สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 980 สาวใช้ตัวแสบ 884

ตอนที่ 980 สาวใช้ตัวแสบ 884
“เด็กน้อย เธอชอบเชินหลินไม่ใช่เหรอ วันนี้เขาจะแต่งงานกับลูก” เลขาธิการหลินลูบศีรษะหลินหลิงด้วยความรักและพูดขึ้น ดูเหมือนนานมากแล้วที่เขาไม่ได้ลูบศีรษะหลินหลิงแบบนี้ ไม่ใช่จังหวะเวลาผิด หลินหลิงเรียนรู้ที่จะออดอ้อนเหมือนตอนเด็กจริงๆ ตอนนั้นเธอเป็นแค่สาวน้อยบริสุทธิ์ที่ไร้หัวใจ
ชายร่างสูงคนหนึ่งเดินมาจูงมือหลินหลิงเดินขึ้นไปท่ามกลางความอิจฉาของทุกคน
หลินหลิงได้ยินว่าเย่เชินหลินแต่งงานกับตนได้ ภายในใจเธอมีความสุข ความหวังสองสามปีมานี้จะได้เติมเต็ม
เธอมองคนด้านล่างเวที นั่นไม่ใช่เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นเหรอ? พวกเขากอดกันอย่างมีความสุข แล้วคนที่แต่งงานกับเธอคือใคร? หลินหลิงหันศีรษะไปก็เห็นใบหน้าคุ้นเคยของไห่ลี่หมิน
“แต่งงานกับฉันเถอะนะ” ไห่ลี่หมินพูดเสียงดัง “ฉันคือเชินหลิน เชินหลินที่เธอรัก”
ไม่ ไม่จริง หลินหลิงส่ายศีรษะ ไห่ลี่หมินที่สวมชุดสูทอย่างพิถีพิถันดึงมือหลินหลิงแล้วพูดอย่างเย็นยะเยือก “คนที่เธอชอบคือฉัน ไม่ใช่เขา” หลินหลิงมองตามมือไห่ลี่หมินชี้ไปที่สองคนกอดกัน “ถ้าเธอชอบมันก็ควรจะแสดงออกมา แต่เธอไม่ได้ชอบ เธอมีความสัมพันธ์แบบนี้กับฉัน ถ้าเธอไม่ชอบฉันทำไมให้ฉันเข้าใกล้เธอล่ะ” ไห่ลี่หมินจูบหลังมือหลินหลิงแล้วพูดขึ้น เขานมัสการหลินหลิงเหมือนสาวกผู้มีใจศรัทธา
“ไม่ ฉันไม่ได้ชอบนาย” หลินหลิงแกะมือไห่ลี่หมินออก เธอจะชอบชายชั่วอย่างเขาได้อย่างไร
“เธอถามใจตัวเองก่อนว่าเธอชอบฉันไหม” ไห่ลี่หมินปล่อยมือที่จับหลินหลิง หายไปอย่างช้าๆ
“อย่าไป นายอย่าไป” หลินหลิงลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าที่แท้เธอก็ฝันไป มีคนบอกว่าคิดอย่างไรตอนกลางวันตอนกลางคืนก็จะเก็บไปฝัน เธอคิดถึงไอ้อันธพาลเหรอ? เป็นไปไม่ได้ หลินหลิงไม่ยอมรับว่าตัวเองจะคิดถึงไห่ลี่หมิน เธอนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองผู้หญิงสวยวิจิตรในกระจก หลินหลิงขยี้ตา ตาค่อนข้างบวม ดูเหมือนต้องแต่งหน้า หลินหลิงเห็นดวงตาตัวเองผ่านกระจก เธอเหมือนเห็นเงาไห่ลี่หมินในดวงตา
ให้ตายเถอะ ส่องกระจกก็ยังเห็นไอ้ชายชั่วนั่น
หลินหลิงแต่งหน้าแบบลวกๆ เธอเดินไปข้างหน้าต่าง ยื่นมือดึงผ้าม่านสองข้างออกไปอย่างแรง วิวด้านนอกเห็นในมุมกว้าง
