สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 967 สาวใช้ตัวแสบ871

ตอนที่ 967 สาวใช้ตัวแสบ871
ไห่ลี่หมินเจ้าบ้านั้นคงยังไม่รู้แน่ๆว่าเขาคาดการณ์หลินหลิงไว้หมดแล้วไห่ลี่หมินไม่เลว ยกหลินหลิงให้เขาไป เย่เชินหลินสามารถวางใจได้ สำหรับความรู้สึกที่มีต่อผู้ช่วยคนนี้ เขาไม่ได้มีความรู้สึกแบบชายหญิง แต่ว่าความชอบก็มีอยู่
หลินหลิงกัดปากอย่างดื้อดึง เธอแสดงออกไม่เก่งพลางมองเย่เชินหลินอยู่ตลอดเวลา
“ผมไม่เป็นไร งานของคุณยังยุ่งมากอยู่ไหม”เย่เชินหลินพูดบอกอย่างเป็นมิตร เขายิ้มอ่อนโยนให้กับหลินหลิง
“คุณเย่ ถ้าคุณยังเอาแต่สูบบุหรี่อยู่อย่างนี้ คนที่เป็นห่วงคุณจะต้องทรมานมากแน่ๆ”หลินหลิงเดินเข้ามาก็ได้กลิ่นบุหรี่ และเธอก็เห็นที่เขี่ยบุหรี่ที่เต็มหมด ในใจของหลินหลิงเจ็บขึ้นแปล๊บๆ เธอพูดออกมาตรงๆไม่ได้ว่าตัวเองเป็นห่วงเขา
“ไม่เป็นไร”เย่เชินหลินโบกมือว่าไม่เป็นไร หยิบเอกสารที่หลินหลิงส่งมาให้และเริ่มอ่านดู ที่สูบบุหรี่ก็แค่อยากจะคิดอะไรเงียบๆ
เมื่อเห็นว่าเย่เชินหลินไม่มองเธอ หลินหลิงจึงออกมาข้างนอกคนเดียวเงียบๆและปิดประตูลง เย่เชินหลินที่เป็นแบบนี้ทำให้เธอเป็นห่วง หลินหลิงนึกถึงไห่ลี่หมินเขากับเย่เชินหลินเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน โทรหาเขาดีไหมนะ บางทีเขาอาจจะเกลี้ยกล่อมเย่เชินหลินได้
ไห่ลี่หมินได้รับสายจากหลินหลิงก็ตกใจมาก นานมากแล้วที่ไม่ได้ติดต่อกับสาวงามน้ำแข็ง เมื่อเห็นเบอร์นั้นที่คุ้นเคยเขาประหลาดใจจนตาที่อยู่หลังแว่นนั้นเบิกกว้างขึ้นหลายส่วน
ไห่ลี่หมินไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้คิดถึงร่างกายที่เร่าร้อนของหลินหลิงขึ้นมาอีก เขากลืนน้ำลายไปหลายอึกพลางถามเงียบขรึมว่า”มีเรื่องอะไร”น้ำเสียงฟังไม่ออกถึงความดีใจ
เมื่อหลินหลิงได้ยินน้ำเสียงไม่หนาวไม่ร้อน ก็คิดถึงเรื่องที่ไม่ควรจะคิดขึ้นมา ให้ตายเถอะนี้มันตั้งนานมาแล้ว ยังจะไปจดจำเรื่องเก่าๆพวกนั้นอีก
“คุณไห่ วันนี้คุณเย่สูบบุหรี่ไปเยอะมาก ไม่ร่าเขามีเรื่องอะไร”หลินหลิงพูดออกมาอย่างอ้อมค้อมไห่ลี่หมินจะต้องเข้าใจความหมายของเธอแน่
ผู้หญิงคนนี้ในใจคิดถึงแต่เย่เชินหลิน เย่เชินหลินเป็นของเซี่ยชีหรั่นไปแล้ว ไห่ลี่หมินไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้มีความคิดแบบนี้ เขาก็ไม่ได้ไปสืบสาวราวเรื่อง ช่วงนี้ฉิงฉิงมีลูกแล้ว เขาก็ออกไปข้างนอกน้อยมาก รวมถึงภารกิจที่จงหยุนซางมอบหมายให้ก่อนหน้า เขาเลินเล่อสุดๆ ไห่ลี่หมินแทบจะตัดขาดกับโลกภายนอกแล้ว
