สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 968 สาวใช้ตัวแสบ872

ตอนที่ 968 สาวใช้ตัวแสบ872
พ่อแม่ของเซี่ยอี้ชิงไปช่วยดูแล พ่อบ้านก็อยู่ที่นี่ต่อไป สำหรับสาวใช้พวกนั้นเย่เชินหลินไม่วางแผนว่าจะพาไปด้วย ให้สาวใช้พวกนั้นอยู่ที่นี่
“หลิน แล้วส้งหลิงหลิงล่ะ?”เซี่ยชีหรั่นพูดถึงชื่อนี้คิดมาส่วนมากเป็นเพราะว่ากังวล
“ผมให้คนอื่นไปหาเธอ สาวน้อยอย่าคิดอะไรมั่วซั่ว ใจของผมถูกคุณครองไว้หมดตั้งนานแล้ว”เย่เชินหลินพูดอย่างอ่อนโยน ส่วนส้งหลิงหลิงก็ให้ลูกน้องไปตามหา”คุณอยากมีลูกไม่ใช่หรือ ไปที่นั่นไม่เอาพวกเขาไปด้วย ค่อยสะดวกพวกเราสองคนหน่อย”เย่เชินหลินพูดเสียงอ่อนโยนอยู่ข้างๆหูเซี่ยชีหรั่น
“คุณชายเย่แบบคุณจะคุ้นชินไหม?”เซี่ยชีหรั่นทำปากยื่น
“ไม่มีคุณถึงจะไม่ชิน มีพวกเธออยู่เราจะไม่เป็นส่วนตัว”เย่เชินหลินพูดเรื่องที่เด็กไม่ควรได้ยินอย่างหน้าไม่แดงหัวใจไม่เต้นรัว
“บ้านที่พวกเราเลือกมีห้องเด็กอ่อนอยู่สองห้อง เหมือนกับที่คุณวางแผนไว้ก่อนหน้านี้ แต่สีไม่ค่อยเหมือนกัน เด็กผู้หญิงเป็นสีชมพู ของเด็กผู้ชายยังตกแต่งไม่เสร็จ”เซี่ยชีหรั่นคิดถึงวันนั้นที่เห็นห้องเด็กพลางพูดเสียงเบา
“เหมือนว่าคุณจะอยากได้ลูกสองคนนะ คุณภรรยาครับ ผมจะพยายามนะ”เย่เชินหลินขบเม้มใบหูของเซี่ยชีหรั่นพลางกล่าวขึ้น ให้ตายเถอะเขาคิดคึกขึ้นมาอีกแล้ว
เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นคิดว่าจะทำลูกกันยังไงดี แต่อีกคนแตกต่างกัน จงหวีฉวนคิดว่าจะฆ่าคนยังไงดี หลังจากที่จงหยุนซางกลับมา จงหวีฉวนตีกลองถามอยู่ข้างๆหลายต่อหลายครั้ง จงหยุนซางไม่ได้ตอบต่อหน้า จนตอนที่เยว่มู่หลานเอ่ยปากเขาถึงพูดแบบนั้นออกมา
จงหวีฉวนได้ยินจากลูกน้องมาว่าฝู้เฟิ่งหยีกับเซี่ยชีหรั่นไปซื้อบ้าน นั้นหมายถึงเย่เชินหลินกับเย่เฮ่าหรันจะแยกกันใช่ไหม แบบนี้ค่อยจับตามองเย่เฮ่าหรันง่ายขึ้น
เขานึกที่ลูกน้องบอกขึ้นมาได้ว่าเจอหลี่หมิงจุ้นที่ตลาดการประดิษฐ์ตัวอักษรและภาพวาด เหมือนว่าร่างกายจะไม่ค่อยฟิตปั๋ง
จงหวีฉวนแอบคาดหวังว่าถึงแม้จงหวีฉวนจะไม่ตายแต่ก็ป่วยร้ายแรง แบบนี้เขาก็ได้รับผลพลอยได้ไปด้วย
หลี่หมิงจุ้นนั่งอยู่บนเตียงนอน หลายวันมานี้โรคของเขาเหมือนจะร้ายแรงกว่าหลายวันที่ผ่านมา แต่นี้มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้ ต่อให้เป็นจ้าวเหวินอิงก็ไม่รู้เรื่องนี้