ไห่ลี่หมิน ทำไมนายอยู่ที่นี่? หลินหลิงเห็นไห่ลี่หมินก็ขมวดคิ้วแน่น เธอไม่กล้าเชื่อ และไม่เชื่อสิ่งที่ไห่ลี่หมินพูด ตอนนี้เห็นไห่ลี่หมินเธอก็ประหลาดใจจริงๆ 
“เลขาธิการหลิน ผมชอบหลินหลิงจริงๆ คุณช่วยเราเถอะนะครับ” ไห่ลี่หมินพูดเสียงดัง เขารีบมาที่ตระกูลหลินแต่เช้า หวังว่าจะได้เข้าไปเจอหลินหลิง เพิ่งมาถึงเลขาธิการหลินก็สั่งให้คนอื่นขับไล่เขาออกไป
หลังจากที่เลขาธิการหลินยิ้ม เขาก็เข้าไปในห้องทำงานคนเดียว
ไห่ลี่หมินยืนอยู่ด้านนอกตลอดจนถึงตอนนี้ ดวงอาทิตย์กำลังแผดเผาเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเล็กๆ ไห่ลี่หมินก็ไม่สนใจ อยากจะเข้าไปพบกับหลินหลิง เมื่อวานเย่เชินหลินให้คำแนะนำเขาว่าต้องไปเจอหลินหลิงให้ได้
เลขาธิการหลินเดินออกมาจากห้องทำงานยังเห็นไห่ลี่หมินยืนอยู่ข้างนอก ดวงตาจมลงไม่พูดอะไร ไม่รู้ว่าเจ้าเด็กนี่จะอยู่ได้นานแค่ไหน ถ้าเขาจริงใจกับหลินหลิง มอบความไว้วางใจให้หลินหลิงกับเขาก็ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร
เลขาธิการหลินวางแผนจะสังเกตการณ์สองสามวัน อัญมณีในฝ่ามือเขา เลขาธิการหลินจะมอบให้กับชายอื่นง่ายๆ ได้อย่างไร
ตอนเช้า ไห่ลี่หมินหิวจนท้องร้อง เขาไม่มีแรงจริงๆ ทิ้งรถแล้ววิ่งออกไปจากตระกูลหลิน เลขาธิการหลินอยากรู้ว่าไห่ลี่หมินเจ้าเด็กนี่ทิ้งรถไว้ทำไม ยังไม่ทันได้รอ เขาก็อยากทานอาหารแล้ว ควรทานแล้ว
เลขาธิการหลินยืนขึ้นมา สิ่งที่เห็นในสายตาคือไห่ลี่หมินถือกล่องอาหารจานด่วนไว้ในมือ มืออีกข้างหนึ่งส่งข้อความหาหลินหลิง เขาไม่รู้ว่าโทรศัพท์หลินหลิงวางไว้ที่โซฟาไม่ได้เอาขึ้นไปด้วย ถ้อยคำหวานที่เอาแต่ใจและอกหักเหล่านั้นถูกเลขาธิการหลินอ่านอย่างละเอียดโดยไม่พลาดสักคำ
เลขาธิการหลินวางโทรศัพท์ยกยิ้มกว้างอย่างไม่รู้ความหมาย ตอนทานอาหารเลขาธิการหลินก็ถามเรื่องธรรมดาในชีวิตประจำวันของหลินหลิงบ้าง สิ่งที่หลินหลิงตอบทั้งหมดไม่มีเกี่ยวข้องกับไห่ลี่หมินเลย เลขาธิการหลินจำได้ว่าในโทรศัพท์งานเต้นรำครั้งนั้นเขาชอบหลินหลิง ไม่รู้ว่างานเต้นรำไหน
ช่วงเวลาที่เหลือเลขาธิการหลินไม่ได้ถาม หลินหลิงเป็นสาวสวยเย็นชาอยู่แล้ว ทั้งคู่ทานอาหารด้วยกันมื้อหนึ่งโดยไม่พูดอะไร หลินหลิงหยิบโทรศัพท์ออกมาอยากดูว่ามีธุระสำคัญอะไรไหม
