สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 966 สาวใช้ตัวแสบ870

ตอนที่ 966 สาวใช้ตัวแสบ870
อยู่ที่นี่ก็เพื่อซ่อนตัวจากคนที่แอบตามเธออยู่อย่างลับๆ ส้งหลิงหลิงรู้สึกขอบคุณที่วันนั้นเธอหนีออกมาตั้งแต่ก่อนรุ่งสาง จากนั้นเธอพบเข้ากับคนของจงหวีฉวนที่กำลังมองหาใครบางคนอยู่ตลอดเวลา ลูกน้องคนนั้นเป็นคนเดียวกับตอนที่จงหวีฉวนพาเธอออกมาเมื่อครั้งก่อน เธอไม่มีทางลืม ส้งหลิงหลิงรู้ว่าคนที่พวกเขากำลังตามหาจะต้องเป็นเธอแน่นอน นี้ยิ่งทำให้เธอคิดที่จะหลบซ่อนให้ถึงที่สุด ขนาดเซี่ยชีหรั่นจงหวีฉวนยังหลอกใช้ได้ ส้งหลิงหลิงไม่อยากจะคิดเลยว่าจงหวีฉวนจะดีกับเธอ เซี่ยชีหรั่นเป็นลูกแท้ๆของจงหวีฉวนนะ เธอส้งหลิงหลิงไม่ได้เป็นอะไรกับเขาทั้งนั้น
โชคดีที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเล็ก ๆ แห่งนี้ตั้งอยู่นอกถนนวงแหวน คนอย่างจงหวีฉวนและเย่เชินหลินไม่มีทางมีโอกาสมาที่นี่แน่ ส้งหลิงหลิงก็บรรลุเป้าหมายของเธอเช่นกัน
โทรศัพท์มือถือของเธอปิดไว้แล้ว ส้งซูหาวกับเซียวเสี่ยวลี่เธอไม่ได้ติดต่อใครเลยแม้แต่คนเดียว ในใจของส้งหลิงหลิงรู้ดีว่า มีแค่เธอคนเดียวที่รู้ถึงจะปลอดภัย
จงหวีฉวนและเย่เชินหลินพวกเขาต้องไปหาพ่อชายเธอแน่
หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จ เย่เชินหลินก็ตรงไปที่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปเลย ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะย้อนกลับไปเหมือนเมื่อตอนที่เย่เจิ้งเหิงจากไป ในตอนนั้นเย่เชินหลินก็ทำงานเอาเป็นเอาตายแบบนี้เช่นกัน
นัยน์ตาของเย่เฮ่าหรันเต็มไปด้วยความกังวล เขากับเย่เชินหลินผิดใจกัน ดังนั้นเย่เฮ่าหรันจึงไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น
“พี่ วันนี้วันเสาร์ พี่ไม่พักผ่อนหรือ?”เหยนชิงเหยียนดูออกว่าเย่เฮ่าหรันกับฝู้เฟิ่งหยีเป็นห่วง เขาจึงเอ่ยปากพูด
“ใช่ๆ คุณเย่ วันนี้วันหยุดนะคะ”จิ่วจิ่วพยักหน้าอย่างแรง
สายตาที่กำลังรอคอยของเซี่ยชีหรั่นมองไปที่เย่เชินหลิน เธอหวังว่าเย่เชินหลินจะพักผ่อนอยู่บ้าน หลายวันที่ผ่านมาเย่เชินหลินนอนได้ไม่เต็มที่เลย
“ไม่เป็นไร ที่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปมีเรื่องที่ยังสะสางไม่เสร็จ ครั้งที่แล้วเรื่องโครงการใหม่ยังดำเนินการไม่แล้วเสร็จ หลังจากที่เสร็จเรื่องนี้แล้วถึงจะเป็นวันที่ดีสำหรับการพักผ่อน”หลังจากที่เย่เชินหลินพูดจบก็ไม่รอให้ใครพูดอีก ก็ก้าวท้าวยาวๆเดินออกจากห้องโถงไป
