ก็วิ่งหนี หล่อนวิ่งชนคนแล้ว？
“ส้งหลิงหลิง คุณทำร้ายลูกจนตายจริงๆ ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปแน่”เย่เชินหลินยืนอยู่เบื้องหน้าของส้งหลิงหลิง สีหน้าแย่มาก และมองหล่อนด้วยความโกรธแค้น
“เชินหลิน ฉันไม่ได้ตั้งใจ”ส้งหลิงหลิงคุกเข่าลงแล้วส่ายหัว หล่อนเห็นเย่เจิ้งเหิงกำลังเดินเข้ามาหาหล่อน
“อย่า ลูกอย่าเข้ามานะ ลูกอย่าเข้ามานะ”ส้งหลิงหลิงร้องขึ้นเสียงดัง
นี่คือความฝัน ส้งหลิงหลิงพบว่าแผ่นหลังของหล่อนนั้นเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ หล่อนฝันเห็นเย่เจิ้งเหิง ทำให้หล่อนนอนไม่หลับอีกต่อไป ดวงตาทั้งคู่ของหล่อนมีเพียงภาพที่เย่เจิ้งเหิงจากไปเท่านั้น
ลูกอย่าโกรธแม่เลย ส้งหลิงหลิงพูดพึมพำกระทั่งเช้า
เซี่ยชีหรั่นนั้นจ้องดูห้องหนังสือที่เปิดไฟสว่างไสว กระทั่งเช้า เธอออกไปทำอาหารเช้าให้กับเย่เชินหลิน ภายในใจก็ครุ่นคิดว่าจะจัดการกับปัญหานี้อย่างไร
“คุณนายเย่ ทำไมถึงได้ตื่นเช้านักครับ”เมื่อพ่อบ้านเห็นเซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกตะลึง จากนั้นจึงทักทายด้วยความเคารพ
“ไม่เป็นไร ฉันกำลังเตรียมอาหารเช้าให้กับคุณเย่ พวกคุณไปจัดการธุระของตนเองเถอะ”เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า ยิ้มแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว
สาวใช้คนอื่นต้องการที่จะช่วยเหลือเซี่ยชีหรั่น ต่างก็ถูกเซี่ยชีหรั่นปฏิเสธอย่างสุภาพ
เมื่อพ่อบ้านเห็นเช่นนั้น ก็ค่อยๆก้าวถอยออกจากห้องครัว เห็นว่าห้องหนังสือของเย่เชินหลินยังเปิดไฟสว่างอยู่ เขาก็พยักหน้า ท่านหญิง ท่านเย่ พวกคุณรีบมาเถอะครับ หากยังไม่มา พวกเราคงต้องใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางสภาพที่ตกนรกทั้งเป็นเป็นแน่
ขณะที่พ่อบ้านกำลังครุ่นคิดเย่เฮ่าหรันก็มาถึง
“พ่อบ้านเกิดเรื่องอะไรขึ้น？”เย่เฮ่าหรันถามขึ้นอย่างเคร่งขรึม แต่ฝู้เฟิ่งหยีกลับพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า：“ทำไมเด็กถึงได้เสียชีวิตได้ล่ะ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”
“ฉันมัวแต่ไปรับโทรศัพท์ของพ่อค้าที่จะมาส่งผัก คุณเซี่ย คุณส้งและก็พี่เลี้ยงเป็นคนดูแลเด็ก เนื่องจากผักที่มาส่งตกหล่นไปบางส่วน จึงได้พูดคุยกันนานหน่อย เมื่อได้ยินเสียงคุณเซี่ยร้องเสียงแหลม ฉันก็รีบวิ่งเข้าไปดู ก็เห็นใบหน้าของเด็กน้อยนั้นซีดเซียว คุณเซี่ยจึงกำชับให้รีบนำเด็กน้อยนั้นส่งโรงพยาบาล ดูเหมือนว่าคุณส้งนั้นจะถูกคุณเซี่ยตีด้วยหนึ่งที”พ่อบ้านพูดถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างระวัง มือไม้ไม่รู้จะวางไว้ที่ไหน เขานั้นเกรงกลัวเย่เชินหลิน และก็เกรงกลัวเย่เฮ่าหรันเช่นกัน
