สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 986 สาวใช้ตัวแสบ 890

ตอนที่ 986 สาวใช้ตัวแสบ 890
ทันทีที่ไห่ลี่หมินเห็นสีหน้าของท่านปู่หลินเขาก็สาบานเสียงดัง “ท่านหลิน บางทีคุณอาจจะรู้เรื่องไร้สาระในอดีตของฉัน แต่ฉันสาบานว่าฉันจะปกป้องหลินหลิงและดูแลเธอไปตลอดชีวิต”
เสนาธิการหลินเห็นความจริงใจในสายตาของไห่ลี่หมิน หลังจากช่วงเวลาที่ได้รู้จักกันเขามีความเข้าใจใหม่เกี่ยวกับไห่ลี่หมินและพบว่าความสามารถของเขาก็พอๆกับเย่เชินหลิน
เสนาธิการหลินเห็นว่าไห่ลี่หมินต้องการแต่งงานกับหลินหลิงจริงๆ ถ้าไห่ลี่หมินสามารถสัญญากับเขาได้จริงๆ ท่านปู่หลินยินดีที่จะยกลูกสาวของเขา
“ไห่ลี่หมิน เขียนหนังสือรับรองให้ฉัน” อันที่จริงเสนาธิการหลินไม่ได้คาดหวังว่าจดหมายรับรองว่าหัวใจของไห่ลี่หมินจะไม่เปลี่ยนแปลง เขาหวังเพียงว่าจดหมายรับรองจะกลายเป็นที่พึ่งให้หลินหลิงในอีกร้อยปี
ความหมายของเสนาธิการหลินนั้นชัดเจนมาก เมื่อไห่ลี่หมินได้ยินว่าก็เริ่มมีความหวัง เขาก็ไม่ลังเลที่จะหยิบปากกาที่ถืออยู่ออกมา แต่หาเท่าไหร่ก็หากระดาษไม่พบ เสนาธิการหลินเดินไปที่โต๊ะและหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งแล้วยื่นให้ไห่ลี่หมิน
ไห่ลี่หมินหยิบปากกาออกมาและเขียนด้วยท่าทางที่กระฉับกระเฉง คลื่อนไหวไหลลื่นตั้งแต่ต้นจนจบกระบวนโดยไม่สะดุด
เสนาธิการหลินมองการเขียนของไห่ลี่หมิน ไม่เลวเลย งานเขียนนั้นดูดีทีเดียว มีคนกล่าวไว้ว่าลายมือก็เหมือนคนเขียน และลายมือนี้ก็ดูดีใช้ได้
หลังจากเขียนคำสุดท้ายจบ ไห่ลี่หมินก็ถือกระดาษและส่งให้เสนาธิการหลินด้วยความเคารพ เสนาธิการหลินรับจดหมายรับรองจากไห่ลี่หมินกำลังรอให้เสนาธิการหลินตัดสินราวกับว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูที่สำคัญ นี่ทำให้เขากลัวเสียยิ่งกว่าพวกข้าราชการเสียอีก กลัวว่าท่านปู่หลินจะส่ายหัวไม่ยอมรับ ท่านปู่หลินพยักหน้าเขาก็เหมือนได้ขึ้นสวรรค์แต่ถ้าท่านปู่หลินส่ายหน้าเขาก็เหมือนตกนรก
“โอเค แต่คุณเองก็ต้องพยายามอย่างหนัก ฉันจะรอคุณเรียกว่าพ่อ” เสนาธิการหลินตบไห่ลี่หมิน ในขณะนี้เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าไห่ลี่หมินจะสามารถจีบหลินหลิงติดและมอบความสุขให้กับเขาได้ เขาหวังว่าการเดิมพันของเขาจะไม่สูญเสียมากเกินไป
ไห่ลี่หมินถอนหายใจอย่างโล่งอกและพยักหน้าแรงๆ ความสุขนี้มาเร็วเกินไป
“ไปกินข้าวกันเถอะ ไปกินข้าว” เลขาธิการหลินเป็นพาเขาออกจากห้องหนังสือ วันนี้หลินหลิงอยู่บ้าน นี่เป็นโอกาสที่ดี
