สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 987 สาวใช้ตัวแสบ 891

ตอนที่ 987 สาวใช้ตัวแสบ 891
ไห่ลี่หมินอยากจะฉีกปากของเย่เชินหลิน ดูสิว่าเขาจะยังสามารถหัวเราะได้อีกมั้ย เขาไม่ได้ทำอะไรโง่ๆมากมายตอนที่ยังจีบเซี่ยชีหรั่นเหรอ? เมื่อเทียบกับเย่เชินหลินแล้ว เขาเหมือนนักมายากลที่เทียบกันพ่อมด เย่เชินหลินยังมีหน้ามาหัวเราะเขา
เขาไม่มีเวลาว่างไปหาเย่เชินหลิน ตอนนี้เขากำลังยุ่งอยู่กับการชิงหัวใจสาวงาม
หลินหลิงเหลือบมองไปที่ไห่ลี่หมินอย่างไม่แยแส ผู้ชายคนนี้ไหลไปตามน้ำ ทำดีด้วยหน่อยก็ได้ใจใหญ่
“คุณไม่จำเป็นต้องขอลาให้ ฉันไม่ได้ป่วยหนัก” หลินหลิงพูดอย่างไร้ความปรานี เย่เชินหลินคนเดียวก็เพียงพอแล้ว อีกอย่างตอนนี้เธอชอบเย่เชินหลิน ถ้ามีไห่ลี่หมินเข้ามากแทรกจะเป็นการสร้างปัญหาไม่ใช่เหรอ?
“คุณดูแลร่างกายของตัวเองได้ไม่ดี ฉันจะช่วยคุณแล้วคุณยังไม่ดีใจอีก คิดว่าฉันอยากดูแลคุณหรือไง” นอกเหนือจากเซี่ยชีหรั่นแล้วไห่ลี่หมินไม่ได้มีทำดีกับผู้หญิงคนไหนเลย เขาไม่ได้พูดดีๆพลางคิดว่าเขาเป็นผู้ชายทำไมพูดกับผู้หญิงแบบนั้น คิ้วหนาก็เริ่มขมวดคิ้วแน่น
หลินหลิงไม่พอใจเมื่อได้ยินคำพูดของไห่ลี่หมิน เธอยังคงหลบหน้าเขา เขาทำตัวเหมือนหมากฝั่งเอง ไม่ได้ขอให้เขาดูแลเธอ
เธอยังไม่อยากคุยเรื่องไร้สาระกับไห่ลี่หมิน ขี้เกียจหันไปมองไห่ลี่หมิน หันหลังให้ไห่ลี่หมินแล้วเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
ผู้หญิงคนนี้เอาชนะไม่ได้ก็จากไปดื้อๆ เธอเป็นคนขี้งอนจริงๆ เขาไม่อยากสนใจนัก แต่ไห่ลี่หมินคิดว่าเมื่อแยกกันไปแล้วเขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ใกล้ชิดหลินหลิงอีกครั้ง เขาวิ่งไปกอดหลินหลิงและพูดเสียงดังว่า “หลินหลิง ฉันไม่ได้ปกป้องตัวเองในตอนนั้น ถ้าเรามีลูกจะทำยังไง”
ไห่ลี่หมินไม่สามารถหาข้อแก้ตัวที่ดีได้ เขาจำได้แต่สิ่งไร้สาระที่เขาทำกับหลินหลิงได้เมื่อไม่นานมานี้ ตอนนั้นเขาเอาแต่ใจกับเธอแล้วจัดการหลินหลิง ในเวลานั้นทั้งคู่ไม่ได้คิดเรื่องนี้ เขาพนันว่าตอนนี้หลินหลิงไม่เต็มใจที่จะมีลูก
หลินหลิงคิดถึงช่วงเวลานั้นที่เป็นช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด ในเวลาต่อมาเนื่องจากหลบหน้าไห่ลี่หมินเธอจึงไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะคิดจัดการอะไรได้ แต่มันก็แค่เพียงครั้งเดียว หลินหลิงปลอบใจตัวเอง
“ก็แค่ครั้งเดียว ทำไมต้องใส่ใจ” หลินหลิงพยายามพูดอย่างใจเย็น ไม่ใส่ใจ แต่หัวใจกลับหวั่นไหว
ไห่ลี่หมินรู้สึกเสียใจเมื่อได้ยินเธอพูดถึงเรื่องนี้ เธอมีคิดว่าเรื่องระหว่างเราเป็นแบบนี้เองเหรอ? แค่ครั้งเดียว ไม่สนใจ เธอว่าเขาเป็นอะไร เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร?