“เซี่ยชีหรั่นได้บอกไหมว่าทำไมถึงได้ลงมือตีส้งหลิงหลิง？”เย่เฮ่าหรันถามพ่อบ้าน
“สำหรับเรื่องนี้ไม่ได้บอกครับ แต่ว่าก่อนหน้านี้เหมือนกับว่าจะเสียสติ”
“ทราบแล้ว พวกเราไปดูเชินหลินกันเถอะ”
เมื่อส้งหลิงหลิงได้ยินเสียงรถก็ตั้งใจฟังอย่างสงบ เสียงพูดคุยระหว่างเย่เฮ่าหรันกับพ่อบ้านนั้นก็เสียงดังไม่น้อย เมื่อเธอได้ฟังก็คิดว่าเย่เฮ่าหรันจะทำให้เธอเสียเรื่องหรือไม่ ไม่ได้แล้วมาถึงจุดนี้แล้ว จะเกิดอะไรที่ไม่คาดคิดไม่ได้
ส้งหลิงหลิงจัดการให้ผมของตนนั้นยิ่งยุ่งเหยิงเข้าไปอีก จากนั้นก็เปิดประตูอย่างอารมณ์ดี เมื่อเปิดประตูออกมาใบหน้าก็เติมไปด้วยความระมัดระวัง
“พวกคุณเป็นคนใจร้าย ใจร้ายเหมือนกับพี่สาว พูดมาสิว่า อยากให้ให้ลูกของฉันตายใช่ไหม”ส้งหลิงหลิงนั้นกระโดดเข้าหา ฝู้เฟิ่งหยี ส่วนเย่เฮ่าหรันนั้นอายุมากแล้วส้งหลิงหลิงจึงไม่กล้าที่จะกระโดดเข้าใส่
พ่อบ้านรีบดึงส้งหลิงหลิงออกมาอย่างรวดเร็ว
“พ่อคะ ทำไมถึงได้ดึงฉันออกมาล่ะ พวกเขากับพี่สาวทำร้ายลูกของฉันค่ะ”ส้งหลิงหลิงเหลือบมองเย่เฮ่าหรันอย่างระมัดระวัง ห่อไหล่แน่นด้วยความกลัว เดิมทีหล่อนนั้นก็กลัว กลัวว่าความจริงจะถูกเปิดเผย กลัวว่าเย่เจิ้งเหิงจะมาหาหล่อน แม้ว่าส้งหลิงหลิงจะไม่เชื่อว่าผีนั้นมีอยู่จริง แต่นับตั้งแต่ความฝันในครั้งนั้น หล่อนก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัว ที่เห็นเย่เจิ้งเหิงนั้นยิ้มให้กับหล่อนบ่อยๆ
“ผมไม่ใช่พ่อคุณ”เมื่อพูดจบพ่อบ้านก็มองไปที่ท่านปู่เย่อย่างระมัดระวัง กลัวว่าเราทั้งสองจะรู้สึกไม่ดีกับตน
“พี่สาว？ใครเป็นพี่สาวคุณ？”เย่เฮ่าหรันมองไปที่พ่อบ้าน
“พี่สาวก็คือพี่สาวไง”ส้งหลิงหลิงใช้สายตาไร้เดียงสามองไปที่เย่เฮ่าหรัน
“คงไม่ได้เป็นบ้าไปจริงๆหรอกนะ”ฝู้เฟิ่งหยีพูดพึมพํา เธอมองผมที่ยุ่งเหยิงของส้งหลิงหลิงด้วยสายตาที่รังเกียจ เสื้อผ้าที่สกปรก ไม่หลงเหลือคราบของคุณหนูผู้เลอโฉมอีกต่อไป
“พ่อบ้านพาหล่อนขึ้นไป”ฝู้เฟิ่งหยีพูดขึ้นอย่างรำคาญ：“ไปดูกันเถอะว่าเซี่ยชีหรั่นกับส้งหลิงหลิงนั้นเป็นยังไงกันบ้าง”ฝู้เฟิ่งหยีดึงเย่เฮ่าหรันออกจากส้งหลิงหลิง
“อย่าพาฉันไปเลย พ่อคะ พ่ออย่าปล่อยให้พวกเขาไปทำร้ายลูกของฉันนะคะ”แขนขาของส้งหลิงหลิงนั้นสะบัดไปมา พอพ่อบ้านไม่ทันระวัง ส้งหลิงหลิงก็วิ่งไปบริเวณด้านหน้าของเย่เฮ่าหรัน แล้วพูดขึ้นเสียงดังว่า：“คุณ ไม่อนุญาตให้คุณเข้าไปทำร้ายลูกของฉัน พี่สาวทำให้ลูกของฉันต้องตาย ฮื่อ ลูกตายแล้ว”สองมือของส้งหลิงหลิงกุมหัวแน่น พร้อมกับนั่งคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าของเย่เฮ่าหรัน