ความสุขมาเร็วเกินไป ไห่ลี่หมินเหมือนจะเป็นลม มองดูท่านปู่เดินไปที่ประตู ไห่ลี่หมินจึงยกขาตามไป
หลินหลิงจ้องมองไปที่ด้านหลังของท่านปู่ ไห่ลี่หมินยังไม่กลับไปอีก? แถมตาคนพาลนี่ยังเดินกร่างเข้ามากล้าเข้ามาถึงที่นี่? นี่คือห้องอาหารของตระกูลหลินนี่เกิดอะไรขึ้น เมื่อก่อนท่านปู่มักให้คนลากเขาออกไป ต่อมากลับไม่สนใจ แล้วต่อมาก็มาปรากฏตัวที่ตระกูลหลิน เล่นหมากล้อมกับท่านปู่หลินก็ไม่เคยเห็นท่านปู่ให้เขาอยู่ทานข้าวด้วย แต่ตอนนี้ตาคนพาลคนนี้กลับมากินข้าวด้วย
“พ่อคะ ทำไมพ่อถึงปล่อยให้เขามาที่นี่” หลินหลิงถามอย่างโกรธๆ เธอไม่สนใจเรื่องมารยาท ยังไงซะคนพาลคนนี้เคยเห็นด้านที่แย่ที่สุดของเธอแล้ว เธอจะปกปิดอะไรได้อีก
“หลินหลิง ลี่หมินเป็นแขก วันนี้เขาเอาปลาตัวโปรดของพ่อมาด้วย” เลขาธิการหลินกล่าวขณะที่หัวเราะ ความประหลาดใจและความเกลียดชังในดวงตาของลูกสาวของเขาสามารถมองเห็นได้ในพริบตา ไม่รู้ว่าไห่ลี่หมินเด็กคนนี้เคยมีเรื่องอะไรกับหลินหลิง หลินหลิงถึงได้เกลียดเขามากขนาดนี้ พ่อหนุ่มไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วยคุณนะ แต่คุณเองต้องพยายามให้มาก
เลขาธิการหลินพูดอะไรแล้วมักไม่คืนคำ หลินหลิงเห็นว่าพ่อของเธอจะไม่ไล่ไห่ลี่หมินไป เธอจึงจ้องไปที่ไห่ลี่หมินด้วยความโกรธ จากนั้นก้มศีรษะลง ปฏิบัติกับเขาเหมือนเป็นอากาศธาตุ
ไห่ลี่หมินเห็นท่าทางเหมือนเด็กของหลินหลิงอีกครั้ง ดวงตาของเขาก็เป็นประกาย
“กินข้าว” เสนาธิการหลินกระแอม
ไห่ลี่หมินรีบเลื่อนเก้าอี้ให้พ่อตาในอนาคตและเชิญผู้สูงอายุนั่งลงด้วยความเคารพ เสนาธิการหลินเห็นแล้วก็ชอบใจ
ตลอดมื้ออาหารหลินหลิงแทบไม่มีความอยากทานอะไร
“อิ่มแล้ว พวกคุณทานกันเถอะ” หลินหลิงวางชามข้าวในมือลง เห็นสายตาของคนพาลที่ลอบมองเธอบ่อยๆเธอก็ทนไม่ได้ แม้ว่าจะมีท่านปู่นั่งอยู่ด้วย แต่ต่อคนพาลก็กลับไม่รู้จักเก็บในเมื่ออยากอยู่ที่นี่นักฉันก็จะไปเอง
เมื่อดูร่างที่กำลังจากไปของหลินหลิง ท่านปู่ก็หรี่ตาลง! “ลี่หมิน ภายนอกหลินหลิงอาจดูเฉยเมย แต่จริงๆแล้วภายในเธอน่ะเป็นคนอบอุ่นอยู่ พวกเราล้วนรู้สึกผิดต่อเธอ” เสนาธิการหลินยอมรับการจีบของไห่ลี่หมิน เขาคิดว่าหลินหลิงอายุไม่น้อยแล้วและควรเริ่มต้นมีครอบครัวสักที ไห่ลี่หมินต้องทำให้หลินหลิงใจอ่อน เสนาธิการหลินรู้สึกได้ว่าเขาจริงใจ
“ฉันรู้” ไห่ลี่หมินมองไปที่ด้านหลังที่หายไปด้วยสายตาที่ลึกล้ำ ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ยอมรับเขา