“นั่นเป็นวิธีที่คุณปฏิบัติต่อตัวเองเหรอ?” รู้สึกรำคาญกับท่าทีของหลินหลิง แต่ไห่ลี่หมินยังคงพูดและไม่ได้คิดก่อนพูด
“ฉันจะเป็นยังไงก็ไม่ต้องให้คุณมาใส่ใจ” หลินหลิงแค่อยากให้ไห่ลี่หมินโมโหแล้วจากไป เธอรู้สึกลึกๆว่าคนพาลตัวเหม็นนี้ไม่ได้รู้สึกอะไร แถมยังพูดอะไรชวนให้คนฟังรู้สึกโกรธไม่น้อย
“ฉันกังวลสิ ฉันจะต้องแต่งงานกับคุณเพื่อที่จะให้ลูกมีพ่อในอนาคต” ไห่ลี่หมินหน้าแดงอธิบายอย่างโกรธๆ แต่ก็สงบลง ทำไมเขาถึงตามที่หลินหลิงจูงจมูก เขาต้องการให้หลินหลิงทำตามเขาสิ เขาต้องทำให้หลินหลิงพึ่งพาเขา
“คุณมันไร้ยางอาย” หลินหลิงพูดเสียงดัง ไอ้คนพาล ใครใช้ให้เขาต้องรับผิดชอบ มันก็แค่ครั้งเดียว เธอไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะท้อง ความเป็นไปได้ไม่ได้สูงกว่าซื้อหวยแล้วจะถูกสักเท่าไหร่ เธอไม่เชื่อว่าจะโชคร้าย
“ออกไป” หลินหลิงขัดขืน พยายามออกจากอ้อมกอดของไห่ลี่หมิน “ไปซะ ออกไปเดี๋ยวนี้”
ไห่ลี่หมินมองไปที่ร่างที่อยู่ห่างไกลของหลินหลิง ก่อนที่เขาจะสาวเท้าแล้วก้าวหา หลินหลิงเตือนเสียงดัง “ถ้าคุณกล้าตามฉันมาอีก ฉันจะหนีไปที่ที่คุณจะไม่มีวันเจอ” หลินหลิงพูดจบก็จากไป
พูดจบก็เหมือนว่าจะไม่ได้เจอหลินหลิงอีกต่อไป หัวใจของไห่ลี่หมินพลันว่างเปล่า เขาจ้องมองไปที่ร่างไกลลิบหลินหลิง ยื่นมือไปอยากสัมผัสร่างสูงและบอบบางแต่ในที่สุดก็ล้มลงอย่างไร้เรี่ยวแรง
เป็นอีกครั้งที่ไห่ลี่หมินรู้สึกถึงความไร้พลังและเฝ้าดูหลินหลิงจากไป
“ลี่หมิน จะยอมแพ้เช่นนี้หรือ” เสียงของท่านปู่หลินดังขึ้นจากด้านหลัง เสียงทรงอำนาจแฝงด้วยความเมตตา
หลังของไห่ลี่หมินแข็งทื่อ เขาหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ หากเขาไม่เข้าใจความหมายของท่านปู่ผิดไป เขากำลังให้กำลังใจเขาอยู่และเขาก็เห็นด้วยกับเรื่องที่จะคบหากับหลินหลิง
มีความสุขได้สักสองสามวินาที ไห่ลี่หมินคิดถึงสถานการณ์ของเขา อยากมีความสุขแค่ไหนก็ไม่มีความสุข
เขาอยากยอมแพ้เช่นกัน แต่ช่วงเวลานี้หลินหลิงพยายามหลบหน้าไห่ลี่หมินและเธอไม่เคยให้โอกาสเขาเลย แถมเธอไม่เคยทำหน้าดีๆกับเขา ยกเว้นท่าทางที่ดูอ่อนแอในวันนั้นที่ไม่ได้เย็นชา เมื่อนึกถึงใบหน้าที่เจ็บปวดของเธอในคืนนั้นหัวใจของไห่ลี่หมินเจ็บปวด