ส้งหลิงหลิงนั้นม้วนตัวราวกับกุ้ง มือก้มหัวแล้วนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น บ่นพึมพํากับตนเอง พูดว่าตายแล้ว ตายแล้ว เบาๆ
ทันใดนั้นเขาก็กระโดดขึ้นมาแล้วพูดกับฝู้เฟิ่งหยี ด้วยความเศร้าว่า：“ลูกของฉันตายแล้ว”น้ำตานั้นไหลอาบใบหน้า แม้แต่ตัวส้งหลิงหลิงเองก็ไม่รู้ว่าน้ำตานั้นมาจากไหนมากมายเช่นนี้ หล่อนนั้นคิดว่าตนจะต้องแกล้งร้องไห้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าน้ำตาของเธอนั้นจะไหลออกมาเองเช่นนี้ เนื่องจากคิดถึงเรื่องที่ลูกของตนจากไป น้ำตาของหล่อนจึงไหลออกมาเองอย่างเป็นธรรมชาติ
สิ่งนี้นั้นทำให้ดวงตาของฝู้เฟิ่งหยีเกิดความสงสัย จากการรับรู้ของเธอ เซี่ยชีหรั่นนั้นไม่มีเหตุผลที่ต้องทำร้ายเด็ก แต่ว่าการที่ส้งหลิงหลิงเป็นเช่นนี้ ก็น่าคิด แต่ว่าเมื่อนึกถึงเรื่องราวเก่าๆที่ส้งหลิงหลิงนั้นเคยทำไว้ฝู้เฟิ่งหยีก็ยังคงเลือกที่จะเชื่อเซี่ยชีหรั่น
เมื่อพ่อบ้านเห็นสีหน้าของเย่เฮ่าหรั่น ก็ตัดสินใจพาส้งหลิงหลิงออกไป เพราะไม่รู้ว่าจะเป็นภัยกับใครอีก จึงดึงส้งหลิงหลิงและลากไปที่ชั้นสอง
เซี่ยชีหรั่นยกอาหารเช้าออกมาด้วยความกังวล ตลอดทั้งคืนที่ไม่ได้พักผ่อน ประกอบกับเรื่องของเย่เจิ้งเหิง ทำให้เธอนั้นดูซูบผอมลงหากเปรียบเทียบกับเซี่ยชีหรั่นคนเก่า นั้นแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว！
“พ่อ แม่ พวกท่านมาที่นี่ได้อย่างไรคะ ทานอาหารเช้ากันหรือยังคะ？เดี๋ยวฉันจะเข้าไปเตรียมอาหารเช้าให้นะคะ！”เซี่ยชีหรั่นยื่นอาหารเช้าให้กับสาวใช้ที่อยู่ไม่ไกลนัก แล้วพาร่างกายที่อ่อนล้าของเธอนั้นเข้าไปในห้องครัว เมื่อเย่เจิ้งเหิงนั้นจากไป เย่เชินหลินนั้นเสียใจเป็นอย่างมากแล้วเธอจะไม่เสียใจได้อย่างไร！
“ชีหรั่น ไม่เป็นไร ให้คนอื่นไปทำแทนเถอะ คุณ”ฝู้เฟิ่งหยีนั้นรู้สึกพูดไม่ออก เด็กน้อยจากไป ส้งหลิงหลิงเสียสติ เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกเสียใจไม่น้อย
“ชี หรั่น แล้วเชินหลินล่ะ？”เขาเข้าใจลูกชายของตนเป็นอย่างดี เย่เฮ่าหรั่นขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินนั้นเป็นลูกชายของผมเย่เฮ่าหรั่น ลูกผู้ชายเสียเลือดได้แต่ต้องไม่เสียน้ำตา
“พ่อคะ แม่คะ เมื่อคืนนี้เย่เชินหลินจัดการกับเอกสารตลอดทั้งคืน เดี๋ยวอีกสักครู่ฉันจะเข้าไปเรียกเขามาทานอาหารเช้าด้วยตนเองค่ะ！”จากนั้นเซี่ยชีหรั่นก็หันศีรษะแล้วเดินไปที่ห้องหนังสือ สายตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เมื่อคิดว่าเมื่อคืนนี้เย่เชินหลินนั้นไม่ได้นอนทั้งคืน เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกเจ็บปวด ราวกับถูกผึ้งกัด！