“หลินหลิงไปยิมที่บ้านหลังอาหารเย็น คุณลองถามใครดูก็ได้” เสนาธิการหลินกล่าวอย่างไม่เร่งรีบ ลี่หมิน ฉันบอกข้อมูลนี้กับคุณแล้ว จะคว้าโอกาสนี้ไว้ได้มั้ยก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้ว
“ขอบคุณท่านปู่ ฉันจะพยายามให้เต็มที่” ไห่ลี่หมินโค้งคำนับที่เก้าสิบองศาและการตัดสินใจของเขานั้นถูกต้อง ด้วยความช่วยเหลือของท่านปู่ เรื่องมันง่ายขึ้นมาก หมากล้อมที่เรียนมานั้นไม่เสียเปล่า
ไห่ลี่หมินวิ่งออกจากห้องอาหาร เห็นป้าจางถือผ้าขนหนูในมือข้างหนึ่งและอีกข้างหนึ่งถือน้ำ เขาหรี่ตา ป้าจางมักอยู่ข้างๆหลินหลิง แบบนี้แสดงว่าอาจจะกำลังเฝ้าหลินหลิงอยู่ โอกาสอยู่ตรงหน้า ไห่ลี่หมินรู้สึกว่าพระเจ้ายังโปรดปรานเขา
ไม่ใช่ ไม่รู้ว่าความทุกข์จะหาหลินหลิงด้วยเหตุผลอะไร แต่การปรากฏตัวของป้าจางทำให้เขามีเหตุผลที่เที่ยงธรรม
ไห่ลี่หมินวิ่งตามป้าจางไป
“ป้าจางฉันลี่หมินเอง คุณกำลังจะไปไหน” ไห่ลี่หมินเดินไปข้างๆป้าจางโดยไม่ได้เปลี่ยนสีหน้า ใบหน้าของเขาถูกปกปิดไว้อย่างดีจนดูเหมือนว่าเขาเดินมาถึงที่นี่เอง ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
“ลี่หมิน ฉันไม่ได้เจอคุณมาตั้งนาน ฉันได้ยินมาตลอดว่าคุณกำลังเล่นหมากรุกกับท่านปู่ ฉันกำลังจะไปหาคุณเลย แต่มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องทำก่อน” ป้าจางดีใจมากที่ได้พบกับไห่ลี่หมิน ไห่ลี่หมินถือโอกาสรับน้ำและผ้าขนหนูมา เด็กที่ใส่ใจแบบนี้นั้นหายาก
“ไม่เป็นไร ฉันถือเองได้”
“ป้าจาง ฉันเป็นผู้ชายของแค่นี้ผมถือได้สบาย ให้ฉันถือเถอะ” ไห่ลี่หมินหยิบของในมือของป้าจาง เพื่อเข้าใกล้หลินหลิงเขาต้องซื้อใจทุกคนที่อยู่รอบตัวเธอก่อน เขาต้องฝึกให้เป็นคนปากหวานสักหน่อยแล้ว
ป้าจางชอบไห่ลี่หมิน ยิ่งดูเด็กคนนี้น่ารักจริงๆและดูเหมาะสมกับคุณหนู
สองคนเข้ากันได้ดี
“ป้าจาง ให้ฉันเข้าไปนะ คุณมีธุระอะไรเดี๋ยวฉันจัดการให้เอง เรื่องเล็กแค่นี้ฉันทำได้” ไห่ลี่หมินคิดไปคิดมาเข้าไปคนเดียวน่าจะดีกว่า หลินหลิงต้องบังคับกันบ้างถึงจะเชื่อฟัง เจรจาพาที่ตามมารยาทแล้วจึงใช้กำลัง นอกจากนี้สิ่งที่เขาจะพูดในวันนี้เป็นเรื่องส่วนตัวมาก
“โอเค แต่ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คุณหนูอารมณ์ไม่ดี เธอเคยแค่เดินเล่นหลังกินข้าว แต่วันนี้เธอออกกำลังกายอย่างหนักจึงไม่ฟังอะไรเลย” ป้าจางพูดอย่างเป็นห่วง ตอนนี้คุณหนูกำลังออกกำลังกายอย่างหนักหน่วง
ไห่ลี่หมินหรี่ตาลงหลังจากฟังสิ่งที่ป้าจางพูด ผู้หญิงคนนี้ไม่ดูแลตัวเองเลย ต้องสั่งสอนซะหน่อยแล้ว