เลขาธิการหลินเดินไปด้านหน้าราวบันได พูดขึ้นเสียงดังฟังชัด “อยากจะแต่งงานกับลูกสาวฉัน ไม่คิดสักหน่อยได้ยังไงกัน” ในฐานะพ่อคนหนึ่งแค่อยากเห็นไห่ลี่หมินทำอะไรบางอย่างเพื่อหลินหลิง เลขาธิการหลินพูดอย่างตรงไปตรงมา “ฉันอยากเห็นความจริงใจของนาย”
ไห่ลี่หมินได้ยินเลขาธิการหลินก็เกิดความสุขในใจอย่างมาก พระเจ้าไม่มีวันทิ้งประชาชนที่พากเพียร ใช้เวลาสองสามวันถึงจะได้ผล นี่มันดีกว่าที่เขาคิดไว้มาก
“เลขาธิการหลิน ผมจะให้คุณเห็นความมุ่งมั่นของผม ผมจะทำให้หลินหลิงมีความสุข” ไห่ลี่หมินมองเลขาธิการหลินอย่างอ้อนวอน ตอนนี้เขาอยากเจอหลินหลิงสักครั้ง ไม่รู้ว่าเพราะไม่เจอหลินหลิงเลยทำให้เขารู้สึกอยากเป็นกบฏ หรือว่าเขาอยากเจอหลินหลิงจริงๆ เขาอยากแต่งงานกับหลินหลิง มอบชีวิตที่มีความสุขให้กับเธอ
“กลับไปเถอะ หลินหลิงไม่มาเจอนายวันนี้หรอก” เลขาธิการหลินเห็นลูกสาวตัวเองไม่ออกมา ถึงเขาจะไม่มีประโยชน์แต่ก็เข้าใจจิตใจหลินหลิงในตอนนี้
“ขอบคุณครับเลขาธิการหลิน ผมจะต้องชนะใจหลินหลิงให้ได้ ลาแล้วครับ” ไห่ลี่หมินขับรถเต็มกำลัง เขาอยากไปหาเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น เวลาผ่านไปไม่กี่นาที ไห่ลี่หมินหมกมุ่นจนรู้สึกว่าวันนี้การเดินทางมันยาวนานเกินไป แต่เขาก็ไม่สามารถกางปีกออกมาได้
เลขาธิการหลินมองไห่ลี่หมิน วัยรุ่น สู้ๆ นะ
ไห่ลี่หมินจอดที่ลานจอดรถ ตระกูลเย่เขาคุ้นเคยกับถนน พ่อบ้านพยักหน้าและไม่ขวางกั้นไห่ลี่หมิน
“เย่เชินหลินกับชีหรั่นอยู่ทางนั้นครับ” ไห่ลี่หมินเดินไปถึงลานชิงช้าที่ทอเป็นวงกลม ไม่เห็นแผ่นหลังเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินเลย เห็นสองสามคนเดินมา ดูเหมือนเป็นคนรับใช้ตระกูลเย่ ไห่ลี่หมินหรี่ตา ถามสามคนนี้ดูก่อน
“คุณชายกับคุณนายอยู่ทางนั้นค่ะ” สาวรับใช้วัยรุ่นชี้นิ้วขาวไปทางทิศเหนือ
ไห่ลี่หมินก้าวเท้ายาวออกไป เขาอยากเจอพวกเขาให้เร็วหน่อย
ทะเลสาบเทียมที่เย็นสบาย มีเสน่ห์ของเมืองแห่งสายน้ำเจียงหนาน ศาลาแปดเหลี่ยมกลางน้ำ ไห่ลี่หมินเหยียบไปบนสะพานเล็กๆ เสียงหัวเราะมีความสุขของเย่เชินหลิน เสียงหัวเราะมีความสุขของชีหรั่นดังผ่านมาอย่างต่อเนื่อง ไห่ลี่หมินอยากเจอ ยังไม่ทันเดินไป เสียงก็เริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ดูเหมือนพวกเขาจะเดินมาแล้ว