“ไปเถอะ！”เย่เฮ่าหรันนั้นดูออกว่าเซี่ยชีหรั่นนั้นไม่ได้มีความสุขอย่างที่ตนได้แสดงออกมา！
ฝู้เฟิ่งหยี มองดูเงาร่างที่บอบบางที่ของเซี่ยชีหรั่น ในใจนั้นก็รู้สึกไม่ดีนัก เด็กคนนี้ ฝู้เฟิ่งหยีถอนหายใจเฮือกหนึ่ง เฮ้อ ปัญหาบางอย่างยังไม่ทันได้แก้ไข ปัญหาอีกเรื่องก็เกิดขึ้นมาอีกในเวลาเดียวกันเสียแล้ว ช่างมีเรื่องให้ครุ่นคิดมากมายเสียจริง
เซี่ยชีหรั่นจัดการงานที่อยู่ในมือไปพลาง พร้อมกับคิดไปพลางว่าจะอธิบายให้เย่เชินหลินฟังอย่างไรดี ถึงจะทำให้เขายอมฟังเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด เมื่อฟังแล้วก็ไม่คิดฟุ้งซ่าน เซี่ยชีหรั่นนั้นไม่ได้สังเกต ท่าทางของมือตนที่แสดงออกมา คิดแต่เพียงเรื่องของเย่เชินหลิน หั่นเนื้อที่ถืออยู่ในมือ ทำให้มือนั้นถูกมีดบาดจนเลือดไหล เลือดนั้นสีแดงสด
“คุณนายเย่ คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”เมื่อสาวใช้เห็นว่าเจ้านายของตนนั้นได้รับบาดเจ็บ ก็ร้องขึ้นเสียงดัง เมื่อเห็นว่ามือของเซี่ยชีหรั่นนั้นเลือดไหล ก็ตื่นตระหนกยิ่งกว่าเซี่ยชีหรั่นเสียอีก
“ฉันไม่เป็นอะไรมาก ช่วยไปหยิบยาให้ฉันหน่อย เอาผ้าก๊อซด้วยนะ”เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นอย่างไม่ได้อะไรมาก และนี่ก็ไม่ใช้บาดแผลที่ใหญ่โตอะไร
“ได้ค่ะ คุณนายเย่” สาวใช้พยักหน้ารับคำแล้วจากไป เมื่อเห็นเงาหลังของหล่อนค่อยๆเลือนหายไป เซี่ยชีหรั่นค่อยๆแสดงสีหน้าที่เจ็บปวดออกมา หรือว่าจะต้องเย็นชากับเย่เชินหลินตลอดช่วงฤดูหนาว？ตอนนี้ใกล้เข้าสู่ช่วงฤดูใบไม้ผลิแล้ว
จะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นกับเย่เจิ้งเหิงอย่างไรดี？นี่เป็นเรื่องที่เซี่ยชีหรั่นนั้นปวดหัวที่สุด เธอนั้นไม่ได้ทำร้ายเย่เจิ้งเหิงจนเสียชีวิต คนที่ทำร้ายนั้นคือส้งหลิงหลิง แต่เซี่ยชีหรั่นก็ยังคงโทษตนเอง โทษตนเองที่คิดไม่รอบคอบ
นี่คือลูกคนแรกของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นนั้นกลัวเหลือเกินว่าเย่เชินหลินจะไม่สามารถก้าวข้ามมันไปได้
“คุณนายเย่ ยามาแล้วค่ะ” ขณะที่สาวใช้รีบร้อนวิ่งเข้าไปในห้องครัว เห็นคุณนายเย่ทำอาหารเช้าอย่างเคร่งขรึม เธอนั้นรู้สึกว่า สีหน้าของคุณนายเย่นั้นดูเศร้าเป็นพิเศษ แม้แต่อากาศที่ปลอดโปร่งก็เริ่มครึ้มด้วยเมฆที่ปกคลุม
เซี่ยชีหรั่นยิ้มแล้วพยักหน้าให้กับสาวใช้ เธอทำแผลอย่างง่ายๆครู่หนึ่ง แล้วพลิกมือไปมา จากนั้นก็ทำงานต่อ ส่วนกระเป๋ายาที่นำมานั้น แทบไม่ได้ใช้เลย