เซี่ยชีหรั่นชำเลืองมองไปที่หลินต้าฮุยที่กำลังเปิดประตูรถให้เย่เชินหลิน มองจนรถที่คุ้นเคยคันนั้นหายลับตาไป
ฝู้เฟิ่งหยีมองเซี่ยชีหรั่นด้วยความเป็นห่วง เธออยากจะมีลูก แต่ถ้าอารมณ์ไม่ดีนั้นไม่ใช่เรื่องที่ดี
“ชีหรั่น มากินข้าวก่อนแล้วเราค่อยออกไปกัน”
“คุณนาย พวกเราจะไปที่ไหนคะ หนูไปด้วยได้ไหม” จิ่วจิ่วพอได้ยินว่าจะออกไปข้างนอกปุ๊บ ก็หูผึ่งขึ้นมาทันที
ฝู้เฟิ่งหยียิ้มขำพลางเอ่ยว่า”เธออยู่กับเสี่ยวห้านเถอะ ฉันมีธุระกับชีหรั่น” ฝู้เฟิ่งหยีอยากจะรอการยืนยันก่อนแล้วค่อยว่ากัน
เย่เชินหลินยังไม่ได้เอ่ยปากบอก เธอไม่อยากให้ใครๆก็รู้ไปทั่ว
ทุกคนกำลังคิดเรื่องของตัวเอง ฝู้เฟิ่งหยีกับเซี่ยชีหรั่นนั่งรถเซี่ยอี้ชิงออกไปเหยนชิงเหยียนก็พาจิ่วจิ่ว ออกไป คฤหาสน์หลังใหญ่เหลือแค่เย่เฮ่าหรันคนเดียว เขารู้สึกโหรงเหรงมาก พ่อบ้านดูออกว่าเขาเหงา จึงเสนอให้เย่เฮ่าหรันไปเดินเล่นที่บ้านของหลี่หมิงจุ้น พ่อบ้านรู้มาบ้างว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น หลี่หมิงจุ้นอยู่ในสถานะไหนเขารู้ดี ตระกูลเย่ปลอดภัย เขาถึงจะปลอดภัย
“ไม่เป็นไร ฉันจะออกไปเดินเล่นหน่อย” เย่เฮ่าหรันโบกมือว่าไม่เป็นไรให้พ่อบ้าน และโทรศัพท์ออกไปเรียกเลขาของเขา
“ชีหรั่น เชินหลินอารมณ์ไม่ดี ลูกอดทนและให้อภัยเขาด้วยนะ” ฝู้เฟิ่งหยียื่นมือออกไปกุมมือของเซี่ยชีหรั่นไว้ เธอมองคนตรงหน้าและเจ็บปวดอยู่ในใจ
“ไม่เป็นไรค่ะแม่ เราเลือกบ้านกันเสร็จ หนูเชื่อว่าเชินหลินต้องดีขึ้นแน่”เซี่ยชีหรั่นมองอย่างให้กำลังใจฝู้เฟิ่งหยีผลเป็นยังไงเธอไม่รู้ เธอพูดแบนี้ เพราะหวังแค่ว่าฝู้เฟิ่งหยีจะไม่ต้องกังวลใจ
“อืม แม่จะหาคนที่เชื่อใจได้ให้พวกลูก ให้ไปดูแลอาหารการกินของพวกลูก” ฝู้เฟิ่งหยีเริ่มวางแผนว่าจะให้ใครไปดูแลเธอดีถึงจะวางใจได้
เซี่ยอี้ชิงฟังทั้งสองคนพูดกันมาตลอดทางก็พอจะเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณนายเย่ คุณเซี่ย ถ้าหากไม่รังเกียจผมโทรหาพ่อกับแม่ให้มาดูแลอาหารการกินของคุณเย่กับคุณเซี่ยได้นะครับ”เซี่ยอี้ชิงนึกถึงบุญคุณของเย่เชินหลิน เขาจึงเอ่ยปากขึ้น พ่อแม่ของเขาก็ซาบซึ้งต่อคุณเย่เชินหลินมาก
ฝู้เฟิ่งหยีได้ฟังแล้วรู้สึกว่าไม่เลย เธอยังคิดจะเลือกพ่อบ้านไปให้เย่เชินหลิน แต่ว่าถ้าพ่อบ้านไปแล้วก็จะไม่มีคนดูแลคฤหาสน์ของตระกูลเย่ ถ้าหากพ่อแม่ของเซี่ยอี้ชิงมาช่วยก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว
“คุณลุงคุณป้าว่างไหม”เซี่ยชีหรั่นมองไปยังเซี่ยอี้ชิง เธอกลัวว่าเซี่ยอี้ชิงจะทำเพื่อตอบแทนบุญคุณแล้วเรียกให้พ่อกับแม่มา แต่มีเรื่องมากมายในบ้านของตัวเองที่ไม่มีคนอยู่ดูแล
“คุณเซี่ยไม่ต้องกังวลใจครับ พ่อกับแม่ของผมอยู่บ้านไม่มีเรื่องอะไรให้ทำ พวกเขาหยอกกันและ ทะเลาะกันตลอดเวลา” เซี่ยอี้ชิงนึกถึงพ่อแม่ต้องออกไปหางานทำ เซี่ยอี้ชิงก็เป็นห่วงสุขภาพของพวกเขา ถ้ามาดูแลคุณเย่กับคุณเซี่ย เรื่องนี้สบายมาก เขาก็วางใจ”งั้นก็รบกวนคุณด้วยนะอี้ชิง
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าไม่มีคุณเซี่ยก็คงไม่มีอี้ชิงในวันนี้ จริงด้วยคุณนาย คุณเซี่ย ที่นี่ก็คือบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป พวกเราไปอีกสิบห้านาทีก็จะถึงเขตพัฒนาแล้ว บ้านที่นั่นล้วนแล้วแต่สร้างในปีนี้ครับ”เซี่ยอี้ชิงเคยคุยเรื่องราคาบ้านของที่นี่กับหลินต้าฮุยเมื่อไม่กี่วันก่อน ตอนนี้คุณนายแวะมาดูดีที่เขารู้เรื่องนี้มาก่อน
พนักงานเห็นรถคันนั้นที่หรูหราราคาแพง จึงเข้ามาทักทายทั้งสามคนอย่างกระตือรือร้น
“คุณนาย คุณเซี่ยพวกคุณไปดูเถอะครับ ผมรอพวกคุณอยู่ตรงนี้”เซี่ยอี้ชิงจอดรถพลางบอกกับเซี่ยชีหรั่นและฝู้เฟิ่งหยีว่าเขาไม่ไปด้วย
“อี้ชิง คุณอย่าเพิ่งบอกเชินหลินเกี่ยวกับเรื่องนี้”เซี่ยชีหรั่นรู้ความคิดของฝู้เฟิ่งหยีเอ่ยเตือนเซี่ยอี้ชิง
“รู้ครับ คุณเซี่ยพวกคุณเข้าไปก่อนเถอะครับ”
พนักงานนำเซี่ยชีหรั่นกับฝู้เฟิ่งหยีผ่านห้องนั้นห้องนี้ไปเรื่อยๆพลางพูดแนะนำไปด้วยอย่างไม่ขาดปาก พนักงานเป็นสาวสวยคนหนึ่ง บนใบหน้าแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา และเสียงก็ไพเราะน่าฟังมากๆ
“ห้องนี้สามห้องนอนหนึ่งห้องโถงค่ะ พวกท่านดูหน้าต่างขนาดใหญ่ในห้องนอนนะคะ แสงสว่างได้ตามที่ต้องการทั้งหมดเลย ที่นี่ห่างจากบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปไม่ไกล ถ้าหากคุณนายกับคุณหนูอยู่ที่นี่จะไปทำงานสะดวกยิ่งขึ้น คำนี้ตรงกับใจของเซี่ยชีหรั่นพอดี อันที่จริงเย่เชินหลินไปทำงานหรือเลิกงานแล้วล้วนขับรถ จะใกล้จะไกลสำหรับเขาแล้วไม่ต่างกัน
เห็นว่าฝู้เฟิ่งหยีกับเซี่ยชีหรั่นยังไม่ได้พูดอะไร พนักงานจริงพูดขึ้นมาว่า”คุณนาย คุณหนู เชิญพวกท่านตามฉันมานะคะ ทางนี้ยังมีอีกห้องหนึ่งห้องเพิ่งจะตกแต่งเสร็จ ต้องรออีกหนึ่งอาทิตย์ถึงจะเข้ามาพักได้ค่ะ ห้องนี้ราคาจะแพงกว่าห้องนั้นมาก แต่ว่าห้องนี้จะตกแต่งสไตล์โรมาเนสก์ค่ะ หน้าต่างเป็นกระจกทั้งหมดมีห้องนอนหนึ่งห้อง ห้องรับแขกหนึ่งห้อง ห้องโถงหนึ่งห้อง ห้องครัวหนึ่งห้อง ห้องน้ำสองห้องและมีห้องน้ำในตัวด้วยค่ะ”พนักงานแนะนำห้องนั้นที่อยู่ไม่ไกลออกไป