“คุณไห่ ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่? ” เซี่ยชีหรั่นเดินมาอย่างช้าๆ แล้วเอ่ยถาม มือข้างหนึ่งเธอถือพวงมาลัย อีกข้างหนึ่งจับมือเย่เชินหลิน เขียนไว้ว่าตราบสิ้นดินฟ้า สาบานต่อทะเลและภูเขาว่าจะรักกันชั่วฟ้าดินสลาย
“เย่เชินหลิน นายบอกฉันหน่อยว่านายรู้สถานะของหลินหลิงนานแล้วใช่ไหม?” ไห่ลี่หมินมองเย่เชินหลินอย่างโกรธเคือง น่ารังเกียจจริงๆ ไม่บอกเขาจริงๆ ดีที่พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน
ไห่ลี่หมินโกรธมาก เขาไม่ได้เถียงทันที รอให้ไห่ลี่หมินพูดจบก่อนแล้วค่อยๆ พูดขึ้นมาช้าๆ “ฉันเพิ่งรู้เมื่อวาน ถ้าไม่ใช่นาย บางทีฉันอาจจะไม่รู้ว่าหลินหลิงเป็นคนใหญ่คนโต สองสามปีที่ผ่านมาทำให้เธอลำบากด้วย” เย่เชินหลินนึกถึงไห่ลี่หมินให้หลินหลิงทำทุกอย่าง ถ้าเลขาธิการหลินรู้เรื่องนี้เข้า ไม่รู้ว่าไห่ลี่หมินจะอยู่อย่างไร
“งั้นตอนนี้นายช่วยฉันคิดหาวิธีเร็วๆ หน่อยสิ” ไห่ลี่หมินเขย่าเย่เชินหลินแล้วพูดขึ้น เขาเขย่าแรงมาก ดูเหมือนเย่เชินหลินไม่พูดเขาก็สาบานว่าจะไม่หยุด
เซี่ยชีหรั่นดึงเย่เชินหลินให้ถอยหนึ่งก้าวอย่างสงสาร พูดขึ้นเสียงเบา “คุณไห่ ใจเย็นนะคะ เราค่อยๆ ปรึกษากัน”
เย่เชินหลินมุมปากกระตุกยิ้มยิ่งชัดขึ้น ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะเป็นห่วงตนมาก
“ฉันก็อยากค่อยๆ ปรึกษาเหมือนกัน แต่ฉันทำผิดมานานแล้ว ห้ามทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันเลยอยากให้หลินหลิงตอบตกลงเป็นแฟนฉันเร็วๆ ” ไห่ลี่หมินพูดจาดูสูญเสียความสงบเยือกเย็นในอดีต เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเย่เชินหลินจะเป็นแบบนี้ได้ไหมนะ? ดูเหมือนเมื่อก่อนเย่เชินหลินมักจะใช้แต่การขู่เข็ญ
“เลขาธิการหลินไม่ใช่ง่ายๆ นายอยากคบกับหลินหลิง ผ่านหลินหลิงไปไม่ง่าย ผ่านเลขาธิการหลินไปก็ยิ่งไม่ง่าย” เย่เชินหลินทนไม่ได้ที่เพื่อนสนิททรมานตัวเอง พูดเสนอแนะ แม้ว่าหลินหลิงจะชอบ แต่เลขาธิการหลินไม่ชอบเขา ถ้าอย่างนั้นถนนเขาก็เต็มไปด้วยขวากหนาม ถ้าจัดการเลขาธิการหลินได้ก่อน และให้เขาช่วยนายจีบหลินหลิง ก็จะได้ผลดีด้วยกันทั้งสองฝ่าย
“ฉันไม่รู้ว่าเลขาธิการหลินชอบอะไร” ไห่ลี่หมินพูดอย่างสลดใจ เดิมทีเขาไม่ได้ติดต่อกับเลขาธิการหลินอยู่แล้ว ตอนนี้ให้เขาไปสืบว่าเลขาธิการหลินชอบอะไร ดอกไม้จีนก็เย็นหมดแล้ว
“ได้ยินมาว่าเลขาธิการหลินชอบเล่นหมากรุก” เย่เชินหลินพูดเสียงเบา นิสัยนี้หลินหลิงเป็นคนบอก เมื่อก่อนเธอบอกเย่เชินหลินว่าพ่อเธอชอบเล่นหมากรุก ดึงเธอไปเล่นด้วยตลอดเวลา