“หลินหลิงไม่ยอมรับฉัน” ไห่ลี่หมินพูดอย่างท้อแท้ เขาไม่สามารถมองเห็นดวงอาทิตย์ได้อีกแล้ว มันจะแปลกมากถ้าเขาไม่รู้สึกท้อถอยที่ในสถานการณ์เช่นนี้
“ถ้าคุณยอมแพ้คุณจะไม่มีโอกาส” ท่านปู่หลินกล่าวอธิบายอย่างมีเหตุผล ที่ท่านปู่หลินสนับสนุนไห่ลี่หมินหนึ่งคือไห่ลี่หมินสามารถเล่นหมากล้อมกับเขาได้และอีกอย่างคือไห่ลี่หมินมีความสามารถจริงๆ ความสามารถในการเล่นหมากรุกกับเขาคือเหตุผลหลักแต่ถ้าหลินหลิงรู้ว่าพ่อของเธอช่วยเธอเลือกแฟนให้แบบนี้ไม่รู้ว่าจะโกรธมั้ย
“ขอบคุณท่านปู่ ฉันจะพยายาม” ไห่ลี่หมินพยักหน้า เขาผ่านสถานการณ์ที่ยากลำบากที่สุดมาได้ครึ่งทางแล้ว เขาไม่สามารถถอยหรือยอมแพ้ได้
ไห่ลี่หมินกล่าวลา ท่านหลินเขาต้องหาทีมระดมสมองเพื่อให้คำแนะนำ
ท่านปู่หลินมองไปที่ด้านหลังของไห่ลี่หมิน ใบหน้าที่จริงจังของเขาเปลี่ยนไป เด็กน้อย หลินหลิงกำลังรอคุณอยู่ อย่าปล่อยให้ฉันรอนานเกินไป
ไห่ลี่หมินเดินทางกลับบ้านโดยรถยนต์ด้วยสีหน้าไม่ดี ความตั้งใจเดิมหายไปเพราะตอนนี้เขารู้สึกหดหู่
“พี่ เป็นอะไรไปพี่”
ไห่ฉิงฉิงกำลังจะคลอดวันนี้ เธอกำลังเดินเล่นในสวนกับโม่เสี่ยวจุน เห็นรถของไห่ลี่หมินจากระยะไกล คิดว่าเธอไม่ได้เจอหน้าไห่ลี่หมินมานานแล้ว เธอจึงอยากมาดู ทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ดีตั้งแต่ยังเด็ก พอไม่เจอหน้ากันหลายวันก็คิดถึง ท่าทางไห่ลี่หมินที่หมดเรี่ยวหมดแรงทำให้ไห่ฉิงฉิงตกใจ เธอเคยเห็นท่าทางเขาดูแย่มาก่อนแต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาดูแย่มาก
ไห่ลี่หมินจมดิ่งสู่โลกของตัวเอง เขาขับรถเข้าไปในโรงรถและตรงกลับไปที่ห้องของเขา ไม่สนว่าใครจะอยู่รอบกายบ้าง ไม่ได้ใส่ใจกับคำทักทายจากคนรับใช้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเสียงของไห่ฉิงฉิงที่เสียงเรียกนั้นเบามาก
“พี่ ทำไมพี่ถึงดูท้อแท้จัง” ไห่ฉิงฉิงเอ่ยขึ้น โม่เสี่ยวจุนไม่ได้ออกไปข้างนอกและอยู่กับไห่ฉิงฉิง ลูกกำลังจะคลอดแล้วดังนั้นเขาจึงวางมือธุรกิจของเขาและอยู่กับไห่ฉิงฉิงสักสองสามวัน