ฝู้เฟิ่งหยีนึกถึงพ่อแม่ของเซี่ยอี้ชิงที่มาดูแลทั้งสองคนที่นี่ ห้องนอนรับแขกห้องเดียวไม่รู้ว่าพอไหม
“เงินไม่ใช่ปัญหา เราจะบอกความต้องการของเราก่อน คุณช่วยดูให้หน่อยว่ามีแบบนี้ไหม” ฝู้เฟิ่งหยีขัดจังหวะของพนักงานที่ยังไม่เปิดปากพูด เธอรู้ว่าแบบนี้ไม่มีมารยาท แต่เธอก็ยังจะทำแบบนี้อยู่ดี ฝู้เฟิ่งหยีแค่อยากจะหาห้องที่เหมาะสมให้ไวที่สุด เธอจัดการอย่างเร่งรีบ เพื่อให้เย่เชินหลินฟื้นฟูเร็วๆ
เมื่อพนักงานได้ยินดังนั้นก็รู้ว่าการค้าขายของวันนี้มาแล้ว ถ้าหากขายบิลนี้ได้ งั้นค่าคอมมิชชั่นของเธอก็สูงขึ้นแล้ว เธอก็จะซื้อของที่ตัวเองอยากได้ได้แล้ว
“เชิญคุณนายพูดได้เลยค่ะ” หญิงสาวพูดอย่างอารมณ์ดี พูดอย่างอ่อนน้อมมากขึ้น นี้คือเทพเจ้าแห่งโชคลาภของเธอ เธอจะไม่อ่อนน้อมได้ยังไง
“อย่างแรกห้องต้องใหญ่ ห้องนอนใหญ่หนึ่งห้อง นี้คือไว้รองรับลูกชายและลูกสะใภ้ของฉัน ฉันต้องหาคนอื่นมาดูแลพวกเขาด้วย เพราะฉะนั้นต้องคิดถึงที่อยู่ของคนอื่นด้วย ห้องอาบน้ำอย่างน้อยสองห้อง ห้องน้ำก็น้อยไม่ได้ ห้องครัวต้องมี ห้องอาหาร ห้องรับแขกก็ห้ามขาด สำคัญที่สุดจะต้องมีห้องเด็กอ่อนด้วย” ฝู้เฟิ่งหยีไม่รู้ว่าเย่เชินหลินจะอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นยังไม่มีลูก ไม่ได้แปลว่าต่อไปจะไม่มี
ห้องอาบน้ำสองห้องเพื่อความสะดวกสบาย ตั้งแต่เด็กชีวิตของเย่เชินหลินไม่เคยขาดอะไร มีแค่ห้องอาบน้ำห้องเดี๋ยวจะไม่สะดวกสบายเท่าไหร่
“คุณนายคะ ตามความต้องการของท่านแล้ว ที่เขตพัฒนาใหม่ของเราไม่ไกลออกไปนั้นมีคฤหาสน์ที่เชื่อว่าสามารถตอบสนองความต้องการของท่านได้”เมื่อพนักงานได้ยินดังนั้นก็ดีใจจนกับความคาดไม่ถึงทันที นี้เป็นโชคใหญ่จริงๆ การขายคฤหาสน์หลังหนึ่งได้ ค่าคอมมิชชั่นของเธอก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว
“พาเราไปดูได้ไหม?” ฝู้เฟิ่งหยีมองพลางถามไปยังพนักงานที่กำลังดีใจอยู่
“ได้ค่ะๆ พวกท่านรอสักครู่นะคะ” ขณะที่พนักงานกำลังพูดอย่างมีสำบัดสำนวนอยู่นั้น ฝู้เฟิ่งหยีก็เลือกคฤหาสน์มาหลังหนึ่ง ที่ตรงตามความต้องการของเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นในตอนนี้
ฝู้เฟิ่งหยีหยิบบัตรธนาคารออกมาจ่ายเงินเลย เพื่อเย่เชินหลินแล้ว เงินแค่นี้เธอไม่เสียดายเลยสักนิด
พนักงานมองบัตรธนาคารใบนั้น ในใจเบิกบาน ยิ้มพลางส่งฝู้เฟิ่งหยีและเซี่ยชีหรั่นออกไปข้างนอกพลางกล่าวลาอย่างมีมารยาท