“คุณไห่ คุณไปชวนเลขาธิการหลินเล่นหมากรุกสิ ถ้าได้รับการอนุมัติจากเขาก็จะดี” เซี่ยชีหรั่นคิดว่าคุณไห่เป็นคนฉลาด ถึงจะเล่นไม่เป็นเขาก็ใช้เวลาเรียนรู้ในเวลาอันสั้นได้
ไห่ลี่หมินได้ยินคำแนะนำของเย่เชินหลินและหลินหลิงจบ เขาก็วิ่งไปที่ลานจอดรถอย่างดีใจ เปิดประตูรถอย่างรวดเร็วและขับออกไปเลย ไม่แม้แต่จะเอ่ยลาเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลิน
ไห่ลี่หมินกลับถึงบ้าน เปิดคอมพิวเตอร์googleสักหน่อย หมากรุกหลายชนิด ไห่ลี่หมินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหลินหลิงอีกครั้ง บ้านเธอเขามีแค่เบอร์เธอเท่านั้น ขณะที่ไห่ลี่หมินโทรก็ทำใจที่จะโดนปฏิเสธแล้ว เมื่อหลินหลิงวางสายไห่ลี่หมินอย่างไร้ความปรานีเขาก็ไม่แปลกใจเลยสักนิด
ไห่ลี่หมินโทรไม่ติดก็ยิ่งกล้าหาญขึ้นเรื่อยๆ เขาโทรหาตลอดเวลาไม่หยุดหย่อน
“คุณหญิง โทรศัพท์คุณ? ” ป้าจางเดินเข้ามาหาหลินหลิงได้ยินโทรศัพท์ดังตลอดเวลา อดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงถาม
“ไห่ลี่หมิน โทรหาฉันมีเรื่องอะไร?” หลินหลิงไม่รอให้ไห่ลี่หมินคำรามเสียงดังเข้ามา ตอนนี้เธออารมณ์ไม่ดี
“พ่อเธอชอบเล่นหมากรุกอะไร?” ไห่ลี่หมินไม่รอให้หลินหลิงพูดจบก็พูดเลย เขากลัวหลินหลิงพูดจบแล้วจะวางสายใส่ตัวเอง
“ทำไมฉันต้องบอกนาย?” หลินหลิงถามอย่างโกรธเคือง ไอ้อันธพาลนี่ถามเรื่องงานอดิเรกพ่อเธอต้องไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่ หลินหลิงจ้องเขม็งโทรศัพท์ที่คุ้นเคยพวกนั้น ถ้าคลื่นวิทยุมีคนแอบฟังได้ เธออยากจะไปตบไห่ลี่หมินสองทีจริงๆ
“หลินหลิง เธอไม่บอกฉัน ฉันจะไปถามคนอื่น พูดอะไรไม่ดีออกไปอย่ามาโทษฉันนะ? ฉันแค่อยากเรียนแบบเดียวกับเขาเอง”
ไห่ลี่หมินพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้ได้คำตอบที่ตนอยากได้จากปากหลินหลิง ผู้หญิงคนนี้ปากแข็งจริงๆ ไม่สามารถงัดข้อมูลที่เป็นประโยชน์แม้แต่ครึ่งเดียว เขาอยากกัดสักที ไห่ลี่หมินไม่ได้ทำแบบนี้ ตอนนี้หลินหลิงเหมือนนกที่น่ากลัว เขาไม่อยากให้หลินหลิงหดศีรษะกลับไป ในเมื่อเขาไม่ได้ข้อมูลจากหลินหลิง เป้าหมายเขาก็เปลี่ยนเป็นคนขับรถและคนรับใช้บ้านหลินหลิง เพื่อตามจีบต้องพึ่งคนรับใช้ตระกูลหลิน ไห่ลี่หมินทำงานหนักจริงๆ เลย