“เย่เชินหลินมีเรื่องอะไร?” เขาพูดเสียงนิ่งมาก อันที่จริงในใจเริ่มเป็นห่วงเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นแล้ว
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คุณลองไปดูก็รู้” หลินหลิงพูดเสียงเบาลง ทำไมเธอรู้สึกว่าไห่ลี่หมินไม่ค่อยพอใจ
ความโกรธแพร่กระจายตามคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้ามายังโทรศัพท์ของเธออย่างรวดเร็ว
ไห่ลี่หมินโกรธเคืองพลางตัดสาย เขาเดินออกจากห้องโถง และโทรออกหาเย่เชินหลิน ไห่ลี่หมินไม่รู้ว่าตัวเองกำลังโกรธอะไรอยู่ โกรธที่เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นไม่บอกเขาหรือว่าโกรธที่หลินหลิงมาบอกเขากันแน่ เขาไม่เข้าใจ
เย่เชินหลินเพิ่งจะรับสายไห่ลี่หมินก็พูดใส่เขาโครมๆว่า” ที่เดิม รีบมา” ไม่รอให้เย่เชินหลินตอบกลับไห่ลี่หมินก็วางสายไปเลย
“ผมจะออกไปข้างนอกสักหน่อย” เห็นสายตาของฉิงฉิงและคุณนายไห่ ไห่ลี่หมินจึงเปลี่ยนรองเท้าไปด้วยอธิบายไปด้วย” ไปหาเชินหลินมีเรื่องนิดหน่อย” แม่ของเขาหลังจากได้ยินชื่อเย่เชินหลินก็ยิ้มๆแต่ไม่พูดอะไร
“ลูกดูสิเชินหลินกับฉิงฉิงมีลูกกันหมดแล้ว เมื่อไหร่ลูกจะพาลูกสะใภ้มาหาแม่”
ไห่ฉิงฉิงพิงไหล่โม่เสี่ยวจุนอยู่ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข สถานการณ์ตอนนี้เธอพอใจมากๆแล้ว ช่วงเวลานี้การรับรสของเธอแปลกไป อยากกินนั้นอยากกินนี้ โม่เสี่ยวจุนวิ่งไปซ้ายไปขวาทีไม่เคยบ่นเลยสักครั้ง ในใจของไห่ฉิงฉิงคิดได้แล้วว่าให้เซี่ยชีหรั่นเป็นดอกกุหลาบขาวในใจของโม่เสี่ยวจุน เธอจะเป็นดอกกุหลาบแดงเอง”
“แม่ จะรีบทำไมครับ ฉิงฉิงก็มีลูกแล้วไม่ใช่เหรอ แม่ก็เลี้ยงลูกของเธอไปก่อน” ไห่ลี่หมินพูดจบคนก็เข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว ชั่วเวลาเมื่อครู่นั้นในสมองของเขาคิดถึงหน้าคนสองคน คนที่หนึ่งคือเซี่ยชีหรั่น อีกคนก็คือหลินหลิงสาวงามน้ำแข็ง ตัวไห่ลี่หมินเองยังคิดไม่ถึงเลย ชีหรั่นเขาไม่มีวาสนาแล้ว ส่วนสาวงามน้ำแข็งนั้น เมื่อไห่ลี่หมินคิดถึงงานเต้นรำครั้งก่อนที่บ้านของเย่เชินหลิน มุมปากของเขาแต้มไปด้วยรอยยิ้ม
เมื่อไห่ลี่หมินมาถึงเย่เชินหลินได้ยืนสูบบุหรี่อยู่ที่นั่นแล้ว
“หลินหลิงบอกว่าช่วงนี้นายอารมณ์ไม่ดี” ตอนที่ไห่ลี่หมินพูดถึงหลินหลิงก็กัดฟันอยู่บ้าง สีหน้าแปลกไปมาก