ไห่ลี่หมินไม่ได้ตอบไห่ฉิงฉิง คิ้วของเขาขมวดเป็นรอยย่นระหว่างคิ้ว ไห่ลี่หมินไม่ได้กลับบ้านมากนักในช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาอยู่นอกบ้านเป็นหลัก ทุกคนล้วนไม่ได้สนใจว่าไห่ลี่หมินจะกลับบ้านหรือไม่ แต่หน้าตาแบบนี้ ไห่ลี่หมินดูเหมือนจะมีช่วงเวลาที่เลวร้าย
“ฉิงฉิงถามอะไรหน่อยสิ” โม่เสี่ยวจุนปล่อยมือที่จับไห่ฉิงฉิงไว้แล้วเดินไปที่ด้านข้างของไห่ลี่หมิน พูดพร้อมกับตบไหล่ของไห่ลี่หมิน
หลังจากถูกตบไหล่โดยโม่เสี่ยวจุน ไห่ลี่หมินก็ถามอย่างว่าทาง “คุณว่าอะไรนะ” ดวงตาของเขาพร่ามัวและดูไม่เหมือนสดใสเหมือนที่เคยเป็น
ในตอนนี้ไห่ลีหมินยังคงเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์จากเมื่อก่อน แต่ใบหน้าของเขาดูแก่ลงมาก
โม่เสี่ยวจุนขมวดคิ้วลึกขึ้น เขาชี้นิ้วไปที่ไห่ฉิงฉิงซึ่งอยู่ไม่ไกล เขาไม่ได้พูด เพราะปัญหาของชีหรั่น เขายังคงมีช่องว่างกับไห่ลี่หมินและเย่เชินหลิน ตอนนี้แม้ว่าเขาจะพูดคุยกันได้ แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะคลุกคลีกับทั้งคู่
“ฉิงฉิง เดินไม่สะดวกก็อย่าออกมาสิ” เมื่อไห่ลี่หมินเห็นไห่ฉิงฉิง รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา เขาเดินไปอย่างรวดเร็ว ความรักของพี่ชายปรากฏในดวงตาของเขา “ฉิงฉิง ดูแลตัวเองดีๆสิ”
“พี่ พี่ต้องดูแลตัวเองให้ดี ดูพี่ตอนนี้สิ เกือบจะกลายเป็นคนแก่แล้ว” ไห่ฉิงฉิงหยิบเสื้อผ้าของไห่ลี่หมินและพูดอย่างไม่ลดละว่า “ดูเสื้อผ้าของพี่สิ เคยมีเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อยแบบนี้ที่ไหน ออกจะมีระเบียบและพิถีพิถัน” ไห่ฉิงฉิงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ไห่ลี่หมินในความทรงจำของเธอคือคนที่หวงแหนภาพลักษณ์ของตัวเองมาก
“พี่ ช่วงนี้ไปทำอะไรมาเหรอ แม่ไม่เจอพี่เลยมาถามฉัน” ไห่ฉิงฉิงไม่รอให้ไห่ลี่หมินพูดจากนั้นก็บ่นไม่หยุด “ฉันไม่รู้ว่าพี่ไปอยู่ที่ไหน ทำไมถึงไม่บอกกันบ้างเลย”
ไห่ลี่หมินได้ยินคำบ่นของไห่ฉิงฉิงถึงนึกได้ว่าตัวเองออกจากบ้านแต่เช้าและกลับดึกทุกวันในเดือนที่ผ่านมา บางทีก็ไม่ได้กลับมาเลยด้วยซ้ำ มัวแต่ยุ่งกับปัญหาของหลินหลิงเลยไม่ได้คุยโทรศัพท์ที่บ้าน