เขาแอบบ่นให้โรคของตัวเองว่ามาได้ไม่ถูกเวลาจริงๆ เขาสนับสนุนเย่เฮ่าหรันมาโดยตลอด เย่เฮ่าหรันซื่อสัตย์สุจริตตรงไปตรงมา ทำเพื่อประชาชน เขาอยากจะโหวตให้เย่เฮ่าหรันหนึ่งเสียง
จ้าวเหวินอิงพลิกตัวกลับมาเห็นว่าข้างๆไม่มีคนอยู่ เธอเปิดตาคู่งามขึ้นจึงเห็นหลี่หมิงจุ้นที่ความรู้สึกลึกซึ้งถูกบดบัง
จ้าวเหวินอิงยื่นมือออกไปก่อนหลี่หมิงจุ้นไว้ ถ่ายทอดความปลอบโยนของตัวเองอย่าไร้เสียง
“เหวินอิง คุณนอนเถอะ”หลี่หมิงจุ้นลูบหลังของจ้าวเหวินอิงด้วยมืออันขาวซีดพลางกล่าวขึ้น
“อาการป่วยของคุณกำเริบแล้วใช่ไหม?” จ้าวเหวินอิงเอ่ยถามอย่างสงสัย เวลานี้ไม่นอนแต่นั่งอยู่ข้างเตียง เธอจะไม่กังวลได้ยังไง?
“ไม่มีอะไร ผมแค่กำลังคิดว่าเมื่อไหร่เหอไท้จะมีลูกของตัวเองบ้าง”หลี่หมิงจุ้นเบี่ยงเบนหัวข้อ
จ้าวเหวินอิงคิดว่าหลี่เหอไท้อายุไม่ใช่น้อยๆแล้ว เรื่องลูกของเซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้างแล้ว พรุ่งนี้ค่อยลองโทรถามสถานการณ์ดู เมื่อคิดถึงจงหยุนซาง จ้าวเหวินอิงค่อนข้างชอบเธอมาก แต่พอคิดว่าพ่อของจงหยุนซางคือจงหวีฉวน ถ้าหากทั้งสองครอบครัวเป็นญาติกัน ต่อไปนี้เธอก็ต้องเจอเขาตลอด จ้าวเหวินอิงไม่อยากเจอจงหวีฉวน
“อย่ากังวลไปเลยค่ะ เหอไท้เป็นเด็กที่เก่ง ยังกลัวว่าเขาจะหาคนที่รักไม่เจออีกหรือ?”จ้าวเหวินอิงยิ้มออกมาอย่างจริงใจ ต่อไปนี้เธอจะต้องให้ความสนใจกับเด็กสาวหน่อย
“ฉันจะช่วยให้ความสนใจเรื่องนี้กับเหอไท้เองค่ะ”จ้าวเหวินอิงพูดต่อ
“ทำให้คุณเหนื่อยใจซะแล้ว”หลี่หมิงจุ้นคิดถึงแต่ก่อนที่หลี่เหอไท้ไม่ชอบจ้าวเหวินอิง ดีที่เธอไม่ได้ยอมแพ้ ตอนนี้หลี่เหอไท้ยอมรับในตัวจ้าวเหวินอิงเป็นเรื่องที่เขาดีใจที่สุด
“พรุ่งนี้พวกเราไปเดินเล่นกันนะคะ ครั้งก่อนเซี่ยชีหรั่นส่งวิธีออกกำลังกายของคนแก่มาให้หลายอันเลย “จ้าวเหวินอิงคิดถึงครั้งก่อนที่เซี่ยชีหรั่นส่งข้อความและอีเมลให้เธอ หลี่หมิงจุ้นไม่ว่าอะไรเธอเองก็ไม่ได้บังคับ เพียงแค่ออกกำลังกายเป็นเพื่อนเขาเท่านั้น
จ้าวเหวินอิงไปที่คลับคนแก่ของเมืองตงเฉิงเป็นเพื่อนหลี่หมิงจุ้น หลี่หมิงจุ้นไปออกกำลังกายด้วยตัวเอง เธอคิดถึงเรื่องเมื่อวานจึงโทรออกหาเซี่ยชีหรั่น
“ชีหรั่น ตอนนี้ท้องของลูกเป็นยังไงบ้าง”
“แม่คะ ช่วงนี้เชินหลินกำลังยุ่งกับเรื่องงาน พวกเรา” เซี่ยชีหรั่นไม่รู้จะพูดเรื่องนี้กับจ้าวเหวินอิงยังไง เธอกำลังเก็บของอยู่ เตรียมย้ายบ้าน ขอแค่ถึงบ้านใหม่แล้ว เธอเองก็เชื่อว่าจะมีลูกโดยเร็ว