“ไม่เป็นไร “ เย่เชินหลินตอบกลับโดยที่หน้าไม่มีคลื่นใดๆแม้แต่น้อย
“เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ไหม?” ไห่ลี่หมินถามนิ่งๆ โตมาด้วยกันกับเย่เชินหลินตั้งแต่เด็ก ความสัมพันธ์ของทั้งสองตระกูลก็ไม่เลวเลย มีแค่เรื่องเดียวเท่านั้นคือเขาทำงานภายใต้จงหวีฉวน
“ส้งหลิงหลิงหายไปแล้ว”เย่เชินหลินสูบบุหรี่เขาไปแรงๆและพูดหลังจากที่พ้นควันออกมา
ไห่ลี่หมินหยิบบุหรี่ในมือของเย่เชินหลินทิ้งทันที”เย่เชินหลินนายรู้ไหมว่านายเป็นแบบนี้มันไม่เอาไหนเลย ส้งหลิงหลิงหายไปนายรู้สึกเป็นความผิดของตัวเอง นายเคยคิดถึงใจเซี่ยชีหรั่นบ้างไหม เธอรับเอาความไม่สบายใจของนายไปด้วยอย่างงงๆ”
“ชีหรั่นรู้เรื่องนี้”เย่เชินหลินมองไปยังไห่ลี่หมินเพื่อนที่โตมาด้วยกันกับเขาคนนี้มักจะช่วยเหลือเขาในเวลาที่เขาต้องการเสมอ
“ดีนี่เย่เชินหลิน งั้นนายก็ต้องนึกถึงชีหรั่นให้มากๆ เธอมองนายเสียใจเพราะผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เกี่ยวข้องด้วย นายเคยคิดถึงจิตใจของเธอบ้างไหม? ถ้าชีหรั่นมีความคิดแบบนาย นายจะคิดยังไง” ไห่ลี่หมินจ้องมองเย่เชินหลินอย่างโกรธเคือง เขาปล่อยมือ เพราะเชื่อว่าเย่เชินหลินจะให้ความสุขชีหรั่นได้ ตอนนี้ที่เย่เชินหลินเป็นแบบนี้ก็เพราะส้งหลิงหลิง ไห่ลี่หมินไม่โกรธได้หรือ?
“ส้งหลิงหลิงเป็นบ้าก็เพราะลูก ตอนนี้เธออยู่ข้างนอกคนเดียว”เย่เชินหลินยังพูดไม่ทันจะจบก็ถูกไห่ลี่หมินขัดขึ้นก่อน”นั้นเป็นเพราะเธอทำตัวเอง ลงมือได้แม้กระทั่งลูกตัวเอง ถ้านายยังเป็นแบบนี้อีก ชีหรั่นยิ่งเสียใจมากขึ้น” ไห่ลี่หมินนึกถึงเซี่ยชีหรั่นยัยเด็กโง่นั้น เธอมักจะรับความเจ็บปวดอยู่เงียบๆ ทนจนกว่ารับไม่ไหวอีกต่อไป
“เซี่ยชีหรั่นรักนาย มองดูนายเสียใจเพราะคนที่พาลูกไปจากพวกนาย นายเคยคิดถึงเขาไหม? เย่เชินหลินนายลองถามตัวเองดูซิว่ามันมากเกินไปรึเปล่า” ไห่ลี่หมินอยากจะชกหน้าให้เย่เชินหลินตื่นสักหมัด
เย่เชินหลินเริ่มเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไห่ลี่หมินพูด จริงที่ส้งหลิงหลิงมีลูกกับเขาก็ทำร้ายเซี่ยชีหรั่นมากแล้ว ยัยผู้หญิงบื้อนั้นยังยิ้มและไปดูส้งหลิงหลิงด้วยกันกับเขา
ชีหรั่น ขอโทษนะ เย่เชินหลินคิดอยู่ในใจ
“ลี่หมินขอบคุณนายมาก “เย่เชินหลินหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มจนหมด เขาต้องคิดเรื่องราวต่างๆให้ดี ไม่อาจถูกเรื่องนี้เรื่องเดียวมาทำให้หยุดก้าวไปข้างหน้าได้