“ป้าจางคุณลงไปเถอะ ไม่ต้องอยู่ที่นี่ก็ได้” หลินหลิงไม่ได้ออกกำลังกายอย่างหนัก เธอยืนอยู่หน้าลู่วิ่ง ตาของเธอพร่ามัว ไม่ได้โฟกัส
หลินหลิงได้ยินเสียงดังขึ้น ปฏิกิริยาแรกของเธอคิดว่าป้าจางจะมาดูแลเธอ เธอจึงพูดแบบสบายๆ แต่ทำไมวันนี้ป้าจางแปลกมากที่เธอไม่พูดอะไรเลย เธอรอสักพักป้าจางยังไม่พูด หลินหลิงจึงหันกลับไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
ยังไม่ได้พูดอะไรอีกฝ่ายที่ก็ทำให้เธอกระจ่าง
“เพิ่งทานข้าวเสร็จก็มาที่นี่เลยเหรอ แถมยังให้ป้าจางเอาน้ำกับผ้าขนหนูมาให้อีก ไม่คิดดูแลตัวเองบ้างเลย?” ไห่ลี่หมินโกรธที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ดูแลร่างกายของเธอมากนัก ตามเหตุผลว่าแล้วไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลยถ้าเธอไม่ดูแลร่างกายของเธอ แต่ไห่ลี่หมินกำลังโกรธ
หลินหลิงมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่แยแสหลังจากฟังคำพูดของไห่ลี่หมินจบ คนพาลคนนี้เหมือนพลาสเตอร์หนังหมา สลัดยังไงก็ไม่หลุด
เมื่อไม่มีการตอบสนองไห่ลี่หมินพูดคำเหมือนปุยนุ่น เหมือนหินที่จมลงไปในทะเล เขาไม่รู้ว่าทำไมจึงเริ่มเทศน์เธอหลายคำ “คุณไม่ใช่แล้วเป็นอะไร ทำไมคุณไม่ดูแลร่างกายของคุณให้มากๆ”
ในพื้นที่กว้างขวางมีเพียงเสียงของไห่ลี่หมินเท่านั้นที่ดังก้อง ไร้เสียงตอบกลับ ยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่ไห่ลี่หมินก็ยิ่งรู้สึกซับซ้อนมากขึ้นเท่านั้น
หลินหลิงไม่ตอบ ไห่ลี่หมินก็มียิ่งน่าเบื่อ พูดไม่หยุดเหมือนคนแก่ พูดไปเรื่อย
“พูดจบยัง” หลินหลิงทนไม่ได้กับคำสวดของไห่ลี่หมิน เธอมาที่นี่เพื่อสงบสติอารมณ์ แต่คนพาลกลับเดินกร่างเข้ามาในห้อง เธอต้องมีมาตรการป้องกันไว้ก่อน
ไห่ลี่หมินรู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินคำพูดของหลินหลิง ในใจรู้สึกโล่งขึ้นเยอะ พูดแล้วก็ดีหน่อย แม้ว่าคำพูดของเขาจะดูน่าอึดอัดมากก็ตาม
“หลินหลิง คุณสัญญากับฉันว่าฉันจะดูแลตัวเอง” ไห่ลี่หมินกล่าวด้วยความจริงใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เขาเริ่มจีบหลินหลิงเพียงเพราะความรับผิดชอบแต่ตอนนี้เขาในใจเขาไม่ได้มีแค่เซี่ยชีหรั่น เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเขารู้สึกอย่างไรกับหลินหลิง แต่เมื่อเขานึกถึงตอนที่หลินหลิงอยู่ในอ้อมแขนของคนอื่น หัวใจของไห่ลี่หมินก็เหมือนถูกแมวจับไว้และความตั้งใจเดิมของเขาก็เปลี่ยนไป
“ไห่ลี่หมิน ฉันดูแลตัวเองได้โดยไม่มีคุณ” หลินหลิงพูดอย่างดูถูก!