หลังจากที่เซี่ยอี้ชิงเห็นทั้งสองคนก็รีบไปขับรถมาก่อน
“คุณนาย คุณเซี่ยเชิญครับ”เซี่ยอี้ชิงเปิดประตูรถ พลางเชิญทั้งสองคนขึ้นรถอย่างเคารพ
เซี่ยชีหรั่นประคองฝู้เฟิ่งหยีขึ้นรถแล้ว ตัวเองถึงได้ตามขึ้นมานั่ง โน้มตัวไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้กับฝู้เฟิ่งหยี
“ชีหรั่น จะบอกเย่เชินหลินตอนนี้หรือว่ายังไง?” ฝู้เฟิ่งหยีพูดพลางยิ้ม นี้ถือว่าแก้ปมในใจไปแล้วเรื่องหนึ่ง
“ตอนนี้เขากำลังยุ่งอยู่ ตอนเย็นค่อยบอกเขาค่ะ”เซี่ยชีหรั่นกลัวว่าตอนนี้จะรบกวนเย่เชินหลิน
ทั้งสองคนมองหน้ากันพลางยิ้ม ผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่ในใจของพวกเธอรักและห่วงใย
ในเวลานี้เย่เชินหลินสูบบุหรี่อยู่ที่ห้องทำงานคนเดียว ผ้าม่านเปิดออก แสงแดดสาดส่องเข้ามา เขายืนอยู่หน้าหน้าต่างมองดูความเจริญรุ่งเรืองของเมืองนี้ ผู้คนพลุกพล่านไปมาในใจคิดว่าจะไปตามหาส้งหลิงหลิงยังไง
เมื่อวานเขาฝัน ในฝันเย่เจิ้งเหิงให้เขาไปตามหาส้งหลิงหลิง ให้เขาดูแลแม่ของเขาดีๆ เด็กยังเล็กขนาดนั้น เขาอดที่จะปฏิเสธไม่ลง เขาคิดมาตลอดว่าตัวเองสามารถทำเป็นเย็นชาได้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะประเมินตัวเองสูงเกินไป
ยาสูบมวนสุดท้ายนอนอยู่ในที่เขี่ยบุหรี่ เย่เชินหลินหยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่มพิมพ์ข้อความ
“จับอาซานได้เมื่อไหร่ พวกคุณอย่าลืมตามหาส้งหลิงหลิงผู้หญิงคนนี้ด้วย รูปผมจะส่งไปให้”รอจนคนรับสารตอบรับกลับมา เย่เชินหลินถึงได้ว่าโทรศัพท์ลงที่โต๊ะทำงาน
หลินหลิงเดินโถงทางเดิน จึงเห็นท่าทางนี้ของเย่เชินหลิน ในใจของเธอเป็นกังวลมาก
เสียงเคาะประตูทำให้เย่เชินหลินละสายตากลับมา
“เข้ามา”เย่เชินหลินพูดอย่างไม่เปิดเปลือกตาขึ้น
“คุณเย่คะ รายงานงบการเงินสำหรับไตรมาสนี้ที่คุณต้องการ และโครงการที่มีแผนการใหม่จะลงทุนค่ะ”หลินหลิงมองเย่เชินหลินอยู่ตลอด เธอเดาว่าเขาทะเลาะกับเซี่ยชีหรั่นรึเปล่า เป็นห่วงเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินถึงจะขาดการควบคุม ไม่มีเรื่องของเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินก็จะทำงานอย่างสมบูรณ์แบบ
“วางไว้แล้วออกไป” เย่เชินหลินไม่ได้มองหลินหลิง แน่นอนว่าไม่รับรู้ถึงความเป็นห่วงในสายตาของเธอ เขารู้ถึงความรู้สึกของหลินหลิง แต่เย่เชินหลินมีเพียงแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น