เห็นสีหน้าของเย่เชินหลินเปลี่ยนไป ไห่ลี่หมินก็รู้สึกดีใจ” นายต้องขอบคุณผู้ชายของนาย” ไห่ลี่หมินพูดอย่างปวดใจ เย่เชินหลินคิดแค่เรื่องของตัวเอง เลยไม่ได้ใส่ใจน้ำเสียงของไห่ลี่หมิน
ทั้งสองคนดื่มกันพักใหญ่จนถึงสี่ทุ่มถึงกลับบ้าน
“ลี่หมินขอบคุณมาก ต่อไปฉันจะช่วยนายจีบหลินหลิง”เย่เชินหลินตบบ่าของไห่ลี่หมิน เขาเชื่อว่าไม่ช้าไม่เร็วนี้ไห่ลี่หมินกับหลินหลิงจะต้องได้คบกันแน่ หลินหลิงไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นของไห่ลี่หมิน เธอเป็นผู้หญิงที่ดี
ไห่ลี่หมินขมวดคิ้วเป็นปมเล็กน้อย เย่เชินหลินเหมือนมีอะไรจะพูด แต่เมื่อเห็นว่าเย่เชินหลินไม่ได้พูดมากไปกว่านั้นเขาก็ไม่ได้ถาม ทั้งสองคนขึ้นรถกลับบ้านใครบ้านมัน
เซี่ยชีหรั่นรอจนถึงห้าทุ่มถึงได้เห็นเย่เชินหลินเปิดประตู เธอยังเดินเข้าไปไม่ถึงตัวเย่เชินหลินก็ได้กลิ่นเหล้าโชยมา
“คุณดื่มเหล้าหรือ?”เซี่ยชีหรั่นถามอย่างเป็นห่วง ปกติเย่เชินหลินจะไม่แตะเหล้าเลย
เย่เชินหลินพยักหน้า พิงหัวกับบ่าของเซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไป
เธออดไม่ได้ที่จะเขินอาย มีความสัมพันธ์กับเย่เชินหลินมาจนขนาดนี้แล้ว เซี่ยชีหรั่นประคองเย่เชินหลินไปที่ห้องน้ำ และอาบน้ำให้เขา
เย่เชินหลินไม่ได้เมาเท่าที่เซี่ยชีหรั่นคิด แค่อยากจะฉวยโอกาสนี้มองเธอเท่านั้น
เซี่ยชีหรั่นอาบน้ำให้เขาอย่างใส่ใจ เขาดูคลื่นความห่วงใยจากในตาของเธอออก ดูความหวงแหนจากมือของเธอออก ท่าทางที่อ่อนโยนพวกนั้นเต็มไปด้วยความรักของเธอ
เซี่ยชีหรั่นอบไอความร้อน ใบหน้าแดงระเรื่อในหมอกไอน้ำ นัยน์ตาของเย่เชินหลินเต็มไปด้วยความปรารถนา เขาไม่อาบน้ำอีกต่อไป อีกแป๊บเดียวต้องอาบอีก
มือที่อยู่ใต้น้ำยื่นออกมาดึงเซี่ยชีหรั่น การเคลื่อนไหวของเย่เชินหลินมาอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอไม่ได้ป้องกันตัวแม้แต่น้อยและล้มลงไปในอ่างอาบน้ำเลย
มองดูสายตาอันร้อนแรงของเย่เชินหลิน ใบหน้าน้อยๆของเซี่ยชีหรั่นแดงกว่าเดิม เธอก็คิดถึงเขาเหมือนกัน
ฉากรักกำลังลุกลามราวกับไฟที่โหมกระหน่ำ
หลังจากจบสิ้นเย่เชินหลินก็อาบน้ำให้เซี่ยชีหรั่น ดูแลภรรยาเป็นความรับผิดชอบของเขา เซี่ยชีหรั่นดื้อรั้นไปก็เท่านั้น ดังนั้นเธอจึงทำเพียงสนุกกับมัน
“เชินหลิน วันนี้ฉันไปซื้อคฤหาสน์กับคุณแม่มา” เซี่ยชีหรั่นพูดบอกอย่างช้าๆ เธอระมัดระวังปฏิกิริยาตอบกลับของเย่เชินหลิน
“ชอบก็ดีแล้ว”เย่เชินหลินหยิบแปรงขึ้นมาถูหลังให้เซี่ยชีหรั่นเงียบๆ