“ชีหรั่น พวกลูกมีปัญหากันเหรอ?” จ้าวเหวินอิงถามอย่างเป็นกังวล เธอมองเย่เชินหลินดีมาโดยตลอด คาดหวังจริงๆว่าลูกเขยของตัวเองจะต้องเป็นเขา
“แม่อย่าห่วงเลยค่ะ วันนี้พวกเราจะย้ายไปบ้านใหม่ มีแค่หนูกับเชินหลิน หนูเชื่อว่าใช้เวลาไม่นานก็จะมีลูกได้ ถึงตอนนั้นแล้วจะให้หาที่อยู่ใหม่ของพวกเรากับแม่นะคะ หนูก็จะไปเยี่ยมแม่กับพ่อด้วย”เซี่ยชีหรั่นพูดจบก็นึกถึงจงหวีฉวน พ่อ เธอเรียกคนอื่นตลอดเลย เรียกหลี่หมิงจุ้น เรียกเย่เฮ่าหรัน แต่พ่อแท้ๆของเธอได้แต่แอบเรียก ต่อหน้าคนอื่นเรียกว่าเลขานุการจงสามคำนี้อย่างไม่รู้สึกรู้สามาโดยตลอด
“ชีหรั่นความรักต้องวางแผนนะ เชินหลินเป็นเด็กดี” จ้าวเหวินอิงจูงใจลูกสาวของตัวเอง ตอนนี้ยังไม่มีลูกแล้ว เซี่ยชีหรั่นไม่ต้องเป็นแม่บุญธรรม จ้าวเหวินอิงไม่ต้องกังวลว่าลูกจะต้องเดินทางแบบเดียวกันกับเธออีก
เซี่ยชีหรั่นเข้าใจความลำบากใจของแม่ เธอพยักหน้าและพูดตอบรับเสียงเบาว่า”หนูรู้แล้วค่ะ”
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปเร็วมาก ดอกไม้หลังคฤหาสน์ตระกูลเย่ยังไม่พ่ายแพ้ เธอกับเย่เชินหลินก็เข้าพักในบ้านใหม่แล้ว แต่ก็ไม่ได้ย้ายของอะไรมากมาย เซี่ยอี้ชิงขับรถเอาของย้ายไปก่อนหมดแล้ว
เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินเข้าไปเจอพ่อแม่ของเซี่ยอี้ชิง หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นยิ้มทักทายเสร็จแล้ว ก็พาเย่เชินหลินไปดูห้อง
สีของห้องล้วนเป็นสีโทนอุ่น เย่เชินหลินก็ไม่ได้รังเกียจ
มองดูเตียงที่กว้างใหญ่ ในหูของเซี่ยชีหรั่นก็คิดถึงคำพูดของฝู้เฟิ่งหยีว่าให้เธอขยันเข้าไว้ให้มากๆ จิ่วจิ่วยิ้มพลางถามเธอว่าได้เอาชุดที่น่าสนใจพวกนั้นมารึเปล่า พอคิดถึงเรื่องนี้เซี่ยชีหรั่นก็หน้าแดง แดงจนถึงคอ
ตอนที่กำลังจัดเก็บเสื้อผ้า ไม่รู้ว่าเย่เชินหลินโผล่มาจากทางไหน เขาหยิบชุดชั้นในแสนเย้ายวนของเซี่ยชีหรั่นในกล่องออกมา และใส่ลงในกล่องอย่างเปิดเผย
“อันนี้ไม่เอาแล้ว”เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบา
“ทำไมไม่เอา หรือคุณจะให้ผมไปซื้อเป็นเพื่อนคุณอีกรอบ?”เย่เชินหลินยิ้มมุมปากแสดงออกว่าอารมณ์ดีมาก เซี่ยชีหรั่นก็ก้มหน้าก็ก้มตาตลอดจึงไม่พลาดที่จะเห็นท่าทางของเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินมองใบหน้าแดงก่ำของเซี่ยชีหรั่นพลางถามอย่างเป็นห่วงว่า”เป็นอะไร? เดินมากไปเหรอ?”เขาคิดว่าเมื่อสักครู่เซี่ยชีหรั่นพาเขาเดินไปเดินมานานขนาดนี้เลยเหนื่อย