เธอกำลังพูดความจริง ไม่ใช่พูดด้วยอารมณ์ชั่ววูบ เธอไม่ได้ด้อยไปกว่าผู้ชาย ทำไมต้องการให้ไห่ลี่หมินมาดูแลด้วย? ไม่มีผู้ชายคนไหนดีเท่ากับตัวเธอเอง!
“หลินหลิง ไม่ว่าคุณจะแข็งแกร่งแค่ไหนคุณก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งและคุณก็ต้องได้รับการดูแลเช่นกัน คุณอาจถือสาเรื่องความรักครั้งก่อนของฉัน แต่ฉันสัญญา ฉันจะมีแค่คุณคนเดียว” ไห่ลี่หมินรู้สึกลำบากใจที่จะพูดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ หลินหลิงได้มอบสิ่งที่ลำค้าที่สุดของเธอให้เขา เขาไห่ลี่หมินเองก็รู้สึกผิด
“ฉัน” เดิมทีหลินหลิงต้องการหักล้างว่าฉันไม่จำเป็นต้องการการดูแล ใครบ้างจะไม่ถือสา ไม่คิดเรื่องพวกนั้น ที่แย่ที่สุดคือในใจของไห่ลี่หมินมีผู้หญิงอีกคน ตอนนี้เขาเองก็ยอมรับว่ามีคนอื่นอยู่ในใจ
เธอไม่สามารถเถียงได้ เธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่ง เธอคิดถึงบ้านกลางดึก เธอยังต้องการคนปลอบใจ ต่อให้เธอเข้มแข็งแค่ไหนก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเศร้าก็อยากให้คนอื่นเข้าใจ
“คุณไม่เถียง ฉันพูดความจริง ฉันเพิ่งโทรเย่เชินหลินขอลาให้คุณแล้ว คุณจะได้ไม่ต้องไปทำงานในวันจันทร์” ไห่ลี่หมินพบรายละเอียดบางอย่างในที่สุดหลังจากค้นหาทางออนไลน์เป็นเวลานาน
เช้าตรู่ไห่ลี่หมินโทรหาเย่เชินหลิน เขาเพิ่งบอกว่าจะขอให้หลินหลิงลางาน เขาคิดว่าต้องใช้คำพูดมาก ใครจะรู้ว่าเย่เชินหลินจะตอบตกลงทันที ไห่ลี่หมินได้ยินเสียงหัวเราเบาๆจากโทรศัพท์ของเย่เชินหลิน เขาไม่ได้บอกหรอกเหรอว่าหลินหลิงเกิดเรื่องขึ้น เมื่อเย่เชินหลินบังคับให้ไห่ลี่หมินพูดความจริง เย่เชินหลินแอบยิ้มตลอด ใช้ได้เลยเพื่อนยาก