“เชินหลิน ฉันปรึกษากันกับแม่เพื่อซื้อบ้านที่เขตพัฒนาใหม่ ที่นั่นไม่ไกลจากบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป เวลาคุณไปทำงานก็สะดวก”เซี่ยชีหรั่นพูดต่อไปเธอไม่รู้ว่าเย่เชินหลินจะตอบกลับยังไง พูดจบก็หันหน้ากลับไปมองเย่เชินหลินอย่างระมัดระวัง เขาจะรับปากหรือว่าออกปากปฏิเสธนะ
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นพลางคิดถึงสิ่งที่ไห่ลี่หมินพูดวันนี้”นายเคยคิดถึงใจเซี่ยชีหรั่นบ้างไหม?” ภายใต้เรื่องของส้งหลิงหลิงและลูก เหมือนว่าเขาจะไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของเซี่ยชีหรั่นเลย เป็นเธอที่อธิบายเรื่องของลูกให้ฟังตลอด เขารู้ว่าเธอไม่ได้เป็นคนฆ่าลูก ยังทาตัวเองว่าดูแลลูกได้ไม่ดีพอ เปลี่ยนเป็นคนอื่นคงมีไม่กี่คนที่รับเอาลูกของศัตรูมาทะนุถนอมเหมือนลูกแท้ๆตัวเองได้
ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมานี้เธอดูเป็นห่วงและดูแลเขา เย่เชินหลินนึกถึงตอนที่เซี่ยชีหรั่นมีความสุขและยิ้มออกมา แต่แววตามีความเหงาอยู่
“ได้ เราไปพักที่นั่นกัน”เย่เชินหลินเข้าใจความหมายแฝงที่เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูด เธอหวังว่าเขาจะลืมเรื่องราวที่ไม่มีความสุขเหล่านั้นไป เขาเอาตามที่เธอต้องการ
“หลิน คุณรับปากแล้วจริงๆหรือ ดีจังเลย”เซี่ยชีหรั่นคิดถ้อยคำเป็นร้อยเป็นพันที่ไม่ได้ใช้ เธอพูดพลางปากสั่น” อี้ชิงบอกว่าจะให้พ่อแม่ของเขามาดูแลเราอยู่ที่นั่น ฉันกับคุณแม่รับปากไปแล้ว หลิน คุณว่าเราไปกันตอนไหนดี ที่นั่นตกแต่งเสร็จแล้ว อีกหนึ่งอาทิตย์ก็สามารถเข้าอยู่ได้เลย”
เห็นเซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างมีความสุข เย่เชินหลินก็เข้าใจว่าตัวเองในเวลานั้นเลวทรามขนาดไหน ผู้หญิงคนนี้ผมจะชดเชยให้เธอเอง อยากมีลูก แม่ทั้งสองฝ่ายก็อยากได้หลาน งั้นเราก็ไปขยันกันที่บ้านใหม่กัน ผมไม่เชื่อว่าจะไม่
“ขอแค่เข้าไปอยู่ได้แล้วเราก็ย้ายเข้าไปเลย” เย่เชินหลินอาบน้ำให้เซี่ยชีหรั่นใหม่อยากไม่มีความหื่นและห่มผ้าขนหนูให้ “ไปห้องนอน ผมจะเป่าผมให้”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า ตอนที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแบบนี้ผ่านไปนานเท่าไหร่ เธอจำไม่ได้แล้ว
เย่เชินหลินหยิบเครื่องไดร์เป่าผมมาเปิดอุณหภูมิไม่ร้อนไม่เย็นเกินไป และเป่าผมให้เธอทีละปอยๆ