“ไม่เป็นไร”เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบาจนไม่รู้จะเบายังไงได้อีก ให้ตายเถอะทำไมเธอถึงคิดถึงเรื่องนี้ ถ้าคุณชายเย่รู้เข้า เซี่ยชีหรั่นไม่อยากจะคิดเลยว่าหลังจากที่เย่เชินหลินรู้ความคิดของเธอตอนนี้ เขาจะทรมานเธอยังไงบ้าง
“ไม่เป็นไร แล้วทำไมหน้าแดงขนาดนี้ คุณนอนพักที่เตียงสักหน่อยไหม” เย่เชินหลินทำตามที่เขาพูด เขาดึงเซี่ยชีหรั่นไปนั่งบนเตียง ทั้งยังถอดรองเท้าให้เซี่ยชีหรั่นอย่างใส่ใจ
เพื่อไม่ให้เย่เชินหลินเห็นเบาะแสและหัวเราะกับเรื่องนั้นที่เธอคิดมาตลอดทั้งวัน เซี่ยชีหรั่นจึงนอนอยู่บนเตียงอย่างเชื่อฟัง
พอมือใหญ่ของเย่เชินหลินดึงผ้าห่มก็ห่มไปบนร่างของเซี่ยชีหรั่น
นัยน์ตาเป็นประกายของเซี่ยชีหรั่นมองไปทางเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินยุ่งอยู่กับการห่มผ้าให้เซี่ยชีหรั่น เมื่อมองไปที่ใบหน้าอันคุ้นเคยนั้น คอของเขากระตุก เซี่ยชีหรั่นใบหน้าแดงกว่าลูกแอปเปิ้ลอีก นี้ไม่ใช่การเชื้อเชิญให้เขาเพลิดเพลินกับอาหารแสนอร่อยอย่างโจ่งแจ้งหรือ?
ทั้งสองคนจ้องตากันกลางอากาศ ทันใดนั้นก็เกิดประกายไฟขึ้น จนแม่เซี่ยมาเคาะประตูให้ไปทานข้าว
บนโต๊ะอาหารมีแค่เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลิน ทั้งสองคนคีบอาหารให้กันทั้งป้อนอาหารให้กัน มีความสุขเป็นอย่างมาก
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าการที่ตัวเองแนะนำให้มาที่บ้านใหม่นี้ จะเป็นจุดเริ่มต้นของโชคร้าย ต่อมาเธอคิดว่าถ้าหากให้เลือกอีกครั้ง เธอยังคงเลือกที่จะมาที่นี่ไหม คิดอยู่หลายครั้ง เซี่ยชีหรั่นยังคงเลือกคำตอบแบบเดียวกัน ขอแค่มันดีกับเย่เชินหลิน เธอล้วนเห็นด้วยทั้งนั้น
ความสุขเล็กๆในทุกๆวันของทั้งสองคนยังดำเนินต่อไป เย่เชินหลินนอกจากการทำงานแล้วก็ทำลูกกับเซี่ยชีหรั่น
วันนี้เซี่ยชีหรั่นดูโทรทัศน์ช่องสุขภาพ พูดถึงความแข็งแรงของผู้หญิง เธอถึงจำได้ว่าเหมือนรอบเดือนของเธอจะไม่มานานแล้ว แต่เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก
“คุณเซี่ย นี่คือบ๊วยดองที่คุณต้องการค่ะ” แม่เซี่ยถือถุงเดินเข้ามา ช่วงนี้เหมือนว่าคุณเซี่ยจะทานค่อนข้างเยอะ ทั้งยังชอบกินของเปรี้ยว มืออีกข้างของเธอถือปลาไว้ตัวหนึ่ง อันอื่นๆถูกคนแก่วางไว้ในตู้เย็นแล้ว นี้คือของที่จะใช้ทำกับข้าวในอีกสักครู่ แม่เซี่ยเดินถือมาด้วยเลย
“คุณวางไว้ที่โต๊ะชาเลย”เซี่ยชีหรั่นพูดจบก็พะอืดพะอม อยากอาเจียน เธอปิดปากและวิ่งเข้าไปอ้วกให้ห้องน้ำอยู่พักหนึ่ง
ตอนเย็น แม่เซี่ยเตรียมปลาต้มผักดองไว้หอมมาก เซี่ยชีหรั่นยื่นตะเกียบออกไปก็อยากอ้วกอีก
เย่เชินหลินลุกขึ้นเดินตามไป ลูบหลังให้เธออย่างห่วงใยพลางพูดปลอบว่า”ไม่เป็นไรนะ”
มื้ออาหารหนึ่งมื้อ เซี่ยชีหรั่นวิ่งเข้าห้องน้ำอยู่หลายครั้ง
ในที่สุดก็กินมื้อนี้เสร็จ เย่เชินหลินเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ นึกขึ้นได้ว่ายังมีเอกสารยังไม่ได้จัดการ ปล่อยสาวน้อยไว้ก่อน เย่เชินหลินเข้ามาจัดการเอกสารของตัวเองในห้องหนังสือ รอจนเขาจัดการเสร็จแล้วออกมายังคงไม่เห็นเงาของเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินเปิดประตูห้องนอน ไม่มีคนอยู่
เย่เชินหลินเคาะห้องน้ำก็ไม่ได้ยินเสียง เขาจึงเปิดเข้าไปเลย
เซี่ยชีหรั่นหลับไปแล้ว บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแสนหวาน เย่เชินหลินลูบใบหน้าที่แสนคุ้นเคย อุ้มเซี่ยชีหรั่นไปที่เตียง
เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นต่อเนื่องมาหนึ่งอาทิตย์แล้ว ในทุกๆวันเซี่ยชีหรั่นนอนเร็วมากๆ ทุกครั้งเย่เชินหลินจะถามเธอว่าป่วยรึเปล่า เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า นึกถึงเรื่องที่เธอกินได้ไม่น้อย เหมือนว่าปริมาณข้าวจะมากกว่าแต่ก่อนด้วย เย่เชินหลินเลยคิดว่าเธอไม่ได้ป่วย
วันนี้วันเสาร์ เพิ่งกินข้าวกลางวันเสร็จเซี่ยชีหรั่นก็เคลิ้มหลับ
“เชินหลิน คุณจัดการเอกสารของคุณเถอะ ฉันง่วงมาก” เซี่ยชีหรั่นเพิ่งจะพูดจบก็หลับไปบนโซฟาหนังสีขาวทันที เย่เชินหลินมองไปยังเซี่ยชีหรั่นที่ใบหน้าหลับสนิท
ในเวลานี้แม่เซี่ยเพิ่งจะยกน้ำบ๊วยที่เซี่ยชีหรั่นต้องการเข้ามาพอดี
เย่เชินหลินพยักหน้าแสดงให้เธอวางลง เขาอุ้มเซี่ยชีหรั่นเข้าไปนอนในห้องนอนอย่างระมัดระวัง ปิดผ้าม่านและห่มผ้าให้พลางมองไปยังเซี่ยชีหรั่นเป็นเวลาเนินนาน
ตอนที่เย่เชินหลินเดินออกมา ก็เห็นว่าแม่เซี่ยยังอยู่ที่ห้องรับแขก
“แม่เซี่ย มีเรื่องอะไรก็พูดมาเลย”คิดว่าแม่เซี่ยมีธุระ มิฉะนั้นเธอคงไม่มีทางรอจนกว่าเย่เชินหลินจะมาหรอก