“พี่ขอโทษนะที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง ต่อไปจะไม่ทำแล้ว อีกเดี๋ยวพี่จะไปหาแม่ละ แม่สบายดีนะ” ไห่ลี่หมินพูดอย่างรู้สึกผิด
ไห่ฉิงฉิงเห็นพี่ชายตัวเองยอมรับผิดแต่โดยดี เธอจึงไม่สามารถตำหนิเขาได้อีก ยังไงซะเขาก็เป็นพี่ชายของเธอ
หลังจากชั่วขณะ ไห่ฉิงฉิงกล่าวว่า “ไม่เป็นไร แม่แค่กังวลเรื่องการแต่งงานของพี่น่ะ” ไห่ฉิงฉิงพูดด้วยรอยยิ้ม
“เอาละๆ ดูแลตัวเองเถอะ โตขนาดนี้แล้วยังล้อพี่อีก” ไห่ลี่หมินยิ้ม เขายื่นมือออกไปจะลูบหัวไห่ฉิงฉิง แต่พอยืนออกไปก็เห็นโม่เสี่ยวจุนอยู่ข้างๆ เขาจึงต้องชักมือกลับมาลูบหัวตัวเอง
ตระกูลไห่ยังคงเหมือนเดิม ไม่มีการเปลี่ยนแปลง ไห่ลี่หมินต้อนรับแม่ของเขาก่อนที่จะเข้าไปในห้องโถง
“แม่ครับ” ไห่ลี่หมินเรียกด้วยความเคารพ
“ลูก” เมื่อเห็นว่าลูกชายของเขาซีดเซียว คุณนายไห่ก็ไม่สามารถพูดดุด่าได้
ไห่ฉิงฉิงเห็นท่าทางแบบนั้นของไห่ลี่หมินก็เป็นกังวล เขาเป็นพี่ชายของเธอ แถมทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ดีมาตั้งแต่เด็ก เธอจะช่วยไห่ลี่หมินได้อย่างไรบ้าง? ไห่ฉิงฉิงเดินเหินไม่ค่อยสะดวก ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแค่หาที่นั่งลงคิดหนักจนลืมคนข้างๆอย่างโม่เสี่ยวจุนไปเลย
โม่เสี่ยวจุนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ นี่เป็นครั้งแรกที่ไห่ฉิงฉิงให้สิ่งอื่นเป็นอันดับแรก ในอดีตโม่เสี่ยวจุนคือที่หนึ่งสำหรับไห่ฉิงฉิงเสมอ ไห่ฉิงฉิงคิดหาวิธีตั้งนานแต่กลับคิดไม่ออก โม่เสี่ยวจุนดูแล้วก็รู้สึกเป็นห่วง
“เป็นอะไรไป ไหนลองเล่าให้ฉันฟังสิ ดูท่าทางขมขื่นของคุณสิ”
“คุณว่าฉันจะช่วยพี่ชายของฉันยังไงดี ฉันทนไม่ได้ที่เห็นเขาเป็นแบบนั้น” ไห่ฉิงฉิงย่นหน้าและพูดอย่างออดอ้อน
โม่เสี่ยวจุนมองไปที่การกระทำที่ไร้เดียงสานี้รู้สึกหวั่นไหวในใจ เขายื่นมือไปกุมมือของไห่ฉิงฉิงและพูดว่า “ฉิงฉิง ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องรีบร้อน” โม่เสี่ยวจุนมองไปที่ไห่ลี่หมินที่กำลังคุยกับคุณนายไห่ อะไรทำให้เขาดูหดหู่หมดแรงขนาดนั้นกัน จงหวีฉวนเหรอ? ไม่แน่นอน ไม่เคยได้ยินว่าเรื่องงานจะทำอะไรไห่ลี่หมินได้ เรื่องส่วนตัวแน่ๆ